Zooitje
Hi,
Ik lees af en toe wat onderwerpen hier maar vond het nu toch tijd zelf wat te plaatsen. Hoewel ik daar soms over twijfel omdat ik kan verzanden in meningen van ander en niet mijn eigen keuze kan maken.
Ik ben begin 30 en heb een relatie een dikke 4 jaar waarvan 1,5 jaar getrouwd. In het begin waren er wat twijfels, ik kwam net uit een relatie (3 jaar) die op was. Mijn huidige partner wou er meteen vol voor gaan, ik vond dat eng. Maar we hadden het super leuk samen, lol, beide actief, zelfde toekomstbeeld. Ik twijfelde wat omdat op seksueel vlak het niet helemaal een match was, er was imo weinig passie, chemie, aantrekking. Ik vond hem wel een aantrekkelijke man. Op het stukje diepgang miste ik ook wat maar was op dat moment niet een dealbreaker voor mij. Mijn omgeving vond hem ook geweldig, een verademing voor mij tov vorige relaties. Fijne schoonfam. en hij werd warm onthaald in mijn familie en vrienden.
Na 1,5 jaar een leuke tijd wilden we beginnen aan kinderen, dit bleek helaas een verhaal van 2,5 jaar fertiliteitstraject, uiteindelijk IVF (niet gelukt). Een maand of 4 geleden was ik zo op dat we zijn gestopt, ik weet ook uberhaupt niet goed of ik nog wel kinderen wil. Het ging gewoon niet meer, mentaal en lichamelijk. Begin dit jaar kwam ik iemand tegen met wie ik in gesprek raakte over open relaties. Ik weet niet of het door de hormonen kwam maar ik ben me er in gaan verdiepen en dacht de oplossing gevonden te hebben voor ons gebrek aan passie, chemie, seksuele connectie. De persoon met wie ik toen praatte was ook wat manipulatief en ik besef me dat ik kwetsbaar was in de positie waar ik toen ij zat. Ik heb dat niet gezien en dacht dat een open relatie een uitkomst zou kunnen zijn. Uit een soort van angst mij anders kwijt te raken heeft mijn partner hiermee ingestemd maar wel aangegeven dat ik hem zou kwetsen als ik er iets in zou doen. Ik ben hier finaal overheen gestapt, wat ik mezelf wel kwalijk neem. Ik heb toen een leuke tijd met die manipulatieve persoon gehad maar een maand of 3 a 4 geleden kwam ik iemand tegen die mijn wereld volledig op z'n kop zette. Het klopte op alle vlakken, zowel lichamelijk als lol hebben samen, maar het belangrijkste voor mij elkaar echt zien, ideeën delen, elkaar begrijpen, communicatie van hart tot hart en op zielsniveau (klinkt misschien zweverig). En ik werd mega verliefd, ik kan deze persoon ook eigenlijk niet of moeilijk loslaten, hij zit nog constant in mijn hoofd.
Mijn partner gaf inmiddels ook een maand of 3 geleden aan niet meer een open relatie te willen. Hij geeft aan het niet te kunnen verdragen mij te moeten delen. Ik vind het mooi dat hij voor zichzelf gaat maar het is natuurlijk wel een patstelling. Hij is erg gekwetst door dat ik intiem ben geweest met anderen. Ik heb het contact met de ander sindsdien stop moeten zetten, dit ging moeizaam. Het lukte een tijdje en dan toch weer niet, kwam ik toch weer bij hem uit. Hier is mijn partner ook erg door gekwetst, ik heb aangegeven dat het me niet in een keer is gelukt om hiermee te stoppen. Inmiddels is het contact wel echt even geparkeerd omdat ik niet verder kom. En zo dit proces nooit in kan. De ander geeft aan: neem je tijd, welke keuze je ook maakt het is goed als het maar jouw keuze is. Ik merk dat ik er nog veel mee bezig ben, het voelt leeg, elke ochtend sta ik op met pijn in mijn hart en een groot gemis. Ik wil niet kiezen tussen twee mannen, ik wil graag een keuze maken over mijn relatie gebaseerd op of dat nog goed gaat komen of niet. Ik wil dat niet doen op basis van verliefdheid op een ander maar jeetje wat is het moeilijk om die ander los te laten.
Mijn partner weet van mijn heftige verliefdheid en dat ik het moeilijk heb gevonden dit stop te zetten. Hij wil heel graag verder samen aan de relatie werken. In het afgelopen jaar heb ik ook veel persoonlijke groei doorgemaakt, ik heb het in mijn leven niet altijd makkelijk gehad en heb al lange tijd hulpverlening. Ik heb echt het gevoel dat ik allang niet meer de persoon ben aan het begin van onze relatie, ik heb veel inzichten gekregen en nog heel veel vragen te beantwoorden. Soms denk ik, ik wil gewoon even helemaal niks, gewoon met mezelf alles uitzoeken.
Ik heb mij beseft dat ik keuzes in het verleden vaak gebaseerd heb op meningen of paden van anderen. Ik twijfel nu ook of ik dit heb gedaan met onze relatie, ondanks dat het destijds niet perse zo voelde maar ik wel wat twijfels had. En er zijn ook goeie dingen in de relatie (elkaar steunen, actief zijn samen, lol maken, er voor elkaar zijn) maar vraag ik me af of de dingen die ik mis (diepgang, open blik op de wereld, elkaar horen en zien, passie, chemie, seksuele aantrekking) er kunnen komen. Deze waren er in het begin al te weinig voor mij. Hij geeft aan ook stappen te zetten in persoonlijke groei en te zien hoe hij altijd heeft gepleased. Echter vraag ik me af of we nog tot elkaar kunnen groeien of dat we juist niet uit elkaar aan het groeien zijn. Ik heb momenteel ook geen romantische gevoelens meer voor mijn partner, geen seksuele aantrekking.
Daarnaast geeft hij aan een relatie moet voor mij monogaam zijn, ik vind het fijn dat hij voor zichzelf gaat staan maar mijn ideeën daarover mogen er dus niet zijn. Hoewel ik soms denk als ik een partner heb waarbij de dingen die ik nu mis wel aanwezig zijn ik misschien ook wel anders denk over een open relatie. Mijn hoofd houdt mij hier omdat hij zegt inzichten te hebben gekregen en ik heb het idee dat ik dat een kans moet geven. Daarnaast houd ik wel van hem maar voelt het nu echt als maatjes, vrienden die een leuke tijd kunnen hebben maar ik weet niet of ik hem nog zie als mijn man. We hebben nu gesprekken met een relatietcoach en zitten nog in een relatieprogramma. Daarnaast hebben we allebei psychische hulp. Omdat er zoveel gebeurt is de afgelopen tijd heb ik gezegd laat ik tot het einde van het jaar even geen rigoreuze beslissingen nemen. Maar thuis is het ook slopend op dit moment, we zijn elkaar aan het overtuigen van dat hij denkt dat het er wel allemaal kan komen, en als hij meer open is over gevoelens dat het seksuele ook gaat komen. Ik zit hem te overtuigen dat dit vanaf het begin al niet was en dat ik het moeilijk vind te denken dat dit kan komen. Het is een cirkeltje. Ondertussen is vreet het energie en brengt het veel onzekerheid, er is weinig perspectief. We weten beide niet zo goed meer hoe nu verder.
Ik weet niet of ik er goed aan doe dit hier te posten omdat ik er goed in ben om dingen bij anderen te halen, ik heb ook aangegeven dat ik graag tot mijzelf wil komen en een van mijn valkuilen is dat niet doen en adviezen te halen. Toch ben ik benieuwd naar de kijk van anderen die mij niet kennen op de situatie.
Mijn eerste reactie: a. je begrijpt toch wel dat een nieuwe verliefdheid vergelijken met een relatie van jaren niet eerlijk is? Onder invloed van hormonen en zonder samen gewoond te hebben, elkaar pas een paar maanden kennen is het geen vergelijkingsmateriaal met iemand waarmee je al jaren huis en haard deelt. Daarbij komt nog dat een min of meer ongeoorloofd contact de gemoederen tot grote hoogtes opstuwt.
b. Wat als je eens met beiden breekt en een jaartje (of twee) alleen gaat zijn? Dan kan je met meer rust en afstand jezelf en de anderen bezien.
c. Ik kan me voorstellen dat je partner gekwetst is. Beperk die schade door hem niet verder te kwetsen. Wees in ieder geval in alles eerlijk zodat hij op grond van de waarheid een keuze kan maken.
Dank voor je berichtje. Ik besef mij terdege dat een lange relatie niet op kan tegen een beginnende verliefdheid. En dat ook die verliefdheid af zal nemen uiteindelijk. Echter is het verschil groot tussen de persoon die ik nu ben en wat ik ervaar en wat ik in het begin van de relatie met mijn huidige partner heb ervaren. Dat komt deels doordat ik niet meer de persoon ben van een paar jaar geleden, maar ook door de chemie tussen mij en huidige partner denk ik. Ik snap ook heel goed dat mijn partner gekwetst is. We zijn verder eerlijk naar elkaar in alles op dit moment, maar we komen gewoon niet echt verder. We blijven in een soort looping zitten en er is niet echt perspectief om eruit te komen. Ik weet ook niet of dat met meer tijd wel gaat komen en wat er voor nodig is dat ik weer open kan staan naar mijn partner.
Mijn partner geeft aan dat als ik weg wil om alleen te zijn het voor hem klaar is, wat ook een antwoord is natuurlijk. Hij wil daar niet op gaan wachten en wil ook verder zijn leven opbouwen. Ergens snap ik dat, hij heeft nu ook nog kans om wel een gezin op te bouwen met iemand.
Stoppen met elkaar te overtuigen. Dit gaat niet over overtuigen. Het gaat om wat je belangrijk vindt (voelt) in het leven. Het gaat om hoe je wil leven, waar je tevreden mee kan zijn, wat je nodig hebt, waar je van ‘aan’ gaat.
Je schrijft: hij wil monogaam zijn en dus mag mijn wens er niet zijn. Dat klopt natuurlijk niet. Jouw wens mag er zijn maar dan kun je niet zijn partner zijn. Niet omdat jij fout bent maar omdat hij iets anders nodig heeft.
Ik ben niet iemand die hamert op: iedereen moet altijd maar gaan voor wat hij zelf nodig heeft. Maar als basiswaarden niet matchen en er onrust blijft over het ‘toegeven’ aan wensen van de ander en/of het opgeven van eigen wensen, gaat een relatie niet structureel verbeteren als de een toegeeft aan de ander. Dat hebben jullie al gemerkt toen man onder protest toegaf aan jouw wens voor een open relatie.
Je bent heel erg bezig met: we moeten eruit komen, een oplossing, wat moet ik doen, ik moet kiezen. Ik zou zeggen: jullie zitten in begeleiding, zowel individueel als samen. Dat is een proces: stap in dat proces in plaats van te proberen je eruit te denken. Creëer ruimte voor ‘verlies’. Je gaat namelijk in alle gevallen (ook) verliezen. Dat is ‘niet erg’ het is het leven. Maar als je niet wil verliezen, alleen maar bereid bent ‘de goede beslissing’ te nemen, dan klopt het hele proces niet. Je gaat winnen én je gaat verliezen. Ik zou proberen met die wetenschap vrede te sluiten en dan het proces een kans te geven. Dan raak je hopelijk een deel van je spanning kwijt en kun je weer vrijer voelen.
Ik krijg het gevoel dat je hem waanzinnig aan het lijntje houdt.
Nu is dat natuurlijk ook aan hem, hij láát zich aan het lijntje houden.
Mijn eerste ingeving: maak gewoon eindelijk eens een keuze. Gá voor die man. Het leven is niet perfect, jij bent niet perfect, mensen zijn niet perfect, de perfecte partner bestaat niet en de perfecte relatie ook niet. Wil je dat niet accepteren, laat hem dan los. Nu.
Wat je ook kiest, wel of niet doorgaan, ik denk dat je allerlei ontevredenheid enz van jezelf projecteert op de relatie. Probeer jezelf te gaan geven wat je nodig hebt. (En nee, het seksuele verhaal is maar een oppervlakkig laagje, daar zit geen oplossing in, en zeker niet als je hem zo kwetst.
Dank voor jullie antwoorden
@Mija Het klopt wat je zegt, overtuigen brengt niks en vermoeid ons allebei omdat we niet verder komen. Verder is het ook zo dat mijn ideeën er wel mogen zijn maar ik de uitvoer daarvan dan aan de kant moet zetten. Ik weet ook niet of ik perse die behoeftes zal hebben in een relatie waar ik de basis die ik nodig denk te hebben wel vind. Mijn psycholoog gaf ook aan wat jij zegt, misschien moet je loslaten dat je perse nu een keuze moet maken en dat er een goede of foute keuze is. Ik besef me ook dat het een proces is, maar het is moeizaam omdat het niet echt een kant op lijkt te gaan momenteel. Misschien is daar ook nog geen ruimte voor, dat weet ik niet goed. Feit blijft wel dat we nu beide het gevoel hebben dat we nu het gevoel hebben volledig stil te staan en geen kant op bewegen. Mijn partner geeft ook aan dit niet heel veel langer te trekken. We hebben wel goede gesprekken daar ben ik blij mee maar openstaan voor intimiteit lukt mij bijvoorbeeld niet en staat me tegen. Dit stoort hem weer omdat hij zich afgewezen voelt en zoiets heeft van ja als je het niet gaat doen dan komt het natuurlijk ook niet...
@Pinokkio Ik snap je reactie, ik heb ook een tijd gevoelt dat ik hem aan het lijntje hield tot ik volledig eerlijk durfde te zijn. Op basis daarvan heeft hij ook een eerlijke keuze om hieruit te stappen, daarvoor heb ik daar niet goed in gehandeld en hem wat voorgehouden. Ik vind het lastig om nu te zeggen ik ga er vol voor, het voelt voor mij of daar (nog) geen ruimte voor is. Dit omdat ik nog met die ander in mijn hoofd zit, mijn gevoel richting mijn partner er niet is, ik niet weet of ik te veel verandert ben en ik me afvraag de dingen die ik in het begin al miste er wel kunnen komen. Er blokkeert iets in mij richting hem en ik kan me moeilijk openstellen om te werken aan de relatie, ik weet niet of dit meer tijd nodig heeft omdat er natuurlijk erg veel gebeurt is de afgelopen maanden. Aan de andere kant werkt deze situatie ook niet en brengt het bij ons beide steeds meer schade en pijn toe.
Op enig moment keert het schip de wal. Als jullie allebei blijven stagneren in wat jullie wél willen, zal er op een gegeven moment een impuls komen naar niet willen. Ik vind dat jij gelijk hebt over je houding naar je partner: je bent eerlijk tegen hem. Hij weet waar hij aan toe is. Hij heeft namelijk op dit moment een emotioneel onbetrouwbare partner. Hij kan geen veiligheid en zekerheid ontlenen aan jullie relatie. Jij weet niet of en hoe je verder wilt en kunt met hem want je bent door elkaar geschud en je leeft met heel veel vragen die zich kennelijk niet laten kalmeren. Zo is het op dit moment. Hoe rot dat ook is. Dat kun jij niet ‘zomaar’ veranderen door er ‘gewoon’ voor te gaan. Je kunt er alleen verantwoordelijkheid voor nemen en volgens mij doe je dat door individuele therapie te doen en door met hem in relatietherapie te zijn. Als je partner hier niet mee kan leven, er niet meer tegen kan, staat het hem vrij om de relatie te verbreken. Ook als jij de onzekerheid en wrijving niet meer verdraagt, staat het je vrij om de relatie te verbreken. Je hikt tegen de pijn aan, wil die vermijden. Maar dat gaat niet lukken. Linksom of rechtsom knal jij hier tegen een muur van verwachtingen van het leven die je onder ogen hebt te zien. En van de noodzaak om te kiezen vóór het één en het ander los te laten.
Dank Mija, we gaan ook wel zien of de therapie ons iets gaat brengen. Een lastige situatie blijft het wel. Ik ben ook bang dat het misschien wel tussen ons in blijft staan. In dat opzicht zijn we pas "kort" bij elkaar en zijn er geen kinderen in het spel. Soms denk ik daardoor: waarom al deze moeilijkheid als ik me afvraag of we uiteindelijk nog wel gelukkig kunnen zijn samen.
Ik besef me dat ik hoe dan ook ga verliezen, ik probeer dat idee te accepteren en ook dat de situatie nu zo is en dat het een proces is. Moeilijk is dat wel want ik wil het liefst vooruit, zowel voor mijzelf als hem of dat nu met of zonder elkaar is. Maar wel in een richting waar ik achter sta en die heb ik nu nog onvoldoende helder voor mijn gevoel. Lastige is dat ik nooit keuzes heb leren maken op basis van mijn gevoel dus is het moeilijk dat nu wel te doen als het om zoiets groots gaat want mijn hoofd schreeuwt overal overheen.
