Word niet begrepen: Zorgen om zwangerschap en weinig begrip omgeving

Sterk zijn meis.

Vreselijk dat je dit overkomt.
Je hebt nu liefde en ondersteuning nodig en die krijg je niet.
Heel oneerlijk en zelfs ronduit gemeen.
Zoek kracht in jezelf en kies even voor jezelf en het lieve kindje dat je draagt.
Zo te horen staat je een hele moeilijke tijd tegemoet en heb je te maken met mensen die met name met zichzelf bezig zijn.
Welk probleem jouw schoonmoeder ook met jou heeft, op dit moment had ze alles terzijde moeten schuiven voor jou en haar kleinkind dat je draagt.
Jouw man had vrij moeten nemen en voor de kleintjes thuis moeten zorgen en moeten delegeren wat zijn moeder moet doen zodat hij jou bij kan staan.

Op dit moment ben je bang, alleen, zeer kwetsbaar en behoorlijk machteloos.
Kies nu voor jezelf en jouw kindje, dit is niet het moment om die oneerlijke strijd aan te gaan.
Wees geen slachtoffer maar zet je kiezen op elkaar en gebruik deze tijd om uit te rusten en misschien om plannen te maken.
Laat thuis even los, hoe moeilijk ook. Jouw andere kinderen worden verzorgt, dat komt vast wel goed.
Op dit moment is kalmte het beste voor jou en je kindje.
Als jouw kindje er eenmaal is dan zal je jouw situatie onder een eerlijke loep moeten leggen. Keuzes maken.
Vind vrienden die achter jou staan, zorg dat je nooit meer overgeleverd bent aan mensen die niet het beste met je voor hebben.

Misschien kun je op dit moment in het ziekenhuis aangeven dat je geestelijke ondersteuning nodig hebt en kan er een therapeut met je praten?

Zoek jouw kracht meis en kies later het juiste moment om deze strijd aan te gaan.
Je bent een vrouw en wij vrouwen kunnen dit!

Ik wens je heel veel kracht en sterkte.
Troostende knuf

zorgverlof

kan je man geen zorgverlof opnemen? Of deels werken en na de middag zorgverlof? Zo is er meer ruimte voor hem om samen de kinderen naar het ziekenhuis te komen. Je had het zelf al over huishoudelijke hulp regelen, dat zou inderdaad al een hoop tijd en werk schelen.
Ik begrijp dat je je machteloos voelt, het zou zeker niet verkeerd zijn als je je hart tijdens je verblijf in het ziekenhuis al eens kan luchten. Ik neem aan dat er wel een sociaal verpleegkundige, maatschappelijk werker of iets in die trant aanwezig is die eventueel ondersteuning kunnen bieden, zeker even naar vragen hoor. Het zou jou nu ook al veel rust geven als je weet dat thuis alles goed gaat.
Veel sterkte nog!

je wilt geholpen worden

En snel.! Jij denkt dat schoonmoeder die paniek ook ziet, hup in haar joggingbroek springt en nasr je toe komt rennen. Dat zou je zelf ook doen (ik ook trouwens). Schoonmoeder niet die gaat niet zonder douchen netjes aankleden de deur uit. Dat is voor haar heel belangrijk. Dat ga je niet meer veranderen, hoe moeilijk ook, dat zul je moeten accepteren.
Wat anderen al eerder zeiden, jij mist je kinderen zoals iedere moeder zou doen. Maar denk even aan deze kleintjes 1 en 2 jaar oud. Is het voor hun fijn mama in het ziekenhuis te zien aan de slangetjes en apparaten? Misschien is het beter dat ze je nu even niet zien. Zounje kunnen videobellen of facetimen en dan de toeters en bellen een beetje buiten beeld houden?
Dat je man anders reageert dan anders komt wellicht door angst. (Is een slechte raadgever) bang voor wat gaat komen, bang zijn kindje te verliezen, bang om de confrontatie met zijn moeder aan te gaan, je weet het niet.
Neem je rust zorg goed voor je kindje, thuis gaat het nu anders dan jij het zou doen maar dat is tijdelijk, het komt weer goed, echt! Heb vertrouwen.
Heel veel sterkte in deze moeilijke dagen.

Zorgverlof of calamiteiten verlof voor je man is ook een idee. Dat kan een hoop rust geven in de thuis situatie.
Bij de spoedopnames van mijn jongste heeft man dat ook genomen. Probeerde hij het huishouden te doen terwijl ik met de baby in het ziekenhuis was. Dat hij vervolgens met wassen het ene kledingstuk na het andere vernielde daar lachen we nu nog wel eens om.

ook gehad

Maar ja, als ik heel eerlijk ben, had het wel iets lekkers om rustig in het ziekenhuis te liggen terwijl ik zelf eigenlijk niks mankeerde. Lekker een beetje dromen, veel slapen, kracht opdoen, fantaseren over het kindje.

Ondertussen moest mijn man thuis alle ballen hoog houden en fulltime werken. Pas later besefte ik goed hoe moeilijk dat voor hem was. Als hij langs kwam, zag ik dat hij steeds bleker en vermoeider werd. Ik wist heus wel dat mijn portie nog kwam, dus ik had er geen probleem mee, maar beschouwde het ziekenhuis maar als een luxe hotel.

Natuurlijk maak je je zorgen om je kindje, dat is logisch. Maar om je nou ook nog bezig te houden met je schoonmoeder... Haar taak is nu je man zoveel mogelijk te helpen. Als ze dat niet doet, heeft hij een probleem dat hij zelf zal moeten oplossen, want jij kan niks. En dan ook nog een sterfgeval in de familie. Jij hebt nu even niks met haar te maken, misschien kan het later nog goed komen. Diep in haar hart zal ze ook wel onredelijk boos op jou zijn, omdat je haar ongewild zoveel werk en gedoe bezorgt. Dat is natuurlijk totaal onzinnig en ik hoop dat ze dat later beseft. Maar nu is er even geen tijd om relaties te herstellen. Zij moeten keihard aan de bak en jij moet je rust nemen.

inlevingsvermogen

Dat lijkt te ontbreken aan alle kanten, van iedereen uit! (ach ja, herkenbaar..)
Bij jou spelen hormonen en zorgen natuurlijk ook mee.
Maar die zorgen zijn er bij die anderen ook.
Je schoonmoeder is ouder dan jij, wie weet wat er verder speelt aan eigen dingetjes. (ziekte, lichamelijk ongemak) Twee hele kleine kindertjes, dat is gigantisch om voor te zorgen, zeker als je er zomaar even midden invalt. Dat zal haar volledig in beslag nemen.
Het enige dat je kunt doen denk ik is echt proberen je te verplaatsen in de ander. Wees je schoonmoeder super dankbaar! Misschien lukt het de anderen dan ook wat meer aan jou te denken.

Sorry hoor

Maar zit je nou toch echt te hunkeren naar erkenning van nota bene je schóónmoeder dat je zo zielig bent?
Ja dit klinkt niet alleen hard maar het is natuurlijk ook hard. Maar dit is wel mijn eerste reactie nadat ik de kop van je posting las en de regels erna. Ik dacht dat je man of de hele wereld iets niet erkende of begreep maar het gaat om 1 persoon. Ik vind het ook wel een erg onaardige, wantrouwende reactie naar je man toe. Alsof hij niet in staat is zijn moeder te vragen/managen/accepteren, alsof jij vanuit je ziekenhuisbed alles moet doen/regelen en dat zij precies moet doen hoe jij het wil. Give him credit en zorg dat je zijn moeder minder belang gaat vinden. Je hebt je energie heel hard nodig voor je eigen lijf, zorgen, emoties en hormonen.
Sterkte en kracht!
Gr Angela

Als alles achter de rug is

Kijk je er vast anders op terug. Toen mijn ene kind in het ziekenhuis lag en ik daarbij was , was man met andere kind thuis. Ik zat hele dagen alleen met kind in dat kamertje en er kwam niemand op bezoek. Ik had enorme behoefte om eens over iets anders te praten dan de ziekte, het infuus en de sonde. Behalve mijn man (die moest soms komen om de behandeling te bespreken) zag ik niemand. Met ern baby van 5 weken doe je ook niks. Geen wandeling geen boekje lezen. NIKS!
Als ik vroeg om bezoekers dan zei iedereen dat de baby daar toch niks van merkte, ons andere kind mocht niet komen vanwege besmettingsgevaar. Dat ik behoefte had aan vermaak en afleiding heeft niemand opgepakt
Het waren 10 hele zware dagen maar ik deed het voor mijn kind!
Eenmaal thuis was dochter dolblij dat ik er weer was, toen konden we aan verwerking beginnen met zijn allen. Het huishouden was gedaan door drie verschillende mensen dus de wanorde in kleding en keukenkastjes was groot.
Niet aan geërgerd met iedere was of afwas kreeg ik er weer meer grip op.

Waarom ik dit vertel?
Last het los! Zorg nu goed voor jezelf en het kindje dat je bij je draagt. Wind je niet op dat is nu echt niet goed voor je.
Het komt goed, echt. Masr even niet op de manier die jij wilt. Leg je erbij neer.

Adem in adem uit

Hoe je schoonmoeder reageerde toen je met bloedverlies thuis in paniek belde, vind ik persoonlijk ook wat wonderlijk. Als iemand in paniek belt ga je niet eerst eens uitgebreid douchen. Hup kleren aan en op pad. Dan maar 'stinken'. En dat ze eenmaal aangekomen op de gang bleef staan vind ik ronduit gek. Ik begin me af te vragen of de vrouw de een of andere fobie heeft, of een trauma door iets in het verleden. Niet tegen bloed en ziekenhuis kunnen. Je hebt mensen die daar volledig door blokkeren. Je schoonmoeder zal zich nooit zo met jou verbonden voelen als je eigen moeder (hopelijk) dat is (geweest), maar een beetje warmte zou wel prettig zijn op zo'n moment. Daartegenover staat dat ze je kinderen opvangt, dat is vermoeiend, zeker als het langer dan een paar dagen duurt. Ik neem toch wel aan dat ze lief voor de kinderen is? Je zou je man kunnen vragen om een bosje bloemen bij de supermarkt te halen en dat namens jou aan zijn moeder te geven. Mocht er over en weer irritatie zijn, dus ook aan haar kant, dan klaart dat de lucht misschien een beetje op.

Wat je andere kinderen betreft, snap ik dat je ze mist, maar ik vind wel dat de wereld niet vergaat als je ze een dag niet ziet. Mijn man nam de kinderen als ik in het ziekenhuis lag wel mee, wij hadden geen moeder of schoonmoeder in de buurt die op kon passen, maar dat is best een 'gedoe'. Zeker als ze nog erg klein zijn. Dus een dagje even niet, kan prettig zijn. We hebben tegenwoordig allemaal mobieltjes waarmee je elkaar kunt horen en zelfs ook mee kunt zien. Daar zouden jullie misschien wat creatiever mee om kunnen gaan. Ergens is het ook heel goed voor de band tussen de kinderen en je man, dat ze nu zo op elkaar aangewezen zijn. Als hem dat goed lukt en jij laat merken dat je hem daarin vertrouwt en waardeert, kan hij daar tot ver in de toekomst nog met een goed gevoel op terugkijken. Ik hoop dus dat je je man af en toe een complimentje maakt omdat hij het toch maar doet naast zijn werk. Voor de thuisblijver is zo'n situatie soms ook 'erger' dan voor degene die in het ziekenhuis ligt. Degene die in het ziekenhuis ligt ondergaat het, hoort meteen wat er goed of fout gaat en weet dat er meteen zorg is als dat nodig is. Degene die thuis is, kan zich van alles in het hoofd halen, waardoor het groter en groter wordt. En dan moet je voor je kinderen toch een beetje opgewekt doen, want kinderen die bang zijn, daar heb je ook niet veel aan. Kortom, probeer ook begrip voor de andere kant te hebben en laat het los. Ze doen wat ze kunnen. Geef je over aan de zorg van het ziekenhuis, rust uit, laad je op voor als je kindje er is. Het komt goed .

jeetje

De wereld draait wel erg om jou, nietwaar?
Zelfs al zou je schoonmoeder zo vreemd als wat zijn, ook dat is haar goed recht! (sorry Kaaskopje maar je post irriteert me enorm. En al had ze een fobie, wat dan nog?!)
Regel de dingen met je man. Als jij wil eisen dat je je kinderen ziet, doe je dat maar bij hem. Dan eis je maar dat hij iemand anders regelt die dat doet. Je kunt dit je schoonmoeder niet afdwingen.
(maar dat je man dan niet blij met je is snap ik dan wel)

Jannie

Ik heb daar geen oordeel over, als je eens wist waar ik allemaal tegenaan loop! Maar het kan handig zijn als dat bekend is bij anderen. Dan begrijp je ook beter waarom iemand wegblijft. Wat ergert je nog meer?

JustM

Wees toch blij dat je schoonmoeder voor je kinderen zorgt. Toen ik middenin een verhuizing aan het eind van mijn zwangerschap in het ziekenhuis kwam te liggen en mijn man door een slijmbeursontsteking vrijwel niets kon, deden mijn schoonouders niets. Mijn man ging bij mijn ouders in huis en een vriendin heeft de kinderkamer ingericht. Mijn man kon geen verhuisdoos meer tillen en we zijn iedereen dankbaar die geholpen heeft. Al was het maar af en toe een half uurtje om even een doos uit te pakken.

Dat we zelf veel dingen anders hadden gedaan deed niet terzake. We konden wonen met ons pasgeboren kind en iedereen die geholpen had waren we dankbaar. Op degenen die niets gedaan hadden waren we niet boos. Beetje verbaasd misschien, omdat wij ons niet kunnen voorstellen dat je je (schoon)kinderen niet de helpende hand toesteekt in zo'n situatie. Maar boos...nee. Ze zullen er wel een reden voor gehad hebben.

Ik begrijp wel dat je schoonmoeder niet op bezoek komt. Die heeft het echt druk met je kinderen en ik weet niet of ze auto rijdt, maar zeker met ov is het een hele sjouw om met 2 kleine kinderen op pad te gaan. Met de auto ook trouwens. Naar de speeltuin is anders. Is vast veel dichter bij dan het ziekenhuis en het is een manier om de kinderen bezig te houden. Het verbaast me trouwens dat je eist dat ze naar de speeltuin een extra begeleider meeneemt, maar dat ze wel alleen naar het ziekenhuis mag komen.

Ik begrijp de rol van je man niet helemaal. Kan die inderdaad geen zorgverlof nemen? Kan die de kinderen niet bij je schoonmoeder ophalen om even op bezoek te gaan? Alles wat je schoonmoeder doet is meegenomen, maar de uiteindelijke verantwoording ligt niet bij haar. De schuld van het feit dat je je kinderen niet ziet kun je niet bij haar neerleggen. Zij doet al heel veel. Zeker als ik lees dat er ook nog een sterfgeval in de familie was.

Zet het van je af, laat je man de dingen regelen en accepteer dat het niet allemaal gaat zoals jij wil. Het is voor iedereen een lastige situatie. Heel veel sterkte de komende tijd!

Moe

Je bent moe en je hebt rust nodig om aan te sterken na dat bloedverlies. Probeer zoveel mogelijk te slapen want als je eenmaal thuis bent, sta je zo voor de zorg van drie kleintjes.

Focus je niet op de koude reacties van je man. Ik vind zijn reacties wel degelijk koud, zelfs ijskoud. Maar ja, niemand is perfect en iedereen maakt wel eens fouten of doet uitspraken die niet prettig zijn. Soms is zo'n eerste kennismaking met iemands zwakke kant confronterend. Helemaal na wat jij hebt meegemaakt.
Probeer van deze muis geen olifant te maken. Rust vooral goed uit. Kijk of je tijd kan rekken in het ziekenhuis want straks gaat je het echt missen.

Laat die aparte houding van je schoonmoeder, (want zij klaagt zo te lezen ook over jou), van je af vallen. Het zal mij trouwens niets verbazen als je man juist kriegel tegen je doet agv een moeder die ook bij hem over jou loopt te klagen.
Tip klaag niet over zijn moeder. Noem haar helemaal niet. Vraag aan je man hoe het met de kinderen gaat, verder niet. Eenmaal uit het ziekenhuis, regel je een boeket uit dankbaarheid en klap je het boek dicht.

Kaaskopje

Wat me nogal ergert is dat je zonder voldoende informatie wel heel enthousiast aan het invullen raakt en er zelfs een fobie aan koppelt. Er kan zo ontzettend veel spelen, weet jij veel. Haar gedrag beoordeel je gelijk: wonderlijk, gek. Nuja, ik vind het iig irritant.

Vooral veel sterkte!

Volgens mij doet het jou pijn dat het voor niemand nu om jou draait, zoals dat hoogstwaarschijnlijk bij jouw eigen ouders wel het geval zou zijn. En dat is een groot gemis. Jouw schoonmoeder bekommert zich om jouw kinderen, en is alleen daarom al van onschatbare waarde, maar vind jouw welbevinden geen prioriteit. Dat is pijnlijk om te ervaren, maar ik vind niet dat je haar dat kwalijk kunt nemen. Ik weet niet wat voor een band jij met je schoonmoeder ervaart. Als zij een belangrijke rol in jouw leven speelt, zou ik uitspreken dat je zorgzaamheid nodig hebt, dat je begrijpt dat ze het heel druk met de kinderen heeft, maar dat jij letterlijk moederziel alleen en kwetsbaar bent. Jouw man zou zich wel wat empatischer op mogen stellen. Ook met een fulltime baan en de zorg voor de twee kleine kinderen. Zo kort op elkaar drie kinderen krijgen, betekent nu eenmaal een uitputtingsslag.
Tenslotte sluit ik me bij een aantal andere reacties aan: probeer tot rust te komen, er staat je nog veel te wachten. Veel sterkte meid, het is niet niks wat je nu allemaal meemaakt!

Nou

Toen ik in het ziekenhuis lag, hebben mijn eigen ouders ook alleen maar mijn man geholpen. Ik heb ze helemaal niet gezien, maar was ze wel dankbaar! Doordat zij oppasten, kon mijn man bij mij langs, maar ook even zijn rust nemen. Je bent met pensioen, alles gaat niet meer zo vlot, en opeens wordt je gezapige leventje compleet overhoop gegooid, en je weet niet wanneer dat weer gaat stoppen. Dan hebben ze misschien niet heel aardig en vlot gereageerd, maar geloof me, achter de schermen hebben ze de handen vol.

Ik kan me voorstellen dat jij door de hormonen en de spanning niet helemaal jezelf bent, maar als je zo doorgaat, verlies je de band met je schoonouders. Ook voor de band met je man gaat het niet helpen als jij - de enige die nu niets hoeft te doen en goed verzorgd wordt - eisen gaat stellen. Wees blij met wat je krijgt in deze noodsituatie en bel eens een vriendin. Maar ga niet tegen haar zeuren over je vreselijke schoonmoeder, die je toch maar mooi uit de brand helpt. Vraag de vriendin een paar ontspannende boeken of tijdschriften mee te nemen. Je ligt daar nou toch, dus probeer te ontspannen.

dankzij

"Maar ik vind gewoon dat het een kwestie van fatsoen hebben. Ze had best even langs kunnen komen of bellen. Dat verwacht zij ook als ze in het ziekenhuis zou liggen. Ik vind het dan ook niet meer als logisch dat je beld enof langs gaat! "

Kijk, dit is eisend, dit is onbegrip voor de mensen thuis, niet voor jou. Dankzij jouw schoonmoeder KUN jij in het ziekenhuis liggen, KAN je man naar zijn werk en naar jou, KAN de thuissituatie met 2 hele jonge kinderen doordraaien.
Voor de leuk en de vertier moet je vriendinnen bellen of verdere familie. Als je je kinderen wilt zien (en nogmaals ik weet niet of dat wijs is als je langdurig in het ziekenhuis ligt en soms mag het ook niet eens), dan moet je man daarvoor zorgen als hij in de avond langskomt. Maar geef degene die zo goed zorgt dat echt alles doordraait nu niet de schuld van je eenzaamheid, grijp dan je man maar bij zijn kladden.
Vaak rennen die mannen doelloos rond als een kip zonder kop, dus vertel het hem dat hij de kinderen ophaalt.
Dat jij daar ligt is niet iemands schuld, reken haar er in elk geval niet op af, dat is heel onterecht.

Naar

Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap ook een maand nagenoeg alleen gelegen in het ziekenhuis, en dat was echt niet leuk. Mijn toenmalige echtgenoot was voor zijn werk een paar weken weg, en alleen in het weekend thuis. Mijn eigen moeder lag in een revalidatiecentrum omdat ze zelf heel ziek was geweest. En mijn schoonouders vonden het best een gedoe om helemaal naar het ziekenhuis te komen, door de stad heen, wel een half uur rijden, op een onbekende weg.
Als je dan nog kinderen hebt die je gewoon bijna niet ziet omdat iedereen zogenaamd al zo druk met andere dingen is, is dat echt heel erg *insert je favoriete lelijke woord waarvan je niet wilt dat je kinderen het zeggen*.
Het gaat weer voorbij, maar nu is het gewoon even keihard afzien 'voor het goede doel'.

Ziekenhuis

Ik heb zelf een half jaar terug een paar weken in het ziekenhuis gelegen en dat was een behoorlijk confronterende tijd. Ik werd er paranoia van en ik werd zelfs achterdochtig tegenover het thuisfront. Ik had wel last van pijn en onzekerheid over wat me te wachten stond en misschien speelde de morfine ook nog een rol, maar ik herken mezelf wel een beetje in jouw verhaal.

Ik hoop dat het bijtrekt als je weer thus bent, maar als je ook nog eens een nieuwe baby hebt is er weinig ruimte om rustig bij te kopen. Dit is een zware tijd voor je. Sterkte!

Verwijderd

Er is door één persoon met meerdere nicks gepost in dit draadje en dat is tegen de spelregels die te vinden zijn via 'Regels en gebruiksaanwijzing' rechtsboven of via: https://www.ouders.nl/forum/regels

9. Geen discussies met uzelf - Het is niet toegestaan om onder verschillende namen deel te nemen aan één discussie.

Ik heb de posting met de nieuwe naam verwijderd en vanwege de leesbaarheid heb ik helaas ook de reacties daarop moeten verwijderen.

Voorbereiden

Ook ik had een plotselinge opname na bloedverlies, helaas toen mijn eerste kindje verloren. Bij de andere zwangerschappen waren er ook plotselinge opnames, die soms wel 3 maanden duurden.
Wat mij heeft geholpen is indertijd het boek van Dea Trier Morch, winterkinderen, omdat het me leerde anders te kijken naar de afdeling waar ik lag. Maar je moet daar wel interesse voor hebben. Het boek is alleen nog als tweedehands boek verkrijgbaar.
Ga even geen oordelen vellen over mensen die niet voldoen aan jouw verwachtingen. Fijn dat de kinderen even ontspannen kunnen spelen in de speeltuin.
Ik hoop voor je dat je weer naar huis kunt als het vloeien stopt, maar houd eer ook rekening mee dat je langer moet blijven rusten en dat je een keizersnede krijgt. Dat kan zelfs op een onverwacht moment. Spreek met je man daar iets over af. Wil hij daarbij zijn, kan dat, hoe kun je hem dan het beste benaderen, en wat als het voor hem niet lukt om op tijd te zijn. Heb je bijvoorbeeld een goed foto-toestel of een goede mobiel bij je?
Bedenk even wat er de komende tien weken nog moet gebeuren en waar je zelf nog iets kunt doen. Bedenk wat jij kunt doen om het werk voor je man te verlichten. Al is het maar dingen uitzoeken, opschrijven etc. Is de kinderkamer klaar? Heb je al een geboortekaartje etc. etc. Hoe zou je je schoonmoeder kunnen verrassen met iets leuks, nu al, of straks kunnen bedanken voor wat ze heeft gedaan?
- Heeft je man andere/meer hulp nodig en is het mogelijk om dat te organiseren (als het kan door jou?).
- Ik denk dat je niet moet verlangen dat je kinderen elke dag komen. Stel dat het langer gaat duren, dan wordt die periode met elke dag een bezoek wel heel erg lang voor kinderen. Het zou mooi zijn als ze in het weekend kunnen komen, samen met je man.
Ondertussen kun je wel wat anders doen, bijvoorbeeld:
- afspreken met schoonmoeder dat je haar één keer per dag belt om te horen hoe het gaat met de kinderen en met haar. Wat is een rustig moment? Ondertussen is het jouw taak om de last van de eenzaamheid en de afwezigheid van je kinderen draaglijk te maken voor jezelf. In het ziekenhuis kun je daar ook hulp voor krijgen van allerlei professionele diensten. En je kunt bedenken wat je zelf kunt doen om die tijd je gedachten wat af te leiden.
- Wellicht wil oma een keer per dag een paar foto's van je kinderen opsturen via de mobiele telefoon. Ik kreeg regelmatig foto's van eenvoudige huiselijke dingen en dat vond ik erg prettig. zien hoe de tuin gaat bloeien, de kinderkamer wordt aangepakt. Tegenwoordig is dat veel eenvoudiger met mobieltjes.
- spreek met je man af dat er een vast belmoment is op een dag. Laat hem aangeven wanneer dat is. Dan voelt hij zich niet verplicht om na een dag werken ook nog te haasten om naar het ziekenhuis te komen, maar weten jullie allebei dat je elkaar elke dag spreekt. Als je hem spreekt, wees dan eerlijk over hoe het gaat, maar belast hem niet teveel met verhalen waar hij toch niets aan kan doen, zoals verhalen over je schoonmoeder of over je eenzaamheid. Laat hem merken dat hij zich geen zorgen hoeft te maken om jou, hij heeft al genoeg aan zijn hoofd.
Kort samengevat: neem de lasten voor jezelf op je eigen schouders en ga daar zo goed mogelijk mee om, zonder anderen te belasten; en kijk wat je kunt doen om anderen te ontlasten.

Tsjor

Vervelend

Ik vind sommige reacties erg hard.
Natuurlijk is het thuisfront hard aan het werk om de boel draaiende te houden, maar dat wil niet zeggen dat to zich niet alleen voelt in het ziekenhuis.
Ik zou ook erg graag mijn kinderen willen zien.
Zorgverlof is juist voor dit soort situaties bedoeld, zodat man meer tijd heeft en overdag een keer met de kinderen kan komen.

Veel sterkte. Het is niet leuk.

eens met Tsjor

Tsjor geeft hele goede tips waar je vast wat aan kunt hebben. Het is natuurlijk erg vervelend voor je dat je daar ligt en dat je je kinderen weinig ziet, niemand zal dat ontkennen. Het is erg vervelend dat je nog niet kunt weten wanneer je wel naar huis kunt maar ik zou me vooral bezig houden met ervoor te (proberen) zorgen dat thuis alles goed kan verlopen, eventueel dus met hulp vanuit het ziekenhuis van een sociaal verpleegkundige (of ontslagverpleegkundige). Dat geeft een hoop rust, zowel voor het thuisfront als voor jou. Heb je geen vriendinnen die je kinderen eens kunnen oppikken en een uurtje mee kunnen nemen naar het ziekenhuis? Dan kan je schoonmoeder even bijtanken. En anders vragen om af en toe een paar foto's door te appen.

Toon (Martje)

Ik ben niet hard en gemeen zeker niet. In dit geval wel eerlijk, omdat ik veel ervaring heb met lange opnames van beide kanten.
Ik ontken helemaal niet dat ts zich niet eenzaam kan voelen, noch dat ze iets of niets te klagen heeft of het verlangen niet mag hebben haar kinderen te zien.
Communicatie blijft een sleutelwoord, dat zie je ook weer in deze familiedriehoek.

Wel trekt haar toon uit mij persoonlijk alle energie. Ik kan slecht tegen deze manier van " vragen" of zich opstellen. Het riekt naar emotionele chantage.

Begrijp ik dan niet hoe ze zich voelt?
Ja natuurlijk snap ik dat. Maar met maar 1 familie die helpt moet je roeien met de riemen die je hebt.
Wil je meer dan moet je man aanspreken en meedenken in oplossingen die haalbaar zijn voor iedereen.
Zoals al genoemd het zorgverlof, man aanspreken om te overleggen om de kinderen even te zien als je even van zaal af zou mogen, zoals genoemd bellen, foto's laten sturen enz.

Opgenomen liggen is saai. Je hoofd gaat met je op de loop en je voelt je minst belangrijk, eenzaam en afgesloten.
Communiceer. Maar dan zonder claimen en eisen.
Wel duidelijk, eerlijk, met waardering voor het thuisfront.

In een ziekenhuis kun je je stikalleen voelen...

... Al vind ik dat mensen met een smartphone anno nu qua contactmogelijkheden beter af zijn dan ik, 26 jaar geleden na een spoedkeizersnede met 32 weken en het kindje ( wat ik nog niet had gezien) in een ander ziekenhuis.

Maar daar gaat het nu niet om.

We lezen maar een stukje van jullie familieverhaal. Je schoonmoeder past van de ene op de andere dag op twee ukkies van 1 en 2. Dat is niet mis!! Het is niet voor een dagje, maar voor onbepaalde tijd. Ik ben zelf oma en zou oom even schrikken als m'n leven zo ondersteboven werd gegooid. Natuurlijk help je je naaste familie op zon moment, al is het een hele klus.

Dat je je kinderen mist, natuurlijk! Probeer je je erop te focussen hoe plezierig het voor hen is dat het leven thuis redelijk gewoon kan doorgaan, nu jij er niet kunt zijn. Concentreer je op je eigen situatie en laat los hoe het thuis gaat. Verwacht niet van schoonmoeder dat ze met twee ukkies langs komt. Ten eerste is het voor henzelf niet zo leuk en wellicht verwarrend, ten tweede is het voor schoonmoeder een heel gedoe. Laat je man hen meenemen als dat lukt, maar staar je daar niet blind op. Waardeer het dat ze thuis de zaken zo goed mogelijk regelen!

Tsjor gaf veel waardevolle tips, ga daarmee aan de slag. Sterkte !!

JustM

Wat een zware zwangerschap heb je gehad en hoe kritiek is het geweest voor jou en voor je kindje. Ik ben blijd at het allemaal goed is afgelopen.
Wat betreft je schoonmoeder, jullie matchen duidelijk niet, maar loop je man en je kinderen niet in de weg. Laat je man zelf bepalen hoe hij zijn relatie met schoonmoeder wil volhouden en laat hem ook bepalen hoe hij zijn kinderen daarin wel of niet meeneemt.

Tsjor