Wij zijn gecanceld door onze dochter
Onze dochter heeft na jaren proberen eindelijk 2 kinderen gekregen. Daar heeft zij ons niet in betrokken, het ons heel lang niet laten weten tot de laatste 2 jaren. En over "het" werd niet gesproken. Wij hebben dat altijd gerespecteerd. Nu bijna 6 jaar later, tijdens een zware depressie/burnout, we weten het niet precies, heeft zij het contact met ons verbroken. Waarom? We begrijpen het niet. Zij is eind 40. We waren altijd een hecht gezin, veel buitenlandse ervaringen, kinderen hebben gestudeerd zonder studieschulden. We hebben gezorgd dat zij als volwaardige stabiele mensen de volwassen wereld in konden gaan. Geen problemen gehad tijdens de puberteit. Geen mishandelingen, geen drugs, liefde en zorg gegeven, de ruimte voor hun ontwikkeling gegeven.En toch verbreekt ze het contact, wat ons onnoemelijk veel verdriet doet. Tijdens de laatste maand toen we nog contact hadden, werd mij nog gevraagd om te koken voor haar gezin, om op haar kinderen te passen. Wel hebben we onze zorgen over haar depressie/burnout geuit door te vragen of een bezoek aan een psychiater niet aan te raden was of een andere specialist. Zij was/is ondervoed. At en sliep al geruime tijd. Kon haar kleine kinderen niet om haar heen verdragen. Etcetera. Onze andere kinderen begrijpen het ook niet, zijn gelukkig met ons als ouders en hebben, zo zeggen zij, een fijne jeugd gehad en nog.altijd een liefdevol contact met ons. Zijn wij het excuus om haar situatie een plek, een reden te geven? Wie kan je beter en gemakkelijk de schuld geven dan je ouders? Wij weten het niet.
Peiling
Wie heeft hier ervaring mee?
Maximaal 9 antwoorden.
Wat ontzettend vervelend en verdrietig voor jullie allemaal, ook voor je dochter. Het enige wat ik in het algemeen kan zeggen (en wat ik ervan weet, ben geen deskundige) over het verbreken van het contact met ouders is dat kinderen dat nooit voor de lol doen, vaak is er een hele geschiedenis aan vooraf gegaan van niet gezien worden door de ouders of erger. Aangezien je spreekt van een liefdevol gezin zonder mishandeling of andere ellende, zou zich misschien niet gezien kunnen hebben gevoeld?
Verder ontbreekt er wat informatie: is je dochter alleenstaand of heeft ze een partner, hoe is jullie band met die evt. partner, heeft ze nog wel contact met haar broers/zussen? Heeft ze zomaar ineens het contact verbroken, of zijn er vaker spanningen geweest of heb je eerder iets aan haar gemerkt? Je zegt dat ze jullie niet heeft betrokken in haar worsteling met kinderen krijgen, maar hebben jullie er zelf wel eens naar gevraagd, interesse getoond?
Wat naar voor jou en je man. Ik ben bang dat je het waarom op dit moment niet kan achterhalen. Ik zou daarover niet teveel malen en niet de schuld bij jezelf zoeken. Dat brengt je niet verder. Kan heel goed zijn dat het een excuus is om haar situatie een plek te geven.
Er is hier eerder een topic over geopend, daar bleek het de echtgenoot die een negatieve invloed had. Toen dochter daar afstand van had genomen is het contact hersteld.
Op dit moment zit jouw dochter heel diep, misschien kan ze geen liefdevolle zorg verdragen? Heeft ze met haar broers/zussen wel contact?
Heeft dochter nog contact met andere gezinsleden? Misschien kunnen die eens informeren naar de reden. Of heeft ze iedereen uit haar leven gezet?
Ik vind dit altijd wat lastig, juist omdat ik deze situatie mee gemaakt heb tussen mijn ex-vrouw en haar ouders. En ik zelf eigenlijk niet zo heel erg goed kan voorstellen dat iets tussen ouder en kind zo groeit. Of naja, ik kan het me bij hele heftige gebeurtenissen wel voorstellen, maar laten we er even vanuit gaan dat die er niet zijn geweest tussen jullie.
Het lastige er aan is: Mijn ex-schoonouders staan in die discussie ongeveer hetzelfde er in als jij, ze snappen het niet, ze vinden niet dat er gekke dingen gebeurd zijn, ze zijn toch goed voor haar geweest, noem het maar op. Terwijl, de punten waarop het contact verbroken is, wel valide punten zijn ( in mijn ogen). Vervolgens kan daar niet over gepraat worden omdat beide partijen elkaars mening niet snappen et voila: Geen contact meer.
Ik zou eerst eens een open gesprek aan gaan, voor zover dat kan, met de vraag: Hebben we iets verkeerd gedaan in jou ogen en zou je daar met ons over willen praten? Door bij voorbaat te benadrukken dat je het allemaal zo goed gedaan hebt, sla je elke discussie verder plat en zal je dochter zich alleen maar defensief gaan opstellen.
Als ik je verhaal lees ben ik wel benieuwd naar hoe haar gezin er verder uit ziet, is de vader van de kinderen aanwezig, hoe gaat hij om met haar problemen, vangt hij de zorg voor de kinderen op?
Dat zij nu afstand wil kan allerlei redenen hebben, en kan ook geheel los staan van of jullie in het verleden iets ¨fout gedaan" hebben (soms kan het ook een kwestie zijn van "fout gegaan" maar niet "fout gedaan" trouwens).
Ik snap jullie zorgen, die zou ik ook hebben, maar eerder over haar kinderen nog dan over haar zelf eerlijk gezegd. Misschien is het afstand nemen niet zozeer een schuld geven aan jullie, maar het niet willen toegeven dat het allemaal niet loopt. Zich groot houden op de verkeerde manier, nl door te ontkennen ipv door als een volwassen vrouw hulp te zoeken. Misschien heeft ze daar gewoon de energie nu niet voor, maar dat is wel erg jammer. Het komt op mij vooral over als dat ze geen pottenkijkers over de vloer wil die zien hoe slecht het gaat, uit schaamte of anderszins, hoe goedwillend jullie ook zijn.
Ik zie het meer, dat volwassen kinderen hun ouders buitensluiten als ze het zelf niet redden. Geen idee waarom. Het is makkelijk om te analyseren dat het dan wel hele slechte ouders zullen zijn geweest, maar dat weten we niet. En als ouders zulke slechte mensen zouden kunnen zijn, waarom dan hun kinderen niet. Ik vind het niet perse logisch om de schuldvraag te stellen en ook niet om automatisch naar de ouders te wijzen. Volwassen kinderen zijn zelf verantwoordelijk voor hun keuzes. En soms zijn ze gewoon niet zo aardig, Of wanhopig. Of verslaafd of geestesziek.
'Ik zie het meer, dat volwassen kinderen hun ouders buitensluiten als ze het zelf niet redden. Geen idee waarom.' Schaamte misschien? Heel goed beseffen dat je leven niet gaat lukken zoals jij dat graag willen zoals je denkt dat je ouders dat graag willen, terwijl die ouders zoveel geïnvesteerd hebben in jou. om jezelf te sparen verbreek je dan maar het contact, zodat je ouders niet weten hoe leven er (slecht) aan toe is, jij niets hoeft te vertellen, je niets hoeft op te houden en ook geen ongevraagde, vreselijk goedbedoelde adviezen krijgt waar je toch niets mee wil doen, ook al weet je dat je dat eigenlijk wel zou moeten doen.
Tsjor
Wat ontzettend verdrietig voor jullie. 
Ik zie hetzelfde verdriet en onbegrip in mijn naaste omgeving. De ‘waarom’-vraag is alleen door jullie dochter te beantwoorden. Mocht ze er voor openstaan, dan zou je een gesprek met haar aan kunnen gaan zonder verwijten of oordeel. Gewoon luisteren wat ze te zeggen heeft zonder jezelf in dat gesprek te verdedigen. Het kan zijn dat er beschuldigingen komen; dat zal haar waarheid zijn en niet per se zoals jullie dingen hebben ervaren. Het kan ook zijn dat ze zich schaamt, bv. omdat ze voor haar gevoel niet aan jullie verwachtingen kan voldoen zoals jullie andere kinderen. Wat er ook gebeurt: Houd de deur voor haar open, zodat ze altijd terug kan komen naar jullie als de tijd daar is.
tsjor schreef op 24-02-2025 om 20:42:
'Ik zie het meer, dat volwassen kinderen hun ouders buitensluiten als ze het zelf niet redden. Geen idee waarom.' Schaamte misschien? Heel goed beseffen dat je leven niet gaat lukken zoals jij dat graag willen zoals je denkt dat je ouders dat graag willen, terwijl die ouders zoveel geïnvesteerd hebben in jou. om jezelf te sparen verbreek je dan maar het contact, zodat je ouders niet weten hoe leven er (slecht) aan toe is, jij niets hoeft te vertellen, je niets hoeft op te houden en ook geen ongevraagde, vreselijk goedbedoelde adviezen krijgt waar je toch niets mee wil doen, ook al weet je dat je dat eigenlijk wel zou moeten doen.
Tsjor
Als het leven moeilijk gaat dan is het contact met mensen die erg dichtbij je staan niet perse makkelijker.
Ik heb dat gezien bij mensen die een dodelijke ziekte hadden (waaronder mijn zus) en ik zie het bij mensen die psychiatrisch belast zijn. Vreemden, of verre vrienden, komen toch minder dichtbij dan familie en dat maakt het makkelijker. Soms gaat daarom de voorkeur uit naar afstand houden, hoe pijnlijk dat ook is voor de familie. Maar op zo'n moment kan iemand dan die pijn er niet bij hebben. Begrijpen doe ik dat wel, en je moet het er dan soms ook maar gewoon mee doen. Uit liefde.
tsjor schreef op 24-02-2025 om 20:42:
'Ik zie het meer, dat volwassen kinderen hun ouders buitensluiten als ze het zelf niet redden. Geen idee waarom.' Schaamte misschien? Heel goed beseffen dat je leven niet gaat lukken zoals jij dat graag willen zoals je denkt dat je ouders dat graag willen, terwijl die ouders zoveel geïnvesteerd hebben in jou. om jezelf te sparen verbreek je dan maar het contact, zodat je ouders niet weten hoe leven er (slecht) aan toe is, jij niets hoeft te vertellen, je niets hoeft op te houden en ook geen ongevraagde, vreselijk goedbedoelde adviezen krijgt waar je toch niets mee wil doen, ook al weet je dat je dat eigenlijk wel zou moeten doen.
Tsjor
Ik herken het wel hoor. Schaamte dekt de lading niet helemaal, misschien zit er wel iets bij van je ouders niet willen teleurstellen, in mijn geval dan. Maar vooral het oneindige gezeur wat ervan komt. Had je maar zus of zo gedaan, zie je wel en inderdaad ongevraagde adviezen. Het scheelt denk ik hoe het gebracht wordt. Mijn vader is in staat om 'advies' te geven over dingen die ik beter kan doen op mijn vakgebied, terwijl hij er niks van weet.
Je dochter is zeg je ongelukkig en ondervoed. Ik zou als ouder graag de oorzaak willen weten , ook als het mijn "schuld" zou zijn. Mijn ervaring is dat je het contact met ouders echt niet "zomaar" verbreekt. Ik zou proberen te luisteren zonder te antwoorden met maar dat is niet zo gebeurd of bedoeld enz. Soms kun je met de beste bedoelingen de foute keuzes maken.
Anoniemvoornu schreef op 27-02-2025 om 08:50:
Je dochter is zeg je ongelukkig en ondervoed. Ik zou als ouder graag de oorzaak willen weten , ook als het mijn "schuld" zou zijn. Mijn ervaring is dat je het contact met ouders echt niet "zomaar" verbreekt. Ik zou proberen te luisteren zonder te antwoorden met maar dat is niet zo gebeurd of bedoeld enz. Soms kun je met de beste bedoelingen de foute keuzes maken.
Gisteren luisterde ik een podcast over een vrouw die opgegroeid was in een warm en liefdevol gezin. Haar ouders waren er altijd voor haar. En toch ging ze aan de drank. Ze vertelde dat ze al van heel jong af aan (kleutertijd) een gevoel van ‘leegte’ had. Ze wilde altijd meer dan een ander, ze was een rupsje nooit genoeg. Ze had als tiener en jong volwassene de mooiste jongens, maar het waren kortstondige affaires want het bezit was bij haar het einde van het genot. Het lag niet aan haar ouders en niet aan haar opvoeding. Het was gewoon een gevoel in haarzelf.
HollyHobbie schreef op 27-02-2025 om 15:43:
[..]
Gisteren luisterde ik een podcast over een vrouw die opgegroeid was in een warm en liefdevol gezin. Haar ouders waren er altijd voor haar. En toch ging ze aan de drank. Ze vertelde dat ze al van heel jong af aan (kleutertijd) een gevoel van ‘leegte’ had. Ze wilde altijd meer dan een ander, ze was een rupsje nooit genoeg. Ze had als tiener en jong volwassene de mooiste jongens, maar het waren kortstondige affaires want het bezit was bij haar het einde van het genot. Het lag niet aan haar ouders en niet aan haar opvoeding. Het was gewoon een gevoel in haarzelf.
Wat heeft een drankverslaving hiermee te maken, verbrak die vrouw ook het contact met ouders?
Anoniemvoornu schreef op 27-02-2025 om 17:44:
[..]
Wat heeft een drankverslaving hiermee te maken, verbrak die vrouw ook het contact met ouders?
Het zou hier ook best kunnen dat de betreffende dochter een verslaving heeft natuurlijk (om welke reden dan ook). Niet iets dat je toe gaat geven aan je ouders, want straks bellen ze VT en zijn je kinderen weg. En als mensen weten dat je een verslaving hebt gaan ze moeilijk doen en willen ze dat je stopt en de essentie van een verslaving is dat je er niet mee wil stoppen. Als verbergen niet meer werkt dan kan het contact verbreken een manier zijn om het onder de pet te houden. Maar dit is puur speculeren.
Als er andere problemen zijn kan het ook zijn dat het dochter compleet aan de energie ontbreekt om daar wat aan te doen, en ook dan is het makkelijker om de ouders buiten te deur te houden dan toe te geven dat dingen niet lopen en steeds te horen te krijgen dat je ze aan moet gaan pakken (wat natuurlijk wel zo is, maar dat wil je dan niet horen).
Anoniemvoornu schreef op 27-02-2025 om 17:44:
[..]
Wat heeft een drankverslaving hiermee te maken, verbrak die vrouw ook het contact met ouders?
Om aan te geven dat het heel goed bij iemand zelf kan liggen (in het hoofd en in het gevoel) en niet komt door een vervelend verleden of ouders die fouten hebben gemaakt. Het resultaat van het in de knoop zitten met jezelf kan zich op allerlei manieren uiten, zoals een verslaving. Het was als voorbeeld bedoeld. Het kan ook zijn dat iemand veel gaat reizen om maar nooit thuis te zijn, of veel werken of in foute relaties terechtkomt. Het heeft niet altijd rechtstreeks verband met de opvoeding en het gezin waar je in bent opgegroeid.
