Wie heeft er ook te maken gehad met een dubbelleven?
Zou graag mensen via dit forum spreken waarvan de partner ook een dubbelleven leidde. Zit nog vol ongeloof dat iemand zoiets vol kan houden en al 2 jaar bezig was met een ander en na 26 jaar voor die ander koos. Waarom niet 2 jaar geleden al toen ik dacht dat hij in een manische periode zat en nergens geen zin meer in had, maar ondertussen met z’n kop (l*l) bij haar zat.
En ja we leefden de laatste jaren wat naast elkaar heen, hij altijd werken en ik met de kids bezig. Kon ook alleen naar gesprekken op een enkel keertje na. Maar hij zocht ook niks, als ik vroeg zullen we even op bezoek gaan bij die of die. Kwam zondags de bank niet af. Kleineerde mij alleen maar de laatste jaren, werd te dik, boos als ik een keer friet of pizza haalde (was te duur) ik deed niks meer goed. Ook op de kinderen mopperen (de buurvrouw had met mij te doen, heeft het vaak genoeg gehoord) Hij was zichzelf niet (en nog niet) eerst naar de drugs (speed) gegrepen, nu ervan af (zegt ie, maar is mijn zorg niet meer, hoewel het de vader blijft van mijn kinderen) en nu al is hij echt verliefd, zie ik dit als een vlucht. Maar wat me momenteel het meeste stoort waarom kan nu alles wel ineens? Uiteten (door corona ook tijd niet gemogen, dat wel) en gaan buurten bij vrienden of familie. Maar niet meer de laatste paar keer mee gaan naar een verjaardag van mijn tante of een goede vriend van hem. Voel me nu als de schuldige, maar dat moet ik heel snel loslaten. Hij had er gewoon meer voor me moeten zijn en eerlijk moeten zijn dat de liefde over was. Waarom op zoek gaan naar een ander voor je eigen relatie te verbreken. Hij is al eerder vreemd geweest ;toen alleen v d lust) en ja dat gebeurd niet zomaar misschien. Maar heb dit nooit los kunnen laten, als we woorden hadden haalde ik dat iedere keer weer terug. Te soft als ondernemer, hoewel hij kei hard werkte. Maar of ze betaalden niet of te laat of hij vroeg te weinig.Maar nu heeft hij een vriendin met een eigen bedrijfje (zgn maatschappelijk werker), want iemand die na 6/7 weken op de rouwkaart erbij staat (ex schoonmoeder is in December overleden na een kort ziekbed) mist zelf ook empathisch vermogen. Ook jammer dat ik het gevoel heb dat ik na 26 jaar ben ingeruild, alsof ik niks heb betekent. Ook niet voor zijn zussen en vader, al snap ik dat het hun broer/zoon is, andersom was het hier niet goedgekeurd dat zij al op de rouwkaart erbij stond. Veel mensen condoleerde mij nog en wisten niet dat we uit elkaar waren. Mijn kids zeggen ook die hebben al veel langer wat (is ook kennen elkaar al 2 jaar heeft hij opgebiecht, dus noem dat een dubbelleven en dat was natuurlijk de reden waarom ik werd gekleineerd. Maar het is beter zo, heb meer rust nu en kom veel meer toe aan andere dingen. Was teveel met hem bezig, maar ook de zorgen, omdat ik voelde dat er iets was. Maar ik dacht die heeft een burn out, hoewel ik ook denk dat er meer is, nog steeds. Mijn kids zeggen ook bij haar is ie heel anders dan bij ons alleen, dus dat zegt genoeg. (Kort lontje, snel geïrriteerd, niet duidelijk). En daarbij vinden ze dat ik een lievere man verdien die niet steeds op me moppert. Heel verhaal en heb al enkele dingen eerder hier geschreven, maar het lucht mij op om mijn verhaal te doen. Want
kan wel boze berichten naar hem blijven sturen, maar ze lachen me alleen maar uit.
Kan beter mijn gevoelens op dit forum uiten. Veel mensen zeggen dat ik er straks sterker uit ga komen, al zie ik dat zelf natuurlijk nog niet zo. De meeste boosheid/emotie is gezakt, maar hoor soms dingen terug v d meiden die me wel pijn doen, wat hun samen gaan doen of hebben gedaan en/of met de kids en hun toekomstplannen. Ik heb een huurhuisje waar ik bijna in kan (bezig met klussen) maar hij zit door de week bij zijn vader en in het weekend in Arnhem (bijna een uur verderop vanaf hier), dus eigenlijk hebben mijn kinderen geen keus. De oudste van 17 wil absoluut naar Arnhem. De middelste (16) liever ook niet, maar anders ziet ze haar vader alleen op dinsdag bij opa met eten. En de jongste is net 11, maar flexibel en loyaal en is ook graag bij haar vader (komt nog een ouderschapsplan) en daar zal ik ook nooit tussenkomen of ze ompraten. Maar nu kan wel alles ineens, zoals eten bestellen want mevrouw houdt niet van koken. En ik zit met 2 huizen die ik moet bijhouden, volg.week komen ze foto’s maken voor de verkoop gelukkig. Maar meneertje is laks, heeft het te druk met die sloerie. En alleen de lusten want daar doen ze spelletjes, wandelen op de Veluwe, shoppen in Arnhem enz. enz. Ook voor mijn ouders voelt het raar hoor, ineens is hij uit hun leven zonder afscheid als jullie begrijpen wat ik bedoel.
En ze hadden beiden graag met hem te doen.
Waarom nu alles wel kan? Alles is nieuw. De verliefdheid, spanning etc.
Als ik de rest van je verhaal zo lees mis je aan hem geen man iig.
Ik snap je Bijtje bedankt voor je reactie, jammer dat iemand zo kan veranderen in de loop der jaren. Tuurlijk heeft het 2 kanten maar om van zijn kant en familie te horen dat ik hem geen of weinig aandacht gaf vind ik niet fair. Want als je wordt gekleineerd, neem je afstand of ben ik nou gek. En om eerlijk te zijn na de eerste keer vreemd te zijn gegaan, vond ik het moeilijk om hem meer aandacht te geven, tijdens … spookte het vaak door mijn hoofd (heb ook foto’s v die andere 2 vrouwen gezien/opgezocht) 1 via Wordfeud had ie die ontmoet en 1 via zo’n datingsite die zogenaamd als uitvoerder in zijn tel.lijst stond. En tja liefde maakt blind, mocht niet eens zijn tel. als ik moest bellen en mijn tel.leeg was dus hij was gewoon niet te vertrouwen de laatste jaren. En ik zeg door de drugs (had er zelfs medelijden mee, want vaak zijn die verslavingsgevoelig die daar aan beginnen en vergeten dan hun problemen voor even. Dus zal hem daar niet op veroordelen, heeft hulp moeten zoeken toen jaren geleden er een faillissement was waardoor jij 9 maanden geen loon heeft gekregen, hij had toen het gevoel dat niemand hem hielp of steun gaf. En nog iets uit het verleden niet verwekt. Jammer dat hij me uitlachte als ik over een huisarts of psycholoog begon, maar dat laat ik nu los, want is niet meer aan mij daar heeft ie zijn nieuwe sloerie voor, die is maatschappelijk werker dus kan hem meteen helpen…
Je man heeft jou niet netjes behandeld. En terugkijkend ben je boos. En verdrietig. Het is ook niet eerlijk. Natuurlijk trek jij je terug. Tegen boosheid en drugs en vreemdgaan gevolgen ben je je gaan beschermen. Die man mis je niet. En natuurlijk waren er mooie jaren. Maar al tijden niet meer. Je geeft ook aan opluchting te hebben. Je hoeft hem niet meer te verzorgen of te ontwijken. Wat een rust!
Je gaat door een rouwproces. Je zit vol emotie. En natuurlijk wil je graag waardering.
Tip: probeer vanaf nu te denken aan waar je dankbaar voor bent. Wat wel mooi is. Wie je helpen. Dan vergiftig je jezelf niet meer met wat is geweest en shit was. Of niet eerlijk. Ga jezelf waarderen. Je bent een sterke vrouw en meer waard dan dit. Kies voor een omslagpunt. Kies voor een toekomst voor jezelf.
Sterkte!
Zo mooi gezegd Anna!! Helemaal eens!
Sterkte Ka2003.
Zorg heel goed voor jezelf, in alle opzichten!!
Dank je wel, doet me goed die reacties!
Misschien iemand nog tips, wordt erg moe van mijn 2 pubers over dat ze mee “moeten” verhuizen naar een huurwoning (tussenwoning) nu hebben een ruime tweekapper. Ook al zeg ik dat ze geen keus hebben of met mij mee of naar Arnhem en een grotere woning (de oudste moet daar helemaal niets van weten). De meiden slapen nu ook in 1 kamer, dadelijk heb ik 4 slaapkamers. 2 grote, 2 wat kleinere. Heb echt wel begrip dat ze hun veilige vertrouwde omgeving gaan verlaten, maar wordt er nu even moe van. Ze blijven maar doorgaan en als ze boos zijn ga naar de skeere crackhuis bla bla. En daarbij heb ik dadelijk aan beide kanten buren, houdt mijn hart vast dat ze geen overlast gaan krijgen. Maar misschien moet ik het loslaten en denken dat ze hun plekje ook gaan vinden, dat het gewoon tijd nodig heeft. En afgelopen vrijdag gingen de meiden naar hun vader (bij opa). Na een uur ging hij weg met die … om bij zijn tante te gaan buurten. Ze zien hem weinig en voelen zich ook onzeker merk ik. Niet gek dat ze het gevoel hebben dat zij belangrijker is. Maar de middelste (dochter) zegt ik heb helemaal geen behoefte om naar Arnhem te gaan, zo ver weg. Moet ie maar niet zo ver weg gaan wonen enz. Eigenlijk heeft ie het slim bekeken nu door de week bij zijn vader en in het weekend bij die sloerie.
Had ook liever gehad, dat hij in deze gemeente zou blijven, want als ik de meiden hoor trekt hij over enkele maanden bij haar in, maar dat ontkent hij t.o mij. Maar wil ik weten waar ze aan toe zijn, ze hebben zo geen duidelijkheid of niks. Denk dat een mediator niet verkeerd zal zijn, gezien onze situatie.
