wie heeft er ook een autistische ouder (gehad)?
Sinds kort weet ik dat mijn vader waarschijnlijk autistisch was. Hij is al lang geleden overgegaan. Ik vermoed het nu doordat ik een paar nichten heb ontmoet die ik in vijftig jaar niet gezien had. Zij vertelden me dat alle mannen aan de kant van de familie van vader een diagnose in het autistisch spectrum hebben. Ik vertelde wat gedragingen van mijn vader, kon je niet aan kijken, wilde niet praten, je kon geen contact met hem krijgen, als er bezoek kwam, vluchtte hij weg, naar boven naar een klein kamertje waar hij altijd zat.
Ik weet het op grond hiervan alleen kun je geen diagnose stellen. Maar wat ik hierboven als voorbeelden geeft, zijn slechts wat aanwijzingen van waarom er toch veel kwartjes vallen mbt mijn vader
Maar ik zit met zoveel vragen rondom mijn vader: ik voel geen emotie over hem. Dat vind ik dan ook weer oprecht rot, want ik weet ook dat hij ook zijn best heeft gedaan, qua werken etc. Maar er was gewoon totaal geen contact. Niets helemaal niets. Ik heb hem als kind en als volwassene ontzettend proberen te bereiken, ook via onderwerpen die hem interesseerden, maar nope, hij trok zich terug. Ik ben niet kwaad op hem, niet verdrietig, ik voel me alleen wat schuldig dat ik zo weinig voel.
wie herkent het?
Ik herken het niet
maar ik snap het wel denk ik. Het is lastig om gevoelens te hebben bij/voor iemand die voor jou blijkbaar geen gevoel heeft, waarmee je geen contact krijgt. Zelfs als het je vader is.
Hier zit in de familie ook wat autistisch. Bij lange na niet zoals bij jouw vader als ik het zo lees, maar toch. Dat muntje viel toen zoon een diagnose ASS kreeg op zijn 17e. Het verklaarde voor mij ook wel het een en ander.
Ik zou me als ik jou was niet schuldig voelen. Je hebt je best gedaan richting je vader, maar hij kon geen contact maken. Daar heb jij op geen enkele manier schuld aan. Je zou naar mijn idee wel een soort verdriet kunnen voelen (rouw?) om wat nooit geweest is, maar wat je wel graag had gehad. Een beetje zoals wanneer je vader jong zou zijn overleden. Dan had je ook geen relatie met hem kunnen hebben/opbouwen zoals je wellicht graag had gezien. Dat voelt als een gemis. Maar schuldig, nee. Ook niet over dat je zo weinig voelt. Dat zou ook een soort beschermingsmechanisme van jezelf kunnen zijn misschien. Of het is gewoon zoals ik al zei, het is lastig om gevoel te hebben bij iemand met wie je geen contact krijgt, om wat voor reden dan ook.
Ik hoop dat de verklaring waarom het nooit gelukt is je wel helpt om het echt 'af te sluiten', ik kan me voorstellen dat je tot nu wel geworsteld hebt met de vraag waarom het niet gelukt is om wezenlijk contact te krijgen met je vader.
Pennestreek
Je hebt gelijk, schuldig voelen heeft geen zin. Het is ook meer een verdriet dat het voelt of ik eigenlijk geen vader heb gehad. Maar anders dan dat hij weg gegaan zou zijn of overleden: er was iemand, ik voelde als kind ook wel dat hij ergens een lieve kern had, maar ik kon er niet bij komen. Ik kreeg geen affectie en steun. Het heeft ook mijn relaties met mannen beïnvloed.
En het heeft mij beinvloed, ja misschien zelfs wel depressief gemaakt vooral door de combinatie met mijn narcistische moeder (die wel een diagnose had) en dan het enige kind van die ouders zijn.
Het verbaast mij in hoge mate dat er zo weinig literatuur over is, ook internationaal niet. Alles is er op gericht de autist te faciliteren, wat waarschijnlijk terecht is. Maar hoe zit het met de mensen in de omgeving, en dan speciaal de kinderen?
Het gezin
Daar had ik ook meer van verwacht dat de hulpverlening meer verstand had om je te helpen hoe om te gaan met een of meerdere mensen met autisme in een gezin. Ik had direct door dat vader daar ook iets mee had en hij was in het begin ook betrokken bij de hulpverlening aan de kinderen. Helaas kwam daar de kinderbescherming tussendoor fietsen. De thuisbegeleidster van de GGZ had ook geen gezinservaring maar instellingservaring.
Hulpverlening an sich is primair gericht op persoonlijke behandeling. Afgezien van wat individuele behandelaars die zich inzetten voor doelen als betere toegang of betere voorzieningen. Dat zijn mensen die een netwerk met de gemeente of via twitter of zo aanhouden. Maar dat is niet structureel.
https://www.autisme.nl/over-autisme/doelgroepen/gezinnen-ouders-partners-brusjes-kinderen-van/
Je kunt wel terecht bij de NVA. Bijvoorbeeld hier: https://sites.google.com/site/kinderenvanoudersmetautisme/home
Je kunt ook online of IRL boeken van Tony Attwood lezen, daar kun je veel in herkennen over het dagelijkse gedrag. Tony Attwood is een Australische psycholoog met een zoon met autisme, die heel veel gepubliceerd heeft.
Soms kom je stukjes over het gezin of de verhoudingen tegen in boeken en films van lotgenoten of boeken van deskundigen of romanschrijvers.
Zelf ben ik het gaan herkennen in mijn familie en in de familie van mijn man en vallen sommige verhalen op hun plaats.
Mijn ouders hadden, voor zover ik het weet, geen autisme, maar wel beiden een ouder met autisme, voor zover ik het kan beoordelen uiteraard. Ik vond het altijd opvallend dat mijn moeder, met een vader met autisme die behoorlijk driftig en dwingend kon zijn, wel boos kon worden op het, voor ons, onbegrijpelijke gedrag van haar schoonmoeder maar haar vader moest ze blijkbaar ontzien.
Voor mij waren mijn grootouders met autisme wat wonderlijke maar vriendelijke mensen, mijn grootvader die nooit meer boos werd, zeker niet op ons, wat we ook deden. De spanning van het overleven was er, met het pensioen, van af denk ik.
Je kunt ook op zoek naar het plaatselijke spreekuur (AIC) van het NVA. Zij weten of er ook ontmoetingen zijn voor kinderen van ouders met autisme. Of ze kunnen dat uitvinden voor je.
AnneJ
bedankt, ik ga er in duiken
