Wat nu?

Leven op de rit

"Nu ik ouder en volwassener ben, weet ik wat ik wil, en besef dat ik eigenlijk niet echt het leven leid zoals ik het zou willen."

Wat wil je dan? Welk leven zou je dan wel willen leiden?

Reactie

Ik zou wat meer warmte, betrokkenheid, intimiteit, wat meer gevoel willen hebben.
En een leven wat ontspannender, wat losser, en dat valt niet mee met een zeer perfectionistischer iemand.
Ik zou wat meer willen genieten. Meer mezelf zijn zoals Siny het ook zegt.

Trouwens Siny, wat moedig van je. Ik loop al een tijdje vol twijfels, maar durft toch geen stappen te zetten, vooral denkend aan de kinderen.

Heb ik ook gehad en soms nog.

Hoi Mimmy!
Ik denk dat veel vrouwen dat wel hebben meegemaakt je bent niet de enige wij zijn door veel praten er wel uitgekomen en nu alweer 34 jaar bij elkaar ( getrouwd) het leven is geen rozegeur en manenschijn je moet er zelf wat van zien te maken het is geven en nemen van beide kanten maar ik zie het wel om ons heen dat het er niet gemakkelijker op word al die scheidingen heb het pas meegemaakt met onze oudste zoon wat een ellende, dus probeer er samen door goede gesprekken te voeren er uit te komen want een scheiding is ook niet alles en het zijn de kleine dingen in het leven die het doen geniet daarvan en kijk niet teveel naar een ander want als je denkt dat daar alles van een leien dakje gaat vergis je je ( ieder huisje heeft zijn kruisje)
Groeten en veel wijsheid toegewenst Gerrie

Nog iets vergeten

Mijn zoon heeft trouwens spijt van de stap die hij heeft gemaakt maar het is nu te laat vrees ik, dus denk er goed over na voor je besluit te gaan scheiden.

Lastig

Ik ken je gevoel en heb vaak het idee dat onze relatie niet goed is. Toen ik trouwde was ik helemaal gelukkig en blij met alle gekke aspecten van mijn man. Nu we kinderen hebben en verantwoordelijkheden worden die gekke dingen heel lastig. Hij lijkt wel een groot kind. Ik ben wel getrouwd en ben moeder. Ik weet ook dat een ongelukkig huwelijk niet goed is voor de kinderen maar toch denk ik dat we samen verder moeten. Wij hebben vaak ruzies maar dat klaart de lucht vaak wel op. Ik denk dat je je hart moet luchten. Je kinderen zijn nu klein, wat ook een zware tijd is, weinig slaap en tijd voor elkaar. Dat telt ook mee!

Herkenbaar

Zo'n relatie had ik ook met de vader van mijn kinderen. Jaren maar blijven hangen voor de kinderen, totaal langs elkaar heen levend. Ontelbare keren proberen te praten, maar hij was ook wie hij was, en veranderen kan je iemand niet. En moet je ook eigenlijk niet willen. Het zat er gewoon niet in.
Tot het op een bepaald moment opeens helemaal klaar voor me was. Eigenlijk zonder directe aanleiding.

Vanaf het moment dat ik de knoop had doorgehakt heb ik geen moment spijt meer gehad. Wel verdriet voor de kinderen, want ja, dat is zeker heftig. Maar voor mezelf was er alleen maar bevrijding. Hooguit spijt dat ik het niet jaren eerder had gedaan.

Praten

Ik vind trouwens wel dat je moet praten met hem zodat hij weet hoe je erin staat. Dit is ook niet eerlijk zo. Heb je wel eens therapie voorgesteld?

Het gras is groener...

Vraag je eens af wat voor leven zou je wel willen hebben. Zou je dat door een scheiding kunnen bewerkstelligen? En hoe ga je dat dan doen? En waarom lukt dat met je man niet, ligt dat echt alleen aan hem, of misschien wel een stukje aan jezelf? Kan therapie niet helpen?
Als je scheidt is het financieel gezien geen vetpot, maar daar kan je je leefstijl aan aanpassen. De goedkopere huurhuizen liggen niet voor het oprapen, dus daar zou je een oplossing voor moeten bedenken. In het ergste geval is de verstandhouding met je ex verschrikkelijk, waar je kinderen jarenlang onder lijden. Kijk eens bij "echtscheiding en erna", daar staat regelmatig iets te lezen over de problemen die spelen, meestal word je er niet heel blij van. En dan heb je ook nog de geschikte mannen, die relatiemateriaal zijn, die liggen op zich niet echt voor het oprapen. Net als je denkt dat je een goede man gevonden hebt, blijkt het een sukkel te zijn. Ook als je gescheiden bent kun je je dus eenzaam, niet compleet en ongelukkig voelen.
Kortom, is je huwelijk met je man echt zo vreselijk dat je er niet meer voor kan vechten? Zet de tv vanavond uit en deel met je man je gevoel en je twijfels, dat is de eerste stap. Die scheiding, dat kan altijd nog.

Reactie

Fijn om jullie reacties en ervaringen te lezen.
Gelijk aan een scheiding denk ik niet, wel kom het regelmatig in mijn gedachten, hoe zou het zijn en hoe me dan zou voelen. Inderdaad de bevrijding, daar verlang ik naar. Hij is een goede vent, maar zijn perfectionisme en controle over alles willen hebben, dat is verstikkend.
Het woord therapie heb ik wel jaren geleden eens laten vallen, maar ik weet dat hij daar niet aan begin, ook door zijn reacties over andere stellen, ik weet dat hij daar niet aan zal meewerken.
Dat het zo gaat zoals het nu gaat ligt natuurlijk ook aan mij. Omdat mijn gevoelens voor hem niet is wat het zou moeten zijn, dan wordt het moeilijker om ervoor te gaan. Maar gelijk opgeven wil ik ook niet.
Ik wilde met hem niet erover praten, want ik denk dat hem wel pijn zal doen en hem onzeker zal maken als ik zeg dat ik twijfels heb over mijn gevoelens voor hem, en onze toekomst samen, en hoe ik me nu voel.
Maar ik zal het toch moeten doen. Ik zal met hem praten, en vertellen hoe ik nu met me is.

Wat ik mij soms afvraag

Is dat mensen voor hun scheiding van hun partner zeggen dat ze toch wel weten wat hij daar en daar van denkt en dat ze over onderwerp sus niet kunnen praten en dat hij/zij .... nooit zal accepteren/doen enz. Als ze dan een nieuwe partner hebben is ineens alles leuk en interessant aan die nieuweling. Ik vraag mij weleens af als de vorige partner (dan vaak ex) net zo open-minded en met evenveel goodwill werd bekeken als de nieuwe partner, was die scheiding er dan ook gekomen?
Mensen kunnen veranderen en het is voor mij aan de zijlijn zo jammer dat sommige mensen dat alleen lukt als ze door alle pijn en verdriet van een echtscheiding heen zijn gegaan (en dan heb ik het nog niet eens over de financiële ellende).
Mimy bekijk hem weer eens met nieuwe ogen en geef hem (en jezelf) de ruimte om te veranderen, vul dingen niet alvast voor hem in, maar gooi het open en luister naar hem, vraag door. Vermijd voorlopig het S-woord in je gesprekken, maar praat over waar jullie ooit van droomden samen en waar jullie nu staan. Iedereen wordt in zijn leven in bepaalde mate ingehaald door de realiteit van alle dag, maar wat is er nog overeind van jullie idealen en wat zou je best nu samen kunnen realiseren?