Wat nog te doen?
Lieve allemaal,
Ik ben nieuw hier en ik hoop op deze manier wat frustratie en onzekerheid van mij af te kunnen schrijven. Ook sta ik open voor advies en ervaringen van andere. Ik probeer mijn lange verhaal kort en duidelijk te vertellen.
Ik ben een moeder van 32 jaar en heb samen met mijn man 2 dochters. Sinds 2007 hebben wij een relatie, wat dus al een lange tijd is.
Nu is het zo dat ik een paar jaar geleden in therapie ben gegaan en zelfs EMDR heb gehad omdat ik totaal niet lekker in mijn vel zat en angst had. Nadat onze eerste dochter is geboren, zijn deze angsten en gevoelens duidelijk naar boven gekomen.
Waar kwamen deze gevoelens vandaag?
In het begin van onze relatie ben ik erachter gekomen dat mijn manbis vreemd gegaan. Zover ik weet niet qua sex, maar zoenend. Dit heeft hij gedaan in een dronken/aangeschoten bui. Dit heeft hij opgebiecht toen hij heel veel had gedronken op oudjaarsdag net voordat we gezellig de stad in zouden gaan. Dit heeft hij niet 1 x geflikt blijkbaar, maar meerdere keren. Ook al waren we toen een jaartje of 17, dit heeft mij veel verdriet gedaan en beschadigd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 jaar was. Mijn vader dronk toen stevig in die tijd en als beeld blijf ik houden dat ik hem zag huilen nadat hij dus wat op had. Verder toonde hij geen emoties als hij nuchter was. Mijn schoonvader heb ik in een dronken bui zonder kleren aan zien lopen in de kamer van mij en mijn man. Mijn man kon en kan nog steeds niet altijd goed tegen drank en werd regelmatig ziek daarvan. Al met al voor mij toen nare dingen onder invloed van alcohol.(ik zelf drink zo goed als niks, mede door deze ervaringen) nadat onze dochter geboren was, kwamen de angsten en daarvoor ben ik geholpen. Ik heb gesprekken gehad met mijn man, schoonouders en ouders. Mijn man trok toendertijd duidelijk partij voor zijn ouders en kon zich niet inbeelden hoe ik mij door die ervaringen voelde. Wat mij weer erg gekwetst heeft. Ondertussen hebben we een 2e dochter gekregen. Gelukkig had ik geen angsten meer zoals toen, en voelde ik mij goed.
Nu is mijn vader vorig jaar ernstig ziek geworden en heeft meerdere malen in het ziekenhuis gelegen. Ik ben een mantelzorger geworden en was toen veel aan het regelen voor mijn vader. Op een moment dat ik eindelijk een keer om hulp vroeg, omdat ik het heel moeilijk had, vroeg ik mijn man om naar huis te komen van een "feestje". Hij zei dat hij niet gelijk kwam en bleef daar met zijn vader en vriend. Dit voelde echt als een messteek in mijn lichaam. Eindelijk vroeg ik om hulp en die kreeg ik niet. Al met al mijn man vind het lastig om naar huis te komen als het gezellig is. Wil het liefst overal bij zijn. Laatst werd het zo vaak dat ik heb gevraagd of hij überhaupt wel bij zijn gezin wilde zijn. Mijn grenzen beginnen op te raken. tussen dit door ben ik ziek thuis geweest vanuit mijn werk, omdat de situatie met mijn vader mij te veel was geworden. Ook toen voelde ik de steun niet vanuit mijn man. Hij geeft steeds aan dat hij mijn gedachtens en gevoelens niet snapt. Als ik aangeef dat ik het niet tof vind dat hij zo vaak weg is en altijd maar moet drinken, dan vind hij dat hij ook gewoon zijn ding moet blijven kunnen doen. Dat kan hij ook, maar dit hoeft niet een paar keer in de week. Hij kan er ook voor kiezen om een keer zelf te rijden en niet te drinken. Maar goed, we hebben het hier over gehad en het leek voor mijn gevoel goed te gaan, tot vorige week. Meneer was weg naar een voetbal wedstrijd en zijn vader heeft hem moeten op halen omdat hij zo dronken was. Heeft onderweg nog een paar keer moeten spugen. Waarop ik weer denk GDV! waarom moet het weer zover komen. Ik kan me daardoor echt een aantal dagen kut en onzeker door voelen waardoor ik weer denk, wil ik dit nog wel op deze manier. Hij heeft laatst ook tegen de kids verteld dat hij om ... Uur thuis kwam. Kids waren aan het wachten op hem, maar meneer had het weer gezellig en kon niet op tijd vertrokken waardoor ze al op bed lagen.
deze dagen schommelen zo vaak gemengde gevoelens door mijn hoofd en lichaam. Dat ik even niet meer weet wat ik überhaupt voel. Ik heb zo vaak hierover gesprekken gehad en iedere keer als ik denk dat het goed gaat, gebeurd er weer iets wat mij frustreerd. Ja ik wil voor deze relatie gaan, maar niet op deze manier. Alleen op een of andere manier krijg ik dit niet helder bij mijn partner. Beide moeten we er aan werken. Ook ik zal moeten geven en niet alleen nemen.
lastig lastig.
ik lees graag jullie opmerkingen, advies, vragen noem maar op. Voor nu lucht het een beetje op nu ik het opgeschreven heb.
Je zegt “Ja ik wil voor deze relatie gaan.”
Waarom? Ik lees dat je leeft met een alcoholist die uiteindelijk alles kapot zal maken. Iemand die onbetrouwbaar is en niet goed voor zijn gezin zorgt. Wat zorgt dat je toch voor die relatie wil gaan?
Je zegt trouwens “sinds 2017” maar is het 2007?
Ik vraag me af of er ook dingen in hem zijn die je wel blij maken. Voel je je ooit gesteund, geliefd?
Ik vermoed dat jullie vanaf 2007 ipv 2017 bij elkaar zijn, gezien de andere getallen in je verhaal? Dit terzijde, maar wel belangrijk voor de beeldvorming van het tijdplaatje. Hoe oud zijn jullie kinderen nu? De alcohol heeft een slechte invloed op jullie relatie. Verder klinkt je partner ook niet echt als een man waar je van op aan kunt met afspraken of steun (waarschijnlijk vanwege de alcohol?). En dat terwijl je hem zo hard nodig hebt, met jouw rugzak van gescheiden ouders, slechte eerdere ervaringen met alcoholgebruik in je omgeving en het wiebelige begin van jullie relatie. Het hebben van kinderen maakt zo'n situatie alleen maar nijpender en moeilijker. Het lijkt me erg zwaar voor je. Is er al eens gekeken naar hoe problematisch zijn alcoholgebruik is en of daar hulp bij mogelijk is? En relatietherapie, of desnoods alleen voor jezelf voor bijvoorbeeld je weerbaarheid? Hoe is hij als hij nuchter is voor jou en de kinderen?
Tegelijk met iemand anders een reactie geschreven, die was er nog niet toen ik begon te schrijven....
AlisonH schreef op 21-12-2022 om 22:42:
Je zegt “Ja ik wil voor deze relatie gaan.”
Waarom? Ik lees dat je leeft met een alcoholist die uiteindelijk alles kapot zal maken. Iemand die onbetrouwbaar is en niet goed voor zijn gezin zorgt. Wat zorgt dat je toch voor die relatie wil gaan?
Je zegt trouwens “sinds 2017” maar is het 2007?
Ik vraag me af of er ook dingen in hem zijn die je wel blij maken. Voel je je ooit gesteund, geliefd?
Het is 2007 inderdaad. Foutje..alcoholist is hij zeker niet. Hij kan zeker zonder, maar kent zijn grenzen niet hoeveel hij kan drinken. Het was lang geleden dat hij ziek ervan was geworden. (Gelukkig)Ik snap alleen niet dat hij het zover laat komen. Er zijn nog genoeg leuke en mooie momenten samen, maar als er zoiets gebeurd wordt mijn gevoel weer kei hard de grond ingestampt. Waardoor ik enorm ga twijfelen.
Bedankt voor je reactie😊
Dit lijkt enorm te maken te hebben met je eigen vader en hoe hij met zichzelf omging. Ik denk dat jij jezelf heel erg in de steek gelaten hebt gevoeld. Omdat je vader zonder drank gevoelloos was en met een emotioneel wrak. En dan nog een paar voorvallen met drank in het spel. Daar zit diezelfde angst waarschijnlijk achter. Stond jouw moeder er ook alleen voor en ben je bang dat de geschiedenis zich herhaalt?
AlisonH schreef op 21-12-2022 om 22:42:
Je zegt “Ja ik wil voor deze relatie gaan.”
Waarom? Ik lees dat je leeft met een alcoholist die uiteindelijk alles kapot zal maken. Iemand die onbetrouwbaar is en niet goed voor zijn gezin zorgt. Wat zorgt dat je toch voor die relatie wil gaan?
Je zegt trouwens “sinds 2017” maar is het 2007?
Ik vraag me af of er ook dingen in hem zijn die je wel blij maken. Voel je je ooit gesteund, geliefd?
Het is 2007 inderdaad. Foutje..alcoholist is hij zeker niet. Hij kan zeker zonder, maar kent zijn grenzen niet hoeveel hij kan drinken. Het was lang geleden dat hij ziek ervan was geworden. (Gelukkig)Ik snap alleen niet dat hij het zover laat komen. Er zijn nog genoeg leuke en mooie momenten samen, maar als er zoiets gebeurd wordt mijn gevoel weer kei hard de grond ingestampt. Waardoor ik enorm ga twijfelen.
Bedankt voor je reactie😊
madee schreef op 21-12-2022 om 22:53:
Ik vermoed dat jullie vanaf 2007 ipv 2017 bij elkaar zijn, gezien de andere getallen in je verhaal? Dit terzijde, maar wel belangrijk voor de beeldvorming van het tijdplaatje. Hoe oud zijn jullie kinderen nu? De alcohol heeft een slechte invloed op jullie relatie. Verder klinkt je partner ook niet echt als een man waar je van op aan kunt met afspraken of steun (waarschijnlijk vanwege de alcohol?). En dat terwijl je hem zo hard nodig hebt, met jouw rugzak van gescheiden ouders, slechte eerdere ervaringen met alcoholgebruik in je omgeving en het wiebelige begin van jullie relatie. Het hebben van kinderen maakt zo'n situatie alleen maar nijpender en moeilijker. Het lijkt me erg zwaar voor je. Is er al eens gekeken naar hoe problematisch zijn alcoholgebruik is en of daar hulp bij mogelijk is? En relatietherapie, of desnoods alleen voor jezelf voor bijvoorbeeld je weerbaarheid? Hoe is hij als hij nuchter is voor jou en de kinderen?
Vanaf 2007 inderdaad. Heb het gelijk veranderd. Relatietherapie is iets waar ik wel over heb zitten nadenken. Voor de kids is hij geweldig. Daar kan ik echt niks negatiefs over zeggen. En er zijn nog genoeg leuke momenten samen. Anders was de beslissing als snel en makkelijker gemaakt. alleen zodra iets gebeurd waardoor ik mij weet kut voel, kan kan ik daar echt wel even in blijven hangen.
Bedankt voor je reactie.
Eppos schreef op 21-12-2022 om 23:03:
Dit lijkt enorm te maken te hebben met je eigen vader en hoe hij met zichzelf omging. Ik denk dat jij jezelf heel erg in de steek gelaten hebt gevoeld. Omdat je vader zonder drank gevoelloos was en met een emotioneel wrak. En dan nog een paar voorvallen met drank in het spel. Daar zit diezelfde angst waarschijnlijk achter. Stond jouw moeder er ook alleen voor en ben je bang dat de geschiedenis zich herhaalt?
Ik denk dat je daar wel eens gelijk in kan hebben.
Jullie hebben wel gesprekken hierover maar kom je ook tot afspraken? En houdt een ieder zich hier aan?
Je zegt dat jij ook moet geven maar wat moet jij geven dan? Of geef je hem voordeel van twijfel en hij kan toch niet laten. Je bent al paar keer besodemieterd. En hij mag dan wel leuke vader zijn. Dat is goed voor de kinderen. Maar kan hij ook er voor jou zijn? Hij begrijpt jou hierbij niet. Wat jij in je rugzakje hebt overgehouden aan drankmisbruik. Als dit zo blijft dan denk ik dat bij elkaar blijven ook moeilijk wordt.
Ik herken dit wel uit de generatie van mijn ouders. Mijn vader begreep ook geen reet van gevoelens. Nu wierp mijn oma ook tien jaar lang kinderen dus echt aandacht kregen ze ook niet. Een tandenborstel kostte teveel geld, dus totaal niet opgevoed met minimale verzorging. Niet dat ze slecht opgevoed zijn. Maar toen was dat gewoon zo. Je deed het ermee en de vrouw luisterde naar de man.
Je hoeft niet bij hem te blijven maar je wilt graag dat hij veranderd. Kan hij dat wel? Wil hij wel iets opgeven voor jou? Kan jij er tegen als er niets veranderd?
Ondanks de lange relatie lees ik weinig wederkerigheid, weinig connectie. Meer twee losse eilandjes die ronddrijven en elkaar af en toe raken, in positieve of negatieve zin.
Wensen of willen dat je man veranderd is zinloos als hij dat zelf niet wil en/of inziet. Jullie lijken op fundamentele onderdelen van karakter en van mening te verschillen.
Zo lijkt het in ieder geval, maar wat ik ook lees is dat je, ondanks therapie en behandeling, nog steeds veel last hebt van je trauma’s uit het verleden. En dat je deze mogelijk projecteert op je man. Dat kan voor hem ook niet makkelijk zijn. Het kan zijn dat het gedrag van je man daardoor onbewust versterkt wordt en dat hij de kont tegen de krib gooit omdat jij de focus heel erg op zijn gedrag legt en dat jij erop aandringt dat hij daarin veranderd. Het kan zijn dat hoe hij omgaat met drank en gezelligheid helemaal niet zo extreem is als jij het voelt. Je schrijft zelf ook dat het lang geleden is dat hij ziek werd van de drank. Zoveel drinken dat je ziek wordt is niet erg volwassen, maar ja. Sommige mensen vinden het lastig als hen de wet wordt voorgeschreven terwijl ze zelf het gevoel hebben dat ze niets verkeerds doen. Ik kan natuurlijk helemaal niet beoordelen of dit bij jullie speelt op deze nanier, maar het is misschien iets om over na te denken.
Staat je man open voor therapie samen met jou ?
Je kan relatietherapie voorstellen om te kijken of de relatie te redden valt en anders om aan een prettig nahuwelijk te werken.
Je man is duidelijk geen betrouwbare vader en partner. Je kan niet van hem op aan als jij hem nodig hebt, alleen als het hem uitkomt.
En hij klinkt ook niet happig om dat wel te worden. Aan jou om af te wegen of je daar genoegen mee kan nemen voor jezelf en je kinderen. Dat is uiteindelijk een heel persoonlijke afweging. Maar als praten niet helpt, afspraken niet nagekomen worden en er geen begrip is voor jouw behoeftes en gevoelens, dan is het wel wat dun allemaal als bodem onder een huwelijk.
Zonne2017 schreef op 22-12-2022 om 10:28:
Ondanks de lange relatie lees ik weinig wederkerigheid, weinig connectie. Meer twee losse eilandjes die ronddrijven en elkaar af en toe raken, in positieve of negatieve zin.
Wensen of willen dat je man veranderd is zinloos als hij dat zelf niet wil en/of inziet. Jullie lijken op fundamentele onderdelen van karakter en van mening te verschillen.
Zo lijkt het in ieder geval, maar wat ik ook lees is dat je, ondanks therapie en behandeling, nog steeds veel last hebt van je trauma’s uit het verleden. En dat je deze mogelijk projecteert op je man. Dat kan voor hem ook niet makkelijk zijn. Het kan zijn dat het gedrag van je man daardoor onbewust versterkt wordt en dat hij de kont tegen de krib gooit omdat jij de focus heel erg op zijn gedrag legt en dat jij erop aandringt dat hij daarin veranderd. Het kan zijn dat hoe hij omgaat met drank en gezelligheid helemaal niet zo extreem is als jij het voelt. Je schrijft zelf ook dat het lang geleden is dat hij ziek werd van de drank. Zoveel drinken dat je ziek wordt is niet erg volwassen, maar ja. Sommige mensen vinden het lastig als hen de wet wordt voorgeschreven terwijl ze zelf het gevoel hebben dat ze niets verkeerds doen. Ik kan natuurlijk helemaal niet beoordelen of dit bij jullie speelt op deze nanier, maar het is misschien iets om over na te denken.
Staat je man open voor therapie samen met jou ?
Hoe je het nu omschrijft, zo heb ik er eigenlijk nooit naar gekeken. En daar zit wel iets in. Hij is al een keer mee naar therapie geweest. Maar of hij dat nog een keer zou doen durf ik niet te zeggen, nooit gevraagd.
Eppos schreef op 21-12-2022 om 23:03:
Dit lijkt enorm te maken te hebben met je eigen vader en hoe hij met zichzelf omging. Ik denk dat jij jezelf heel erg in de steek gelaten hebt gevoeld. Omdat je vader zonder drank gevoelloos was en met een emotioneel wrak. En dan nog een paar voorvallen met drank in het spel. Daar zit diezelfde angst waarschijnlijk achter. Stond jouw moeder er ook alleen voor en ben je bang dat de geschiedenis zich herhaalt?
Ergens ben ik daar bang voor denk ik ja. Ik heb in ieder geval genoeg reacties gelezen waar ik iets aan heb. Ook om er naar een andere manier te kijken. Fijn dat dit bestaat!
