Wat is een goede relatie?
ik zit in een scheiding met mijn expartner. Hij heeft me doorheen de jaren meermaals bedrogen, me uitgescholden. Ik stond vaak alleen voor de zorg van onze kinderen en het huishouden. En moest vaak op mn tippen van mn tenen lopen (bv niks laten vallen of ergens een kras op maken, of er volgde een ruzie).
Ik vind dat ik beter verdien. Ik ben 12jaar trouw en eerlijk geweest. Ik verwacht van een partner hetzelfde. Ook vind ik dat ik gewoon basis respect verdien.
Het ontdekken dat hij me weer bedriegt, is de druppel geweest waardoor ik de stekker eruit getrokken heb.
Maar nu vraag ik me af..
Stel ik me aan? Verwacht ik teveel van een relatie? Heb ik een te romantisch beeld van de liefde?
Dit is mijn eerste echt serieuze relatie geweest. Zijn 12jaar samen geweest en ben nu 33jaar. Een ander voorbeeld van een lange termijn relatie bij mezelf heb ik dus niet.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 19jaar was. Maar heb altijd aangevoeld dat hun relatie niet 'wauw' was.
Ik wou vroeger altijd trouwen. Bij mn expartner wou ik dit in het begin ook, maar naarmate de tijd vorderde en er dingen gebeurden, wou ik niet meer trouwen. Voor mij een teken dat ik dit misschien intuïtief al voelde aankomen, maar er niet aan wou toegeven.
Om een lang verhaal kort te maken. Iemand in een soortgelijke situatie? Of iemand die zijn relatie, die goed voelt, kan beschrijven?
- Realistische verwachtingen
- Respect voor elkaars eigenheid
- Veel aandacht voor intimiteit
- Trouw door dik en dun
Kijk eens hoe ver je komt met bovenstaand wat normaal moet zijn in je relatie. Denk dat je nr.2 en 4 al kan wegstepen uit je vorige relatie.
Ja ik zit al ruim 25 jaar in een fijne relatie. Nog nooit serieus overwogen uit elkaar te gaan, regelmatig veel lol samen, elkaar altijd gesteund bij alles en veel mee gemaakt met onze zoon. Dat zijn de dingen die ons bij elkaar houden denk ik: die onvoorwaardelijkheid.
Ik heb nooit het gevoel gehad ergens alleen voor te staan, hij heeft mij altijd gesteund in grote beslissingen die ik echt voor mijzelf nam zoals een leraren opleiding gaan doen naast baan en gezin wat echt niet mee viel omdat ik ook nog stage moest lopen. Hij loopt dan gemakkelijk ook een stapje harder en moppert niet.
Hij en ik zijn allebei ook wel eens ziek geweest; periodes van veel niet kunnen waarbij de ander altijd zonder wrok extra op onze vorken nam.
Elkaar ook altijd kunnen vertrouwen; nooit vreemdgaan-gedoe gehad; wel eens een kortstondige verliefdheid op iemand anders (vanuit mij) die we ook openlijk besproken hebben.
Ik hoor bij jou echt geen gekke dingen en denk dat je inderdaad beter verdient!
mijn relatie duurt inmiddels al ruim 30 jaar, waarvan 25 getrouwd. In die tijd veel samen mee gemaakt.
Mijn belangrijkste dingen:
Eerlijk zijn
Tijd voor elkaar maken
Elkaar iets gunnen
Samen kunnen lachen.
Met elkaar iets gunnen bedoel ik bv dat mijn man vorig jaar iets meer in huis heeft opgepakt omdat ik een studie ernaast deed. Dit jaar is het andersom, hij gaat een studie doen en ik ga iets minder werken (4 uur) om thuis meer op te vangen en het nodige mantelzorg gebeuren op me te nemen.
Maar ook een keer een weekend weg met vrienden of vriendinnen. (Hij alleen met de heren opstap en ik een andere keer met de dames)
Allereerst, wat verdrietig dat je huwelijk niet is geworden wat je ervan had verwacht. Goed dat je voor jezelf hebt gekozen, ondanks dat er ook 2 kleine kinderen zijn, maar je als partner/moeder zo laten behandelen geeft hen ook geen goed voorbeeld.
Wat voor de één een goede relatie is, denkt iemand anders daar misschien geheel anders over. Zoveel verschillende mensen met zoveel verschillende wensen, al zijn er voor mij wel een aantal basis ‘eisen’ die voor mij aanwezig moeten zijn in een partner:
- Respect (voor elkaar, maar ook elkaars wensen en ideeën)
- Communicatie (een introvert persoon die daarnaast ook niet/moeilijk kan communiceren over gevoelens en emoties is voor mij een no-go)
- Ruimte (voor zelfontplooiing en eigen interesses)
- Gezond libido (is voor mij ook een basisbehoefte)
- Oprechte interesse (in elkaar) zonder dat men elkaar daarin afremt
- Gezonde dosis humor
Absolute no-go:
- Jaloezie (ontzettend nare karaktereigenschap vind ik)
Dus MoedervanTwee, je stelt je absoluut niet aan en nogmaals, heel knap dat je je grens hebt getrokken, al zul je daarnaast ook verdrietig zijn. Er lopen echt betere potentiële partners rond, maar eerst weer even quality-time met je kinderen lijkt mij.
Heb je al wel zicht op hoe jullie eea gaan regelen qua huis, co-ouderschap etc? Zijn jullie nog wel on speaking terms?
heel veel sterkte gewenst 
Ruud1971! schreef op 20-09-2023 om 19:01:
- Realistische verwachtingen
- Respect voor elkaars eigenheid
- Veel aandacht voor intimiteit
- Trouw door dik en dun
Kijk eens hoe ver je komt met bovenstaand wat normaal moet zijn in je relatie. Denk dat je nr.2 en 4 al kan wegstepen uit je vorige relatie.
Bedankt voor je antwoord. Nummer 3 was hier ook niet heel erg meer aanwezig..
Pippeltje schreef op 20-09-2023 om 19:07:
Ja ik zit al ruim 25 jaar in een fijne relatie. Nog nooit serieus overwogen uit elkaar te gaan, regelmatig veel lol samen, elkaar altijd gesteund bij alles en veel mee gemaakt met onze zoon. Dat zijn de dingen die ons bij elkaar houden denk ik: die onvoorwaardelijkheid.
Ik heb nooit het gevoel gehad ergens alleen voor te staan, hij heeft mij altijd gesteund in grote beslissingen die ik echt voor mijzelf nam zoals een leraren opleiding gaan doen naast baan en gezin wat echt niet mee viel omdat ik ook nog stage moest lopen. Hij loopt dan gemakkelijk ook een stapje harder en moppert niet.
Hij en ik zijn allebei ook wel eens ziek geweest; periodes van veel niet kunnen waarbij de ander altijd zonder wrok extra op onze vorken nam.
Elkaar ook altijd kunnen vertrouwen; nooit vreemdgaan-gedoe gehad; wel eens een kortstondige verliefdheid op iemand anders (vanuit mij) die we ook openlijk besproken hebben.
Ik hoor bij jou echt geen gekke dingen en denk dat je inderdaad beter verdient!
Bedankt voor je antwoord!
Fijn dat het toch ook ėcht zo kan zijn zoals jullie het hebben.
Dat is inderdaad ook hoe ik het zie. Ik zorg heel graag voor iemand, maar niet als ik het gevoel heb dat er geprofiteerd wordt van me en er niet voor mij gezorgd wordt.
Fijn om te weten dat er toch nog relaties zijn waar dit vanzelfsprekend is.
RoodVruchtje schreef op 20-09-2023 om 19:42:
Allereerst, wat verdrietig dat je huwelijk niet is geworden wat je ervan had verwacht. Goed dat je voor jezelf hebt gekozen, ondanks dat er ook 2 kleine kinderen zijn, maar je als partner/moeder zo laten behandelen geeft hen ook geen goed voorbeeld.
Wat voor de één een goede relatie is, denkt iemand anders daar misschien geheel anders over. Zoveel verschillende mensen met zoveel verschillende wensen, al zijn er voor mij wel een aantal basis ‘eisen’ die voor mij aanwezig moeten zijn in een partner:
- Respect (voor elkaar, maar ook elkaars wensen en ideeën)
- Communicatie (een introvert persoon die daarnaast ook niet/moeilijk kan communiceren over gevoelens en emoties is voor mij een no-go)
- Ruimte (voor zelfontplooiing en eigen interesses)
- Gezond libido (is voor mij ook een basisbehoefte)
- Oprechte interesse (in elkaar) zonder dat men elkaar daarin afremt
- Gezonde dosis humor
Absolute no-go:
- Jaloezie (ontzettend nare karaktereigenschap vind ik)
Dus MoedervanTwee, je stelt je absoluut niet aan en nogmaals, heel knap dat je je grens hebt getrokken, al zul je daarnaast ook verdrietig zijn. Er lopen echt betere potentiële partners rond, maar eerst weer even quality-time met je kinderen lijkt mij.
Heb je al wel zicht op hoe jullie eea gaan regelen qua huis, co-ouderschap etc? Zijn jullie nog wel on speaking terms?
heel veel sterkte gewenst
Respect vind ik ook een hele belangrijke. Maar er zijn momenten geweest dat ik vind dat ik niet respectvol behandeld ben geweest.
We zijn nog on speaking terms, maar het gaat moeizaam. Hij blijft hopen dat we nog verder kunnen samen. Volgende week hebben we een afspraak bij de bank om te kijken of hij het huis kan overkopen en ik ben stilaan aan het rondkijken voor een andere woonst.
Ik vind het hartverscheurend voor mn kinderen, maar ik vind ook dat zij het recht hebben om te zien hoe een liefdevolle relatie er uitziet (ik ben uiteraard niet van plan meteen een relatie te beginnen) en hopelijk geef ik hen het voorbeeld dat ze hun grenzen kunnen en mogen aangeven later naar hun partner toe.
Fourtyfour schreef op 20-09-2023 om 19:22:
mijn relatie duurt inmiddels al ruim 30 jaar, waarvan 25 getrouwd. In die tijd veel samen mee gemaakt.
Mijn belangrijkste dingen:
Eerlijk zijn
Tijd voor elkaar maken
Elkaar iets gunnen
Samen kunnen lachen.
Met elkaar iets gunnen bedoel ik bv dat mijn man vorig jaar iets meer in huis heeft opgepakt omdat ik een studie ernaast deed. Dit jaar is het andersom, hij gaat een studie doen en ik ga iets minder werken (4 uur) om thuis meer op te vangen en het nodige mantelzorg gebeuren op me te nemen.
Maar ook een keer een weekend weg met vrienden of vriendinnen. (Hij alleen met de heren opstap en ik een andere keer met de dames)
Wat leuk om te horen dat het toch echt wel kan!
Ik had hier vaak het gevoel dat het van 1 kant moest komen. Ik heb bewust gekozen om halftijds te gaan werken toen we kinderen kregen. Alle lasten kwamen dan op mij af. Zowel het volledige huishouden, als alles regelen voor en met de kinderen.
Na een tijdje kon ik het echt niet meer aan en heb ik ook bij de huisarts aangeklopt omdat ik heel erg vergeetachtig was. Alsof mn hele hoofd vol zat en er geen enkele informatie meer bij kon. Dokter raadde me ook aan om het rustiger aan te doen thuis, meer tijd te nemen voor mezelf. Want die had ik nooit.
Ook besproken met partner toen. Dan pakt hij het even op om wat meer te koken bv, maar na een paar weken komt die last gewoon terug bij mij terecht.
Soms had ik het gevoel dat ik 3 kinderen had ipv 2.
Waar je ook aan kunt merken of je relatie goed is: help je elkaar vooruit in het leven, geef je elkaar een goed gevoel? Want als er maar 1 vd 2 happy is en vooruit komt terwijl dat ten koste van het geluk/de ontwikkeling vd ander gaat, is het m.i. niet goed.
madee schreef op 21-09-2023 om 06:57:
Waar je ook aan kunt merken of je relatie goed is: help je elkaar vooruit in het leven, geef je elkaar een goed gevoel? Want als er maar 1 vd 2 happy is en vooruit komt terwijl dat ten koste van het geluk/de ontwikkeling vd ander gaat, is het m.i. niet goed.
Ik zei hier ook dat een relatie een verrijking moet zijn. Dit is het voor mij momenteel niet. Ik moest vaak alleen naar familiefeestjes (aan mijn kant) omdat hij niet mee wou, omdat hij vond dat mijn zus een mooier groter huis had en daar werd hij dan jaloers op. Hij kon de vriend van mn zus ook niet luchten, maar had hier geen grondige reden voor ..
Dan denk ik ook.. waarom moet ik een partner hebben, als ik toch altijd alleen naar familiefeestjes moet..
Alleen al het feit dat hij je meermalen heeft uitgescholden....je stelt je niet aan, je hebt groot gelijk dat je bent weggegaan en je kinderen uit dit slechte voorbeeld hebt gehaald. Dat betekent dat je tenminste nog zelfrespect hebt, gelukkig!
Hier ook een fijne relatie. Niet vlekkeloos verlopen en niet alle dagen feest natuurlijk. Maar we hebben samen gebouwd aan een veilig plekje, met plezier, verbinding en spanning. Het heeft ons heel erg geholpen samen en zelf te kijken wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze patronen zijn (relatietherapie).
Ik las eens: we zijn allemaal gebrekkig. Maar er is een verschil tussen gebrekkig en giftig. Het verschil: is er bereidheid om te leren van fouten en neemt iemand verantwoordelijkheid voor fouten (bv door te herstellen). Als het leren en verantwoordelijk nemen er niet is, dan nog eens goed nadenken of je met de juiste persoon bent.
De man van TO leert duidelijk niet van zijn fouten. Hij gat steeds weer over de schreef. Ze schrijft dat hij haar weer bedriegt (let op: tegenwoordige tijd). Dat klinkt niet als een dronken, gestolen kusje, dat klinkt als serieus vreemdgaan. En dat een tweede keer. Ik zou daar ook resoluut voor passen.
Dus nee TO, je stelt je niet aan. Ondanks de goede momenten, is er is te veel structureel mis met deze relatie, met deze man.
GekkeHenkie100 schreef op 21-09-2023 om 08:26:
Hier ook een fijne relatie. Niet vlekkeloos verlopen en niet alle dagen feest natuurlijk. Maar we hebben samen gebouwd aan een veilig plekje, met plezier, verbinding en spanning. Het heeft ons heel erg geholpen samen en zelf te kijken wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze patronen zijn (relatietherapie).
Ik las eens: we zijn allemaal gebrekkig. Maar er is een verschil tussen gebrekkig en giftig. Het verschil: is er bereidheid om te leren van fouten en neemt iemand verantwoordelijkheid voor fouten (bv door te herstellen). Als het leren en verantwoordelijk nemen er niet is, dan nog eens goed nadenken of je met de juiste persoon bent.
Hij beweert nu dat hij al zn fouten inziet. Maar hij heeft 8jaar geleden ook al dezelfde fout gemaakt..
Nu doet hij meer zn best in het huishouden, maar volgens mij verwatert dit binnekort opnieuw en zitten we weer in dezelfde situatie..
MoederVanTwee schreef op 21-09-2023 om 08:53:
[..]
Hij beweert nu dat hij al zn fouten inziet. Maar hij heeft 8jaar geleden ook al dezelfde fout gemaakt..
Nu doet hij meer zn best in het huishouden, maar volgens mij verwatert dit binnekort opnieuw en zitten we weer in dezelfde situatie..
Kan me voorstellen dat dit verwarrend is. Aan de ene kant is er hechting, aan de andere kant boosheid. Aan de ene kant signalen dat hij z’n best doet, aan de andere kant geen vertrouwen.
Mijn vrouw heeft een affaire gehad. Ik heb dus ook indringende vragen gehad over haar en mijn relatie. Er zit nog steeds pijn. Maar ik heb gezien dat zij tot de bodem is gegaan om dit te herstellen. Ze is in therapie gegaan om te onderzoeken hoe ze iets heeft kunnen doen dat ze eigenlijk nooit heeft gewild. Hoe het kon dat wij wat op afstand van elkaar waren gekomen. Wat was onderliggende pijn en belemmering? Dat heeft heel veel van haar gevraagd. Maar ik heb daardoor het vertrouwen dat er toekomst is. Bevestigd in de inspanning, het gedrag naar mij toe, de afspraken die we hebben gemaakt, de dingen die ze inziet.
Natuurlijk niet aan mij om jou relatie advies te geven. Maar mag misschien wel zeggen dat je echt een hoge lat mag hebben voor een partner (en jezelf). Een paar weken extra je best doen in huis en een keer sorry zeggen is fijn, maar geeft geen enkele garantie. Is hij bereid zichzelf te onderzoeken? Heeft hij echt door wat de pijn is voor jou? Snap jij hoe de voorbeelden en ervaringen invloed hebben op hoe jij relatie aangaat?
sterkte! En hou vast wat je zelf schreef: je verdient beter. Namelijk iemand die echt ruimte heeft voor jouw gedachten, gevoelens en behoeften.
