Wat doe ik met die kwaadheid (tov moeder)

Heel lang verhaal maar wat een herkenning

Ik heb dit helaas ook meegemaakt (was niet mijn moeder, maar wel close genoeg) en omdat ik zelf ook met een zorgenkind zat, een scheiding met alle toestanden er omheen, een eigen bedrijf en later ook mijn eigen gezondheid/revalidatie, werd het gewoon teveel. Maar ja, je moet, he!
Mijn toenmalige huisarts die een gouden standbeeld verdient zei later: "Jij moet niks, behalve straks je kind in een tehuis laten plaatsen omdat jij er zo doorheen zit dat jij er ook niet meer voor hem kan zijn." Genuanceerd is hij nooit geweest maar hij had wel gelijk.
Zelfs toen de crisis (niet de kredietcrisis, maar eentje van rond 2003) losbrak en ik de hele dag aan het aquisiteren was maar wel steeds minder inkomen had, stapte ik nog regelmatig in die rotauto, ten koste van mijn inkomen en werktijd, om de boel te redden, vaak met een brullend kind op de achterbank die die middag anders had voorgesteld en nooit een klasgenootje kon meenemen want mamma moest waarschijnlijk toch weer halsoverkop omdat er weer eens iets mis was.
Ik kreeg steeds vaker een brandtelefoontje van buren of instanties als ik met een klant bezig was. Als de begeleidster van mijn kind er was. Als ik een ouder-psycho-educatiecursus volgde voor mijn autistische kind. Die cursus heb ik toen niet afgemaakt (helaas wel volledig betaald), nadat ik twee keer halsoverkop weg moest omdat de buren van de betreffende persoon dringend hadden gebeld. En hup, daar gingen we weer. Dan zat die persoon in een natgepieste broek. Dan was de sleutel weer zoek. De lijst met redenen om mij weer te bellen was eindeloos groot. Buren, politie, thuiszorg (die minimaal was, want ach, er was toch mantelzorg), de persoon zelf, artsen, apotheker, weet ik het, de halve stad moet mijn telefoonnummer hebben gehad.
Tot ik, totaal gestressed, tijdens zo'n rit mijn autootje in de prak reed.
De verzekering betaalde gelukkig een boel terug, maar mijn huisarts (ik zei al dat het geen zachte jongen was) heeft me toen ongelooflijk op mijn donder gegeven. Eerst op de harde ongenuanceerde manier ("nu breng je je zoon zelfs in gevaar omdat jij zo nodig de redster moet uithangen, dat zou eigenlijk al een reden zijn om een uithuisplaatsing aan te vragen!").
Dat is overdreven gezegd natuurlijk, maar hij had ook wel gelijk. Omdat ik zo nodig onmisbaar dacht te zijn, had ik wel al stressend (de telefoon ging, ik kon die niet opnemen maar zag op het display wel uit welke hoek de wind waaide) mijn auto kort en klein gereden en niet alleen mezelf maar ook mijn kind in gevaar gebracht.
Maar er speelde nog meer. Omdat ik bij elke scheet weer braaf in die auto stapte, was de situatie nog niet urgent genoeg. Zolang Kamille in de houding sprong ("ja, ik moet wel, niemand anders doet het") zagen de hulpdiensten, thuiszorg en andere instanties dat er nog mantelzorg oproepbaar was dus liepen ze een stuk minder hard. Of er geen andere potentiële mantelzorgers waren? Jawel, maar zij wilden niet meegezogen worden. Als je de persoon in kwestie één vinger gaf, was je je hand tot ver over je ellebogen kwijt. Ik heb ze toen vervloekt, nu snap ik ze wel (al blijft het krom dat zij toekeken hoe ik naar de klote ging, in plaats van de zaken eerlijker verdelen, desnoods mantelzorgploegendiensten draaien). En ik wilde me zo nodig als redder opwerpen, zonder me eerst te realiseren dat ik vervolgens volcontinu beschikbaar moest zijn.
En de instanties dachten: ach, zolang er nog telkens komt, hoeven wij er niet bovenop te zitten.
Ik wilde het na mijn ongeluk terugdraaien en ben meer mijn grenzen gaan trekken, maar als je dan wéér die telefoon hoort gaan en bijvoorbeeld een wijkverpleegster op verwijtende toon hoort zeggen dat de persoon in kwestie zijn eigen stront op de muren blijkt te hebben geveegd, de buren niet thuis zijn (of niet thuis geven?) en de huishoudelijke hulp pas morgen weer komt, en tja, hoe moet dat nu, moeten we dat arme mens dan in de stront laten zitten? Dus daar ging Kamille weer. En nog eens, en nog eens. En zo kan ik nog wel meer incidenten bedenken, waarbij ik niet zonder schuldgevoel nee kon zeggen.
Tot ik degene werd die hulp en verzorging nodig had. Zelfs toen hadden ze nog de moed om het te proberen ("mevrouw, als u wegens uw ziekte geen auto mag rijden neemt u toch de bus? Oh, u kan niet lopen? Dan belt u toch een taxi? Zo ver is 10 km niet!"). Dit waren vooral de buren, want de instanties begrepen gelukkig wel dat zelfs ik mijn grenzen had, maar ja, na een paar weekjes verwachtten ze wel weer dat ik genoeg hersteld zou zijn om de draad weer op te pakken.
En op een dag viel het muntje, toen de fysiotherapeut die voor mijn eigen revalidatie bij me thuis kwam ook getuige was van een telefoontjeslawine, en zij me even stevig inwreef dat IK op dat moment degene was die eigenlijk hulptroepen moest inschakelen, omdat het bezopen was dat mijn kind (die niet alleen naar school kon en te dichtbij woonde voor het schoolbusje) elke dag met een dure taxi gehaald en gebracht moest worden, ik de boodschappen liet bezorgen door de dure AH-bezorgdienst, en zelf amper inkomen meer had omdat een arbeidsongeschiktheidsverzekering te duur voor mij als ZZP-er was geweest, dat ik al een tijd volcontinu in de houding was gesproken en er nu helemaal alleen voorstond. Het was alsof er een knop bij me omging. Ik ben vervolgens, heel kinderachtig maar ik zat er zo doorheen, mentaal in elkaar gestort toen ik me realiseerde hoe mijn leven volledig in het teken was komen te staan van die persoon en hoe ik mezelf, de kinderen en mijn werk wegcijferde. Hoe ik 's nachts zelfs droomde van die telefoon en dat ding intens háátte. Hoe mijn kinderen er onder leed dat we nooit eens leuke dingen konden doen of naar een clubje konden, niet alleen omdat ik moest werken, maar ook omdat de telefoon kon gaan (en ook ging). Hoe ik na mijn ongeluk vanuit het ziekenhuis nog van alles regelde en zelfs eerder ben vertrokken dan de artsen verstandig vonden, want ja, ik had mijn verplichtingen aan die persoon (ja, zo zag ik dat) en "als ik het niet doe, doet niemand het".
Ik weet nog dat de huisarts kwam nadat ik hem huilend had gebeld dat ik niet meer kón en het niet meer wíst en dat hij mijn privételefoon meenam (ik was wel slim genoeg geweest om een andere zakelijke telefoon te nemen): die krijg je niet terug, zei hij. Ik was haast in paniek, want wat moest die persoon die mij zo nodig had, en ik kon hem niet laten vallen! Maar de huisarts zei dat ik juist degene was die toen hulp nodig had, en dat die persoon alle hulp kon krijgen, mits de instanties doorkregen dat de laatste mantelzorger uitgeschakeld kregen (en dat heeft hij, met mijn telefoon, allemaal persoonlijk met die instanties geregeld). Ja, die man is helaas mijn huisarts niet meer, maar hij verdient nog steeds een gouden standbeeld. Grof in de bek, maar ongelooflijk doortastend, desnoods op manieren die op het randje waren.
Brrr, die telefoon, ik weet het nog precies, al is het inmiddels zo'n 8 jaar geleden. Zo'n klein blauwgrijs Nokiatelefoontje. Ik zie soms nog wel eens zo'n oud toestelletje en nog steeds, na al die jaren, krijg ik het benauwd als ik het ding zie of zo'n ouderwetse Nokia-ringtoon hoor. Zo diep zit het.
De persoon om wie het gaat heeft kort nadat de huisarts mijn telefoon heeft afgepakt een attaque gekregen en toen de buren mij (sorry, de huisarts, hahaha!) na 2 dagen belden dat ze al die tijd niets gezien hadden, lag hij al dood in zijn huis. De rest van de familie, die afstand had genomen en mij alles had laten opknappen, wist de persoon toen wél te vinden, en met name zijn interessante bankrekening, postzegelverzameling en aandelen. Ik kreeg nog honderd euro voor de benzine, herinner ik me, gut oh gut..... Ik geloof dat ik daar met mijn kinderen een weekendje mee weg ben geweest om de vrijheid te vieren, pffff!!!
Sorry voor dit lange verhaal, maar als ik die jaren toen kon overdoen zou ik mijn tijd vooral besteden aan instanties bellen en vervolgens afstand nemen, net als de rest van de familie heeft gedaan. Zorg voor je naaste, prima! Maar nooit meer ten koste van jezelf en je gezin!!!
Bij jou speelt nog eens de ellende mee dat ze heel dichtbij woont, maar als ik dat ook had gehad was ik waarschijnlijk verhuisd, voor zover mogelijk (ik had toen nog een koophuis).
Mantelzorg, prima! Maar nooit ten koste van jezelf. Of zoals die fysiotherapeut aan huis zei: als je vliegtuig neerstort moet je eerst zélf een zuurstofmasker omdoen voordat je je kind helpt. M.a.w. éérst aan je eigen welzijn en veiligheid denken, en daarna kan je anderen pas helpen. Iets wat ik was vergeten, eerst omdat ik zo nodig moest laten zien hoe sociaal voelend en behulpzaam ik was, daarna omdat ik dacht dat ik die arme man niet kon laten vallen.
En als jij aan de instanties duidelijk maakt dat het water je tot de lippen staat omdat je alleenstaand bent met een kind dat zelf een hulpvraag is, zijn ze meestal wel geneigd om daarnaar te luisteren. Ik heb dat ook niet gedaan (vraag me niet waarom) en ach, Kamille kon het allemaal zo goed, dus laat die maar schuiven. Dat denken ze misschien ook van jou. Omdat we naar de buitenwereld allemaal zo stoer en doortastend zijn (lijken?).

Brunette, over de telefoon

Ik had in die tijd een privételefoon en een zakelijke telefoon. Dat lijkt verstandig maar ik kon niet die privételefoon laten overgaan zonder op te nemen, laat staan uitzetten, want dan voelde ik me schuldig. Dat mijn oude huisarts die telefoon heeft afgepakt (wel met mijn toestemming, maar hij heeft me heel erg onder druk gezet) is een zegen geweest, want daarmee verbrak hij die "verslaving" van "ik moet bereikbaar zijn, anders..."
Juist die eeuwige bereikbaarheid was mijn achilleshiel en wel zo makkelijk voor buren (die echt bij elke scheet belden) en instanties (die er van uit gingen: ach, zij is mantelzorgster, zij fikst het wel).

En dan kan je nog zoveel telefoons, telefoonnummers en zo hebben, als je dat zwakke punt hebt, neem je óp, of je wil of niet

Sorry voor de schrijffouten

Een editknop zou wel handig zijn voor haastige schrijvers als ik

Voor iedereen

Dank jullie allemaal voor je reacties. Ik heb er veel aan. Ik merk dat ik alles eerst weer wat moet laten bezinken voordat ik weer kan reageren. Met name de mensen die zelf dingen hebben meegemaakt, wil ik erg bedanken. Herkenning geeft ook erkenning.
De mensen die meer van mening zijn dat zaken in het leven een eigen keuze zijn en dat je ook altijd een keuze hebt: ja daar ben ik het mee eens. Maar dat is nou juist waar ik mee worstel. Ik zeg 'nee' tegen 80% van de dingen die mijn moeder zou willen om mezelf te beschermen. Ja, als ik niks meer zou doen, zou ze wellicht sneller achteruitgaan zodat ze eerder in een verpleeghuis zou komen. (die hier staat trouwens niet zo goed bekend, ik ken het ik heb er gewerkt...) Dat kan ik nog niet over mijn hart verkrijgen.

Maak een plan

Voor je week en hou je daar ook aan.
En plan dan dus ook tijd vrij voor je moeder.

Is ook duidelijk voor al die zorgverleners, buren en andere betrokkenen: op dinsdagmiddag en donderdagmiddag ben ik beschikbaar. En zet je telefoon op stil en luister hem een paar keer per dag af.

Ik snap dat je je moeder zolang mogelijk uit het verpleeghuis wil houden, maar zoals het nu gaat laat je je wel erg ringeloren. Een verzorgingshuis zou een mooie tussenoptie zijn, maar door 24/7 beschikbaar te zijn gaat dat dus voorlopig niet gebeuren.

Door je beschikbaarheid en bereikbaarheid in te plannen maak je a. ruimte vrij voor jezelf en geef je b. anderen de kans om zelf hun vindingrijkheid aan te boren en met een goede oplossing te komen.

En vooral tijd vrijmaken voor die therapie voor jezelf. Als je zelf niet stevig in je schoenen staat kun je dit nooit allemaal dragen. Voor jezelf zorgen is dus de basis van alles. En het maakt dan verder niet uit of je nou tijd vrijmaakt voor een wekelijkse praatsessie of voor 3x per week een half uurtje lopen. Als je ook maar iets voor jezelf inplant.

Maaltijden

Er bestaan behalve tafeltje dek je en eten in het verzorgingshuis ook nog diepvriesmaaltijden. Die worden 1 keer per week gebracht, zeer verantwoorde maaltijden voor 7 dagen. Als het alleen voor het weekend is, hoef je dus maar 1 keer per 3 weken te zorgen dat ze erin kunnen Krijg je een diepvriesje bij (kleintje) én een magnetron waarop nummers staan, die corresponderen met de maaltijden, op b.v. de soep staat een nummer, je drukt het bewuste nummer in op de magnetron en je soep is precies goed en op temperatuur....
En zijn alle verzorgingshuizen zó ver weg dat ze met een busje moet? En als ze zo graag loopt, kan ze er dan niet naar toe lopen? Misschien moet je haar een aantal keren begeleiden, maar kan ze het dan niet zelf?
Ik denk dat je moeder ook graag afhankelijk is van jouw...het is een roep om aandacht...van jouw om precies te zijn. Kan je die aandacht haar niet geven op een positievere manier? B.v. bied haar aan om vanmiddag mét haar te gaan koffiedrinken ergens in het cenrum. Maar....dan moet ze je morgen met rust laten. Of draai het om, als ze je morgen met rust laat, niet voor je deur gaat zitten en niet iedere keer belt (spreek 1 beltijd af die jouw goed uitkomt b.v. om 19.00 uur) dan ga je overmorgen met haar gezellig wat doen. Een soort beloningssysteem dus zoals met kinderen. Je moet écht met haar afspraken gaan maken, stel die ook op schrift voor haar zodat ze ze kan nalezen als ze ze vergeet en als ze toch belt herinner je haar aan de afspraken en houd je alle andere dingen af...om 19.00 uur mama, weet je nog ? W.s. weet ze het dan wel weer...en zo houd je het verder rustiger voor jezelf en om 19.00 uur neem je er de tijd voor, voor alle vragen. Ik denk dat je ook naar de gemeente moet en het siz voor indicaties, als ze een indicatie heeft kan ze ook aandacht krijgen van iemand anders...dan jij. En is ze in ieder geval een uurtje afgeleid en heeft wat anders. Geef alle hulpverlenerd in ieder geval een sleutel en de buren en weet ik wie er nog meer met haar in verbinding staan en die jouw wel eens bellen. En als ze het er niet mee eens is, druk je het er maar door, want dit is in jouw belang en belangrijk voor jouw rust.
groeten albana