Waarom kan ik mij er niet overheen zetten?
Mijn moeder (ja, een moederdraadje) kan zich haar hele leven al weinig inleven in wat ik doe. Als ik iets aan het vertellen ben, een probleem of zo of iets medisch, dan praat ze er of over heen of ze maakt het uiteindelijk haar probleem, waarna ik haar moet troosten ipv zij mij. Ik mis dus een moeder die zegt: "het komt wel goed" en ik laat het wel uit mijn hoofd om haar iets te vertellen. Ze zegt wel tegen iedereen dat ik nooit wat vertel en dat ik zo gesloten ben en dat ze dat zo jammer vind.
Ik heb momenteel verrekte kniebanden en loop niet lekker. Ik vertelde dat door de telefoon. Geen blijk van medeleven en er werd gelijk gepraat over een tante die een feestje had gegeven. Ik heb nog een paar keer geprobeerd terug te komen op mijn knie maar dat is niet gelukt. Ik heb het telefoongesprek voor de zoveelste keer afgekapt.
Mijn zusje zegt dat ik toch weet hoe mijn moeder is en dat ik mij erover heen moet zetten en dat ik haar toch niet kan veranderen en meestal lukt dat verstandelijk ook wel. Maar waarom lukt mij dat gevoelsmatig niet? Waarom zit mij dat nou zo dwars en mijn zusje niet?
Aandacht
Ik denk dat je er aandacht aan moet besteden. Je hebt al een eerste stap gedaan, door het hier op het forum te zetten. De volgende stap is je er bewust van worden hoeveel pijn het doet dat je niet de moeder hebt die je jezelf zou wensen. Een volgende stap kan zijn dat je voor jezelf afscheid neemt van het ideaalbeeld dat je hebt van je moeder. Troost je zelf voortaan, en leer te accepteren dat het is zoals het is. Blijkbaar heeft je zus dat al in de vingers.
Heel herkenbaar dit verhaal
inclusief het verwijt dat je dan weer te gesloten bent...
En waarom jouw zus en minder moeite mee heeft; misschien is zij oppervlakkiger dan jij; ben jij gevoeliger van aard dan zij... dat weet je niet. maar misschien moet je je niet zoveel aantrekken van je zus. Blijkbaar heeft zij ook niet zoveel inlevingsvermogen dat zij jou in dat opzicht begrijpt en steunen kan.
Feit blijft dat je iets van je moeder wilt wat zij niet geven kan. En dat doet pijn.
Wat je kunt doen is proberen dit van te voren bewust te overdenken, voor je je voorneemt om zoiets te vertellen. Waarschijnlijk doe je dsat al en heeft dat tot gevolg dat je het nie verteld... Maar misschien kun je eens proberen het wel te vertellen maar van te voren je eigen verwachtingen omlaag te schroeven m.b.t. haar reactie. Wie weet valt het mee!
Zusje
Ik was zoals je zusje. Ik had eigenlijk weinig behoefte aan aandacht van mijn moeder. En medische (en andere) probleempjes hield ik haar bij voorkeur buiten, alleen als het niet anders kon.
Dus, ja, een deel van het probleem zit toch bij jezelf. En misschien in de manier waarop je vroeger met je zus wedijverde om aandacht van je moeder. Niet veel aan te doen, dat zit diep in jullie relatie verankerd. Maar misschien helpt het als je het bewuster wordt. En misschien gewoon niets meer vertellen.
Hier op het forum zijn ze veel meevoelender 
Hoe...
...reageert je moeder op de verhalen van je zusje? Bij ons is het zo dat mijn moeder heel anders reageert op mijn zusje (denk ik dan). Als ze daar over vertelt is ze altijd extreem meelevend en bewonderend. Ik ga er dan vanuit dat ze heel goed heeft geluisterd. Als ik iets vertel dan begint ze meteen over iets anders (meestal zusje of kind van zusje) te praten, dus ik kan me niet voorstellen dat ze die halve mededeling die ze gehoord heeft weet uit te breiden tot een heel verhaal dat ze dan aan bijvoorbeeld mijn zusje vertelt.
Jaren geleden heb ik ook wel eens aan mijn zusje aangegeven (toen die mij verweet te weinig mijn moeder te bellen of zo) dat ik dat niet deed omdat ik het vervelend vond dat mijn moeder altijd meteen over iemand anders begon als ik wat wilde zeggen, en toen zei mijn zusje wel dat mijn moeder ook wel eens wat over mij vertelde. Maar ja, aangezien ik bijna niks vertel lijkt me dat toch sterk. En het is typisch zo'n 'niet zo zeuren, de fout ligt bij jou hoor' reactie waar zij erg goed in zijn. Dus ik geloof niet dat wij hetzelfde ervaren. Overigens kan mijn zusje dat wel dénken natuurlijk. Als bij haar 1 van de 10 keer een verhaal wordt afgebroken met een mededeling over mij kan zij inderdaad denken waar zeurt zij over, zonder zich te realiseren dat dat bij mijn 10 van de 10 keer gebeurt.
Dus daarin kan wel het verschil zitten, waarom jouw zusje er minder mee zit dan jij.
Anekdote
Op de begrafenis van mijn opa spraken mijn zussen en ik onze nichten en neven uit het buitenland weer eens. We vertelden dat wij altijd van opa & oma hoorden hoe gezellig, creatief, aardig en beleefd zij waren, en dat wij dat opvatten als een manier om hun ten voorbeeld aan ons te stellen (zij doen zo, jullie DUS niet).
Ze begonnen heel hard te lachen en zeiden dat opa & oma bij hen juist altijd overliepen van de verhalen over hun gezellige, aardige kleinkindertjes in Nederland.
Kortom. Misschien luistert je moeder beter dan je denkt. Of anders dan je denkt.
Laatst (nog een anekdote)
Was ik op een familiefeest. Die zijn er bij ons niet vaak, voor de goede orde. Ik sprak mijn tante (vrouw van Y) en vertelde dat toen mijn vader vertelde dat hij gevraagd was om hoogleraar te worden mijn oma had geantwoord: 'o.... Y krijgt een promotie.' Tante was sprakeloos, haar man (Y dus) had zich altijd in de schaduw voelen staan van zijn broer de professor (inmiddels 15 jaar dood) en wist absoluut niet dat hun moeder (inmiddels vier jaar dood) trots over hem sprak, gelukkig weet hij dat dus nu. Mijn vader heeft denk ik nooit geweten dat zijn moeder trots was.
Je snapt, ik vertel mijn kinderen geregeld dat ik trots op ze ben
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
