Waarom doen mensen niks

wat kunnen anderen doen?

Je postings laten zien dat je WEL (ik schreeuw maar even) een heel sterke vrouw bent. Iemand schreef al dat je al zo ver bent om het hier te schrijven, om het onder woorden te brengen.
Waarschijnlijk vind je het zelf ook onbegrijpelijk dat je je zo laat behandelen. Maar de eerste stap is toch een die jij zelf moet zetten.
Je vraagt wat wij kunnen doen. Ik zou het echt niet weten. Ik heb een buurman die al jaren zijn vrouw duidelijk hoorbaar voor de buurt voor hoer uitscheldt en wij vinden het onbegrijpelijk dat ze haar biezen niet pakt. Voor zover we kunnen horen slaat hij niet, maar drie keer per week is het raak. Maar wat kunnen we doen? Aanbellen en vragen of hij dat niet meer wil doen. Dan zegt hij dat we ons met onze eigen zaken bemoeien. Dat weet ik omdat er al meerdere akkefietjes over andere zaken met deze man en buren zijn geweest.

Wat wil jij? Wil je dat iemand aanbiedt dat je bij hun komt komen met de kinderen? Ben je bang voor fysieke repercussies als je weggaat? Ben je bang dat je niet wordt geloofd omdat hij naar buiten mooi weer speelt? Je bent een beetje tegenstrijdig, wat ik begrijp in je stresssituatie. Je wil het eigenlijk tegen niemand vertellen, maar je wil wel dat mensen iets doen. Dat gaat niet samen.

Ga naar de huisarts. Die kent waarschijnlijk wel wat wegen. Sterkte.

je hebt altijd een keuze

Mensen wel of niet inlichten.
Weggaan of blijven.
Ook niets doen, blijven en op deze manier oud worden is een keuze.

Je hebt altijd een keuze.

En jammer dat je aanneemt dat werkelijk NIEMAND je zal geloven. Met aannames gebaseerd op enkele slechte ervaringen koop je niks.

En stel je voor, hoe zou jij je voelen als je ontdekt dat je kind als volwassene, in de ellende zit en jou daarbuiten laat? Dat je moeder ziekelijk is betekent niet dat ze je niet kan steunen. Lief dat je haar wilt sparen, maar is het ook verstandig?

Sterkte met alles! En onthou: niks doen is ook een keuze

Ik schets even het leven als je blijft

Wat ik nu schrijf zit vol aannames die totaal niet uit hoeven te komen. Dat gezegd hebbende...

Als je blijft, zal alles wat jij bent nóg meer verdwijnen. Je zult het niet tegen je man op durven te nemen, als je kinderen, uiteraard ook bang voor hun vader, in de puberteit komen en je kinderen als volwassenen andere keuzes maken dan je man. Denk aan liefdes van je kinderen die een eigen mening hebben en niet bang zijn voor je man. Dan kom je ertussenin te staan. Dan zul je opnieuw moeten kiezen: wil ik in harmonie met mezelf en de kinderen verder, of ben ik bang om alleen te zijn en een onzekere toekomst in te gaan? Als je kinderen het huis uit zijn, mogelijk al op jonge leeftijd omdat er thuis een gespannen sfeertje hangt, is er voor je man ook geen noodzaak meer om zich in te houden, voor zover hij dat nu doet. Nu kan hij nog bedenken dat het voor de kinderen 'niet leuk' is als moeder bont en blauw geslagen wordt. Hij zal ook meer en meer het idee ontwikkelen dat 'hij' hetzelfde is als 'wij'. Dat vinden wij leuk, dus zo doen we dat. En jij maar zwijgen...

Als je kinderen leren begrijpen wat er aan de hand was tussen jou en je man, zullen ze zich afvragen waarom mamma niet weggegaan was, toen ze nog wat van haar leven had kunnen maken. Ze zullen tot de conclusie komen dat mamma een véél leukere vrouw geworden zou zijn als ze niet onder de plak van pappa had gezeten.

Zijn jullie op huwelijkse voorwaarden getrouwd, waardoor het huis ook echt jouw huis zal blijven na een scheiding?

Inderdaad

Mijn moeder was ook ziek maar ze moedigde altijd mijn vader aan om naar mij toe te gaan en ze hebben ons in huis kunnen nemen en dat is heel goed gegaan. Maar ik heb ook weleens doodsangsten uitgestaan als ex dreigde binnen bij mij ouders te gaan lopen tieren. Dat heeft hem gelukkig, uit decorum denk ik, weerhouden. Mijn ouders hebben hem overigens nooit afgewezen en ook na de scheiding ging ex soms naar mijn ouders.
Ik heb er zelf zoveel mogelijk vrienden en familie bij betrokken. Dat hielp. Toen we uit huis gingen kon er een vriendin bij hem blijven omdat ex overmand werd van wanhoop. En de huisarts was er niet.
Familie ging met hem en de kinderen uit. Een vriendin kon een oogje in het zeil houden op de dagen dat de kinderen bij ex bleven. Ik had direct een omgangsregeling in werking gesteld die regelmatig maar kortdurend was. Zondag waren ze de hele dag bij ex, verder een paar keer in de week, om te eten of naar sport of muziek te gaan.
Als je aan een ass denkt kan het ook helpen om je huishouden en reacties zo voorspelbaar en overzichtelijk mogelijk te maken.
Achteraf hadden we meer rust moeten hebben aan het einde van de dag. Ik begreep dat niet en bleef het tafelritueel, om de beurt je dag vertellen, uitwisselen, volhouden waar ex, maar ook de kinderen, er helemaal klaar mee waren en overprikkeld. Ex vroeg om stilte aan tafel. Ik had hem veel letterlijker moeten nemen.
Wie hier thuis nu overprikkeld is eet in zijn/haar kamer.
Kwesties worden niet random aan de orde gesteld maar op vaste momenten als het uitkomt. Dat soort dingen kan helpen om de rust te bewaren.
Inderdaad, niet aan zijn spullen komen en niets verplaatsen. Houd zaken overzichtelijk en voorspelbaar.
Ook met ex kon ik beter communiceren per email, dan zien ze je gebaren niet en horen de emoties niet, die hard binnen kunnen komen en afleiden van de inhoud.
Dat eigen huis lijkt me lastig. Je kunt niet zomaar vragen of je ex weggaat en dan verwachten dat het gebeurt.
Wij zijn zelf na een jaar teruggegaan nadat ex een eigen huis had gevonden.
Ik heb ex altijd gerustgesteld dat, ook al wonen we apart, hij blijft de kinderen zien, en heeft mijn hulp waar hij dat nodig heeft.

Ach, verkeerde keus genoemd

Als je kinderen ouder worden en jij tussen hun vader en hen in komt te staan, zou de keus opnieuw zijn: weggaan en een beter leven met jezelf en je kinderen, maar ja... wel wat onzeker en je bent dan weer alleen, óf blijven en altijd in het besef dat je geen eigen leven hebt.

Mijntje (ot)

Mijn vader was ook verbaal agressief en inmiddels met 72 een totaal andere man dan 5 jaar geleden.

Hij is hiervoor onder behandeling geweest bij een psycholoog en gedragstherapeut. En zegt nu zelf dat hij vroeger een vreselijke persoon was.

Veranderen kan wel, maar ze moeten het zelf willen en er wat voor doen.

Mengen in een slecht huwelijk

Je mag je niet mengen in een goed huwelijk, maar je mengen (gevraagd of ongevraagd) in een slecht huwelijk is heel onverstandig. Ik heb het vroeger gedaan bij een stel dat vaak bij mij op bezoek kwam. Uiteindelijk zijn ze toch uit elkaar gegaan en kreeg ik van beide kanten overal de schuld van. Nooit meer..... Dat kost je niet alleen je kop maar ook je vrienden.

Herkenning alom

Ik heb in jouw schoenen gestaan. Ik heb er 5 jaar over gedaan om de knoop door te hakken en hem weg te sturen.
Het begon toch echt bij het in vertrouwen nemen van een vriendin. Ik heb ook veel hier op het forum geschreven. Toen mijn ene vriendin ervan wist (en doordat ze het wist, doorzag ze hem ook beter), werd het makkelijker om met een andere vriendin te praten. Daarna durfde ik eindelijk met mijn ouders te praten. Ondertussen begon ik met therapie voor mezelf. Mijn ex zei namelijk steeds dat ik gek/autistisch en weet ik veel wat was, ik wilde hem voor eens en voor altijd laten zien dat ik dat niet was. Dat is gelukt.
Later heb ik relatietherapie geëist (in de zin van: ik houd dit niet vol, het is therapie of jij gaat weg - ik had inmiddels melding van geweld gedaan bij de huisarts en de politie). Heel wat bezoeken aan therapeuten en psychiaters later wist ik eindelijk dat er inderdaad een psychiatrische problematiek achter zat en dat ik hoog of laag kon springen, hij ging niet veranderen want hij vond dat het allemaal mijn probleem was. Nadat de therapeut me dat voor de 20e keer verteld had, viel het kwartje eindelijk en kon ik besluiten dat we echt niet samen verder konden.

Jij bent al heel wat stappen verder dan ik aan het begin van die 5 jaar. Begin met iemand te praten, DOE JE MOND OPEN! Praat desnoods met een therapeut of de huisarts als je niemand in je vriendenkring of familie hebt die je vertrouwt. Mijn ex is naar de buitenwereld toe ook hoogst charmant, intelligent, grappig en lief. Maar binnenshuis was hij een beest. Sommige "vrienden" geloven me nog steeds niet, maar dat is niet mijn probleem. Andere vrienden hebben hem in actie gezien en schrokken zich wild. Inderdaad Jeckyll and Hyde. Ik maakte me zorgen over de kinderen, zorgen over het verkeerde voorbeeld dat hij en ik gaven, maar ook zorgen over hoe het zou gaan met co-ouderschap als ik er niet meer bij was om ze te beschermen. Maar ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat de scheiding een heel goed besluit is geweest. De kinderen en ik zijn er zoveel beter uit gekomen.

Ten slotte wil ik je zeggen dat je ook een beetje mededogen met jezelf moet hebben. Je hoeft niet morgen een oplossing te hebben. Het mag best een project zijn dat een tijd in beslag neemt. Doe het in je eigen tempo. Probeer tussen alle stormen in je hoofd toch de stem van je hart te vinden. Wat wil jij? Wat wil jij echt? En werk daar naar toe.

Waarom doen ze niets?

Oh ja, die vriendin heeft niets anders gedaan dan een luisterend oor en veel kopjes thee bieden. Ze heeft geen meldingen gedaan, mijn ex niet aangesproken, niets. Ik heb alles zelf gedaan. Een ander kan het niet voor je doen.

support

Je krijgt hier volop support en herkenning. Ik hoop dat dit je moed geeft iemand in vertrouwen te nemen en stappen te zetten!!!

Blijfhuis

Een blijfhuis is een laatste mogelijkheid. Ik heb daar zelf niet voor gekozen. Ik had een maatschappelijk werkster van een vrouwenhulpverleningsorganisatie en die gaf aan dat het niet zeker is waar er plek is. Niet per se in je omgeving.
Dat betekent dat je dan ook alles kwijt kunt raken, je werk, je contacten. Ook je kinderen verliezen hun eigen omgeving, school, vriendjes.
Goed dat dit er is maar probeer zoveel mogelijk van je eigen leven juist in stand te houden om goed door te kunnen gaan.
Voor ons was dat bij mijn ouders. Niet heel vlakbij maar ik reisde elke dag, ook in het weekend, naar onze eigen omgeving met werk, school en hobbies, en ex.
Overigens kun je soms ook bij vrienden terecht, schroom niet om dat te vragen. Geef aan wat je nodig hebt, dan wil het nog weleens heel goed uitpakken. Soms niet, maar een risico hoort erbij.

ernstig

Excuus, ik had wat laatste berichtjes niet gelezen. Maar wat ik zo lees is het echt ernstig en snap ik goed dat je zo snel mogelijk uit deze situatie wil en moet, voor jezelf en je kinderen.
Waarom anderen niks doen? Geen idee, maar jij moet het doen. Heb je al een afspraak met de huisarts gemaakt?
Ik weet niet hoe dat zit met het opnemen, om bewijs te verzamelen. Het is wel jammer (maar misschien nodig?) dat je bewijs moet hebben, maar jouw woorden zouden eigenlijk genoeg moeten zijn. Ik denk dat je het eea prima kan omschrijven. Je kan ook een dagboekje bijhouden, dat is misschien ook wel prettig.
Ik hoop dat je wat hebt aan de tips hier op het forum en dat je je gesteund voelt.

Slecht gedrag, geen slecht mens

"Het is heel moeilijk om jezelf respect te behouden.."
Voortdurend gebeuk op je ego kan verlammend werken maar ik zou toch niet aan mijzelf twijfelen.
Ik geloof ook niet dat iemand dan inherent slecht is. Het is meestal een kwestie van onvermogen. Waar dat zit kun je leren zien. En hier is het zo dat ik bij ex altijd een beroep kan doen op redelijkheid en rechtvaardigheid, juist omdat ik hem niet als inherent slecht zie. Hij heeft slecht gedrag en het is zijn ouders niet gelukt om het in goede banen te leiden hoewel ze hun uiterste best hebben gedaan. Maar er was in die tijd gewoon weinig bekend hoe je ouders en kinderen kunt leren om zo'n andere staat van zijn, een ontwikkelingsverschil- of stoornis, om te buigen naar hanteerbaarheid en zelf regulatie.
Ik hoop dat dit bij mijn kinderen wel helpt, want er is ook vaak een erfelijke factor in het geding.

Instanties

Ik ben heel dankbaar voor de hulp van al die mensen. Ook dankbaar ben ik de vrouwenhulpverlening en de wijkrechercheur. Vooral omdat in die tijd jeugdzorg nog niet automatisch betrokken werd. Nu kon ik het zelf met hun hulp in goede banen leiden en daar was de hulp ook op gericht. Om mij te steunen en te informeren en mee te denken.
Het ge.... begon hier later vanwege de benodigde 'hulpverlening' aan mijn kinderen die vastliepen in school met een autismespectrumstoornis. Had je alles gehad, kreeg je nog een zorgmelding. Dat voelde gewoon als verraad. Heb je zo je best gedaan komt er nog een ... de poten onder je stoel vandaan zagen.
Je vraag maakt hier wel wat los. Voor ons is het meer dan 12 jaar geleden dat we zijn weggegaan. Het was niet eenvoudig, maar ik heb er geen moment spijt van gehad en we leven goed, zelfs met ex.

ik ken zo iemand.

Ik kende haar man al voor ze een relatie kregen. Heb haar gewaarschuwd. Ze geloofde me niet. Ik hoop dat ze weet dat ze altijd bij me terecht kan maar ze komt niet. Wat ik wel gedaan heb is de sociaal werkers in de buurt die ik ken gewaarschuwd dat als ze ooit komt haar meteen te helpen. Ik weet niet dat ze mishandeld wordt, maar ik en veel andere mensen weten dat hij niet spoort en ik geloof ook nooit dat hij veranderd is. Ik zou niet weten wat ik moet doen zo lang zij niks aangeeft. Misschien zit jouw omgeving ook klaar om je te helpen!

Sterkte!

Maria

Mogelijkheden

Als je een vriendin waarschuwt in de buurt heb je een adres waar je even naartoe kunt gaan als man weer opspeelt. Ik ging met de kinderen naar de chinees of naar een vriendin als hij al opgewonden bleek als ik thuiskwam. Dan belde ik hem op dat ik thuis kwam als hij gekalmeerd was. En voor ik naar huis ging belde ik hem op of het over was.
Schaam je niet, het is de realiteit, je stand ophouden gaat je niet helpen. En of mensen je geloven of niet, jij gaat op je doel af. Veiligheid voor iedereen, ook voor je man, want die schaamt zich soms ook dat het weer uit de hand gelopen is en dat gescheld op jou is vaak alleen maar egobescherming om te voorkomen dat hij zichzelf gaat schamen.

veiligheid

AnneJ heeft gelijk!

Veiligheid voor alles.

Als je er nog niet aan toe bent om weg te gaan bij hem (of hij weg bij jou, maar dus in elk geval uit elkaar), probeer dan zoveel mogelijk onveilige situaties te ontlopen. Voorkómen is onmogelijk, dat is in elk geval mijn ervaring, mijn man kon om de meest onbenullige dingen uit zijn dak gaan.

Maar als je man dat doet, ga dan weg bij hem (dus verlaat dezelfde ruimte). Zeg ook dat je alleen met hem Wilt praten als hij rustig een gesprek kan voeren.

Als je je kinderen mee kunt nemen, ga met hen het huis uit.

Als je de kinderen niet makkelijk mee kunt nemen (als ze bijv. slapen), kan en wil je dan even - tot zijn boze bui over is - het huis verlaten zonder hen? Je schrijft nl dat hij hen nog nooit iets heeft aangedaan, dus kennelijk uit hij zijn frustratie alleen richting jou?

niet weg

TO, leg nog eens uit, als je wilt, waarom je zegt dat je niet weg kunt bij hem?

mijn late reactie

Ik heb al veel goede adviezen gelezen, en ook veel herkenbare dingen van jou gehoord Moedervan1975. Ook ik kom uit zo'n situatie. Bij mij was t zo dat ik ook beschuldigd werd dat ik knettergek was, en dom en dik, en lelijk, etc. etc. Zijn moeder ging voor haar zoon door t vuur en beaamde dit telkens. Hierdoor ontstond er een gevecht van twee tegen een.... In het kraambed hebben ze al mijn oudste dochter van me af willen nemen, omdat ik t niet aan zou kunnen.
Ik snap heel goed je gevoel dat je niet weg zou kunnen. Deze situatie ken je, en je kunt er mee dealen, en je bent erbij. Maar wat als je bij hem weggaat, hoe erg haalt hij dan uit? En richt hij zich dan op de kinderen? Durf je ooit de kinderen nog bij hem te laten dan?
Het gevoel niet geloofd te worden maakt het nog erger. Ook ik herken dat. In mijn situatie gelooft bijna niemand me. Een gemeenschappelijke vriendin heeft zelfs melding gemaakt bij stichting veilig thuis, tegen mij! Ze heeft mijn kinderen naar de kinderrechter gesleept valse en slechte verklaringen over mij af te leggen. Allemaal omdat zij mijn ex geloofde dat hij niets had gedaan. Mijn kinderen zitten in een spagaat want als ze A doen wordt vader boos, en hoe boos hij kan worden, dat weten ze al. Maar als ze zich rustig houden en doen wat hij zegt, dan gaat het hun misschien beter af dan hun moeder.

Het beste advies is; praat erover. Met een vriendin, of met iemand van school. Zodat ze weten in welke situatie jij en je kinderen zitten.
Mijn kinderen wilde en willen nog steeds niet praten over vader. Alles wat je zegt klinkt als het afvallen van vader. Ook dat willen ze niet. Het is een van de lastigste spagaten.

Wat bij mij de das om deed was dat ik ondanks het huiselijk geweld, er blijkbaar geen reden was om vader al rechten te geven. En doordat de aangifte niet goed was gegaan, en ik nooit had gehoord dat ik ook over moest gaan tot vervolging van zijn daden.(mijn zaak is geseponeerd, en dat mocht ik niet weten) Hierdoor is het huiselijk geweld nooit officieel gebeurt. Dus sta je te boek als die zure ex die de vader alleen maar zwart wil maken. Want hij is toch zo'n toegewijde vader?

Probeer te kijken dat je wat vastlegt. Opnemen met je telefoon, geluid, beeld, etc. Leg dat vast. Ga naar de huisarts. En vertel het je beste vriendin. Of je ouders als ze nog op een leeftijd zijn dat ze dat aan kunnen. Soms creeer je alleen maar zorgen bij mensen die je niet kunnen helpen. Kies de mensen uit die je ook kunnen helpen.Ik weet dat t moeilijk is om die inschatting te maken.

En nu nog een laatste vraag; denk je dat je niet weg kunt omdat je man je tegenhoudt fysiek? Mijn ex deed dat; mij uren in een wurggreep houden als ik weg wilde uit de situatie, de deuren op slot doen. Als er zich weer zo'n situatie voordoet, bel dan de politie. Of ga alsnog weg als hij weer gekalmeerd is. Ik ben destijd gevlucht in een onbewaakt ogenblik, en heb via een hele omweg door de stad het politiebureau weten te bereiken. Ondertussen stroomde de berichtjes binnen dan hij wilde weten waar ik was, en dat hij me aan t zoeken was. Besef dat...en maak je plan.

Plan

Wat je zelf zegt: een plan. Ik denk dat je inderdaad een plan nodig hebt omdat dit soort mannen je niet perse levend laten gaan. Dat geldt niet voor alle agressievelingen maar er is een deel dat zo ver gaat. Vooral de eerste 2 weken zijn kritiek, meen ik.

Of ik mijn huisarts zou inschakelen? Ik weet het niet. Niet elk persoon kan dit soort ellende aan(horen). Daarom zou ik eerder contact zoeken bij een blijf van mijn lijf huis om hulp te vragen bij zo'n plan. Of op internet zoeken (zoek eerst uit hoe je de geschiedenis van je browser kan wissen en gebruik er misschien een aparte browser voor dan die ene die je nu gebruikt, niet zichtbaar op je desktop).

Een plan kan inhouden dat je weggaat naar een (voor hem) onbekend adres, maar dan loop je het risico dat je hem het huis niet zo maar uitkrijgt. Of een plan kan zijn dat je alle sloten op je huis verandert, ondertussen meldingen en/of aangiftes doet. Elk onderdeel van zo'n plan heeft ook weer voor en nadelen. Die moet je wel allemaal goed afwegen. Maak in elk geval van alle rekeningen (de zijne, de gemeenschappelijke, de jouwe, en alle verzekeringen, waardepapieren ed) scans en zet ze op een stick, beveiligd met encryptie eventueel.

tja

Mijn moeder riep ook voortdurend dit soort dingen. Kon niet scheiden, want! Er zou van alles gebeuren. Dingen die jij ook noemt. Het zou allemaal veel erger zijn dan blijven.

Uiteindelijk na een paar jaar zwelgen in dit soort drama, is ze toch gaan scheiden en er gebeurde...niets.

Af en toe bleef ze nog zwelgen, want dan had hij weer gebeld. Ging dan nergens over, maar wat wás ze toch bang geweest enz enz.

Zwelgen Anooo??

dit is geen zwelgen. Als je jarenlang zo behandeld wordt, doet dat iets met je. Het is hetzelfde ingrijpende proces als therapie, maar dan andersom. Het breekt je af.
Het zwelgen noemen vind ik nogal respectloos, inderdaad een beetje alsof het iemands eigen schuld is.

zelf sterker worden

om de reële risico's goed te kunnen inschatten en managen, moet je op de een of andere manier je angst en zorgen tijdelijk kunnen inperken en zelf sterker worden.
Kun je stiekem wat afspraken met maatschappelijk werk gaan maken, aantal gesprekken via een psycholoog oid voeren? zodat jij je sterk voelt om stiekeme voorbereidingen te gaan treffen en de echte problemen te voorkomen?
gr Angela

geen zwelgen

Dit is geen zwelgen. Dit is het resultaat van jarenlang als een vod behandeld worden. Dat kan zelfs de sterkste mens breken. En dan leef je in een wereld vol angst.

En nu is ze een gevangene van zijn tirannie en ook: van haar eigen angst. Angst voor de strijd. Alsof er nu geen strijd is! Maar een bekende strijd is nog altijd veiliger dan een onbekende strijd.

Het zou me (met de kennis die ik nu heb) niet verbazen als de "invloedrijke vrienden in hogere sociale kringen" in werkelijkheid gebakken lucht blijken te zijn. Oh, ik geloof direct dat hij een portie big cheese in zijn kennissenkring heeft, laat dat duidelijk zijn! Maar hij dicht die meer macht toe dan ze werkelijk hebben.

Hij houdt haar gegijzeld met zijn blufpoker. Zij is gegijzeld door angst voor invloedrijke vrienden, schoonmoeder, jeugdzorg op de stoep...

En zo zal er niks gebeuren, zal ze elke dag een dag ouder worden, er verandert niets zolang de angst regeert.

Mensen die anderen overheersen met angst hebben zelf angst. Omdat ze in feite niks, helemaal niks voorstellen. Zelf zijn ze zo zwak als wat dus verschuilen ze zich achter invloedrijke vriendjes en een tiranieke moeder. En gebruiken intimidatie om jou NOG banger te maken dan hij is.

En zo word je ouder en ouder. In een gevangenis van angst.

TS heeft al hulp gezocht

'Ik heb paar keer hulp gevraagd, zowel bij professionals als bij vrienden en familie.' ---

- -- Waarom is hulp krijgen zo moeilijk? Ik kreeg te horen dat ík regie op eigen leven moet nemen, ík grenzen moet stellen etc etc' ---

... maar daar komt ze niet verder mee. Gevangen in angst.

Van buitenaf en achteraf kijkend is het makkelijk praten - zoals Anooo nu lijkt te doen over haar moeder. Ze weet nu niet waar ze over vijf jaar kan staan, hoe dat gaat uitpakken. Mij lijkt het heel belangrijk dat ze nu een bondgenoot vindt die haar gelooft en in wie ze vertrouwen kan hebben, die haar helpt de onbekende strijd aan te durven!

Stappen zetten

en je kracht terugvinden.

Er kan heel veel gebeuren dat klopt, maar het blijft speculeren. Zeker weten doe je het nooit.

Nu bewijzen verzamelen in de vorm van filmpjes of geluidsopnamen van zijn buien. Dat kan je later helpen. Misschien kun je dat met een sneltoets op je telefoon regelen, zodat je direct kan opnemen in een bepaalde situatie.

Je zit in een lastige situatie, maar niet een waar je niet uit kunt komen. Je hebt al een belangrijke stap gezet: erkenning. Je beseft heel goed dat de situatie waar jij in zit niet goed is voor jou en je kinderen.

Bereidt de volgende grote stap heel goed voor. Je kunt de woning zelf betalen, heb jij steun in de buurt? Dus mensen die geen partij of partij voor jou kiezen? Dan zou je ervoor kunnen kiezen om de sloten te veranderen. Als je dat niet hebt, dan zou ik ervoor kiezen om daar weg te gaan.

Voordat je dat kunt, heb je geld nodig. Jij geeft aan dat jij heel veel moet betalen en dat je man veel minder bijdraagt, maar een hoger inkomen heeft. Kun je dat veranderen? Is alles echt noodzakelijk, zijn er zaken die jij door je man kan laten betalen? Een oude sok is een mogelijkheid om te sparen. Je kunt ook een nieuwe bankrekening aanvragen met een ander adres (bij jouw ouders misschien?) en daar geld op storten.

Op dit moment is nog vaak zo dat je als moeder een streepje voor hebt. Zeker met bewijs van zijn agressiviteit, is de kans klein dat de kinderen veel tijd bij hun vader moeten gaan doorbrengen, zeker als zij dat zelf ook aangegeven.

Ik snap je angst voor jeugdzorg. Mijn ervaring is ook niet echt super, toch loopt het allemaal niet zo heel erg hard. Jij hebt al een streepje voor op het moment dat jij zorgt dat de kinderen naar school gaan, goed verzorgt worden en jij ze er niet tussen gaat zetten. Geen scheidingszaken bespreken met de kinderen en neutraal of positief zijn over hun vader. Een ander iets is ook dat jij ze niet weg moet houden van hun vader. Natuurlijk snap ik dat jij ze het liefste niet alleen met hun vader wil laten, maar biedt dan andere mogelijkheden. Bijvoorbeeld dat hij ze een paar uur kan ophalen voor een uitje, of dat hij bij jou in huis komt (buren laten weten en de politie laten bellen als het fout gaat) om de kinderen te zien. Wees de meewerkende en meedenkende moeder die wel zorgen heeft vanwege de agressie van vader.

Hij kan gekke dingen doen, wees voorbereid op allerlei pesterijen. Probeer jezelf daar niet toe te verlagen. De beste wraak is dat jij een leven voor jezelf en de kinderen opbouwt zonder hem. Ik heb ook zo'n vervelende ex. Zelfs nu na ruim 4 jaar kan hij het niet nalaten om toch weer te proberen om mij dwars te zitten. In de loop der jaren heb ik geleerd om heel flexibel te zijn. Ik manoeuvreer wel om zijn obstakels heen. Gelukkig is dochter al 14 en behoorlijk zelfstandig. Ze weet wat ze aan haar ouders heeft en regelt veel dingen zelf.

Mijn levenservaring heeft mij geleerd dat angst een goed raadgever kan zijn, maar een slechte leider. Laat je nooit leiden door je angst, maar kijk waar je bang voor bent. Is dat een wezenlijke angst, neem dan voorzorgsmaatregelen. Als jij bang bent dat je man agressief wordt, zorg dan dat je een veiligheidsplan hebt voor jezelf en de kinderen. Wellicht kun je naar iemand in de buurt vluchten. Bespreek dat ook met de betrokken personen en je kinderen. Het hebben van zo'n plan geeft al een bepaalde rust.

Ik hoop dat deze draad je helpt om de juiste keuzes te maken. Wij kunnen niet voor je kiezen, dat zul je zelf moeten doen. Net zoals jij degene moet zijn die de stappen zet. Op het moment dat jij jezelf en je kinderen gaat helpen, zal er meer hulp volgen.