Vriendin zoon

ik wel

Ik zou het wel waarderen als er even bedankt of zoiets zou zijn. Nee, niet via zoon spelen. Maar bij het weggaan of terugkomen van uitje iets als "Het was gezellig, bedankt" Of dat zoon zegt "Leuk dat we samen een dagje weg waren, bedankt " en dat vriendin dan even lachend knikt of zo. Dat vind ik wel zo fijn, het hoeft geen groot iets te zijn maar even laten blijken dat je het waardeert. Komop, de startster van dit draadje is niet helemaal een vreemde meer, vriendin komt er 1 1/2 jaar (toch?). En ze heeft dit best wel kostbare uitje samen mogelijk gemaakt.

Verlegen

Misschien heb ik hier een verkeerde indruk gewekt. Ik zei dat ze een beetje verlegen is, dat is wat anders dan iemand die niet eens oogcontact wil maken. Zo extreem is het helemaal niet. Juist de laatste tijd ook leuke gesprekken gehad, maar ze is geen extravert persoon
en dat hoeft ook niet. Maar goed, nogmaals ben ik blij met dit referentiekader, anders bekijk ik het teveel vanuit mijn eigen inzicht. Ik moet zeggen dat, nu het een paar dagen geleden is en ik met manlief en jullie erover heb gediscussieerd de angel er ook weer uit is.

Laat haar maar

Ik was zelf op die leeftijd ook superverlegen. Ik vond het ronduit doodeng om te bedanken of hallo te zeggen. Ik durfde gewoon niet en hoe langer ik het niet deed, hoe hoger de drempel werd. Dat is ook wel eens als onbeleefd uitgelegd en dat maakte me nog onzekerder. En mijn ouders hebben me heus wel goed opgevoed hoor. Mijn eigen kinderen voelen zich wel lekker in hun vel en groeten gewoon, maar de vriendin (haar verkering, 17 jaar) van mijn dochter zegt ook nauwelijks iets. Ik stoor me er niet aan en zoek ongedwongen contact met haar als ze er is.

herken het ook

Ik was ook zo toen, en ik wist wel dat het niet hoorde, maar voelde me er ook altijd zo ongemakkelijk bij, dat ik niet durfde. Eerlijk gezegd heb ik het nog wel eens, zeker in grotere groepen, een hele rare afwijking, want ik weet heus wel dat geen gedag of bedankt zeggen nog veel stommer staat dan wel op een onhandige manier. Maar toch...

Blij hier te lezen dat ik niet de enige ben/was

Ik had overigens ook een schoonmoeder die het heel belangrijk vond, en dat maakte me nog onzekerder!

Anders dan vroeger

Onafhankelijk of de bron schuchterheid, nonchalance of botte onverschilligheid is, iet bedanken voor een met zorg uitgezocht kado, een kostbaar uitje, een lekker etentje, meerijden in de auto is onbeleefd gedrag. Het lijkt me niet dat je er zelfverzekerder door wordt als je niet een minimum aan sociale vaardigheden beheerst. Het is ook iets dat je kunt trainen als je er geen ster in bent.Tot de leeftijd van een jaar of 15 vind ik onzekerheid nog wel een excuus. Tegenwoordig hebben de meeste pubers een bijbaantje waar ze met mensen om moeten gaan. Ik vraag me af hoe je handhaaft als je zo introvert bent dat eem eenvoudig bedankje al een brug te ver is.

Lastig

Ik zou inderdaad ook verwachten van een jongere van die leeftijd dat ze gewoon gedag zeggen en netjes bedanken. Overigens verwacht ik dat ook al van een veel jonger iemand. Zo vanaf 5 jaar vind ik dat toch wel normaal gedrag om gedag te zeggen en mensen te bedanken. Wat dat betreft vind ik het toch echt een taak voor de ouders. Met 18 moeten dit soort gedragen al dusdanig geïnternaliseerd zijn dat je het automatisch doet.

Als het dus om een eigen kind zou gaan dan zou ik geen enkel probleem hebben er wat van te zeggen. Maar het is natuurlijk wat lastiger als het om een schoon kind gaat. Daar heb je tenslotte geen opvoedende rol naar toe.

Ik zou het denk ik neutraal houden en haar vragen of ze even laat weet wanneer ze weggaat of komt omdat jij het fijn vind om te weten wie er in huis is. Dan hou je het bij jezelf en hoef je niet over beleefdheid te beginnen of een opvoedende rol aan te nemen. Tegelijk geef je dan wel je eigen grenzen aan. Het is tenslotte jouw huis dus is het niet zo raar dat je wil weten wie er aanwezig is. En voortaan zal ze dan inderdaad hopelijk gewoon gedag komen zeggen. En wie weet gaat ze dan ook vanzelf wel bedanken. En misschien ook niet. Sommige mensen ontbreekt het aan basale beleefdheid en sociale vaardigheden. Dat hoeft niet perse erg te zijn (want op andere vlakken kan dat wel gecompenseerd worden) maar het kan de sociale omgang moeilijker maken.

Onbeholpen

Kan het geen onbeholpenheid zijn?
Daar heb ik heel veel last van. Ik ben niet verlegen, maar ik kan soms en vooral bij sommige mensen echt super sociaal onhandig doen.
Dan weet ik niets te zeggen, zeg ik net het verkeerde, weet ik niet goed wanneer ik wat kan zeggen. En hoe meer ik me er aan erger, hoe stommer ik mezelf vind en hoe erger het wordt.

Het komt niet voort uit verlegenheid, maar uit onzekerheid. Niet weten hoe ik me moet gedragen. Ik heb het dus vooral bij mensen waar ik niet op gelijke voet mee sta, of waar ik tegen op zie.
Soms zeggen mensen dat ze graag hun idool zouden willen ontmoeten. Ghandi, een sporter, iemand van het koninklijk huis, bijv. Ik moet daar niet aan denken. Echt een nachtmerrie om iemand te ontmoeten waar ik tegenop zie. Dan ga ik vast weer zo raar doen.

En als ik eenmaal bij een bepaald persoon in de verkeerde vibe zit, blijf ik daar in zitten. Heel raar. Dan kan ik me achteraf wel wat doen omdat ik weer liep te schutteren.

Maar ik ben 47, dus ik heb aardig geleerd om daar mee om te gaan. Ik mag van mezelf nooit onbeleefd zijn. Ik moet van mezelf netjes gedag zeggen op feestjes en zi. Maar feestjes zijn een ramp. Zet mij maar met een papieren zak over mijn hoofd in de keuken, dan ben ik veel gelukkiger.

Mijn schoonzoon doet ook zo. En ik begrijp hem dus wel...

Oh en wat ik zou doen

Wat Jaina zegt, ik zou aan haar vragen of ze wil zeggen dat ze gaat, zodat jij weet wie er thuis is.

sociale faalangst

Nog even, ben nog niet uitgepraat...

Bij mij gaat het dus niet om verlegenheid maar om sociale faalangst. Ik ben bang om sociaal verkeerde dingen te doen en te zeggen en hierdoor raak ik in een soort van kramp. En kan ik dus niet goed kiezen wat te doen.

En wat helpt, is hetzelfde als bij gewone faalangst. Snappen wat er gebeurd, succeservaringen, helpende gedachten, ontspannen, jezelf accepteren zoals je bent, etc.

Wat niet helpt, is mensen die beledigd raken, mensen die boos worden, mensen die kritiek op mij hebben. Maar dat doen ze nu natuurlijk niet meer. Ik bijt wel van mij af. Toen ik jong was kreeg ik wel heel veel kritiek over mijn sociale gedrag. Vooral van mijn moeder en mijn broer. Die wilden mij dus 'opvoeden' op dit gebied. Maar dat werkt dus averechts. Het wordt er alleen maar erger door.

Maar ik weet natuurlijk niet of dit bij dit meisje ook speelt hoor.

Pimpelpaars

Ik sluit me helemaal bij je aan, wat een herkenning! Het werd bij mij vroeger ook als verlegenheid bestempeld, maar ik noem het ook eerder sociaal onhandig. En omdat ik dat van mezelf weet, wordt ik alleen maar onzekerder. En daar wordt het allemaal weer erger van.

En dat jezelf accepteren zoals je bent, dat valt nog niet mee, zeker zolang anderen je ook niet accepteren en je als asociaal en ondankbaar bestempelen (wat ik me ook wel weer kan voorstellen hoor, want ik begrijp het zelf soms amper, laat staan iemand die het gevoel niet kent...)

En ja mijn ouders hebben heus hun best gedaan mij netjes op te voeden, maar het hielp niet echt

Pimpelpaars en Raffie

Dat is weer een eye-opener voor mij. Sociale faalangst! Dat is het inderdaad, want met z'n vieren is ze wel weer heel open. Nu ik dit lees bedenk ik mij dat mijn zoon ook in gezelschap niet de open, grappige jongen is die hij met eigen vrienden en familie is. Hij wil wel werken maar vindt solliciteren doodeng en wil eigenlijk niet met klanten ofzo werken. Het gekke is dat hij dit sinds zijn puberteit heeft. Op de basisschool was het een heel open jongetje dat met iedereen kletste. Herkennen jullie dit of is het altijd zo geweest?

Introversie

ik heb mezelf ook heel lang als sociaal onhandig bestempeld maar ben er nu achter dat het 'doodgewoon' introversie is. Dus geen kwestie van tekortschieten maar een variant van hoe mensen in elkaar kunnen steken.
Ik heb niets met smalltalk, vergeet ook regelmatig om gedag te zeggen of nadrukkelijk te bedanken, maar in kleine gezelschappen met mensen die ik goed ken kan ik het hoogste woord voeren.
Een van de kenmerken van introvert zijn, heb ik geleerd, is dat je een grote Interne Criticus hebt. Zo'n stemmetje van binnen dat je voortdurend op je kop geeft omdat je niet zo spontaan en gezellig bent als al die andere mensen om je heen, of dat je weer vergeten bent om netjes gedag te zeggen of te bedanken.

En o ja, bij feestjes vind je mij ergens in een hoekje, aan het bedenken wanneer ik weer weg mag. Introverten verliezen energie in gezelschap van mensen, en laden zich weer op als ze alleen zijn . Bij extraverten werkt het andersom. Dat zijn zonnepanelen, die energie verkrijgen van buitenaf, van andere mensen.

Dus: je hebt best kans dat de vriendin van je zoon na een dagje uit gewoon 'op' is en dan effe geen energie over heeft om te doen wat 'hoort'. Maar ook: goede kans dat, als ze op haar gemak is en energie heeft en je haar de ruimte geeft, je dan heel diepe gesprekken met haar kan voeren. En hoe meer kritiek je geeft op haar niet-extravert zijn, hoe groter haar innerlijke criticus wordt en hoe ongemakkelijker ze zich zal voelen.

Puberteit

Mijzelf is het op gaan vallen in de puberteit. In de periode waarin je je van jezelf bewust wordt.

Het is wel gek, dat ik er op sommige plekken geen last van heb en op andere wel. Op mijn werk heb ik er geen last van. (en ik ben oproepkracht, veel mensen, veel werkplekken).
In de kerk durf ik gerust een grappig praatje te houden.

Maar ik heb het wel met 1 zwager, met een aantal tantes en ooms, met een buurvrouw, met een kennis van mijn ouders. Met bepaalde collega's van mijn man.
Heel gek, ik zie die mensen zo voor me en dan krijg ik weer dat gevoel.

Ik heb het ook in speciale situaties. Als iedereen mij feliciteert (brrr) als ik jarig ben of zo. Als mensen mij complimenten geven, waar ik het zelf niet mee eens ben. Als ik op een verjaardag met een kringetje, binnen kom.

Ik zou het op die leeftijd ook niet fijn gevonden hebben als ik weg wilde gaan en gedag zeggen betekende dat de ander mij nog vragen ging stellen of iets dergelijks. Dan maar liever stilletjes weg.

Overigens heb ik er vannacht nog over gedroomd. Ik ging snel weg zonder iets te zeggen en realiseerde me later dat toen niemand wist dat ik weg was. En dat was in die droom heel belangrijk om de een of andere onsamenhangende reden die ik alweer kwijt ben.

overkomt mij ook

Op een groot feest glip ik weg want de gastvrouw is zo druk bezig die wil ik niet lastigvallen met mijn afscheid, ik ben ook introvert en schat zulke situaties niet goed in.
Het niet bedanken na een leuk uitje overkomt mij ook als ik daar later excuus over maak richting mijn vriendinnen zeiden zei; je straalde helemaal en dat zegt meer dan duizend woorden. Ik ben overigens heel goed opgevoed op dat gebied en mijn kinderen heb ik ook heel goed opgevoed op dat gebied maar je moet er wel een beetje talent voor hebben en je moet zorgen dat je tussen de juiste mensen verkeert. Een strenge aanstaande schoonmoeder als to startster zou voor mij als 18 jarige heel moeilijk zijn geweest. (misschien dacht mijn schoonmoeder wel hetzelfde over mij en heb ik het niet gemerkt : - )

Oh gets

Moet er bij vertellen dat ik een extreem slechte verstandhouding had met schoonmama, vanaf de start. (ze accepteerde mij als meisje niet als partner van haar dochter)
Maar jee, wat heb ik me rot en lomp gevoeld. Ze vonden me super onbeleefd. Terwijl ik 'alleen maar' lomp was. (en super onzeker, en verlegen, en...)
Achteraf gezien vind ik vooral hun gedrag zeer onbeleefd. Al hielden ze zich mooi aan regeltjes.
Overkwam me als kind ook trouwens vaak, dat moeders van vriendinnen een slechte indruk van me hadden. Hoorde ik dan weer terug van vriendinnen en voelde ik ook wel aan. Door dat aanvoelen trok ik me helemaal in een schulp en verstarde ik regelmatig. Kon dan gewoon geen woord uitbrengen.
Voor sommige mensen zijn die dingen gewoon niet zo vanzelfsprekend.
Vergis je trouwens niet, dit soort info wordt vaak doorgebriefd. (van kinderen naar partners)
Het best dat je kan doen lijkt me is echt investeren in de relatie, opdat het zo ontspannen mogelijk wordt. Ook alleen maar dan kun je eventueel dienen als goede voorbeeld. Anders niet. Want hee, ik wist echt wel hoe het moest. En ik wist echt wel dat ik het niet kon. Iemand makkelijk zien bewegen maakte dan niet dat het voor mij makkelijker was.

en ergens

maakt dit draadje me ook verdrietig en boos.
Niemand maakt er (nog) een punt van als een kind lastig leert rekenen, bijv. Dat wordt meestal toch echt niet als een opvoeddingetje gezien. Er wordt doorgaans van uit gegaan dat er inspanning is geleverd kind rekenen te leren.
Sociale vaardigheden worden heel erg onder opvoeding geschaard. Maar zo simpel ligt het niet.

Gloria

In principe kan je sociale vaardigheden ook gewoon leren. Het is wat dat betreft net zo'n kunstje als rekenen. Rekenen kan ook in principe iedereen leren mits je goed onderwijs krijgt. Er zijn uitzonderingen. Je hebt mensen die door dyscalculie nooit echt goed zullen leren rekenen of zelfs helemaal niet. Beleefdheid kan je ook gewoon leren door uitleg en oefening en inderdaad door opvoeding. Voor mensen met bijvoorbeeld autisme of een andere handicap zal dat echter moeilijk of onmogelijk zijn. Uitzonderingen heb je. Maar net zoals dat verreweg de meeste mensen prima kunnen leren rekenen kunnen ze ook prima leren beleefd te zijn.

Dat de ouders er op aan gekeken worden vind ik ook niet vreemd want die spelen natuurlijk een grote rol in de vorming van het kind. Ik heb hier in de loop der jaren heel regelmatig kleine kinderen over de vloer (gehad) voor speelafspraakjes. Sommige kinderen bedanken keurig uit zichzelf. Andere kinderen bedanken niet. Vaak zegt de ouder er dan wat van (wel even bedanken voor het spelen he Jantje) of de ouder geeft zelf het goede voorbeeld en bedankt. Bij bijvoorbeeld heel verlegen kindjes of een kind met autisme neemt de ouder vaak die 'taak' over en bedankte dan namens het kind. Maar je hebt ook ouders die zelf ook helemaal niks zeggen. Dus kind bedankt niet en zegt geen dag en van de ouders kan er nauwelijks meer af dan een doei. Afgezien van de zin en onzin van het bedanken voor het spelen is het nu eenmaal iets wat de sociale gewoonte is. Als de ouder het voorbeeld niet geeft en het zelf niet doet dan vind ik het logisch dat het kind het ook niet gaat leren.

En dit soort basale beleefdheden maakt sociaal contact zoveel makkelijker. Ik werk zelf veel met studenten van zo'n 18-25 als docent. Natuurlijk zijn er regelmatig gelegenheden waarbij de student iets gedaan wil krijgen, zoals bijvoorbeeld uitstel of extra uitleg of iets anders. Bij dat soort gelegenheden is het wel handig als je zaken een beetje beleefd en op het juiste moment kan vragen. De kans is veel groter dat je dan een ja te horen krijgt.

Er is wat dat betreft veel verschil. Veel jongeren van 18 zijn gewoon volwassen en gedragen zich ook volwassen. Ze nemen verantwoordelijkheid voor hun studie en komen netjes vragen/verzoeken als er wat is. Maar je hebt er ook die niks durven te vragen en dan pas na maanden komt het uit dat er een probleem was en dan is het zo groot geworden dat het veel moeilijker op te lossen is. Ik snap dat het ernstige verlegenheid kan zijn maar het vervelende is dat ze uiteindelijk hierdoor dus veel meer problemen hebben dan ze in eerste instantie hadden. Verder heb je natuurlijk ook mensen die bot of op een verkeerd moment dingen vragen en die krijgen ook minder voor elkaar. Dat is overal zo.

Ik kijk de ouders er niet op aan (ik ga er vanuit dat mijn studenten volwassen zijn en dus inmiddels ook zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen gedrag). Maar aan de andere kant ik zie wel soms zoals bij die speelafspraakjes dat ouders zelf basale beleefdheden niet beheersen of die niet aan hun kinderen doorgeven. Dat vind ik altijd wel een gemiste kans.