Vriendin zoon

Misschien

Misschien durft ze niet? Mijn dochter is vaak bang dat dat stom overkomt, dus sluipt ze liever weg. Niet handig en onbeleefd, maar ja. Ik zou daar bij een ander 'kind' dus ook geen probleem van maken.

Gasten

Jonge mensen zijn met zichzelf bezig en primair is het meisje de gast van je zoon. Ouders zijn toch meer een soort noodzakelijke voorwaarde.
Ik zie het andersom. Er trekt hier weleens een hele stoet pubers voorbij waar ik primair niets mee van doen heb dan dat ik zorg dat ze hun natje en droogje krijgen en soms een slaapplek.
Als ze dan zeer beleefd mij een hand komen geven bij het afscheid en bedanken dan vind ik dat heel fijn en wellevend.
Doen ze het een keer niet dan zal ik daar echt geen buil over vallen.
Ze zijn met zichzelf bezig.
Je kunt ook nog zelf zorgen dat je bij het afscheid bent en even de deur opendoen en waarderen dat iemand er was en hopelijk weer een keer terugkomt.
Niet al te nadrukkelijk, maar gewoon uit je hart, het is toch ook gewoon genieten die jonge mensen over de vloer?
Maar dat geeft ook denk ik een goed voorbeeld en het oplossen van een mogelijke onhandigheid in die dingen.

Zelf niet

Ik zou het zelf niet met het meisje bespreken. Elke keer daarna, dat ze je gedag zegt of ergens voor bedankt, krijgt dan toch iets krampachtigs. Grote kans idd dat ze gewoon wat verlegen of onhandig is.
Ik snap dat het onbeleefd is, of zo op je overkomt, maar waarom vind je het precies zó erg? Het is verder een leuk, aardig, bescheiden meisje zeg je? Ik zou er niet zo'n punt van maken en zelf in elk geval steeds duidelijk afscheid nemen. Oók als ze "wegsluipt", gewoon nog ff naroepen: Dag Truus, gezellig dat je er was!, zoiets.
En als je er per se wel iets mee wil, zou ik doen zoals Wil zegt.

Anmeque

Het is waar dat het daarna iets krampachtigs krijgt. Waarom ik het zo belangrijk vind? Tja, ik vind het een beleefdheidsdingetje wat je op die leeftijd echt wel moet weten. Bij mijn kinderen heb ik er ook altijd op gehamerd. En als je echt een paar dagen op iemands kosten leuke dingen hebt gedaan (wat ik helemaal niet erg vind trouwens) vind ik het toch wel het minste om even te bedanken. Maar ik ben nog druk bezig jullie adviezen te verwerken-).

Elfje

Ik ben het helemaal met je eens, hoor, voor wat betreft mijn eigen kinderen. Heb vanochtend nog mijn middelste uitgebreid geïnstrueerd netjes te bedanken en een hand te geven na een uitstapje. En ik vind het erg vervelend als hij dat dan toch zou vergeten. Maar ik vind het bij andere kinderen minder erg, zeker als ze verder wel vriendelijk zijn en geen onbeschoft gedrag vertonen.
Als het de spuigaten uitloopt, zeg ik er ook wat van. Ooit een meisje op een feestje gehad dat, zonder te weten wat ik verder voor culinaire plannen had, riep: ik neem straks kipnuggets! En toen ik "alleen maar" een kroket, frikandel of een gebakken eitje aanbood, daar haar neus voor ophaalde en mompelde dat ze dan toch in elk geval kreukelfriet bliefde. daar zeg ik wel iets van. Ik zet haar niet voor schut, maar ik laat dat niet passeren. Maar goed, dat meiske was 9. Die van 18 is eigenlijk al af

ze had het moeten weten

Maar dat is niet gelukt blijkbaar dus dan leren jullie het haar. Inderdaad zoon kan roepen we gaan en dat jij dan even gedag zegt. Hij kan het wel daar doen en een keer zeggen mijn moeder vindt dat prettig. Je kan ook zeggen. Oh zeg het even als je weggaat dan neem ik even afscheid... Als ze verder leuk is zou ik er niet zo zwaar aan tillen!

Mijk

Pfff

Ik vind het gezeur. Je zegt zelf al dat het een beetje een verlegen meisje is. Dan heb je je verklaring toch al?

Om haar dan toe te willen spreken en 'op te voeden' vind ik echt onaangenaam.

Gewoon aardig vragen

Een achttienjarige vind ik geen kind meer. Het is niet aan jou haar te heropvoeden, maar het zou mij ook storen. En als het meisje een blijvertje is, zou ik het snel mogelijk de wereld uithelpen. Ze blijft slapen, jullie bekostigen dure uitstapjes (onze 18jarige en vriendin houden we vrij bij gezinsuitstapjes, maar samen naar de Efteling betalen ze zelf, ik vind je echt heel royaal), dus in neem aan dat ze al een tijdje over de vloer komt.

Ik zou geen termen als niet leuk/niet aardig/niet beleefd gebruiken. Maar gewoon tussen neus en lippen de volgende keer als ze bij jullie aan tafel zit/op de bank hangt zeggen dat je het fijn zou vinden als ze deze keer even gedag zegt als ze gaat.

Kenfan

Ze komt inderdaad 1,5 jaar al over de vloer.

en jouw zoon?

Zegt hij wel gedag als ze daar zijn? Zeker weten?
Ik merk enorm veel verschil tussen kinderen. Er konen hier nu wat burklassers over de vloer
De een komt binnen en stelt zich voor, de ander hobbelt gauw achter zoon aan naar boven of ze zijn er al. Ik ga dan zelf naar boven en dan stel ik mezelf voor. Blijf maar gewoon het voorbeeld geven. Dus ik zou ook tegen je zoon zeggen dat hij je roept om afscheid te nemen

Lini

Ik heb nergens gezegd dat ik haar ga opvoeden. Maar ik zoek een manier om het het te laten blijken o f niet. Daar moet ik nog over nadenken.

En...

Zou je blij worden van een afgedwongen bedankje?
Hoe denk je dat dat aankomt bij de vriendin van je zoon?
Krijgen we hier het begin van een ongemakkelijke vriendin-schoonmoeder verhouding. Waar je zoon tussenzit?
Of overdrijf ik nu?

ik zou het ook laten bij een

'kom je het even zeggen als je weggaat' maar ja, dan is bedanken voor het uitje wel weer een andere situatie, dat zal ze dan niet automatisch ook gaan doen. Je kunt wel iets tegen haar zeggen bij het afscheid zoals "Het was leuk he, gisteren?" Dat lokt dan eerder een 'Ja, nog bedankt "op. Misschien enigzins gekunseld maar de boodschap is dan duidelijk. Misschien is het anders toch handig zoon in te seinen dat zij zich een beetje conformeert aan de normen en waarden zoals hij zelf is opgevoed dus dat hij haar even naar jullie stuurt bij het weggaan en het bedanken en zo. Of is dat iets wat je van je zoon niet verwacht?

Anne J

Om dat te voorkomen heb ik ook deze topic gestart. Dat is het laatste wat ik wil. Maar zoals ik al zei, irriteert het mij wel. Maar misschien moet ik het loslaten. Ik vroeg aan mijn zoon of hij het wel bij een ander doet, waarop hij ja zei. Maar zeker weten doe je dat natuurlijk niet. Maar leren jullie het je kinderen wel? Want als ik sommige reacties lees lijkt het of sommigen het overdreven vinden?

natuurlijk

Natuurlijk ben je haar wel aan het opvoeden als je tegen haar zegt dat je wil dat ze gedag komt zeggen.

Overdreven

Het rechtstreeks benoemen kan de verhoudingen verstoren. Je bent haar moeder niet.
Er zullen nog meer 'onregelmatigheden' volgen, mensen, ook jonge mensen, functioneren nou eenmaal niet perfect. Op die slakken zout gaan leggen verbetert de verhoudingen niet. Ik zou het loslaten en stoppen met opvoeden. Ze zijn nu groot en juist op een leeftijd dat dat 'opvoeden' ze zeer kan ergeren. Je zoon kan het je makkelijker vergeven dan zijn vriendin als je weer eens in de 'opvoedstand' slaat.
Ze willen op deze leeftijd voor 'vol' aangezien worden. Je zou je baas toch ook niet confronteren met een gemist bedankje? Volgende keer beter, denk je dan.

Elfje

Ja, dat leren we ze al als peuter/kleuter als ze ergens gaan spelen.
Maar opvoeden is op dat punt bij een 18 jarige wel klaar. Dan moeten ze zelf kijken wat ze met dat opvoeden gaan doen in de praktijk.
Jouw zoon groet en bedankt als hij weggaat bij zijn vriendin maar er kan best iets anders zijn waar de ouders van zijn vriendin zich aan irriteren bij hem.
Nobody is perfect.
Als je zoon uit respect wil dat zijn moeder gegroet wordt als vriendin weggaat, ligt daar voor hem een taak. Heeft je zoon in bijzijn van zijn vriendin je wel hartelijk bedankt voor het dagje uit en het etentje? Dan hoeft zij alleen blij mee te knikken.

Niet zelf aanspreken

Helemaal eens met Wil40.
En vraag hem eens of hij er zelf erg in heeft haar ouders gedag te zeggen en te bedanken. Veel kinderen vinden alles wat ouders doen vanzelfsprekend. Als ze klein zijn is dat uiteraard logisch, maar als ze opgroeien en zicht krijgen op alles wat van belang is om het dagelijks leven draaiend te houden, wordt dat anders.
Bedank je trouwens zelf ook weleens als je kinderen iets doen/meebrengen/attent aan iets denken? Dat helpt ook lijkt me.

Spreek in een geval als dit niet het vriendinnetje aan, je bent haar moeder/opvoeder niet. Reserveer dat voor als er zeer ernstige feiten passeren - hopelijk nooit nodig.

Mijn kinderen zijn allang volwassen en ook nu melden zij mij een enkele keer weleens iets wat gevoelig ligt bij hun partner, iets wat diegene zelf niet wil benoemen. Dat werkt het beste.

Niet overdreven

Ik denk dat jij zelf bepaalt waar je irritatiegrens ligt. En als het jou stoort kun je beter je verwachtingen beter vriendelijk kenbaar kunt maken dan irritaties voort laten sluimeren. Mij zou het ook niet lekker zitten. Niet als het om een gewoon vriendje gaat, maar wel in het geval van een bijna gezinslid. (Hier is het al tweeenhalf jaar dik aan).Daarvan vind ik het niet fijn als ze weggaan zonder te groeten ,ik ben tenslotte geen onderdeel van het meubilair.

Het klopt dat kinderen het vanzelfsprekend vinden wat ouders allemaal doen. Maar persoonlijk vind ik een zekere wederkerigheid in relatie met (bijna) volwassen thuiswonende kinderen wel zo prettig. De eerste avond dat vriendin wat langer bleef,werd ze nog opgehaald. Toen heb ik zoon gevraagd of nou echt vond dat als HIJ een avond gezellig had zitten knuffelen, HAAR moeder nog 's avonds laat op stap moest. Sindsdien brengt hij haar thuis.

Jammer

Dat een aantal hier denken dat het meteen een misser in de opvoeding is. Ik zelf was vroeger als kind erg verlegen. Mijn ouders hebben mij echt wel geleerd ' hoe het hoort'. En ondanks dat ik het echt wel wist vond ik het vaak heel moeilijk. Voor mensen die niet verlegen van aard zijn is dat ook moeilijk uit te leggen. Dus het is zeker niet altijd een opvoeddingetje. Inmiddels heb ik er geen moeite mee en bedank ik keurig voor alles Mijn eigen kinderen zijn ook best wel verlegen. Ik denk dat de oudste dit wel aardig doet maar de jongste vindt dat soort dingen best eng. Ik probeer haar hier zeker bij de hand te nemen en in kleine stapjes dit te leren. Dan gaat het niet alleen over bedanken maar bijvoorbeeld ook niet durven vragen waar de WC is bijvoorbeeld. Ik vind de tips die hier gegeven worden erg waardevol. Zelf vooral het initiatief nemen. Dat maakt het voor het meisje vast ook gemakkelijker. Ik zelf heb er geen moeite mee. Laatst hebben wij de beste vriendin van mijn dochter een cadeau gegeven op haar verjaardag. Iets was ze erg graag wilde. Normaal geven wij haar geen cadeautje en doet dochter dit zelf. Nu dus een familiecaeau zoals mijn dochter het noemde. Wij hebben nooit officieel een bedankje gehad. Ik weet wel via mijn dochter dat ze er blij mee was. Op zich ook helemaal geen verlegen kind en ik weet zeker, haar ouders kennende dat haar dit wel geleerd is. Ze staan er vaak niet bij sti en het is zeker geen onwil. Dus als een kind niet bedankt is het niet meteen onopgevoed.

Theekopje

Afhankelijk van hoe je het brengt, kan feed back ook opbouwend zijn. Mijn postings zijn zeker niet negatief veroordelend bedoeld. Het lijkt me voor een achttienjarige ook vervelend als je je geen houding weet te geven in normale sociale situaties. Iedere ouder legt accenten anders, ik heb daar geen oordeel over. Mijn kinderen pikken in andere gezinnen weer dingen op waar man en ik als ouders misschien minder sterk in waren.

En TS,als het via je zoon niet lukt, zou je iets kunnen zeggen in de trant van; Ik ben misschien een beetje een ouderwetse zeur, maar ik zou het fijn vinden als je even goedendag zegt" Dan houd je het bij jezelf, en waarschijnlijk zal ze graag aan je verzoek voldoen.

Kenfan e.a.

Dat is zeker een idee. Ik kijk het gewoon aan. Ik zou het niet leuk vinden als onze prille relatie al om zeep geholpen wordt. Heb daar vroeger mer een ex-schoonmoeder al ervaring mee gehad. Dank voor jullie reacties. Ik heb er zeker wat aan om het uit een andere hoek te zien.

Met verbazing

las ik het probleem van Elfje65 want het eerste wat ik dacht is: als dit het enige is waar je je aan stoort bij je toekomstige schoondochter mag je in je handjes knijpen. "Een rustig, aardig, beetje verlegen meisje", helemaal mooi toch? Wat wil je nou liever? Een drukke, bijdehante, jongedame die dan misschien wel beleefder oogt maar de baas speelt over je zoon?
Ik ben ondertussen verschillende schoonzonen en -dochters verder en heb door de tijd geleerd ze op waarde te schatten. Ik zou de schoondochter van Elfje65 graag inruilen voor mijn huidige schoonzoon.

verlegen inderdaad

het heeft bij mij ook jaren (!) geduurd voor ik doorhad dat stilletjes weggaan bij een verjaardag/feestje/receptie vreemder overkwam dan iedereen hardop even gedag zeggen. Ik wilde de anderen niet storen, maar bleek bij anderen daardoor juist een rare indruk achter te laten. Wist ik niet.
Ik heb mezelf nu ander gedrag aangeleerd, maar het blijft altijd wat tegennatuurlijk voelen.
Misschien geldt dat voor dat meisje ook wel.

maar

als ze zo verlegen is kan jouw zoon haar bij het weggaan best even mee leiden naar jullie toe en zeggen dat X nu weggaat. Daar is toch niets mis mee? Het is ook niet leuk voor de jongen dat hij een meisje heeft die altijd stilletjes wil vertrekken de rest van hun gezamenlijke leven.

falka

haar zoon ziet het probleem niet en doet dus niets.
gr Angela

Jip

Ik heb nergens gezegd dat ik een probleem heb. Ik wilde alleen een advies. Ook dan mag je posten op ool.

It takes a village...

Met 18 ben je natuurlijk helemaal nog niet af! Je leert namelijk je hele leven. En er is niets prettiger dan mensen die de moeite nemen je dingen te leren die je nog niet weet, of die je je niet realiseert. Dat is geen afkraken van dit meisje en ook geen afkraken van de opvoeders van dit meisje. Simpel voorbeeld: ik was denk ik 17 toen ik van de moeder van een vriendinnetje leerde hoe je met bestek brood moest eten. Dat deden wij thuis nooit! En wat je doet met een servet tijdens het eten. Het klinkt simpel, maar je moet het een keer leren. En nee, ik ben helemaal niet slecht opgevoed, integendeel. Jouw zoon leert hopelijk ook nog steeds (en als het meezit zijn hele leven) dingen van mensen die hij tegenkomt.
De crux zit 'm er denk ik in dat jij je ten eerste niet irriteert maar je bedenkt dat jij als volwassene gewoon nog mee-opvoed aan dit meisje waar het gaat om gebruiken, rituelen, normen en waarden en dat je ten tweede een manier bedenkt die aansprekend is voor dit meisje. Het voorbeeld dat AnneJ noemt is volgens mij bijzonder geschikt: voorleven heet dat. Als zij weggaat, zorg je dat je het weet. Je let op of je spreekt met zoon af dat hij het even roept. Vervolgens zorg je dat jij even gedag komt zeggen en een aardig woordje wisselt. Elke keer weer. En dan gaat het vanzelf...

woorden

Ik zou zeker mijn zoon niet zijn vriendinnetje laten opvoeden.
Een bedankje hoeft ook niet met woorden. Heb je gezien dat ze genoot? Als ik dit had gezien en zeker als het een verlegen meisje is zou ik haar gedrag niet onbeleefd vinden.
Veel woorden zijn nietszeggend, gewoon omdat het zo hoort, maar niet gemeend, ik zou liever hebben dat haar ogen lachen dan dat iemand verveeld of sip kijkt en me bedankt Het is vreselijk ongemakkelijk voor haar, om aan alle eisen van schoonouders te voldoen