vriendin wil zwanger worden dmv anonieme donoren

nee

ik vind niet dat je jouw mening onder stoelen of banken moet steken, maar je hoeft het ook niet op te dringen. Als jouw lauwe reactie voor haar geen reden is om door te vragen is ze niet gediend van je mening denk ik.
Verder hoef je er niets mee. Als jullie elkaar zo weinig zien kun je het onderwerp laten rusten en laten liggen tot zij err zelf mee komt. Is ze niet geinteresseerd in je mening dan zal jullie vriendschap wel verder bekoelen en doodbloeien denk ik. Wat jij wil! Als je dat niet wil zou je het wel aan kunnen kaarten, maar dat moet je dan wel op een bescheiden manier doen: het bij jezelf houden en opletten dat je haar niet het gevoel geeft te oordelen over haar.

Het is jouw zaak niet

Ik zou als vriendin ook niet staan te springen bij zulk nieuws. Maar het is jouw zaak niet. Aangezien je deze vriendin maar heel weinig ziet, zou ik er niet te veel woorden aan vuil maken en haar keuze respecteren. Is dat lastig, dan kun je ook de vriendschap op een nog lager pitje zetten.

aanmatigend, Renée?

De gedachten die jij af en toe hebt, en die je net zo goed hier opschrijft, zijn net zo aanmatigend als die van de topic startster. Dus jullie denken beiden iets waarvan je weet dat het niet netjes en sociaal en terecht is dat je het denkt.

Verschil is wel dat topic startser zich vanwege het enthousiasme van haar vriendin en haar eigen oordeel afvraagt hoe ze moet reageren omdat ze die gedachten heeft. Voor jou is het makkelijk praten met je aanmatigende gedachten omdat je niet vriendschappelijk omgaat met die "mensen in mijn buurt (Amsterdam-west)".

gr Angela

kind

Ook zo'n situatie meegemaakt. Ik heb dat destijds wel aan mijn vriendin mijn zorgen meegegeven. Daar heeft ze niets mee gedaan en veel van wat ik zei is uitgekomen. De vriendschap is overigens een stuk bekoeld. Weet niet of het daardoor komt (geloof het niet), maar het is gewoon wat verwaterd, ook omdat ze door het (alleenstaande) moederschap druk heeft.
Ik vind overigens een anonieme donor wel een dingetje hoor voor het kind later. Zou het zelf vreselijk vinden als ik mijn biologische vader niet zou kunnen achterhalen.

syl

De vraag is of die vriendin blij is met dat kindje, ondanks dat jouw waarschuwingen bleken te kloppen. Goede kans van wel. Aan elke kind zitten namelijk 'nadelen', zoals gebroken nachten en poepluiers. Toch zijn de meeste ouders dolgelukkig met hun kinderen.

En TS: zolang ze jou niet vraagt als donor, heb je er eigenlijk niet zo veel mee te maken.

DE vraag

Tsja. Wat is DE vraag .... Ik denk juist ook dat je als toekomstige ouder je moet afvragen of je door jouw wens en de constructie hoe je dit realiseert het kind niet opzadelt met toch heel ingewikkelde issues (bijv nooit je biologische vader kennen) en of dat opweegt tegen jouw wens.

maar ik maak me zorgen

Nee, je kunt zeggen dat ik er niks mee te maken heb. Maar het probleem is dat ik me zorgen maak. Zorgen over mijn vriendin maar ook zorgen over een toekomstig kind dat niet alleen zijn biologische vader nooit zal kunnen achterhalen, maar ook zijn biologische moeder niet(anonieme eiceldonor)inderdaad Syl, dat is nogal wat. het zal ook geen vaderfiguur hebben, geen tante, geen oma. Alleen een oudere moeder Mijn vriendin heeft weinig contact met anderen, relatie met haar zus verbroken, haar moeder is overleden en haar vader hoogbejaard in een verpleeghuis. Ze staat niet erg stevig in het leven en heeft eigenlijk geen hechte vriendschappen. Ze wil het in haar eentje gaan doen, en dat wordt dan ook écht in haar eentje.

syl

Dat geldt toch voor elke ouder? Mensen in het leger, moslimextremisten, armlastige kunstenaars, veganisten, iedereen heeft wel iets waar de kinderen mee 'opgezadeld' worden.

Vriendin

Ik heb destijds gekozen voor een zgn b-donor (kan het kind contact mee zoeken als het 16 is) en daar heb ik gesprekken over gehad in de kliniek waar ik zou worden behandeld. Het ging er bij de arts om dat er bij mij een netwerk is, dat er mensen / instanties zijn waar je mee uit de voeten kunt, dat je zelf vaardig genoeg bent om die contacten te leggen of te onderhouden. Natuurlijk kun je van zo'n arts je afvragen waar hij zich mee bemoeit maar het zijn hele wezenlijke dingen rondom bewust alleenstaand ouderschap. Ik heb een netwerk, dat kan ik goed onderhouden en toch is het zo al moeilijk genoeg. Het nadeel van al die online-spremabanken vind ik dat er geen gesprek is, niet met de aanstaande ouders en niet met de donoren. En verder heb ik altijd mezelf voorgehouden dat ik, wat ik ook doe, het aan mezelf moet kunnen uitleggen, en dan dus ook aan mijn kind. Geen sprake van een anonieme donor dus. Vreselijk idee om nooit een ontmoeting te kunnen hebben met je biologische ouder.
Ik kan me de zorgen die je over je vriendin hebt heel goed voorstellen, ik vind ze volkomen terecht. Bespreek het wel met haar, alleen maar praten over hoe fantastisch het allemaal is is alleen maar ontzettend oppervlakkig en dat moet je als (oud-) vriendin beslist niet doen.

Ik weet het niet

Weet je, de bezwaren die jij voelt, die zal ze vaak genoeg tegen komen in haar omgeving.
Met je bezwaren kun je geen invloed uitoefenen, want dat kindje krijgt ze toch wel. Je bezwaren zijn daarmee ondoelmatig, ze hebben geen zin.
Wel kun je als vriendin steunen. Mooie positie toch, juist jij kunt ervoor zorgen dat ze niet helemaal alleen staat.
Juist jij kunt je bezwaren ombuigen. En haar steunen en vertrouwen geven.
Noem je anders geen vriendin, sorry.

Bezorgdheid

@Jura, je kan haar uitleggen dat je lauwe reactie voort komt uit bezorgdheid. Dat je ondanks je bekendheid met haar kinderwens, je bezorgd was of deze weg niet te impulsief is genomen omdat ze ook te maken heeft gehad met depressies.
Dat komt minder scherp veroordelend over.
Of schrijf het in een brief zodat je vriendin je woorden kan herlezen wanneer ze twijfelt.

Wat is wijsheid

Zolang de zwangerschap nog geen feit is, zou je haar kunnen bevragen over hoe ze het voor zich ziet. Of ze veel vanaf het begin alleenstaande ouders kent, en dan verdergaand dan een oppervlakkig gesprekje.
Ze is een vriendin sinds je jeugd. Je terzijde houden is niet zo realistisch want een vriendin deelt belangrijk nieuws niet voor niets. En gehuichel heeft niemand wat, het gaat om heel wat ingrijpenders dan een mislukt kapsel of een slecht gelegde parketvloer of zoiets!

Ik snap je zorgen, zou zelf ook niet juichend reageren op zulk nieuws.

Het is verdrietig als iemand al vele vele jaren een onvervulde kinderwens heeft. Wie zelf wel moeder is, zal dat nooit echt kunnen invoelen. Deze stap,is echter zeer rigoureus, twee anonieme donors, naar wat ik begreep weinig gesprekken rond deze beslissing. Geen partner en nauwelijks netwerk, daarbij psychisch wat wiebelig - dat voelt heel wankel. Het wordt minstens een aantal jaren zeer zwaar en je kunt tegen de vijftig fysiek net wat minder aan dan een jaar of vijftien eerder.

Het leven gaat vaak anders dan je je voorstelt als je jong bent, alles probeert op te bouwen en te ontwikkelen. Het is de kunst vrede te vinden met dromen die dromen blijven.

wat moeilijk

ik kan me voorstellen dat je je twijfels hebt bij haar plannen. Hoe goed bevriend ben je met haar? Je ziet haar niet zo vaak, maar hoe sterk is jullie band verder, is het een innige vriendschap? Ik zie een aantal van mijn beste vriendinnen ook niet vaak (vanwege dat ze ver weg wonen), maar zulke dingen zou ik wel bespreken. Je maakt je er zorgen over hoe dat goed zal gaan en bij de buurvrouw is dat jouw zaak niet. Bij je vriendin strikt genomen ook niet, zelfs niet als het om je zus zou gaan, maar je dierbaren wil je toch behoeden voor narigheid, denk ik dan.

Het is de vraag of het helpt als je je zorgen uit. Kan je haar daarmee nog op andere gedachten brengen? Zullen er ook in Spanje niet enige criteria zijn waar je aan moet voldoen om een kind te krijgen op die manier? (voldoende achterban, financiën op orde, stabiele geestelijke toestand etc.). Ik heb wel eens begrepen dat je aan best strenge eisen moet voldoen om een kind te kunnen adopteren, dus misschien hiervoor ook wel?

De kans bestaat natuurlijk dat jullie vriendschap er wel minder van wordt als je je mening geeft. Als ze haar keuze al heeft gemaakt en er komt toch een kind, zal ze weten dat je er niet achter staat en het contact verminderen. Of jij ziet allemaal dingen gebeuren waar je niet achter staan en er gebeurt hetzelfde. Daar doe je niks aan, vrees ik.

Oh jee

Een kind als invulling van een leven. Zo klinkt het een beetje uit je beschrijving. Niet veel mensen in haar leven dus er een richting aan willen geven met een kind.
Ik weet het niet. Is er ooit een "goede" reden om een kind te krijgen? Het gaat voornamelijk om een wens. Het vervullen van een oerdrift. Uit economische noodzaak kinderen krijgen is in Europa niet aan de orde. Een kind krijgen is uiteindelijk altijd een egoïstische beslissing.
Richting de 50 en een kind? Nee lijkt me ook niet wenselijk. Maar er zijn mensen die met 30 jaar al overlijden aan kanker of onder de tram komen. Bewust alleen een kind krijgen kan ik me niets bij voorstellen, ik vind het niets, maar ik heb nooit in die schoenen gezeten. Maar als je zou weten van te voren (achteraf is altijd makkelijk praten) hoeveel bloed, zweet en tranen het is om een kind groot te brengen, denk ik toch dat veel mensen het zouden doen.
Uiteindelijk is het dus, in mijn mening, een egoïstische beslissing dat je in je eentje of met zn tweetjes neemt. En als vriendin kun je natuurlijk een paar dingen benoemen maar het is haar beslissing.
Sini

Eens

met Zofia en Sinilind

Bezwaren

Een goed gesprek met een vriendin hoeft niet perse een uiting van bezwaren te zijn. Jullie hebben gelijk, daar stoot je mensen en vrienden mee af. Maar een oppervlakkig gesprek over hoe geweldig het allemaal niet is, daar heb je niks aan, ook niet als je in de fase van het kiezen/overwegen zit.
Van mijzelf herinner ik me dat ik bijzonder veel had aan mensen die mij literatuur of onderzoeken aanreikten of die bleven vragen naar mijn beweegredenen, zonder afkeurend te zijn of een oordeel te geven. Dat bestáát maar de grens is soms heel dun.

Tjonge

Bezwaren omdat de moeder wat ouder is, de donor anoniem (volgens mij is er altijd gelegenheid voor n kind om donorouder te contacteren, is volgens mij verplicht in EU), kortom bezwaren omdat moeder andere keuzes maakt in haar leven dan TS. En TS zichzelf als de maat der dingen ziet die bezwaren mag hebben over de levensinvulling van een ander...

Waar ligt de grens: bij een oudere moeder, het ontbreken van een netwerk (wat weet jij daarvan eigenlijk, schrijf je niet dat je elkaar nauwelijks ziet?), of bij een gezin met een bepaalde politieke kleur, een samengesteld gezin, teveel kinderen, een te klein huis, een andere cultuur, werkloosheid, of juist workaholics. Mensen die niet aan cultuur doen, of aan de verkeerde cultuur. Die niet sporten of juist overmatig fanatiek zijn?

Ik bedoel dus gewoon te zeggen: zoveel hoofden, zoveel zinnen. Ieders keuze hoort gerespecteerd te worden. Ik las overigens dat mensen die nu 65 zijn gemiddeld al ouder worden dan 85 met een grote kans op het bereiken van de 100, dus met een beetje geluk maakt deze moeder het gewoon en gezond mee dat haar kind 35 wordt (als ze zwanger wordt...)

Ik ben bijna 54 en mijn jongste kind is 12, ik ben niet gebrekkig, nog niet dement, wel enigkind en mijn ouders zijn dood en dat waren ze al voordat ik kinderen kreeg ... Steljevoor zeg, dat iemand daar 'bezwaren' tegen heeft...

mirreke

ik neem aan dat TS redelijk kan inschatten wat voor type haar vriendin is, en ze zich niet voor niks zorgen maakt. Een oordeel klaar hebben is weer wat anders dan bezorgd zijn, toch?
Ik ken ook wel iemand met een kinderwens waarvan ik denk, zou je dat wel doen. Daar is het ook én alleenstaand, én geen geld, én psychisch niet helemaal stabiel, én geen contact meer met familie. Het is m.i. de combinatie van negatieve factoren die je doet afvragen wat voor leven moeder en kind zullen hebben straks. Kan moeder het wel aan, zeg maar.

Natuurlijk zijn er hele volksstammen die kinderen maken terwijl ze dat beter niet kunnen doen, maar dat vind ik geen vrijbrief om iedereen maar per definitie de gelegenheid daartoe te geven.

daar denkt die vriendin toch zelf ook over na?

Tja, ik haal dit het bericht van TS toch echt een oordeel hoor. Ze schrijft letterlijk: ik heb bezwaar tegen....

Een zorg uitspreken ligt heel deel tegen een oordeel aan. Het gaat om een vriendin waar maar incidenteel contact mee is. Een goed gesprek: helemaal goed. Zoals 'moeder van donorkind' ook beschrijft. Maar houd je mening en bezwaren maar voor je. Echt, zo'n moeder-in-spé weet dondersgoed wat de risico's zijn. Zij heeft ook uitgerekend hoe oud ze moet worden om haar kind volwassen te zien worden. Zij heeft zich ook verdiept in anoniem donorschap. Em, maar dat is ene aanname, de mensen in haar nabije omgeving hebben waarschijnlijk al veel kritische vragen gesteld en hun mening gegeven. Dat hoef je als verre vriendin niet nog een keer dunnetjes over te doen. Het is veel te makkelijk praten vanaf de zijlijn.

"Natuurlijk zijn er hele volksstammen die kinderen maken terwijl ze dat beter niet kunnen doen, maar dat vind ik geen vrijbrief om iedereen maar per definitie de gelegenheid daartoe te geven."
En daar gaan verre vriendinnen over?

Relativeren

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/zwangerschap/102857-zwanger-met-50-jaar-of-ouder.html

Een kinderwens kan zo overweldigend worden dat de mogelijke bezwaren erbij in het niet vallen.
Treurig dat iemand dan juist vanwege de uitzonderlijke zwangerschap meer buiten de samenleving komt te vallen terwijl je zou wensen dat er meer mensen om haar heen komen staan.
Ik zou haar wens als uitgangspunt nemen, wat je er ook van vind. Het is handiger om haar zelf te laten nadenken over mogelijke bezwaren. Jou bezwaren geven haar nog meer kans om die weg te wuiven. Terwijl het uiteindelijk haar keuze in het leven is.

Ik zie het ook als een oordeel

vandaar ook dat ik reageer zoals ik doe.

Ik vind het behoorlijk aanmatigend te oordelen over iemands keuzes. Wat fijn is, en uiting van echte vriendschap, is aanbieden iemand bij te staan, een luisterend oor bieden, en helpen als eea moeilijk gaat.

We zijn op de wereld om malkander te helpen, en niet op voorhand al keuzes te veroordelen. Als deze mevrouw een klein netwerk heeft, wees dan de eerste uitbreiding van dat netwerk!

Typisch westerse instelling overigens: gaan kijken hoe mensen worstelen in hun leven, en daar dan een mening over hebben, in plaats van gewoon helpen en zorgen dat het leven minder zwaar wordt.

Je kunt pas oordelen

Je kunt pas oordelen als je minimaal 2 maanden in het leven van de ander hebt mogen leven. Hoe goed je ook je best doet, het is onmogelijk om precies te weten wat er in een ander omgaat en wat de beweegredenen zijn om bepaalde keuzes te maken.

Ook al denk je zelf dat je in dezelfde situaties anders keuzes zou hebben gemaakt, dan nog kun je de keus respecteren waarbij dat niet betekent dat je het er mee eens hoeft te zijn of dat jij dezelfde keuzes zou maken.

Volg gewoon je gevoel en als je het lastig vindt om enthousiast te reageren, kun je dat gewoon zeggen zolang je maar vanuit je eigen gevoel praat. Er is niks mis mee om te zeggen dat je het lastig vindt omdat je zelf de keuze waarschijnlijk niet had gemaakt, maar dat je daarentegen ook niet in staat bent om te oordelen over haar beweegredenen en dat je haar keuze respecteert. Zeg gewoon als je iets lastig vindt, zolang je maar uit jezelf praat en niet met een wijzend vingertje zegt wat ze wel of niet zou/had moeten doen.

Ieder mens heeft recht op het maken van eigen keuzes en dus ook eventuele 'foute' keuzes, ook al begrijpt de buitenwereld er geen snars van. Maar het is niet het leven van de buitenwereld.
De kunst is om de keuze te respecteren en de ander het gevoel te geven, dat mocht tzt blijken dat ze beter andere keuzes had kunnen maken, je naast haar staat en haar steunt.

Dan ben je een vriendin, zonder jezelf tekort te doen en OOK zonder haar tekort te doen.

Succes.

goh mirreke

"Typisch westerse instelling overigens: gaan kijken hoe mensen worstelen in hun leven, en daar dan een mening over hebben, in plaats van gewoon helpen en zorgen dat het leven minder zwaar wordt."
Dus TS moet juist haar hulp aanbieden aan haar vriendin die ze nu twee of drie keer per jaar ziet en die een beslissing neemt waarvan TS zich afvraagt of het de goede is. Misschien woont TS wel 200 km verderop of heeft zelf een erg druk bestaan. Ik vind het eerlijk gezegd een wat verwende (noem het westerse) instelling dat je louter vanuit jezelf redenerend een beslissing neemt, zonder na te denken over de consequenties. Maar ik heb sowieso nooit zo begrepen waarom er een recht op het hebben van een kind bestaat.

inderdaad

grof gezegd is het geen goed idee van de vriendin van TS om kinderen te krijgen, en kan ze dat alleen omdat er in Spanje dokters zijn die daar leuk aan kunnen verdienen.

"gaan kijken hoe mensen worstelen in hun leven, en daar dan een mening over hebben, in plaats van gewoon helpen en zorgen dat het leven minder zwaar wordt"
Ik ga er juist vanuit dat TS door haar zorgen te uiten hoopt vriendin te helpen om geen verkeerde keuze te maken. Het is weer makkelijk om te zeggen dat de vriendin het beter voor elkaar had kunnen hebben als TS altijd voor haar klaar had gestaan, i.p.v. dat ze elkaar 3x per jaar zien.

Typisch westers

Deze vrouw heeft geen relatie, lijkt er zelfs amper toe in staat,is de vruchtbare leeftijd al gepasseerd. Het idee dat je met geld alles moet kunnen kopen vind ik dan weer typisch westers/materialistisch/kapitalistisch. Medici die zich met aan zelfzuchtige, labiele vrouwen verrijken vind ik een schande voor hun vak. Ik zou hier niet in mee kunnen en willen gaan. Dan blijft er gelukkig nog wel een aantal over waarvoor ik wel een meelevende vriendin kan zijn.

mirreke

"Typisch westerse instelling overigens: gaan kijken hoe mensen worstelen in hun leven, en daar dan een mening over hebben, in plaats van gewoon helpen en zorgen dat het leven minder zwaar wordt."

Nee, mirreke, weet je wat pas typisch westers is? Afgeven op de mensen om je heen en vervolgens jezelf ophemelen omdat *jij* mirreke daar natuurlijk helemaal geen last van hebt.

Ik vword ook altijd zo schijtziek van die mensen die beginnen over dat typisch Nederlandse vingertje. Wat ze eigenlijk doen is zichzelf ophemelen!

Gelukkig sta ik daar zelf helemaal boven

Paradoxen

Mirreke, Ad zegt het wel bot. Maar mij valt het ook dat bij alle tolerantie die je predikt, je toon naar anderen vaak daar in strijd mee is; veroordelend,op het agressieve af. Daarom komt je boodschap bij mij vaak niet zo goed aan.

Gelukkig vertolk ik zelf mijn benepen, kleinburgerlijke bekrompenheid heel mild.

Westerse afkeer

Ik word altijd een beetje moe van al die westerlingen die andere westerlingen voor te westers en oordelend vinden. Daar kan ik nou werkelijk helemaal niks mee. Ts maakt zich zorgen over iemand, dat kan toch? Ze vraagt zich af of je in gesprek zou moeten gaan of niet, en wat voor gesprek dan wel. Daar worden hier wat gedachtes van anderen beschreven, en dat is dan ineens weer westers. Tja, dat zijn we nou eenmaal. Net zo verschillend van elkaar als in het "oosten". Het Oosten begint voor mij trouwens ergens voorbij Amersfoort, aan "onze" kant zijn we westers. Als de hele wereld dat maar zegt, zijn we allemaal westers (of oosters)