Vriendin met psychische klachten; ben ik egoïstisch?
Hallo allemaal,
De titel van dit bericht klinkt misschien alsof ik bevestiging zoek van het tegenovergestelde, dat kan ook natuurlijk. Laat me bij het begin beginnen.
Ik (32) heb nu 11 jaar een relatie met mijn vriendin (31), we wonen 6 jaar samen en hebben een kleine van bijna 4. Mijn vriendin heeft al vanaf kleins af aan psychische klachten. Ze noemt het zelf hooggevoelig en is daardoor erg gevoelig voor drukte, geluid en stress. Ook is ze vroeger ernstig gepest waardoor ze nogal aanhankelijk is, snel denkt dat ze iets fout doet, gevoelig is voor opmerkingen en gedrag van anderen. Ook is ze geen ster in communicatie omdat ze door haar verleden nogal snel in de verdediging schiet en een kritische opmerking enorme persoonlijk opneemt (vaak trek ze dan wel weer bij, maar dat duurt even). Dit zorgt al jaren in vlagen en verschillende periodes voor spanning in huis, afgewisseld met momenten van geluk en blijdschap (nee, ze is niet bipolair).
Ze is ook vaak moe waardoor ze vroeg naar bed gaat en laat wakker wordt. Dit zorgt er voor dat ik al jaren op eiren loop, puur om te zorgen dat ik niet de bron ben van eventuele overspannenheid. Zo kan ik bijvoorbeeld niet in de avond het huis opruimen en stofzuigen als dat overdag niet is gebeurd of als ik overdag thuis ben wil ik nog wel eens graag muziek aanzetten, maar na 10 minuten vind ze het dan wel weer genoeg omdat er ook nog een kleine rond rent is het dan al snel te druk.
We hebben de afgelopen jaren ook al meerdere vakanties voortijdig af moeten breken omdat ze heimwee kreeg, het niet trok of helemaal overspannen raakte. We hebben ook genoeg mooie vakanties gehad die wel tot een succesvol einde zijn gekomen, we weten alleen nooit wat we kunnen verwachten. Ik vind het wel jammer, want ik zou graag meer willen reizen en ontdekken, maar ze kan het op de een of andere manier niet altijd aan.
Ik heb een eigen bedrijf en heb natuurlijk ook zelf hobby's en dingen die ik leuk vind om te doen. Echter, kan ik dingen niet helemaal plannen zoals ik dat wil omdat het nooit helemaal zeker is of ze het wel aankan als ik weg ben. Zo wordt ik vaak gebeld of ik eerder naar huis kan komen of vraagt ze of ik in de ochtend wat langer thuis kan blijven zodat ze rustig op kan starten en het overdag langer vol houdt als er een drukke dag gepland staat. Normaal gesproken werkt ze drie dagen in de week, maar ze is nu weer een periode thuis omdat ze het niet trekt. Altijd ben ik in mijn hoofd met thuis bezig, wat zal ik nu weer aantreffen als ik thuis kom? Laat ik er wel direct bij vermelden dat ze, als ze er de kracht voor heeft, een prima moeder is. Onze zoon is ook duidelijk dol op haar en is graag bij haar, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Nu dan de positieve kant van het verhaal:
Tegelijkertijd legt ze zich er niet bij neer en is ze in de afgelopen jaren al veel bij psychologen, coachen en ander soort begeleiders over de vloer geweest. Sinds een aantal jaar, zo'n beetje half jaar na de geboorte van ons kind, slikt ze sertraline. Dat ging het eerste jaar heel goed, ze was zelfverzekerd, blij, stond haar mannetje en ik kon ook weer even tot rust komen. Maar, helaas zoals zo vaak wordt de werking langzaam minder en de laatste maanden is het weer helemaal terug bij af.
Ze gunt me ook alles van de wereld en met de beste wil in haar probeert ze me zo goed en kwaad als het gaat te ontzien en me zo veel mogelijk mijn eigen ding te laten doen. Maar, bijvoorbeeld een langere periode van huis omdat ik ergens naar toe wil reizen zal niet gaan. Ze zegt dat ze me dat gunt, maar ik blijf altijd in mijn achterhoofd houden dat ze me zomaar kan bellen dat ik naar huis moet komen.
Ze is ook lief, grappig en is zich bewust van de hele situatie en voelt zich er ook vaak schuldig over. Laatst zei ze nog dat ze het zo bewonderenswaardig vind dat ik nog steeds bij haar ben.
Maar, nu komt het. Ik merk dat ik de laatste tijd onverschillig en cynisch begin te worden. Als ze weer ergens mee zit (wat vaak hele lullig dingen zijn waar ze compleet van in de war kan raken) heb ik er geen aandacht meer voor. Vaak zeg ik dan: nou het komt wel goed hoor en ben het daarna alweer vergeten. Ik heb niet meer de kracht, energie en zelfs de zin om me de hele dag met haar bezig te houden. Ik heb behoefte aan mijn eigen dingen, spontaan eens een weekend weg of een avondje op stap zonder heel de tijd ben te zijn met hoe het thuis gaat. Ze doet echt haar best hoor, vind het zelf ook niet leuk en gunt me dat ook, maar ik begin steeds meer gedachtes te krijgen dat het haar probleem is en dat ze mij er weer "mee lastig valt". Laatst dacht ik zelfs dat het misschien maar beter is om uit elkaar te gaan zodat ze alle tijd heeft om met haar probleem aan de slag te gaan en ik de tijd en energie weer terug heb om mijn eigen dingen te doen. Ik wil nu ook wel eens door met groeien met mijn zaak en mijn eigen ambities, maar de energie is er vaak niet omdat die constant thuis nodig is. Ik heb echt het idee dat ik al jaren stil sta en dat dat voorlopig ook nog wel even zo zal blijven.
Na een lang verhaal dan dus nu mijn vraag: ben ik egoïstisch om het leven dat we nu hebben te verbreken, terwijl ze er zelf eigenlijk ook weinig aan kan doen dat ze zo is? Het is ook niet zo dat ze manipulatief is of kwaadwillend of iets dergelijks, maar zoals ik net al zei: ik vind het steeds meer "haar probleem" worden (wat het natuurlijk altijd al is geweest). In de basis is de liefde er nog ergens en we hebben natuurlijk een kind rondlopen, dat maakt de zaak er allemaal niet gemakkelijker op.
Ik zou dan eerder denken in een ander soort hulp in de vorm van een achterwacht. Iemand (familie/vriend(in)/betaalde kracht) die in kan springen op momenten dat jij er niet bent. Zodat je af kunt spreken: als het nu niet gaat, moet je de achterwacht bellen en niet mij.
Wellicht dat je dan genoeg ruimte krijgt voor jezelf om ook weer positiever tegen de andere momenten aan te gaan kijken.
Helemaal eens met Jippox. Hulp zoeken in de vorm van een achterwacht die ze kan bellen, zodat ze niet altijd meer jou als eerste belt. Als zij ( en jij ) jullie relatie willen redden zou ik daar zo spoedig mogelijk naar op zoek gaan. Jij bent duidelijk al heel lang overbelast en zij gaat over jouw grenzen heen. Dat is een recept voor een mislukte relatie als daar niet iets aan wordt gedaan.
Ik had het er misschien even bij moeten vermelden, maar we hebben haar moeder waar ze terecht kan en beide oma's die vaak de kleine uit handen nemen. Ook is er een buurvrouw waar ze goed mee opschiet en vaak haar hart gaat luchten. Allemaal heel erg fijn, maar ik merkt dat de constante spanning, twijfel en energie die ik er in moet steken mij mentaal steeds zwaarder begint te vallen.
Maar Pascal, dat los je niet op met een scheiding. Dan blijf je nog steeds 24/7 (mede) verantwoordelijk voor jullie kind en zal je nog steeds op moeten draven als het met je vriendin niet goed gaat.
Als er al wel zoveel hulp beschikbaar is, dan zit het probleem misschien ook wel meer tussen je eigen oren. Waarom kun jij het niet loslaten op een moment dat goede achtervang geregeld is? Daar kun je zelf mee aan de slag!
Maar waarom belt ze jou dan elke keer? dat gaat toch opbreken? Kan ze niet haar moeder bellen of desnoods een schema maken, wie wanneer gebeld kan worden? Kun jij het aan om een reis te maken en haar achter te laten, is ze dan "veilig" bij haar moeder? wat kan er mis gaan? Waar ben je bang voor? Ze walst met alle goede bedoelingen en alle liefde die ze voor jou voelt compleet over al je grenzen heen. Je zult toch met haar moeten gaan praten en aangeven wat je nog wel en niet meer trekt. Heb je dat voor jezelf duidelijk? Is er hulpverlening voor haar maar ook voor het gezin, voor jou!? Als je niets doet dan zuigt ze alle restjes energie en liefde die jij nog hebt uit je weg en gaat dit kapot lopen, ook al doet ze dat niet expres. Ik ken natuurlijk niet de heftigheid van haar klachten maar ik denk - als ik je de positieve kanten van haar hoor vertellen- dat deze relatie nog wel kansen heeft. En ja wat krijg je als je weg gaat en wat gebeurt er dan met jullie zoon? Maar je zult linksom of rechtsom grenzen moeten aangeven en zelf ook proberen zaken meer los te laten. Daar heb je denk ik professionele hulp bij nodig. Misschien via de huisarts je laten verwijzen?
Ik zou ook eerst kijken of er op een andere manier meer ruimte voor jou kan ontstaan. Uit elkaar gaan kan altijd nog. Bij jou is de rek als mantelzorger eruit, heel begrijpelijk! Er zou nu gekeken moeten worden, hoe je vriendin en jullie gezin op een andere manier ondersteund kunnen worden, zodat jij meer een eigen leven kan leiden en eigen doelen kan nastreven. Is het een idee om eens naar de huisarts te gaan? Of is er contact met de behandelaars van je vriendin mogelijk hierover? Misschien kan deze organisatie iets voor jou betekenen:
Labyrint In Perspectief (labyrint-in-perspectief.nl)
'Sinds een aantal jaar, zo'n beetje half jaar na de geboorte van ons kind, slikt ze sertraline. Dat ging het eerste jaar heel goed, ze was zelfverzekerd, blij, stond haar mannetje en ik kon ook weer even tot rust komen. Maar, helaas zoals zo vaak wordt de werking langzaam minder en de laatste maanden is het weer helemaal terug bij af.'
Is ze al terug geweest bij de arts die dit medicijn voorgeschreven heeft en heeft ze al besproken dat de werking nu veel minder is? Wellicht kan er op medicijngebied iets anders.
Is je kindje hele dagen thuis of gaat hij naar de peuterspeelzaal of kinderopvang? Als het kindje 4 is gaat hij naar school, dan komt er een ander ritme. Het zou voor mij veel uitmaken of ze in paniek belt dat je moet komen als er een kind in huis is, dan zou ik ook onmiddellijk gaan. Maar als er geen kind in huis is zou ik ook een keer zeggen: sorry, dat kan nu niet. En eventueel alternatieven aandragen: bel je moeder, schrijf het op dan praten we er vanavond over etc.
Tsjor
Zeker is ze terug geweest, de huisarts en psycholoog hebben aangeraden de dosis te verdubbelen en hebben er voor de nacht nog oxazepam bij voorgeschreven die ze voor de avond en nacht kan innemen als ze het nodig heeft. Ze slaapt soms ook heel slecht namelijk omdat ze vaak haar verleden en sommige paniekaanvallen die ze overdag heeft in de nacht verwerkt. Die verdubbeling neemt ze nu al ruim twee maanden, maar alsnog komt het er doorheen. Ze wordt nu weer doorgestuurd voor een behandeling bij een gespecialiseerde therapeut in angstverwerking en paniekaanvallen. Aan dat doorsturen lijkt ook maar geen einde te komen.
De kleine gaat twee keer in de week naar de peuterspeelzaal en over twee maanden naar de basisschool.
En als je zegt dat je nu niet kunt als ze belt, wat gebeurt er dan?
Wat een moeilijke situatie voor jullie allebei. Ik denk dat zo'n belschema goed kan werken. Dan weet zij wie ze wanneer mag bellen en heb jij ook momenten dat je gewoon je ding kunt doen zonder continu bezig te zijn met haar.
Heeft je vriendin werk? Vrijwilligerswerk? Iets van een dagbesteding. Dat kan wel helpen om ritme te creëren wat ook houvast kan bieden. Jullie kindje gaat bijna naar school. Dat kan rust bieden, maar ook een soort gat veroorzaken omdat een deel van haar dagelijkse bezigheden omtrent de zorg voor het kind weg gaat vallen. Het zit immers op school.
Ik zou wel met haar bespreken dat je het heel zwaar vindt op het moment. En dat ze niet zomaar op elk moment voor elk dingetje kan bellen. Uit elkaar gaan zie ik hier niet direct als oplossing. Zeker niet als jullie nog wel van elkaar houden. Want je blijft verantwoordelijk voor je kind en het is de vraag of zij het in haar eentje gaat redden, laat staan met een kind erbij.
Pascal88, ik kom even terug op je beginverhaal. Je stelt de vraag: 'Na een lang verhaal dan dus nu mijn vraag: ben ik egoïstisch om het leven dat we nu hebben te verbreken, terwijl ze er zelf eigenlijk ook weinig aan kan doen dat ze zo is? Het is ook niet zo dat ze manipulatief is of kwaadwillend of iets dergelijks, maar zoals ik net al zei: ik vind het steeds meer "haar probleem" worden (wat het natuurlijk altijd al is geweest). In de basis is de liefde er nog ergens en we hebben natuurlijk een kind rondlopen, dat maakt de zaak er allemaal niet gemakkelijker op.'
De term 'egoïstisch' maakt dat je de vraag naar de houdbaarheid van je relatie met een morele term belast, want je mag uiteraard niet 'egoïstisch' zijn. Je kunt je ook afvragen: hoe kan ik zo goed mogelijk zorgen voor de leden van mijn gezin, dus je kind, jijzelf en je vrouw. Dan staat voorop, dat je zelf ook nog de draagkracht moet hebben om het aan te kunnen.
Ik moest denken aan een echtpaar, waarin de vrouw door ervaringen uit het verleden, die zich vertaald hadden in chronische lichamelijke problemen, altijd de zorgbehoeftige was, terwijl haar echtgenoot de zorgverlener was. Ik heb haar toen de vraag gesteld of zij zich een leven kon voorstellen zonder al die problemen, of ze eigenlijk wel verlost wilde worden van die problemen. Dat bracht een kentering teweeg. Nu heeft jouw vrouw deze psychische problemen al erg lang, dus ik vrees dat het niet op die manier oplosbaar is, ik hoop dat de volgende specialist iets voor haar kan doen.
Ik noem het voorbeeld, omdat de wisselwerking tussen hulpvrager en hulpgever ook iets is wat beiden in stand kunnen houden. En dat is een ongezonde situatie.
Je wil niet van haar scheiden, maar je wil wel dat haar psychische problemen meer 'haar probleem' wordt. Beschouw dat eens als een goed uitgangspunt. Hoe kun jij ervoor zorgen, dat jullie wel partners blijven, maar dat haar problemen niet meer jouw problemen zijn? Dat vergt van jouzelf een andere kijk: als jij iets problematisch vindt zou je moeten kijken hoe je dat anders oplost. Het bellen bijvoorbeeld. Of je belemmering om een zakenreis te maken.
Het allermooiste zou zijn als je dit probleem (ik wil onze relatie niet meer belasten met problemen die ik niet kan oplossen) zou kunnen bespreken met meerdere betrokkenen uit je omgeving. Er bestaat zoiets als een eigen-kracht-conferentie. Dan verzamel je alle mensen van wie je enige hulp hoopt/denkt te kunnen krijgen, dan leg je het probleem op tafel en dan bespreek je wat iedereen kan doen. Uiteraard met je vrouw erbij, want het is ook haar probleem. Bekijk deze website eens: https://www.eigen-kracht.nl/. Er zijn kosten aan verbonden, soms betaalt de gemeente die vanuit de WMO, maar ja, dat wordt misschien weer een bureaucratisch traject met nog meer doorverwijzers. Een adviesgesprek kost 289,00.
De basis is eigenlijk simpel: ik hou van je, maar ik kan je problemen niet meer dragen, dus dat gaan we anders oplossen. Is dat egoïstisch? Ik denk het niet. Je geeft juist alles wat in jouw vermogen ligt, het beste van jezelf, jouw liefde. Je maakt de relatie weer helder. Je schept ruimte voor jezelf en dat heb je nodig om overeind te blijven.
Tsjor
Ik vond het boek van Daan Heerma van Voss, De bange mens, wel heel intessant. Het gaat over hoe iemand worstelt met angstgevoelens, hoe dat zijn weerslag heeft op alles en hoe de hoofdpersoon uiteindelijk een manier vindt om hier mee om te gaan.
Je zou er zeker iets aan kunnen hebben. Of je vriendin er voor openstaat kan ik niet beoordelen.
Mensen met psychische problemen kunnen een eindeloos gat vormen, waar je al je energie en aandacht in kan storten zonder daar er iets verbetert. En je houdt elkaar op die manier gevangen want er hoeft nooit écht met de problemen aan de slag gegaan te worden zo.
Je kunt de persoon niet helpen. Je kunt de persoon wel bijstaan en tegelijk afstand nemen van de problemen. Dat lijkt hard, maar doormodderen helpt niemand.
