vriend met hulpvraag
Ik heb een vriend in de vriendenkring waarmee het al een tijdje niet zo goed gaat. Hij heeft sinds een paar maanden last van bepaalde lichamelijke klachten waarmee hij bij verschillende specialisten is geweest en onderzoeken heeft gehad, maar niemand kan de oorzaak van zijn klachten vinden. Inmiddels wordt hij volgens hem, en dat geloof ik ook wel, niet meer serieus genomen. Hij heeft ook al wel een geschiedenis van onbegrepen klachten, dus dat zit ook niet mee. Hij is doorverwezen naar de GGZ maar hij vind dat hij daar niet thuishoort, hij is niet gek.
Hij voelt zich door zijn lichamelijk klachten in een isolement, want hij kan als de zon schijnt niet naar buiten en hij woont alleen, hij heeft geen relatie. Hij doet een steeds groter beroep op vrienden en familie, belt regelmatig huilend en wanhopig op, of komt langs, en blijft dan heel lang zitten of aan de telefoon hangen. We mogen niet bij hem langskomen want zijn huis is een puinhoop en daar schaamt hij zich voor. We hebben nu wel met een paar vriendinnen afgesproken dat we samen met hem binnenkort zijn huis onder handen nemen en gaan opruimen, zodat er weer eens mensen bij hem langs kunnen komen.
verder vind ik het moeilijk om er mee om te gaan, hij smeekt vaak om goede raad en adviezen, maar de problemen beginnen zich steeds meer op te stapelen, nu ook op werk en financieel gebied.
Hij laat zich ook niet echt een kant op adviseren, overal ziet hij problemen of beren op de weg. Binnen de vriendenkring is iedereen bezorgd, maar beginnen de irritaties ook een beetje toe te nemen. Zijn familie is inmiddels behoorlijk overbelast volgens mij en proberen wat afstand te nemen.
Iemand nog tips en adviezen hoe hier mee om te gaan?
goed in perspectief zien
Ik ben zelf door schade en schande wijs geworden op dit gebied. Ik heb veel te vaak in het verleden gevonden dat ik iemand die het moeilijk had niet in de steek mocht laten. Maar ik raakte daarbij zelf volkomen het perspectief kwijt. Nadat ik zwaar het schip was ingegaan met een vriendin die drie keer in de week belde dat ze met een touw bij een boom stond, zijn mijn ogen eindelijk open gegaan. Als leek/vriend kun je geen psychiatrische problematiek oplossen. Als leek/vriend kun je geen complexe gezondheidsklachten, sociaal-emotionele problemen en financiële problemen oplossen. Het aanbod moet in verhouding staan tot de vraag.
Ik vertelde die vriendin iedere keer weer dat ze zich moest laten opnemen maar dat weigerde ze categorisch. Ik snapte heel goed dat ze dat niet wilde, had intens medelijden met haar en bleef in contact, wat betekende dat ze me op de meest ongelegen momenten urenlang belde met haar ellende. Op een gegeven moment zag ik een beeld van een levensgevaarlijk gewond persoon voor me. Ik sta bij haar om haar moed in te praten: "Hou vol!". Er stopt een ambulance. De levensgevaarlijk gewonde vriendin zegt: "Ik ga niet mee. Rijd maar weer door." En daar sta ik, met een stervende patient. En op dat moment drong tot me door dat dit absoluut niet kon zo, dat het, hoe moeilijk ook, toch haar verantwoordelijkheid was om passende hulp te zoeken en niet een beroep te blijven doen op mij, iemand die op geen enkele manier in staat was om haar te bieden wat ze nodig was. Ik heb haar toen gezegd dat ik van haar hield maar dat ik het echt niet meer kon, dat mijn grenzen al ver overschreden waren. Zij begreep dat maar maakte ook duidelijk dat ze geen andere hulp ging zoeken. En toen heb ik contact met haar verbroken, zonder ruzie, met een beroep op mijn eigen beperkte mogelijkheden.
Met jouw vriend is het (nog) niet zo dramatisch, maar ik raak getriggerd door de indruk die ik krijg dat zijn vraag aan zijn vrienden en familie steeds meer hun mogelijkheden te buiten gaan. Als ik er nu voor zou staan, zou ik dat commuiceren zodra ik het bespeurde. En als dat herhaaldelijk niet aankomt, zou ik mezelf terugtrekken.
Groet,
Dit keer zonder naam
dkzn
Dank je wel voor je reactie, daar heb ik wel wat aan. Al is het nog niet zo erg dat hij met een touw om zijn nek staat, het beroep op ons en zijn wanhoop nemen steeds meer toe. Hij is al jaren in onze vriendenkring, we zullen hem niet laten vallen, maar het is wel goed duidelijk naar hem te zijn; we kunnen hem niet redden. Dat lijkt hij soms wel te verwachten, en dat is lastig om mee om te gaan.
EKC
Kijk eens even op de website van 'eigen-kracht-conferenties', dat is een vorm waarin jouw vriend de eerste verantwoordelijkheid krijgt: hij moet aangeven welke problemen er zijn en wie hije rbij wil hebben om ze op te lossen. die mensen worden dan uitgenodigd en dan wordt er samen een plan gemaakt: eiw doet wat, wanneer. Dat plan helpt om alle goede bedoelingen van iedereen vorm te geven: je kunt dan afspreken wie wat wanneer doet en daarmee ook voor jezelf grenzen bepalen.Dat is gemakkelijker als je weet dat iemand anders iets anders doet. Zeker als familie en vrienden nog betrokken zijn is dit een goede mogelijkheid om hulp te geven.
Een andere vorm: kijk ook eens op www.1gezin1plan.nl. Dat is een online-planner waarin betrokkenen kunnen aangeven wat ze gedaan hebben en wat er nog moet gebeuren, en verdere bijzonderheden vermelden. Het heet nu: samen1plan, want het is niet meer alleen voor gezinnen, maar ook voor alleenstaanden.
Ik denk dat het belangrijk is dat er vanuit de familie één persoon naar voren treedt en vanuit de vriendenkring één en dat die twee regelmatig met elkaar gaan overleggen, met de vriend samen, over hoe het gaat. Dan belast je twee mensen zwaar, maar je ontziet een boel andere mensen. En die twee mensen hoeven neit alles zelf te doen, maar kunnen een beroep doen op de familie of de vrienden, zodat het voor iedereen duidelijker wordt wat wanneer gevraagd wordt.
Onbegrepen lichamelijke klachten die ondertussen zeer invaliderend zijn vormen een groot probleem voor de betreffende, want het is uiteraard vervelend als je lichamelijk sterk beperkt wordt, zonder dat er een naam voor is, al je verwezen wordt naar de GGZ, puur omdat er voor de lichamelijke problemen geen duidelijke oorzaak is, als je steeds maar moet klagen om duidelijk te maken dat er wel degelijk iets aan de hand is en als tegelijkertijd alle vrienden en familieleden doodmoe worden van je geklaag. Het erge is, dat niet de klagende zieke het probleem is, maar het gebrek aan medisch inzicht in sommige ziektepatronen. En dat gebrek is er wel degelijk.Een vrouw belandde in een rolstoel, ze kon niets meer. Volgens alle onderzoeken was er geen aanwijsbare oorzaak voor. Tot ze in Duitsland zich liet testen op de ziekte van lyme. Dat bleek iets op te leveren, een diagnose en een behandeling. Nu loopt ze weer.
Het tweede probleem: de problemen rond werk en instanties zijn enorm, zeker als je niet helemaal gezond bent. Ik heb zelf in mijn zwartste periode ook de hulp gevraagd van iemand om me daar doorheen te loodsen. Het is geweldig indrukwekkend wat je aan onmogelijke bureaucratie op je af krijgt. En je hoeft maar eén kleindigheidje te vergeten, of je zit diep in de problemen.
Het zijn in elk geval twee aspecten waar je afspraken over kunt maken: wie gaat er mee naar de artsen als je vriend daarheen gaat (iemand die heel goed kan luisteren); en wie loodst hem door de bureaucratische problemen heen (iemand die heel goed kan bellen).
Maar het belangrijkste is toch: maak afspraken met elkaar, zodat iedereen weet wat hij/zij kan doen en wat andere doen, de vriend weet bij wie hij waarvoor terecht kan en het onverwachte en hopeloze beroep wat er nu op jullie gedaan wordt in beheersbare kanalen wordt geleid.
Tsjor
lyme
Geen tips, behalve dan dat het geen kwaad kan voor die vriend om zich op lyme te laten testen. Ik las een voorbeeld in het verhaal van Tjor en realiseerde me dat ik 3 gevallen ken waarbij lyme de oorzaak was. Hier werd pas op een heel laat stadium op getest. Natuurlijk hoeft het niet het geval te zijn bij je vriend, maar in de gevallen die ik ken was ik wel verbaasd dat daar pas in een heel laat stadium op werd getest.
Lyme
"Grappig" Nien, door wat jij schrijft bedenk ik opeens ook dat ik weet van een partner van een collega die ook allerlei klachten had, waaronder moeheid, en dat daar pas heel laat uit kwam dat het door Lyme kwam.
Ik zou dat dus ook laten testen en als er in Nederland niets uitkomt, dan naar Belgie. Bij hem kon het volgens mij pas in Belgie vastgesteld worden! De Nederlandse gezondheidszorg loopt op sommige vlakken echt achter op die in Belgie (of Duitsland)!
lyme en b12
Heeft hij zich al op laten testen. Ik weet niet, ik ben natuurlijk geen psychiater maar ik hem ook sterk het idee dat de klachten psychosomatisch zijn. We kennen hem al jaren, en in de loop van de tijd zijn er al heel wat lichaamsdelen en zintuigen langs geweest die klachten gaven. Na verloop van tijd ebde het dan wel weer weg. Dit keer is het hartnekkiger en lijkt hij wanhopiger, en beïnvloeden de klachten ook echt zijn functioneren en komt hij er door in de problemen. Misschien is er iets anders aan de hand, een onderliggende depressie misschien.
Tjor, bedankt voor je uitgebreide en heldere reactie, ook over de eigen kracht conferentie, klinkt goed, daar ga ik eens achteraan, ik zal overleggen met hem of hij dat wat vind, en met zijn zussen en vrienden praten erover.
Kijk ook even op samen1plan, dat is nog een voudiger zelf te organiseren. Het voordeel van EKC is dat je vriend zelf zijn hulpvraag moet formuleren en zelf moet aangeven welke mensen hij erbij wil hebben. Dat proces is op zich al verhelderend voor iedereen.
Probeer de hulpvraag zo konkreet mogelijk te maken en geef ook aan wat jullie als vrienden nodig hebben om te helpen. Bijvoorbeeld: huis vervuild. Goed, één keer de hele boel opfrissen is mooi, maar dat houd je niet vol met elkaar en je gaat je daarna ergeren. Je hoopt dat hij dan mensen thuis ontvangt, maar dat weet je niet zeker. Een doelstelling zou dus kunnen zijn: één keer per week komt iemand bij hem op bezoek en dan is het huis schoon. Dat kun je heel konkreet maken: wie en wanneer, onbelast bezoek (met kopje koffie) of intensiever, met eten bijvoorbeeld. 's Avond betekent lang praten, 's ochtends is vaak wat korter en kan konkreter zijn: wat ga je vandaag/dit weekend doen. En je kunt afspraken maken over wat alsde boel toch weer vervuilt. Of dat hij bij de gemeente hulp moet gaan vragen (ook een probleem).
Tsjor
