Vraag voor de lat-ers met kinderen: hoe vaak zien jullie elkaar en hoeveel jaren voor het samenwonen

Ben maar kind van...

Maar mijn moeder en stiefvader hebben jaren gelat. En als kind zijnde vond ik dat erg prettig! Zo kun je langzaamaan wennen aan die nieuwe relatie van 1 van je ouders. Mijn vader hetzelfde.
En mijn ouders waren nog niet eens tegen die nieuwe relatie.
Dus als kind van zijnde...zeg ik rustig aan doen....
Kan je vriend niet een huis kopen waar jij 'op termijn' ook bij in zou kunnen trekken? Als de tijd rijp is zeg maar?
groeten albana

Al jaren ,nog jaren te gaan

Wij hebben er bewust voor gekozen om niet te gaan samenwonen. Eerst de situatie dat je ouders uit elkaar gaan, houden ze nog wel van je. Wie is die rare vent/vrouw. En dan ook nog vreemde kinderen die ineens in je leven wandelen. En dan zitten daar ook nog pubers tussen. We zijn inmiddels jaren verder, Nummer 1 is het huis uit. En het gaat nog wel een aantal jaren duren voor nummer 5 ook vertrekt. Soms vind ik het vreselijk. Zit je niet lekker in je vel of wil je juist iets leuks delen. Maar de kinderen zijn ons erg dankbaar dat we het zo gedaan hebben. enneh, zie artikel hierboven over snurken.Kan ik weer week ongestoord slapen.
We zien elkaar om de week. Maar alle andere tussenvormen die je kunt bedenken tussen bijna elke dag samen en hooguit dag in het weekend hebben we ook gehad.

Hier

Gaan samenwonen, in zijn huis (nooooit doen!) met zijn kinderen. Ik zou dat nooit meer zo doen. Liever een paar jaar latten. Onderschat niet het verschil tussen bij-elkaar-willen-zijn en bij elkaar- moeten -zijn . Met andermans kinderen wonen is iets dat ik vreselijk onderschat heb, er spelen allerlei ingewikkelde loyaliteiten en echte acceptatie (mag zij er iets van zeggen als ik troep maak? ) is lastig.
Ik zou beslist ruim de tijd nemen. Misschien heel dicht bij elkaar gaan wonen.

Een beetje kort door de bocht , maar typen op iPhone gaat langzaam

Twee jaar

wij,beiden twee kinderen ,de mijne woonden bij me,de zijne in een co ouderschap ,week op week af.Na twee jaar latten hebben we samen een huis gekocht in zijn woonplaats. het heeft uiteindelijk nog 3 jaar geduurd voordat alles op zijn plek viel en iedereen zijn draai gevonden had in dit nieuwe gezin.Toen hebben we ook besloten te trouwen .Ex van man is nooit gestopt met problemen maken ,al word de situatie wel steeds gemakkelijker nu zijn kinderen 19 en 15 zijn.Co-ouderschap bestaat nog steeds ,mijn kinderen wonen al zelfstandig.Hoewel ik enorm gelukkig ben met mijn man vind ik het zwaar om stiefmoeder te zijn,en om te dealen met een (zijn)ex die constant voor problemen zorgt.
je relatie moet heel sterk zijn,een samengesteld gezin is niet gemakkelijk,maar als het echt liefde is,zeker de moeite waard.
Als ik terug kijk hadden we misschien langer moeten latten,maar we woonden zo ver van elkaar( 125km) dat we elkaar dan maar heel weinig zagen,( ook ivm ploegendienst)te weinig om een goede relatie op te kunnen bouwen.

Valse start

Wij zijn te vroeg, na een jaar, gaan samenwonen. Heel verhaal, veel verdriet, maar het resultaat is dat we nu alweer drie jaar latten. We zien elkaar een dag per week, en om de week een weekend. Heel af en toe lunchen we samen als we in de buurt zijn tijdens lunchtijd (werken in dezelfde stad). Samenwonen zit er niet meer in totdat de kinderen het huis uit zijn. Dat kan nog wel even duren aangezien de jongste 8 is. Zoals het er nu voor staat zitten gezamenlijke vakanties of zelfs maar dagjes weg met de kinderen er ook niet in. Gelukkig is de liefde sterk, maar het is natuurlijk de vraag of je dat op die manier nog minstens 10 jaar volhoudt.

Bagage

het is een moeizame situatie naast alle mooie momenten die je samen deelt. Je hebt allebei bagage, een deel kun je afwerpen, een ander deel zal steeds weer op de stoep staan. Het is niet anders.

Geduld, begrip, tijd. Het is een kwestie van lange adem, met vooral veel ruimte voor degenen die geen invloed hadden op de nieuwe werkelijkheid: de kinderen.

Veel sterkte en zet al je levenswijsheid in!

Sini

Van alles, en de situatie met de ex werkte daarin bepaald niet mee. Zijn kinderen vonden het al niet heel erg geweldig, maar zij maakte hun ook deelgenoot van al hun discussies en ruzie. Dat gedoe, in combinatie met gedoe over de opvoeding van mijn en zijn kinderen (los vs streng), leidde er toe dat mijn vriend er snel uit was dat hij dit niet wilde.
Uiteindelijk blijft het natuurlijk gewoon onze eigen schuld dat we te snel beslissingen hebben genomen en de behoeften van andere partijen (kinderen en exen) te weinig in acht hebben genomen. Kortom, als ik jou was zou ik lekker nog een jaar of 6 blijven latten.
Zien jullie elkaar helemaal niet als de kinderen bij jullie zijn?

Tja

Die ex heeft ook haar eigen verhaal. Het valt ook niet mee als slechts een van de partners wilde scheiden, of als je ziet dat je ex een heel andere weg inslaat dan jij voor ogen had, of onzekerheid over financiën, of whatever. Voor de verstandhouding zou het misschien beter zijn als mensen wachten met een nieuwe relatie tot ook de ex daar aan toe is. Maar ja, soms kun je dan heel lang wachten en dat is ook niet echt een optie

De ex

Het is vaak wachten tot de ex zelf een nieuwe partner krijgt, dan keert de rust wel weer.

Maar sini (beetje ot)

Waarom is die ex van hem dan zo boos? Ze waren toch al een jaar uit elkaar voordat jullie iets kregen? Ik bedoel wat heeft zij dan zelf voor verhaal erover dat ze vindt dat het gerechtvaardigd is zo te doen?

Durf het bijna niet te zeggen..

.. maar je vroeg ervaringen.. en het kan ook gewoon heel goed gaan. Heb mijn huidige man ontmoet toen ik zo'n anderhalf jaar alleen was (de scheiding was toen net officieel uitgesproken). Hij woonde alleen in een huurhuis; al jaren geleden gescheiden van een buitenlandse vrouw, die met hun gezamenlijk kind in het buitenland woont. Hij heeft kind door omstandigheden al jaren niet gezien. Ik woonde met mijn twee puberzonen in onze koopwoning, waar ik ex had uitgekocht.
Na een paar maanden werd het 'verkering' (raar woord, op die leeftijd.. en kwam hij bij ons op bezoek. Openbaar vervoer (135 km afstand), dus 3 uur enkele reis voor 2 uurtjes bij ons op de bank.. maar het langzaam opbouwen heeft er wel voor gezorgd dat mijn zonen hem gingen accepteren en waarderen. Na een paar maanden ging hij mee op vakantie. Ging zo goed dat hij uiteindelijk meer tijd bij ons dan thuis doorbracht. Nog te vroeg om officieel te gaan samenwonen, dus heeft hij huurhuis opgezegd en bij ons in de buurt een kamer gehuurd. Waar hij in de praktijk nooit was... Dat hebben we nog bijna een jaar zo vol gehouden. En toen was het wel duidelijk dat we de situatie toch maar eens moesten gaan vastleggen. Dat vastleggen is een huwelijk geworden, nu bijna een jaar geleden. Met volledige instemming van de jongens. We vormen nu een stabiel gezin met z'n vieren. Ondertussen is er wel weer voorzichtig contact met zijn zoon, inmiddels ook een puber, die zijn vader heeft gevonden via social media. Man uiteraard erg gelukkig mee. Contact is nog pril, we zien hoe het gaat ontwikkelen.
Kortom, een samengesteld gezin ontwikkelen kan dus wel. Maar we hadden wel een paar voordelen:
- geen moeilijke exen. Die van mij interesseerde het eigenlijk niet, die van hem was (letterlijk) geheel uit beeld.
- alleen mijn kinderen om rekening mee te houden
- geen gezamenlijk kind (zijn we ook te oud voor..)
- mijn kinderen zijn jongens. Heb ooit eens ergens gelezen dat die minder moeilijk doen over een nieuwe relatie van hun moeder dan meisjes.

Arawen

zo kan het dus ook,maar als ik je verhaal lees zat je wel in een heel ideale situatie,juist de factoren die het samengesteld gezin moeilijk maken ontbraken bij jou.
vergeet ook de concurrentie van de kinderen onderling niet,ook dat kan een stressfactor zijn.

Ik ben een ex

Er wordt gevraagd waarom de ex zo boos is.Uit ervaring kan ik dat vertellen,Ik ben een boze Ex.Mijn exman heeft jarenlang het gezin verwaarloosd,dronk erg veel en achteraf bleek dat hij ook vreemdging. Op zondagavond vertelde hij me dat hij wilde scheiden en op maandag was hij vertrokken.Hij betaalde geen alimentatie,maar verwende de kinderen wel met dure cadeaus en vakanties ,en wilde ook het huis niet verkopen om dat het beter voor de kinderen zou zijn.Maar er zat wel meer dan een ton overwaarde in het huis,en ik had daarvan recht op de helft.Omdat hij niet wilde verkopen ben ik naar de rechter gestapt,want het was misschien beter om niet te verkopen voor de kinderen,maar ik woonde destijds in een caravan met de kinderen omdat ik geen geld had om verder te kunnen.Hoe sneu het verhaal van Sinie ook klinkt,er is altijd een andere kant.

Sinilind

Ik durf het bijna niet te zeggen... maar jeetje, je klinkt echt als een heks! Ik geloof graag dat de zaak met die ex (met haar eigen verhaal) escaleert. Daar is zij niet alleen debet aan.

In een eerder draadje benoemden een veel OO-ers dat je te veel op je eigen roze wolk zit en dat je de kinderen uit het oog verliest. Dat probeer ik je nog een keer mee te geven. Zet jouw en zijn kinderen eens op de eerste plaats, kijk hoe het gaat en ga niet te snel.

Begin...

Begin eens met een greintje respect naar de ex. Het is de moeder van zijn kinderen... Zonder dat respect gaat dit niet werken! Je disrespect druipt van het scherm. Gruwel!

Chantal (die niet begrijpt waarom ex-en, stiefvaders, stiefmoeders etc over elkaar moeten rollebollen. De vader/moeder van je (stief)kinderen, kun je daar niet een klein beetje respect voor opbrengen? In naam van de kinderen?)

Maar sini....ot

Jij en ook je zoon kunnen je facebook account afschermen, en dat lijkt me echt heel verstandig in dit geval. Jouw account is openbaar!

Eens met fio

Dag Sini,

Helemaal eens met Fio: ik had je in 2 seconden gevonden op Facebook, bescherm jezelf en je zoon!

Jacq

Wachten

Ik heb hier geen echte ervaring mee. Mijn kinderen waren nog heel jong toen ik mijn man ontmoette en bovendien was er van exen in een prominente rol geen sprake. Dat ging dus allemaal vrij makkelijk.
Echter als ik jouw verhaal zo lees dan zou ik sowieso nog lang wachten. Als de ex zich nu al zo gedraagt dan gaat samenwonen natuurlijk helemaal een oorlog opleveren.
Daarnaast heb je dan nog alle gewone problemen als samengesteld gezin. Problemen die je nu misschien niet zo tegenkomt omdat je daarvoor te weinig tijd samen doorbrengt met alle kinderen.
Daarom zou ik zolang ex nog dusdanig boos is voorlopig maar niet gaan samenwonen. De spanningen die je dan gaat krijgen zullen de relatie ook geen goed doen.
Misschien kan je wel dichter bij elkaar in de buurt gaan wonen?

Het lijkt me trouwens heel zwaar om een relatie te hebben met een man wiens ex vrouw nog zo emotioneel betrokken is bij hem. Ik snap haar woede ergens wel. Liefde en haat liggen heel dichtbij elkaar. Er mee leven lijkt me echter voor zowel je vriend als voor jou heel zwaar. Ik zou dan ook voorlopig zeker voor rust in de tent kiezen (zeker ook met oog op je eigen kinderen) en het samenwonen op de lange baan schuiven.

Poeh eh exen

Maylise schrijft: "Daarom zou ik zolang ex nog dusdanig boos is voorlopig maar niet gaan samenwonen"

Als mijn man en ik dat gedaan hadden, woonden we nu nog niet samen; inmiddels zijn wij al meer dan 25 jaar getrouwd.
Wordt hier niet een beetje teveel rekening gehouden met een kwade ex ?!

Tjsa

Misschien voelt het raar om rekening te houden met een kwaaie ex omdat je vindt dat ze het niet verdiend om rekening mee gehouden te worden, integendeel waarschijnlijk. Maar ik denk dat je jezelf voor de gek houdt als je denkt dat zij als losstaande factor de enige verstorende factor is voor samenwoon geluk.
En hoe gefrustreerd je ook bent over haar gedrag: het is een gegeven, je hebt er vrijwel geen invloed op en de invloed die je hebt is negatief.

Fascinerend vind ik dat op dit forum veel draadjes zijn geschreven vanuit het perspectief van zo'n (kwaaie) ex; over vaders die destijds wilden dat moeders thuisblijven voor de kinderen en hun nu met lege handen laten staan, over vaders die niet in het belang van hun kinderen denken maar hun eigen geluk voorop zetten en daar ook spoed achter zetten, over nieuwe stiefmoeders die niet doorhebben watvoor geschiedenis er aan de man vastkleeft.
En eigenlijk vind ik het vooral boeiend in het licht van het draadje hierboven; over vrouwen die wel of niet financieel onafhankelijk zijn en de consequenties. De ex van Sini haar lief zal hier ongetwijfeld ook haar verhaal in hebben, daarom is ze nu zo boos.

Enfin los van die beschouwingen is mijn advies naar Sini heel eenvoudig: wacht nog zeker twee jaar, voeg de gezinnen stap voor stap samen en zet het belang van de kinderen voorop, al is t maar omdat je zelf ook ongelukkig wordt in een ongezellig huishouden.
Hier vaart achter zetten is jezelf voor de gek houden; de ingrediënten die je beschrijft zijn te explosief. Ook al kunnen jullie er helemaal niks aan doen, face it, het is zo en je schiet er niks mee op om dat te negeren.

Wij hebben zelf een samengesteld gezin en om mij heen ken ik er ook een paar bijzonder goed. In alle situaties dat de kinderen bewust het oude kerngezin hebben meegemaakt en bij beide ouders wonen is het pittig voor ze om opeens een nieuw samengesteld gezin te moeten zijn. En niet slechts pittig in de zin van even een paar weken wennen.
Ja, ik denk een samengesteld gezin kan een gelukkig gezin worden maar niet vanzelf.