Voor de tweede maal uit elkaar met een kind

En hoe oud is je oudste dochter?

Ang.elO schreef op 05-01-2024 om 23:05:

[..]

Ze is 9

Oh maar dat het niet goed gaat tussen je huidige partner en haar is dan toch niet zo haar te verwijten, toch? Daar is ze te jong voor. Je partner is de volwassene immers. Ze kan vervelend zijn doordat ze loyaliteit voor haar moeder heeft, maar dat zou jij dan met je ex moeten bespreken. En ook bij andere problemen ben jij als vader verantwoordelijk voor de opvoeding en haar begeleiding. Niet doen of het een tiener van 17 is en een bijna gelijkwaardige partij voor je partner, maar kijken hoe je op een goed manier de harmonie tussen die twee kan herstellen. En daar desnoods hulp bij zoeken

Ang.elO schreef op 05-01-2024 om 23:07:

[..]

Ja klopt, ik ga er dus alleen wonen, met 2 dochters die waarschijnlijk part time bij mij gaan zijn, alleen vraag ik mezelf af hoe ik dat in de praktijk ga kunnen verwezenlijken

Als je ze beiden in part time hebt, is het misschien het beste die tijden tegelijk laten lopen en als het kan dan wat minder te werken en op andere dag wat meer. Het vraagt organisatie maar het kan goed te doen zijn. 

De eerste break up was een hel, schrijf je, maar hoe is de verhouding nu met de moeder van je oudste dochter?

Wat maakte de eerste brake-up tot een hel? Waar ben je nu bang voor?
Wat ik lees tot nu toe is dat je je vooral gefocust hebt op de bouw van je nieuwe woning. Heel mooi. Maar ondertussen heb je twee kinderen gekregen en nauwelijks zorg aan hen gegeven, echt de minimale regeling. Wil je dit zo voortzetten? Dan heb je een keer in de twee weken een weekend met twee dochters, en 50% van de vakanties. Het wordt tijd dat je je nu al enig beeld gaat vormen over hoe je dan zorgt voor kinderen. Heb je echt geen idee?

Tsjor

'Dus onrechtstreeks komt het iedereen ten goede. Ik krijg eigenlijk dezelfde reactie van u als van m'n vriendin, weinig respect voor het 7 op 7 werken, niet alleen voor mezelf maar ook voor haar en de kinderen.'
Inderdaad, onrechtstreeks. Maar ondertussen geef je er blijk van dat je geen enkel besef hebt van wat het betekent om bijna altijd alleen te staan voor de zorg voor een pasgeboren kind. Hoeveel respect heb je daarvoor. En dat is niet 7/7, maar dat is 24/7, zonder pauze.
Heb je met haar overlegd: wat wil je, dat ik weg ben en dat we dan over een paar jaar een huis hebben met lagere lasten, of dat ik meer thuis ben en zorg draag voor het kind? Heeft ze een keuze daarin gehad? Of is het een opgedrongen situatie geweest: zo zorg ik voor jou en je kind en daar moet je respect voor hebben en dankbaarheid voor zijn. Ik hoop dat je beseft waarom je vriendin reageert zoals ik reageer.
Verder zou ik je adviseren je wat meer te verdiepen in voortplantingstechnieken en hoe een zwangerschap voorkomen kan worden. Voor iemand die geen kinderen wil heb je al twee keer niet alleen jezelf, maar ook twee vrouwen en twee kinderen in de problemen gebracht.
Je hebt dadelijk een mooi huis met lage lasten. Jullie waren niet getrouwd, dus het huis zal voor jou zijn. Je kunt proberen een omgangsregeling af te spreken met de tweede vrouw, waarbij je de kinderen tegelijkertijd ziet en dan minimaal, een keer in de twee weken een weekend, 50% van de vakanties. Mijn advies zou zijn om de alimentatie te laten berekenen door een boekhouder of door het LBIO of door een advocaat, waar jullie het samen ook maar over eens worden. En dan eens goed gaan nadenken over wat je wil met vrouwen en kinderen en een gezellig avondje in de kroeg.

Tsjor

Nou ik vind dat Tsjor wel degelijk advies geeft hoor: Je kunt proberen een omgangsregeling af te spreken met de tweede vrouw, waarbij je de kinderen tegelijkertijd ziet en dan minimaal, een keer in de twee weken een weekend, 50% van de vakanties. Mijn advies zou zijn om de alimentatie te laten berekenen door een boekhouder of door het LBIO of door een advocaat, waar jullie het samen ook maar over eens worden.

In de slachtofferrol gaan over dat jij erkenning moet krijgen voor het huis bouwen, helpt je niet verder. Er zijn goede vragen gesteld: waarom was de vorige scheiding een hel. Omdat je zoveel kluste naast je werk, toch? Nu is dat huis bijna af en kan je een heerlijk nestje voor jou en de meisjes maken. Goed organiseren, misschien juist meer dan je je oudste dochter ziet en er wat van maken. (en de oudste ook meer zien) Gezelligheid, leuke kamers, dingen ondernemen met de meisjes. Je oudste vindt het vast leuk een klein zusje te hebben. Waarom het zo somber inzien? Je kan een heel rijk leven hebben als je inzet voor de kindjes, ze zijn geen last, ze zijn een zegen. Heel veel mannen zeggen op hun 70e: ik wou dat ik me meer verbonden had met mijn kinderen, dat is de enige rijkdom. Nou top dat je nu dat huis hebt, nu kan je gaan genieten van je kinderen 

Hoe je het in de praktijk gaat verwezenlijken lijkt me niet zo heel ingewikkeld. Als je de beide moeders maar op 1 lijn krijgt wat betreft de afspraken over de omgangsregeling. Je zou voor jezelf helder moeten zien te krijgen hoeveel tijd je beide kinderen zou willen/kunnen hebben, redelijkerwijs. En de woonsituatie van de beide moeders speelt natuurlijk een rol.
Uitgaande van bijvoorbeeld een 50-50 regeling voor beide kinderen zou je kunnen denken aan een 3-4-4-3 schema voor de jongste (want een jong kind vindt het meestal lastig om lang van een van de ouders gescheiden te zijn. En voor je oudste zou je kunnen kijken naar week-op-week-af. Dan heb je zowel tijd met jongste alleen, oudste alleen en tijd met beide meisjes samen (ook belangrijk, ze zijn tenslotte zusjes) en je hebt ook nog eens dagen alleen, ook nodig om bij te komen van het zorgen voor 2 kinderen.
Ja, dat wordt druk, maar heel veel alleenstaande ouders gingen je voor. Er zijn zelfs ouders die echt in hun eentje hun kinderen grootbrengen omdat de andere ouder overleden is. Dus jij kan dit ook.

Verder ben ik het wel met veel schrijvers hierboven eens. Je komt wel erg slachtofferig over, terwijl ik vind dat jij in dit verhaal toch vooral jezelf wat te verwijten hebt. Binnen een maand al geen condoom meer gebruiken is echt wel een beetje dom. En al je tijd en energie steken in een huis waar je vriendin niet om gevraagd heeft zou ik zelf ook niet heel erg aantrekkelijk vinden. Nogal egoïstisch. Ook al zou zij er later van geprofiteerd hebben, de eerste tijd met een klein kind is nou eenmaal retezwaar en jij hebt haar zo te lezen erg weinig ondersteund. Als je serieus van plan was een relatie met haar te op te bouwen en te houden had je dáár je energie in moeten steken. Er is werkelijk niemand die op zijn sterfbed zo blij is dat hij (meestal mannen) zo hard gewerkt heeft en zo weinig van zijn kinderen heeft meegemaakt. Maar ja, no use crying over spild milk, dus focus je nu op hoe je zo goed mogelijk een vader kunt zijn voor je beide kinderen. En de relatie met hun moeders goed kan krijgen/houden. Dat kan prima.