Voel me zo eenzaam in mijn huwelijk
Hallo allemaal, ik zou graag hier eens de andere kant van het verhaal willen horen. Ik wil weten of ik het fout doe of niet. Wat natuurlijk altijd wel kan zijn maar dat ik het zo niet zie. Daarom jullie oprechte mening.
Ik ben 14 jaar samen met mijn partner waarvan 12 jaar getrouwd. Ik kwam uit een relatie waar ik heel slecht behandeld werd. Ik werd er meermaals bedrogen en hij nam drugs. Maar ik was zo verliefd dat ik maar bleef proberen. Op een gegeven moment was ik het echt zat en ben ik vertrokken en alleen gaan wonen. Niet lang erna kwam ik mijn man tegen. Heel onverwacht. Hij was echt alles waarvan ik droomde dat mijn ex zou zijn. Hij was lief, romantisch, attent, grappig,... we waren echt gelukkig!! Tot er kindjes kwamen... Hij veranderde.. In het ziekenhuis bij ons eerste zoontje sliep hij gewoon door terwijl ons zoontje weende. Ik moest de verpleegster bellen om mijn zoontje te pakken want ik kon niet uit bed wegens breuk van mijn staartbeen. Maar ik zag er nog niks kwaad in. We kwamen thuis en ook daar geen hulp met ons zoontje. Geen nacht, geen pamper, geen flesje, niks... wel probeerde hij me te helpen in het huishouden waar hij kon. Dus ik zei er niks van en ging gewoon verder. Dan zoontje 2 wist ik al dat ik geen hulp zou krijgen. Deze keer was het een prematuur en huilbaby en kort na de geboorte ook nog het RSV virus. Alles heb ik alleen moeten doen, geen enkele keer is hij een nacht komen waken in het ziekenhuis!! Waardoor mijn ander zoontje zich in de steek gelaten voelde door mij... Als ik iets zei werd hij woedend!! Dat ik blij moest zijn dat hij thuis bleeft met de andere en dat hij hielp in het huishouden!! 8 maanden lang weende ons kindje bijna dag en nacht en ik stond er alleen voor, hij ging slapen!! Dat heeft me heel pijn gedaan!! Maar als ik iets zei was het laaiende ruzie dus ik zweeg. Nu zijn de kindjes 9 en 6 en alles al wel iets gemakkelijker. Alleen onze oudste heeft de diagnose ADHD. Ook hier sta ik weer alleen. Psychiater, psycholoog, medicatie uitzoeken alles moet ik alleen doen. Hij trekt er zich niks van aan!! Weet er zelfs niks van!! Als hij thuis komt van werken kijkt hij de hele tijd op zijn smartphone of laptop. Als ik vraag om de jongens te helpen met huiswerk is het met een dikke zucht. Alles wat ik vraag of zeg draait uit op ruzie. Ik krijg geen kus, geen knuffel,... nooit doe ik iets goed. Dit weekend mee gaan MTB'en met het hele gezin en ik heel fier dat ik volgehouden had zegt hij amai vind ge dat al de moeite, dat was toch niks he!!! Ik vond dat zo erg want ik was wel trots op mezelf!! En hij haalde het meteen naar onder!!!
Ik voel me zo alleen maar hij ziet het niet. Hij zegt dat ik overdrijf dat het door corona komt dat we nu weinig tijd hebben voor mekaar alleen. Maar is dit het huwelijk? Geen kus, knuffel, warmte, lachen... Nu moet ik toegeven doordat ik toen mij zo in de steek gelaten voelde ben ik ook wel afstandelijker en harder geworden. Dus misschien komt het door mij? Maar als ik nu moeite doe, duwt hij me weg... Ik ga er kapot aan!!!!! Ik wil me geliefd voelen...
Moeilijk
Het klinkt niet als een leuke man, en inderdaad als een eenzaam huwelijk, maar wij horen natuurlijk alleen jouw verhaal. Hij ziet de dingen ongetwijfeld heel anders en de waarheid ligt ergens in het midden.
Als ik jou was, maar dat ben ik niet dus je mag dit negeren, zou ik relatietherapie voorstellen. Juist om elkaars kant weer te gaan zien. Mijn man en mij heeft het erg geholpen.
Vergeet ook niet dat het opvoeden van een kind waar “iets mee is” zwaar is (ik heb er een met een lichte vorm van autisme) en dat de coronaperiode voor niemand makkelijk is. Overigens is dat des te meer reden om hulp in te schakelen.
AlisonH
Bedankt voor je berichtje.. Ja ik begrijp wat je bedoelt. Hij zal waarschijnlijk ook veel mee zitten maar hij zegt er niks van dus kan ik er ook niks aan veranderen snap je?
Hij is sinds 2 maanden ook aan de antidepressiva dus ik hoopte dat hij weer wat blijer of opgewekter zou worden...
Relatietherapie heb ik al vaak voorgesteld maar wil hij absoluut niks van weten. Volgens hem is er niks mis met onze relatie. Het is nu gewoon zwaar zegt hij met kleine kinderen en door corona. Maar je kan toch elkaar niet negeren tot de kinderen groot zijn en dan plots kan hij wel terug lief zijn, attent, grappig,..
Ja de opvoeding van onze kindjes is heel zwaar want we vermoeden dat de jongste ook ADHD heeft.. maar net daarom moeten we bij elkaar terecht kunnen niet?
Hij is totaal niet met ons gezin bezig... vraagt nooit hoe het op het werk was, als ik me ziekjes voel of pijn heb kan hij alleen maar zuchten en zeggen alee nu dat ook weer... Als ik tegen hem praat hoort hij me vaak gewoon niet...
Vroeger keek hij nog wel eens naar mij als ik me extra mooi gemaakt had maar nu 0 reactie nog... maar verwacht dan wel sex. Maar ik heb het daar heel moeilijk mee om dan die knop om te zetten.
Wat is er wel leuk aan hem?
Het klinkt alsof deze relatie je leven er niet leuker op maakt. Wat is er wel leuk aan hem? Wat zou je missen als je uit elkaar ging? Misschien helpt het om daar op te focussen.
Een depressie helpt natuurlijk niet, maar het lijkt alsof hij daarvoor ook al geen liefdevolle partner en vader was.
En als je niks zegt over hoe je je voelt en wat je nodig hebt, is de kans niet zo groot dat je het krijgt. Beter communiceren lijkt me voor jullie ook belangrijk. Heb jij hem verteld wat je hier schrijft? Want dan is zijn conclusie dat er niks mis is met jullie relatie wel een beetje vreemd.
Therapie
Veel mannen staan pas open voor relatietherapie als ze daar zelf het nut van inzien. Vaak is dat als hun vrouw al met ingepakte koffers op de oprit staat. Dat hij geen probleem heeft denkt hij maar. Jij hebt een probleem, en dus is er een relatieprobleem.
Overigens heeft hij wel gelijk: de periode met jonge kinderen is zwaar, en de coronatijd is pittig. Betekent niet dat je daar willoos onder moet lijden.Ik hoor nu dat hij sinds kort antidepressiva slikt. Kan even duren voor die werken, en ook voor je de goede hebt gevonden. Met een echte klinische depressie is er helaas weinig ruimte voor de gevoelens van anderen, ook dat weet ik uit ervaring. Alleen was ik degene met de depressie.
Die seks blijft een ding. Mannen zoeken doorgaans verbinding door seks, vrouwen hebben verbinding nodig voor ze behoefte hebben aan seks. Ook daar kom je samen maar moeilijk uit.
Is het een idee om voor jezelf een therapeut te zoeken om de dingen een beetje op een rijtje te krijgen? Jouw eerste relatie speelt ongetwijfeld ook nog mee in hoe je de dingen ervaart.
Sterkte ermee!
Overigens....
Ik sluit me aan bij Zonnehoed. Wat is er nog wel leuk aan hem? Levert hij nog een positieve bijdrage aan het leven van jou en de kinderen of heb je er, bruut gezegd, alleen maar last van?
Ook eens met de opmerking dat je hem echt zult moeten vertellen hoe je je voelt. Zonder verwijt, zonder dreigementen, feitelijk. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan en misschien heb je dat al heel vaak geprobeerd.
ooit vond je hem lief, romantisch, attent, grappig...
...en toen jullie kinderen kwamen, sloeg het allemaal om. Al jaren geleden. Dat is wat ik lees.
Wilde hij eigenlijk wel een gezin? Wat was zijn ervaring met kinderen? Wat was hij thuis gewend? Was jij enthousiaster over een gezin krijgen dan hij?
Natuurlijk kun je de tijd niet overdoen, gedane zaken nemen geen keer - ik zit gewoon te zoeken waar het zo mis ging.
AlisonH
“Hij ziet de dingen ongetwijfeld heel anders en de waarheid ligt ergens in het midden”
Dat kun je niet zomaar stellen. Soms gebeurt het dat iemand nog niet eens alles heeft vertelt, dan kan het zijn dat de waarheid juist nog erger is.
Thera
Dat is waar, het klopt niet altijd.
kinderen
Dank u allemaal voor de berichtjes..
Ik heb al vaak met hem proberen te praten met hoe ik me voel maar dat resulteert bijna altijd in ruzie. Hij voelt zich meteen aangevallen terwijl ik niks verwijtend probeer te zeggen maar rustig mijn gevoelens wil uiten. Hij stoot het dan ook vaak op mijn hormonen, is het weer de tijd van de maand zegt hij dan!! Nu ben ik sinds vorige week terug aan de pil omdat mijn hormonen overhoop lagen en nu steekt hij het daarop als ik iets zeg.
Hij zegt nu wel dat hij beter geen kinderen had genomen dat hij er niet voor gemaakt is. Maar hij heeft toen daar niets van gezegd. Hij neemt nu 2 maanden antidepressiva in het begin leek het te werken maar nu lijkt het minder weer.
Mijn tip
Verplaats je in de periode die aanbreekt als de kindeten het huis uit zijn. Wat zie je? Een gelukkig stel? Een ongelukkige jij? Vraag je dus af of je man jouw toekomst aantrekkelijk zal maken of juist niet, onafhankelijk van de kinderen.
Los daarvan: denk na over wat de impact op de kinderen is dat hij zich zo opstelt en hoe de sfeer in huis daardoor is. Mijn mening is dat welbevinden van de kinderen voor moet gaan. Dus als zij hieronder lijden...
relatietherapie
Paper, ik zou echt relatietherapie plannen. Desnoods eerst zelf kennismaken met een therapeut en dan eisen dat hij mee gaat met je. Er moet gepraat worden en samen lijkt dat niet te lukken omdat jullie constant in hetzelfde kringetje praten.
Vuist op tafel, laat hem zien dat het je menens is, ik neem aan dat hij nu op deze manier ook niet oud met jou wil worden.
O jee
Ik zou eerst aan jezelf gaan werken. Ik lees heel veel verwachtingen naar de ander toe, onuitgesproken teleurstellingen en vermoed dat gesprekken daarover in de 'jij' vorm gaan. 'jij hebt mij niet geholpen toen...' of zoiets. Ook heb je in het begin waarschijnlijk veel compensatie van je man gekregen, want hij was alles dat je wilde dat je ex zou zijn. Dat is een heel ongelijke basis voor een relatie.
Elledoris
Van de informatie die we hebben, is mijn beeld van haar man niet bepaald positief. Kennelijk is meneer vooral charmant tegen een vrouw die alle tijd voor hem heeft en stoppen die charmes zodra ze de moeder van zijn kinderen is geworden. Door het gedoe in Amerika zie ik nu opeens gekke beelden voor me. "Dat kinderen leuk zijn is fakenieuws! Ik wil mijn vrijheid terug! Ze heeft mijn vrijheid gestolen!". Sorry, ik liet me even gaan.
Als we afgaan op wat ons is verteld, waarom zouden we dat niet doen?, dan valt de man wel wat te verwijten. We leven in de 21ste eeuw en niet in de jaren voor de Dolle Mina's. Dat hij netjes meedraaide in het huishouden, chapeau, maar kinderen heb je net zo samen als de stofzuiger. Verschil is dat je kinderen niet in een kast kunt zetten tot je weer zin hebt om de handen uit de mouwen te steken. Hij heeft ze nu, dus dan moet hij er net zoveel voor over hebben als zijn vrouw. Zo niet dan is hij geen knip voor de neus waard.
Ik denk dat wij ook wel een zekere "conservatieve" verdeling hadden en soms vond ik hoe het een en ander verliep niet altijd geslaagd, eufemistisch gezegd, maar wat zeker wel zo was en is, is dat man meteen op de fiets sprong en springt voor de kinderen als dat nodig was en is. Dat deed en doe ik dan weer niet. Ik denk dat het wel nuttig kan zijn als iemand als Paper haar verdriet en boosheid even in de koelkast probeert te zetten en dan eerlijk zoekt naar de kleine dingen die hij toch wel blijkt te doen. Hoe erg is het als hij liever niet altijd luiers verschoont als daar iets tegenover staat? Bijvoorbeeld als hij wel hun speelgoed repareert en hun kamers stofzuigt?
Dat hij er 's nachts nooit uitgaat voor de kinderen, hun huilen maar irritant lijkt te vinden en niets doet om Paper te steunen, dat hij Paper eigenlijk verwaarloost wat knuffelen betreft, is natuurlijk echt niet goed te praten. Maar beseft hij echt hoe dat laatste voor Paper is? Dus Paper, heb je letterlijk gezegd " ik wil dat je me vaker vasthoudt, want dat mis ik"?
Man anders dan vrouw
Eens met laatste tip van kaaskopje, vaak denken wij vrouwen goed te communiceren. Maar we doen dat niet. Vraag jij ook wel aan hem wat hij anders zou willen in jullie relatie? Probeer dan niet in verdediging te gaan. Google ook eens op dialoog IPV discussie. Misschien printen en samen proberen?
zou je niet voor mij willen praten met ´wij vrouwen`. Dat is seksisme.
We?
'vaak denken wij vrouwen goed te communiceren. Maar we doen dat niet. '
Ik wel.
😂😂😂
Kaaskopje
Hoho, ik praat het gedrag an man zeker niet goed. Maar uit eigen ervaring weet ik hoe je elkaar onbewust kan versterken in bepaald gedrag én dat je de ander niet kan veranderen. Wel jezelf. Je eigen verwachtingen, je eigen communicatie, je eigen zelfvertrouwen. Wil niet zeggen dat dat makkelijk is hè. Is mij helaas niet gelukt tijdens mijn huwelijk. Ik vind echt dat mijn ex mij emotioneel beschadigd heeft, maar ik vind ook dat ikzelf veel te lang verkeerde verwachtingen heb gehad en onhandig heb gecommuniceerd en de schuld vooral bij ex heb gelegd. Mijn ex ging er bijvoorbeeld ook nooit uit 's nachts. Daar heb ik achteraf onbewust wel aan meegewerkt. Door altijd zelf eruit te gaan. Ervan te balen en boos te worden. Maar ik heb er geen objectief gesprek over gehad of gedacht, jammer baby, ik heb nu ook geen zin om eruit te gaan.
Het gaat mij erom dat ts hopelijk haar eigen valkuilen kan zien. Dat maakt werken aan een relatie een stuk makkelijker.
Kern?
'Hij zegt nu wel dat hij beter geen kinderen had genomen dat hij er niet voor gemaakt is. Maar hij heeft toen daar niets van gezegd.' Wanneer had hij daar iets van moeten zeggen? Blijkbaar heeft hij dat vooraf anders ingeschat. Het lijkt me wel een kern van het probleem, je verhaal klinkt als het verhaal van iemand die overbelast is (en vervolgens ben jij ook overbelast).
Misschien is het goed om het klein te houden, dit probleem is al groot genoeg. Denk eerst zelf even na, wat als hij inderdaad tot de conclusie is gekomen, dat hij 'niet gemaakt is' voor kinderen? Wat zou dat voor jou betekenen (niet meteen denken aan scheiden en wegrennen met de kinderen of hem het huis uit zetten)? zou het gesprek daarover mogelijk zijn, zonder dat het een verwijtend gesprek is, maar meer op het niveau van begrip voor het probleem en samen zoeken naar oplossingen? Bijvoorbeeld: stel dat hij nu echt niet om kan gaan met de drukte van de kinderen, zijn er dan andere gebieden in het leven waarop hij jou kan ontlasten, zo concreet mogelijk?
Tsjor
