Verzuurde ouders

moeilijk

Ik sta er dubbel in. Ben zelf rond de 50, merk dat ik ook bepaalde dingen niet meer wil, geen zin meer in heb, me erger aan bepaalde dingen. Ik ben niet verbitterd, verre van dat, maar dat komt vanzelf met de jaren, net zoals je op een gegeven moment geen kinderen meer wilt.

Mijn ouders beginnen ook een beetje te mopperen af en toe, mijn moeder kan ook wat griepen waarbij iedereen de schuld krijgt behalve zij, mijn vader heeft ook geen zin meer in bepaalde activiteiten, hun wereld wordt kleiner, de gezondheid brozer, de afspraken meer medisch dan sociaal en dan verandert je karakter mee.

Wat ik belangrijk vindt, nu ik er zelf zo tussenin sta, is dat er waardigheid blijft, respect naar de ander. Dat, wanneer je er wat tegenin gaat (als dat per se nodig lijkt), dat je dat netjes doet en met een vriendelijke omweg in plaats van direct en bot.
Een beetje ongemerkt sturen.

Ouderen worden op een bepaald moment weer een klein beetje ondeugende kinderen. Beetje dreinen, zeuren, bepaalde dingen lijken niet meer te landen. Mijn moeder lijkt wat bruggetjes verloren te hebben onderweg de laatste jaren. Ik maak me daar wel eens zorgen om, maar ik kan er nog niet de vinger op leggen of ik er iets mee moet.

De wereld gaat ze veel te snel, er lijkt meer aandacht voor al het andere dan voor hen, ze moeten op elk gebied steeds meer inleveren terwijl er nog van alles van ze wordt verwacht van bv de kinderen.
Mijn buurvrouw van 80 zei: ik wil geen zorgen meer, ik wil rust.

Nu is dat echt niet bij elke oudere zo, maar dat is ook afhankelijk van persoonlijkheid, sociale kring, familie, gezondheid, zelfstandigheid, interesse.
Niet iedereen zal dat dus herkennen, maar ik kom veel ouderen tegen in mijn werk en herken het eigenlijk wel regelmatig.
Vooral als ze nog samen zijn en daarmee elkaar versterken, dan kunnen ze zeer onaangenaam zijn naar buiten toe.
Als je ze iets anders benadert, kan dat ineens omslaan.

Schaam je in stilte, stuur voorzichtig iets bij, herhaal en verwacht niet dat het zal landen of dat ze het met je eens zijn en daarom zullen veranderen. Probeer begrip te tonen, het onderwerp te veranderen en te beseffen dat wat afgebroken is in de hersenen er niet meer bijkomt. Maar blijf ze zien als de mensen die ze waren, de ouders van je man, de grootouders van je kinderen. Zonder hen waren zij er niet geweest.
Dat is hoe ik het heb gedaan tot ze overleden waren. Het waren geen schatjes, verre van dat en het kostte me soms veel moeite. Maar met het omdenken kwam ik zelf al een heel eind.

Dewi

Mooi dat, dat onze kinderen later evenveel begrip voor ons tonen als wij destijds voor hen. En dat betekent ook dat je ze niet altijd even serieus moet nemen.

Mijn kinderen nemen me nu al niet serieus.

Same here, maar ze doen me nog wel na. En je weet, imitation is the most sincere form of flattery

Grootvader

Wij hebben destijds een periode gehad waarin mijn (alleenstaande moeder) ruzie had met haar (eveneens alleenstaande) vader. Niemand weet meer waar het over ging, maar we hebben hem als kinderen jarenlang niet gezien, hij moet vast behoorlijk eenzaam zijn geweest. Dat zijn van die zinloze verwijderingen waar werkelijk niemand beter van wordt.

idd

en dat voorbeeld heb ik ook en ik zie daarbij het verdriet van mijn ouders en de gevolgen ook voor mij, mn kinderen.

Mijn moeder heeft een psychische aandoening en is 73, tel uit je winst zou ik zeggen, maar zo pak ik dat niet aan. Ik ben van jongs af aan gewend geraakt om met een omweg te benaderen en dan te sturen. Zelfs bij mijn nieuwe baan hadden ze dat snel door en krijg ik nu binnen 2 seconden de telefoon doorgegeven of word ik een kamer ingeduwd

En nee, idd neem je niet alles serieus, maar dat doe ik bij niemand, inclusief mezelf, anders heb je geen leven

O vreselijk

Nee, geen ervaring mee. Bijna alle (schoon)ouders al overleden, niemand zuur. Gek genoeg zie ik het als vijftiger wel een bij vrienden, dat ik denk 'wat heb jij het nou al opgegeven'.

Je zou misschien met je man kunnen kijken wat hij wel/niet wil doen en hem daarin steunen. Als zij geen hulp accepteren van derden houdt zijn verantwoordelijkheid ook ergens op. En inderdaad afstand nemen.

In zo'n ziekenhuis zou ik echt zeggen 'ik wil dit niet, anders ga ik weg'. Je kunt liefdevol zijn én grenzen trekken; het 1 sluit het ander niet uit. Zij zullen er niet door veranderen, maar misschien helpt het tegen de hoofdpijn.

Sterkte!

Mijn vader, die inmiddels overleden is, kon ook zo uit de hoek komen, soms ronduit gemeen en beledigend terwijl hij van oorsprong een zachte goedaardige man was. Ik irriteerde me mateloos en vloog er meteen bovenop met het gevolg een rotsfeer, spijt en schuldgevoel. Hij woonde alleen, was hulpbehoevend en ging alsmaar verder achteruit. Het waren zijn frustraties die er uitkwamen op de verkeerde manier en omdat ik zo dicht bij hem stond had ik geen drempel om me in te houden. Ik hoop dat ik het zo goed uitleg want ik kan de juiste woorden niet vinden. Later heb ik van meer mensen soortgelijke verhalen gehoord, de moeder/vader-kind relatie is dan te eigen en ze voelen zich vrij om uitgebreid te klagen en te chagrijnen. Het valt ook niet mee als je het allemaal niet meer bij kan houden. Het zal ook wel in de aard van het beestje zitten en ik herken zelf ook wel zaken, niet het gemene of beledigende maar wel het klagen, mopperen en zure, oeps.

het valt niet mee...

... en achteraf denk je soms: had ik niet wat geduldiger en invoelender kunnen zijn; oud worden en steeds maar moeten loslaten, het is niet mis. Wat akelig gedrag betreft, denk ik dat er hersenbeschadigingen aan ten grondslag liggen, beginnende Alzheimer en dergelijke. Zoals bij pubers een bepaalde hersenkwab nog niet volgroeid is wat tot onhandig gedrag kan leiden (of zoiets) , is er iets omgekeerds gaande bij veel (hoog)bejaarde mensen.
En ja, soms zijn er te weinig mensen dichtbij meer waardoor ze kinderen te zweer overladen met allerlei negatiefs. Dat herken ik.
Het is een zegen als je geboren bent met een opgeruimde, optimistische aard.

Dat denk ik ook Bromvlieg

Het denkvermogen neemt af bij sommige ouderen.

Het is een zegen als je geboren bent met

een opgeruimde, optimistische aard.===

Nou, dan kan het ook misgaan. Ik krijg nu zelfs al wel eens te horen dat ik een beetje een ouwe zeur aan het worden ben. Ik werd door dochter onderhanden genomen omdat ik tegen vuurwerk ben (geworden) en dat op Facebook bespreek.

Hier net andersom

Mijn vader was vroeger erg opvliegend, grof in de mond en zijn handen zaten geregeld nogal los. Dat hebben mijn moeder, zusje en ik vaak gemerkt. Maar het ergste was het eindeloze gevloek en gescheld.
Nu is hij heel anders. Eigenlijk sinds zijn pensioen. Blijkbaar is er een druk van hem afgevallen en daardoor is hij veel makkelijker in de omgang. Af en toe komt zijn ware aard weer naar boven maar in het algemeen is het goed te doen.
Gelukkig ook maar want als mantelzorger ben ik er vaak.

Naar waarde inschatten

Mijn vader is dementerend en kan onredelijk voor de dag komen. Als ik dan zie hoe mijn moeder hiermee omgaat, merk ik dat ik nog veel van deze oudere dame kan leren. Ze laat mij zien dat negeren sneller de lucht doet klaren dan discussies aangaan.
Alleen de voorvallen die er toe doen, pakt ze aan. Ook uit eigenbelang want steeds in gaan op futiliteiten is zo energievretend, die energie heeft ze niet meer.

Ze is ondertussen een meester in veranderen van onderwerp.

Zeker knap

Ik lig nog wel eens overhoop met man, als iets niet duidelijk is, of verkeerd begrepen wordt. Ik sta er niet altijd bij stil dat iets niet duidelijk overkomt op man en hij staat er niet altijd bij stil dat dat voor mij niet altijd meteen duidelijk is. Het maakt de communicatie niet eenvoudiger.

herkenbaar

Mijn vader, rond de 60 jaar is een vreselijke knorrepot aan het worden. Ik moet er erg aan wennen en ik vind het eigenlijk niet meer leuk om bij mijn ouders op bezoek te gaan. In de kerstvakantie hadden de kinderen bij hen gelogeerd (op verzoek van opa en oma) en het was eigenlijk niet zo leuk geweest. Van opa mocht er niks en hij was de hele tijd sjagrijnig Zelfs de kinderen merken het al dus. En inderdaad, het fatsoen verdwijnt ook. In een winkel openlijk klagen over vanalles, de verkoper -indirect, maar zeer duidelijk- uitmaken voor oplichter bijvoorbeeld.... brr. Daar wil ik niet meer mee gezien worden, eigenlijk.

Dat vader een slechte gezondheid heeft zal zeker invloed hebben op zijn humeur, maar lastig vind ik het wel.

@lieverdje

Ha, mijn man hoopt dit jaar 60 te worden, ik kan maar beter op mijn hoede zijn, hahaha.

Ik denk dat een slechte gezondheid en de frustratie daarover hem eerder parten speelt dan zijn leeftijd. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn? Zijn ze om zes uur 's morgens klaarwakker bijvoorbeeld?
Logeren ze vaker bij deze opa en oma? Was het twee nachtjes of langer?