Verwachtingen

Vanuit de theorie wordt veel gezegd over hoe je jeugd en opvoeding je vormt. In combinatie met je karakter. We vallen vaak terug in het gedrag of patroon van onze jeugd als je weer in de setting komt met je ouders. Best lastig maar jij kunt jouw gedrag veranderen. Dus mijn advies is: verander je houding en gedrag naar je moeder toe. Je kunt anderen niet veranderen. 

Je dendatzelfde te lezen dat je niet voldoet aan de verwachtingen van je ouders maar is dat ook zo? 

Mijn vraag: heb je dit gesprek wel eens gevoerd en heb je dit gecheckt? 

En spreek je je weleens uit? Of ben je confrontatievermijdend? Geef je niet jouw grenzen aan, bijvoorbeeld over je kinderen. Dat hoeft niet op ruzietoon, maar je grens aangeven. Of zeg nee mama, mijn kinderen mogen gewoon even op de bank zitten. Doe je dat wel? zo nee verander dat gedrag van jezelf. Kijk wat er dan gebeurt. 

Jouw ouders zijn blijkbaar overtuigd dat hun manier de manier is. Als jij je niet uitspreekt leren ze nooit dat ze jou kwetsen of irriteren. Nu, waar jij je aan irriteert of wat jou of waar je je anders gaat gedragen raakt zegt iets over jou. En is iets wat je alleen zelf kunt veranderen. Misschien kan therapie je helpen. En goed analyseren waarom verander je in het bijzijn van je ouders of heb je je moeders stem in je hoofd? Waar komt dat door. Is het feit of in je hoofd? Hoe verander je dit. Kleine stapjes zou ik zeggen. Je kan verrast worden wat er bij anderen verandert als jij zelf jouw gedrag verandert. 

Hopelijk word je dan meer jezelf in bijzijn van je moeder. Dat verdien je. Niks mis met jou. 

Xxx

Hier ook zo'n moeder. Het is of niet goed of het deugt niet. Als je in haar beleving te lang niets hebt laten horen, begint zij een gesprek met de tekst "Zo, leef je nog?" Ook niet heel warm. Er valt ook geen gesprek over te voeren. Zelfreflectie staat niet in haar woordenboek.
Na flink wat divansessies met mezelf afgesproken dat ik de confrontatie, het gesprek, NIET hoef aan te gaan met haar. Want dat gaat me niets opleveren. Zij snapt niet waar ik het over heb, alles ligt namelijk altijd aan de ander en dingen die mij dwars zitten kan zij zich niet herinneren of ze zegt dat het nooit gebeurd is.

Wij hebben het geluk gehad dat er op een dag een schoonzoon in de familie kwam die ze heel erg hoog had zitten en die wel eens op een respectvolle manier tegengas gaf. Dat accepteerde ze. En van lieverlee hebben wij als kinderen daar ook steeds meer ruimte voor gepakt. En haar genegeerd (of ja en amen geknikt en nee gedaan) als haar gedrag of opmerkingen ons niet bevielen.

Ik moet zeggen dat het hebben van kinderen mij juist ook wel van dat stemmetje in mijn hoofd heeft genezen. Ik vind namelijk dat zij als opvoeder behoorlijk wat steken heeft laten vallen, en dat ik het beter doe. Dat is heel goed voor mijn zelfvertrouwen. En ik heb vrij recent nog therapie gehad om van het idee af te komen dat ik nog eens een studie af moest ronden. De therapeut vroeg na sessie 2 van wie dat moest. Ik beweerde eerst nog dat ik dat zelf wilde. Hij kwalificeerde dat als onzin, dan had ik het allang gedaan. Nou, daar had hij inderdaad gelijk in. Dat stemmetje was van mijn moeder. Ik heb zelf geen diploma of bul nodig om gelukkig te zijn. Ik heb een prima baan waar ik erg gelukkig in ben. Dat was het laatste restje dat ik nog 'op moest ruimen'.

Een warme band zal ik nooit met haar krijgen. Het gaat over koetjes en kalfjes en de kinderen, meer niet. Heel anders dan met mijn vader. Hoewel, ik moet zeggen dat ik de laatste jaren wel gestegen ben in haar achting, en dat doet wat met de interactie. Die is niet meer alleen maar negatief van haar kant.

Ik kan je alleen maar aanraden om vooral lief te zijn voor jezelf. Jezelf te leren waarderen. En in kleine stapjes je gedrag naar je moeder te veranderen. Je ervan bewust zijn is de eerste stap. Daarna komt bedenken wat je liever had gedaan. Dat visualiseer je dan een paar keer. En voor je het weet kun je in een volgende situatie wél adequaat reageren. Succes!

Zou het kunnen dat je ergens nog een stuk bevestiging van je moeder zoekt om je beter te voelen? Een stukje wat helpt voor je eigenwaarde?
Want je moeder heeft een duidelijke mening over dingen. Alhoewel het niet altijd een goede mening is. 
Misschien verwar je ‘van binnen’ in je dingen als: 
duidelijke mening=de waarheid

En ook heb je denk ik een overtuiging: Jij hebt het gevoel dat je minder slim bent.  ( Maar je hebt dat in het vergelijk naar je broertje toe. Daar zit een element al van bevestiging zoeken dat je wel goed bent)
Dat maakt ook dat je eigenlijk bevestiging zoekt van je moeder dat je slim bent. Want je zoekt uiteindelijk bij je ouders altijd bevestiging, bevestiging dat je ok bent. Dat doet ieder kind. Zo krijg je eigenwaarde.
Je vertelde dat je moeder graag een meisje wilde.Ik denk dat bij jou erg de invulling is ontstaan dat jij geen meisjes meisje was en je daarom minder waard zou zijn voor je moeder. En dat is gaan leven.
Voor je moeder was het waarschijnlijk allang veel sneller goed.
Naar mijn mening zit je met je moeder in een dynamiek waarbij iets in jou altijd blijft zoeken naar goedkeuring van haar.
Maar je kan die uiteindelijk alleen maar aan jezelf geven.
Goedkeuring aan jezelf geven dat je goed genoeg bent zoals je bent.
En ook vinden dat je snugger genoeg bent zoals je bent. Dat je prima bent zoals je bent.

Als je dat gaan vinden dan ga je zelf ook makkelijker spreken, kun je je makkelijker uiten in het bijzijn van je ouders en je moeder, registreer je dingen sneller en kun je sneller aangeven wat je prettig vindt en wat niet.
Er zijn ook cursussen waar je dit kunt leren.