Vervelende moeder, Help!
Mijn moeder is er naar mijn idee nooit echt voor mij geweest. (mijn broertje heeft hetzelfde idee). Ze was thuismoeder, maar als we uit school kwamen werd er niet eens gevraagd hoe het op school was? Ze was een boek aan het lezen. Als we vroegen of we chips mochten, keek ze niet eens op en was het 'hmm.. hmmm..'
Mijn vader was op de momenten dat hij thuis was, wel erg gezellig. Hij reisde de hele wereld over en is daar uiteindelijk mee gestopt om meer bij ons te kunnen zijn. We kregen alles en gingen vaak naar pretparken e.d. Toen had ik niets te klagen en was ik best een vrolijk kind.
Nu ik samen woon en mijn super lieve schoonouders ken, weet ik hoe het anders kan. Mijn schoonmoeder is heel betrokken en lief. Als ik zeik nat binnen kom omdat het hard regent en ik een stuk gefietst had vroeg ze of ik schone kleren wilde, een handdoek en of ze mijn kleding even in de droger zou gooien. Mijn eigen moeder keek niet eens om.
Mijn ouders waren toen nog bij elkaar en we konden het goed met hun vinden. Echter zijn die nu sinds 1 jaar uit elkaar. Bij de breuk heeft mijn moeder ontzettend veel verwijten gemaakt. Verteld dat ze liever was blijven werken, zodat ze een carrière had i.p.v. kinderen. Dat ze nergens keus in heeft gehad, omdat mijn vader alles bepaalde in huis. Dat ze niet op een rose wolk zat nadat ik was geboren.
Ik ben hier heel erg van geschrokken en vooral boos. Ik heb toen tijdelijk het contact helemaal verbroken omdat ik bezig was met het plannen van onze bruiloft en ik even geen zin had in alle drama.
Toen de bruiloft naderde vond mijn (inmiddels nu) man dat ik weer contact met haar moest zoeken, je kunt haar ten slotte niet 'niet uitnodigen' op je trouwdag. Ik heb dit toen met veel moeite gedaan en we hebben het erover gehad. Naar mijn idee niet echt uitgepraat. Alles wat ze zegt geloof ik niet meer. Ze zegt alles zo opgedreund, als of ze het niet meent. Ze heeft mijn hele leven alleen maar mooi weer gespeeld. Ons werd nooit iets verteld, 'hou de kinderen er vooral buiten'.
Ik dacht bij mezelf, ik houd het oppervlakkig. Ze belt toch niet zo vaak. Laat het maar voor wat het is. Mijn zusje (6 jaar jonger) schiet wel erg goed op met mijn moeder. Verwent door alle cadeau's ziet ze niet dat die cadeau's bedoelt zijn om alles maar goed te maken. Ik vind het heel vervelend als ik een cadeau krijg van haar. Maar kan het ook niet weigeren. Heb zelfs eens verteld dat ik het vervelend vind, omdat ik dacht dat het een goedmaak cadeau was. Ze vond zelf dat dat niet waar was.
Nu ben ik zwanger en belt ze me elke week! En als ik niet opneem mailt ze me. Dan mail je kortaf terug en blijft ze steeds reacties sturen. Ik heb haar niets te vertellen omdat ik haar er zo min mogelijk bij wil betrekken. Ze houd niet van kinderen, probeer dan niet nu ineens de perfecte oma uit te hangen! Het is nep! Alles aan haar lijkt gespeeld, niet oprecht. Ik heb haar verbannen van facebook, linkedin e.d. en de blijft vragen: 'Ik ben geen vrienden met jouw op facebook, gek he?' Dan negeer ik haar als ze mij blijft toevoegen.
Ik wil het contact ook niet helemaal breken, ten slotte zal ik haar ook altijd nog tegen komen op verjaardagen van mijn broetje en zusje. Ik heb alleen heel duidelijk al aangegeven dat ik absoluut geen kerst met haar ga vieren. Maar dat is makkelijk onder te brengen van: 'pap en mam, bij elkaar aan aan tafel met kerst, terwijl ze nog steeds niet de scheidingspapieren heeft getekend, is een beetje akward.' Mijn broertje en zusje zijn het hier gelukkig mee eens.
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe kun je meer afstand creëren zonder nog meer ruzie te krijgen?
klinkt
als of je moeder heel lang erg depressief is geweest en er nu na de scheiding uit aan het komen is. Het kan ook zijn idd dat je vader toch wat anderswas naar haar dan naar jullie en dat zenu haar zelf aan het worden is. Ook mijn moeder is na haar scheiding (die ze jaren eerder hadmoeten doen) ook veranderd maar een leuker mens is het niet geworden.
Wellicht kun je eens voor jezelf met een blanco blik naarje moeder kijken en dan bepalen watje wilt en niet het verledennop haar handelingen van nu blijven plakken.
Ja, dat klopt wel
Ze is inderdaad heel erg aan het veranderen en ik denk inderdaad dat ze depressief is geweest. Ze heeft het ook vast niet makkelijk gehad het laatste jaar (Baan kwijt, opleiding niet gehaald, scheiding, waarschijnlijk mid-life crisis). Maar ze is er inderdaad niet leuker op geworden. Misschien hoopt ze op een tweede kans met haar klein kinderen, maar ik heb die behoefte niet zo.
doet me denken
Dit verhaal van jou, doet mij denken aan het boek 'krassen in het tafelblad' van de Madelief serie. Madelief komt er dan achter dat haar oma zich altijd opgesloten heeft gevoeld in haar huwelijk en dat ze daardoor geen leuke moeder is geweest voor de moeder van Madelief.
Het klinkt inderdaad alsof je moeder erg ongelukkig en depressief was, in jouw jeugd. Ziek. En dat was heel moeilijk voor jou, want je wilt als kind natuurlijk dat je moeder blij en gelukkig is. (ten minste, dat wilde ik wel altijd, mijn moeder is ook depressief geweest, volgens mij en mijn zussen, en ze heeft nooit hulp gezocht).
Hulp zoeken voor een depressie, is iets wat pas de laatste twintig jaar 'normaler' is geworden. (hoewel het bij mij in de familie nog zeker een taboe is) De kans is groot dat je moeder die hulp niet had. En misschien zelfs wel, maar wisten jullie daar niets van? Een depressie is ziekte, die je hele levensplezier en dus ook het plezier in je kinderen, kan vergallen.
Maar ik begrijp je boosheid. Je moeder was er niet voor jou en jij had haar nodig, dat is heel pijnlijk. Ik ben in zekere zin ook nog boos op mijn moeder, dat ze zo lang ongelukkig door heeft gemodderd, dat ze geen stappen ondernomen heeft om de situatie te verbeteren. Ik geloof dat ik het haar ook wel heb vergeven, maar het blijft erg. Mijn gevoel van eigenwaarde heeft wel een knauw, hierdoor.
Misschien is het een goed idee, als je over dat gemis eens een keer met iemand gaat praten? Zodat je het een plek kunt geven en een beetje los kunt koppelen van de relatie die je moeder nu overduidelijk met jou op probeert te bouwen?
Jij schrijft dat je moeder 'niet van kinderen houdt', maar 'kinderen' is een algemeen begrip. Ik hou ook niet zo van 'kinderen'. Ik ben wel gek op mijn eigen kinderen en mijn nichtjes en neefjes. Waarschijnlijk is jouw moeder oprecht heel blij dat je zwanger bent. En waarschijnlijk vindt ze het oprecht leuk om jouw cadeaus te geven. Waarom zou ze niet? Het ís toch leuk om cadeaus aan mensen te geven? Ik vind het geweldig.
Ik vind het wel zonde eigenlijk. Nu wil je moeder er wel voor je zijn en wil jij haar niet meer. Dat is verdrietig, toch? Ik denk dat je gekrenkt bent. En dat gevoel gaat natuurlijk niet zo maar weg.
Mom2be
Ik hoop dat je tot een goed en eerlijk gesprek komt, en meer begrip voor elkaar zult krijgen.
Er gebeuren dingen in het leven waar je geen vat op hebt. Wat je overkomt, en waar je met de mogelijkheden en kennis die je op dat moment hebt, het hoofd aan biedt.
Ik ben er van overtuigd dat zowel jij, als je moeder, altijd geprobeerd hebben de beste keuzes te maken voor jezelf en voor anderen met de mogelijkheden die er op dat moment waren.
Soms kom je echter in situaties die je niet wilt, en waar je op de één of andere manier niet uit lijkt te komen.
Dit kan een relatie betreffen, of financiëel, maar ook de belemmering tot een carriëre, of de verwachtte toekomstdroom lijkt op een nachtmerrie uit te lopen.
Dit beïnvloed al je levensverwachtingen.
Misschien heb je tijd om mijn verhaal te lezen?
Het staat een eindje verderop in de recente inhoud.
Je bent zo'n rotmoeder, auw, dat doet pijn
Mijn dochter heeft alle contact met mij verbroken.
Wel erg hard
Ik vind dat je wel erg hard oordeelt over je moeder. Mij is niet duidelijk wat ze precies fout heeft gedaan. Dat ze niet vroeg hoe het op school was lijkt me toch geen doodzonde. Kennelijk is ze niet gelukkig geweest in haar huwelijk, waarbij zij er wel was om voor de kinderen te zorgen en je vader veel in het buitenland was. Dat hij jullie veel gaf en mee naar pretparken nam is natuurlijk heel leuk, maar zij stond er dus best veel alleen voor.
En nu zie je alles wat zij doet als onecht, cadeau's als 'goedmakers' en vind je het zelfs raar dat zij wekelijks informeert naar jouw zwangerschap. Het klinkt voor mij alsof het je moeder nu beter gaat, en ik vind het sneu dat jij dat afwijst. Ik zie helemaal niet waarom ze zo vervelend is?
Zou je haar niet met wat mildheid kunnen behandelen. Juist als je zelf moeder wordt kan het zo fijn zijn ook de band met je eigen moeder te verdiepen.
Contact een beetje opbouwen
Ik heb het eens met de voorgangster: gun je moeder een tweede kans.
Probeer haar gedrag uit het verleden te verwerken en accepteren, probeer haar te vergeven (misschien makkelijker als je bedenkt dat ze depressief/ziek was), dat is voor haar, maar vooral voor jezelf beter! (is wetenschappelijk bewezen meen ik gelezen te hebben)
En als je het aandurft: laat dan wel wat contact met je moeder toe. Misschien dat de overgang van bijna geen contact naar wekelijks contact wat veel is. Dus misschien het rustiger opbouwen en aangeven aan je moeder wat jij kan handelen qua contact.
Probeer het.
Ze is je moeder. Familie blijft familie. Gun haar het voordeel van de twijfel.
wèl erg
Dat een moeder niet vraagt hoe het was op school is wèl erg: voor een kind van 10 (en jonger en ouder). Je hebt rancune om wat je in je jeugd hebt ervaren. Terecht dat je boos en gekwetst bent. Maar je bent nu volwassen en het is tijd om in te zien dat ouders ook maar gewone mensen zijn, die fouten maken, zijn ziek of depressief (zoals jouw moeder). Verwerk het, praat er over, huil erover en ga verder.
Andere "waarheid"
Wat mij opvalt is de negatieve manier waarop je de goede relatie tussen je zusje en je moeder duidt. Daardoor krijg ik het idee dat je er wel erg zwart-wit in staat. Je moeder heeft de periode waarin jij kind was duidelijk anders ervaren dan jijzelf. Het is een bekend fenomeen dat ouders en volwassen kinderen allemaal een eigen waarheid hebben. Realiseer je ook dat niemand, ook je man niet, opgroeit zonder een paar flinke knauwen op te lopen. Het is moeilijk pijnlijke herinneringen uit je jeugd achter je te laten, maar het is makkelijker als je de boosheid laat varen. Een goede relatie met je moeder is kostbaar, ook als deze pas op latere leeftijd ontstaat. Je moeder biedt de opening, zie het als een kans!
Ik vind het moeilijk.
Dank jullie wel voor al jullie reacties. Het zet mij zeker aan het denken.
Zelfs mijn vader heeft mij vroeger geslagen, tot hij door school tot het besef kwam dat hij fout bezig was. Hij is zo opgevoed en dacht dat het normaal was. Hij heeft me NOOIT meer geslagen! Iets waar ik alleen maar respect voor kan hebben.
Maar het feit dat mijn moeder al 34 jaar lang depressief is kan er bij mij niet in. Zoek dan hulp! Doe er wat aan!
Ik heb haar wel de kans gegeven om het uit te leggen, maar ze maakte het alleen maar erger! Want van je eigen moeder horen dat ze liever carrière had willen maken en zelf geen keuzes had, wil in mijn ogen gewoon zeggen: "Ik had liever geen kinderen gehad, maar je vader wilde dit graag en ik had geen keus, het is tenslotte normaal dat je kinderen krijgt, anders hoor je er niet bij". Voor de buitenwereld hebben mijn ouders altijd mooi weer gespeeld en ook naar ons. Maar als kind zijnde weet je dat het niet klopt. En als je het met andere mensen daar over had was het "nee joh, je ouders zijn zo aardig".
Ik wil haar wel graag een tweede kans geven, maar ik vind dit moeilijk. Ik vind het gewoon niet zo een leuk mens en dat zal het ook nooit meer worden. Ik heb nooit een band met haar gehad omdat ze er niet was. Ze was een spook, verdronken in een boek. Nooit hulp gezocht, zelfs niet toen ze besloten had te scheiden en mijn vader smeekte voor relatie therapie. Vond ze zelf dat ze m.b.v. zelf therapie het wel kon oplossen.
Ik heb altijd gedacht dat ze uit elkaar zouden gaan. Ze hadden altijd ruzie en het huis was smerig. Want ondanks dat mijn moeder altijd thuis was, deed ze niets aan het huishouden. We hadden een hele kamer(!) vol met wasgoed en je kon niet eens tussen de bergen doorlopen. Omdat mijn moeder er niet zoveel zin in had. De vloer, WC, douche, keuken. Allemaal hartstikke smerig. Toen mijn huidige man voor het eerst bleef eten was hij dagen lang ziek, hij was die bacteriën niet gewent. Eerst de kip op een snijplank snijden en vervolgens de sla.. Toen heb ik daar wat van gezegd. Ik studeerde microbiologie, dus ik had last van "smetvrees". Pardon!
Ik vind het niet eens erg dat ze uit elkaar gaan, graag zelfs! Dat hadden ze veel eerder moeten doen. Ik ben niet boos omdat ze depressief is geweest en geen hulp heeft gezocht. Ik kan het zelf niet begrijpen, maar waarschijnlijk wist ze niet beter.
Maar ik vind het contact dat nu ineens opgebouwd moet worden niet echt over komen. Ik heb er moeite mee. En een bloemetje en een kaartje sturen maakt dat alleen maar erger. Hoe verder ik haar van mij af duw, hoe meer moeite ze gaat doen om bij mij te komen. Wat ervoor zorgt dat ik alleen nog maar meer afstand wil. En eigenlijk het liefst helemaal niets meer van wil horen. Maar ik wil niet bij een verjaardag van mijn broertje de schijn maar ophouden zoals ze zelf jaren lang hebben gedaan.
Het meest hypocriete vind ik nog dat ze altijd zoveel commentaar op mijn opa heeft gehad, dat hij er niet voor haar is geweest en ze dit bij haar eigen kinderen niet beter heeft gedaan. Ze vond het vervelend dat hij elke zondag om 11 uur op de stoep stond voor een bak koffie. Terwijl ze het zelf in haar hoofd haalt om door de weeks om 8 uur s'ochtends te bellen in de hoop dat je dan wel opneemt!! WTF! Ik moet werken en als ik vrij was lag ik te slapen. Hoe bedenk je dat?
Ik heb haar laten praten en er is nog steeds contact. Ik sta er alleen niet voor open. Ook al wil ik het haar graag vergeven en doen alsof er niets in gebeurd. Ik kan het niet. Ze komt gewoon niet oprecht genoeg over op mij.
Ik ben alleen maar blij voor mijn zusje dat ze het nog wel goed met mijn moeder kan vinden en jaloers op mijn broertje omdat ze hem wel met rust laat. Ik vertel aan mijn zusje wel zoals ik het zie, hoe het vroeger is gegaan, net als met mijn broertje. Maar toen ze zelf begon te twijfelen of ze mijn moeder nog wel wilde zien, schrok ik daarvan. Ik heb gezegd dat ik het juist goed vind dat ze mijn moeder en vader allebei nog ziet. En dat ik het samen met mijn broertje anders heb ervaren dan zij. Zij was tenslotte het moeders kindje en ik en mijn broertje de papa's kindjes.
Ik begrijp dat iedereen het vanuit een ander perspectief ziet. En ben eigenlijk ook wel blij dat mijn broertje het ook zo heeft ervaren. Ik heb mij heel lang verward gevoeld omdat ik dacht dat het aan mij lag. Toen ik dat van mijn broertje hoorde dacht ik "Zo gek ben ik niet, ik zag het wel goed, ze was er inderdaad niet voor ons, ik was niet vergeten dat ik ooit met een moeder een spelletje heb gespeeld, ik HEB nooit met haar een spelletje gespeeld!" Ik kan mij 1 keer herinneren dat ze me geholpen heeft met een boek verslag, 1 keer! En die keer noemde ze zelf ook, precies die keer. "Ik was er wel voor je, ik weet nog dat ik je heb geholpen met je boekverslag die ene keer". Ze ziet het zelf niet, dat ze een spook voor ons is geweest. Net als dat ze zolang heeft ontkent dat ze depressief is geweest. Nu is ze eindelijk naar een psycholoog. Mijn zusje zegt dat ze extreem veranderd is. Maar ik vind het moeilijk om met haar af te spreken. Bang dat ik alleen maar moet huilen en dat ik juist niet door haar getroost wil worden. Bang dat ik haar alleen maar verwijten ga maken of zelfs verrot ga schelden. Wat ik nooit zou doen. Maar in mijn hoofd doe ik dat wel.
Het is gewoon moeilijk. En misschien voor een ander moeilijk te begrijpen. Het is niet 'alleen' dat ze niet vroeg hoe het op school was. Het is dat ze er niet voor ons was, nooit. En ze was juist blij dat mijn vader er niet altijd was, dan kon ze haar eigen ding doen. Ik denk dat ze niet haarzelf kon zijn bij mijn vader. Bang om te falen en daarover ruzie te krijgen.
Zelf moeder worden
Het stomme is dat ik bang ben om zoals mijn moeder te worden. Dat ik ook geen liefde heb om te geven aan mijn kinderen. Iedereen om mij heen zegt dat ik absoluut een goede moeder zal worden en dat ik heel lief en geduldig ben.
Ik stop met werken na mijn zwangerschapsverlof om er voor mijn kinderen te zijn. Iets wat mijn moeder toen we elkaar nog vaker spraken af rade. Ik 'moest' gaan werken, denken aan mijn carrière.
Ik heb toen gezegd dat ik dat zelf wel bepaal. Dat ik er wel voor mijn kinderen wil zijn en dat mijn carrière mij een worst kan wezen. Waar draait het leven nou om? Bij mij draait het om mijn gezin. Je moet nog werken tot je 67e, alle tijd om nog een 'carrière' te maken. Ik ben niet zo een carrière tijger. Ik leef niet om te werken. Ik werk om te leven is mijn instelling.
Ik laat mij niet leiden door anderen, dat deed ze zelf wel, dus snap niet dat ze mijn leven dan wil beïnvloeden, zoals haar vader dat bij haar deed. Ziet ze dat dan zelf echt niet?
Heftig
Na het lezen van je laatste twee postings, met name over het slaan en de verwaarlozing, vind ik jouw verhaal veel heftiger. Ik denk dat, naast de "gewone" boze emoties die bij het verwerken van dergelijke ervaringen horen, de zwangerschap ook een rol speelt. Je wil je kindje tegen het leed dat jou is aangedaan beschermen, en dus ook tegen je moeder. Als je de dingen tussen jou en jouw moeder uitwerkt (dat kun je ook zonder haar doen) kan die dreiging afnemen. Ik speculeer nu wel erg. Je angst voor je eigen moederschap is heel begrijpelijk. Ik kan je alleen maar aanraden evt. perfectionisme overboord te gooien: de perfecte moeder bestaat niet en als je toch naar perfectie streeft, zal je jezelf alleen maar teleurstellen.
Oef
Mens, wat heftig allemaal. Als ik je volgende posts lees, denk ik wel weer anders over de situatie. Volgens mij is jouw moeder psychisch heel ziek (geweest?). Ik weet natuurlijk ook niet wat ze 'heeft', misschien wel depressief, of een persoonlijkheidsstoornis bijvoorbeeld. Het feit dat ze zelf geen hulp heeft willen zoeken, kan daar wel wat bij passen. Wat moet dat moeilijk voor jou zijn geweest! Als ik jou verhaal zo lees, ben je als kind verwaarloosd. En jij was de oudste, dus je voelde je ook verantwoordelijk voor je zusje en je broertje. Poeh.
En je vader klinkt ook niet als iemand die zijn verantwoordelijkheid nam. Hij is gestopt met slaan, maar wat deed hij aan dat vieze huis? Wat deed hij aan het gebrek van veiligheid, aandacht en liefde dat jullie hadden? Hij heeft die situatie net zo laten bestaan als je moeder dat deed.
Zou je er misschien iets aan kunnen hebben om te lezen over lotgenoten? Als je gaat googlen op kinderen van ouders met psychische ziekte, kom je veel websites tegen die op kinderen gericht zijn, maar misschien heb je er toch wat aan?
Ik vind trouwens vergeven iets heel anders dan 'net doen of er niets gebeurd is'. Het is eigenlijk het tegenovergestelde. Vergeven is in mijn ogen juist onder ogen zien dat iets gebeurd is. En dan bedenken wat ieders rol daarin is geweest. En dan dat accepteren. Het is een moeilijk proces, vooral als degene die je wat aan heeft gedaan, zelf niet toe wil geven dat hij dit heeft gedaan. Dus dat is nogal een proces.
Ik begrijp dat je zwanger bent nu. Als je zwanger bent, moet je goed voor jezelf zorgen. Dan moet je op jezelf gericht zijn, egocentrisch zijn. Want dat heb je geestelijk en lichamelijk nodig. Volgens mij is het wel heel veel van jezelf gevraagd, om nu dat vergevingsproces in te gaan.
Hoe kun je hier zelf door komen? Tjonge. Misschien helpt het om heel duidelijk te zijn? Eigenlijk zoals je al schreef in je eerste post. Telefoon niet opnemen, e-mails kort en laat beantwoorden.
Sterkte!
Hmmm
Ik vind je heel erg hard naar je moeder. Ze wil een nieuwe start maken, waarom kun jij niet accepteren dat je niet kunt veranderen wat vroeger is gebeurd, en van daaruit opnieuw starten. Je hoeft haar niet ineens aardig te vinden en je hoeft het zelfs niet over vroeger te hebben, maar voor je kinderen is het fijn om een oma te hebben.
Reactie m.b.v. quotes van jullie:
"ik vind trouwens vergeven iets heel anders dan 'net doen of er niets gebeurd is'. Het is eigenlijk het tegenovergestelde."
Ik heb het verkeerd verwoord inderdaad. Vergeven en een nieuwe start maken, bedoelde ik eigenlijk.
Het vergevingsproces vind ik inderdaad erg moeilijk. Ik wil het heel graag en had gehoopt dat de boosheid minder zou worden nadat ik even tijdelijk het contact had verbroken voor het trouwen en daarna eigenlijk na het trouwen even minder contact. Maar die boosheid is er nog steeds.
"Je wil je kindje tegen het leed dat jou is aangedaan beschermen, en dus ook tegen je moeder."
Precies, mijn man heeft hetzelfde. Ook die zei, mijn kinderen gaan nooit een dag naar jou ouders (dan opa en oma) toe en al helemaal niet logeren.
Ik merk dat ik mijn vader ten opzichte van mijn moeder wel erg veranderd vind. Zijn dominante houding van vroeger heeft hij erkend en hij heeft er iets aan gedaan. Ik weet dat hij onze kinderen nooit iets zou doen. Hij is veel minder opgefokt of zo. Dat straalt hij uit. Rust.
Mijn moeder daarin tegen heeft nog steeds haar stress uitstraling, moeilijk te omschrijven. Ook heeft ze nog steeds die desinteresse in anderen. Ze vraagt wel hoe het met je gaat, maar luistert niet echt. Het klinkt opgedreund, nep, niet gemeend, als of het moet. Aan de ene kant denk ik 'ze probeert het tenminste geef haar een kans' aan de andere kant denk ik 'laat het los, je zult nooit een goede band krijgen, ze zal niet opeens oprecht geïnteresseerd worden'
Ik vind dit moeilijk uit te leggen. Ik ben denk ik bang dat mijn moeder op de kinderen wil passen, terwijl ik weet dat ze hier een hekel aan heeft. Net als het huishouden.
Ik heb veel last van bekkenpijn (vroeger heette dit bekkeninstabiliteit) en mijn schoonmoeder komt 1 keer in de week schoonmaken omdat mijn man het erg druk heeft op zijn werk. Mijn schoonmoeder zit samen met mijn moeder op cursus, die spreekt ze dus elke week. Mijn moeder weet dat ik bekkenpijn heb, maar niet dat mijn schoonmoeder komt helpen met schoonmaken. Dus die heeft aan mijn schoonmoeder gevraagd of het niet handig was om bij mij schoon te komen maken. Gelukkig is mijn schoonmoeder zo slim om te zeggen dat dat niet nodig is (ze weet dat ik het niet wil hebben) en dat het goed met mij gaat.
Mijn schoonmoeder gaat stoppen met de cursus omdat ze het moeilijk vind om tussen ons in te staan nu de verhoudingen zo veranderd zijn.
Ik wil mijn moeder nu gewoon niet om mij heen hebben. Net als met het trouwen. Mijn schoonmoeder heeft mijn haar gedaan omdat ze vroeger kapster is geweest. Mijn moeder hebben we zo laat mogelijk uitgenodigd omdat die enorm gaat stressen. Maar ja, het blijft je moeder. Ze heeft geholpen met mijn jurk aan te trekken, om haar er toch een beetje bij te betrekken. Verder hebben we haar bij het diner zo ver mogelijk bij mij van vandaan gezet en de getuigen (de broers en zussen) dichtbij. De ceremonie meester heeft ruzie met haar gehad omdat ze zat te stressen, ze denkt namelijk dat ze goed kan coachen en regelen, maar ze is juist van de opleiding getrapt omdat ze eerst aan haarzelf moet werken voordat ze anderen kan coachen.
Iets waarmee ze nota bene mijn schoonmoeder naar beneden heeft zitten trappen omdat die zonder opleiding als coach is gevraagd bij het bedrijf waar je net werkte (ze was bij haar vorige baan ontslagen omdat ze net was gerevalideerd van kanker)
Mijn schoonmoeder haar baan was 'maar een beetje coachen, i.p.v. echt leidinggeven waarvoor je een opleiding nodig hebt'. Ik vond dat zo lullig! en was ook zo boos, hoe durft ze! Terwijl ze zelf zo diep in de put zat, moest ze mijn schoonmoeder erin trappen zodat ze zelf beter was.
Ja, er is heel wat gebeurd. Vergeven vind ik moeilijk. Ben ik nou boos? teleurgesteld? Hoe moet het zo meteen als de kleine geboren is? Komt ze dan elke week langs? Wat zeg ik tegen mijn kinderen? Trek ik mijn schoonmoeder die ik veel leuker en liever vind te veel voor? Wat als ze daarachter komt? Word ze dan jaloers? Gaat ze zich dan nog meer opdringen?
Ik heb zo een goede band met mijn schoonmoeder. Ik kan altijd bij haar terecht! Ze is zo lief! Zo behulpzaam en oprecht. Een echte lieve omaatje voor de kleine. Een warm thuis. Lekker eten, met liefde gemaakt, dat proef je!
Het is toch niet alles of niets?
Je hebt het al over oppassen of je kinderen daar een dag laten blijven, maar dat hoeft toch helemaal niet. Mijn ouders hebben ook maar slechts incidenteel eens een avond opgepast, en ik zou de kinderen daar ook geen hele dag laten. Maar we gaan er wel op visite, en ze zijn (op hun manier) ook best betrokken bij de kinderen. Andersom heb ik nu wel dat ik de kinderen (vooral oudste) maar moeilijk mee krijg naar ze. Het blijven nu eenmaal een beetje aparte mensen 
denk ik te veel
Misschien denk ik ook wel te veel aan de toekomst. Ik dacht al heel snel aan de feestdagen dit jaar, hoe die eruit komen te zien. Ik zie het gewoon niet voor me. Vorig jaar was het echt een hel!
Mijn moeder had begin december verteld dat ze (tijdelijk) op haarzelf wilde wonen voor maar maximaal 3 maanden, vertelde mijn vader mij, waar mijn moeder niet bij was. Mijn man zei meteen (wat ik nog niet doorhad) die gaan uit elkaar.
Met de kerst kwam de hele familie, ooms, tantes, neven en nichten bij mijn 'ouders' thuis kerst vieren. Ik zag er al gigantisch tegen op. Was blij dat ik tot 17.00 uur moest werken zodat ik er "helaas" niet om 16.00 uur al bij kon zijn. De sfeer was verschrikkelijk. Mijn nichtje stond in de keuken, boos dat mijn ouders niets deden. Die zaten weer eens mooi weer te spelen naar de familie alsof er niets aan de hand was! Ik was ook niet zo gezellig. Toen ik de hele dag gewerkt had, werd mij verweten, waarom ik niet stond te koken i.p.v. mijn nichtje in mijn ouders huis. Ik was boos. Nodig dan niet zoveel mensen uit als je zelf niets wil doen. Omdat ik de oudste was moet ik alles maar oplossen van mijn tante. Ik was boos, heel boos. Blij dat iedereen om 21.00 uur al besloot om weg te gaan omdat 'het al laat werd'. Dus.. Ik besloot dat dit de laatste kerst op deze manier was. Ik woon nu op mezelf en bepaal zelf wel wie ik uitnodig. Mijn broertje en zusje waren het hiermee gelukkig eens. Rond maart waren mijn ouders nog steeds niet bij elkaar terug. Mijn moeder had meer tijd nodig en mijn vader was er heilig van overtuigt dat alles weer goed zou komen. Toen al zat ik met het trouwen in mijn hoofd, hoe zal het gaan als mijn ouders echt ruzie krijgen. Gelukkig ging alles goed. Maar doordat mijn moeder alle narigheid naar boven heeft gehaald, wilde ik even geen contact meer met haar. Ik wilde genieten van de voorbereidingen voor het trouwen. Dan maar zonder mijn moeder.
En ook toen al zat ik: wat gaan we volgend jaar met kerst doen? No way, dat ik met beide ouders aan 1 tafel ga zitten. Waar mijn broertje en zusje het gelukkig weer met mij over eens zijn. Mijn vader had zelfs voorgesteld om met het hele gezin een weekendje weg te gaan!! Dus niet!! Lekker gezellig..
Mijn vader had toen nog de hoop dat alles goed zou komen, ook hij weet nu dat dit niet meer gaat lukken.
Maar ja, nodig je dan je vader uit of niet? En wat als mijn vader het samen met mijn moeder wil vieren, het hele gezin bij hem thuis. Waarom ben ik hier al zo erg mee bezig? Ik ben echt iemand die alles plannend. Maar dit valt niet te plannen. Ik heb er geen controle over hoe mijn vader het wil, hoe mijn moeder het wil of mijn broertje of zusje. Ik wil ook niet degene zijn die het verpest. Het is maar 1 avond, maar wel een die gezellig moet zijn denk ik dan. De sfeer is echt te snijden als we met zijn allen bij elkaar zijn.
Ik vind overigens een argument als 'Ja maar het is je familie' echt onzin. Er zijn veel meer gebroken gezinnen en dat doe je inderdaad niet zomaar. Maar ook met je eigen ouders kun je niet altijd een goede band hebben.
Mijn man vind mijn moeder trouwens ook niets. Ook hij kon het in eerste instantie niet goed vinden met mijn vader, nu gelukkig wel. Mijn moeder vind hij ook maar een raar mens. Ongezellig, koud bloedig, geen liefde, kill, stress, chaotisch.
Dat is echt een moeder/oma waar je met tegen zin, omdat het moet, op zondag een uurtje op de koffie gaat.
Ik zie al te veel obstakels die er nog helemaal niet zijn. Doom denken. Wat als, wat als.. Moet ik eigenlijk niet doen. Maar hoe stop je daarmee?
Ik denk dat ik inderdaad zo doorga: Telefoon niet opnemen, kort af mailen en lang wachten met mailen. Op verjaardagen nodig ik haar overigens wel uit, dan zijn we met veel mensen en negeer ik haar een beetje. Afgelopen keer ging dat wel redelijk, maar vind het wel moeilijk. Iedereen die is uitgenodigd weet dat ik moeite heb met mijn moeder de laatste tijd en zelf lijkt ze dat nog steeds niet te beseffen. Die denkt dat het sinds de trouwerij weer helemaal goed is volgens mij, omdat we toen (een maand ervoor) een gesprek hebben gehad. Maar ik kan het niet loslaten en van nul contact, van de koetjes en kalfjes gepraat zoals vroeger over gaan op goed (wekelijks) contact en haar ineens alles vertellen wat er in me leven gebeurd. Ik wil niet meer dat ze zich met mijn leven gaat bemoeien. Dat heeft ze nooit gedaan en wil dat ook niet nu ineens veranderen.
Ze heeft zelfs tegen mijn schoonmoeder gezegd dat ze graag met mij een weekendje weg wil. En dat ze het zo jammer vind dat ik dat niet wil. Rot op, denk ik dan.
Grenzen
Jij bent ook geen makkelijk mens he? Ik lees vooral heel veel verwachtingen en ook dat je je (al dan niet daadwerkelijk geuite) kritiek heel erg aantrekt.
Ik denk dat het wel mogelijk is om om te gaan met je ouders en daarbij toch je grenzen aan te geven. Mijn moeder kan ook erg zeuren en is niet terughoudend in haar kritiek. Wat dat betreft ben ik dan ook blij dat ik twee oren heb (ene oor in, andere weer uit), en dan besef ik weer dat kritiek vooral de beleving van de zender weergeeft. Met Kerst komen we allemaal samen, ik zorg bij voorkeur dat ik druk bezig ben met koken en verder gaat iedereen een beetje zijn eigen gang. Er wordt niet echt gecommuniceerd, verder dan het koetjes en kalfjesniveau, maar toch heeft iedereen het wel naar zijn zin. Het zou fijn zijn als je zo'n ideale moeder/dochterband hebt (samen winkelen ofzo), maar vaak is dat gewoon niet zo en dan is het zoeken naar een manier om het wel (redelijk) gezellig met elkaar te hebben.
Als buitenstaander
voel je het nooit zoals jij het voelt. In dat opzicht kan ik je dus niet echt vertellen wat je 'moet' doen. Als het nú beter voor je is om afstand te nemen, kun je dat beter doen. Maar toch...
Ik heb geen contact meer met mijn ouders, omdat mijn vader vooral ook een rare is. De familie van mijn moeder vond dat in de verlovingstijd al, hoorden mijn man en ik toen we een tante daarover spraken. Op een dag ging het nogal mis met van alles en nog wat en tierde mijn vader: oh, dus de kinderen vind je belangrijker dan mij? Daarna volgde dat mijn moeder besloten heeft om voor mijn vader te kiezen en dus nooit meer tegen hem in te gaan. Het ligt altijd aan ons en niet aan mijn vader. Ik, en mijn zussen ook, hebben daar ieder op onze eigen manier best last van gehad. Maar ik zou het nu zó geweldig vinden als ze opeens hun best gingen doen om het alsnog leuker te krijgen. Ik zou daar mijn boosheid over vroeger graag voor opzij zetten. Beter laat dan nooit.
Er is in het verleden een hele boel over en weer gezegd waardoor het contact op den duur helemaal op 0 is gezet. Ik heb voor het zo ver was ondanks alles nog voorgesteld om een flinke streep onder vroeger te zetten, om zo weer ruimte te krijgen voor wat er nog van de toekomst rest. Maar mijn vader stelde daar weer voorwaarden aan, die ik niet kon accepteren. Inmiddels hebben mijn dochters hun opa en oma al 16 jaar niet meer gezien. Dit komt ook omdat mijn ouders wel erg letterlijk afstand van ons, hun kinderen, hebben genomen. Een paar duizend kilometer. Ze zijn 16 jaar geleden geëmigreerd. Ze hadden niets meer wat hen aan Nederland bond, aldus mijn vader. Mijn dochters hebben nu het plan opgevat om ze op te zoeken. Vooral mijn oudste dochter vindt het een rotidee als ze dat niet geprobeerd heeft voor opa en oma dood zijn. Want 'misschien doen ze tegen mij wel normaal.'
Doe met mijn verhaal wat je wilt. Maar ik wil je er vooral mee zeggen, dat jij nu die streep nog wel kunt trekken. Je hoeft elkaar niet te blijven straffen voor wat vroeger niet geweest is. Ik zeg 'elkaar' omdat jij jezelf er ook mee straft. Het zal altijd op de achtergrond blijven. Hoe hard je de deur ook dichttrekt, je moeder blijft op de achtergrond aanwezig. Je doet vooral jezelf er uiteindelijk een plezier mee als je niet in deze wrok blijft hangen. Echt waar.
hmm
Ik vind het zo apart dat er zoveel contact is tussen je moeder en schoonmoeder, ook al in het verleden met dat werk, coachen, cursussen.... hoe kan dat?
De moeders
Ze hobbyden allebei al voordat ze elkaar leerde kennen. (ik noem het maar even hobbyen voor de 'onherkenbaarheid', hoewel het verhaal inmiddels al best specifiek is geworden 
) Mijn schoonmoeder ging nooit naar hobby cursus en mijn moeder stond nooit op markten om haar knutsels te verkopen. Ze hebben elkaar daarin meegetrokken. Voor de gezelligheid.
Ze vonden allebei dat van elkaar dat de andere te veel praat. Dat vond ik wel grappig om te horen. Het contact was toen goed en gezellig.
Mijn moeder wil al jaren leidinggevende/coach worden, al 2 opleidingen gedaan, maar ze heeft het gewoon niet in zich. Mijn schoonmoeder heeft nooit een opleiding gevolgd, maar is gewoon een hele goede advies gever. Je kunt altijd bij haar terecht, dat heeft haar nieuwe werkgever in haar gezien en gevraagd of ze coach wil worden.
Toen mijn moeder 'haarzelf ging ontdekken' in haar nieuwe (tijdelijke) huis. Begon ze iedereen enorm de grond in de trappen, om er zelf beter uit te komen. Ze voelde zich waarschijnlijk al die jaren minder waardig en nu gaat ze 'bewijzen aan de wereld' dat ze het allemaal wel kan. Maar dat pakt niet zo goed uit. Zoals ik al zei: baan kwijt, opleiding niet gehaald, er zelfs vanaf gestuurd.
Ik vind het heel erg lullig voor haar, ook omdat ze ons ook kwijt is. Maar tegelijkertijd denk ik: "Je hebt het er ook zelf zo naar gemaakt, je bent er ook nooit voor ons geweest, waarom zou ik er nu wel voor jouw zijn? Ik ken je niet eens."
Vorig jaar is er met 'oud en nieuw' ook het een en ander gebeurd: Wij waren uitgenodigd bij mijn schoonouders, samen met de schoonouders van mijn broertje. Die het beter met elkaar kunnen vinden dan met mijn ouders, om het even makkelijk te houden .
Mijn vader hoopte dat mijn moeder het met hem wilde vieren en zat dus te wachten op een uitnodiging van mijn moeder. Mijn moeder wilde afstand en als ze hem wilde uitnodigen zou ze dat doen. Maar ze had al andere plannen, maar dit heeft ze niet aan mijn vader verteld.
Mijn vader zou dus alleen thuis zijn, wat ik niet over mijn hart kon verkrijgen. Ik vroeg aan mijn schoonmoeder of hij ook mocht komen. Het antwoord: "Dat moet ik even aan de schoonmoeder van je broertje vragen. We hadden afgesproken jou ouders niet uit te nodigen." Ok, waarom dan niet? "Omdat de schoonmoeder van je broertje niet door een deur kan met je vader". WTF! Dit was voor mij helemaal nieuw. Overigens ook voor mijn broertje.
Ik vertelde dat als mijn vader niet uitgenodigd zou worden, ik ook niet zou komen om mijn vader niet alleen te laten zitten. Mijn broertje zei hetzelfde, dus dan zouden er weinig mensen voor het feestje over blijven. Uiteindelijk werd mijn vader na veel overleg toch uitgenodigd 2 dagen ervoor.
Zegt mijn vader: 'Ik wil het graag vieren met je moeder, maar ze heeft nog niets van zich laten horen' Ik vond dit zo zielig!! We hebben hem gezegd dat hij altijd welkom is en we hebben het voor ons gehouden dat mijn moeder al wat anders had. Allemaal een beetje last minute. Maar hij besloot toen toch naar mijn schoonouders toe te komen.
Na 'oud en nieuw', kwam mijn moeder erachter dat mijn vader was uitgenodigd voor 'oud en nieuw' bij mijn schoonouders. Waarom zei niet was uitgenodigd i.p.v. mijn vader. Ze waren toch vriendinnen!!
Dit moet zo moeilijk zijn geweest voor mijn schoonmoeder, die het graag iedereen naar zijn zin wil maken. Ze zit in een absolute 2 strijd. Ze zegt tegen mij zo min mogelijk te praten over mij. Het te hebben over hele andere dingen. Ik geloof haar. Dat zal ze niet doen.
Maar dit is wel de rede dat ze stopt met de hobby cursus.
Poeh
Wat een verhaal.
Ik merk aan mezelf dat ik het lees met mijn bagage in mijn achterhoofd. Ik heb ook een periode gehad dat het contact met mijn moeder niet echt goed was. Ik hield het express oppervlakkig en ging er alleen heen als er ook andere mensen waren.
Het contact met mijn schoonmoeder was gewoon goed te noemen. Ze behandelde mij als haar dochter en gaf mij het gevoel erbij te horen.
Nu ben ik 15 jaar verder, ik lig in scheiding en de schoonmoeder die altijd tegen mij zei dat ik als een dochter voor haar was heeft mij nog harder laten vallen dan haar zoon dat heeft gedaan.
Het contact met mijn moeder is heel erg veranderd. Ik heb geaccepteerd dat zij alles heeft gedaan in haar macht om mij een goede jeugd te geven. Ik heb kunnen vergeven en loslaten.
Nu in deze periode is zij een enorme steun voor mij. Onze relatie is veranderd, zij hoeft niet meer voor mij te 'zorgen', maar ze is nu mijn luisterend oor en samen kunnen wij discussieren over de meest uiteenlopende dingen.
Dat is de reden dat ik het moeilijk vind dat jij zo makkelijk jouw schoonmoeder boven je moeder zet. Je moeder blijft je moeder, je schoonmoeder is dan maar een aanhangsel. Het klinkt misschien erg hard, want ik weet dat een goede schoonmoeder heel waardevol kan zijn.
Probeer ook de goede dingen van je moeder te zien. Ze is ook maar een mens, met al haar fouten en haar goede dingen.
Als jij nu even behoefte hebt aan minder contact zou ik dat vooral doen. Het contact helemaal verbreken, zou ik zeker niet voor kiezen.
Probeer de kritiek die je moeder op je heeft van je af te laten glijden. Jij bent de ontvanger van de woorden en jij hebt de keuze wat je ermee doet. Je kunt er voor kiezen om de woorden van je moeder van je af te laten glijden en er niets mee te doen.
Dat jouw vader nu problemen heeft met de manier waarop jouw moeder met hem omgaat is niet jouw probleem. Je kunt natuurlijk naar hem luisteren, maar je kunt er verder niets aan veranderen.
Ik vind het trouwens wel eng om zoveel familie door elkaar heen te laten lopen. Wat heeft jouw broertje en zijn schoonouders van doen met jouw schoonouders? Wat voor type is jouw schoonmoeder? Mijn nekharen gingen letterlijk overeind staan toen ik dat las. Waar bemoeit jouw schoonmoeder zich mee? Ik zou in jou geval veel voorzichtiger zijn met je schoonmoeder dan met je moeder. Van je moeder weet je wat je aan haar hebt. Je schoonmoeder klinkt in jouw posting als een ontzettende bemoeial die alle touwtjes in handen wil hebben en houden.
Heel veel sterkte in deze lastige situatie.
Schoonmoeder - Schoonmoeder broertje
Die hebben elkaar ontmoet op een verjaardag. Ik weet niet meer van wie, maar het was bij mijn ouders thuis. De schoonfamilie van mijn broertje lijkt heel groot omdat ze altijd iedereen uitnodigen. Of te wijl: Heb je een verjaardag, dan nodig je de schoonfamilie van je schoonfamilie ook gewoon uit.
Omdat die het erg goed met elkaar kunnen vinden (beter dan dat ze het met mijn eigen ouders kunnen vinden) spreken die geregeld af om bij elkaar te eten/koffie te drinken. We zeiden al tegen elkaar: zelfs als alle relaties van de kinderen verbroken worden, spreken die nog steeds met elkaar als goede vrienden.
Ik begrijp heel goed wat je bedoeld met: Je schoonmoeder kan je laten vallen als het uit gaat tussen jouw en je man. Hoewel ik mij dat op dit moment niet kan voor stellen. Ze wordt toch ook de oma van mijn kind. Ze behandeld mij inderdaad als haar eigen dochter en dat vind ik alleen maar heel erg leuk. Ik word ten minste geaccepteerd door mijn schoonfamilie en dat heb ik liever dan dat ze je niets vinden.
Ik moet eerlijk zeggen: Ook als mijn schoonmoeder er niet zou zijn, zou ik nog steeds zoveel moeite hebben met mijn eigen moeder. Alleen heeft mijn schoonmoeder toevallig mijn wereld geopend. Doordat ik een andere gezinssituatie heb gezien, zag ik pas hoe verrot mijn eigen jeugd is geweest. En eigenlijk pas nu mijn moeder een hele beerput heeft geopend, weet ik het zeker. Ze is geen slecht mens of zo. Maar ik heb gewoon geen band met haar, ik vind haar niet aardig, ze is er nooit voor mij geweest en het feit dat ze dat nu wel probeert, komt op mij verkeerd/nep/gemaakt over. Ik vind het niet fijn om haar om mij heen te hebben. Ik heb nooit met haar geknuffeld of diepzinnige gesprekken gehad. Dat zal er ook nooit komen.
Mijn schoonmoeder heeft zelf een minder leuke schoonfamilie gehad die heel erg onderscheid heeft gemaakt van: Dit zijn mijn kinderen en de aangetrouwde schoondochters en schoonzonen niet. De eigen kinderen kregen een vakantie cadeautje/geld, die niet bedoeld was voor de schoonkinderen. De envelop ging werd heel bewust met alleen mijn schoonvaders naam erop, gegeven aan hem persoonlijk en mijn schoonmoeder mocht hem niet aannemen.
Mijn schoonmoeder haar andere zoon, woont nu samen met een meisje die al een kindje had. Ze zien hem ook als een eigen kleinzoon en zullen hem net zo veel verwennen als onze kinderen. Ze willen daar geen onderscheid in maken. Ik vind dat alleen maar heel erg goed van ze!
Ze is echt geen bemoeial, maar oprecht heel erg lief. Ik zou haar voor geen goud willen missen!
Ik hoop oprecht dat je gelijk hebt over je schoonmoeder
mijn ex-schoonmoeder is ook de oma van mijn kind, maar helaas, ik ben oudvuil voor haar. Echt ik dacht ook dat zij oprecht heel lief was. Nu weet ik wel beter.
Wat betreft je moeder, ik zou de deur op een kier laten staan, figuurlijk gezegd. Als je de deur eenmaal hebt dicht gegooid is het moeilijker om deze weer te open.
Ja precies
Ik houd het voorlopig lekker oppervlakkig met mijn eigen moeder. Inderdaad op een kier. Maar ik hoop wel dat ze de hint eens door gaat krijgen, dat ze niet elke week contact op moet nemen. Dat deed ze vroeger nooit en nu ik zwanger ben elke week. Alsof er elke week iets gebeurd m.b.t. de zwangerschap of zo.
Als ik de echo heb gehad laat ik dat echt wel weten. Maar het heeft geen zin om elke week te vragen hoe de baby groeit en of ik al een echo heb gehad. Die krijg ik niet elke week.
Ik reageer niet op telefoon, maar alleen per mail en dan lekker kortaf en vooral niet te snel. Dan blijft de deur mooi op een kier staan. Ik zie wel wat de toekomst brengt. Ik heb dat toch niet in de hand. Maar soms heb ik van die buien dat ik me daar heel druk om kan maken. Geboorte en kerst zijn daarin de ergste zorgen.
