Vertrouwen
Hallo allemaal,
Ik wil graag wat delen waar ik mee zit en eigenlijk niet weet wat ik hier mee aan moet.
Mijn vrouw en ik werken bij hetzelfde bedrijf, ik heb een management functie mijn vrouw werkt in de productie.
Er is constant discussie over het delen van informatie, zodra ik een vergadering heb gehad wil ze dat ik met haar deel wat daar besproken is.
Ik vindt vanuit mijn functie dat ik dat niet kan en mag, het antwoord is dan dat ik haar dus niet vertrouw.
Uiteindelijk loopt het uit op ruzie en problemen, ik vertrouw haar 100% maar waarom moet ik dit dan delen.
Enkele maanden gelden ging het ook over het wachtwoord van mijn zakelijke inlog die wilde ze weten. Als ik dan vraag waarom, is het standaard antwoord gewoon wil ik weten.
Door het gedram en haar dominante karakter begin ik volledig aan mezelf te twijfel ik vraag me dan ook af "of ik het allemaal verkeerd zie"
Misschien dat iemand me hier op weg kan helpen, alvast bedank voor ieders moeite.
Philou schreef op 17-02-2023 om 10:03:
[..]
Dat is wel met heel weinig informatie door naar een psychiatrische diagnose. 🙈(grapje).
Mijn man vraagt mij ook wel eens met wie ik app, uit belangstelling. Dat kan ook. En ik doe dat ook wel eens bij hem.
En je eist ook dat hij jou zijn zakelijke wachtwoorden geeft? En je wil alles weten van hem? Want anders houdt hij niet van jou?
Er zit nogal een verschil in “belangstelling” en eisen dat je partner alles prijsgeeft.
Bovendien ben ik benieuwd of de vrouw van TO zelf ook alles met TO deelt?
Prillewits schreef op 17-02-2023 om 18:35:
[..]
En je eist ook dat hij jou zijn zakelijke wachtwoorden geeft? En je wil alles weten van hem? Want anders houdt hij niet van jou?
Er zit nogal een verschil in “belangstelling” en eisen dat je partner alles prijsgeeft.
Bovendien ben ik benieuwd of de vrouw van TO zelf ook alles met TO deelt?
U bent wel streng, mevrouw.
Ja, ik snap je wel maar ik vraag me af of alles wat hier staat in dat extreme perspectief moet staan. Misschien heeft ze niet goed door dat zij maar beter geen antwoorden op haar vragen krijgt want het werkt in haar nadeel als het uit komt. En zulke dingen komen uit. Misschien niet omdat ze iets zegt of zich verspreekt maar je hebt ook nog zoiets als lichaamstaal.
Hoe oud zij TO en zijn vrouw eigenlijk?
Na veel lezen en alles van de afgelopen 25 jaar op een rij gezet te hebben, denk ik dat ik in een niet gezonde relatie terecht ben gekomen.
En nu in een ongelofelijk ingewikkelde situatie zit waar ik niet meer alleen uit kan komen.
Vandaar mijn berichtje nu hier, ik loop overal tegen een muur op.
Ik denk dat ik in een narcistische relatie zit met mijn vrouw, het boek Gaslighting heeft me geconfronteerd met heel veel dingen die ik herken.
Voel mezelf nu ongelijk dom en ben druk bezig om hulp te zoeken omdat ik aan alles twijfel ook of ik zelf geen narcist ben.
Thuis probeer ik zoveel mogelijk alles te ontlopen en observeer wat er gebeurd als ik anders reageer als wat ik altijd gedaan heb (toegeven en de zaak maar weer proberen te sussen dus pleasen) dan is het meteen raak en is er weer een probleem.
Heb de huisarts op 15 maart gebeld maar moet eerst met een maatschappelijk werker praten op 17 april.
Ik had gehoopt dat ik bij een psycholoog terecht kon waar we vaker zijn geweest ivm hulp voor onze zoon maar dat kon niet, mijn vrouw blijkt nu ook gebeld te hebben en krijgt direct een verwijzing en gaat dus naar de betreffende psycholoog. Het lijkt erop dat niemand mij geloofd wat er gebeurd alleen onze zoon lijkt het te snappen omdat hij hetzelfde ervaart.
Ook bij de familie kan ik niet terecht simpelweg omdat ze niet gaan geloven wat ik ga zeggen. Ben benieuwd of er andere zijn die deze ervaring ook hebben en misschien tips hebben wat te doen, het voelt eenzaam op dit moment.
Sensefeeling schreef op 03-04-2023 om 08:03:
Na veel lezen en alles van de afgelopen 25 jaar op een rij gezet te hebben, denk ik dat ik in een niet gezonde relatie terecht ben gekomen.
En nu in een ongelofelijk ingewikkelde situatie zit waar ik niet meer alleen uit kan komen.
Vandaar mijn berichtje nu hier, ik loop overal tegen een muur op.
Ik denk dat ik in een narcistische relatie zit met mijn vrouw, het boek Gaslighting heeft me geconfronteerd met heel veel dingen die ik herken.
Voel mezelf nu ongelijk dom en ben druk bezig om hulp te zoeken omdat ik aan alles twijfel ook of ik zelf geen narcist ben.
Thuis probeer ik zoveel mogelijk alles te ontlopen en observeer wat er gebeurd als ik anders reageer als wat ik altijd gedaan heb (toegeven en de zaak maar weer proberen te sussen dus pleasen) dan is het meteen raak en is er weer een probleem.
Heb de huisarts op 15 maart gebeld maar moet eerst met een maatschappelijk werker praten op 17 april.
Ik had gehoopt dat ik bij een psycholoog terecht kon waar we vaker zijn geweest ivm hulp voor onze zoon maar dat kon niet, mijn vrouw blijkt nu ook gebeld te hebben en krijgt direct een verwijzing en gaat dus naar de betreffende psycholoog. Het lijkt erop dat niemand mij geloofd wat er gebeurd alleen onze zoon lijkt het te snappen omdat hij hetzelfde ervaart.
Ook bij de familie kan ik niet terecht simpelweg omdat ze niet gaan geloven wat ik ga zeggen. Ben benieuwd of er andere zijn die deze ervaring ook hebben en misschien tips hebben wat te doen, het voelt eenzaam op dit moment.
Dat je relatie niet erg gezond is, dat is wel het beeld dat uit je postings oprijst. Hoe je nu verder moet is een ander verhaal, al staat het je vrij om op te stappen. Dat dan iedereen jou de boosdoener vindt, is een mogelijkheid maar je hebt dan wel je vrijheid terug om weer in de realiteit te leven en jezelf terug te vinden.
Sommige mensen hebben zo’n moeder (je zoon dus) en dan heeft er dus ook altijd iemand zo’n vrouw (jij). Voor buitenstaanders lastig te doorzien maar jij ziet het nu. Maak een plan voor jezelf (op een plek waar zij echt niet bij kan) hoe je zelf je leven op de rit gaat krijgen, financieel en praktisch. Je kunt naar een advocaat gaan, en je zou ook hulp kunnen zoeken bij een online platform (mensen hier hebben wel tips hoop ik) om in ieder geval je hart uit te storten en wat tips te krijgen zonder dat het open en bloot op internet staat (want dat staat dit wel).
Gaslighting werkt omdat de dader inzicht heeft in alles wat het slachtoffer doet, dus probeer jezelf af te schermen.
Heftig hoor. Wel fijn dat je zoon het wel signaleert. Ik vraag mij af of het je kan helpen om bewijs te verzamelen?
En of je partner nu een stempel kan krijgen of niet, er uit stappen lijkt mij een goede keuze.
Sterkte.
Je schrijft dat als jij een keer niet pleast of sust, dat de boel dan ontploft. Ja dat herken ik volledig. Mijn man heeft maanden terug aangegeven te willen scheiden en heeft iemand anders. En toch zorgt elke grens die ik trek voor een enorme tegenreactie. Hetzelde geldt voor elk positief ding dat ik doe of als blijkt dat ik het fijn heb met de kinderen. Voelt alsof ik continu onder vijandelijk vuur lig, want nu sus en please ik niet meer. Ik doe ook niet onaardig, maak ik geen ruzie, zorg dat de kinderen hem kunnen zien. Maar dan gaat zijn manipulatieve gedrag over op de kinderen, die godzijdank al groot zijn en het meteen doorzien, zonder dat ik ze ooit iets verteld heb over de dingen die papa uithaalt. Dus die denken dan: ik kom wel weer als je normaal kan doen pa. Doei!
En dat is dan ook mijn schuld en dan lig ik weer onder spervuur.
Het lastige is dat je samen ouders bent. Je moet dus in contact blijven voor je kind. En je draagt daar samen de kosten voor. Daardoor blijft er altijd een mogelijkheid om jou te straffen, ook als je niet meer samen woont. Ik zit daar nu middenin. Ik ga binnenkort een tripje maken met kids en aanhang en de gezamenlijke rekening wordt geplunderd in reactie daarop.
Dus tja, wat kan je doen. Goed in contact blijven met je kind, zonder dat je hem belast met jouw sores zorgen dat ze weten dat ie bij je terecht kan en ook dat mama ook van hem houdt, ondanks soms rare acties.
En verder toch die grenzen trekken, ook als je bang bent voor de reactie. En de grens vasthouden.
Maar verder, hoe ik hier uit kom, geen idee. Dat moet ik nog ervaren. Ik ben erg blij dat mijn kinderen volwassen zijn en dus nergens meer tot verplicht.. En dat ze slim en weerbaar zijn. Gek genoeg heb ik dat ook tijdens de relatie wel laten zien: weerbaar zijn en tegengas geven. Dus dat in denk ik wat je aan je kind kan laten zien. Als je grens wordt overschreden dan trek je een lijn. En dan houdt je die vast. Wees rustig, duidelijk en vasthoudend zonder mee tw gaan in ruzie. Dat is ook goed voor je kind om te zien. Ik zie nu hoe belangrijk dat is geweest, want zij trappen niet in de valkuil.
Sensefeeling schreef op 03-04-2023 om 08:03:
…
Ook bij de familie kan ik niet terecht simpelweg omdat ze niet gaan geloven wat ik ga zeggen. Ben benieuwd of er andere zijn die deze ervaring ook hebben en misschien tips hebben wat te doen, het voelt eenzaam op dit moment.
Is dat echt zo, of denk je dat? Vaak zien en weten mensen meer dan ze aan jou laten zien of merken. In je eentje ga je deze strijd niet winnen. Ik zou binnen de familie- en kennissenkring eens goed rond kijken of er niet in ieder geval 1 iemand is die je in vertrouwen kunt nemen.
Sterkte!
Jonagold schreef op 04-04-2023 om 08:05:
[..]
Is dat echt zo, of denk je dat? Vaak zien en weten mensen meer dan ze aan jou laten zien of merken. In je eentje ga je deze strijd niet winnen. Ik zou binnen de familie- en kennissenkring eens goed rond kijken of er niet in ieder geval 1 iemand is die je in vertrouwen kunt nemen.
Sterkte!
Eens, zoek iemand die je 100 procent kan vertrouwen en zoek een therapeut. Dan maar een andere dan je wilde. Mijn familie had het al lang gezien en was gewoon blij dat we gingen scheiden.
Sensefeeling schreef op 03-04-2023 om 08:03:
Na veel lezen en alles van de afgelopen 25 jaar op een rij gezet te hebben, denk ik dat ik in een niet gezonde relatie terecht ben gekomen.
En nu in een ongelofelijk ingewikkelde situatie zit waar ik niet meer alleen uit kan komen.
Vandaar mijn berichtje nu hier, ik loop overal tegen een muur op.
Ik denk dat ik in een narcistische relatie zit met mijn vrouw, het boek Gaslighting heeft me geconfronteerd met heel veel dingen die ik herken.
Voel mezelf nu ongelijk dom en ben druk bezig om hulp te zoeken omdat ik aan alles twijfel ook of ik zelf geen narcist ben.
Thuis probeer ik zoveel mogelijk alles te ontlopen en observeer wat er gebeurd als ik anders reageer als wat ik altijd gedaan heb (toegeven en de zaak maar weer proberen te sussen dus pleasen) dan is het meteen raak en is er weer een probleem.
Heb de huisarts op 15 maart gebeld maar moet eerst met een maatschappelijk werker praten op 17 april.
Ik had gehoopt dat ik bij een psycholoog terecht kon waar we vaker zijn geweest ivm hulp voor onze zoon maar dat kon niet, mijn vrouw blijkt nu ook gebeld te hebben en krijgt direct een verwijzing en gaat dus naar de betreffende psycholoog. Het lijkt erop dat niemand mij geloofd wat er gebeurd alleen onze zoon lijkt het te snappen omdat hij hetzelfde ervaart.
Ook bij de familie kan ik niet terecht simpelweg omdat ze niet gaan geloven wat ik ga zeggen. Ben benieuwd of er andere zijn die deze ervaring ook hebben en misschien tips hebben wat te doen, het voelt eenzaam op dit moment.
Een narcist vraagt zich nooit af of hijzelf een narcist is. Nooit ofte nimmer. Dus wat dat betreft mag je gerust zijn. Een narcist stelt zichzelf nooit in vraag, tenzij als een act 🤗
