Verstoorde relatie met moeder - heeft iemand tips of advies?

Heb je er aan gedacht de therapeut van de systeemtherapie te benaderen voor handvatten? Die kent je moeder en kan ahv de communicatie tijdens die sessies je aanwijzingen geven.

Je broer lijkt het allemaal best goed in te zien; hij was het er niet mee eens dat jij niet ingelicht werd. Ook al heeft hij een gezin, hij kan wel de tussenpersoon die jullie allen verbindt. Denk aan praktische zaken zoals vervoer naar ziekenhuis etc. zodat jullie allen die taken onderling gelijkwaardig verdelen. Dat geeft ook even ruimte om de spanning tussen jou en je zus op de gang te zetten, zo ook de spanning tussen jou en je moeder. Dit vraagt ook een bepaalde medewerking van jou. Dat doe je niet voor je moeder of je zus, maar voor je broer, uit dank jou niet buiten te sluiten.
Maar dan wel op gelijke verdeling van taken, niet op basis van het feit dat jij geen gezin runt.

sterkte

Is het niet van één of beider kanten trekken aan een dood paard? 
Je kan er tal van therapeuten op los laten, maar als het allemaal niet loopt dan houdt alles op.

Simpel gezegd: vrienden kan je kiezen, je familie helaas niet. 
Bij een "vreemde" had je allang afscheid genomen, nu blijf je waarschijnlijk maar aanmodderen omdat het toch je familie is. 

Houden van is soms ook gewoon afstand nemen. 

(In mijn situatie heb ik ook geen contact met broer en moeder, Kinderen weten niet eens van hun bestaan en komen er dus ook niet.. bevalt mij prima. Geen stress, geen gedoe etc en dat leeft echt een stuk rustiger!) 

Wat verdrietig dat je juist met je moeder zo een slechte relatie hebt en dat jullie elkaar niet goed kunnen vinden, terwijl jullie wel verlangen hebben aan moeder- en dochterliefde. Het geeft mij een verdrietig en eenzaam gevoel als ik jouw verhaal lees. Ik vind het heel naar voor je. 
Ik herken iets hiervan, maar dan bij mijn vader die mij steeds maar niet begreep en door verschillende gebeurtenissen en opmerkingen heb ik me erg afgewezen gevoeld en voelde ik me niet geaccepteerd. Ik voel dit nog steeds ondanks dat we het uitgepraat hebben. Ik ben nu alleen niet meer boos, wel verdrietig. Ouder-kind relaties hebben veel impact ook als die relatie slecht is. Toch blijf je tenminste ik altijd verlangen naar een goede band en mijn vader volgens mij ook. 

Waarom zie je het als 'de stekker trekken uit het gezin'? Het lijkt alsof je vindt dat het alles of niets is. Ten eerste: flink afstand nemen van je moeder hoeft niet te betekenen dat je de stekker eruit trekt. Ten tweede: als je zou besluiten je moeder niet meer te zien, hoeft dat niet te betekenen dat je je broer en/of zus ook niet meer ziet. 

Ik krijg de indruk dat je heel veel behoefte hebt aan de erkenning en bevestiging van je gezinsgenoten. Van je moeder krijg je die niet, die is te druk bezig met zichzelf en haar eigen gevoelens: zij wil strikt genomen hetzelfde van jou. Je zus is bezig met een 'oplossing' en probeert te bedenken wie van jullie 'gelijk heeft' of van wie een oplossing kan worden verwacht en is om de een of andere reden tot de conclusie gekomen dat jij dat bent, waarschijnlijk omdat zij dat doet? Of omdat zij het niet op dezelfde manier ervaart met jullie moeder en vindt dat jij er te zwaar aan tilt? Of omdat ze eigenlijk wel weet dat van moeder niks te verwachten valt en ze allang gezien heeft dat jij je als het puntje bij paaltje komt het vuur uit de sloffen loopt om de relatie(s) te verbeteren? Je broer heeft op zijn minst wát inzicht in het gedrag van je moeder want die spreekt zich klip en klaar uit over haar beslissing jou niet in te lichten: Niet oké! 

Is het een optie voor jou om vast te stellen dat de relatie met je moeder in de kern niet veilig ís en ook niet zal worden. En op te houden te proberen dit op te lossen? En dat je, om toch iets van een familieband te hebben, dus aan de oppervlakte zal moeten blijven en daar niet meer van terug te komen, ook niet onder druk van je zus: een kennissen-relatie dus. En om je zus daarvan duidelijk op de hoogte te stellen: dit is het en meer gaat het niet worden met moeder. Heel erg bedankt (oprecht!) voor haar pogingen om de relatie te verbeteren, maar het hoeft niet meer. Je wil liever energie steken in het verbeteren van de relatie met haar, je zus (als dat inderdaad zo is). Je broer heeft waarschijnlijk meer begrip voor jou dan je denkt. Hij ziet in ieder geval het tekortschietende gedrag van jullie moeder. Hij neemt waarschijnlijk ook wat afstand van haar. Je hoeft je niet te vragen zich erin te mengen maar je kunt hem wel eens vragen naar zijn ervaringen. Waarom niet eens vragen: Hoe doe jij dat eigenlijk? Mij lukt het zo slecht om emotioneel op afstand te blijven? Dat wil niet zeggen dat je het hetzelfde moet doen als hij. Jij zit anders in elkaar. Maar het kan wel zijn dat jullie meer delen dan je op het eerste gezicht denkt namelijk een 'worsteling' in het omgaan met je moeder, je gezin van herkomst. 

Om het maar een beetje cru te zeggen: je lijkt meer te worstelen met je eigen onvermogen om een beetje soepeler om te gaan met het ontbreken van goedkeuring en bevestiging van de leden van je gezin van herkomst dan met je moeder an sich. Ik bedoel dat niet als kritiek: ik herken het namelijk heel sterk en het is pijnlijk. Het kan de moeite waard zijn om het op deze manier te zien: hoe versterk je je eigen 'gezonde narcisme' zo dat je minder last heb van de fratsen van moeder en de bemoeienissen van zus die maken dat jij je zo onzeker en slecht voelt over jezelf? Het zijn namelijk echt hun fratsen en hun overtuigingen en je hóeft het niet zo diep in je zelfbeeld binnen te laten komen, dat zij zouden vinden dat jij tekortschiet, overgevoelig bent, dit of dat niet goed doet, meer je best zou moeten doen etcetera etcetera. Als er iets aan de hand lijkt, is dat jij veel te hard hebt gelopen, veel te veel je best hebt gedaan om die relatie tot iets te maken wat hij nou eenmaal niet is. Ook in de manier waarop je voor je moeder hebt gezorgd in het verleden vind ik je wel érg loyaal. Dat mag de volgende keer wel een tandje minder hoor. Jij lijkt te vinden dat jij de ideale dochter moet zijn, ook als zij niet de ideale moeder is. Maar je kunt niet in je eentje een boot op het water houden waar de ander voortdurend gaten in steekt. En dan heb je inderdaad twee keuzes: óf je laat te boot zinken en stopt de relatie helemaal. Of je accepteert dat je echt niet, nooit meer de zee op kunt in deze boot, wat je allerliefste wens is, hoe je jezelf ook het liefst ziet, als lid van de bemanning van een prachtig, zeewaardig schip, en dat je top de wal moet blijven omdat minstens één lid van de bemanning nou eenmaal niet deugt voor het zeeleven, waardoor niet zo afhankelijk bent van de ander(en). Als je op de wal blijft, kun je onder niet-triggerende omstandigheden best een aardig etentje hebben met je familie of kopje koffie drinken. Maar als er een storm opsteekt, kun je op ieder moment uitstappen en naar je eigen huis vertrekken, en dan blijft iedereen veilig, loopt niemand risico op verdrinken, in plaats van dat jij als een gek gaten moet lopen dichten in de boot (en dat probeert je zus dus op haar manier ook!). Ik denk dat het aan jou is om te doorvoelen of met name de relatie met je broer en zus de moeite waard is om op de een of andere manier dit op een lager intensiteitsniveau te continueren en je zus duidelijk te zeggen dat ze moet ophouden naar een hoger intensiteitsniveau te streven. Dat is een gepasseerd station voor jou. Neem stevig de regie in handen: misschien is ze wel opgelucht dat ze mag ophouden met haar geredder? Op basis van wat je hier hebt verteld zou ik het contact met je broer zeker niet verbreken, zelfs niet als je het contact met je moeder en/of je zus wel verbreekt. En je komt hier in ieder geval over als een heel sterke persoonlijkheid, die duidelijk een koers kan uitzetten en die kan volgen, dat het maken van een duidelijke keuze je heel veel rust kan brengen. Want als je een goede keuze maakt voor jezelf, gaat er heel veel minder energie verloren in zelftwijfel en het gevoel van tekortschieten. Als ik het zo lees, mag je daar onmiddellijk mee ophouden! Je hebt het heel erg goed gedaan, iets té goed misschien wel. Laat het maar eens wat meer versloffen. 

Misschien vind je zelf je relatie met je moeder niet 'goed', maar hij is in ieder geval wel heel hecht. Het is bewonderenswaardig hoeveel werk jij en je moeder ook hebben verzet om de relatie te verbeteren.  Dat doet echt niet iedereen in een ouder-kind relatie. Veel ouders en volwassen kinderen leven gezellig, maar oppervlakkig langs elkaar heen. Of ze hebben het contact gewoon uit laten doven.
De ideale relatie waar jij van droomt zal het tussen je moeder en je moeder waarschijnlijk nooit worden. Maar ik denk wel dat jullie heel erg veel van elkaar houden, als jullie er zoveel energie in willen steken. Missschien is het voorlopig voldoende omdat van elkaar te waarderen en de lat verder minder hoog te leggen.

Om te beginnen: ik herken veel in je verhaal. Ook hier een slechte band met mijn moeder. En dingen die in mijn jeugd voorgevallen zijn/opmerkingen die gemaakt zijn waar ik nog altijd last van heb. En nog steeds die behoefte aan goedkeuring/erkenning van je moeder. Mijn vader is er wel nog, met hem heb ik wel een fijne band. Ik ben iets ouder dan jij, en ben denk ik een stukje verder in mijn proces, dus ik hoop dat ik je een beetje kan helpen.

Er vallen mij in je verhaal wel een paar dingen op.
Om te beginnen benoem je dat je in je jeugd, terugkijkend, een emotionele afstand ervoer tussen je moeder en jou. Maar je geeft ook aan dat je vader een binnenvetter was. Dus ik neem aan dat je met hem ook geen emotionele band hebt opgebouwd in je jeugd. Dat lijk je hem niet kwalijk te nemen, maar je moeder verwijt je dat wel. Ik vind dat - op zijn minst - vreemd. Daar zou je zelf nog eens goed naar kunnen kijken. Waarom accepteer je dat wel van je vader, die afstand, maar niet van je moeder?
Ze heeft in je jeugd dingen tegen je gezegd, die heel hard bij jou binnen kwamen en waar je nog steeds last van hebt. Herkenbaar. Intussen realiseer ik me dat ze wel gewoon van me houdt, alleen spreken wij inderdaad elkaars taal niet. Dus ik heb haar opmerkingen intussen leren 'vertalen'. Ze wil graag het beste voor mij, maar ze denkt dat haar manier de enige is. Ik heb met heeel veeeel vallen en opstaan geleerd mijn eigen weg te kiezen. Dat was lastig, want ik heb in mijn jeugd nooit leren voelen wat ik nou eigenlijk wilde, maar altijd haar weg gevolgd om escalaties te voorkomen (mijn moeder is enorm dominant en kon vreselijk tekeergaan of je juist weken negeren/doodzwijgen als je niet deed wat zij wilde). Leer te negeren wat je moeder van je verwacht en doe wat jij wil zonder dat je daar verantwoording over aflegt tegen haar. Het zal je helpen als je haar acties/woorden kunt zien als haar manier om haar zorgen uit te drukken. Dus dat ze je dik noemde, zal haar ongerustheid over je gezondheid zijn geweest (of iets dergelijks). En dat ze je naar een psycholoog stuurde vind ik juist heel erg positief. Mijn moeder kon ook niet meer met mij communiceren toen ik puberde, maar zij heeft mij gewoon onder druk gezet. Je kunt ervoor kiezen dat te zien als 'ze zei dat ik gek was' maar ik denk dat ze een manier zocht om het contact tussen jullie goed te houden/verbeteren.
De relatie tussen jou en je broer en zus is ook wiebelig. Ik kan me voorstellen dat dat mede komt doordat jij niet consequent bent in je gedrag. Afstand nemen, maar in een periode van ziekte wel de benen uit je kont lopen voor je moeder. En vervolgens weer afstand nemen. Ik heb ook een broer en zus, en wij staan er allemaal wel een beetje hetzelfde in. Soms heeft de een meer moeite met moeders vanwege een recent akkefietje, dan delen we dat in de groepsapp en springt een ander even in om contact te onderhouden. Zo houden we elkaar goed in evenwicht. Is er eens zorg nodig (gelukkig nog niet van meegemaakt) dan bespreken we onderling wie er tijd en ruimte heeft en verdelen we de taken. Wij hebben regelmatig een etentje met elkaar (al dan niet met onze aanhang erbij) en dan is de relatie met onze ouders altijd onderwerp van gesprek. Ik heb het als oudste en meest op mijn vader lijkende kind vroeger het zwaarst gehad. Dat wordt nu wel erkend, en dat scheelt voor mij al een heleboel.Ik houd de contacten met mijn moeder oppervlakkig. Ze weet dat ze een beroep op me kan doen als het nodig is, maar we hebben geen emotionele band. Gesprekken gaan alleen maar over koetjes en kalfjes. Zodra het iets dieper gaat (politiek, meningen) dan ontspoort het al snel, dus dan stap ik snel over op iets luchtigers. En ik houd bezoekjes kort.

Verder kan ik me ook wel vinden in Mija's post. Het hoeft niet alles of niets te zijn. Daarmee maak je het voor jezelf ook zwaarder dan nodig. Probeer er iets luchtiger in te staan. Accepteer dat je moeder niet je beste vriendin is, en ook niet gaat worden. Dat geeft rust, want je hoeft daar niet je best voor te blijven doen. Je familie kies je niet, maar je bent er wel een beetje toe veroordeeld. Hou wat afstand, dan lukt dat best. Als je beschikbaar kunt blijven op het moment dat ze je echt nodig heeft is dat al heel wat. Ik ben het niet eens met haar conclusie dat je een sterke persoonlijkheid bent die haar eigen koers kan bepalen. Je hebt een ander nodig (de shiatsu-behandelaar) om je erop te wijzen dat er iets niet klopt. En dan schiet je naar mijn idee ook nog vaak door in je reactie. Ook hier weer: je acties zijn niet consequent. Dat maakt het voor je omgeving ook niet makkelijk om helder te krijgen wat ze van je kunnen verwachten en hoe ze met je om moeten gaan. Ik zou proberen de relatie met broer en zus te verbeteren. Zodat ze jou beter begrijpen en ook kunnen helpen in de relatie met je moeder.

De actie van je moeder is natuurlijk heel fout. Maar ik vind je broer en zus hier ook boter op hun hoofd hebben. Als zoiets bij ons had gespeeld had ik zelf mijn broer of zus gebeld.

Alles bij elkaar zou ik (via de huisarts) op zoek gaan naar een therapeut die je kan helpen om het verleden wat meer los te laten, zodat je in het heden met wat meer gemak de nodige afstand kunt bewaren, zonder dat je om de haverklap gekwetst raakt door acties en opmerkingen van je familie. Heel veel sterkte in de huidige situatie.

Wat ik niet snap is, je zegt zelf tegen je moeder dat je er emotioneel niet voor haar kan zijn, en je hebt afstand genomen. Maar toch vind je het dan niet prettig als je moeder die afstand ook aanhoudt door jou niet te informeren. 

Ik herken wel het niet geïnformeerd worden, maar ik reageerde daar dan toch anders op. Natuurlijk was het in zekere zin pijnlijk om te horen dat ik niet of als laatste was geïnformeerd (was ook ziekte/ziekenhuis), maar ik trok me gewoon terug. Klaar, dan ga ik je er ook niet naar vragen of in praktische zin helpen. En dat heb ik dus ook niet gedaan, al had ik er de meeste tijd voor.
Zij zou toch niet veranderen.

Wanneer ik spanningen voel opborrelen, spreek ik mijzelf streng toe:’ Ik  ben niet op de wereld gezet, alleen maar om voor anderen klaar te staan. Ik mag, even als en gelijk aan iedereen, ademen van de lucht waarin ik leef.’
Beetje ala Decartes: ik denk, dus ik leef. Dat helpt mij ook veel van mijzelf te houden.

Verder denk ik dat je er heel goed aan doet hier je gevoelens neer te zetten zodat je ze kan herlezen en verwerken. Reacties van anderen helpen je in dit proces van accepteren dat het contact met je moeder is zoals het is.

Jonagold schreef op 21-03-2022 om 11:50:

 Ik ben het niet eens met haar conclusie dat je een sterke persoonlijkheid bent die haar eigen koers kan bepalen. Je hebt een ander nodig (de shiatsu-behandelaar) om je erop te wijzen dat er iets niet klopt. En dan schiet je naar mijn idee ook nog vaak door in je reactie. Ook hier weer: je acties zijn niet consequent. Dat maakt het voor je omgeving ook niet makkelijk om helder te krijgen wat ze van je kunnen verwachten en hoe ze met je om moeten gaan. Ik zou proberen de relatie met broer en zus te verbeteren. Zodat ze jou beter begrijpen en ook kunnen helpen in de relatie met je moeder.

Ik zie dat zwalkend beleid ook natuurlijk. Wat ik probeerde over te brengen is: je voelt en vindt dingen sterk en je neemt ook besluiten. En je steekt er energie in, zet je in voor je keuzes. Het is niet zo dat je het alleen maar allemaal over je heen laat komen en het allemaal niet weet. Je lijkt vooral uiteindelijk niet vast te houden aan je eigen beleving: waar geloof ik nou echt in? Je lijkt niet genoeg op je eigen beoordelingsvermogen te vertrouwen, niet dicht genoeg bij jezelf te blijven. Waardoor je met al je goede bedoelingen, kracht en inzet niet komt waar je zelf wil zijn. Eerder ga je met teveel kracht en inzet soms juist weer de verkeerde kant op. Mijn inschatting zou zijn dat je vooral hebt uit te zoeken wat je echt niet meer wil en wat je nog wel wil. En dan niet op een abstractieniveau als 'me veilig voelen' maar welke soort omgang kan jij bolwerken en welke niet? Bij welk gedrag kun je bij je moeder, zus, broer in de buurt zijn en bij welk gedrag moet je leren om even op te staan en je aandacht op iets anders te richten? Of je mentaal af te sluiten? Een innerlijke aantekening te maken: 'die is gek' en dan over te gaan tot de orde van de dag. Welke ontmoetingen doe je helemaal niet meer? Mijn inschatting zou zijn, dat als jij helder weet wat je wil, kan vertrouwen op je eigen waarneming en beoordeling, je ook in staat zult zijn om het te doen. Je moet misschien wel vooral ophouden te zoeken naar 'de goede' beslissing. Er is alleen jóuw koers, die je niet objectief kunt en hoeft te verantwoorden maar vooral mag voelen: dit is wie ík ben en wat goed is voor mij. Niet in ideale zin ("Ik wil een warme betrokken moeder") maar in de werkelijkheid, met de moeder die je echt hebt.