Verstoorde familie band
Goedemiddag allemaal,
Ik ben hier nieuw op het forum en zit met een dilemma. Ik zal allereerst vooraf wat informatie delen. Ik en mijn moeder hebben al jaren een slechte relatie. Zij en mijn broer zijn van de type mensen die zichzelf graag boven anderen plaatsen. Ze vinden (en benoemen dat ook vaker) zichzelf intelligent en anderen maar dom. Ik daarentegen ben een nuchter persoon en accepteer de mensen zoals ze zijn. Ik heb dan ook allerlei soorten mensen als vrienden. Het maakt mij niet zoveel uit wat voor een opleiding of baan iemand heeft, zolang we mekaar maar met respect behandelen. Mijn broer en moeder vinden dat maar dom en hebben dat ook vaker laten merken. Doordat we zo verschillend zijn, botsen we ook vaker met elkaar. Met mijn broer minder dan met mijn moeder. Mijn broer zie ik niet vaak (woont in het buitenland). Mijn moeder daarentegen komt wekelijks langs. Ik weet dat ze enkel komt voor haar kleinkind te zien (mijn dochter). Dat heeft ze een keer laten vallen. De reden hiervoor is dat ze mij en mijn partner dom vindt. Ze heeft eigenlijk een beetje narcistische trekjes. Zo heeft zo geregeld laten vallen dat ik lelijk ben, twijfelt of mijn man wel van mij houd, ik dik ben etc. Dat doet ze door indirecte opmerkingen te geven. Voorbeeld: als ik een nieuwe jurk aan heb. Ze geeft dan eerst een compliment over de jurk en vraagt vervolgens of zij hem mag hebben mocht ie in de was krimpen en lacht dan kostelijk om haar eigen opmerking. Een "grapje" die ze inmiddels al meer dan 10 keer heeft gemaakt dus voel hem inmiddels al aankomen als ik iets nieuws aan heb.
Mijn broer is al jaren in het buitenland. Als ik op bezoek ging, dan hadden we een leuk weekend. We hebben daarentegen namelijk wel dezelfde humor en houden we beiden van gamen. Mijn broer is overigens ook anders, als hij alleen is. Dan gedraagt hij zich niet delegerend ten opzichte van andere mensen. Hij gedraagt zich voornamelijk zo in het bijzijn van mijn moeder. Mijn vader heeft na de scheiding het contact met ons verbroken. In mijn jeugd heb ik vooral mijn broer gezien als vader figuur.
Afgelopen kerst had mijn broer sinds kort een nieuwe vriendin. Mijn broer is nooit zon familie mens geweest. Zo is hij ook niet zo'n oom die eens spontaan langs komt om zijn nichtje te zien. Hij informeert eigenlijk ook nooit hoe t met haar gaat etc. Hij ziet haar enkel op een verjaardag of een feestdag. Toen hij vertelde over zijn nieuwe vriendin en dat het echt een vaste relatie was, was ik blij voor hem. Hij is al jaren vrijgezel en heeft nog nooit echt een vaste relatie gehad. Hij was dolverliefd en ik vond het alleen maar leuk om te horen. Stiekem hoopte ik ook dat hij daardoor misschien toch iets meer om familie zou gaan geven. Met kerst vroeg ik dan ook of zijn vriendin ook zou komen. Kerst vieren we namelijk altijd bij ons. Hij gaf aan dat zij elders kerst zou vieren dus niet mee kwam. De dag van kerstviering kreeg ik een bericht van mijn broer met de vraag of zijn vriendin alsnog mee kon komen. Haar kerstfeest ging niet door. Daarnaast werd de vraag gesteld of ze een vriendin mee mocht nemen. De vriendin had verder geen familie en zou anders kerst alleen moeten vieren. Wel werd aangegeven dat als er daardoor een tekort aan eten zou zijn, hij zou zorgen voor meer eten. We gingen gourmetten dus dat was geen probleem. Ik heb terug gereageerd dat zijn vriendin welkom was en haar vriendin ook. Qua eten hadden we voldoen. Hij zou dan alleen een extra stoel moeten meenemen want die kwam ik dan wel tekort. Uiteindelijk kwam mijn broer alleen met zijn vriendin. De vriendin van de vriend van mijn broer had alsnog een feestje ergens anders dus die was niet meegekomen. Vond het allemaal wel vreemd en mijn man begon een beetje te knotteren dat er misbruik werd gemaakt van mijn gastvrijheid.
Zoals ieder jaar had ik weer gezorgd voor lekker eten, alles gezellig aangekleed en opgedekt. Het was een gezellige avond waarbij veel gekletst werd en wij de nieuwe vriendin van mijn broer een beetje leerden kennen. Op het einde van de avond had iedereen nogal wat wijn achter de kiezen. Mijn man maakte een opmerking richting mijn broer dat hij zag dat het echt goed zit tussen die twee en dat hij het leuk vond om te zien. Mijn broer reageerde daar ineens uit het niets heel nors op en gaf aan dat dat prima is dat mijn man dat vind maar dat hij er verder niet op in zou gaan. Dat waren immers de zaken niet van mijn man en hij had geen zin om dat met ons te bespreken. Zo ging hij verder: wij waren mensen bij wie hij uit verplichting kwam en verder niets mee had. Mijn man probeerde de sfeer te redden door er niet op in te gaan en te zeggen dat het gewoon iets was wat hij wilde zeggen. Mijn broer hoefde verder niets aan hem kwijt, het was gewoon een compliment. Daarop reageerde mijn broer weer dat hij er met hem niet over wilde praten. Hij had immers niets met ons. Daarop greep ik in en zei tegen mijn man dat hij het er beter bij kon laten. Hij had zijn compliment gegeven en mijn broer was duidelijk dat hij er verder niets over wilde vertellen (ook al was hem dat niet gevraagd). Mijn broer reageerde daarop dat ik gelijk had en dat het voor hem tijd was om te gaan. Zijn houding was ineens kwaad. Ik begreep het niet. Omdat er nogal wat wijn was gedronken zei ik dus ook dat dat misschien wel beter zo was. Hij stond op om zijn jas te nemen en ik ging naar de keuken om mezelf af te zonderen. Mijn moeder kwam achter me aan om te vragen of er wat was. Ik zei daarop dat ik het einde van de avond vervelend vond maar dat we t er nog wel over zouden hebben. Mijn moeder bleef doordrammen om te praten waarop ik zei dat t beter was om een andere keer het erover te hebben. Een ander moment met geen drank op. Daarop begon mijn moeder te zeggen dat mijn broer een sul is. Mijn broer hoorde dat en kwam boos op ons af en begon te schelden dat dat gezegd werd en hoe wij het in ons hoofd haalden om achter zijn rug om te praten over hem. Ik legde uit dat dat totaal niet zo was en vertelde wat er gezegd was. Mijn broer wilde weglopen waarop mijn man hem tegen hield en vroeg waar hij mee bezig was. Daarop begon mijn broer te schreeuwen dat wij nooit interesse in hem hadden getoond en dat hij klaar was met ons. Wij waren niks voor hem. De zin dat wij niks voor hem betekenen, deed me heel wat. Ik gaf daarbij aan dat als dat zo is, ik niet begrijp waarom hij er dan was. Daarop zei hij dat het misschien beter was als hij niet was gekomen en wellicht nog beter als hij nooit meer komt. Prima.. Mijn man nam daarbij mijn broer apart en ik hoorde hem vertellen hoe belangrijk hij een band met familie vind en dat dat niet zomaar iets is wat hij weg moest gooien. Dat als hem iets dwars zit, er beter eerst over gepraat kon worden. Daarop hoorde ik mijn broer tegen mijn man roepen: och jij H*erenmoeder. Ik ben omgedraaid en heb gevraagd of hij het huis wilde verlaten. Mijn man zelf had het niet eens gehoord. Om verder escalatie te voorkomen gaf ik aan de reden later te vertellen. Mijn broer wilde net gaan en draait zich om naar mij en begint een heel verwijt: hoe ik t in mijn hoofd kan halen om naar een winkel te gaan in de woonplaats van onze moeder en dan niet op bezoek te gaan. Dat dat niet mag. Dat ik verder onvoldoende interesse toon in zijn leven. Daarop gaf ik aan vaak genoeg hem te hebben uitgenodigd maar dat hij nooit komt. En dat het tonen van interesse vanuit 2 kanten werkt. Zowel mijn broer en moeder weten niet wat voor werk ik doe, hoe het met mij gaat, wat ik meemaak. Niets. En eerlijk is eerlijk. Dat heeft me lang dwars gezeten maar uiteindelijk leer je ermee leven. Er zijn immers mensen in mijn leven die wel geïnteresseerd zijn in mij en mijn leven. Vervolgens ging hij door met schelden op mij en uiteindelijk hoor ik hem tegen mijn moeder zeggen: och ze heeft toch maar een IQ van 10. Wappie wat het is. Ik kijk naar mijn moeder en mijn moeder knikt enkel bevestigend. Ik werd kwaad. Voelde me zo beledigd en gekleineerd. Ik was tot dan toe rustig gebleven maar verhief nu ook mijn stem en zei dat hij nu echt mijn huis uit moest. Uiteindelijk is hij gegaan en heeft de deur achter zich dicht geslagen. Na de avond heb ik een bericht van hem gekregen met verontschuldigingen voor zijn uitspraken. Hij vroeg of ik nog een keer met hem wilde praten erover en zei te begrijpen als ik dat niet meer wilde. Ik heb toen terug gereageerd dat ik op dat moment even niet zozeer wist wat ik op zijn bericht moest reageren maar dat ik wel nog met hem een gesprek wilde. Hierna heb ik nooit meer wat van hem gehoord. Enkel met Pasen was hij toevallig ook bij mijn moeder toen ik met de kleine paaseitjes kwam zoeken. We hebben normaal tegen mekaar gedaan maar verder niets. . Nu is het inmiddels een dik half jaar geleden en binnenkort is mijn dochter jarig. Ik wil hem eigenlijk niet uitnodigen. Hij (ook nu) nooit interesse getoond in mijn dochter. Mijn dochter kent hem zelfs nauwelijks. Ze heeft in het verleden al eens gevraagd wie die meneer was. En dat niet alleen.. ik heb toen gezegd dat het klaar was vanuit mijn kant en ik ben ook nog steeds klaar met hem. Alhoewel het me wel nog steeds verdriet doet als ik eraan terug denk. Ik baal gewoon dat vanuit mijn kant van de familie er niemand is, ook niet voor mijn dochter. De enige reden dat ik het eng vind om hem niet uit te nodigen, is dat het dan voor mijn gevoel zo definitief is. Ook al realiseer ik me nu ik dit typ dat hij eigenlijk allang uit ons leven is. Het zou van de ene kant ook hypocriet en raar zijn om hem wel uit te nodigen. Daarnaast verwacht ik dan toch de reactie vanuit hem dat hij niet komt.
Wat vinden jullie? Te extreem om nu ook echt duidelijk te laten merken dat hij niet meer welkom is door hem niet uit te nodigen. Of toch een soort van strijdbijl begraven en het nog eens proberen door hem wel uit te nodigen?
Ik zou de verjaardag van je dochter niet gebruiken als aanleiding wat meer naar elkaar toe te komen.
Als je de strijdbijl wilt begraven, plan je dat op een andere dag.
Besef wel dat jullie op die dag veel gedronken hadden waardoor er opmerkingen zijn gemaakt die je bij je volle verstand niet zou zeggen.
Nu schrijf je wel dat je broer anders is, als je moeder er niet bij is.
Het lijkt mij dat je best een redelijke band met je broer kan onderhouden, maar dan misschien op momenten waar alleen jij, je gezin en je broer met aanhang elkaar bezoeken.
Ik wil niet stoken wat je moeder betreft, maar zijn klacht dat je niet bij haar langs bent gegaan terwijl je er in de buurt was om te winkelen, komt wrs bij haar vandaan. Dus wel ruimte voor contact, als de storm voorbij is maar liefs meer buiten je moeder om. Misschien heeft hij dat ook wel liever.
He jakkes wat een hoop gesteggel terwijl jij eigenlijk alleen maar je best loopt te doen om het gezellig te houden. Je hebt ook al heel wat gepikt.
Eerlijk gezegd denk ik dat het niet veel beter gaat worden. Mocht je contact willen houden, nodig dan je broer niet samen met je moeder uit. Hou dat op zijn minst maar gescheiden. Misschien dat je dan nog een beetje contatc krijgt.
bedankt voor jullie reacties!
klopt dat alcohol er voor gezorgd zal hebben dat er dingen gezegd zijn die normaal waarschijnlijk niet gezegd zouden zijn. Alhoewel ik dan ook bedenk dat mensen met alcohol vaak geen filter hebben en ook daadwerkelijk zeggen wat ze denken/vinden. Het feit dat hij na t voorval geen moeite heeft gedaan om toenadering te zoeken, is voor mij een bevestiging dat hij daadwerkelijk zo over mij denkt (IQ van 10 en een wappie). Je hebt gelijk dat voor een eerste ontmoeting of samen zijn, de verjaardag van mijn dochter totaal niet geschikt is. Dank je wel hiervoor.
ik heb overigens al veel gepikt. Mijn moeder is daar de rode draad in. Zij zorgt vaak voor onenigheid. Zo heeft ze al vaker gelogen dat mijn broer boos zou zijn of bezorgd. Als ik dan navraag bij haar, heeft ze geen duidelijke antwoorden. Telkens als ik vervolgens mijn broer erop aanspraak wist die van niets. Zo zijn er meerdere dingen. Ik heb 2 jaar terug een indringer midden op de dag aan de deur gehad. Het heeft gezorgd voor een worsteling tussen mij en een onbekende man met een bebloed gezicht. Mijn dochter van 4 was erbij en heeft daar veel last van gehad. We hebben sindsdien een deurbel met camera. Mijn moeder en ook mijn broer hebben zich een tijd verstopt achter de camera zodat ik niet kon zien wie er aan de deur stond. Ik heb ze daarop aangesproken maar kreeg een hele scheldpartij over me heen dat ik me aanstelde. T was maar een grapje. T gaat zich niet zozeer om mij in dit voorval maar om mijn dochter. Het was niet grappig en vooral niet voor haar. De relatie tussen mij en mijn moeder valt naar mijn mening ook niet meer te redden. Stomme is dat ik vaker mijn broer heb uitgenodigd om langs te komen. Dat was dan wel nog voor t voorval. Echt de enkele keer dat hij kwam, altijd met mijn moeder. Helaas.
Nu ik dit aan t schrijven ben realiseer ik me dat ik misschien ook te ver nadenk. Het is een verjaardag van mijn dochter waar mijn broer jaren lang nauwelijks naar om heeft gekeken. Al t contact kwam wat ze hadden, kwam uiteindelijk vanuit mij. Puur omdat ik banden probeer te lijmen, die niet te lijmen zijn. Nu hij totaal geen contact meer heeft met mij en ook mijn dochter niet, lijkt t meer dan logisch om hem niet uit te nodigen. Het zou voor mijn gevoel respectloos zijn voor mezelf. Ik ben meer waard dan iemand die zich op deze manier uitspreekt tegen mij. Ik heb trouwens ook na t voorval herhaaldeijk tegen mijn moeder gezegd dat ik graag een normaal gesprek had gevoerd met hem. Maar t is er nooit van gekomen. En als ik er maar als een puppy achteraan blijf lopen, dan vinden ze me straks niet iemand met een IQ van 10 maar eentje van 5. Dat moeten we ook niet hebben. Verder kan ik bijna niet meer zinken 
maar nogmaals bedankt voor jullie reacties, adviezen en tijd!
@Flair, je kan beter niet tegen je moeder zeggen dat je graag een normaal gesprek met je broer wilt voeren. Voorkom dat je moeder de vertaalmachine van de familie wordt, want dan weet je nooit precies wat er doorgebriefd wordt.
Waar denk je dat die uitspraken Wappie en IQ 10 en die andere benamingen vandaan komen..
Probeer met je broer een ander contact aan te gaan; eentje zonder over diverse schijven.
Het leest niet alsof deze mensen een waardevolle toevoeging aan je leven zijn. Ze leveren meer problemen op dan wat anders. Ik zou de broer ook niet uitnodigen. Je hebt vast geen zin in weer ruzie en gedoe. Door drank vallen je remmingen weg, dat laagje beschaving zeg maar. Het zou best kunnen dat ze daadwerkelijk menen wat er toen gezegd is. Maar dat is geen vrijbrief om dat allemaal maar te uiten en drank is geen excuus. Ze hebben jou gewoon echt niet netjes behandeld en het is mijns inziens aan hun om het initiatief te nemen tot verzoening.
Ik kan me jouw situatie levendig voorstellen.
Ik heb, na een akkefietje met hem, mijn broertje 4 jaar niet gesproken. Zijn vriend en collega bedreigde mijn partner met de dood, en mijn broertje belde en appte later naar mijn telefoon om de bedreiging nog even te onderstrepen richting mijn partner. Ik heb geantwoord dat hij te ver was gegaan. Enkele weken later kwam hij opeens langs om iets op te halen. Ik vroeg of hij het kwam uitpraten? "Ik peins er niet over!" zei hij. Eerder is hij niet welkom, dus hij is nooit meer geweest.
Ik heb er vrede mee gekregen omdat ik mijn eigen grens heb bewaakt. Maar ik had toentertijd al een tijdje schematherapie, waar ik dit ook kon verwerken.
Je bent een autonome volwassene. Je bepaalt zelf hoe jij je leven vormgeeft. Je hebt daarvoor niemands goedkeuring nodig. Maar als je familie jou alleen maar afwijst en afkeurt, dan mag je jezelf rust geven en afstand nemen. Wat voegen zij toe aan jouw leven?
Je moeder speelt wel een hele rottige rol in jullie gezin zeg. Eerst een lullige opmerking maken over je broer tegen jou. En dan met hem meesmuilen als hij jou beledigt. Wat een intrigante. En je broer en zij zijn allebei drammers. Als ik het zo lees, heb jij het ‘gesprek’ verschillende keren proberen af te breken (heel verstandig!) maar ze accepteren het gewoon niet. Ze drukken gewoon door en lokken je uit de tent. Enorm respectloos.
Ik zou deze twee mensen niet meer samen willen zien. En je moeder is in mijn ogen volkomen onbetrouwbaar dus daar zou ik niks persoonlijks en kwetsbaars meer tegen vertellen. Praat dus ook niet met haar over je broer. Ik zou je broer niet voor de verjaardag van je dochter uitnodigen. Hij heeft toch geen band met haar. Ik zou hem een keer uitnodigen om met z’n tweeën iets te gaan doen. Overdag, in ieder geval zonder drank. Wat een ellende brengt dat mee. Kennelijk zit er een hoop oud zeer in jullie gezin en tussen jullie. Je zou hopen dat een wederkerig gesprek daarover zou kunnen eindigen met wederzijdse erkenning en begrip. Zit dat erin, dan kan het misschien nog iets worden. Maar als jij alleen zijn slachtofferschap moet erkennen dan houdt het wel een beetje op, zou ik denken. Dan kun je het net zo goed laten doodbloeden.
Ik ben mij ervan bewust dat ze geen toevoeging hebben aan mijn leven. In ieder geval geen positieve toevoeging. Ik geef een hoop maar heb er nooit iets voor terug gekregen. Het doet mij ook alleen maar pijn. Ondanks de verstoorde familie band die al jaren speelt, probeerde ik met kerst het altijd gezellig te maken. Mijn moeder houd van negativiteit. Dat is niet alleen omdat ik dat zo zeg maar meerdere in mijn omgeving (zelfs haar eigen broers en zussen) zien dit. Zelf vind het ik gewoon jammer dat het is, zoals het is. Ik had graag op zijn minst één persoon uit mijn familie gehad waar ik een redelijke en gezonde band mee zou hebben. Helaas is dat niet zo en is dat iets wat ik eindelijk na al die jaren moet accepteren. De reden waarom ik nooit die afstand heb durven te nemen, is omdat ik dan angst voel. Op één of andere manier heb ik mezelf ingeprent dat ik hun nodig heb. Terwijl ik ook wel weet dat dat niet zo is want ik heb hun nooit gehad. Ik heb altijd alles alleen gedaan en dat is me prima gelukt. Ik ben nu gelukkig met mijn eigen gezin en heb geen plek meer voor negativiteit. De hoop blijft bestaan dat het toch ooit zou veranderen. Alhoewel ik ook wel weet dat dat niet zo is. De dingen die ik heb verteld, wat mijn moeder in het verleden heeft gedaan of gezegd, is slechts een klein gedeelte. Ondanks dat krijgt ze t toch voor mekaar om af en toe een schuldgevoel bij mij te creëren. Heel vreemd en ook zeer vervelend. Op momenten dat ik er bijv. helemaal klaar mee ben en duidelijk maak dat ik bepaalde zaken niet accepteer. Dan neemt zij gelijk haar slachtofferrol aan en ik wordt daarin meegezogen. Soms vind ik het vreemd hoe sterk moeder liefde kan zijn. Bij ieder ander persoon had ik allang vaarwel gezegd maar zij kan maar door en door blijven gaan. Wat mijn broer betreft was hij gewoon mijn enige laatste sprankje hoop. Ik had bij hem nog de meeste hoop dat hij die ene persoon was, waarmee ik wel nog op een normale manier kon omgaan. Ik wist wel dat hij 4 handen op één buik is met mijn moeder maar dacht toch dat hij bepaalde gedragingen of uitspraken van haar zou doorzien. Helaas is dat denk ik toch niet zo.
Dat ik mijn moeder niet als soort doorgeefluik moet gebruiken om informatie aan haar te vertellen zodat zij het tegen mijn broer moet zeggen, dat weet ik. Dat heb ik ook nooit bewust gedaan. Het is enkel dat zij vaak aan geef dat ze graag hoopt dat t beter wordt tussen mij en mijn broer. Ik deel zo min mogelijk met haar nog over mijn eigen leven omdat het lijkt (en eigenlijk ook wel ervaren heb) dat ieder stukje informatie iets is om te verdraaien of de grond in te stampen.
Bedankt voor jullie reacties. In veel wat jullie zeggen kan ik mezelf in vinden. Zijn ook dingen die ik zelf in zie en zelf ook vaak heb gedacht. Maar vaak laat ik me helaas meeslepen in de hoop dat t toch iets beter wordt. Ook in het belang van mijn dochter, zodat zij toch enige band heeft met haar oma en oom. Maar die band met mijn dochter moet natuurlijk wel gezond zijn! Dat is zeker iets wat ik me realiseer.
@ Wiek: wat heftig wat jij hebt meegemaakt met je broertje. Dat noem ik geen akkefietje meer. Wel knap en goed van je dat je duidelijk een grens hebt getrokken. Voor velen een (denk ik) logisch besluit maar wel ontzettend moeilijk omdat het toch je broertje is. Heb je soms niet ook de gedachte: waarom? en kan het echt zo zijn, zoals het is? Het is toch mijn broertje? we hebben toch samen ook mooie herinneringen van vroeger? Hoe kan het zo lopen, zoals het loopt nu?
@Flair
als je dan inmiddels vanuit vele kanten hebt gehoord en ervaren wat een negatieve invloed en instelling jullie moeder heeft, waarom dan niet eens proberen een heel goed gesprek met je broer te hebben? Zoals jij hebt geleden onder je moeders invloed, heeft jouw broer dat waarschijnlijk net zo! Jullie ‘vechten’ beiden om moederliefde lijkt wel, maar in plaats daarvan lijkt zij jullie tegen elkaar uit te spelen!
Lijkt mij dat een goed en open gesprek met je broer een mooie start is en wie weet wat voor mooie band daaruit voort kan komen?
Zou ook mijn idee zijn: een gesprek met alleen je broer. En dan van tevoren aangeven dat je wil afspreken dat noch jij, noch je broer van tevoren aan je moeder vertellen dat dit gesprek gaat plaatsvinden.
Jouw moeder lijkt me een ontzettend naar mens, en vooral ook iemand die je zo weinig mogelijk informatie moet geven waarmee ze aan de haal kan gaan. Niet alleen heel triest maar ook dodelijk vermoeiend. Als je alle contact met haar zou verbreken zou dat gerechtvaardigd zijn, maar als je dat niet wil, dan zou ik voortaan alleen nog maar hoogst oppervlakkige gesprekken met haar hebben. Mooi weer vandaag, wat staat je tuintje er mooi bij, vervelend hè, al die wegopbrekingen, waarheen op vakantie dit jaar - dat soort geneuzel.
Kijk of je relatie met je broer nog te redden is, en probeer of je afspraken kan maken om te zorgen dat je moeder jullie niet tegen elkaar kan uitspelen.
Bah, wat verschrikkelijk, als je zo iemand als moeder hebt getroffen. Ik heb ook wel familieleden gehad met manipulatieve trekjes, maar die waren niet echt kwaadaardig. Jouw moeder zo te lezen wel. Daarmee heb je echt gewoon vette pech, ik hoop dat je dan in elk geval een leuke schoonfamilie hebt getroffen
Wat ik me trouwens afvraag (en ik ben vast de enige niet): leeft je vader nog, en wat is/ was zijn rol in de familieverhoudingen?
bedankt voor de reacties! Ik heb binnenkort een gesprek met mijn broer alleen waarbij we rustig gaan bespreken wat er is gebeurd en wat er in ons omgaat. Vooral hoe het zo is gekomen dat onze band nu zo verstoord is. We zullen zien of er nog iets te redden is. Al met al zal dit gesprek goed zijn omdat het toch iets is wat nog bij mij speelt en zo te zien ook bij mijn broer.
Met mijn moeder heb ik al jaren een hele oppervlakkige relatie. Puur vanwege haar acties probeer ik het contact zo min mogelijk te houden. Ze heeft immers geen positieve toevoeging in mijn leven. Het is alleen lastig om je eigen moeder definitief uit je leven te laten. Het blijft toch je moeder. Hoe raar dat ook klinkt. Maar dat komt denk ik ook doordat ik geen contact meer heb met mijn vader. Dus dan ook bij deze een antwoord op je vraag. Mijn vader heeft ons toen ik nog jong was verlaten en gekozen voor een nieuwe gezin. Mijn band met mijn schoonouders is ontzettend goed. Daar bof ik dan ook mee.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties. Hopelijk verloopt het gesprek met mijn broer goed.
