Verliefd en ik weet het niet meer

ja

Even op aarde landen .

De man is bezet. Als hij zo'n slecht huwelijk heeft én als het wederzijds is én als jullie voor elkaar bestemd zijn, dan heeft hij nog wat stappen te zetten voordat je er iets mee kunt doen, plus dat jij hem kent van werk en niet privé. Mensen zijn thuis of in een relatie anders dan op het werk; je kunt dus nog niet weten of denken of hij de ware is.

Waarschijnlijk romantiseer je hem in je gedachtes tot de ware.
Als je het hem verteld zadel je hem eigenlijk op met jouw probleem.
Mocht hij ook gevoelens voor jou hebben dan is het verhaal weer anders, maar had hij dat dan allang niet laten merken? Als in écht laten merken en niet omdat jij nu misschien dingen interpreteert die er in gedachten zijn?

Maar dan nog he..wat wil je bereiken met het vertellen?
Hopen dat hij hetzelfde voelt?
Dus dan moet er een huwelijk wijken voor de gevoelens van een buitenstaander?
Jouw gevoelens gaan dan voor het huwelijk dat al bestaat?

Ik bedoel het goed, niet vals; wel rechtvaardig en realistisch.
Heb zelf ook wel eens iets in die geest meegemaakt. Heb mezelf in de kraag gevat en een rotschop onder mn kont gegeven. Er zijn er genoeg die niet bezet zijn en die "een ware" voor je kunnen zijn. Sterkte.

plus

Plus als je het vertelt en het is niet wederzijds, en zelfs al is het dat wel, dan vertroebel je de werkrelatie. Buiten dat zitten werkgevers in de meeste gevallen niet te wachten op relaties op de werkvloer.

duidelijk zijn

Iemand die getrouwd is en steeds gezellig doet met een collega, arm erom heen en zo, leuke dingen willen doen vanwege gezamenlijke hobby's, klinkt niet als een betrouwbaar persoon. Je bent stikverliefd en ziet dit nu niet, maar als hij doet met jou, kan hij dat ook doen met een ander (als jij met hem zou zijn).
Dus afweren die arm, klaar met die verwarring. Je bent geen 16-jarige puber, je bent moeder van een zoon/dochter, een volwassen persoon die meer in haar mars heeft dan vlinders najagen.

Durf je hard en duidelijk te zijn?

Je kunt hem streng zeggen: Zeg collega, hou daar eens mee op. Als ik jouw vrouw was, dan vond ik zulk gedrag niet leuk. Als je nu eerst gaat scheiden en rustig de tijd neemt om dat te verwerken, dan mag je daarna weer een arm om mij heen slaan. Oké? Tot die tijd houden we het strikt professioneel.

Zo zet jij je bakens uit: ik ga niet vreemd, ik stook niet in relaties, en ik verwacht van jou hetzelfde.

Ik spreek uit ervaring. Duidelijkheid helpt. Hoe het ook uitpakt, dit kan geen kwaad.

Nee

Niet hierover praten met hem. Zoek afleiding, ga op een leuke groepsreis, datingsite, theatersport, www.nieuwemensenlerenkennen.nl, whatever. Denk alsjeblieft niet dat je het oplost door dit te bespreken met hem. De kans is 99% dat je de (het) deksel op je neus krijgt, en dan kun je echt een andere baan gaan zoeken. Jullie hebben geen relatie waarin alles bespreekbaar is, dat zit alleen maar in jouw hoofd. Er komt wel weer een ander voorbij, echt, ik weet er alles van.

stille liefde

Ik ben tijdens mijn huwelijk ook in stilte verliefd geweest. Jeetje wat vond ik het fijn maar eigenlijk ook heel vervelend. Voelde me een enorme puber die een soort van verliefd op een popster is. Zag hem maar heel weinig maar wist alles van hem (stalkte zijn Facebook dagelijks) vond het ziekelijk en irritant van mezelf. Ik heb het nooit verteld, aan helemaal niemand, maar zat er echt zelf mee te balen. Vond het oneerlijk naar mijn echtgenoot toe (alhoewel hij er niets van wist en kon merken) En langzaam ging het over, ook omdat ik hem op een gegeven moment steeds minder zag, en nu denk ik wel eens aan hem terug en snap ik er niets van....dat ik hém leuk vond? Helemaal weg dat gevoel....zó raar. Misschien was dit mijn soort van midlife crisis ofzo?
Wellicht is het een idee om inderdaad, net als ex-minnares schrijft proberen je zinnen op iets ander te zetten, eigenlijk gewoon een andere crush proberen te vinden zodat het 'over' gaat met hem.

Ben jij zelf vrijgezel?

Als je zelf vrijgezel bent kun je het best eens bespreekbaar maken. Als het niet wederzijds is kun je er waarschijnlijk makkelijker afstand van nemen. En als het wel wederzijds is, kun je afspreken elkaar uit de weg te gaan. Of niet, maar dat levert dan weer allerlei ander gedoe op.

afkappen

Ik zou het afkappen. De tekst van Hanna lijkt me daar uitermate geschikt voor: "Als ik jouw vrouw was, dan vond ik zulk gedrag niet leuk." Dan heb je ook duidelijkheid maar niet het moeizame gesprek waarin je jezelf zo kwetsbaar opstelt dat het vragen is om nog meer ellende.

Bedankt voor jullie reacties

Ik denk toch inderdaad dat het verstandiger is om het niet te vertellen.
Ik denk dat hij er wel volwassen mee om kan gaan maar toch wil ik het risico niet lopen als hij dat niet kan.
Ik werk er al bijna 10 jaar met veel plezier en dat wou ik graag zo houden.
Wat betreft het onbetrouwbare van wilgenkatje,zo zie ik dit zelf niet eigenlijks. Ik werk er nu bijna tien jaar, en we hebben een hele hechte groep.
We gaan vrijwel allemaal zo met elkaar om.
Het is nu alleen wat meer en net wat langer dan anders lijkt het wel.
Dat van; als ik jouw vrouw was en het niet leuk zou vinden, hou ik in mijn achter hoofd. Dat vind ik een hele goeie!

En wat betreft een nieuwe crush vinden daar ben ik nog helemaal niet aan toe. Dit is zo gelopen maar ik ben er niet naar opzoek verder en heb daar ook nog helemaal geen zin in.
Ik heb mijn eigen relatie nog maar een paar maand geleden beeindigt en ben verder niet opzoek naar dates.
Mocht mijn collega wel vrij zijn geweest dan had ik wel een poging willen doen. Maar dan eerst ook alleen maar als vrienden.

Ze zeggen zo maar wat

Weet je bloem, hier uit ervaring. Twee mensen die allebei dachten dat hun huwelijk zo vreselijk was, en dat hun partners zo verschrikkelijk waren. Hebben samen een affaire gehad (oh nee ze noemden het een relatie want zo echt was het) en heel veel kapot gemaakt en nu komen ze er achter dat hun gezin en huwelijk en partners eigenlijk zo slecht niet waren. Maar er is bij die partners wel het een en ander kapot gegaan.

Zo slecht als ze vertellen zijn ze meestal echt niet (waarom zouden ze anders toch verder willen gaan met die ander). Ik zou het niet geloven en probeer je vingers er niet aan te branden. Spaar je energie en verliefdheid voor iemand die je wel kan geven van je verdient. Ik wou dat mijn man de kracht had gehad om niet toe te geven aan zijn verliefdheid.

Niet slim

Dat het niet slim is ben ik inmiddels achter.
In een gesprek waar bij we het over gevoelens hadden heb ik het er uit geklapt.
Hij vertelde me dus eigenlijks dat hij hetzelfde voelde en dat hij er over na moest denken.
Een week later vertelde hij me dat hij niet van plan was om weg te gaan bij zijn vrouw en dat we er maar gewoon mee moeten dealen. Prima ik heb hem gevraagd of hij wat extra op wou letten met hoe hij omgaat met mij.
Hij heeft gezegd dit te willen doen en dat hij fysiek contact als knuffels enz niet meer wou. Ik gezegd dat ik dit ook niet wil.
Maar nu zoekt hij me nog meer op. Hij raakt me alsnog aan en reageert extra overdreven op alles. Gedraagt zich als een jonge puppy als ik in de buurt ben. Zo erg zelfs dat het andere collega's opvalt.
Hij negeert mijn idee om afstand te houden volledig.
Toen ik hem heb gezegd dat ik me hier verward bij voel en wat hij nou werkelijk er bij voelt en of hij twijfels heeft.
Hij zegt geen twijfels te hebben en me gewoon alleen maar leuk te vinden. Al heel anders dan ons andere gesprekje dus. Ik heb aangegeven dat ik me ongemakkelijk begin te voelen en hij reageert daarop met dat hij het niet ongemakkelijk vind maar dat hij het leuk vind dat ik gevoelens voor hem heb.
Ohhhh wat heb ik mezelf aangedaan. Maar goed het gevoel begint nu wel te verdwijnen. Ik heb geen zin in deze spelletjes!!

voor gek

Zet hem dan in het openbaar maar voor joker als hij niet luistert. Even hardop zeggen wat je niet wilt, liefst in gezelschap van anderen.
"Opzouten Pietje, ik wil niet dat je me aanraakt."

Daar ga ik eens over nadenken

Dat zou ik kunnen doen inderdaad.
Ik raak totaal in de war van deze man. Wat wil hij nou!!

Einde verhaal

Ik zou mij niet eens meer afvragen wat hij wil.
Hij is er al duidelijk over geweest. Hij blijft bij zijn vrouw. Punt!
Niet verder je handen aan branden. Zo te horen is het best wel jolig daar op je werk. Mócht er ooit iets gebeuren, reken maar dat dat als een lopend vuurtje gaat en het nieuws in no time zijn vrouw zal bereiken.
Dan heb je de poppen aan het dansen.
Je wil niet met een bak schuldgevoel de rest van je leven rondlopen, want je weet niet wat het met zijn vrouw en gezin zou kunnen doen.

Ik heb ooit even redelijk contact gehad met de dame die mijn man heeft afgeleid. Haar partner wist en weet van niks en haar schuld gevoel naar hem en naar mij toe is enorm.
Als je deze vlinders in je buik voelt als 'bezette' mensen dénk je niet na over wat het met de andere partij doet.
Dat is niet mis kan ik je vertellen!

Het ego van je collega is even gestreeld en dat is genoeg, door jou.
Verder niks. Einde verhaal.

Succes!

Hij

Hij geniet van zijn positie, is gestreeld en wil niks. Hij geniet van zijn stukje invloed (om het even geen macht te noemen).

Gewoon patsjboem gelijk op zijn plaats zetten en dat is helaas meestal voor ...

wat wil hij nou

Hij wil helemaal niks verder, maar is gewoon blij met deze boost voor zijn ego. Het is duidelijk dat het hem volstrekt niet boeit wat dit voor jou betekent of wat het met jou doet, hem vrolijkt het geweldig op! Ik denk zelfs dat zijn vrouw meeprofiteert van het opgewekte gevoel dat jouw biecht hem gegeven heeft.

Nou, als je nu nog verliefd op hem blijft, weet ik het ook niet meer

Iemand nog tips?

Is er nog iemand met tips hoe ik hier het best mee om kan gaan?
Hoe kan ik hem duidelijk maken dat het nu wel genoeg is geweest?

Kan ik dit gewoon zeggen?

Fijn dat je ego gestreeld is maar laat me verder maar met rust?
Of zal ik het maar gewoon negeren en hem een beetje uit de weg gaan?
Valt me rauw op mijn dak dit.
Ik had gehoopt dat hij er anders mee om zou gaan, en dit had ik ook niet achter hem gezocht.

Ik zou hem even apart nemen en hem zeggen dat zijn reactie je acuut van je gevoelens afgeholpen heeft. En of hij verder weer normaal kan doen alsjeblieft.

Ja, dat kun je zeker gewoon zeggen en dat zou ik maar doen ook. Je vraagt je af: wat wil hij nou? Maar het maakt niet uit wat hij wil, want JIJ wil dit niet meer. Hij is duidelijk geweest, hij blijft bij zijn vrouw. Nu kun jij net zo duidelijk zijn: blijf van me af.