Verkeerd begrijpen of wat?
Korte uitleg: kleinzoons komen (apart van elkaar; oudste ruim 2,5 jaar en jongste ruim half jaar oud) elke week bij ons, 2 nachten of 1 nacht slapen ook. Regelmatig wordt gevraagd door zoon of schoondochter of dat bv nacht eerder kan. Oudste zegt nu ook al dat hij na 1 nacht naar papa en mama wil. Gaat wel altijd in overleg, ik vind dat kind daarin gesteund moet worden en ouders geven dan aan dat dat goed is (ook al zouden ze graag nog nachtje/avond/ochtend rust hebben).
Afgelopen zaterdag wordt gevraagd of jongste al op zondag kan komen; is goed. We (moeder en ik) zullen zelf overleggen of zij maandag kleine terug wil of dinsdag. Mijn man gaat dinsdag lopen, dus ik kan weer eens dag alleen zijn, ook zonder kleine. Maandag vraagt moeder of hij nog 1 nachtje kan blijven. Ja is goed, maar ik vraag of ze hem dinsdag dan wel wat vroeger (dan 17 uur) kan komen halen, zodat ik ook nog dag voor mezelf heb. Ja is goed, ze komt hem dan halen nadat ze iets in ochtend gedaan heeft, dan kan ze nog even relaxen. Even later appje dat ze hem toch maandag om 17 uur komt halen. Ik vraag nog of dat wel goed is, want even tot rust komen ? Nee, zit wel goed.
Zat me toch niet lekker, 's avonds ff met zoon geappt. Die geeft aan "ze al aangaf dat ze het fijn vond als hij dinsdag nog bij ons was. Ze geeft nu eindelijk aan wat ze nodig had aan je en toen kwam toch de vraag om hem eerder op te halen. Het gebeurt nu ook regelmatig dat oudste dag eerder thuis komt en daar kan ze heel slecht mee omgaan omdat ze dan niet weet waar ze aan toe was. En gisteren (bij ophalen) stak het haar dus dat ze iets aangaf en daar een soort tegenvoorstel op kwam en dat viel even slecht. Ze voelt dat er niet naar haar geluisterd wordt"
In dit verhaal is wel belangrijk dat zij borderline heeft, maar zo'n bericht valt mij toch rauw op mijn dak. Ondanks dat ik tot 3x toe vraag of het écht goed is dat kinderen eerder terug komen, blijkt dit niet zo te zijn. Ik voel het toch beetje als dat ze staat/staan te liegen in mijn gezicht.
Wie helpt/houdt mij een spiegel voor/geeft mij advies?
erg moeilijk dit. Het lijkt me wel dat er vaste regels moeten komen, wanneer de kleinkinderen bij jullie zijn en wanneer ze weer opgehaald worden. Dat lijkt me voor iedereen fijner en vooral duidelijk.
Uit het verhaal lees ik dat overleg eigenlijk niet goed mogelijk is, compromis doet pijn. Dan is het misschien beter om 'ja' of 'nee' te antwoorden op een vraag.
En misschien wel vaste tijden per week af te spreken zodat het voorspelbaar is.
De flexibiliteit om mee te bewegen met een ander ontbreekt.
En iemand ervaart de eigen 'wensen' als zo dwingend dat als er niet positief op gereageerd wordt of kan worden, dat het dan op andere manieren afgedwongen wordt. Vaak met doorzichtige 'leugentjes om bestwil'. Ook bij gebrek aan meer wederkerig 'repertoire'.
Mijn persoonlijke ervaring met een borderliner is dat de eigen wensen en behoeften altijd bovenaan staan. Daar moet omheen worden gepland. Kan dit niet, is het ten alle tijden de schuld van de ander, zoals jij die nu ook krijgt. Er is geen flexibiliteit en er wordt niet, of te laat, naar zichzelf en zijn/haar eigen aandeel/handelen gekeken. Zoals ik het lees is dit bij jouw schoondochter ook het geval. Jij moet je aanpassen, voor jouw wensen is geen ruimte en als ze er zogenaamd wel rekening mee houdt gaat dat gepaard met een negatief bericht achteraf. Heel herkenbaar. Ze neemt heel veel en geeft weinig. Ik wil absoluut niet alle mensen met borderline over 1 kam scheren en zeker niemand tegen het hoofd stoten, maar dit is mijn persoonlijke ervaring en ik lees uit jouw bericht dat jouw schoondochter hetzelfde doet.
Maak hele duidelijke concrete afspraken. Wees heel helder in je verhaal, je wilt ze heel graag helpen, bent gek op je kleinkinderen, maar ook jij hebt je rust nodig. Wijk niet af van de afspraken, zorg dan ook dat ze binnen wat jij zelf aankan liggen. Succes!
duidelijke afspraken en geen geschipper ( tenzij er echt iets dringends is). Die schuivende tijden voelen voor kleintjes ( en ook grotere kinderen) onzeker en onbetrouwbaar.
wij hebben geregeld kleinkinderen te logeren ( gehad); soms was voor een van hen twee nachten best lang, maar het gaf ook voldoening en vertrouwen het vol te houden. Rustig blijven.
als jullie twee kleinkinderen twee nachten per week hebben, dan hebben jullie dus vier nachten per week een kleinkind in huis. Daar zou je best nee tegen kunnen zeggen. Ik vind dat jullie ontzettend veel oppassen. Een kind van 2,5 moet je 24 uur per dag in de gaten houden, die baby is wat makkelijker.
in het bovenstaande voorbeeld komt duidelijk naar voren dat jij je de hele tijd moet aanpassen en je eigen plannen moet veranderen en opzij moet zetten zodat zij rust heeft. Ze is zelf aan twee kinderen begonnen, en ja het is zwaar de eerste jaren, maar dat is niet jouw probleem.
Ik zou twee vaste dagen/nachten afspreken en je daar ook aan houden. Rust willen als moeder van twee kinderen in die leeftijd is hetzelfde als mijn wens met Sting te trouwen: een onhaalbare utopie. Ondanks de borderline zullen jullie dat haar toch moeten vertellen. Dat jij ook wil weten waar je aan toe bent en als zij het kind om 12 uur zou halen, jijplannen voor die middag maakt. Dat jij dan op de bank gaat liggen met een boek hoeft zij niet te weten.
kortom, tijd voor afspraken en als zij dan boos wordt en de kinderen helemaal niet wil brengen dan heeft ze alleen zichzelf ermee, dus daar komt ze snel op terug. Eerst maar even met je zoon praten.
"Regelmatig wordt gevraagd door zoon of schoondochter of dat bv nacht eerder kan."
Ze vragen jou en je man dus wel om flexibel te zijn. Geregeld komt kleinkind toch een dag eerder dan gepland
"Ze geeft nu eindelijk aan wat ze nodig had aan je en toen kwam toch de vraag om hem eerder op te halen. Het gebeurt nu ook regelmatig dat oudste dag eerder thuis komt en daar kan ze heel slecht mee omgaan omdat ze dan niet weet waar ze aan toe was."
Dat kleinkind eerder naar huis gaat ligt toch niet aan jou, maar zoals ik uit jouw verhaal begrijp aan het kind dat zegt naar huis te willen. Bovendien word jou nu verweten dat het van jouw kant nu eens beter uit komt om kleinkind eerder op te halen en je bij wijze van uitzondering je schoondochter eens een keer vraagt flexibel te zijn.
Hou het per kind bij maximaal 1 overnachting. En duidelijke afspraken wanneer dit is. En geen dag eerder! De kinderen zijn in eerste instantie de verantwoordelijkheid van je zoon en schoondochter. Je schoondochter zal waarschijnlijk al wel voor de geboorte van haar kinderen hebben geweten dat ze borderline heeft en had er dan beter over na moeten denken met haar kinderwens of het bij 1 moeten laten.
Erg egoistisch van zoon en schoondochter zeg. Jij geeft duidelijk aan dat je ook eens van een vrij middag wil genieten en dan worden ze nog boos ook omdat je het beter had moeten aanvoelen. Het moet niet mooier worden. Bovendien ben jij ook al 60 of 61 gezien je nickname.. dan heb je waarschijnlijk ook niet meer zoveel energie om dagen achter elkaar zulke kleintjes om je heen te hebben.
TS komt heel flexibel over. Dan wordt dergelijke houding vaak vertaald als bij TS is het altijd okee want ze zegt nooit nee.
Geef je grenzen aan; spoed en ziekte altijd beschikbaar, en andere afspraken op tijd.
ps heeft de schoondochter een moeder die heel flexibel is omdat ze mogelijk gewend is zo met haar om te gaan? Maw; ziet ze het probleem eigenlijk wel in? Bespreek met je zoon hoe je dit kan aanroeren zonder
in een ruzie te belanden.
Duidelijk en kalm grenzen stellen is bij borderline superbelangrijk. Realiseer je dat dingen heel persoonlijk worden opgenomen en dat het voor haar steeds gaat over of je haar accepteert en van haar houdt. Dat is natuurlijk niet zo: het gaat over jou. Maar dat is moeilijk als er pijn wordt geactiveerd. Ik zou dus ook zeggen: spreek af waar je sowieso ja tegen kan zeggen en maak alleen uitzonderingen als het niet anders kan.
Ik heb veel gehad aan lezen over borderline voor naasten en grenzen stellen. Bijvoorbeeld:
https://www.boompsychologie.nl/auteur/110-1189_Kreger
https://www.bibliotheek.nl/catalogus/titel.160889677.html/emotionele-chantage/
Ik heb beide boeken ooit bij de bibliotheek geleend.
Succes!
Wauw...realiseren zij zich wel hoe verwend zij worden door jullie? Ik zou zeggen: stel duidelijke afspraken samen en wijk daar niet meer van af. En geef ook bij je zoon aan dat hij zaken niet moet gaan omdraaien: moeder geeft wel degelijk al duidelijk aan wat ze allemaal wil, nu jij nog.
ik wil alle reageerders bij deze heel hartelijk bedanken!! ♥️ gisteren zat ik zo nu en dan nog even met wat tranen te lezen. Ik ben idd wel iemand die altijd wil klaarstaan voor hun (als 't kan), daarom kwam de uitleg van zoon zo rauw op mijn dak vallen. Ik heb hem vanmorgen geappt, dat ik verdrietig en boos was om wat hij gisteren schreef, maar dat 't te ver gaat om dit per app te bespreken. We gaan er gauw over praten en hij benadrukte nog dat zij beiden ontzettend waarderen wat wij en met name ik, voor hun en de kinderen doen/doe.
Ik neem wel jullie berichten even over in een tekstbestandje voor mezelf, om dit regelmatig door te lezen en even voetjes op aarde.
Ach, arme zestiger, sterkte met je schoondochter èn je zoon. Borderline is moeilijk. Mijn zus heeft 't, is iets jonger dan jij, en banjert met zevenmijlslaarzen over moeders grenzen. Die is hoogbejaard inmiddels en heeft gezondheidsproblemen. Ik probeer haar ook steeds weer op de noodzaak van het vet markeren van haar grenzen te wijzen, want mijn zus verklaart zichzelf de vermoorde onschuld en blijft haar belegeren.
Alsjeblieft, wordt heel duidelijk en onverzettelijk. Vorm één front met je man. Voor je eigen welzijn, voor je (schoon)kinderen, maar ook voor je kleinkinderen. Grootouders als stabiel anker in hun leven kunnen ze goed gebruiken met een moeder die dat niet kan bieden.
En ik zou zeggen: geef wat je wil (en kan natuurlijk) geven.
Een borderline persoonlijkheidsstoornis is echt heftig. Niet alleen voor de vrouw zelf maar vooral ook voor je zoon en kleinkinderen.
Ik zou in dit geval dan ook zeker niet spreken van verwennen. Uiteraard is het niet jouw plicht/ verantwoordelijkheid.
Maar zolang jij er plezier in kunt vinden beteken je echt heel veel voor een instabiel gezin.
Probeer ook zeker niet je zoon en schoondochter ‘ mee te krijgen’ of er begrip van te verwachten voor jouw grenzen. Dat vragen van iemand met een BPS gaat je zeker weten meer energie kosten dan opleveren.
Van je zoon mag je dat zeker vragen maar ik zou het niet doen: wrs verzuipt hij al in zijn relatie.
Let wel: een relatie _volhouden_ met iemand met BPS lukt slecht.
Strakke afspraken kunnen een goed idee zijn, zeker als jij daar sterk de behoefte aan hebt. Maar verwacht niet dat dat problemen voorkomt, dat zal zeker niet zo zijn, en als je zelf mee kunt en wilt veren zou ik dat zeker doen, het komt je kleinkinderen en zoon vast gigantisch ten goede.
