Verhuizen voor een relatie
Goedemiddag,
Ik heb een situatie waar ik mezelf in de weg mee zit.
De situatie ,
Ik ben jaren geleden uit elkaar gegaan met de moeder van me kind, Ze woont 7 KM van me vandaan in een andere plaats. We hebben geen co-ouderschap, ik heb me zoontje om het weekend en 2x door de weeks (1x slapen en 1 middag tot en met de avond).
Mijn nieuwe vriendin heeft een zoontje en heeft de zelfde regeling als ik (2x door de weeks en om het weekend met haar ex) we wonen een half uurtje van elkaar vandaan. We hadden de toekomst plannen om te gaan verhuizen naar het dorp waar ik woon maar haar ex geeft haar geen toestemming omdat er geen goede reden is voor de verhuizing,
Nu is het bedoeling dat ik na haar woonplaats toe verhuis maar ik heb het gevoel als ik die stap zet dat ik me zoontje voor mijn gevoel in de steek laat ook al veranderd er niks tussen mij en me zoontje. Alleen dat ik in plaats van 10 minuten dan 30 minuten bij hem weg woon.
Mijn gevoel zegt dat ik me zoontje in de steek laat of zit dat tussen me oren? Kent iemand het gevoel of heb ik dat alleen? Of weerspiegel ik me eigen gevoel omdat ik me eigen vader niet ken?
Dubio123 schreef op 15-01-2024 om 18:53:
Bedankt voor jullie reacties,
We hebben een goede relatie alleen op dit onderwerp is er altijd veel strijd en onduidelijkheid en ook voor ons is duidelijkheid wel door eerdere ervaringen nodig.
Wat voor strijd is daar dan over?
Voordat je je door dromen in de ellende stort, lees die link over samengestelde gezinnen. Zeker als er nog meer kinderen komen, wordt het heel ingewikkeld en gaan de oudste kinderen zich achtergesteld voelen en nog meer worstelen. Bent eer ge begint.
Wacht nu eerst maar eens rustig af of jullie relatie de beruchte kaap van 2-2,5 jaar wel overleeft.
Marianne76 schreef op 15-01-2024 om 14:43:
Een jaar alleen? Dus dan kennen jullie elkaar nog maar pas!
Dan heb ik een heel dringend advies: realiseer je dat je nu een roze bril draagt en op een roze wolk zit. Jullie idealiseren elkaar nog. Er is een dikke kans dat dit een rebound-liefde is. Zoiets is ontzettend fijn en heftig, maar meestal niet blijvend.
Daarom is het veel, veel te vroeg om te gaan samenwonen. Blijf gezellig latten totdat jullie elkaar minstens 2,5 jaar kennen. Dan kunnen jullie ook elkaars minpunten beter beoordelen. En zijn jullie tegen die tijd nog steeds zo gek van elkaar, zoek dan in alle rust een fijn huis tussen jullie woonplaatsen in.
Ik denk dat je het verkeerd leest:
"We zijn bijna een jaartje alleen lopen al een tijdje tegen dit probleem aan als we het over de toekomst hebben."
Ik denk dat er moet staan: we zijn bijna een jaartje samen, alleen lopen al een tijdje tegen dit probleem aan (...)
Index224 schreef op 15-01-2024 om 16:23:
[..]
Ik vind dit toch wel bijzonder. Ouders die wel samen leven kunnen ook beslissen om te verhuizen en dan blijf je als kind ook niet in je oude vertrouwde omgeving. Waarom zou ze haar kind dan minder mogen zien als ze hem nog even vaak kan ophalen? Ik bedoel, het is ook niet dat ze gaat emigreren of naar de andere kant van het land verhuist. Maar goed, zoals ik al zei, ik heb hier geen ervaring mee.
Dat is natuurlijk wel een heel andere situatie: kind blijft bij beide ouders en gaat dagelijks van hetzelfde huis naar dezelfde school. Ipv dat het (de helft van de tijd) in de ene omgeving én in de andere omgeving woont. Het kan zich dus in één woonplaats hechten aan omgeving, vrienden, sport, school etc.
Bedenk dat een kind dat twee ouders heeft die op enige afstand van elkaar wonen en co-ouderschap hebben altijd de helft van de tijd moet reizen. Dat kan ook een bewuste keuze van beide ouders zijn (want ook dan kan een kind op een half uur of verder van zijn school af wonen), maar dat zal doorgaans niet de voorkeur hebben. Dan heb ik het over basisschool. Bij voorgezet onderwijs is het (over het algemeen) wenselijk als een kind zelfstandig daar heen kan reizen of zelf naar sport kan etc.
Marianne76 schreef op 15-01-2024 om 19:02:
[..]
Wat voor strijd is daar dan over?
Voordat je je door dromen in de ellende stort, lees die link over samengestelde gezinnen. Zeker als er nog meer kinderen komen, wordt het heel ingewikkeld en gaan de oudste kinderen zich achtergesteld voelen en nog meer worstelen. Bent eer ge begint.
Wacht nu eerst maar eens rustig af of jullie relatie de beruchte kaap van 2-2,5 jaar wel overleeft.
Over we willen allebei het totaal plaatje, met een baby en misschien te snel of te perfect met het beeld er van. waar we gaan wonen, hoe we het moeten doen, of ik co-ouderschap moet gaan aanvechten dat we goede reden hebben om dat ze naar mijn woonplaats komt wonen. En er is altijd strijd als dit onderwerp wordt aangehaald.
Dubio123 schreef op 15-01-2024 om 21:07:
[..]
Over we willen allebei het totaal plaatje, met een baby en misschien te snel of te perfect met het beeld er van. waar we gaan wonen, hoe we het moeten doen, of ik co-ouderschap moet gaan aanvechten dat we goede reden hebben om dat ze naar mijn woonplaats komt wonen. En er is altijd strijd als dit onderwerp wordt aangehaald.
Dat vind ik best raar, voor mij en mijn partner (we latten) is dromen over de toekomst juist fijn en verbindend.
Wat als jullie afspreken: de komende 2 jaar parkeren we die gesprekken, we blijven latten en in januari 2026 kijken we of we nog steeds willen samenwonen en samen nog een kind willen. Ook dat is namelijk duidelijkheid. Dan kunnen jullie nu eerst doen wat eerst nodig is: de relatie opbouwen en verstevigen. Doe dat voordat jullie onomkeerbare stappen zetten.
Ik vind het echt vreemd dat jullie ruzie krijgen over toekomstplannen. Weet je zeker dat jullie relatie zo goed is als je zegt? Of wil je misschien alleen maar heel graag dat hij zo goed is? Durf je haar mindere kanten wel te zien (zoals proberen jou op te zetten tegen je ex - laat dat nooit gebeuren! - en jou proberen aan te zetten tot dingen die je niet wilt)?
Dubio123 schreef op 15-01-2024 om 21:07:
[..]
Over we willen allebei het totaal plaatje, met een baby en misschien te snel of te perfect met het beeld er van. waar we gaan wonen, hoe we het moeten doen, of ik co-ouderschap moet gaan aanvechten dat we goede reden hebben om dat ze naar mijn woonplaats komt wonen. En er is altijd strijd als dit onderwerp wordt aangehaald.
Waarom nu pas co-ouderschap aanvechten ipv vanaf het begin? Lijkt mij dat je dit niet doet om koste wat kost te willen samenwonen. Vind het allemaal nogal ondoordacht klinken eerlijk gezegd en vooral gezien door een roze bril.
Zet je kind eerst eens bovenaan ipv hetgeen jij en je vriendin het liefst willen, want als hier nu al zoveel drama over is zie ik vele rode vlaggen.
Zoals alle anderen ook al zeggen: niet doen. Te vroeg, te roze bril, te veel rode vlaggen. Dat ideale plaatje van het grote gezin dat jij voor ogen hebt is niet erg realistisch, zeker niet bij een samengesteld gezin met aan beide kanten kinderen uit eerdere relaties. Blijf voorlopig nog even latten, als jullie relatie echt zo sterk is als jij denkt overleeft die het wel. Al vind ik ruzie over toekomstplannen en hoe zij jou onder druk zet ook problematisch. En co-ouderschap aanvechten om samen te kunnen wonen met een vrouw die je net kent? Dit is wat je kind daarvan zal maken: “papa vindt het belangrijker om veel tijd met zijn nieuwe vrouw door te brengen dan om tijd met mij door te brengen.”
Dit klinkt hard allemaal, maar ik denk dat je een grote fout zou maken als je dit nu zou doen. Zijn jullie al eens samen met alle kinderen op vakantie geweest? Daar zou je mee kunnen beginnen.
Denk dat ik het verkeerd heb gebracht over het co-ouderschap, In de tijd dat ik me ex uit elkaar kon ik geen co-ouderschap op basis van werktijden, terwijl ik het wel graag wou. Het is altijd natuurlijk een droom van mij geweest om co-ouderschap te krijgen/te willen ook omdat ik daar altijd goed in gestimuleerd ben door mensen om heen. Me vriendin zegt ik steun je als je het aanvecht maar je hoeft het niet te doen. (Me eigen mening is zelf hier in waarom zou ik iets kapot maken wat nu betreft onze zoon goed is)
Bedoelde er meer mee als ik co-ouderschap heb, had zij een goede reden om naar mijn woonplaats te komen.
We hebben voornamelijk strijd over de plaats, qua inrichting en al die dingen komen we aardig uit! Alleen het gesprek over de plaats komen we dan niet uit,
Bedankt voor jullie mening trouwens, het heeft me wat realistischer doen denken,
Dubio123 schreef op 15-01-2024 om 18:53:
Zelf omdat ik graag een mooie toekomst voor ogen zie met een groot gezin en misschien een te ergere dromer daar in ben.(Altijd al gewild)
Ik zie veel reacties over de afstand van 7km, me ex wil graag in het zelfde plaatsje wonen als ik, ze woont op dit moment nog bij haar ouders in (al 4 jaar) en heeft een blauwe maandag werk. Het is frustrerend dat ik daar ook helemaal geen touw aanvast kan knopen hoe of wat..
Ik ben het eens met de eerdere reacties: zet je kind op nummer 1.
Als ik jouw reactie hierboven lees zie ik dat je jouw droom van een groot gezin eigenlijk boven de belangen plaatst van de zoon die je al hebt. Hij kan er niks aan doen dat het tussen jou en jouw ex niet gewerkt heeft. Je zou met zijn belang voorop moeten handelen.
En de ex van jouw nieuwe vriendin heeft eigenlijk dus ook gelijk dat hij niet akkoord gaat met haar verhuizing.
Als je co-ouderschap zou aanvechten om dingen naar je hand te zetten zou ik vreemd vinden. Ook deze beslissing zou alleen in het belang van je zoon overwogen moeten worden, en niet om jouw nieuwe leven met je vriendin te dienen.
Wees eerlijk naar jezelf, en vraag je zelf af: doe ik dit echt in het belang van mijn kind, of ligt er eigenlijk een andere wens onder?
Wat vind je van het idee om de samenwoondroom twee jaar te parkeren? Gewoon niet meer over praten, eerst samen genieten van wat er nu is en jullie relatie opbouwen en verdiepen?
Als je gaat samenwonen en je huurhuis opgeeft en dan samen een kind krijgt, dan kun je nooit meer terug. Als dan blijkt dat zij bepaalde eigenschappen heeft die jij nooit verwacht had, of dat jij bepaalde eigenschappen toch echt vreselijk irritant vind als je er elke dag mee geconfronteerd wordt (of zij bij jou), dan is het te laat. Dan zit je met je volgende scheiding en een verblijfsregeling met 2 moeders.
Dus zorg dat je die two year itch (die meestal later komt als je niet samenwoont) achter de rug hebt en als jullie er dan nog steeds heel zeker van zijn en jij kunt leven met het idee dat je oudste zich altijd achtergesteld zal voelen bij je vriendin, haar kinderen en eventuele nieuwe kinderen, omdat die veel vaker/altijd bij jou zijn, pas dan kunnen jullie gaan nadenken over de plaats waar jullie willen samenwonen. Jullie voeren die discussie veel te vroeg en dat er steeds ruzie over komt, is een grote rode vlag.
Je wilt veel te veel stappen overslaan, dat leidt tot ellende. Doe dat jezelf en vooral je zoon niet aan. Neem rustig de tijd.
En maak niks stuk wat goed is, vooral jouw relatie met je ex. Dat is het allerbelangrijkste voor jullie zoon, dat jullie goed met elkaar omgaan.
Je wilt dus co-ouderschap om daarmee je vriendin onder druk te zetten om naar jouw huis te verhuizen? Het klinkt allemaal nogal wat manipulerend, van beide kanten, maar niet als een gezonde relatie. Of begrijp ik je nu helemaal verkeerd?
Schemerlampje schreef op 16-01-2024 om 08:42:
Je wilt dus co-ouderschap om daarmee je vriendin onder druk te zetten om naar jouw huis te verhuizen? Het klinkt allemaal nogal wat manipulerend, van beide kanten, maar niet als een gezonde relatie. Of begrijp ik je nu helemaal verkeerd?
Ik denk dat je me verkeerd begrijpt,
De advocaat van me vriendin heeft gezegd; Je moet een goed argument hebben om te verhuizen bijvoorbeeld als je partner (ik) Co-ouderschap zou hebben. Dat heb ik niet maar mijn intentie is niet dat ik co-ouderschap ga aanvechten omdat mijn verstandshouding tussen mij en me ex normaal is voor ons zoontje. Waarom zou ik iets verpesten als het goed is en we schappelijk na elkaar zijn met het extra blijven slapen/extra weekenden ect ect.
In het begin van de relatie heb ik altijd gezegd ik ga niet uit mijn woonplaats omdat ik zo dicht bij mijn eigen kind wil wonen. en heb haar altijd gezegd zit er om welke reden dan ook een twijfel bij je moet je het niet doen om naar mijn woonplaats te gaan.
Marianne76 schreef op 16-01-2024 om 08:08:
Wat vind je van het idee om de samenwoondroom twee jaar te parkeren? Gewoon niet meer over praten, eerst samen genieten van wat er nu is en jullie relatie opbouwen en verdiepen?
Als je gaat samenwonen en je huurhuis opgeeft en dan samen een kind krijgt, dan kun je nooit meer terug. Als dan blijkt dat zij bepaalde eigenschappen heeft die jij nooit verwacht had, of dat jij bepaalde eigenschappen toch echt vreselijk irritant vind als je er elke dag mee geconfronteerd wordt (of zij bij jou), dan is het te laat. Dan zit je met je volgende scheiding en een verblijfsregeling met 2 moeders.
Dus zorg dat je die two year itch (die meestal later komt als je niet samenwoont) achter de rug hebt en als jullie er dan nog steeds heel zeker van zijn en jij kunt leven met het idee dat je oudste zich altijd achtergesteld zal voelen bij je vriendin, haar kinderen en eventuele nieuwe kinderen, omdat die veel vaker/altijd bij jou zijn, pas dan kunnen jullie gaan nadenken over de plaats waar jullie willen samenwonen. Jullie voeren die discussie veel te vroeg en dat er steeds ruzie over komt, is een grote rode vlag.
Je wilt veel te veel stappen overslaan, dat leidt tot ellende. Doe dat jezelf en vooral je zoon niet aan. Neem rustig de tijd.
En maak niks stuk wat goed is, vooral jouw relatie met je ex. Dat is het allerbelangrijkste voor jullie zoon, dat jullie goed met elkaar omgaan.
Ik probeer het elke keer te parkeren maar het wordt steeds aangehaald door haar. Zulke dingen wil ik ook gewoon rustig aan, Dat is ook een angst dat als ik of zij gaan verhuizen en werkt niet. We hebben beide een kind en een huis is niet gemakkelijk te krijgen.
Dus zit samenwonen er nog even niet in, als je niet een heleboel overhoop wil halen. Ik zou ook denken: jullie hebben nog maar een jaar een relatie, waarom zo snel samenwonen? Dat zou ik anders ook niet doen en je hebt nu ook de (nogal) complicerende factor van elk een kind uit een eerdere relatie. Hou het voorlopig op gezellig in de weekenden bij elkaar, samen op vakantie (met de kinderen erbij) en kijk hoe dat gaat.
Ik snap wel je ideaalplaatje van een groot gezin, maar je kan niet zomaar even een groot gezin maken, kinderen zijn geen dingen die je zomaar even aanschaft. Je kan ze niet wegdoen als ze niet meer leuk zijn en ze zijn heel duur natuurlijk, je hele leven lang.
