Verder zonder je familie
Mijn man en ik hebben allebei een moeizame jeugd gehad met weinig steun van onze familie. Jaren geleden hebben we het contact met zijn ouders verbroken wat als gevolg had dat we de rest van de familie ook nooit meer zagen.
En nu kan ik niet meer verder met mijn zussen.
Al zo lang ik me kan herinneren doet mijn ene zus (ze zijn alletwee een stuk ouder dan ik) niets anders dan mij kleineren, beledigen, kwetsen en onder uit halen.
Mijn hele puberteit heeft ze me onzeker gemaakt op verschillende vlakken. Mijn oudste zus heeft met ook nooit echt serieus genomen, ook niet hier in.
Mijn hele leven lang heb ik geprobeerd in de gunst te komen bij beide zussen. Steeds weer proberen te laten zien dat ik echt ook wel wat voorstel enz. Mijn mening, ideeen, wie ik was en ben, alles van mij en wat bij mij hoort wordt negatief benaderd. Nooit heb ik hen sorry horen zeggen, altijd kletsen ze zich er weer uit dat ik hun reactie zelf uit zou lokken..
Ik ben inmiddels in de veertig en ben er nu echt klaar mee.
Ze hebben dingen over mijn kinderen gezegd waaruit duidelijk blijkt dat ze mijn kindern niet leuk vinden. Ze noemen mij een slechte opvoeder, hebben heel negatief gereageerd op mijn dochter op hyves. Kortom, het is mooi geweest zo.
Ik ben er echt wel kapot van, van wat ze over mijn dochter zeggen, ze is 8, van al hun negatieve uitlatingen tov mij en wie bij mij hoort.
Het maalt maar door mijn hoofd, al die zinnen, de dingen uit het verleden en het afvragen waarom.
Wij hebben nu dus geen familie meer, nou ja, ik heb een broer die ik bijna nooit zie en een moeder.
Mijn kinderen zijn er ook klaar mee, mijn man ook, zij zeggen en vinden dat ik nu eens voor ons moet kiezen en dat wil ik ook maar ik kan de gedachte niet van me afzetten dat het zo gelopen is na al mijn verwoede pogingen tot een leuk contact.
Voel me ook schuldig omdat de kinderen geen ooms en tantes hebben, hoewel zij zelf zeggen dat het hen niet deert..
Ik ga momenteel door een hel en moest mijn verhaal even hier kwijt.
Hé alleen
Al ben je natuurlijk niet Alleen. Je hebt nu je man en kinderen. Maar wat ben je alleen geweest, zo te lezen! Tijd om alle tijd te nemen die je nodig hebt.
Ik ken het, vooral die uitspraken en acties die maar door je hoofd blijven spoken. Ik denk niet dat je je familie zelf gaat missen, maar de familie die je nooit gehad hebt.
Sterkte!
Veel sterkte!
.. Alleen! Je bent toch samen.
app-sent
Afstand
Ik zou inderdaad afstand nemen. En dat hoeft toch niet perse voor de rest van jullie leven te zijn? Je hebt nu tijd en ruimte nodig om dingen op een rijtje te zetten bij jezelf, en dat zou ik tegen mijn zussen zeggen. Over een paar jaar sta je misschien wat sterker in je schoenen.
En even ter verdediging van je zussen, het is ontzettend moeilijk om gedrag tussen zussen te veranderen. Hun houding is er waarschijnlijk in jullie jeugd ingeslopen, en waarschijnlijk lukt het ze ook niet om dit te veranderen. Misschien dat een duidelijke grens van jou uit hen aan het denken zet en hen een zetje geeft in de goede richting. Maar familierelaties veranderen gaat nooit zonder hevige ruzies helaas.
Kinderen hebben geen ooms en tantes nodig, dus daar zou ik me helemaal niet schuldig over voelen. Ze hebben meer aan een moeder die goed in haar vel zit! Sterkte hoor.
Alleen,
wat een onwijs nare situatie! Toch denk ik dat je een goede en verstandige keus maakt door het akelige gedrag van je zussen niet meer te accepteren. Ongemerkt blijven ze steeds jou zelfbeeld omlaag halen en nu ook nog eens een keer dat van je dochter. Wie denken ze wel niet te zijn?
Hoe zit het contact met jouw moeder? Begrijpt zij jou wel of heeft ze het gedrag van zussen ook nooit kunnen of willen afremmen?
Ik kan me voorstellen dat het gevoel van alleen te zijn je nu wat aanvliegt. Maar bedenk goed dat je er in wezen altijd veel meer energie in hebt moeten steken dan dat er van terug kwam. Waarschijnlijk valt het in de praktijk eigenlijk wel mee en zal het op sommige momenten een ware opluchting zijn!
Sterkte ermee!
Moedig
Alleen, ik vind je erg moedig! Familie kan je helaas niet kiezen, jij hebt gelukkig je eigen familie 'gekozen' die achter je staat. Natuurlijk ben je nu erg verdrietig, vooral om het verleden. Ik hoop dat er nu een rustige tijd aanbreekt om alles een plaats te geven. En idd zeg nooit nooit, maar vast staat wel dat jij je niet meer laat kwetsen!
Heel veel liefde toegewenst.
Kom
we maken een kring van nieuwe zusjes voor je! Ik doe mee, wie nog meer?
Kom erbij
Ja hoor, ik kom erbij in de kring !
Alleen, wat een ontzettend moeilijk besluit, maar ook wat ontzettend dapper dat je dit besluit hebt genomen en voor jezelf en je dochter opkomt ! Sterkte
Therapeut
Wat lijkt me dit naar om dit te moeten ervaren; je familie kwijt. Maar om nu de knoop door te hakken en hier bij te laten zitten vraag ik me af of je er niet wat mee zou willen doen. Misschien is het een idee om naar een therapeut te gaan ([psycholoog) om eens te bekijken hoe de situatie zo gekomen is en of je het een plaatsje kunt geven. Misschien kan de therapeut je helpen om een nieuwe kring van naasten op te bouwen waar je wel wat aan hebt?
Dorry
Altijd al een zusje willen hebben
Goed plan om een kring van zussen te maken; altijd al een zus willen hebben. Om mij heen zie ik genoeg zussen die niets met elkaar hebben en dan is het wel zo praktisch om je eigen zussen te kiezen
Even serieus voor "Alleen"; Ik denk dat je je kinderen en je man een groot plezier doet door alle energie die je (tevergeefs) in je familie hebt gestopt op hen en op positieve zaken te richten. Zij krijgen er een leukere moeder en echtgenote voor terug. Dit is vele malen belangrijker voor de jeugd van je kinderen dan ontbreken van (sjacherijnig en kritische) tantes. Als het diep zit heb je misschien hulp nodig om de switch te maken. Maar het leven is te kort en te leuk om je energie te steken in negatieve lui waar je niets van terug krijgt, zelfs als het je familie is. Ga bouwen aan een vriendenkring die wel gezellig is en met wie je geen zwaar en beladen verleden hebt.
Familie
Het is ook een soort rouwproces. Je blijft maar verwachten dat ze je een keer wel gaan waarderen of in elk geval ophouden met denigrerende praatjes. En dat doen ze niet. En dat is het, je hebt het maar te accpeteren. Het blijft wel je familie. Misschien dat je later wat meer zakelijk contact kunt hebben maar inderdaad. Ik wil graag je vriendin zijn, prima plan!
Schone lei
Je "hoort" een band met je familie te hebben maar als het niet werkt, dan werkt het niet. Breken met een partner of vriendin gaat meestal met minder schuldgevoelens gepaard dan als het familie betreft. Toch: kies voor je eigen geluk. Je hebt een man, kinderen. En (toekomstige) vriendinnen. Dat moet dan maar genoeg zijn.
Kind-ouder-volwassene
quote: "Mijn hele leven lang heb ik geprobeerd in de gunst te komen bij beide zussen. Steeds weer proberen te laten zien dat ik echt ook wel wat voorstel enz. Mijn mening, ideeen, wie ik was en ben, alles van mij en wat bij mij hoort wordt negatief benaderd."
Afstand nemen lijkt me een goed plan. Zoals iemand anders al zei, dat hoeft niet voor altijd te zijn. Werk ondertussen aan jezelf, je zelfvertrouwen enz. Lees wat zelfhulpboeken over familierelaties en zelfontplooiing.
Ik weet niet meer van wie het is, maar een bekende schrijver van zelfhulpboeken had het over rollen die je speelt in het leven in de omgang met bijv. familie en collega's: je reageert als kind (onderdanig, afhankelijk, minderwaardig, zeurend) als ouder (betweterig, bazig, minachtend, kleinerend) of als volwassene (gelijkwaardig, verstandig, evenredig). Als je in een relatie met iemand als kind reageert, dan reageert de ander vaak als ouder terug, waardoor er een scheve verhouding (ouder-kind) ontstaat tussen volwassenen!
Als ik jou zo hoor, schiet je in je kind-rol richting je zussen (bij hun in de gunst willen komen). En daar reageren zij op in hun ouder-rol (kleineren). Deze rollen zijn er jarenlang ingesleten en zijn heel lastig om te buigen, zowel voor jou als voor je zussen. Je moet dus proberen om in je volwassen-rol te blijven, ook naar je zussen toe. Dus bijv niet gaan zitten mokken dat ze je niet serieus nemen, maar bijv oprecht aangeven hoe kwetsend het is, zonder verwijtend te worden, maar het heel dicht bij je zelf te houden. Niet gaan proberen bij hun in de gunst te komen. Hun gunst gewoon niet belangrijk meer vinden. Zou leuk zijn, maar geen noodzaak. Gewoon je eigen weg gaan en je zelf niet aangevallen voelen. Vertrouw op jezelf.
Als je wilt weten wie de schrijver is, wil ik dat wel voor je opzoeken. (of herkent iemand anders dit?) Ik heb er zelf in ieder geval veel aan gehad.
Sterkte!
Ben ik weer
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties allemaal zeg, dit steunt me enorm in mijn dit keer definitieve beslissing met mijn zussen te breken. Mensen die me gelijk geven, dat ben ik nog niet vaak tegengekomen buiten mijn eigen gezin om.
Ik heb eerder het contact verbroken maar heb steeds weer opnieuw geprobeerd om iets op te bouwen.
Ook heb ik vaak aangegeven hoe het mij kwetst maar daar reageren mijn zussen niet eens op; ik stel me aan, daar komt het op neer.
GS, die kind rol waarin ik dan zou schieten herken ik niet bij mezelf, vroeger wel hoor maar inmiddels niet meer. Ik vind het wel een interessant boek waar je het over hebt dus als je het voor me op wilt zoeken heel graag.
Mijn zussen zijn mijn hele leven al over mijn grenzen heen gegaan en nu ze mijn dochter er ook nog bij hebben betrokken is er in mij toch echt iets geknapt. Ze hebben zich over haar zo negatief uitgelaten.. Dat horen tantes niet te doen.
Ze hebben overduidelijk een hekel aan mij en degene die bij mij horen.
Iemand vroeg hoe mijn moeder hierin staat.
Mijn moeder is al vrij oud en ik val haar er eigenlijk niet mee lastig, in tegenstelling tot mijn zussen want die vertellen haar dat alles aan mij ligt en ik de dingen zelf over me uitroep..
Mijn moeder zit natuurlijk er tussen in, we zijn alledrie haar dochters. Omdat mijn zussen die verhalen over mij verzinnen, want ze verzinnen ook wel eens wat er bij heb ik laatst ontdekt, zeurt mijn moeder er wel eens over tegen mij dat ze het vast allemaal niet zo vervelend bedoelen enzo. Maar helaas kan ik er niets anders van maken als ze mij continu beledigen en alles waar ik blij en trots om ben, meteen afkraken, dan dat ze dat expres doen. Ik wil het er ook niet met mijn moeder over hebben, ik wil met haar geen ruzie hierom, ook niet omdat ze al oud is wil ik haar er niet mee lastig vallen.
Het betekent natuurlijk wel dat wij niet op familiebijeenkomsten zijn en dat vindt zij dan wel heel erg, logisch ook.
Deze winter heb ik weer geprobeerd om een contact met mijn zussen op te bouwen, een oppervlakkig contact was de bedoeling. Ik heb ze op mijn facebook uitgenodigd, waarop ik toch niet veel bijzonders zet. Eerst ging het goed, het was toch oppervlakkig tenslotte. Toen zette ik er een keer een fotootje op van onze nieuwe eethoek, allemaal leuke reacties of geen reactie (van degene die hem niet mooi vonden
), maar mijn zussen begonnen het meteen weer af te kraken met negatieve opmerkingen. En dan denk, waarom doe je dat, zet er dan niets neer als je het niet leuk vindt..
Vervolgens had mijn dochter een actie op touw gezet voor dieren in nood, zet ik ook op facebook. Wederom leuke positieve reacties van mijn vrienden maar beide zussen beginnen meteen met een portie commentaar. De organisatie waar dochterlief het geld aan wilde geven deugde niet en zij zouden zeker niks geven aan haar! Oke, kan gebeuren natuurlijk dat die organisatie niet deugd, maar vertel mij dat dan in een prive bericht en zet het er niet zo op dat mijn dochter alles kan lezen!
Niets positiefs over dat zij in haar eentje zo'n actie opzet en dat dat goed van haar is, nee hoor, geen woord daarover. Alleen maar negatief! Ook zijn ze al eens via facebook in discussie gegaan met mijn dochter (9) over wat wel of niet goed zou zijn voor onze konijntjes. Een normaal mens houdt dan op een gegeven moment op tov een kind van 9 maar mijn zussen vinden haar dan een irritant en betweterig kind..
HIeruit is dus onze laatste ruzie ontstaan, ik heb ze een bericht gestuurd dat ik ze van mijn facebook verwijder omdat ze alleen maar negatief kunnen zijn.
Vervolgens begint zus 1 met schelden en mailen wat ik wel niet allemaal verkeerd doe en zus 2 doet alsof ze er niks van snapt dat ik ze negatief vind.
Ach en dit is nog maar een kleine samenvatting van hoe ze kunnen zijn.
Reden genoeg om nu eens echt voor mezelf en mijn gezin te kiezen.
Hoe dan ook, het blijft wel aan me knagen, ik slaap er de hele week al slecht door en voel me nog steeds alleen zonder familie, al steunt het me wel dat ik hier een aantal lieve viruele zusjes heb gevonden
Kind-ouder-volwassene
Dit komt uit de transactionele analyse (TA). Google er maar eens op.
Zus
Hoi alleen,
Knap dat je deze stap zet en voor jezelf en de jouwen kiest. Mochten je zussen uiteindelijk een stap in jouw richting willen zetten, dan merk je dat vanzelf. De voorbeelden die je noemt, klinken als enorn kinderachtig gedrag en je hebt wel wat beters te doen met je energie.
Hoe dat nu verder zit met familie en moeders en lastige dingen tussen kinderen onderling - daar kun je wel een boekenkast mee vullen
Heel veel sterke ernee. Zoek de positieve dingen op en laat niemand toe in je leven via social media die je niet kunt vertrouwen.
