Verder na ontrouw en veel onbegrip
"Zou jij dit kunnen vergeven?"
In oktober vorig jaar besloten mijn vriend en ik dat ik bij hem in de zaak zou gaan werken. Al vanaf dag één voelde ik echter dat er iets niet klopte tussen hem en een collega. Ik sprak hem erover aan, maar hij zei dat ik spoken zag, werd boos en deed neerbuigend. Toch bleef het aan mij knagen. Onze relatie begon eronder te lijden. Ondertussen combineerde ik mijn werkuren met de zorg voor onze kinderen en het huishouden, terwijl hij dagen van 14 tot 16 uur draaide.
Na verloop van tijd begon ik hem te betrappen op leugens, en mijn argwaan groeide. De collega in kwestie deed alsof ik niet bestond. Ik voelde me steeds ellendiger: angst, verdriet, boosheid… mijn energie was zó laag dat het huishouden me steeds meer moeite kostte, en dat werd ook zichtbaar.
Toen ik hem opnieuw op een leugen betrapte en hem ermee confronteerde, werd ik letterlijk buitengegooid op het werk. Diezelfde avond ben ik gevlucht naar een vriendin. Ik moest weg, ergens kunnen uithuilen. Omdat hij zelf zo lang werkte, had hij zijn moeder gevraagd op de kinderen te letten.
In februari kwam de waarheid naar boven: mijn intuïtie klopte, hij bedroog me met die collega. Hij zei dat hij voor ons gezin koos. Maar ik wist niet of ik ooit zou kunnen vergeven dat hij zo gelogen had.
Ik vroeg om een oplossing op het werk, want samenwerken met haar was voor mij geen optie. De baas werd op de hoogte gebracht, maar die koos meteen partij. Hij zei dat ik de oorzaak was van alle spanningen, dat alles vlot liep vóór ik er was.
Alsof dat nog niet genoeg was, nam zijn baas ook contact op met de ouders van mijn vriend. Hij zei dat hun zoon belangrijk was voor de zaak en dat ik het probleem was. De reactie van zijn ouders brak mij volledig. Ze noemden me onvolwassen, hysterisch, onverantwoord als moeder omdat ik één dag weg was. Ze zeiden zelfs dat als mijn vriend zijn werk zou opgeven voor mij, ik nooit nog welkom zou zijn. Liever zagen ze ons uit elkaar dan dat hij zijn job zou verliezen.
Volgens hen kan ik het leven met hun zoon niet aan. Ze vinden dat ik het huishouden niet aankan en dat ik altijd al problemen heb gehad met zijn lange werkdagen — die vroeger bijna 7 op 7 waren.
Uiteindelijk heeft mijn vriend wél gekozen om daar weg te gaan. Maar sindsdien zit ik met een berg onverwerkt verdriet.
In de eerste weken na alles had ik vooral nood aan praten, aan verwerking. Maar telkens ik iets wilde bespreken, werd hij boos: “je blijft alles oprakelen, laat het los.” Ik voel dat ik op onbegrip blijf botsen.
We zijn samen naar een therapeut gegaan. Toch blijf ik hem vragen om te begrijpen dat zijn ouders mij echt pijn hebben gedaan. Maar ook daar zegt hij: “Ze bedoelden het niet zo, laat het los.”
Ik voel me zo alleen in dat stuk. Het enige wat ik verlang, is dat hij ook kan zien: wat zij deden en zeiden was niet oké. Dat hij voor mij opkomt. Maar hij zegt dat ik overdrijf.
En dus vraag ik het hier, aan jullie:
Wat zouden jullie doen in mijn plaats? Zou jij dit kunnen vergeven? Of is het normaal dat ik vastloop?
Ik denk dat je de verkeerde kant op kijkt. Wat zijn ouders hebben gedaan is zeker niet fijn, maar je man heeft je bedrogen. Daar zou ik bij blijven. Als mensen scheiden dan kiest de familie bijna altijd voor het eigen familielid en niet voor de aangetrouwde persoon. Je eigen familie koos waarschijnlijk voor jou. Het is niet fijn wat ze hebben gedaan, maar van een afstand kun je wel zien dat het niet raar is dat hun prioriteiten zo lagen. Waarschijnlijk als het weer goed loopt tussen jullie dat ze dan wel weer bijdraaien. Tzt kun je daar misschien wel eens met ze over praten of misschien is het dan niet meer nodig. Wat ze gezegd hebben is kwetsend, maar je man heeft al tegen hen in gekozen om weg te gaan bij zijn werk, gekozen voor jou. Dat is een belangrijke stap.
Ik zou me veel meer zorgen maken over het feit dat hij in de eerste weken al vindt dat jij alles oprakelt. Als je echt met elkaar verder wilt, dan moet je daar op een dag wel mee stoppen, maar niet voordat je daar aantoe bent, niet voordat jij de kans hebt gehad om het gebeurde te verwerken en hij heeft laten zien dat hij nu betrouwbaar is. Dit duurt zo lang als jij nodig hebt. Als hij niet bereid is om de ontrouw samen te verwerken en dit te doorstaan, maar alleen maar ‘door’ wil en vindt dat jij niet zo moet zeuren, dan is het verspilde energie en zou ik stoppen met de relatie. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. De ontrouw verwerken kost tijd en dat is het gevolg van zijn eigen daden. Daar heeft hij het helaas mee te doen. Je kunt niet sneller dan je kunt. En hij heeft zelf ook werk te doen om meer inzicht te krijgen waarom hij dit zo heeft gedaan.
Als je veel last blijft houden van nare gevoelens over zijn familie, dan zou je dat misschien een keer in je relatietherapie aan de orde kunnen stellen. Maar ik zou dat pas doen als jullie over jullie eigen issues wat stappen hebben gezet.
Misschien kun je je schoonfamilie vergeven voor het feit dat zij kwetsende dingen hebben gezegd in een poging loyaal te zijn naar hun zoon. Of je je man kunt vergeven voor de ontrouw is aan jou. Dat kan een ander niet voor je bepalen, dat voel je zelf in je hart. Als je het niet kunt, is daar niks mis mee. Blijf trouw aan jezelf, maar geef jezelf ook tijd.
Poeh, er is jou veel aangedaan! Allereerst door jouw vriend. Zowel het vreemdgaan als aanhoudend liegen is traumatisch. Je kent het draadje over ‘verder na ontrouw’? Daar lees je verhalen van lotgenoten. De grond onder je voeten is weggehaald en je hebt houvast nodig naar de toekomst toe. En daar lijk je wisselende dingen over te schrijven: vriend was bereid in therapie te gaan en heeft zelfs een andere baan gezocht. Dat klinkt hoopvol. Tegelijk lijk je emotioneel nog niet op hem te kunnen rekenen. Iemand die na vreemdgaan boos wordt en zegt dat je het blijft oprakelen en het moet loslaten klinkt niet als iemand die verantwoordelijkheid neemt en beseft wat hij heeft gedaan. Helemaal omdat het bij jullie gewoon nog heel vers is! Ik wil je erin bevestigen dat het heel logisch is dat je pijn en verdriet er zijn en dat je behoefte hebt aan praten en troost. Gemiddeld hebben mensen 1,5-2 jaar nodig om tot herstel te komen. Ik kan zeggen dat dat voor mij ook gold. En ook jaren later kan er ineens oude pijn bovenkomen. Dat is geen keuze of kwestie van loslaten. Dat is een trauma dat opspeelt en het is heel fijn als de vreemdgaande partner daar liefdevol ipv afwijzend op reageert.
Wat jouw baas heeft gezegd is oneerlijk en enkel eigen belang. Wat natuurlijk maag. Maar het is niet eerlijk jou de schuld te geven. Jouw aanwezigheid was niet het probleem, jouw aanwezigheid legde bloot dat er een probleem was.
En de schoonouders… Ik vind het begrijpelijk als ouders zeggen hun kind niet te laten vallen. Wat hier is gebeurd klinkt bizar: hij gaat vreemd, hij liegt en jij stelt een heel begrijpelijke voorwaarde namelijk dat hun contact stopt (ook door niet samen te werken). Ze hebben oneerlijke dingen gezegd en jou niet vanuit liefde benaderd. En dat op een moment dat jij begrijpelijk heel kwetsbaar was en daar begrip voor nodig had.
Het is nog vers (ik vermoed dat je het nu ene paar maanden weet?). Je hebt nog een hele weg te gaan. En dat kun je aan! In dat proces gaan emoties alle kanten op. Van boosheid en onbegrip naar hem, angst, verdriet. Ook hoop. Het is een gebeurtenis die je zo snel mogelijk kunt proberen te vergeten of aangrijpen als iets dat je leven gaat veranderen. Ik moedig het laatste aan. Omdat in dat proces echt herstel zit. Omdat je dan de gebeurtenissen kunt helen. In je relatie en in jezelf. Omdat je dan emotioneel in balans komt en meer los van anderen. Je gaat dingen leren over jezelf, over hoe jullie relatie hebben gehad en misschien wel patronen in jezelf. Niet eenvoudig, maar heel erg de moeite waard. Alle sterkte!
Je hebt het niet over zijn vreemdgaan maar over de reactie zijn ouders. En hoe hij ernaar kijkt. Is dat wat jou nu het je het meeste dwars zit?
Je bent volgens mij aan het strijden voor erkenning van jouw pijn over het gedrag van zijn ouders. Je gaat dit vrijwel zeker niet krijgen.
Je wil hem overtuigen?
Je wil bepaalde erkenning?
Het lastige vind ik van woorden en gedrag, is dat het diep raakt bij ontrouw. Vergeven betekent dat je de pijn of gevoel kan loskoppelen van wat gebeurd is. Niet dat je het ooit goedkeurt.
Maar stel dat hij zegt je hebt gelijk. Mijn ouders hebben zich niet okay gedragen. Wat dan? Jouw relatie met hen is al beschadigd. Jouw beeld van hen ook.
Ik merkte zelf dat door de lange periode van vreemdgaan, ontkennen en boosheid van mijn man (daarmee proberen ze het voor zichzelf goed te praten), en ook ik met Truus te maken kreeg, álles eromheen (emoties anderen) mij raakten. Is het misschien zo dat je denkt dat dat de oplossing is? Begrip van je man hierover? Maar heb je al alles van hem, haar, jullie al verwerkt? De leugens, het vreemdgaan, de gevolgen.
Loslaten is lastig want je hebt gevoel erover. Toch denk ik dat je beter kan kijken naar welke battles je het belangrijkst vind. Waar kun je het beste voor kan strijden. Onthoud: Alles wat je aandacht geeft groeit. Probeer je focus op iets anders te zetten.
Enne deze ouders ... lekker veel ontwijken.
Xxx
Wat zal jij je ontzettend alleen voelen, Heb je zelf ouders die er voor je zijn , fijne vriendinnen waar je je verhaal aan kwijt kunt?
Dat je een slechte moeder zou zijn omdat je een dag er niet was is natuurlijk onzin , ik ga er van uit dat vader op dat moment zijn kinderen verzorgden, bij een scheiding zal dat veel vaker voorkomen lijkt me. Ik zou me vooral richten op wat jij nodig hebt om dit te verwerken, een relatietherapeute zou hier wel bij kunnen helpen denk ik en schrijf vooral mee in het draadje verder na ontrouw daar zul je veel herkenning vinden denk ik, ik zou dit niet kunnen vergeven dat was je vraag maar dat is omdat jouw man geen spijt toont imo.
