Verder na ontrouw deel 5

Pennestreek

Ik neem aan dat die laatste reactie van jou is. Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom je de relatie zoals Phryne beschrijft zo erg vindt. Ik was in mijn huwelijk wel verder gegaan als het zo was gegaan, zeker zolang de kinderen thuis wonen. Je hebt zelf zo vaak gezegd dat je voor de kinderen alles uit de kast moet halen. Het is misschien niet ideaal, maar dat zijn zoveel dingen in het leven niet.

#509

@Alkes, volgens mij is #509 afkomstig van Puinhoop ipv Pennestreek.

Reactie

Ik was het inderdaad niet, die reactie hierboven, vermoedelijk was het idd Puinhoop die er een puinhoop van maakt 🙃.

Een relatie zoals Phryne die beschrijft, daar zou ik denk ik op zich wel mee kunnen leven, voor de kinderen. Maar dan wel in alle openheid en eerlijkheid. En zonder Truus erbij.

Maar dat is gelukkig niet aan de orde. Ik haal me alleen een paar dagen per maand van alles in mijn hoofd. Kan weinig hebben en raak van kleine dingen (die al dan niet ‘echt’ zijn) al behoorlijk van mijn stuk. Schijnt bij de leeftijd en die tijd van de maand te horen ☹️. Dus we proberen er maar het beste van te maken. Man ook. Het helpt dat dochter er ook flink last van heeft rond haar menstruatie. Niet dat man het dan wel snapt, maar omdat zij ook heftig kan reageren ziet hij wel dat het iets is dat ik niet echt kan beheersen of sturen, ook al doe ik daar erg mijn best voor. Ik weet dat wat ik voel en denk niet klopt, maar dat betekent helaas niet dat ik het uit kan schakelen. Dus ja, het zit echt in mij, niet zozeer in wat man doet of zegt, of juist niet.

Jaja, dat was ik inderdaad

Ja, sorry, ik had al gereageerd meteen erna dat ik het was, verkeerd ingetikt (verkeerde balkje). Ik reageerde op Phryne en Pennenstreek.

Helemaal goed gaat het niet. Hoewel we gisteren te wandelen waren, heel eind met een groep, en ik vanmorgen bedacht dat ik er die dag bíjna niet aan gedacht heb, blijven er werkpuntjes. Ik ben weer aan het groeien en dat haat ik. Moet dus weer minder eten en meer sporten, maar vooral het eten doet het 'm. Door de laatste keer viel ik erg af maar kreeg vitamine B12 tekort, dus het moet wel anders.

Vandaag 12,5 jaar getrouwd. Uit eten met het hele gezin vanavond. Blijft beladen. in dat restaurant vierden we 11 jaar, en op de foto was ik echt enorm afgevallen tov van foto van 10 jaar elders. En nu weer. Ik kan het dan niet vergeten, snap je?

Vergeten hoeft ook niet

maar het moet wel zover slijten dat je er met wat afstand naar kunt kijken, zonder heftige emoties. Dat is bij mij nu meestal het geval. Het blijft naar wat er gebeurd is, en echt vergeten zal ik het nooit. Het blijft een litteken, en een kwetsbare plek. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat we allebei beter in ons vel zitten nu, en beter in de relatie zitten. We (oké, vooral man) zijn veel opener over wat we voelen en denken. We zijn een hechtere eenheid dan hiervoor. Ondanks dat ik het soms anders voel.
Vergeet niet, wij zijn hier inmiddels 2 jaar verder. Vorig jaar om deze tijd waren wij ook nog niet zover. Wat belangrijk is, is dat jij stappen blijft maken, blijft groeien. En dat jullie samen ook verder komen, in de therapie en met elkaar.

Enne, gefeliciteerd! Het is toch een mooie mijlpaal om 12,5 jaar getrouwd te zijn. Wel een klein vraagje. Als je jullie 11 jaar daar ook gevierd hebt, en je vindt het (mede daardoor) zelf beladen, waarom kies je dan niet voor een ander restaurant om vandaag te vieren? Naar mijn idee zoek je het zo wel een beetje op...
Misschien kan ik dat soort dingen makkelijker parkeren, maar ik wandel nu nog steeds graag in het bos waar we heel wat zware gesprekken hebben gevoerd. En ik zit ook nog steeds graag op het terras waar hij me vertelde toch al maanden een ander te hebben. Ik laat mijn gevoel daar blijkbaar minder gemakkelijk door beïnvloeden. Als ik wist hoe ik dat deed zou ik je het trucje leren . Maar volgens mij moet je (ook) nog meer geduld hebben met jezelf. En je man met jou. Maar vooral jij met jezelf.

Oh, nog even

Je schrijft: "Helemaal goed gaat het niet". Daar heb ik ook lang last van gehad. Tot ik me realiseerde dat toen er nog niets aan de hand was, er natuurlijk ook dagen waren dat het niet helemaal goed ging. Ruzie over iets, wrijving over iets anders, afspraken anders geïnterpreteerd, iets niet gedaan in huis, noem maar op. Maar toen tilde ik daar veel minder zwaar aan. Het hoort erbij! Maar als je opkrabbelt na een crisis kijk je naar al die dingen met een vergrootglas en analyseer je het tot op de draad. Wat je aandacht geeft, groeit. Niet doen! Onenigheid, irritatie en wrijving hoort erbij. Altijd. Als het maar niet de hoofdmoot in je relatie vormt.

Pennestreek

Hai, even in volgorde reageren: jahoor, onze relatie is ook veel beter geworden inmiddels, al had ik liever gehad dat hij van meet af aan open was geweest en zijn moeites met mij had besproken, en dat we dan in therapie zouden gaan. Dat had me veel verdriet bespaard. Het geeft toch een heel andere lading als je man een ander heeft gehad en dán aankomt met alles wat hij in jou misten waar hij moeite mee heeft.
De therapeute vond zelf notabene dat ik er al verder in was dan de meeste die ze binnen krijgt met dit thema. formeel is het al 2,5 jaar natuurlijk, maar het laatste nieuws, de grote onthulling, is pas een jaar terug dus inderdaad, er is nog meer te doen. Het gaat al veel beter met me, ik treur er nog wel eens om, maar niet meer dat ik kapot van verdriet ben. Soms wou ik zelfs wel dat ik even huilen kon, dat lucht zo op. Dan zit je niet zo met een brok in je keel.

Ach, die plek valt wel mee. De kroeg waar ze met elkaar hebben gezeten, ind ik lastiger. maar het is met alles zo: ze woont aan één van mijn favo wandel/fietsroutes. en die ga ik ook niet mijden omdat zij daar zit, ik wil mijn stad wel terug. Erg vond ik wel dat ze ook op 'mijn' waddeneiland heeft gewoond. Dat gaf ene nare smaak aan onze laatste vakantie.

En je hebt gelijk hoor, dat het nooit helemaal goed gaat. Dat was voor die tijd ook al zo. Ik bedoelde meer dat het met mij persoonlijk niet helemaal goed is: ik ben weer aangekomen door die nare energiedip afgelopen winter. Was zóveel afgevallen! En dan ben ik een beetje bang dat hij dat erg vindt en naar slankere vrouwen ijkt, maar dat is nonsens, want dat was de reden niet voor vreemdgaan.

Zeg, hoe staat het met die ontmoetingsdag? Ik wil wel, maar hoe doen we dat?

Slijten, vergeten

Hier is het nu een jaar geleden dat man zich begon terug te trekken van alles. Met de affaire als dieptepunt. Lastig vind ik. Met dochter is het momenteel stabiel en dat maakt dat er ook weer ruimte komt. Het verdriet slijt. Ook zijn wij samen echt goed bezig. Met therapie. En objectief gezien gaat het ook goed. Maar het gevoel van bedrog blijft me achtervolgen. Het echte vertrouwen is weg. Hoe hard ik ook probeer. Dat blijft heel erg schuren. Man heeft vol vertrouwen in een toekomst samen. Ik blijf twijfelen. Ik wil niet een slachtoffer zijn maar voel me soms nog zo gekwetst. Er is iets helrmaal stuk gegaan. Zo voelt dat voor mij. Het litteken gaat nog steeds open. En ook kijk ik met sommige dingen ineens zo anders naar man. Dingen die ik eerst vergoeielijkte, die kan ik nu soms niet uitstaan. Aan de ene kant ben ik weer mijn sterke oude ik van vokr. Maar wel een stuk instabieler. En dan een opmerking deze week van kennissen: jullie zijn al zo lang samen en zijn zo'n sterk team. Zo( h) echt. Dan weet ik daarna echt even niet hoe ik moet reageren. Ze moesten eens weten.
Zo fijn om hier af en toe nog eens mee te lezen.
Ik kom er alleen niet echt aan toe om te reageren. Maar ik leef mee.

Vertrouwen

Beste Hoedan, dat blijft een symptoom wat heeeeeel lang tijd nodig heeft, vertrouwen weer opbouwen. Geen wonder. Juist degene die je het meest vertrouwde heeft je verraden!
Mijn vertrouwen dat hij niet weer vreemdgaat, is wel groter dan het vertrouwen dat hij ook echt open is naar mij als het gaat om mijn geloofsactiviteit (staat nu op nonactief). maar het is echt mijn respect voor hem wat het ergst beschadigd is. Zo liegen, letterlijk opscheppen over zelfbeheersing en alles, achteraf vinden het netjes gedaan te hebben, dat heeft mijn respect voor hem vrijwel naar het nulpunt gebracht.

Hoedan, dat litteken is nog te vers. Ook bij mij hoor, het kwam zo hard aan, de eerste keer al maar een jaar geleden nog eens, toen ik ook las dat hij vond te moeten kiezen tussen haar en mij (hij kende haar nauwelijks, dus ik had daar totaal geen rekening mee gehouden) en de sex en alles, het heeft echt tijd nodig om te helen.

joh, al reageer je maar kort even, kan het schelen. Je hoort erbij, ik lees je graag hoor en wens jou ook het beste toe.

Wat ik denk

Hoedan en de andere, hoe fijn je het samen ook weer hebt, de goede kanten ziet, de liefde voelt, je gezin niet kwijt wilt. Het nooit meer zo warm word als ooit. En daar genoegen mee moet gaan nemen. Als je het kunt..

Goed, fijn, en vooral niet kwijt willen van wat er wel is je in de relatie houdt. Pijnlijk maar waar.

Zoals een Amerikaanse spreker zegt( die ik soms beluister): wat als je je leven over mocht doen? Wat had je dan meer gedaan? Welke richting ging je dan in. Boeiend en leerzaam om nog beter naar mijn eigen belangen te luisteren.

Miss

Dat wat jij schrijft klopt precies. Iets is er kwijt en komt niet meer terug. En wil en kan ik genoegen nemen met dat wat er over is.
Dat is mijn grote dilemma. Plus dat ik gezien de huidige situatie met oudste kind niet degene kan en wil zijn die het nog moeilijker maakt. Even los van alle andere dingen. Ik ben nog niet zover. En wellicht kan ik er wel genoegen mee nemen. Ik weet ook dat de manier waarop ik er nu in sta veel zegt over mezelf en mijn verleden. En dat vind ik ook moeilijk. Dat is echt lastig. Over mijn eigen schaduw durven kijken. Dat durf ik blijkbaar niet.

Uniek

Hoedan, elke situatie, ook die van overspel, is wel uniek in die zin dat je relatie uniek is, dus echt vergelijken met de zienswijze van een ander kun je niet goed. Miss heeft een man die een notoire vreemdganger is. Waar dat dan ook door komt, het is wel zo. Dat is bij jou niet zo en bij mij ook niet. In die zin vind ik dat je je man en je huwelijk wel een kans moet blijven geven en de tijd moet nemen (al is dat een aantal jaar) om weer beter te worden. En zoals Esther Perel zegt: je relatie zoals vóór het overspel krijg je nooit weer terug. Dat moet ook niet, want dat was juist wat dat overspel een voedingsbodem gaf. Maar het kan wel weer beter worden en in veel gevallen is die beter dan daarvoor. Bij ons is dat zéker het geval.
Hoe graag ik ook zou willen dat dit niet gebeurd was, wij zijn opener naar elkaar geworden, intiemer, doen veel meer samen nu in plaats van vooral hij alleen buiten de deur. En ik ben de laatste tijd echt heel gelukkig, met hem. Dankbaar dat we nog samen zijn. Verwonderd soms zelfs, hoe ik uit al die mannen zo'n betrouwbare, verantwoordelijke man heb kunnen vinden (ik had niet zo'n gelukkige hand van kiezen vóór die tijd).

Natuurlijk hou je symptomen. Nog elke keer als hij later thuiskomt dan verwacht zit ik in de zenuwen dat er ergens een andere dame zijn pad gekruist heeft. Hoe mijn rede ook probeert dit tegen te spreken, het angstige gevoel is er. Dat duurt denk ik heel lang, voordat dat weg is. Zijn mobiel piept. Hij heeft zijn code weer veranderd en vertelt me die niet. Allemaal alarmbellen, maar onredelijke.
Tijd is een toverwoord. En natuurlijk ondertussen regelmatig met elkaar praten, graag samen dingen doen zonder de kinderen, een fijn seksleven onderhouden, vriendne ontmoeten, kortom: jullie band versterken.
Dan kan het echt weer goed worden.
Tenzij het natuurlijk nooit goed is geweest. Iemand anders, Pennenstreek meen ik, schreef dat ook al: de gebruikelijke irritaties komen terug en je kunt de neiging hebben dat allemaal aan het vreemdgaan et wijten, maar dat was er voor die tijd ook al.

Er van uitgaande dat jullie relatie goed genoeg is geweest vóór dit drama, neem ik aan dat ook jullie er bovenop kunnen komen. Maar net als een ziekte wil je meestal te snel. Geduld.

Dat is ook

@ hoedan, je hoeft ook helemaal niets te beslissen. Ik denk dat de tijd het uit wijst, wat je relatie je brengt. Zo zie ik het. Of mijn man het 1x gedaan heeft of 10x bepaalt dat beeld voor mij momenteel niet. Hij is er toe in staat geweest en dat is voldoende voor mij om iets warms, iets onvoorwaardelijks te verliezen.
Dat neemt zeker niet weg puinhoop dat daar een relatie 2.0 voor in de plaats kan komen.
Maar Ik heb het over respect, de kijk op hem, de liefde bedolft met een goude rand, een dikke goude rand, dat komt nooit meer terug. Bij mij.
En dat is wat ik bedoel.
En tuurlijk heeft Esther gelijk. Het is een mega hype, ze verdiend er bakken met geld mee, haar visie. Maar Dat neemt de goude rand, de goude sleutel niet terug. Nu bijna een jaar later, nee geloof ik er niet meer in.
Maar Dat is wat ik vind... En ervaar.
Het zal ook mijn karakter zijn, dat ik normaal deurtjes goed dicht kan trekken. Maar met hem niet omdat we een kind hebben en ik ook voor hem alles op zijn kop zet. Ik denk voor vandaag dat ik dat wel kan gaan zeggen. Mijn vecht lust heeft met het niet kwijt willen van mijn gezin.
Hoop dat de binnenkort startende training me daar nog meer zicht op gaat geven en mezelf.

Oh ja

En ja, nadat ik het gepost had realiseer ik me dat het voor jullie weldegelijk uitmaakt 1 of 10 x...
Maar dit heeft voor mij met de uitkomst ervan te maken. Een volgende keer word einde gezin, einde huwelijk, relatie, of wat voor vorm van 2.0 samen zijn. Dat staat vast voor mij. En natuurlijk moet ik het voor mij zelf verzachten ( puinhoop) anders heb ik geen leven meer, geen bestaan.
Dat is wat het met mij gedaan heeft. Maar ik verander hem niet, ik kan alleen mijn eigen visie in het leven aanpassen.

Puinhoop

Het is zeker zo dat de relatie niet slecht was en is. We hebben ook beiden hard gewerkt in therapie. En dat levert ook veel positiefs op. Wat ik aan wilde geven dat ikzelf dit nooit had verwacht en ikzelf niet weet of ik echt ook op lange termijn verder kan met de wetenschap wat man gedaan heeft, de leugens etc. Dus dst wat Miss ook aangeeft. Een stuk respect is ook weg. Hier speelt overigens ook een verslavingsgevoeligheid bij man. Dat blijft lastig bespreekbaar. Wat hij ziet het probleem niet zo. En wat hier ook een rol speelt is dst man nog steeds niet echt bij zijn gevoel kan komen. Dus ja iedere situatie is uniek. En hoewel ik alweer een stuk verder ben overvalt me bij tijd en wijle dat hele gekwetste. Man en ik konden samen de wereld aan. Zoveel meegemaakt samen en zo een eenheid. En als het dan een tijdje tegenzit dan zoekt hij het buiten de deur ipv met mij te praten. En het is hem niet overkomen. Hij was bewust op zoek. En dat levert overigens ook boosheid op. Dus dat is iets waar ik de komende tijd mee aan de slag ga.

Heel erg herkenbaar

Gezegdes als : emoties kun je uitschakelen zijn bij man zeer normaal. Altijd al geweest. Maar hebben nu een andere visie door mij. Dat is het soort gevoel wat bij de verslaving uit geschakeld kan worden.

Of ben je daar nou nog mee bezig? Word er soms gevraagd. Ik ben er toch? Whats the point?

En als er een dag is waarin mij een traan me soms even overvalt is de vraag wat is er? (De normaalste) heb ik iets fout gedaan?

Uhnee nu niet nee. Soms snapt man er geen klap van. En dan word je steeds duidelijk, zo ging het dus. Zo gemakkelijk. En ik was er toch wel.
En ik ben er nog steeds. En waarom?
Bedoel je zoiets hoedan?
En nee bij ons was er geen vuiltje aan de lucht, we gingen zowat iedere maand samen een avond weg, dagje weg, delen samen hobby's.
Hier is het heel anders dan Esther verteld. En daarom deel ik dit hier. Zodat mensen die mee lezen misschien wel herkenning vinden en een soort troost.

@ drama, hoe is het eigenlijk met jou?
Je bent toen bijna " gevlucht" op het forum omdat je na nog eenmaal weer bij man bleef.
Ondanks dat veroordeel ik je absoluut niet. Gewoon interesse in hoe het nu met je gaat... mits je nog mee leest xxx

En Ja

Hij troost me, is er, pakt me vast, ziet het verdriet, ik hou van je, ik wil je niet kwijt, jij bent de enige, niemand kan aan jou tippen, moet ik nog even doorgaan ? Word er gezegd.

Het gaat om liefdesverdriet. Was er maar één pil voor liefdesverdriet dan nam ik die.
En dat is wat mij steeds overvalt, liefdesverdriet.

Ja Miss

Dit precies dit doet man hier ook:
"Hij troost me, is er, pakt me vast, ziet het verdriet, ik hou van je, ik wil je niet kwijt, jij bent de enige, niemand kan aan jou tippen, moet ik nog even doorgaan ? Word er gezegd."

En ook in zijn acties laat hij zien dat hii samen verder wil. Maar toch.... Ik denk inderdaad dat het een soort liefdesverdriet is.

En als we dan proberen te praten over dingen die man moeilijk vindt, dingen waarvan ik graag zou willen dat hij durft te reflecteren en aan gaat werken dan blijft dat lastig. Ook na therapie samen. Hier wil man alleen niet in therapie overigens.
En ja die dingen waren er voor het vreemdgaan ook. En ook lastig bespeekbaar. Maar ik vind nu het verschil dat we samen aan relatie 2.0 aan het werken zijn. Daar bij kijk ik ook kritisch naar mijn handelen. En man maar tot zekere hoogte.

Ben ik weer

Ha strijdende dames,
Ik lees regelmatig mee. Jullie zijn zo dapper. Hier spelen een aantal andere zaken die het vreemdgaan naar de achtergrond duwen. Tijd speelt daarin ook een belangrijke rol.

Een keer bij elkaar komen, lijkt me fijn. Ben meer een prater dan een schrijver

Tijd?

#525; ‘Ik denk dat de tijd het uit wijst, wat je relatie je brengt’

Ik denk dat verandering het uitwijst. Hierbij ook meteen stellend dat ontrouw een hobbel is naast vele hobbels in een relatie. Dit om te relativeren dat er meer oorzaken zijn die de relatie overhoop kunnen gooien. Daarmee wil ik vreemdgaan niet bagatelliseren.
Het gaat mij om het herstel.

En zelfs herstel is geen vrijbrief voor een hobbelvrije toekomst.
Zoals gezegd, huwelijk is een werkwoord. Na de ene hobbel, komt wel weer een ander.
Het gaat erom wat je/ jullie geleerd hebben en hoe die volgende hobbel genomen wordt.
Hobbel staat synoniem voor probleem, in welke vorm dan ook.
Blijf bij jezelf!

Gevoelig

Vandaag opende ik onze account en las een mail van een vrouw uit het buitenland die eerst de lezer een leuk paasfeest toewenste en daarna de lezer beter wilde leren kennen. Het klonk zo onschuldig want ze wilde geen double date maar hoopte wel op een lovely relation, ze had geen kinderen. Om te kotsen!
Waar komt dit zo vandaan?
Mijn volwassen kind legde uit dat spam zo werkt. Natuurlijk is het internet een wereldwijd gebeuren en met kan overal met je account aan de haal.

Op zo’n moment voel je je best kwetsbaar, onzeker.
Ik heb de zender gereplyed met
‘fuck you,
his spouse’.

Goh, wat voelde dat goed!!!

Ben benieuwd of man de mail is ontgaan of dat hij kan waarderen dat ik zo fel voor ons vecht. Ik laat het verder los, zoals ik andere hobbels heb leren los laten. Hobbels die niet de moeite waard waren om energie in te steken. Ook dat leer je.
Of zoals in de rubriek school en ouders; Pick your battles!

Grr

Kosten = kotsen

Samen komen

Samen afspreken lijkt me ook leuk. Maar geen idee hoe we dat geregeld krijgen?
Ik wil iig anoniem blijven, dus wil mijn telefoon nr hier niet posten..

Flanagan

Niet op spam reageren, altijd ongezien verwijderen, je geeft daarmee alleen al aan dat het een actief account is. Er zit zeer waarschijnlijk een Ghanees ( of ander land)mannetje achter, dus je hebt ook je gram niet gehaald, sorry. Ze gaan niet met je account aan de haal, ook zit er geen vrouw achter je man aan. Ze willen hoogstwaarschijnlijk geld. Als je niets doet gebeurt er niets. Vooral dus niet openen.

Je laat nog maar weinig hobbels los in mijn ogen. Dat zeg ik niet om gemeen te zijn, maar van wat ik van je lees. Ik denk dat jij pas rust krijgt als ze dood is. Dan staat hij er niet meer tussenin en kan ze voor jou geen bedreiging meer zijn.

Bobbie,

Klopt, het is beter om niet op spam te reageren. Alleen was de mail aan mijn man gericht met naam en voornaam. Terwijl ze uit een land komt waar wij in de vakantie naar toe gaan. Op het tijdstip van de mail, is het daar middernacht. Het was allemaal zo toevallig.

Het ging mij erom hoe ik met dergelijke mails omging; diep in de stress, janken, wantrouwen en ruzie maken of laten merken dat er ook een mevr. X bestond die zich niet liet wegzetten. Instorten of rug recht.
Als er een reactie komt, zal ik die ongelezen wegdoen. Er werd niet om geld gevraagd.

Wat de hobbels betreft; Toch heb ik laatst ook progressie geboekt, smaakte naar meer
Van mij mag oma lang blijven leven, ( zodat ze nog lang voor haar man kan zorgen) alleen zou het fijn zijn als mijn man eens zijn ogen eens goed open deed.

Flanagan

Fijn dat je ook progressie boekt. In jouw situatie zal er denk ik pas daadwerkelijk iets veranderen als zij er niet meer is. Maar ik gun het je dat je man eerder zal kijken.

Flanagan

Wat voor schoonma heb jij dan? Als ik vragen mag

Afspreken lijkt mij helemaal oké.
Is het een idee om wat plekken, incl locatie te posten zodat wij daaruit kunnen kiezen en bereid zijn daar naartoe te reizen?
En wie komt die komt.

Miss,

Zo eentje die haar ware aard laat zien als iemand niet met haar meewerkt.
Jarenlang geen last of erg in gehad omdat er geen situatie voordeed. Nu dat wel speelt, heeft zij mij neergezet als ondankbaar en laat dat de familie weten. Mijn man heeft alles klein willen houden maar vergat het ook voor mij op te komen. Was blind voor de schade.
In belang van de kinderen, in belang van het beetje stabiliteit, kreeg/ krijgt hij van mij de ruimte om zelf in te zien waar hij mee bezig is.
Ik heb altijd de indruk dat iemand dan pas werkelijk verandert.

Jaren geleden hadden we een conflict met school. Zijn christelijke vader noemde het een strijd tussen God en het Kwaad. Ik was niet gecharmeerd van die uitspraak;de bijkomende stress was al erg genoeg. Toch heb ik die woorden onthouden.
Toen zij mij beiden later belogen en hun fout onder kleed stopte en verbrouwereerd waren dat ik dat niet accepteerde, was pure arrogantie en vuil gestook mijn deel. Ik ben ook gelovig en haal daar mijn kracht uit om proberen te handelen in eerlijkheid omdat de waarheid altijd een keer boven tafel komt. Ook zij waren pionnen van het kwaad, wie had dat gedacht. Nog erger, wie durft dat te denken..
Alleen duurt dat erg lang. Prompt was onlangs een kerkdienst op tv waar gesproken werd over de kracht van het kwaad die mensen kan aanzetten tot het kwetsen van anderen. Hoe mensen zwak in hun hart, toegeven aan zaken zoals liegen, verleiding en/of hoogmoed. Zo maakt het kwaad het werk van God kapot. Mijn man vond dit een hele aparte dienst, ik vond dat dergelijke diensten wel vaker vertoont mochten worden..
Later bekeek hij ook de herhaling. De dienst heeft hem niet koud gelaten. Dat betekent niet meteen dat het licht is gaan schijnen; dat heeft tijd nodig. Maar ik geloof wel dat God met hem bezig is. Het is aan mij om daarop te vertrouwen.

Nu zie ik het voor mij ook als ‘de boodschap’ om op God te vertrouwen en de onzekerheid los te laten. Dat is niet simpel want geloof is iets dat je niet kan aanraken.
Maar mijn manier van reageren op een mail; het niet in elkaar krimpen uit vrees voor wat komen gaat maar het durven aankijken, daarin voel ik de bescherming van God.
Of het ook weer diep kunnen slapen ondanks zijn gesnurk is als een daad waarbij loslaten het key-word is.

PS: Ik snap best dat dit zweverig overkomt bij niet gelovigen. Ieder zoekt een manier om er mee om te gaan ipv breken.

Ontmoeting, reacties op velen enzovoort

Beste allemaal,

Het heeft een tijdje geduurd, maar ik wil graag weer even meepraten. Met de deur in huis vallend wil ik graag het boek van Marijke Hilhorst tippen: 'De kleine hel', raad eens waar het over gaat Een serie interviews, persoonlijke verhalen. Ik kwam de schrijfster tegen via haar verzamelde columns uit Elsevier, waarvan er een aantal over ontrouw bleken te gaan. Na Google wist ik tot welk boek het door haar terzijde genoemde onderzoek naar ontrouw had geleid.
Een greep uit passages die me troffen: 'Hoe is het mogelijk dat elke man weer denkt dat zijn situatie uniek is, terwijl wij alleen maar cliché's horen?' Of: 'Hij hield al een hele tijd niet meer echt van me. Hoe lang dan, vroeg ik me af. Ik groef in mijn herinnering en zag alleen dat plagende grapje, de warme blik, de hand op mijn heup in bed. Of was dat alleen maar toneelspel geweest?'
Wat betreft een ontmoeting, vind ik het een uitstekend idee om gewoon wat plaatsen en data te noemen en daaruit te kiezen. Dan hoeft niemand naam en privé-gegevens te geven, maar wel hier even posten, minstens een week tevoren, of je komt of niet, zodat er niet iemand voor Piet Snot komt te zitten
We kunnen de plek eventueel tevoren bellen, een tafel reserveren en dat onder de bedekte titel 'Ouders' doen. Dan kan de ober je naar de goeie tafel sturen.
Mijn suggestie: omdat ik afhankelijk van openbaar vervoer ben, gaat mijn voorkeur uit naar Zwolle. Geen idee waar jullie allemaal wonen en of dit centraal genoeg is, natuurlijk. Een leuke tent lijkt mij dit café:
http://www.grandcafepublic.nl
Mijn voorkeur gaat uit naar een zondagmiddag.

Dan nog enkele reacties, die ik zo kost mogelijk zal proberen te houden:
Nijntje, wat herkenbaar, je post 489...ik denk ook wel eens, als ik opmerk hoe ik toch ineens een busje zag rijden zoals het zijne, op een tijd en plaats die niet klopten, en mezelf dan beschimp dat het mijn hormonen zijn (PMS) die dat denken – het zal toch niet zo zijn dat ik achteraf wèl raak schoot? Voordat hij vreemdging, maakte ik ook wel eens grapjes over een bericht wat binnen kwam, of het zijn vriendin soms was, en dat kan het dus achteraf heel goed geweest zijn ook.
Jij hebt het ook, lees ik: de twijfel en mogelijk de angst dat je hem nooit meer helemaal vertrouwen kunt, want hij bleek zo goed toneel te kunnen spelen. Heb ik ook: wat is er nog echt? Is hij echt open naar me of sluit hij zich weer systematisch af? Ik heb al zo vaak een andere versie van ons verleden gehoord, die hij later weer herriep. Wat kan ik nog geloven?

Pennenstreek, ik heb het helemaal gemist, dat je wel met je man hebt gepraat over of hij nog van je houdt. Ik maak uit de reacties van anderen op dat alles oké was achteraf, maar hoe gaat het nu dan?
Ook over jouw menstruatie en de bijbehorende verwarrende gevoelens las ik: ben jij misschien ook richting overgang aan het gaan? I.i.g is bij mij eens per maand alle rede wel zoek, totaal geen controle, heel vervelend. Kan alleen maar afwachten tot het weer over is.

Miss, ik laat mijn dagboek inderdaad even met rust. Zeker als ik zo wankel ben. Je citaat uit post 525 herken ik ook wel, helaas. 'Maar Ik heb het over respect, de kijk op hem, de liefde bedolft met een goude rand, een dikke goude rand, dat komt nooit meer terug. Bij mij. En dat is wat ik bedoel.' De vaas is gebroken en hoe je ook lijmt, je blijft de scheuren zien.

Hoedan, dat maakt wel wat uit inderdaad, dat je zegt dat jouw man bewust op zoek was. Hoewel ik volkomen overtuigd ben dat zoiets je nooit overkomt, omdat je tenslotte een vrije wil hebt verdorie, is moedwillig op zoek gaan als het even tegenzit wel kwalijk. Al denk ik dat, voor zover ik nu weet, de houding van 'laat het maar gebeuren' , zoals mijn man zei erin te hebben gestaan, zodra er zich een welwillende dame aandiende, net zo kwalijk is. Het is een nuanceverschil.

Flanagan, wat jouw laatste post betreft: voor mij is het vooral moeilijk te duiden waar je het over hebt, je houdt het allemaal wat abstract. Ik ben ook een christen, van een iets ander slag dan jij vermoed ik maar ik begrijp er niet veel van, van wat er nu gebeurde met je schoonfamilie. Het duidelijkst wat ik er uit haal, is dat je verwacht dat je man zich aan jouw kant schaart en dat begrijp ik goed. “Een man zal zijn vader en moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten, en de twee zullen één vlees worden.” Na je huwelijk ligt je loyaliteit bij je man of vrouw, niet meer exclusief bij je ouders. Dat vinden sommige (vers)gehuwden wel eens moeilijk.

Mensen, wat een lap! Sorry, hoor, ik val veel in herhaling, vrees ik.