Verder na ontrouw deel 4

Herkenbaar

"Toch,.. ik hoor het liefste nooit meer dat soort zinnetjes. Ik hoor straks liever de positieve benadering 'Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt bij jou weg te gaan'. Dát is het verschil op dit moment, de absolute overtuiging in de formulering van de dingen die gezegd worden." Heel herkenbaar. Wij hebben dat met zeggen dat hij van mij houdt. Ik wil dat heel graag horen. Heb daar behoefte aan. Hij vindt het 'maar woorden, daden zijn belangrijker'. En dat is natuurlijk ook zo. Dus, wat jij wil en wat je vrouw jou kan/wil bieden zijn twee verschillende dingen. En als zij jou niet kan bieden wat je wil, hoeft dat nog niet te betekenen dat *dus* de hele relatie niet deugt. Het zijn de onderdelen waarop je verschilt van elkaar. En het zit dus inderdaad vooral in communicatie.

Ik hoop dat je vrouw toch (relatie)therapie wil heroverwegen. Het is naar mijn idee belangrijk voor jullie. Mijn man heeft het gedaan, eerst gezamenlijk in het kader van de relatietherapie, en daarna (tot voor kort) is hij voor zichzelf ook bij onze EFT-therapeute geweest. En het heeft hem veel gebracht (zegt hij zelf, en zie en merk ik ook). Hij was ook altijd erg huiverig voor dat gewroet in zijn verleden. Letterlijk zei hij ooit, dat zijn verleden, jeugd, opvoeding, relatie met zijn ouders, natuurlijk níets te maken had/kon hebben met onze relatie. Heel grappig vond ik dat. Wel verschrikkelijk ook, want het maakte in 1 keer duidelijk dat hij niet kon en wilde kijken naar zijn aandeel in het mislopen van onze relatie. Het is toen uiteindelijk ook mis gegaan. Pas 2 jaar later was hij in staat tot zelfreflectie en verandering.
Hij is net zo veranderd als jij. Doet nu veel in het huishouden en is nog maar weinig met anderen weg. Veel meer betrokken bij het gezin en bij mij. En ook ik vraag me regelmatig af wanneer ik de échte man weer te zien krijg, wanneer hij weer ophoudt toneel te spelen. Hij heeft tenslotte ook jarenlang gespeeld dat hij gelukkig was in onze relatie, dus dat hij dat (goed) kan is een feit. Dus hij begrijpt mijn angst en twijfel. Maar bezweert me dat het nu zeker geen toneelspel is. Ook hij heeft veel geleerd (van) de afgelopen jaren.

Ik heb het gevoel dat je vrouw dat laatste stapje nog moet zetten. Ook echt met zichzelf aan de slag moet. Anders houd je (ze) dit uiteindelijk niet vol. Tijd ook voor haar om zichzelf echt te leren kennen en accepteren.

"Toen de therapeut richting haar jeugd en gezin waarin ze opgroeide wilde gaan gaf ze direct aan dat ze dat niet zag zitten."

Is er toen doorgevraagd over waarom niet? Wellicht ligt daar de reden voor de noodrem.

"Dat is het ingewikkelde. Teveel vragen hoe we ervoor staan straalt onzekerheid uit."

Zeker waar. Soms roept het antwoord nog meer vragen op. Een tip die hier al eens langs kwam. Probeer op gezette tijden daar eens een uurtje voor uit te trekken. Soort van evaluatie en punten voor de korte termijn. Die neem je weer mee in een volgende evaluatie gesprek. In de tijd daar tussen is het vertrouwen en op je tong bijten als je wil vragen hoe gaat het nu.

"Ze geloofde de verandering wellicht niet of het was inderdaad too much."

Dit is idd een valkuil. Teveel werkt averechts. Maar snap jou redenatie ook wel. Je wordt er erg onzeker van.... te weinig is niet goed, te veel ook niet. Dus wat je ook doet.... je vrouw lijkt dan verder weg dan ooit.

"Ik hoor straks liever de positieve benadering 'Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt bij jou weg te gaan'. "

Dat snap ik. Is ook voor je eigen geruststelling. Vraag is of je dit op korte termijn gaat krijgen. Wellicht je doel even bijstellen.
Je vrouw zit, denk ik, nog in een twilight-zone. Ze wil wel maar iets houdt haar tegen om er helemaal voor te gaan. Wellicht het jeugd-iets wat ze wil ontlopen.

Ik heb je draad(je) ook gevolgd. Ik zit er ook nog middenin. Het is hier nu bijna 3 maanden geleden. Sinds afgelopen week heb ik het gevoel dat man doorkrijgt hoeveel pijn hij me heeft gedaan. Ook kijk ik zelf wel steeds eerlijker naar hoe de relatie was. Die was goed maar toch ook veranderd. We waren uit elkaar aan het groeien en spraken daar niet genoeg over. Is geen excuus voor zijn daden maarr helpt wel de patronen te zien.. Tweede sessie relatietherapie gehad. Man wilde eigenlijk niet maar staat er wonderwel voor open. Nog wel veel werk te doen maar mijn vertrouwen komt langzaam terug dat we hier samen sterker uit kunnen komen.
Ik vind het heel jammer te lezen dat de intimiteit tussen jou en en vrouw er niet (genoeg) is. Ik merk zelf dat het heel erg helpt als je behoeften erkend en gehoord en ernaar gehandeld wordt. Hier is de intimiteit juist gegroeid en ik denk dat ik het ook extra moeilijk zou hebben als man mij daarin zou afwijzen. Zou ik heel onzeker door worden. Door de affaire ben ik dat toch al op het gebied van mijn seksualiteit. Dus als zij ook echt samen verder wil zou ik toch therapie opnieuw opstarten. En onderzoeken hoe je beter over jullie beiden behoeften communiceert en dit in de praktijk brengt.
Sterkte!

Flanagan

Wat is snel? De grootste wijzigingen, bad habits en daarmee meer tijd aan elkaar en gezin, begonnen in februari 2017. We zijn wat dat betreft anderhalf jaar onderweg.

Maar nog steeds kijkt ze wel vreemd als ik meega ergens heen, alsof ze het niet verwacht. Of wanneer ik het geen probleem vindt het weekend de kinderen alleen onder mijn hoede te hebben. 'Vroeger' was dat voor haar een utopie.

Je reactie op Flanagan. Praat je daar dan over met je vrouw? Benoem je dat? Dat biedt wellicht een opening?

ja/nee

Als ze dingen zegt zoals 'vroeger ging je nooit mee', 'of ik moet hier nog aan wennen dat je zo reageert', dan herinner ik er haar aan dat vroeger voor mij al erg lang geleden is.

Haar verdriet over onze relatie krijgt wel een goed bedeeld plaatsje hoor. Sterker nog, het vreemdgaan (mijn verdriet) is voor mij amper nog een issue. Het is er nog af en toe, maar de relationele verhoudingen zijn voor mij momenteel een grotere uitdaging. Al zit zij naar eigen zeggen wel met heel veel schuldgevoel naar mij erover, en weerhoudt dat haar er weer van zichzelf meer vrijheden te geven. Over uitgaan bijvoorbeeld, alsof ze niet geloofd dat ik haar vertrouw. Alsof ze het niet verdiend.

Het is een beetje een vreemde situatie.

Het huis

JJ, nog even je eerste post gelezen. Ik ken een vrouw die jaren in een huis woonde, daar de kinderen opvoedde etc. Toen haar man overleed en zij verhuisde, zei ze dat ze zich daar nooit thuis heeft gevoeld en blij was te verhuizen. Ik was zo verbaasd en vond dit ook tegelijk heel triest. Je vrouw heeft het huis van je ouders naar haar smaak ingericht. Toch kan het meespelen dat ze er ondanks alles daar niet gelukkig is maar dit dit durft toe te geven en je niet durft te kwetsen.
Vraag het haar, zodat je dat direct weet en niet over 15 jaar.
Nu zoek je in het luchtledige naar antwoorden.

Fijn ook mee te schrijven

Ik heb een heel verhaal geschreven onder draadje ''4 maanden na breuk nog steesa verwarring''

Ik heb alles van dit draadje gelezen. Wat een herkenning zeg. Man is niet zo zeer, technisch gezien niet in onze relatie met Truus iets begonnen. Maar wel na 11 jaar relatie met 2 kinderen. Paniek, weg en na 4 weken had hij het met haar gevonden. Voor mij voelt het echt wel als vreemdgaan, ookal geloof ik dat hij het nooit binnen de relatie zou doen. Maar dat hadden jullie vast ook niet gedacht?!

Hij noemt het geen vergelijking, gewoon voor de leuk. Hij twijfelt keer op keer (misschien willen jullie mijn draadje bij scheiding en daarna lezen) maar hij is nog geen 1 keer echt terug gekomen. Ik raak in de war. Ik heb gevochten als een leeuwin, omdat hij het wel voor mij is/was. Maar ik ben op, iemand nog toch net zoveel van mij houden?! Dat ben ik waard.

Waarom stopt hij nog steeds niet met haar? Terwijl hij uit zichzelf, zonder dat ik ook maar iets gezegd heb erover aangeeft te willen stoppen. Omdat wat wij hadden het belangrijkste is. Om vervolgens paar dagen later aan te geven dat hij voor veel grotere dingen in het leven is weggegaan. De dynamiek tussen ons, is dit het? Het vrije gevoel van geen verantwoordelijkheid te hoeven afleggen. En vervolgens toch weer bij haar is. Onbegrijpelijk

Hij is depressief en ziet het allemaal niet meer. Ik die zo verzorgend is, wil het dan weer oplossen. Dat hij juist de mensen die zoveel van hem houden niet moet verstoten. Maar ook voel ik wrok, dat iemand die zoveel voor mij betekende dat mij en onze kinderen kan aan doen.

Cactus

Ik heb je verhaal in het andere draadje ook gevolgd, ook wel eens gevoeld een reactie te moeten geven, maar je werd er al bestookt met goedbedoelde adviezen

Ik zie veel parallellen met mijn eigen verhaaltje, herken je gevoelens heel erg, maar dat zal voor de meesten hier gelden.

Je man moet uitzoeken wat hij wil, en daar helpt bij haar blijven hangen niet aan mee.

"Omdat wat wij hadden het belangrijkste is. Om vervolgens paar dagen later aan te geven dat hij voor veel grotere dingen in het leven is weggegaan."

Jullie hebben kinderen, maar hij blijft je door bij haar te zijn natuurlijk recht in je b*k spugen zoals we dat hier zeggen. Het beste dat jij kunt doen is hem lekker een tijdje negeren en hem niet de aandacht blijven geven die hij niet verdient. En ik weet het, dat is heel lastig.

Toen mijn vrouw en ik op de keuze stonden voor een herstart of opgeven toen het bedrog uitkwam, heb ik heel duidelijk te kennen gegeven dat er van welke vorm van contact met hem geen enkele sprake meer zou zijn. Nu niet, in de toekomst niet. Geef je man die deadline maar. Als hij oprecht twijfelt dan moet hij even bij geen van beide zijn.

Je man heeft grotere issues dan jullie relatie. Zo te horen vooral met wat hij nou wil, wie hij nu wil zijn en weer helder proberen te krijgen waar hij nu voor kiest. Waarom hij wegloopt voor "iets voor de leuk" i.p.v. te vechten voor zijn gezin.

Kiezen voor haar is momenteel the easy way. Zij veroordeelt hem niet, en een eventuele weg terug met jou is een hele ingewikkelde. Daar moet hij wel de kloten voor vinden.

Ik zou je graag hoop geven o.b.v. van mijn eigen verhaal. Dat hij het licht vanzelf wel ziet en alles uiteindelijk goed komt, maar er is 1 groot verschil. Mijn vrouw sloot de deur naar hem direct en nam het serieus. En ook wij spartelen nog regelmatig zoals je hierboven kunt lezen

Inhakend daarop: gisteravond een goed gesprek met mijn vrouw gehad over de twijfel, de frustraties. Het luchtte enorm op aan beide kanten. We hebben nieuwe afspraken gemaakt over hoe om te gaan met teleurstelling, of dat nou terecht is of niet. Het gevoel dat ze een jaar na dato weer gaat zeggen bij me weg te willen is flink afgenomen.

Dingen gemist

Wat bij hem duidelijk het geval is, is dat hij dingen gemist heeft. Zo waren we vrij jong voor kinderen gegaan. Bewust, maar achteraf na bijna 7 jaar ouder te vroeg voor hem. We werden na 3e jaar bij elkaar ouder en hebben niet echt genoten samen, omdat er voor de geboorte van ons kind een van ons ouder ziek was en overleed. Voor mij was het de juiste stap toen. Nu denk ik ook weleens, had het maar? Maar ik ben blij zo. Hij heeft voor zijn gevoel niet echt geleefd, en toen kregen we een kind dat moeilijker was en plaatje was compleet. Hij keurt zijn kind niet af, maar wel zichzelf. Alles wat dan al vast ligt, niks wat spontaan kan, de piepers die om 18.00uur op tafel staan uit werk etc.etc touw om zijn nek en de bekende sleur. Hij moest weg om vervolgens nooit meer terug te komen. Er was niet meer over te praten. En ineens was Truus er na aantal weken. Pijn! Hart is eruit getrokken. En daar kwam ik dus ruim 1,5/2maand geleden achter, door alleen maar te vragen.

Dat negeren JJ dat deed ikk dus na zijn eerste twifel dat hij terug dacht te willen. Hij vroeg om mijn deur dicht te doen en geen kiertje meer open te laten. Dat deed ik, juist ook voor mezelf. Juist omdat ik zo vocht en vertelde dat dingen die hij wilt in het leven ook naast het gezin kan. Alleen en samen als stel. Ik mijn liefde continu toonde. Daarmee duwde ik hem steeds meer weg. Daarom nam ik geen contact meer op, het was trekken aan een dood paard. En toen ik.hem losliet en bij mezelf dacht '' hij mist zelf alles, en ik red me wel met de kinderen'' paar weken later sprak hij die twijfels uit, en ook te moeten stoppen met Truus. Maar deed het weer niet.

''Kiezen voor haar is momenteel the easy way. Zij veroordeelt hem niet, en een eventuele weg terug met jou is een hele ingewikkelde. Daar moet hij wel de kloten voor vinden.''

Ik ben bang dat hij die klote niet meer heeft. Zoals hij zegt: ik ben weggegaan voor heel grote dingen in ons leven, en dan kom ik terug met veel meer issues en dingen die ik jouw heb aangedaan. Dat is toch nooit te lijmen. Gelijkwaardigheid moet er zijn. Hij is bang dat hij onder het juk van mij moet leven en door het slijk wordt gehaald. Hij heeft een fout gemaakt, maar wilt niet dat ik hem voor altijd wantrouw.

Heel fijn voor jullie JJ, echt oprecht. Ik had dat graag van hem ook gezien. Ik heb hem vaak gezegd, je had gisteren al moeten stoppen i.p.v vandaag of morgen. Dit heeft hij nog steeds niet gedaan, dus waar ik dan de wil. Ik meen met heel mijn hart dat ik er alles aan wil doen vanaf begin mei al. Ik ben bang dat ik dat wil, en dat hij het niet meer aandurft. Hij heeft liever verdriet alleen, omdat hij spijt heeft. Dan terug te komen en over paar maanden zeggen dat hij weer onrust heeft wat hij met zijn leven wilt en weer ons gezin met kinderen overhoopt gooit. Tis een puinhoop

Wat goed JJ, zo zie je maar dat het ook zo kan. Makkelijk nee, maar wel waard om te proberen. Jullie zijn er nog niet, maar al fijn dat er over gepraat kan worden en jullie er iets mee doen.

Bedankt voor je reactie.

Cactus85

Respect voor jou hoe je alles omschrijft en steeds weer al die liefde wil(de) geven aan hem.
Ik vind het knap.

Verdrietig te lezen dat je man er niet meer voor wil " gaan"
De mijne wel. Maar iedere dag is vanuit mij het gevoel zullen wij ( zoon en ik) ooit genoeg voor hem zijn?
De machteloosheid of hij niet weer een mis stap gaat maken in de toekomst, bij hem is het een verslaving.
Het evaluatie gesprek heeft er erg ingehakt bij de kliniek. Ze wezen me erop dat het heel erg moeilijk gaat worden de sleutel, de trigger te gaan vinden bij hem omdat ze over emotionele regulatie stoornis praten. Adhd. En daar gaan we nu in verder. De "stempels " troosten maar de onzekerheid is er en blijft. Hij doet zijn stinkende best, gaat over 3 wk een traject in.
Ik heb net als jij en vele andere heel veel verdriet te verwerken... jij op jou manier. Ik op de mijne.

Ook heb ik weer een nieuwe Truus gevonden. Ik weet me vaak geen raad...

Wij hebben ook bewust jong voor een kind gekozen, mede doordat ik erg ziek werd en ik er misschien nooit meer 1 kreeg. Nu denk ik ook, was het voor man wel een goede beslissing, maar voor mij is het dat wel. Geen twijfel over mogelijk.
Hij is en blijft mijn steun. Ik weet waar ik voor leef gevoel en dat geeft mij weer goede moed.

Teruggeworpen

Nadat het de goede kant op ging (therapie en me voor het eerst gehoord voelen door man mbt mijn pijn) ben ik nu weer stappen terug. Man vertelde dat Truus hem recent een berichtje gestuurd heeft. Ik heb het gelezen: onschuldig maar toch. Goede is dat man het zelf verteld heeft. Eerder kwam ik erachter (net als achter affaire) maar het doet weer zo’n pijn. En de twijfel laait dan meteen op.
Ik ga hier met de therapeut in 1 op 1 sessie mee aan de gang trouwens want het vreet me op. En dat is niet helpend voor mij en niet voor ons samen.

Ik lees je stukje even terug. Wat fijn dat jullie een goed gesprek hadden

Hoedan

Pfff !! Pijnlijk te lezen dat hij berucht werd door haar. Ze heeft wel lef zeg.

Hoedan

Waarom vertelt je man over dat berichtje van Truus. Waarom verbreekt hij niet zelf het contact. En waarschijnlijk vindt hij dat moeilijk. Maar het moet niet zo zijn dat hij dat nu met jou gaat delen. Dat klinkt een beetje als "ik kan nog contact met haar hebben want mijn vrouw weet er van". Hij moet ook echt zijn eigen zaken op orde krijgen.

Hoedan,

Ik vind het delen eerder een teken van openheid.
Zolang hij daar maar niet op reageert en haar negeert.
Hij kan haar natuurlijk blokkeren, maar zij kan via via alsnog laten zien interesse te tonen in hem. Dan liever direct naar hem zodat zijn vrouw niet viavia te horen krijgt dat Truus zit te vissen.
Als hij niet reageert, geven Hoedan en haar man aan boven Truus te staan.

Team

Als je open bent naar elkaar, kan je als een team werken of leven.

Hoedan

Wat vervelend Hoedan dat je weer een terugval hebtt doordat zij weer contact opneemt. Ik vind het wel positief dat hij het met je deelt trouwens! Toch een teken dat hij niet wil dat het stiekem gebeurd.
Is het een idee om haar te blokkeren op zijn telefoon? Mijn man heeft haar overal geblokkeerd. Zij overigens andersom ook.
Ik ben dan ook niet bang dat dit zal gebeuren. Ik ben hier even afwezig geweest. Ik dacht mss geeft me dat meer rust. Maar merk dat ik het toch fijn vind om hier af en toe terug te kunnen vallen.

Was fijn om nog te lezen dat jullie vakantie fijn is verlopen Hoedan. Wij hebben hem volgende week, maar nog niets geboekt. Zie er tegenop om 3 wkn op elkaar lip te zitten. Kan 2 kanten op... ik hoop maar op de positieve ligt uiteraard ook een deel aan mezelf...
Maar ik blijf gewoon zo met mezelf worstelen wat me zo moe maakt. Ik blijf maar denken dat ik hem door door te gaan een hand boven zijn hoofd houd en dat hij dat niet verdiend. Ik wil het hem op de 1 of andere manier straffen of zo denk ik.
Ben deze week alleen naar de thearapie geweest. Was fijn om even te spreken over mijn eigen worsteling. Fijn dat ze bevestigde dat dit heel logisch is. Manlief heeft er nml moeite mee dat ik in de ‘slachtofferrol’ blijf. Hij wil graag door en kijken naar de mooie toekomst samen. Hij doet echt zijn best hoor, doet thuis veel meer, verwend me regelmatig. Maar ik vind het lastig om iets terug te doen. Om de liefde terug te geven omdat ik hem op een andere manier zie dan voorheen.... Hij voelt dat als wegduwen en dat maakt hem weer onzeker. Intimiteit is meer en beter dan het was, maar toch lukt het me niet altijd en ligt het initiatief echt bij hem nu. Hij wil liever niet meer terug kijken maar vooruit. As April zijn we 5 jr getrouwd. We zijn in Las Vegas getrouwd en hij wil daar dan graag naar terug. Leuk idee op zich maar ik kan er nog niet mee bezig zijn.
Hij is ook bezig met het kijken naar een andere baan om meer inkomen te genereren. Door zijn inkomen is nml een deel van ons inkomen gezakt. Dus ik heb aangeven dat hij die verantwoordelijkheid zelf moet nemen. Dat doet hij gelukkig ook.
Het oppakken van ons bedrijf samen vind ik nog lastig omdat het me aan veel dingen herinnerd omdat zij er vaak ook was en omdat mensen vragen waarom ze gestopt is....
Manlief begrijpt niet zo goed dat ik daar in blijf hangen. Hij doet dan gelukkig nier meer boos.

Maar goed ik ga met gemengde gevoelens volgende week onze vakantie in. In de vakantie zijn onze zoon en ik jarig. Ik wil voor mijn zoon het allemaal normaal laten verlopen. Heb wel bedacht dat ik daarna voor mezelf ga kijken hoe ik me voel en wellicht een pauze in ga lassen. Maar mss gaat de vakantie wel heel erg goed

Jij wat fijn trouwens dat jullie weer een goed gesprek hebben gehad! Dag blijft toch heel belangrijk. Ik merk dat bij ons lastig is om over ons gevoel te praten, dus ben blij met onze therapeute.

Fijne avond nog!

Senna,

Onlangs hadden man en ik een verschil van inzicht wat bleef hangen. Paar dagen later was onze trouwdag en de felicitaties en bloemen bleven uit. Kromme-tenend, maar voor mij een reden om een taart en bloemen te kopen vanwege de prestatie. De bloemist vroeg nog of het een Kato voor iemand was. Ja, zei ik, de bloemen zijn voor mij. Dat vond hij een uitstekend idee.
Om trots te zijn op jezelf , heb je in wezen een ander niet nodig.

Later sprak ik toch met mijn man over het niet geven van een bos bloemen. Het bleek dat ik mij vergist had; de datum klopte wel maar de dag moest nog komen. Gevalletje vakantietijd en de datum door de war halen. Megablunder, eventjes veel aan mijn hoofd.
Maar het gaat erom dat ik mij op de dag niet heb laten kisten; ik heb er zelf iets aan gedaan om het voor mij leuk te maken.

Senna, Kijk daarom niet tegen je vakantie op; probeer er wat leuks van te maken. Plan bv een activiteit in combi met een etentje zoals bowlen en grillen of vissen op een vissersboot en daarna eten in visrestaurant. Maak het bijzonder zodat jij (en de anderen) daar van geniet.

Lees de link voor een juiste miniset.

https://sochicken.nl/uit-je-slachtofferrol

Dank voor reacties

Alkes, hij vertelt het ondat ik hem gevraagd heb het te vertellen mocht het nog voorkomen. Er was al bijna 2 maanden stilte. Dus dat vind ik er fijn aan. Hij had het kunnen verzwijgen maar heeft zoals Flanagan zegt voor openheid gekozen. Dat was in verleden anders dus voor mij positief. Alleen de wond is nog vers dus doet pijn als er aan getrokken wordt. Zo voel ik het. We hebben er vanavond over gesproken en dat was goed.

Senna. Lastig hè dat onze mannen alleen maar vooruit willen kijken. Merk wel door de tweede sessie en daardoor onze iets andere manier van communiceren dat man beter begint te begrijpen dat ik ook nog in heden en verleden zit af en toe. Wij hebben komende keer ieder een aparte sessie en dat lijkt me ook goed.

Mbt vakantie. Probeer inderdaad afleiding te zoeken. Dat helpt. 3 weken thuis op elkaars lip zou ons denk ik verder uit elkaar gedreven hebben. Maak het leuk samen. En reken erop dat je niet veel kunt praten. Weet niet hoe oud jullie zoon is en of je ouders nog meegaan (was bij jou toch sprake van) Maar dan is er wellicht weinig gelegenheid. Dat brak mij weleens op als ik het moeilijk had. En man daf voor mijn gevoel negeerde. Achteraf hadden we beter kunnen benoemen blijkt.

Dank

Dankje, het weer wordt beter zodra de vakantie begint dus hebben we besloten toch even weg te gaan maar dan gewoon hier in NL. Een week of anderhalf en dan komen ouders paar nachtjes. Dus hebben we ook nog even voor ons zelf. Als ouders er zijn kunnen we er zo ie zo niet over praten. Rest wil ik het echt proberen opzij te zetten. Voor de rest vd vakantie hebben nog leuke dagtripjes gepland staan en einde vd vakantie wordt onze zoon 3z
Hij snapt dus nog niets van onze gesprekken maar voelt het wel heel goed aan als we minder goed functioneren uiteraard.

Vandaag hadden we een familiedag. Ik voel me dan zo vervelend. Man heeft een leuke dag en staat gezellig te doen, terwijl ik constant blijf denken van; ze moesten eens weten... wat hij geflikt heeft en hoe ik me voel. Ik blijf dat enorm lastig vinden.
Vriendin van zijn beste vriend (is zijn neef) weet het ook en die is ontzettend boos op hem en zegt niets tegen ons. Dus dat is dan weer een voorbeeld dat het ook niet handig is als veel mensen het wel weten. Pfffff het is voor mijn gevoel echt kiezen tussen twee dingen die allebei niet fijn zijn en ik vraag me af wanneer ik nou het gelukkigstezal zijn. Zal ik hem ooit anders aan kunnen kijken en niet denken dat de anderen eens moesten weten...
Het blijft zo lastig. Ik begrijp nu heel goed dat een jaar helemaal niks is. Wij zijn nu bijna 3mnd verder en het voelt nog zo vers allemaal.

Man werd vandaag ook nog ontzettend boos. Hij kon tijdens rijden zijn telefoon niet kwijt dus ik zeg geef hem maar hier. Maar hij zegt hoeft niet leg hem wel hier in bakje. Dus ik zeg mag ik hem weer niet hebben (niet handig... i know) waardoor hij helemaal boos wordt dat ik zo achterdochtig blijf. En op zo’n moment denk ik echt even: hij verdiend me niet meer!

Oh Senna hoe herkenbaar allemaal

Hoe herkenbaar. Op feestjes staan en denken ze moesten eens weten. Zelfs naar de kinderen af en toe (zijn pubers en prepuber). Heel slecht ik weet het. Ze hebben een superband met hun vader maar omdat hij uitcheckte van ons al voor de affaire hebben ze dat ook gemerkt. En voelen zich nu weer meer mer hem verbonden en benoemen dat. Lastig hoor.
Hier gisteren helemaal mis gegaan. Man kan voor mijn gevoel nog steeds slecht bij zijn diepste gevoelens en emoties. Ik mis zijn oude manier van doen. Weet niet waar het vandaan komt. Probeerde het te benoemen maar man schoot compleet door. Zo van ik ben nu zo en als je daar niet mee om kunt gaan is het jouw probleem. En mij verwijten maken dat het net allemaal de goede kant uitging maar is het zo door gaat dat hij het ook niet meer weet. Ik ook even niet meer....
Verder bezig met huiswerk voor therapie. Is ook confronterend. Opschrijven wat voor mij triggers zijn waarmee ik overweldigd word door emoties.
Pfffff. Fijn dat ik her hier even van me af kan schrijven.

Proces

"Man kan voor mijn gevoel nog steeds slecht bij zijn diepste gevoelens en emoties."

Ik weet niet welke tijd je aan 'nog steeds' hangt. Maar dit is een proces die toch wel enige maanden/jaren kan duren. Als het beeld van 'diepste' al ooit op een lijn komt te liggen. Daarmee wil ik zeggen wat jij onder diepte gevoelens denkt te verstaan hoeft niet overeen te komen met wat je man er onder verstaat.

Diepste gevoelens op tafel leggen kan ook alleen als hij zich kwetsbaar kan opstellen en er een voldoende 'emotionele' band is.
Dit laatste is er .... denk ik ... nog onvoldoende.

Kip en ei

Man, ik kan me goed voorstellen dat het werkt zoals jij zegt, dat er een voldoende emotionele band moet zijn voordat Hoedanman zich kwetsbaar op kan stellen. Maar voor haar werkt het precies andersom. Doordat zijnsoordelen gekwetst is heeft zij van hem nodig dat hij zich kwetsbaar opstelt voordat zij weer een emotionele band met hem aan durft te gaan.
Het kan allebei waar zijn, en het is dan voor allebei belangrijk in het proces.

Ik denk Hoedan, dat je in de therapie met je man zult moeten bespreken dat dit soort teksten van hem niet helpen. In tegendeel. En dat hij toch echt zichzelf in dit traject op plaats 2 moet zetten. Jij hebt de grootste klap gehad, daar moet eerst enig herstel in zitten voor jullie verder kunnen. En dat herstel komt het snelst als hij kan laten zien dat hij zich daar volledig voor inzet, dat hij jou begrijpt en dat hij jou de ruimte geeft die je nodig hebt.

Het duurt nog wel even voor dit soort situaties minder heftig worden en minder vaak voorkomen, maar dat gaat echt gebeuren. Hou vol!

Kip / ei

Dat bedoel ik dus met het tijdsbestek wat er nodig is. Het een kan niet zonder het ander.

Haar man moet zich weer kwetsbaar kunnen opstellen. Daar moet hij met zichzelf mee aan de gang.

"En dat herstel komt het snelst als hij kan laten zien dat hij zich daar volledig voor inzet, dat hij jou begrijpt en dat hij jou de ruimte geeft die je nodig hebt."

Maar dat geldt andersom ook. Als man geen ruimte krijgt om te laten zien dat hij zich inzet dan komt er ook niks van de grond. Hoedan mag haar gevoel over het gebeuren tuurlijk uiten. Er zal alleen voorkomen moeten worden dat ze elkaar affikken. Dan drijf je verder uit elkaar.

Ik denk dat opmerkingen van haar man een ongelukkig signaal zijn dat hij zich momenteel ook nog niet kan uiten.

Hoe goed bedoeld ook, sommige opmerkingen kunnen als rode lap op stier werken. En dat geldt natuurlijk voor beide kanten.
En dat heeft tijd nodig.

Hoe wij het hebben gedaan

Man hier heeft erg lang getwijfeld. En de motivatie om toch te proberen onze relatie weer vlot te trekken lag in het feit dat het erg slecht ging met onze oudste. Dus niet in dat hij graag weer met mij samen wilde zijn. Dat maakte het voor ons allebei erg onzeker en fragiel. We hebben toen gekeken naar wat we wel zeker wisten. En dat was dat we een serieuze poging wilden wagen om elkaar weer te vinden. We hebben afgesproken het een jaar te geven. Therapie gevolgd, veel gepraat, veel geduld met elkaar gehad. Maar het belangrijkste was voor mij zijn belofte dat hij niet nog een keer van de een op de andere dag zou vertrekken. Dat hij ons echt een jaar de tijd zou geven en dat hij bleef kijken naar het lange termijn doel. En ondertussen leefden we bij de dag. En eigenlijk bleek iedere dag dat het beter ging. Ik krabbelde uit mijn dal, kreeg weer energie, ging weer goed eten en slapen. En natuurlijk waren er twijfels, en ruzies, en misverstanden, maar we wisten allebei dat we door wilden met dit experiment, vooral omdat het eindelijk beter ging met ons kind.

En nu zijn we een ruim jaar verder. Die deadline, daar hebben we helemaal niet aan gedacht, die is onopgemerkt voorbij gegaan. Omdat het gewoon goed gaat. Er is geen twijfel meer. Niet bij man. En steeds minder bij mij. Ik durf er steeds meer in te geloven.

Dus Hoedan, is dat misschien ook een werkbare afspraak voor jullie? Niet leven bij de waan van de dag, maar voorlopig afspreken door te buffelen, en de downs en twijfels te accepteren? Een vast moment over een geruime tijd afspreken waarop jullie evalueren? Dan wordt het voor jullie allebei hopelijk makkelijker om de grote lijn vast te houden, en niet iedere keer van de wijs te raken als er weer eens emoties opspelen.

Echt he Hoedan

We kunnen elkaar idd echt de hand schudden Hoedan.
Soms denk ik zullen we even samen theetje gaan drinken😉 Haha nee zonder gaan super lastig waar we beide

Ook de reactie die je man nu geeft is voor mjj heel herkenbaar. Het lijkt er wel op dat onze mannen
willen doen alsof er niets meer aan de hand is en gewoon door willen.
Mijn man kan de ene keer beter dan de andere keer omgaan met mijn emoties.
Vannacht bijvoorbeeld kon ik na de dubbele gevoelens op de familiedag niet in slaap vallen en alleen maar huilen. Het kwam er even uit. Deze keer heeft hij me wel gesteund en heeft hij zelfs nog even een snack voor me gemaakt😉
Maar goed omdat hij gewoon niet teveel zei maar mijn verdriet toeliet was het al voldoende. Maar vaak gaat het hier ook anders en geeft hij aan dat hij er niet mee om kan gaan als het zo nog lang zal blijven...

Ik vind het steeds lastiger worden omdat voor mijn gevoel de knoop doorhakken om niet door te gaan ook steeds moeilijker wordt. Bij de therapie kwam er bij mij ook uit dat ik naast de woede en verdriet bij mij heel veel angst zit. Angst voor de toekomst... het kiezen tussen twee opties die beide niet optimaal zijn. Mijn man zegt dan we kiezen toch voor elkaa en dan komt het weer goed. Maar ja was die knop maar zo makkelijk he

Idd fijn om het hier af en even te delen

Blijven of gaan

Wat pennestreek zegt, misschien kun je voor jezelf eens niet meer denken aan gaan of blijven?
Tijd perk eraan geven.
Ik heb ons 3 jaar gegeven en het per dag bekijken.

Ik ben namelijk al kwijt wat ik ooit dacht te hebben, een trouwe partner.
Vorig jaar na 15 jaren samen pas gaan trouwen als de slagroom op de taart.
Ik vraag me af in welke wereld ik geleefd heb. Waar was ik toch.

Gevoelens toelaten en eventueel op sommige momenten wel te delen met de gene die in je omgeving is...
Waarom zou je dat niet doen?

Bang om veroordeeld te worden omdat je blijft?
Door andere dierbare?
Bang dat ze hem blokken? Is dat zo erg?
Ik vind van niet. Dat hoort bij mijn man in het erkennen van zijn probleem. ONS probleem.
Dat is niet aan hun. Ik heb ook een vriendin en mijn eigen vader die niets meer van hem moeten hebben. Dat zal heel veel tijd kosten om te herstellen. Dat is aan man. Het is mijn papa en mijn vriendin. Ik kan er met hun over praten nu de boosheid is gezakt.
Andere visies van mensen, die mij daarbij helpen en inzicht geven. Buiten het forum om.
Maar goed ik ben altijd een open boek geweest. Niemand kent mij anders, kan huilen als iemands huisdier dood is of wat dan ook.
Dat maakt me kwetsbaar maar zie nu hoeveel mensen mij waarderen als persoon.
Ik werk zelfstandig. Mensen zien weer een iets opgewektere en lichtere miss. Door mijn oprechtheid.
Het zwart maken van man was er ook, in het begin een hele tijd zoals jj toen benoemde. Maar doordat man nu ziet dat het wegstoppen met een dekseltje erop niets maar dan ook niets oplost.
En alles erger maakt. Ik in protest ging. Hem serieus aan kon vliegen van boosheid.
En dat is compleet weg.
Een en al verdriet.
Niet meer praten van gaan of blijven lucht op. Niets hoeft, alles kan. Scheiden kan altijd nog. Volgend jaar? Over 4 jaar? Nooit?
Geen idee. Herken je angst maar je verliest niets. Hij verliest jou.

Mijn man verliest mij.
Is een deel van mij verloren...
Een warm nest wat ik altijd voor 200 % gaf
Het net waar ik hem altijd de 200% in op ving.
Dat is veranderd. En het zal heel hard werken zijn dat ooit terug te krijgen.

Jullie zijn niet minder omdat je blijft, volg vooral je hart. Je hoofd slingert je nog heel lang álle kanten op.

Het is zijn (hun) tekortkoming op te willen stappen. Ik weet dat we goud hadden samen maar dat is veranderd. En nu? Geen idee. Zie het per dag.
Wat pennestreek benoemt.

Rouw en verslaving

Ik praat veel vanuit mezelf. Het klinkt zo gemakkelijk maar hoop dat jullie er wat aan hebben... En dat is het niet.
Het is verdomd hard werken. En of het het waard gaat zijn zal de tijd uitwijzen. Ik vind tot nu toe van wel.
Als je probeert je een leven voor te stellen zonder hen maakt dat je gelukkiger?

Het inzicht erin willen Krijgen hoe het potverdorie bij hem werkt. Dat gaat jaren duren..
Mij maakt het op dit moment niet gelukkiger. Als ik ga of blijf, ben ik net zo ongelukkig.

Kunnen jullie daar zicht op krijgen waarom jullie mannen het deden?
Dat probeer ik nu. Zonder goed praat of wegwuif.

Maar goed een verslaafde moet inzien dat hij verslaafd is. Of dat nu drugs, alcohol is Of vrouwen zijn. Dus dat voelt misschien anders voor jullie, want dat gevoel wat jullie beschrijven had ik de eerste 4 maanden ook toen ik nog maar van 1 Tinder Truus wist...
Het bagatelliseren van man...
Letterlijk woorden waren: het was fraai dat ik zo deed. En dan liep meneer weg.
Telefoon bewaken als een bezettenen.
Alleen per dag ga je naar een andere fase...