Verder na ontrouw deel 4

uh Senna...

Mijn man geeft aan dat hij wel graag wil gaan maar het zonde vind om te gaan als ik tijdje daarna alnog zeg dat we er maar mee moeten stoppen. Terwijl ik juist op de vakantie wil voelen of ik me idd weer fijn kan voelen bij hem en het enigszins los kan laten.

Dit komt niet heel liefdevol over. Klinkt eerder berekenend: waarom zou ik in jou investeren als je misschien wel bij me weggaat...

Wie was er vreemd gegaan zei je?

Snap je Juf Ank

Ik snap wat je bedoeld Juf Ank.
Maar ik snap wel wat hij bedoeld. En dat is enerzijds ook financieel gezien.
Ik zie het niet als niet willen investeren in ons maar het lastige is ook dat we afgesproken hadden samen met mijn ouders te gaan. Vandaag denk ik zelf we gaan maar niet. Heb er zo ook geen zin in. Maar wat ga ik tegen mijn ouders zeggen... die weten niets van de situatie.
Dus denk dat het op financiëen houd. Maar goed drie weken thuis zitten op elkaars lip gaat hem ook niet worden vrees ik.

Er vliegt steeds vaker een scheiding door mijn hoofd maar ik ben ontzettend bang.
Ik merk dat ik hem alleen maar verder weg aan het duwen ben en ik heb de energie niet om er aan te werken lijkt wel. Ik ben enorm snel geïrriteerd en dat voelt niet prettig. Ben mezelf gewoon compleet kwijt op het moment.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik deze gemaakt heb om te blijven voor onze zoon en dat ik enorm bang ben voor de gevolgen van een scheiding. En ben ik dan wel gelukkig?

Tijd

@ Senna ik denk dat je de tijd uit moet gaan uitlaten wijzen of je dan gelukkig bent.

Als ik vanuit mij zelf spreek, weet ik niet of ik gelukkiger met of zonder hem ben.
Ik kan je daar ook nog geen antwoord op geven.
Maar wat ik wel doe is het mezelf die tijd geven.

Gisteren zijn wij voor het eerst bij een systeemtherapeut geweest. Hij wil ons graag helpen maar mijn man moet eerst aan zich zelf werken. Deze prof praat over een verslaving.

Wat hebben we beide de gehele avond gehuild.

Vooral mijn blik, mijn kijk, mijn visie werd compleet bevestigt. Hij is altijd op zoek naar spanning geweest en het is nu aan hem dit grote probleem aan te gaan pakken. Ik kan dus heel weinig doen, dan buiten mezelf goed verzorgen hem " begleiden "
Ook bij mij Senna en de rest spelen die vragen op, wil ik dat? Kan ik dat? Is dat de rest van mijn komende leven ? Eens een verslaafde altijd een verslaafde?
Hij kunnen verbergen van zijn geheimen maken mij het meest verdrietig.
Het enige wat ik voor nu kan is het hele traject mee in gaan. Luisteren, luisteren en nog eens luisteren.
En dan komt er een moment dat ik het Weet. Daar ben ik van overtuigd.
Ik ben in de war.( Ik wil een glazen bol !! )

Ik begrijp dat jullie hele andere problemen hebben, maar je man moet veranderen.
Bij mijn man ligt nu het " aanpakken van het grote probleem" wat steeds en steeds meer bevestigt word.
Volgende wk beginnen we met het traject.

miss

Hoezo 'luisteren luisteren, luisteren' ? Waar ga jij naar luisteen? Denk je dat man nu zijn hele levensverhaal uit gaat meten en dat dat de oplossing is?

Miss

Lieve Miss, wat akelig is t toch allemaal. Voor hem en voor jou een enorme klus.
Naast goed voor jezelf zorgen ga je "hem begeleiden". Wat valt er te begeleiden door jou? Zorg jij maar voor jezelf. En laat man dat ook doen. Kijk uit dat je niet de rol van redder ( reddersdriehoek - kun je ff googlen als je t niet kent) op je neemt.

Er was een moment dat ik destijds helenaal klaar was met man. Was alleen naar een uitvaart geweest van zijn familielid en hij belde op de terugweg. Was naar de peut geweest. En ineens had ik er zo tabak van. Totaal geen zin om naar hem te luisteren. Gesprek afgekapt. Niet beschikbaar.
Man vertelde later dat dit hem
op zichzelf teruggeworpen had. Ik was niet beschikbaar ( was ik altijd wel) en hij moest t nu zelf gaan doen. Na de eerste schrik maakte het hem strijdlustig. Met of zonder mij wilde hij van zijn probleem af. Hij moest t zelf gaan doen. Begin van herstel. Want alle ellende had ie aan zichzelf te danken - de successen ook! Dat was t begin vsn zelfvertrouwen kweken. Trots zijn op zichzelf - op de dingen die goed gingen. Zonder afhankrlijk te zijn van de bevestiging van een ander. ( = ook uitgangspunt van therapie van GertJan van Zessen zag ik later).

Dus Miss - laat t hem zelf opknappen. Niks niet begeleiden - kan hij hulp voor krijgen. Professionele hulp. Daar ben jij niet voor. Luisteren naar elkaar is onderdeel van een gezonde relatie. Maar luisteren, luisteren, luisteren trekt jullie telatie wel scheef. Of luistert, luistert, luistert hij dan net zoveel naar jou?

Luisteren

In de zin van wat hij gaat doen :

Om zijn probleem aan te pakken tijdens sessies.
Of hij naar mij toe komt als de verleiding daar weer is.
Of hij doorgaat zetten in het traject.
Wat ik als partner kan doen met iemand te leven die een verslaving heeft.

Ik was daar niet duidelijk genoeg in kwa beschrijving.

Maar goede post van jullie beide. Ik weet dat ik hem niet kan helpen. Dat heb ik hem gisteren nog duidelijk gezegd. Ik kan alleen mezelf zijn.

Ik ben super in de war, dus posten voor mij is zelfs verwarrend. Merk dat hij denkt dat het beter gaat en tijdens zn sessie komt dan duidelijk naar boven dat ik haast niet vooruit ben gekomen kwa verwerking van de vele ontrouw.
Maar in overlevingsstand sta. Ik weet even niet hoe is daaruit moet komen dus ga maar heel veel dingen onder nemen in huis, met hem, zonder hem, als afleiding?
Ik weet me gewoon geen raad met alles.
Maar de post zijn erg duidelijk, daar heb ik zeker wat aan.

miss

Er wordt nu wel van verslaving gesproken door de therapeut, begrijp ik? Er is een boek voor hen die naast een verslaafde leven: auteur Pia Mellody titel 'Leef je eigen leven'. Het is ook als e-book verkrijgbaar. Misschien heb je er iets aan.

sterkte met alles

Therapeut

Maar zou de therapeut de partner daarvoor ook niet waarschuwen? Het aankaarten als ze/hij je hoort zeggen hoe je je man begeleidt terwijl te veel begeleiding van de partner de behandeling kan ondermijnen?

Misschien een punt voor het eerstkomende gezamenlijke gesprek met de therapeut, als die niet te lang op zich laat wachten tenminste.

Hele goede

@flanagan, dat is eem hele gpede. Dat ga ik zeker aankaarten, gesprek met hem is over twee weken.
Aankomende week hebben we de evaluatie over de intakes van de gesprekken die hij alleen had. En het "plan van aanpak" met twee profs.
Ik voel me idd net een begeleider van. Dus ik ga daar hulp bij vragen, precies wat stip zei.
Dat heb ik de eerste maanden ook gedaan. Maar nu niet meer, sinds 3mnd... Door de vele klappen die ik te voortduren kreeg. Keer op keer.
En dat is nu ook het breek punt wat er is.
Ik kan niets meer voor hem doen, om het even gemakkelijk kort te verwoorden. In de zin van het is aan hem.
@ stip, die site gaf je me maande geleden al eens. Aan de hand daarvan ben ik dus ook gaan graven en vielen steeds meer puzzelstukjes in elkaar.
Wij zijn bij de ggz kliniek onder begeleiding. Ik heb er geen ervaring mee en mijn omgeving ook niet dus ik ga bekijken wat ze aanbieden en kunnen gaan " behandelen "
Omdat hij diverse drangen heeft.
Mag ik vragen waar je man in traject is geweest en hoelang dat ong duurde? Waren dat ook wekelijks gesprekken?

@ Mari, dankjewel. Ook voor de tip. Ik ga hem kopen. Alle handvaten zijn welkom.
Een stempel als verslaafde heeft hij nog niet officieel maar ze spreken wel van vele grote vermoedens. Ik zal dat aankomende week wel horen.
De drang naar spanning, heeft hij altijd gehad, veel motor rijden, gevaarlijk werk en voor al heel spannend met veel actie... veel computeren. Dan weer geen drugs, alcohol of gokken. Maar wel in het stiekum afspreken met vrouwen. Dan maak je ook hetzelfde stofje als cocaïne snuiven aan, zag ik op internet.
Maar daarnaast extreem lief voor mij. Altijd al geweest. Dat word nu als compensatie gezien. Tenminste zo verwoord ik en zie ik het nu. En die prof van donderdag ook.
Een groot geheim verborgen kunnen houden maar nu niet meer, ik ben heel duidelijk geweest in iedergeval met mijn grenzen aan te geven.
Het voelt op een bepaalde manier loskoppelen van hem en toch weer verbonden zijn.
Moeilijk te verwoorden allemaal voor me op dit moment.

Rust

Vergeet je jezelf niet ook rust te geven; al dat lezen is heel verhelderend maar het verwerken van die informatie is ook vermoeiend. Loop jezelf niet voorbij!

Overlevingsstand

Miss, je hoeft niet je best te doen om daaruit te komen. Dat gaat vanzelf. Doe waar jij je goed bij voelt. Het is nu overleven. Je weet niet waar je aan toe bent, je weet niet wat er gaat gebeuren, is allemaal ook niet erg nu. Neem het bij de dag.
Inderdaad kun jij je man nu niet echt helpen, alleen door hem te laten zien dat je er nog bent, en van plan bent te blijven. En dan kun je alleen maar hopen dat je het vol kunt houden, zo lang als nodig is.

Sterkte meissie, je bent hartstikke sterk en je man boft ontzettend met jou. Maar dat weet je wel.

Wat te doen

Hallo allemaal,
Ik wil even mijn persoonlijk verhaal kwijt omdat ik ergens mee zit en niet weet wat te doen.

Mijn vrouw is afgelopen december vreemdgegaan met een collega. Ik ben hier eind december achter gekomen en sindsdien is mijn leven een hel geweest waar ik nu weer een beetje uit begin te komen.

We hebben maanden geprobeerd er uit te komen wat uiteindelijk niet gelukt is door verkeerde keuzes aan beide kanten.
Resultaat is dat ik momenteel in scheiding lig.
Allemaal heel vervelend maar we zijn nu 8 maanden verder en het emotionele is er wel aardig af.
Ik vind het vooral heel triest voor de kinderen.

Maar waar ik mee worstel is of ik het de vrouw van die collega moet vertellen? Hij heeft mijn leven heel moeilijk gemaakt met zijn actie (ik weet ook wel dat mijn vrouw mij bedonderd heeft en niet zozeer hij).
Ik zie dat hij met zijn vrouw op vakantie gaat en voor mijn gevoel een heerlijk leventje leidt terwijl ik niet eens op vakantie kan met mijn kinderen vanwege de kosten van de scheiding.
Hij is op dit moment ook bezig om met zijn eigen vrouw kinderen te krijgen en ik weet niet of ik dat wel bewust kan laten gebeuren wetende hoe hij haar bedonderd heeft.

Ik geef toe dat ik me een beetje een slachtoffer voel.

Maar moet ik dit haar vertellen of laten gaan?

nee

Bemoei je niet met zijn zaken joh. Als hij het niet aan zijn vrouw heeft verteld is dat sneu, maar blijkbaar zijn ze weer gelukkig. Of zijn ze dat altijd geweest en was jouw vrouw slechts wat afleiding en niet iemand waar hij zijn huwelijk voor aan de jant wilde schuiven.

Omdat jij er met je vrouw helaas niet bovenop bent gekomen mag het niet zo zijn dat je een ander gezin maar in jullie val meetrekt.

Al begrijp ik je gevoel erover wel hoor... maar je vrouw zat vooral fout. En wat schiet je ermee op. Je duwt die dame hooguit de hel in waar jezelf net uit bent geklommen. Wil je dat?

Dus

Dus zolang je partner er niet achter komt mag je scharrelen wat je wil?
Ik takes two to tango, hij heeft dit bewust gedaan (hij wist dat ze getrouwd was).
En mocht ik het zijn vrouw vertellen heb ik haar niet bedonderd, dat heeft hij zelf gedaan.
We zijn allemaal volwassen en we moeten allemaal de consequenties van onze acties accepteren.

Zijn er vrouwen die dit niet graag hadden geweten voordat ze zwanger zijn geraakt?

Kinderen

Wat me het meeste dwars zit is dat hij ook wist dat ze kinderen had.
Hij heeft met de toekomst van mijn kinderen gegokt.

wrok

Je handelt uit wrok als je het haar vertelt.
Als die dame een goede vriendin van je had geweest lag het wat mij betreft weer iets anders. Ik had ook graag gehad dat vrienden van mijn vrouw gewaarschuwd hadden i.p.v. mee te liegen. Maar als een complete onbekende naar me toe was gestapt had dat een vreemd verhaal geweest.

Ik ken ook een situatie waarin de vrouw vreemd is gegaan en haar man het niet weet. Ja.. dat jeukt wel eens, maar ik ben niet degene die rechter moet gaan spelen.

En nee.. natuurlijk mag je niet scharrelen als je het maar verborgen houdt. Lees de verhalen in deze draadjes naar hoe immoreel en fout dat is.

Maar dat maakt jou nog niet de persoon om hun leven op de kop te gooien.

De jongen waar mijn vrouw mee in bed belandde wist ook dat ze getrouwd was en kinderen had. Ja.. dat is vreselijk niet netjes en lelijk. Jij en ik zouden dat waarschijnlijk niet doen. Ik zou zeggen 'hey vrouwtje.. handel jij eerst even je huwelijk af voordat wij gaan spelen'. Goed.. haar Wim was ongebonden. Hij had geen relatie. Maar al had hij hem gehad.. dan was dat niet mijn probleem geweest.

Jouw probleem was je vrouw. Zij zette de boel op het spel. Zij gokte met de toekomst van jullie kinderen.

Herhaling

Vanuit een andere hoek: hoe groot is de kans dat als je haar informeert en zij uit elkaar gaan, je ex het contact met hem kan herstellen? Hij zal nog best wel een zwak plekje voor haar hebben. Geef je ex die gelegenheid niet en hou de info voor je en hoop dat het stel wel bij elkaar kan blijven.

(Ergens hoop ik dan wel die kinderwens iets uitblijft, maar dat is aan hen.)

Ik snap je wel, Bedonderd

Bedonderd, ik snap dat je graag zijn vrouw zou inlichten. Het is moeilijk om mee te helpen de leugens in stand te houden die jou zo gekwetst hebben. Ik weet niet of dit over wraakgevoelens gaat en zeker heeft de angst om de weg voor een ander vrij te maken er m.i. zeker niets mee te maken. Ik zou ook deze behoefte voelen als het niet om mijn eigen man zou gaan maar over vrienden. Maar dat gelooft nu niemand meer. Ik heb een vreselijke hekel aan liegen. Waar het over gaat is dat de sluier van geheimzinnigheid er af gaat. Als je als eerlijk en integer persoon in het leven staat is het moeilijk om ‘mee te werken’ aan iets wat zo ver van je af staat. Het vreemdgaan gebeurt in het geniep, het vreemdgaan is gestopt en dan zou ook het geniepige moeten stoppen.

Ik kan het zelf niet aanzien dat de vrouw in kwestie doorleeft met haar man en kleine kindjes alsof er niets is gebeurd. Ze is notabene kort voordat ze met mijn man aan de gang ging met haar man getrouwd. Ik wil niets tegen haar man zeggen omdat ze dat zelf zou moeten doen als ze eerlijk in haar huwelijk wil staan. Het is aan haar. Ik wil echter niets meer met haar te maken hebben en niet meer weten hoe het met haar gaat. Dat is echter niet te doen aangezien mijn man nauw met haar samenwerkt en er tot op heden niet in is geslaagd hier verandering in aan te brengen. Helaas betekent dat ook voor ons scheiden.

Als alle betrokkenen niet zo hun ‘best’ zouden doen om vreemdgaan na ontdekking geheim te houden zou vreemdgaan dan niet minder aantrekkelijk worden? Zouden getroffenen zich niet minder alleen voelen als er opener over gesproken zou kunnen worden? Want met het geheim houden wordt ook veel leed aan het zicht onttrokken....

Nee niet doen

Ik snap je gevoel bedonderd. Het zijn ook een soort van wrok en wraakgevoelens.
Maar je schiet er niets mee op. Je vrouw is verantwoordelijk voor haar gedrag richting jou.
Als het vrienden zijn ligt het mi wel anders. Ik had net als JJ graag van mijn vrienden gehoord (iemand wist er van) dit mijn man me aan het bedriegen was. Maar snap ergens die vriend ook dat hij mij het niet verteld heeft.
Het kan zomaar zijn dat die man thuis het wel verteld heeft. Dat weet je niet omdat vreemdgaan meestal maar in een kleine kring bekend is.
Dat het verwoestend is, vooral het bedrog daar weet ik alles van want ik zit er middenin. De truus van mijn man wist ook dat hij getrouwd was en kinderen heeft. Vooralsnog kiezen we om samen verder te gaan met relatietherapie maar damn wat is het moeilijk allemaal.

Bedonderd

Ik begrijp je met heel mijn hart en hoofd, zit in zn zelfde situatie, wij als eerlijke mensen kunnen dit nooit begrijpen.

Ik heb zelf ook ooit iemand bericht dat zijn vrouw vreemd ging. Door de tijd heen heb ik veel geleerd en weet je, je lost er niets mee op bij jezelf.

Hoe egoïstisch het ook klinkt. Kijk vanuit je zelf. De wrok is er nu op en top. En dat zal een tijd zo blijven maar uit eindelijk lost het zich wel op en komt ze er zelf wel een keer achter. Dat voelt zo niet maar de waarheid komt altijd aan het ligt. Alleen hoeft het niet vanuit jou te zijn. Want jij koopt er niets voor. Een hoop ellende en gedoe. En is het dat waard?
Laat ik voorop stellen dat ik je compleet begrijp( wat ik zeg zelf de situatie onderandere) maar het brengt mij geen donder. Ik wil er los van komen, zou je ook moeten doen, werk daar zelf aan.

Correct

"Ik zou zeggen 'hey vrouwtje.. handel jij eerst even je huwelijk af voordat wij gaan spelen'."

Op zich is dit natuurlijk heel correct. Maar ook hier zitten weer twee kanten aan. Ik denk dat de personen die na ontrouw toch verder konden hier heel anders over denken. Als die vrouwen\mannen het op een correcte manier eerst afgehandeld zouden hebben, zou doorstart ook geen optie meer zijn geweest.

Daarmee zeg ik uiteraard niet dat de huidige weg maar goed is. Ik zie het meer als een ultieme trap op de noodrem. En Truus is het pedaal (even metaforisch gesproken)
En natuurlijk zijn er ook vrouwen/mannen die het gewoon voor de lust doen. Maar een groot deel van de 'doorstarters'/'niet doorstarters' valt daar niet onder. Meer een wake-up call op een ingrijpende manier die levens op zijn kop zet.
Ik zie op OO ook twee groepen. De doorstarters en de niet doorstarters. Iedere groep heeft zo zijn eigen mening en inzicht over de reden waarop het allemaal gebeurd is. De doorstarters keuren het uiteraard niet goed maar komen, mede door zelf reflectie en inzet van de vreemdgaande partner, toch voorzichtig tot een herstart. Na de herstart zien partner en vreemdgaande partner waar het in de voorliggende periode mis is gedaan en werken er beiden aan om tot een betere relatie te komen.

"wij als eerlijke mensen"

Wie zonder zonde is werpe de eerste steen ....
En dan even zonde in de breedste zin des woords (dus niet alleen vreemdgaan).

Dit

"wij als eerlijke mensen"

Werd in mijn post bedoeld als niet vreemdgaande partners. Omdat dit draadje daarover gaat.

Bedonderd heb je nog nagedacht?

man

Je schrijft:

"Als die vrouwen\mannen het op een correcte manier eerst afgehandeld zouden hebben, zou doorstart ook geen optie meer zijn geweest."

Ik snap je beredenering, maar in mijn situatie was de affaire een extreme uitwas van een huwelijk dat al dreigde te sneuvelen. Het extra zetje om het definitief te maken. De blinde vlek die haar niet meer wilde doen inzien dat het gras aan onze kant wellicht wat gele plekken vertoonde, maar nog steeds wel meer groen dan geel was. Én het gras was al opnieuw ingezaaid, we waren al aan het groeien, maar ze kon en wilde het geen tijd meer geven.

Of wij de affaire dus echt 'nodig hadden' om een doorstart te kunnen hebben,.. ik vind zelf van niet. Maar vrouwlief had hem waarschijnlijk wel nodig om de eyeopener te krijgen dat het niet de juiste weg was in haar leven op dat moment. Ik durf niet te beweren dat we nog samen waren geweest als ze weg was gegaan vorig jaar, zonder dat het zetje op dat moment een ander was geweest. De grootste invloed op haar, zegt ze zelf, waren gesprekken met mijn moeder. De 'wijsheden' van een vrouw op gevorderde leeftijd, met een huwelijk van ups-en downs.

Maar mijn situatie is anders dan die van velen hier.

JJ / Miss

"Maar mijn situatie is anders dan die van velen hier"

Dat geloof ik direct. Sterker nog. Ik denk dat weinig 'situaties' vergelijkbaar zijn. Ieder affaire/scheiding/bedrog heeft zijn eigen redenen. Generaliseren is heel lastig.

"Maar vrouwlief had hem waarschijnlijk wel nodig om de eyeopener te krijgen dat het niet de juiste weg was in haar leven op dat moment."

Dat geloof ik direct. Heel vaak heeft de vreemdganger een blinde vlek. En soms is ook het beeld van ingezaaid gras wellicht nog niet zo groen als de zaaier denkt. En dan is een affaire een heel hardhandige manier die voor jullie voorlopig tot herstart hebben geleid.

"Werd in mijn post bedoeld als niet vreemdgaande partners."

Die snapte ik. Krijg alleen beetje jeuk van dat niet vreemgaande partners zich als 'eerlijk' bestempelen.

gras

"En soms is ook het beeld van ingezaaid gras wellicht nog niet zo groen als de zaaier denkt."

Het is momenteel het probleem. Geen idee of je mijn hele verhaal hebt gevolgd, er staat een aardige samenvatting aan het begin van dit draadje, maar juist de periode dat het gras groener léék te worden, precies een jaar geleden, bleek zij er al niet meer naar te kijken, maar kreeg ze ander gras op het oog en wilde ze mijn gazonnetje niet eens meer beoordelen... Wellicht sla ik wat door in de metafoor nu.

Destijds deed ze alles mooier voor dan het in haar hoofd echt was. Voor mij leek alles een stijgende lijn. Net op vakantie geweest, het geluk dat we hadden werd getoond aan de wereld, een keuken besteld enfin.

Deze week hadden mijn vrouw en ik een gesprek op haar verzoek. Over onzekerheden, twijfel, realistisch zijn, mijn behoeften op intiem vlak die zij niet kan invullen, hoe bang ze is dat ik straks wegga als ik het opgeef, ze nog geen 100% vertrouwen voelt dat we oud gaan woorden etc. Op de momenten dat ik de twijfel probeer weg te nemen, nuances aanbreng, zeg dat we geduld moeten hebben e.d. lijkt ze soms bezig mij te overtuigen dat het juist niet zo positief is vanuit mij bezien. Ook dat zie ik verkeerd volgens haar, het is niet wat ze bedoelt te zeggen.

En dat gesprek heeft me wel daardoor weer de onzekerheid teruggebracht. Ik loop al een paar dagen rond met het gevoel het zal toch weer niet, dat ze 31 augustus, een jaar na dato na de woorden 'ik wil scheiden' er weer zo in staat.

Ze zegt van niet, ze zegt letterlijke dingen als 'ik ga niet bij je weg'. Ze reageert dan heel blasé dat we het toch uitgesproken hadden, dat ik geen reden heb tot twijfel. Maar haar reacties zijn vaak kort, reacties op vragen, niet impulsief. Gevoelsmatig komt het vaak van mijn kant, maar ik kan het mis hebben. Het blijft de verdomde onzekerheid die me parten speelt.

Aan de andere kant duwt ze me bijv. wel heel lief een songtekst onder de neus:

"Some people pretend it's not gonna end
And end up then walk away
But that isn't me, I'm not gonna leave
I'm here to stay

When all we see is bad blood and mistakes
All we hear are sad songs 'bout heartbreaks
And no matter how long it takes
We're not gonna give up"

Ik merk dat ik het lastig vind om te zien wat ik moet zien. Het positieve, wat ze laat zien, of het sceptische duiveltje op mijn schouder dat soms roept 'vorig jaar leek het ook goed te gaan', gevoed door ons gesprek.

Het zal grotendeels mijn focus zijn, gevoed door haar woorden, haar non-verbale communicatie die ik dénk te zien waarschijnlijk en de vele triggers in deze periode die refereren aan vorig jaar, want dat zijn er nogal wat. En ja, ik ben me bewust dat dat een verstikkende werking op haar zal hebben.

Mijn vrouw leest hier af en toe mee, wat het lastig maakt me volledig uit te spreken.
Ik leg de focus hier volgens haar teveel op het stukje intimiteit. En dat is wellicht ook zo, al vreet het aan me dat iemand die van je houdt niets doet met de verlangens die ik voor haar heb, dan zegt dat 'ze het niet zo voelt, er geen behoefte aan heeft'.
Wat zegt dat,.. trek ik de verkeerde conclusies? Ben ik te ongeduldig? Moet ik, zoals ik het voel, niet zo zeiken om intimiteit en gewoon gaan slapen? Moet ik ophouden met haar 'lust' te vergelijken met de situatie tussen haar en mij nu? Zegt dat wel iets over mij, over ons?

Mentaal niet erg stabiel deze week, sorry, de slaap vat slecht.

"Geen idee of je mijn hele verhaal hebt gevolgd, er staat een aardige samenvatting aan het begin van dit draadje, maar juist de periode dat het gras groener léék te worden, precies een jaar geleden, bleek zij er al niet meer naar te kijken, maar kreeg ze ander gras op het oog en wilde ze mijn gazonnetje niet eens meer beoordelen."

Ik heb je draadje zo goed mogelijk proberen te volgen.
Heb je je vrouw wel eens gevraagd hoe groen zij het gras vond? Ik zou mij kunnen voorstellen (en ik weet waarover ik praat, heb in dezelfde situatie gezeten) dat je vrouw je verandering als 'te' beschouwde. Daarmee bedoel ik dat het wellicht teveel naar het pleasen toe gaat.
Om de relatie een goede kans te kunnen geven zul je beiden dus (moeten) veranderen. Dat heeft tijd nodig en is nooit een geleidelijke weg. Vaak twee stappen vooruit en 1 (of zelfs 2 of 3) achteruit.
Je bent nu een jaar verder. Zie de huidige situatie nog steeds als positief. Met elkaar in gesprek blijven en bij elkaar blijven, hoe geforceerd soms ook, is positief. Daaruit blijkt toch de wilskracht.

Ervaringen van anderen (en ook de mijne) is dat het echt jaren kan duren voordat de 'nieuwe' relatie beetje stabieler gaat worden. En soms lukt dat na 3 jaar nog niet en is het nog over.

Nee, ik vind dat je 'het hele pakket' moet nastreven. En ik vind dat je vrouw zelf (!) uit zou moeten willen vinden wat het is dat haar tegenhoudt. Of heeft ze dat wel helder? Ik weet dat jullie al therapie hebben gehad, weet niet of jullie dat nog doen, maar ik vind dat een probleem als dit wel therapie rechtvaardigt. Ik kan niet inschatten of dit iets is voor bij een relatietherapeut of een seksuoloog, maar ik denk toch het eerste. Je schreef het zelf volgens mij ook al eens ergens, het grootste seksorgaan van een vrouw zijn toch echt haar hersenen. Als daar ergens iets zit, wordt het met de lust ook niet gauw wat.

Verder denk ik uit je berichten te halen dat jullie op heel verschillende manieren communiceren. Ik krijg het gevoel dat jullie elkaar niet 'verstaan'. Daar zou ook weer/nog therapie kunnen helpen. Hadden jullie nou ook al EFT gedaan? Dat heeft ons erg geholpen. Juist omdat het gaat om de communicatie en het gevoel van veiligheid en geborgenheid dat je bij elkaar zoekt, maar in een situatie als die van jullie maar zo moeilijk vindt.

En ik schud je de hand, ook niet mentaal stabiel deze week. Al zit dat op een ander vlak. Wat ook wel prettig is, omdat ik blijkbaar voldoende stabiel ben in de relatie om weer andere onderwerpen aan de oppervlakte te laten komen. Zo probeer ik er in elk geval een positieve draai aan te geven .

Pennestreek

Ik zei het pas ook tegen mijn vrouw:
"Ik zou zo graag weer eens ruzie hebben over welke spullen we mee moeten nemen naar het strand!" Gewoon, ouderwets zeikstralen en dan achteraf denken 'waar maken we ons druk over.'

We hebben Gestallt/EFT gedaan vorig jaar nadat ze voor de 3e keer aangaf weg te willen. We moesten lang wachten en ondertussen ging haar 'afstand nemen' gewoon door. Bij de eerste sessie was ze nog redelijk open, maar de 2e sessie gaf ze al aan dat ze zich niet nog een keer wilde opladen om haar huwelijk te redden. Toen de therapeut richting haar jeugd en gezin waarin ze opgroeide wilde gaan gaf ze direct aan dat ze dat niet zag zitten.

Achteraf heeft dat natuurlijk nooit een kans gehad, ze was in gedachten niet meer bij mij of een toekomst met mij op dat moment. Ik heb 'Houd me vast' gelezen, maar mijn vrouw begint er niet eens aan. Ik begrijp wat je bedoelt hoor. We reageren op elkaar op bepaalde herkenbare patronen die eruit moeten.

We zijn op dit moment niet in therapie. We hebben er in 2017 heel veel versleten en de meesten raakten mijn vrouw niet echt. Nee ze is geen ijskonijn, maar alleen de bewustzijnscoach die we begin dit jaar hadden was 'pittig' genoeg om door haar muurtje heen te komen. Die focuste dan ook niet op de relatie, maar op het vraagstuk wat we nou eigenlijk wilden, apart van elkaar.

Eens, het grootste seksorgaan zijn je hersenen. Ik heb het ook ergens voorbij zien komen op OO, al was de tekst niet van mij Dat maakt het voor mij zo ingewikkeld. Want als haar hoofd niet wil fantaseren, wat zegt dat over ons?

Man

"Ik heb je draadje zo goed mogelijk proberen te volgen.
Heb je je vrouw wel eens gevraagd hoe groen zij het gras vond? Ik zou mij kunnen voorstellen (en ik weet waarover ik praat, heb in dezelfde situatie gezeten) dat je vrouw je verandering als 'te' beschouwde. Daarmee bedoel ik dat het wellicht teveel naar het pleasen toe gaat."

Dat is het ingewikkelde. Teveel vragen hoe we ervoor staan straalt onzekerheid uit. Maar destijds waren de signalen goed. Vrouw leek erg gelukkig. Ik weet nog wel dat ze me een fototje stuurde van haarzelf met onze jongste, destijds neet 1, waarop ze vrolijk keek. Ik reageerde met 'Je lijkt weer zo gelukkig'. Haar reactie was 'Ik bén gelukkig(er)'.
Achteraf plaats ik ook dat weer in een sceptisch daglicht, want die week bleek ze Jantje ontmoet te hebben. De twee weken tussen haar eerste ontmoeting en de aangekondigde scheiding vrat ze mij op.

Wat betreft de term pleasen.
Ik ben veranderd, heel erg veranderd. En dat was enorm wennen voor haar. Om me the new me om te gaan, die ineens tijd aan haar en gezin besteedde, rustiger werd, een dag minder ging werken, fanatiek ging sporten. Ze geloofde de verandering wellicht niet of het was inderdaad too much.

In combinatie met onzekerheid, en neem me het eens kwalijk als je vrouw in haar eigen woorden zich gedroeg als een pingpongbal van emoties, kan dat verstikkend voor haar gewerkt hebben.

"Je bent nu een jaar verder. Zie de huidige situatie nog steeds als positief. Met elkaar in gesprek blijven en bij elkaar blijven, hoe geforceerd soms ook, is positief. Daaruit blijkt toch de wilskracht."

Dat is het houvast. Ze zit er nog. Ze zegt 'als ik weg zou willen had ik hier toch niet meer gezeten'. Toch,.. ik hoor het liefste nooit meer dat soort zinnetjes. Ik hoor straks liever de positieve benadering 'Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt bij jou weg te gaan'. Dát is het verschil op dit moment, de absolute overtuiging in de formulering van de dingen die gezegd worden.