Verder gaan ?
Ik twijfel al enige tijd over de relatie tussen mij en mijn partner. Wij zijn al sinds ons 16e bij elkaar en kregen jong een kindje. Echter liep onze relatie al jaren stroef en dat kwam dan vooral vanuit mij, omdat ik hield van mijn vrijheid en het lastig vond , dat iemand wilde bepalen wat ik wel of niet mocht. mijn partner is een lieve jongen, maar heeft weinig tot geen ambities, is regelmatig werkloos en vind het lastig “normaal” te communiceren. Als dingen niet op zijn manier gaan , kan hij erg fel reageren of mij uitschelden. Nu is het zo dat ik heel graag aan onze relatie wil blijven werken voor ons dochtertje, ik vind het heel belangrijk om samen een gezin te zijn en haar een aanwezige vader te bieden. Hij is een ontzettend lieve vader, maar draagt naast het naar school brengen van zijn dochtertje , weinig tot niks bij. Ik ben geheel verantwoordelijk voor het inkomen. Ik merk dat het aan me begint te knagen, omdat ik geen gevoelens meer heb voor deze man en me vreselijk aan hem kan irriteren. Ik zit al enige tijd in een strijd met mijzelf wat ik het best kan doen. Mijn angsten bij het verbreken van deze relatie zijn vooral het alleen zijn en dus mijn dochtertje altijd alleen moeten vermaken. En de mogelijke gevolgen wat het op haar kan hebben , opgroeien in een gebroken gezin...
Ik denk dat je hier voldoende informatie kan verkrijgen over het maken van je keuze. Ik ben niet echt "gerechtigd" om hierop antwoord te kunnen geven aangezien ik geen kinderen heb. Wel zou ik je willen vragen hoe jullie relatie was toen jullie 16 jaar waren? Wat heeft je vriend meegemaakt om nu tot het punt te komen dat hij zit? Welke gevoelens heb je niet meer? Zie je jezelf oud worden met hem? Op welke manier wil je dat hij verandert... en misschien nog wel het belangrijkste... heb je het hier met hem over gehad? Ik zou het namelijk erg goed vinden als je dat tegen hem uitspreekt.
Ik hoop dat je hier de informatie vindt die je zoekt. Ook al ben ik geen vader, ik zou wel weten wat voor leuke dingen ik met mijn dochtertje zou doen. Ik droom er soms van...
Ik denk niet dat je hier informatie kan krijgen over wat je zou moeten doen. Mijn eerste en volgens mij in dit stadium belangrijkste vragen zouden zijn: heb je hier al met je partner over gesproken en zijn er dingen die jullie samen zouden willen en kunnen doen om jullie relatie te verbeteren? Ik lees nu alleen maar dingen die zich in jouw hoofd afspelen en als je dat blijft doen, maakt de relatie ook geen kans. Je kunt het nou eenmaal per definitie niet in je uppie doen.
Ik Ben het volkomen eens met mija,
laat ik het zo zeggen ik heb ook zo een bepaalde periode gehad waar ik en me partner al overheen zijn,
ik keek vooral vanaf mijn kant, hoe ik het voelde, wT ik dacht, mijn emoties.
na heeel veel gesprekken en pogingen tot gesprekken kwamen we uiteindelijk op een goed gesprek uit (groten deels omdat ik dit keer zorgde dat ik ook luisterde ipv mijn frustraties uit te spreken, en door woede alles meteen al af te keuren wat hij wou zeggen), ik luisterde dit keer en dit keer kwam er van zijn kant veel verhaal, hoe hij zich voelde, zijn emotie op mijn reacties, waardoor hij zijn bepaalde reactie had, terwijl we dus puntje bij paaltje gewoon allebei hetzelfde wouden, elkaar de liefde, de romantiek, het respect naar elkaar.
Wat ik hier dus probeer te zeggen, soms zit je al zo lang in frustratie, en draag je het al een langere tijd bij je waardoor dat gevoel van je extra gevoed word, je komt op een bepaald punt dat je niet meer voor rede vatbaar bent, niks meer pikt, en dus ook al snel niet veel van hem aanneemt maar juist alleen maar naar je eigen gevoel kijken, misschien toch een dieper gesprek proberen en naar beide kanten te luisteren om tot een oplossing te komen.
Soms is het gewoon een kwestie van geduld met elkaar hebben, en meer naar elkaar te luisteren in een gesprek en dan bedoel ik ook echt luisteren, even je frustratie naar hem aan de kant zetten. Want vaak (niet altijd) word het een soort van competitie tegen elkaar.
leg je wapens en frustratie neer en probeer eens echt te praten samen en echt allebei te luisteren met begrip.
'Ik ben geheel verantwoordelijk voor het inkomen.' Misschien moet je in je hoofd de knop omzetten. Je bent niet de vrouw/moeder met een (fulltime) bijbaan, maar de kostwinner, die ondersteund zou moeten worden door een partner, die het grootste deel van de zorg op zich neemt, en daarnaast een (parttime, wisselende) baan heeft.
Maak jezelf groot als kostwinner. Kijk goed naar je werk, heb je daar plezier in? Wat zijn je ambities voor de toekomst. Kijk goed naar de andere belasting, moet je echt alles doen of wil je alles zelf doen.
Wat ik lees is dat je ergens toch hoopt, dat hij de kostwinner wordt en dat jij dan verlost bent van de last van het moeten zorgen voor inkomen. Maar die 'last' van het zorgen van inkomen kun je wel aan. Zorg daarom goed voor jezelf, zodat je daar ook plezier uit kunt halen.
Tsjor
