Verdeling van de zorgtaken

Het echte leven

Tsja, welkom in het echte leven zou ik zeggen. Je kunt nog zo'n leuke en gelijkwaardige verdeling van de taken bedenken, ze worden doorgaans ingehaald door een weerbarstige realiteit.
Bij ons waren de taken tot volle tevredenheid verdeeld, tot mijn lief van de één op de andere dag praktisch blind werd en mijn wereld even op zijn kop leek te staan.

Ik heb de indruk dat jij het gevoel hebt dat je iets wordt afgepakt (een evenwichtige verdeling van taken en vrije tijd) terwijl je er niets voor terug krijgt. Ik zou beginnen bij je man en zijn werk. Waarom doet hij dit (promotie, economische noodzaak, of een uit de hand gelopen arbeidsethos), kan hij hier iets aan veranderen, wil hij dit en vooral is dit tijdelijk of is er geen eind in zicht?
Je man voelt zich niet gezien door zijn baas en als ik lees hoeveel extra tijd hij in zijn werk steekt lijkt mij dat heel kwalijk. Krijgt hij zijn overuren uitbetaald kan hij ze straks in rustiger tijden compenseren? Komt er op een redelijke termijn weer een normale situatie of is de baas de extra inzet van je man als de norm gaan beschouwen.
Het is niet zinvol om je man aan te vallen op zijn werktijden als hij (het idee heeft) volkomen klem (te) zitten, maar aan de andere kant moet jij ook wel overeind blijven en dat zou ik je man ook voorleggen. Als jij uitvalt wordt het echt een puinhoop.
Een taakverdeling die altijd evenwichtig is, is in mijn beleving een utopie, maar het moet wel het streven zijn waar je ondanks allerlei externe factoren weer naartoe werkt (tenminste als je hebt afgesproken werk en zorg gelijk te verdelen). En voor crisistijden zoals deze bedenk je samen oplossingen om allebei goed op de been te blijven (en je kind niet de dupe te laten worden). Sterkte ermee

Wees flexibel.

Je brengt wegens omstandigheden toch al minder tijd door samen en die wordt dan ook nog eens verpest door discussies over het huishouden? Zonde.

Is het heel erg om wat vaker te koken? En is het misschien een idee om wat vaker (semi) kant en klaar te eten?

Je zegt dat je man de administratie, boodschappen en grote klussen doet. Zóveel tijd neemt de administratie toch niet in? En grote klussen kun je misschien uitstellen? Blijven over de boodschappen. Is het héél erg dat je tijdelijk vaker voor de boodschappen opdraait?

Je schrijft verder dat jij de was doet en het sanitair bijhoudt. Misschien dat je dat tijdelijk aan je hulp kunt uitbesteden? Ik neem aan dat die een keer of twee per week komt? Dan kan die het sanitair toch bijhouden? Hoef je hooguit nog een paar een borstel door de wc-pot te halen. Ook kan de hulp helpen een wasje weg te werken.

Het riekt een beetje naar angst om te vervallen in een onfeministisch huishoudpatroon waarbij de vrouw "alles" in huis doet en de man alleen maar bezig is met werken. Kom op, je kent hem langer dan vandaag.

Duur

Ik ben met Marieke eens dat het belangrijk is samen te bespreken hoelang dit gaat duren. En op basis van de huidige situatie de taken herverdelen (en er een paar gewoon laten vallen, dat ook). Let er wel op dat het nieuwe regime, als je partner weer in rustiger vaarwater komt, niet te veel is ingesleten, maar spreek dan weer een nieuwe verdeling af (of ga terug naar de oude).
Ik herken de ergernis dat door je partners behoefte aan flexibiliteit een te groot beroep op die van jou wordt gedaan (en jij kan er toch niks aan doehoen, het is níét eerlijk). Aan de andere kant: als je jullie samen als team ziet, is het logisch dat de een opvangt wat de ander noodgedwongen moet laten liggen. Het moet alleen niet te lang duren, dan moeten er andere oplossingen komen.
Dus eerst de lat lager leggen, dan een termijn bepalen, nieuwe verdeling maken, en tegen het eind van de termijn de onderhandelingen heropenen. Succes.

Vermoeden

Ik vermoed dat een groot deel van de ergernis zit in het feit dat "Deler" niet gevraagd is of zij huishoudelijke taken van haar man wil overnemen. Haar man gaat er vanzelfsprekend vanuit dat zijn vrouw het verder thuis wel oplost. Op die manier neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn verplichtingen thuis terwijl hij (te?) veel verantwoordelijkheid neemt voor de sores op de zaak. Daar zou ik meer sacherijnig van worden dan van het feit dat ik extra boodschappen moet doen.

Deal with it….

Je zegt het zelf al: het bedrijf van je man maakt roerige tijden door en man moet meer werken. Denk je dat hij dat zo graag wil ofzo. Hij moet wel! Zeker nu in deze tijd.

Hij doet dat omdat hij geen keus heeft en in deze tijden is het niet zo handig om op je strepen te gaan staan en tegen je baas te zeggen dat meer werken niet de afspraak is en je het daarom vertikt om te doen. Dan is het zo exit man hoor.

Is dat wat je wilt? Zorgen dat man ermee ophoudt en zijn baan evt. kwijtraakt? Ja, dan heeft hij wel alle tijd voor zijn deel van de zorgtaken, dat wel. Ik vrees dat hij dan ook jouw zorgtaken erbij gaat krijgen want jij zult fulltime moeten gaan werken want jullie het dan echt moeilijk gaan krijgen.

Steun hem in plaats van te lopen zeuren. Er komt een moment dat het echt wel weer in balans komt, maar nu even niet. Deal with it.

Flexibel zijn en elkaar helpen

Hier hebben wij allebei een eigen bedrijf. We hebben de taken ook verdeeld maar als de één het opeens heel erg druk heeft met zijn werk dan neemt de ander de boel even over. En andersom.
Als je man nu er hard aan moet trekken omdat er straks misschien niet eens meer een bedrijf ís om voor te werken dan zou dat voorlopig prioriteit hebben voor mij. En dan even niet tellen wie een wasje meer of minder doet. Nu moet hij op zijn werk alle zeilen bijzetten en als hij thuis komt ga jij ook aan hem trekken dat hij van alles moet doen: dat lijkt me heel belastend voor hem. Probeer hem nu juist te steunen en een beetje te ontzien, met alle praktische tips die er gegeven zijn lijkt me dat te doen. Misschien komt er een tijd dat het andersom is en kan jij even niet zo veel in huis doen, dan verwacht je toch ook dat hij jou helpt? Oh en verder: ik ben helemaal niet van niks doen in het weekend: we werken wanneer het moet en we pakken onze momenten dan wel op andere dagen.

Maar want dus en

Laat bij mijn vorige reactie wel gezegd zijn dat ik een stuk minder luchthartig en begripvol reageerde toen man eenzijdig besloten had meer uren te gaan werken, en een tijd later meldde dat hij op zijn halve dag (tevens zorgdag) niet meer thuis mocht werken van de baas. Wat er in het eerste geval op neerkwam dat ik regelmatig zijn zorgdag vrij moet nemen in vakanties, want o zo druk en o, zijn werk; en in het tweede geval dat ik op zijn zorgdag nu vaak toch zoon van school moet halen omdat hij niet op tijd thuis kan zijn. Vooral omdat ik thuiswerk en dus geen baas heb om naar te wijzen en de schuld te geven dat ik echt niet weg kan. Dus ik ben inmidels zo flexibel dat ik standaard in bochten gewrongen door het leven ga. Dit voor het complete beeld.
Dus ja, flexibiliteit is een groot goed, bereidheid elkaars gaten op te vullen ook, maar let er wel op dat de flexibiliteit niet altijd van één kant moet komen. Dat kun je flauw en boekhoederig en op je strepen staan vinden, maar op den duur is het niet leuk meer.
Let dus op de eindigheid van het geheel, en laat je niet wijsmaken dat je zeurt. Je komt op voor je eigen ruimte, net als hij.

Zie het ruimer

Deler,
Er zitje duidelijk iets dwars. Is het werkelijk die paar taakjes die hij niet doet, of is het de sores die zijn werk momenteel meebrengt waar je genoeg van hebt?
Het kan niet zijn dat die paar taakjes die hij niet doet het probleem is, want hoe moet het dan als de kleine wat meer aandacht gaat vragen? Of misschien een tweede kind (?) in de toekomst ook zijn deel gaat opeisen?
Ruziën over iets wat niet de kern van het probleem is levert alleen maar onnodige stress op.
Vergeet niet dat mannen nu eenmaal van Mars komen, dus zoek de balans niet in een gelijke verdeling.

Reacties

Even vanuit de losse pols en vanaf mijn werk wat reacties.

Ik probeer voor mezelf beter te ordenen waar het nu daadwerkelijk omgaat. De reacties helpen zeker en dat is wat ik er zo’n beetje uithaal:
- Ik ben inderdaad bang dat er een soort ingesleten vanzelfsprekendheid ontstaat, waarbij ik nu taken van man overneem, dit als vanzelfsprekend wordt gezien en dit niet terug te draaien is. Waardoor we in een ‘klassiek’ rolpatroon vervallen, wat ik zoveel om me heen zie, waarin moeders veel werken maar ondertussen thuis ook nog eens over al voor opdraaien. Dat wil ik heel duidelijk niet.
- Ik moest wel grinniken om iemand die in de bijdrage schreef ‘het is niehiet eerlijk, ik moet alles doehoen…’. Zo’n zeurpiet voel ik me wel en zo kinderachtig wil ik niet zijn, maar tegelijkertijd hecht ik erg aan een eerlijke verdeling. Ook omdat ik zelf een belastende baan heb en mijn tijd thuis met man en zoon leuk wil doorbrengen in plaats van met allerlei klusjes en taken die zijn blijven liggen. En de tijd samen wil ik niet verspillen met ruzies en gekibbel, maar dat doe ik wel. Ik ga vanaf vandaag proberen begripvoller te zijn en me in elk geval minder te ergeren. Mijn eigen standaard kan ik best (tijdelijk) bijstellen.
- En natuurlijk wil ik met man meedenken en hem ondersteunen. In zijn werk speelt dat hij er taken bij heeft gekregen (omdat mensen met tijdelijke contracten zijn vertrokken) en hij alles heel erg goed wil doen. Daarbij speelt denk ik ook dat man werken leuker vindt dan boodschappen doen, waardoor hij de keuze maakt om daar tijd in te steken. Werk lijkt steeds voor te gaan, en daar wil ik hem op aanspreken.

Maar goed, tijd voor een goed gesprek vanavond met een glas wijn na het eten! Waar we het moeten hebben over de periode waarin man zo veel tijd aan zijn werk besteedt en hoe we deze kunnen overbruggen zonder dat we (ik) te veel inleveren. Boodschappen laten bezorgen en strijkgoed meegeven aan de hulp zijn hierbij goede opties.
Ik merk dat het lastig is om het gesprek rationeel te houden, omdat het steeds snel gaat over erkenning krijgen van de ander en we in een soort wedstrijdje belanden van ‘wie heeft het het drukst en werkt het hardst’.

De opmerking van Brave Hendrik begrijp ik niet zo goed? Doordat man van Mars komt en ik van Venus hoef ik niet te streven naar gelijke verdeling van taken? Gaat dat er van uit dat ik me maar apathisch moet opstellen en moet afwachten of man van plan is iets te veranderen?? Mijn feministische insteek protesteert bij deze opmerking!

Dank voor het meedenken voor zover!

Hahaha brave hendrik

Wat een ontzettende lummel van Mars reactie om de weekboodschappen en dergelijke taakJES te noemen zou gauw een vrouw het moet doet. Als het slechts een klein taakje was waar het hier om ging kon dit mannetje het namelijk ook wel naast zijn baantje doen.

Marieke

Dank je.

Venus-reacties

Dit zijn vast typische Venus-reacties op de Brave Mars, dus ik hoop dat hij zijn Mars-achtig bondige tip nog even nader komt toelichten.

Verdelen, verantwoordelijkheid en vragen

Ik vind dat als je afspraken hebt gemaakt over de verdeling van taken/taakjes, je je daaraan moet houden. Wanneer omstandigheden veranderen en een van beide zijn taken niet kan doen, kan hij de ander vragen om dat (tijdelijk) van hem over te nemen. Wanneer dit dan niet lukt, moet je in overleg gaan over hoe je het dan wel op kunt lossen. Misschien heeft man nu wel geen tijd voor de boodschappen, maar zou hij wel bijv. 's morgens even de wc kunnen schoonmaken.
Overigens, als ik naar de verdeling kijk, zie ik bij man de boodschappen, administratie en grote klussen. De boodschappen en administratie zijn niet zoveel werk, hoeveel grote klussen hebben jullie dan en is dat op regelmatige basis?

Weegschaal

Jee, je moet niet alles op een weegschaal leggen, ik zou daar helemaal kriegel van worden. Deler en haar man hebben een naar hun inzicht eerlijke verdeling van de taken gemaakt. Als de één het (te) druk heeft dan help je elkaar, zo zie ik het. Of je gaat op je strepen staan, laat de ander doorjakkeren en overwerkt worden?

Ps: als ik tegen mijn man zou zeggen dat hij dan 'smorgens wel de wc kan schoonmaken dan kan ik net zo goed meteen de scheiding aan gaan vragen. En andersom ook.

Yvon

Ik snap niet waar je moeilijk over doet. Een van de partners besluit uit eigen initiatief om zijn taken maar niet te doen, je maakt toch niet voor niets afspraken? Dat hoeft helemaal geen probleem te zijn, maar hier gaat de verzakende partner er vanuit dat de ander het wel voor hem opknapt. Je kunt toch om de tafel voor een herverdeling van de werkzaamheden? Dan kun je gelijk in kaart brengen hoeveel tijd de verschillende werkzaamheden kosten. Dat gecombineerd met werk-, reis-, en zorgtijd geeft een mooi beeld van hoe de belasting verdeeld is. Als is dat laatste natuurlijk een bijkomstigheid, want het hoeft idd niet helemaal 50/50 te zijn. Belastbaarheid is nu eenmaal niet bij iedereen gelijk.

Weegschaal, tijd

Nee, niet alle taken hoeven op de weegschaal. Het gaat hier ook niet om taken, maar om tijdsbesteding. Als Deler meer tijd aan het huishouden moet besteden, dan gaat dat ten koste van de tijd die zij aan andere dingen kan besteden. Het zou prettig zijn als haar partner dit probleem zou zien en zou bijdragen aan de oplossing. Dat hij dat nu niet uit zichzelf doet heeft misschien met Mars te maken, maar volgens mij meer met het feit dat hij onder druk staat en misschien een beetje overbelast is. Dan kunnen mensen er vaak niet zo goed tegen om op hun verantwoordelijkheden te worden aangesproken. Ze vinden dan (net als sommige mensen hier) dat ze vooral recht hebben op steun.
Volgens mij hoeft het geen of of verhaal te zijn. Denk na over het totaalpakket aan zorg- en huishoudelijke taken. Kan er nog wat af? Kan er nog iets minder goed? Kan er nog iets worden uitbesteed? Zorg er vooral zelf voor dat jullie niet allebei overbelast raken. Alles kan en mag meestal wel een tandje minder in het huishouden. De noodzakelijke taken (eten, de was, de administratie en het gewone opruimwerk) laat je voorgaan. De rest doe je als het lukt. Ga elkaar nu niet de maat nemen, maar maak wel duidelijk dat je keuzes maakt. Tijd besparen kan ook door minder familiebezoek (voor zover daar sprake van is), of door lange termijn zaken even te laten rusten.
Succes! Maw.

Volgens mij..

Gaat het niet over taken maar over de vanzelfsprekendheid waarmee dingen verschoven worden en de angst dat dat een blijvende verschuiving is. En dan denk ik dat het gaat om een soort basisgevoel van: hee zijn 'wij' wel zo geëmancipeerd als ik dacht of was dat alleen zo toen het je nog goed uitkwam? Ik denk dat als Deler's partner geregeld zegt: 'schat, dank! Het is maar tijdelijk, ik mis de extra tijd die ik anders met en voor mijn gezin doorbreng ook en ik verheug me erop dat het straks weer 'normaal' is', dat Deler het allemaal veel relaxter vindt.
Maar ik hoor graag of ik het goed heb

Mijn man werkt op projectbasis en kan zich soms enorm verliezen in (bepaalde fases van) het project. Hoort erbij maar als het te lang duurt krijg ik het gevoel dat hij met dat project getrouwd is en niet met mij. Even met zwaaiende armen 'oehoe' roepen voor zijn neus wil dan nog wel helpen (of de volwasen versie daarvan).

O ik heb opeens een flashback naar een Jan,Jans en de kinderen: dat Jans verzucht dat Jan haar niet meer ziet staan. Om het tij te keren kleedt ze zich in minirok, zet zwarte krullenpruik op en grote oorbellen in. Bij thuiskomst verwelkomt ze hem zo door hem een kopje soep te brengen met een tekst in de trant van 'verrassing!!'. Zijn reactie: O lekker tomatensoep!

Sorry je had erbij moeten zijn

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Venus-mars

Blijkbaar was ik te cryptisch: ik bedoelde is dat op het moment dat je taken op een weegschaal gaat leggen je meteen mission impossible bezig bent. Het is appels met peren vergelijken. Ik vind dat het er niet om gaat hoeveel werk iets is, maar meer hoeveel moeite iets kost. Immers ik mag hopen dat je huwelijk geen zakelijke overeenkomst is, maar gebaseerd is op het uitgangspunt dat je als maatjes elkaar zo goed mogelijk aanvult. Op het moment dat je het gevoel hebt jij veel meer energie er in moet steken dat hij dan heb je een reden om aan de bel te trekken. Als je er zo tegen aan kijkt, dan kan je namelijk wel appels met peren vergelijken, want de bedoeling is dat je elkaar zo goed mogelijk aanvult. Iedereen kan het beste die dingen doen die hem het gemakkelijkste afgaan. Daarbij kan de rolverdeling verschuiven zoals in de traditionele rolpatronen vaak voorkomt, maar dat moet je mijns inziens doen omdat er nu eenmaal een verschil in vaardigheden zit tussen de een en de ander. Overigens wil ik niet suggereren dat de traditionele rolverdeling ook voor jullie geldt; dat kan ik natuurlijk niet bepalen.
Ik vroeg mij verder af of jullie het samen wel eens zijn of hoe nuttig het is dat je man dat extra werk doet. Op het moment dat jullie het daar niet over eens zijn, dan ligt daarin misschien wel de kern van het probleem.

Huishouden of kind?

Wat mij verbaast is dat je klaagt over de verdeling van het huishouden, terwijl je het niet hebt over de zorg voor het kind. Wij hebben ook "slechts" één kind, en er komt wekelijks een schoonmaakster, en ik vind de zorg voor kind echt veel intensiever dan het huishouden (en ik vermoed dat partner er ook zo over denkt).

Het huishouden doen we er maar een beetje bij. Op voorwaarde natuurlijk dat schoonmaakster wekelijks het huis goed schoonmaakt. Zelf sanitair schoonmaken doen we nooit, al haal ik vanzelfsprekend wel de borstel door de pot als ik sporen achterlaat (en is niet iedere huisgenoot daar even accuraat in , dat vind ik geen huishouden maar fatsoen. En ik heb de neurotische wens om het bad te willen schrobben vlak voordat ik in bad wil liggen – ik ga dan ook meestal onder de douche. Boodschappen en koken doen we allebei zoals het uitkomt. Boodschappen tussendoor (op weg van werk naar huis), samen met kind, of als ontspanning in het weekend. Maar er zijn hier winkels te kust en te keur met vaak waanzinnig ruime openingstijden. Als het zo uitkomt halen we eten of maken iets semi-kant-en-klaars. (Wel praten we over wat we gezond eten vinden, geen wantoestanden dus.) Ik draai vrijwel dagelijks een wasje, dat is een gewoonte geworden. Strijken doen we niet. Klusjes blijven lang liggen. We doen ieder onze eigen administratie, en soms helpen we elkaar.

Kind verzorgen vind ik echt veel meer werk, tijd, aandacht en energie kosten, en is veel belangrijker en leuker natuurlijk.

Ik werk overigens veel extra en tussendoor, onregelmatig, ook wel in het weekend, en partner vangt dat fantastisch op. Partner is wel eens een paar dagen in het buitenland voor werk (in overleg), en dan doe ik alles, geen probleem, vind ik juist wel leuk.

We hebben drie dagen opvang per week, een papadag en een mamadag.

Dus: ik zou toch eens goed bekijken waar de onvrede nu echt vandaan komt! Wel serieus nemen dus, maar misschien speelt er wat anders...

Zorgelijk

Wat ik zorgelijk vind is dat je je huidige takenpakket te zwaar en vermoeiend ervaart. Ik zou toch eens met je huisarts hierover praten, wellicht ben je wat overspannen of is er wat anders aan de hand? Daarnaast vind ik wel dat je de taakverdeling in de gaten moet blijven houden, alhoewel ik in de huidige situatie je man wel (tijdelijk) even wat zou ontlasten. Wat iemand anders ook schreef: het is nu even belangrijker dat je man zijn baan kan houden. Anders wordt je financiele situatie wel penibel.
Wat me ook opvalt is dat je zegt dat jullie je allebei niet gezien en gewaardeerd voelen. Misschien dat jullie teveel nadruk leggen op de praktische zaken, misschien is het beter om weer even terug te gaan naar het elkaar waarderen als persoon en het huishouden maar even als vanzelfsprekend op te pakken. (Tijdelijk dus)

Gr. Poezie.

Update

Ik denk dat ik me het meest kan vinden in de posting van Ely. We lijken inderdaad zo geemancipeerd, maar is dat wel zo, vooral als werk uiteindelijk zo makkelijk en zonder overleg voor gaat?
En de vraag van Zenna, waarom ik de zorg voor zoon niet ter sprake breng. Omdat daar eigenlijk geen discussie over is. Man brengt doorgaans, ik haal doorgaans, wisselingen in overleg en we hebben allebei een doordeweekse thuisdag. In het weekend zorgen we allebei graag voor zoon en als we dus samen thuis zijn loopt dat wel op rolletjes. Waarbij man wat meer is van het spelen en drukke spelletjes en ik van de snottebellen en de hapjes. Ook alweer zo’n klassiek rolpatroon ben ik bang…
De suggestie van Poezie dat ik mogelijk te belast en of overspannen zou zijn herken ik eigenlijk helemaal niet. Ik merk wel dat ik de combinatie van zorgen voor kind, werk van vier dagen, zorgen voor jezelf en je partner, onderhouden van een sociaal netwerk, af en toe sporten en mantelzorgtaken gewoon zwaar vindt. Dat lijkt me ook niet gek en daarom wil ik juist de balans bewaren. Ik trek bij man aan de bel om juist te voorkomen dat het allemaal te veel en te druk wordt.
Na nog wat gemopper van mijn kant van afgelopen woensdag kwam ik gisteren uit mijn werk, stond er een glas wijn klaar en een bos bloemen op tafel en hebben wij na het eten een goed gesprek gehad, waarbij man zijn zorg op tafel legde over zijn werk en dat het hem niet lukt om al zijn projecten draaiende te houden. Volgende week gaat hij dit op zijn werk aankaarten. Verder besloten om de boodschappen voor nu even te bestellen en de oude verdeling ingesteld waarbij één van ons op zondag mag uitslapen (nou ja, langer in bed mag blijven, meestal niet later dan 9 uur).
Goede ontwikkelingen dus!

Mooi

Fijn dat het uiteindelijk zo soepel is gegaan. Ik wens jullie allebei rustiger tijden!

Hier nog niet...

Ik wilde net een draadje starten, zag toen dit draadje maar nu het in huize 'Deler' geregeld is mag ik misschien wel even inbreken?

Ik werk nu 24 uur (flexibeler tijden), Man 40 uur (maar vaak dus meer...) en samen hebben we 3 kinderen (10,7, 3). We hebben een hulp maar met drie kinderen is dat dweilen met de kraan open. Op mijn vrije dagen doe ik was, boodschappen, administratie, vakanties uitzoeken. Man doet buitenboel (grote tuin).

Mijn strijdpunt zit hem met name in het feit dat het een automatisme is dat ik er altijd ben voor de kinderen. Nu vind ik wegbrengen van de kinderen naar school erg prettig en we hebben altijd oppas aan huis. Ik ga om vijf uur naar huis en ben voor half zes thuis. Bij man wordt het altijd zes uur! Ik ben dus altijd degene die kookt.Hij heeft niet veel meer reistijd dan ik. Maar hij is directeur en er is altijd wel iets waardoor hij later is. Deze week moest hij twee keer vroeg op zodat hij de kinderen 's morgens niet heeft gezien en 1 avond kwam hij om half tien thuis. Deze uren compenseert hij bijna nooit...Gek wordt ik daarvan!
Ik begrijp best dat hij soms vroeg weg moet/laat thuis is maar dat 'niet compenseren want het hoort erbij' vind ik stupide. Hij krijgt overuren niet uitbetaald.

Deze week heeft hij ook twee avonden gesport waardoor hij om zes uur thuis komt, eten naar binnen schuift en om kwart voor zeven weg is.

Deze week heb ik drie keer de kinderen naar bed gedaan. En ik vind dat een hele pittige klus. Met de jongste ben je een dik half uur bezig met douchen, tanden poetsen en voorlezen. En daarna piept ze er tig keer uit. De oudsten vliegen elkaar in de haren. Na half zes en negen ben ik bezig met koken, tafel afruimen, boel aan kant, huiswerk, kinderen naar bed brengen.

Vanmorgen is de boel hier dus ontploft. Wij waren gisteravond weg (kerkdienst overledene) en vanavond (personeelsavond van zijn werk). De kinderen hebben hem dus maar 1 avond gezien. Ik heb aangegeven dat hij zijn sporten maar aan moet passen. Toen hij zei dat hij tenminste nog aan sport deed, ben ik ontploft. Hij is deze week mijn tennisles vergeten.

Ik heb zo'n zin om de boel de boel te laten. Scheiden, eigen huis, af en toe een weekend kindloos en voor de rest bestier ik de toko zelf wel...

Maar als iemand een andere oplossing weet...

Linda

Nou, als eerste kan je voorstellen dat man minstens 3 avonden thuis is.(of wat jij wilt). Of die avonden dan worden ingevuld door sporten of werk, dat maakt voor jou niet uit. Het moet voor hem duidelijk/logisch worden dat het niet en-en is maar of-of. Ik begrijp best dat bepaalde functies meer werk met zich meebrengen en ikzelf heb er minder moeite mee om meer in huis te doen, omdat man meer moet werken. Maar ik ga niet een 4e avond de kinderen naar bed brengen omdat man ook nog wil sporten en al 3 avonden heeft overgewerkt. Uiteindelijk heb jij ook nog een leven en een agenda.
Dat zou ik dus als eerste met man bespreken en wekelijks de agenda's naast elkaar leggen waarbij werktijd, zorgtijd en vrije tijd ongeveer gelijk verdelen.

He foutje in tekst

Nou, ik heb het 4x doorgelezen en nu klopt er toch iets niet:

Nou, als eerste kan je voorstellen dat man minstens 3 avonden thuis is.(of wat jij wilt). Of die ANDERE avonden dan worden ingevuld door sporten of werk, dat maakt voor jou niet uit.

(ik bedoel dus dat de avonden dat hij weg is werk of sport mag zijn, maar dat jij minstens 3 avonden thuis is)

Linda

Hier herkenning. Scheiden lijkt mij niet de oplossing. De kans zit erin dat je er dan de hele week voor op draait.

Mij lijkt de oplossing dat je gewoon voor minimaal een avond per week een streep door de agenda haalt. Dat is dan jouw avond: dan ga jij sporten en legt je man de kinderen op bed. Als man er op die avond ook niet is mag hij het oplossen. Het echt een valkuil om altijd maar in het gat te stappen dat de ander laat vallen. Daar ontstaan die ongelijke taakverdelingen door. Dus soms moet je dat dus gewoon niet doen en het de ander lekker zelf laten uitzoeken.

Linda

Ik vind het op zich vrij logisch dat het grootste deel van het huishouden door jou wordt gedaan en dat jij kookt. Je bent immers veel meer en ook eerder thuis. Dat hij als directeur regelmatig overwerkt en dat niet compenseert vind ik ook niet heel vreemd, tenzij zijn salaris daar niet naar is.
Het probleem ligt denk ik bij de avonden en het gebrek aan overleg. Ik vind het normaal dat jullie het naar bed brengen van de kinderen en het afruimen enzo ongeveer evenveel doen, net als sporten of andere dingen voor jezelf. En in overleg, niet de deur uitlopen zonder dat met elkaar afgestemd te hebben.
Dus scheiden lijkt me niet de eerste optie, dan krijg je het nog veel drukker, maar gewoon met elkaar overleggen hoe jullie de avonden samen gaan aanpakken.

Hier ook ineens een probleem

met man die een drukkere baan kreeg, was hij doorgaans zo flexibel, nu is dat wel anders. Ook wij werken beide 4 dagen (ik nog twee avonden erbij) Ik heb een gigantisch drukke baan met veel verantwoording.

Ik had (en heb) het er best moeilijk mee. Hij moest ineens avonden werken of heel vroeg beginnen zodat ik ineens alle kinderen moest brengen en halen. Werden ze ziek moest ik vrij nemen, want mijn man kon dan niet.
Het liep de spuigaten uit en ik trok het op een gegeven moment gewoon niet. Je hebt al die jaren een fijne zorgbalans en een geoliede machine en ineens stokte dat.

Toen hij begon over dat hij misschien weer 5 dagen wilde werken, heb ik dat geweigerd. Ik vond het onacceptabel en niet de afspraak. (hij werkt nu 4 dagen) Ik vind (en dat is persoonlijk) drie dagen opvang het maximale. Dus zijn 5 dagen werken zou automatisch resulteren in het feit dat ik drie dagen zou moeten werken. Dat kan niet met mijn werk en ik vind het ook gewoon niet fair.

Na wat gemopper en gevit zijn wij hier om de tafel gaan zitten om afspraken te maken. Zijn werk is leuk, de nieuwe verantwoording is ook leuk, maar het moet niet ten koste gaan van mijn werk en onze kinderen.

We hebben toen afspraken gemaakt en het weer fulltime werken van mijn man was van de baan, maar het werd me wel duidelijk dat twee ambitieuze mensen met veeleisende banen en drie kleine kinderen niet een ideale situatie is en in ons geval niet werkt. Een van de twee of allebei levert gewoon in.

Omdat ik een enorm groot project in mijn hoofd had dat in 2012 zou starten werd me gauw duidelijk dat dit hem niet ging worden. Ik heb uiteindelijk besloten om nu niets groots te gaan ondernemen en daarmee effectief mijn expansieplannen (ben eigen baas) uitstelde.
Ik heb dit gedaan omdat ik eerst, voor de kinderen, alle uren van de wereld werkte zonder een wanklank van mijn man.
Ik heb feitelijk 8 jaar lang op werkgebied zonder overleg alles gedaan en kunnen doen zonder problemen met mijn man, ik vind dat ik dan niet in de weg kan staan van mijn mans carrière als dat zo belangrijk voor hem is.

Dus ik doe een stapje terug in mijn werk en doe een stapje meer in onze taakverdeling.

Mijn kans komt nog wel, alleen wat later.