Veranderende behoeften

Mijn partner(55) en ik(52) hebben al 19 jaar een relatie. Voor ons beiden is het ons 2e huwelijk. Allebei kwamen we uit een relatie die niet goed voor ons was en bij elkaar hebben we daarin veel op kunnen ruimen. Mijn vrouw is als kind mishandelt door haar moeder en heeft in onze relatie de ruimte gevonden om daar aan te werken. Ze durfde aanvankelijk haar geluk niet te omarmen en deed van alles om dat te ondermijnen.. De veiligheid die ze in ons ervaarde zorgde er echter voor dat dit niet meer werkte ze volgde een aantal therapieën waardoor ze alles meer een plek kon geven. Zelf was ik erg geneigd mezelf weg te cijferen in een relatie en vooral af te stemmen op wat ik dacht dat de ander nodig had. Ik had ook moeite met het uiten van mij seksuele behoeften, op dat vlak heeft mijn partner me echt bevrijd, in onze seks kon alles er zijn zonder dat ik schaamte ervaarde... wel was het zo dat mijn partner vooral vaak en veel seks wilde en minder had met voorspel of intimiteit zonder seks. Als ze geen seks wilde of kon hebben was er meestal ook geen intimiteit...maar omdat onze seks zo intens en heftig was heb ik dit nooit zo als een probleem gezien.

Momenteel volgt mijn partner een therapie bij een energetisch therapeut, zelf is ze reikimaster en heeft veel met spiritualiteit. Zelf zie ik de waarde hiervan, ervaar de kracht van haar reiki maar kan het niet als levenswijze zien. In deze therapie werkt ze hard aan het loslaten van haar moeder en de afgelopen maanden heeft ze wekelijks een sessie. Ze is vaak moe, gaat vroeg naar bed en heeft moeite met aanraking. We hebben nu al 3 maanden geen seks gehad en ook niet gevreeën. Ik heb in deze fase heel veel afwijzing ervaren. 2 weken terug vertelde ze me dat door de therapie haar seksuele behoefte waren verandert en dat ze vooral de juiste stemming wilde voelen om zich aan seks over te kunnen geven. Ze refereert daarbij aan een weekend in Londen wat we begin december hebben gehad (waar de seks weer fantastisch was) als de ideale situatie. Verder geeft ze aan tijd nodig te hebben om alles een plek te geven. Ze benoemd dit als persoonlijk groei.

Ik merk dat ik enorm verward, verdrietig en geraakt ben door deze boodschap. We hebben er best veel over gepraat en gisteren ontdekte ik dat ik vooral een gevoel van rouw had over wat we samen achter ons laten. Toen ik dat in tranen benoemde deed ze daar vrij luchtig over, ze troostte me wel maar zei ook dat 'bij haar gewoon de knop om was'...'zo werk ik nou eenmaal'. Ik zei haar dat ik de seks miste, maar vooral de intimiteit, het elkaar vasthouden, huid op huid contact...nog meer dan de seks zelf... ze leek dit te begrijpen maar gaf aan niet zo goed te weten hoe dit er dan uit zou zien.

Ik snap dat ik haar ruimte moet geven om haar nieuwe 'zijn' een plek te geven, onze relatie is denk ik goed genoeg om dit aan te kunnen. Ik heb haar gevraagd het initiatief te nemen als ze er weer aan toe is en dat leek haar rust te geven. Mezelf trouwens ook want steeds afgewezen worden is niet heel erg fijn.

De hele situatie brengt me erg uit mijn evenwicht, alsof ik mijn veilige basis voor een deel kwijt ben... ik ben niet zozeer op zoek naar concrete oplossingen maar meer naar mensen die iets herkennen en daar iets over willen delen.