Veel ellende bij vriendinnen
Tjee zeg, ik loop richting de 50 en heb op het moment wel erg veel vriendinnen die in ellendige situaties zitten: eentje die tijd gescheiden is en 2e relatie ook weer uitgegaan is (heeft het erg zwaar), eentje al tijden op zoek naar goede baan, nog een die al tijden het zwaar heeft in haar relatie (moeilijke man, staat er erg alleen voor), nog een gescheiden met nieuwe relatie en vreselijk veel ellende via haar nieuwe partner (ingewikkeld, zit o.a. ook zelf met vechtscheiding), dan weer andere vriendin die net te horen heeft gekregen dat man op iemand anders verliefd is. Gelukkig momenteel geen ellende met ernstige gezondheidsproblemen.
Tjonge jonge, best heftig om al die vriendinnen een beetje te steunen in hun ellende (wat ik graag wil), zeker omdat ik zelf het ook niet altijd makkelijk heb met mijn drukke werk, alles erom heen en in mijn relatie. Kom er ook niet zo toe om mijn problemen met hen te delen (hebben het meestal toch nog zwaarder met hun problemen).
Herkenning?
In jouw hoofd
Ik kom bij een vriendin met grote psychische problemen (borderline) ook maar niet aan met mijn verdriet en zorgen (is ook niet mogelijk momenteel), daar heb ik dan weer andere mensen (ook man) voor die mij steunen. Maar ik zou wel graag willen dat mijn vriendinnen -hoe ze mijn zorgen ook inschatten- zich welkom blijven voelen bij mij met hun problemen. Ik vrees dat het meer in jouw hoofd zit dat je niet bij hen kan aankloppen. Is dat zo?
Nee, geen herkenning
Als ik écht, écht iets kwijt moet, dan neem ik geen blad voor de mond. Eerst hoor ik dan alle sores van de vriendin aan, om daarna aan mijn eigen klaagverhaal te beginnen. Wel een beetje tactvol brengen, niet zo van "dat van jou is niets vergeleken bij wat ik net heb meegemaakt". Je moet ook niet denken dat je die ander niet kan belasten met je eigen problemen. Als ik een naar verhaal aanhoor van iemand terwijl het met mezelf ook niet lekker gaat, dan is dat toch een vorm van afleiding.
Rafelkap
Ik weet niet of het alleen in mijn hoofd zit, maar als mensen zo met hun eigen problemen bezig zijn, nooit eens echt geinteresseerd vragen hoe het met mij gaat (en als ik al iets zeg, al snel weer overstappen op hun eigen problemen) dan voel ik - bij hen - ook niet zo de behoefte om erover te praten. Ik kan dat niet even snel ik 5 minuutjes (aandachtsspanne voor mijn problematiek). En zeker niet als ik het gevoel krijg dat dat toch niet zo erg is als bij hen (terwijl ik ook hele moeilijke momenten/periodes ken).
Maar ik moet eerlijk zijn, dat geldt denk ik niet voor elke vriendin met problemen. Misschien moet ik de aandacht voor mijn probleem meer opeisen. Doe ik trouwens wel als de nood hoog genoeg is. En gelukkig heb ik vriendinnen (die niet zelf zo in de problemen zitten) bij wie ik wel veel terecht kan.
De posting was ik eigenlijk begonnen, omdat ik bedacht "Tjee, wat zijn er eigenlijk veel vriendinnen met best heftige problemen" en ik al typende bedacht dat ik daardoor niet altijd oor heb voor mijn problemen.
Maar de vraag naar herkenning zag dus eigenlijk ook wel een beetje op het feit dat op deze leeftijd er zoveel vriendinnen ellende hebben. En dan nog niet eens ernstige gezondheidsproblemen (pas echt erg).
Brunette
Je schrijft "Als ik écht, écht iets kwijt moet, dan neem ik geen blad voor de mond."
Dat heb ik ook wel. Maar dan is de nood wel erg hoog. Ik word er soms wel verdrietig van dat sommigen zo bezig zijn met hun eigen problemen dat ze lange tijd niet eens informeren hoe het nu met mij gaat. Dan kan ik me wel eens alleen voelen. Terwijl ik regelmatig vriendinnen met problemen bel of mail om te vragen hoe het gaat denk ik dan "niemand die vraagt of ik het allemaal nog red".
Maar ik heb gelukkig wel een paar vriendinnen bij wie ik goed terecht kan, maar als die eens druk zijn voel ik me wel eens (emotioneel) alleen.
En nee, ik zal bij die vriendinnen met ellende niet zeggen dat ik het zwaarder heb, hoor 
. Maar kan toch al zwaar genoeg zijn, soms.
Welkome afleiding
Evelien, sommige van jouw vriendinnen zitten misschien zo in de put dat ze er niet meer bij kunnen hebben. Althans jou dat gevoel geven. Of dat echt zo is weet je niet. Misschien zijn jouw problemen een welkome afleiding. Idd probeer maar eens uit.
En het hoeft ook niet op de weegschaal. Je kan blijkbaar toch je ei kwijt bij wat mensen die er wel meer open voor staan (dat is dus geen opzet), dus dat is toch al mooi.
Evelien
Ik snap je gevoel wel, en ik denk dat jouw vriendinnen dat óók best snappen. Dus zeg het gewoon! Laat ze eerst even flink praten, en zeg dan zoiets als 'Goh, ik snap dat je genoeg hebt aan je eigen problemen, en mijn zaken lijken misschien minder heftig, maar ik moet het ook even kwijt. Kun je het aan om even naar mijn sores te luisteren?'.
Misschien helpt het jullie allemaal.
En dan dit nog.
Als ik zelf heel veel kwijt moet en een vriendin dit allemaal heeft aangehoord gebeurt het ook nog wel eens dat ik als ze weg is/de telefoon heeft opgehangen denk: "Shit, helemaal vergeten te vragen hoe het met háár is." Het is dus niet dat ik niet in die ander geïnteresseerd ben maar mijn eigen wolk verduistert de rest. Soms bel ik dan alsnog, soms blijft het bij een goed voornemen. Vandaar dat ik het nooit negatief uitleg als iemand heel erg omhoog zit en het alleen maar over haarzelf heeft. Als ik zelf iets kwijt wil, vind ik meestal wel een opening.
Maar steeds weer....
Dank voor jullie reacties.
Brunette, je hebt gelijk, omgekeerd heb ik het (bij andere vriendinnen) soms ook wel, dus ik heb ook wel wat begrip. Maar het gaat natuurlijk m.n. om de vriendinnen die langere periodes (eentje jarenlang) eigenlijk vnl. (bijna) alleen met zichzelf bezig zijn.
En nou kan ik het wel laten en denken "daar heb ik toch niets meer aan als vriendin", maar ja, een jarenlange vriendschap beeindigen vind ik dan ook weer zonde. Ook hele leuke dingen samen meegemaakt en zelfs nu ook nog wel leuke momenten, alleen draait het erg om haar.
