Vechtscheidingen

Psycholoog

Ik denk niet dat een psycholoog iets met ex had gekund.
Zijn bedreigingen kwamen voort uit wanhoop, angst en paniek en dat wist hij heel goed te verbergen voor de buitenwereld. Inmiddels snapte ik dat zijn onvermogen voortkwam uit autisme, onze zoon had inmiddels een diagnose en ik heb zoveel mogelijk gekalmeerd en geïnstrueerd en gestuurd. Dat had een ander mij niet kunnen verbeteren. Niemand had mij geloofd. Elders bleef hij meestal zijn aangepaste charmante zelf.
Bovendien vind ik niet dat je iemand kunt uitsluiten op grond van autisme. Er zijn maar weinig hulpverleners die daar echt verstand van hebben zonder zelf er allerlei zorgelijke plaatjes op te plakken.
En de meesten zien het niet. Hier ook kinderbeschermers die serieus voorstelden aan vader of hij de kinderen niet wilde nemen. Het ene moment is hij een mogelijke kinderverkrachter en dan weer een kinderredder, dat waren observaties die kant nog wal raakten.
Gelukkig hadden we de kinderbescherming pas na onze scheiding in huis want ik had me werkelijk geen raad geweten met mensen die zo de plank missloegen in de afschuwelijke situatie die we tijdens de scheiding doormaakten.

Bedreigingen

Lastig is dat het natuurlijk vaak alleen de moeder is die melding maakt van bedreigingen, daar zijn geen getuigen bij. Ex heeft mij weleens bedreigd met het ombrengen van ons allemaal inclusief hemzelf om de hoek bij de viskar. Ik vroeg later aan de visboer of hij ex niet had horen tekeergaan, maar dat was net op een geluidsvolume dat voor omstanders niet hoorbaar was.

Damage control

Sprokkereef is politicoloog en historicus. Hij is manager bij BJZ. Hij is niet opgeleid als psycholoog oid, dus hij is niet in staat om de voorspellende waarde van psychologische tests te relativeren. Ook kan van hem niet worden verwacht dat hij begrijpt dat een gedwongen test al helemaal geen goed idee is.
Hij is wel opgeleid om te begrijpen dat je in dit geval publiciteit in je voordeel moet ombuigen en dat doet hij nu. Hij zit tegen een inspectie-onderzoek aan te kijken, waarbij BJZ Utrecht zal moeten verantwoorden dat ze niet alleen door moeder, maar ook door een instantie/behandelaar gewaarschuwd waren dat gezinsleden risico liepen. Desondanks is geen spoedonderzoek aangevraagd, oei, oei. En vorig jaar (meen ik) zijn ze ook al op de vingers getikt vanwege de dood van een driejarig jongetje, waarbij oma regelmatig aan de bel had getrokken om te melden dat het niet goed ging en gevaarlijk was. Ook daar waren een aantal verschillende hulpverleners bij betrokken en ook daar ontbrak het aan regie. En die regie hoort BJZ nou juist te doen.
Juist in de NRC is steeds kritisch gepubliceerd over BJZ. Dus juist in de NRC laat hij zich interviewen met de boodschap dat BJZ te weinig bevoegdheden heeft en dat het allemaal daar aan ligt. En hij heeft connecties, zulke figuren worden o.a. aangesteld vanwege hun netwerk.
Qua publiciteit is dit handig, maar inhoudelijk is het natuurlijk een draak van een voorstel. Wie zich niet laat onderzoeken zou dan met dat argument (werkt niet mee) bij zijn kinderen kunnen worden weg gehouden. Tref je een ondermaatse onderzoeksinstantie, dan ben je dus gegijzeld als het ware. Zoals gewoonlijk verneem ik bovendien nergens iets over recht op contra-expertise in zo'n geval. Het lijkt verdorie de communistische Sovjet Unie wel: gedwongen psychiatrie.
Veiliger is het om de situatie op vrijwillige basis te stabiliseren waar mogelijk. Maar dan heb je goede, deskundige behandelaars en mediators nodig. En dat is precies wat BJZ niet in huis heeft. De roep om preventie, preventie, preventie en vervolgens meer bevoegdheden, verhult steeds dat het ontbreekt aan deskundigheid en kwaliteit.

Een vraag tsjor

Kan het volgens jou wel eens zo zijn dat de ene mens de ander terroriseert zonder dat het slachtoffer daar iets mee van doen heeft?

Mari

Natuurlijk kan een vader of een moeder eenzijdig het gezin terroriseren. Dat kan enorm bedreigend zijn voor de kinderen. Het liefste zorg je dat zo iemand nooit meer met het gezin te maken heeft. Daarmee kun je iemand echter ook zo wanhopig maken dat zaken alsnog escaleren. Als slachtoffer daarvan heb je daarmee van doen omdat het om je eigen veiligheid gaat en om dat van je kinderen. Als het met de zich misdragende ouder niet goed gaat gaat het ook niet goed met de rest van het gezin.
Je zou willen dat dan familie, vrienden maar ook hulpverleners helpen zorgen voor de veiligheid van het hele gezin maar ook degene die zich misdraagt goed in het oog houden en steunen in het hervinden van een nieuwe positieve rol. Afgezien nog van de bewijsbaarheid van zaken, het zicht op de onderlinge relaties, dat voor buitenstaanders heel moeilijk is.
De ouders die erover gaan zijn niet meer in staat er samen uit te komen. Hoe moeten omstanders dan zorgen dat het in goede banen geleidt wordt?
Dat zijn geen makkelijke keuzes die daarom ook ter discussie staan. Er zijn keuzes voor omstanders en hulpverlening maar er is ook een keuze voor jezelf. Ook als slachtoffer. Als jij de inschatting maakt dat het niet kan omdat je kinderen fysiek gevaar lopen dan ben jij degene die daar voor gaat liggen, hoe moeilijk ook, dat is wat Emine gedaan heeft en dat doen sommige ouders, geholpen door familie en vrienden. Je hebt er altijd iets mee van doen, je ontkomt er niet aan. Niemand kan dat probleem van jou afnemen. Het is een afschuwelijke positie. Gelukkig komt er vaak ook weer een eind aan. Al ben je dan jaren verder. En soms verliest iemand zijn belangstelling of wordt afgeleid door werk, nieuwe partners en nieuwe kinderen. En soms gaat het op een vreselijke manier fout. Kinderen samen hebben en een relatie kan heel heftig zijn. Het is voor mensen de grond van hun bestaan.

Annej

Ik begrijp dat als je er voor komt te staan dat je er een weg in moet ziet te vinden. In die zin heb ik mijn vraag aan Tsjor niet helder geformuleerd. Ik bedoel te zeggen: denk je dat het mensen kan overkomen die zelf niets bijdragen aan de oorzaak van het geweld?

Bram bakker over gerechtelijk psychisch onderzoek

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/9424/Bram-Bakker/article/detail/3395726/2013/02/18/Bram-Bakker-In-huidige-rechtspraak-speelt-toeval-bij-psychisch-onderzoek-een-veel-te-grote-rol.dhtml
"Medewerking
Voor een betrouwbare diagnose heb je allereerst nodig dat degene die onderzocht wordt zijn volledige medewerking geeft. En zelfs als dat zo is kunnen verschillende experts nog met uiteenlopende conclusies over de aard van de stoornis komen. De vraag welk gewicht de stoornis speelt in het gedrag van een onderzochte is als we eerlijk zijn natte vingerwerk."

En wat je zou moeten doen

is de begrippen vechtscheiding en kinder of oudermoord (ook dat komt voor), uit elkaar halen. Het ombrengen van kinderen is hoogst uitzonderlijk. Het komt ook voor zonder dat er een vechtscheiding aan de orde is. Mishandeling en verwaarlozing komen ook voor en ook niet noodzakelijkerwijs in verband met een vechtscheiding. In alle gevallen dient er gefocused te worden op behandeling. Toezicht moet een bijprodukt zijn, niet de hoofdzaak. Er zijn wel behandelaars, ook voor dit soort problemen. Denk bijvoorbeeld aan De Waag, gespecialiseerd in situaties van huiselijk geweld.
Dergelijke behandelaars zijn ook veel beter in staat dan bijvoorbeeld een gezinsvoogd, om signalen en berichten van familieleden in te schatten en te bespreken.
Nou ja, dream on....

Mari

Uit de bijdrage van AnneJ vind ik het mooi, dat ze zegt, dat het voor iedereen van belang is dat het ook goed gaat met de 'misdragende ouder'.
Maar even in het algemeen: natuurlijk zijn er terroriserende mensen. Daar zijn schrikbarende voorbeelden van. Maar daar zijn wel wat kanttekeningen bij te plaatsen.
Het snelle simpele beeld van de kwaadaardige man en de zielige vrouw als slachtoffer behoeft op allerlei manieren nuanceringen.
Vrouwen kunnen ook op een geweldige manier terroriseren. Meestal niet door fysiek geweld, maar bijvoorbeeld door iemand vals te beschuldigen van mishandeling of misbruik, door het uiterste uit de kan te willen aan alimentatie, door de ex-partner constant als boeman af te schilderen en elk snippertje 'bewijs' hoog op te blazen. En dat vooral ook in de sociale omgeving rond te strooien. Zonder dat je daar iets tegen kunt doen als vader.
Mij verbaast het altijd dat iedereen het voor een vrouw verschrikkelijk vindt als ze de kinderen minder ziet, terwijl dat voor vaders bijna vanzelfsprekend wordt gevonden. Mij lijkt het een drama: na een scheiding flink moeten betalen, bij de gratie van je ex je kinderen mogen zien (en ook niet meer dan dat), sociaal neergezet worden als een bullebak. Kom daar maar eens voor.
En dan nog: een scheiding is een goede oplossing voor een slechte relatie. Maar dan moet je ook zorgen dat het daarna zo snel mogelijk voorbij is, dat wil zeggen dat je niet met elkaar verwikkeld blijft in een vechtscheiding.

Tsjor

Tsjor

Tja ik weet niet, ik denk dat er mensen zijn die altijd de vrouw als slachtoffer zien en de man als dader. Er zijn ook mensen die ten koste van alles de man willen verdedigen. Dat laatste gevoel bekruipt me bij jou...
Maar zoals de vrouw niet altijd slachtoffer van de man is, is het soms echt vergezocht om te zoeken naar de schuld van het schijnbare slachtoffer.
Er zijn plenty zaken waar het gezegde 'waar er twee vechten hebben er twee schuld' opgaat. Toch vind ik dat je er ook altijd rekening mee moet houden dat het een persoon kan zijn die de boel terroriseert. Dat bestaat. Ook in man-vrouw verhoudingen.

Not done

'Dat laatste gevoel bekruipt me bij jou.' Ik ga niet schrijven wat iedereen al schrijft. Maar ik merk ook dat het eigenlijk not done is om andere kanten aan te halen. Ze bestaan wel.

Een vrouw die haar ex het vel over de oren haalde, ex leeft met niets, vrouw leeft riant met nieuwe vriend en alles dubbelop. Kinderalimentatie, daar zien de kinderen niets van, zelfs niet als ze erom vragen. Mevrouw gaat voor de schoonheidsbehandeling naar Spanje.

Dat is geen geweld, geen misbruik etc.

Of de vrouw die zwanger werd, er 'moest' getrouwd worden, relatie strandde. Bij een nieuwe relatie bleek man onvruchtbaar, echt en definitief en altijd al geweest. Kind kon niet van hem zijn. Later bleek het nog ingewikkelder: lesbische vrouw die KI had gedaan. Man weigerde de kinderalimentatie te betalen, nadat hij ontdekt het dat het kind niet zijn kind was (en de moeder weigerde mee te werken aan de dna-test). LBIO er bovenop. Man is nu een van 400.000 mensen in Nederland die niet bestaan, dat wil zeggen hij heeft nergens iets registreerbaars. Zodra hij werkt komt het LBIO, er is geen ontsnappen aan.

Dat is geen geweld, geen misbruik etc.

Veel moeders zijn heilig en lief en goed. Maar er zijn ook sekreten.

Veel vaders zijn heilig en lief en goed. Maar er zijn ook bullebakken en sadisten.

De verhalen hebben soms/vaak twee kanten. En ik laat die andere kant soms horen. Stoort het?

Tsjor

Tsjor

Je hebt je er nogal in verdiept Tsjor, in hoe in en in slecht vrouwen wel niet zijn. I state my case.

Mari

Kijk, met een dergelijke instelling zaaien mensen vaak zaadjes die kans krijgen om een vechtscheiding te oogsten.

Mari

Lees mijn verhaal hier boven, niet verzonnen, heeft moeder helemaal zelf gedaan, geen mishandeling of wat dan ook aan vooraf, zo iets heet ouder verstoting, komt heel vaak voor.

Ik ben het eens met tsjor, aan elk verhaal zitten twee kanten, het maasmeisje is vermoord door haar vader en had al jaren geen contact meer met moeder, niet omdat het niet mocht van vader, maar omdat moeder haar kind niet wilde hebben, tot het te laat was. Toen kon ze ineens zielig doen in de media.

Tsjor heeft gelijk, wij kunnen geen conclusies trekken op basis van krantenartikel en alleen moeders verhaal dat is te weinig.

Allergisch

Tsjor: "Je kunt ook tot wanhoop gedreven worden."

voor die uitspraak ben ik allergisch. Dat legt de verantwoordelijkheid van geweld bij het slachtoffer. Niemand drijft een ander tot geweld. Die keus maak je zelf, wanhopig of niet.

Vrijspel

Wil je de ander dan vrij spel geven? Noem het anders; als gevolg van emotionele mishandeling.

Overigens heeft de vader al over zichzelf het zwaarste vonnis uitgesproken, dat zelfs in de rechtsspraak niet bestaat: het doodvonnis.

Tsjor

Ik ben het eens met tsjor, aan elk verhaal zitten twee kanten

Aldus Nana, en dat is ook vaak zo natuurlijk. Maar we weten behalve van wat er bekend is dat er vooral 1 kant als risicovol aangemerkt had moeten worden en dat is niet voldoende gebeurd. Zie de citaten van Buitenstaander. Naar mijn mening is het bespreken van dit drama niet zo zinvol. Het is gissen voor ons en iedereen duikelt over elkaar heen om te vertellen hoe het dan wel had gemoeten. Wat heeft die moeder daaraan?
Ik heb het trouwens ook eens met Stenna's allergische gevoelens over 'je kunt tot wanhoop gedreven worden'. Als je je zo voelt dan geef je je kinderen desnoods tijdelijk aan een ander tot die wanhoop weer voorbij is, maar je vermoordt ze niet. Ik weet dat het punt om die beslissing te nemen steeds uitgesteld zal worden, omdat je je kinderen bij je wilt houden, zelfs tot in de dood weten we door de verschillende drama's, maar ik heb meer respect voor iemand die de stap wel kan nemen om de kinderen uit handen te geven, dan voor iemand die ze mee de dood in sleurt. Daar is nóóit een goed excuus voor te vinden.

Vrijspel

Precies, Kaaskopje.
Wat voor kreng een moeder of echtgenote ook is, dat geeft geen vrijspel voor het gebruik van geweld. Geen vrijspel voor een dubbele moord.
Het argument van "er toe gedreven worden" door een kreng van een vrouw wordt ook door vrouwenmishandelaars vaak gebruikt, en door verkrachters (er toe gedreven door een slet van een vrouw). Het argument werd zelfs gebruikt door een man die enige jaren geleden een scheidrechter bijna dood had getrapt: was een herhaling op DWDD gister van een confrontatie van die man met zijn slachtoffer. Walgelijk, hoe hij de verantwoordelijkheid bij die scheidsrechter probeerde te leggen (ja, je floot toch echt wel heel erg oneerlijk, dat moet je toch zelf ook toegeven). Bah.
Hoe een ander zich ook gedraagt, er is er maar 1 verantwoordelijk voor de keuze tot fysiek geweld en dat is de pleger. Je trapt niet iemand dood omdat hij oneerlijk fluit, je slaat iemand niet omdat ze een kreng is en je vermoordt niemand (dan jezelf) doordat je ex het ver drijft. Daar gelaten of dat allemaal waar is of niet, dat doet er niet toe: niets van dat geeft vrijspel tot geweld. Je hebt altijd een keuze.

Tragedie

Het is vooral tragisch. Het is natuurlijk een misdaad om je kinderen om te brengen, hoe dan ook. Wraak is immoreel en hoort niet in een rechtstaat hoe gebrekkig die rechtstaat ook kan zijn. Misdaden horen via het gerecht bestraft te worden. Alleen de dader heeft zich onttrokken aan berechting in dit leven.
Toch is het ook diep menselijk. Het is Medea, die uit wanhoop en wraak tegenover Jason, die haar inruilt voor een nieuwe vrouw, haarzelf en de kinderen om het leven brengt en Jason zelfs niet meer de kans geeft ze te omarmen als ze er niet meer zijn. Maar het is ook Cassandra, die waarschuwt dat het fout af gaat lopen en ze wordt door niemand gelooft. De wanhoop dat je ziet dat het fout gaat en je kunt niets doen om het tegen te houden. En dan is er soms maar een dun laagje beschaving en diepe emoties ontketenen geweld. Het is tragisch. Maar ook een reden om naar jezelf te kijken. Hoe makkelijk zijn we zelf wraakzuchtig of bereid een ander pijn te doen. En hoe kun je mensen helpen die in zo'n wanhopige situatie met kinderen zitten? Concreet dan. Het woord 'helpen' is niet genoeg.

Rechtspraak

Maar het is ook belangrijk naar de rechtspraak te kijken. Het is zeer belangrijk om een rechtvaardige en wijze rechtspraak te hebben. Mensen gaan voor eigen rechter spelen als ze zich niet rechtvaardig behandeld voelen.

Hier een stuk in de lokale krant

Hier staat een stuk in onze lokale krant, in "spectrum"over vechtscheidingen. Ik kan het niet online vinden, maar er wordt ingesteld dat een aantal advocaten gespecialiseerd is in vechtscheidingn. Er wordt een voorbeeld aangehaald van een vrouw die hoort dat haar man wil scheiden. Deze vrouw schakelt een advocaat in die haar opdraagt om foto's te maken van de administratie, te filmen in huis. Als haar ex dit ziet wordt hij woedend wat zij dan ook filmt. Ik vond het indrukwekkend om te lezen. Afschuwelijk dat mensen aangemoedigt worden om deze strijd te voeren!

Niet alleen advocaten (lang verhaal)

Vlak de invloed van vrienden en familie niet uit! Ik snap het wel, zij hebben jarenlang machteloos toe moeten zien hoe ik midden in een heel fout huwelijk zat, maar toch...
Ik ben zelf een kleine 10 jaar geleden gescheiden. In dat huwelijk zijn verschillende bijzonder onacceptabele dingen gebeurd tot mijn emmertje vol was en ik er een streep onder zette. Ik heb de procedure gestart toen ik op een punt kwam dat er één keer teveel over me heen was gelopen en ik me realiseerde dat blijven niet echt (of eigenlijk: echt niet) in het belang van de kinderen was.
Mijn toen-nog-man stribbelde niet tegen. Ik had besloten om daar ondanks alles geen strijd van te maken of mijn gelijk te halen, omdat ik in mijn omgeving te vaak had gezien hoe dat uitpakte in een vechtscheiding waarin men maanden kon procederen om bij wijze van spreken de theelepeltjes.
Dat nóóit!
We hebben samen (nou ja, in de praktijk trok ik alleen de kar en zette hij indien nodig zijn handtekening - kenmerkend voor ons huwelijk ) de scheiding geregeld en geprobeerd dat netjes te doen.
Ik heb de scheidingsplannen al gauw verteld aan mijn omgeving en schrok van de reacties. Kom op voor je recht, kleed hem financieel maar uit, zorg ervoor dat de bankrekening geblokkeerd wordt, haal de spaarrekening leeg anders doet hij het wel, zet andere sloten op je deur (terwijl man noch ik al een nieuwe woning hadden), jij hebt recht daar te blijven met je kinderen (wat onzin was), laat hem maar lekker een stacaravan opzoeken, etcetera.
Mijn ex spoorde van geen kanten maar zou nooit gewelddadig worden. Toch werd ik gewaarschuwd voor stalken en "doorslaan". Ik moest logboeken bijhouden van elk onvertogen woord, foto's maken, noem maar op. Ook de inboedelscheiding was fout in hun ogen. Onze huisraad bestond uit oude troep en de auto kon ik niet onderhouden in die tijd, maar ik wilde wel zaken als linnengoed meenemen. Daar kwamen we keurig uit, ook al was het niet fifty fifty. Maar wat moest ik met dat gore bankstel, wat moest ik met witgoed dat er waarschijnlijk al mee ophield als je het optilde, met al die borden die me zo herinnerden aan alle maaltijden waarbij ik op mijn lip moest bijten om niet te huilen? Nee, op papier deed ik mijzelf tekort, maar in werkelijkheid was het een verlossing voor me! Maar dat konden mijn vriendinnen en familie niet snappen: jij hebt recht op de helft was voor hen hetzelfde als jij neemt de helft van de inboedel mee, al valt de koelkast op de drempel uit elkaar en is het bankstel te afgeleefd.
Nou was mijn man echt geen lieverdje, de scheiding kwam, zal ik maar zeggen, niet echt uit de lucht vallen, maar ik vond het bijzonder opdringerig en vervelend om telkens weer zo onder druk gezet te worden, want het bleef niet bij één goedbedoeld advies dat ik in de wind sloeg. Tenslotte zijn er ook kinderen in het spel en wat win je er mee? Even doorbijten, dan ben je van hem af, hield ik mezelf voor.
Vervolgens kreeg ik het verwijt dat ik over mij heen liet lopen, dat ik zo nooit van hem af zou raken (hallo, zeg, we zijn dan wel exen maar we blijven ouders!) en nog meer ellende.
Later realiseerde ik me dat de vriendinnen die mij zo opjutten, zelf een dramatisch huwelijk achter de rug hadden. Al dan niet met écht foute exen. Alles wat zij niet konden of durfden wilden ze alsnog uitvoeren - met mij als marionet en mijn ex-to-be als vervanger van hún ex. Zij zaten zelf al jaren in een strijd met alleen maar verliezers. Hoge advocaatkosten, gezeur om futiliteiten, zwartmaken, nieuwe relties saboteren, en als bonus niet zelden een paar opgroeiende kinderen die veranderden van niets-aan-de-handkinderen in probleemkinderen.

Ik ben blij dat ik mijn hoofd koel heb weten te houden, want met een ex als die van mij is het ook heel verleidelijk om je mee te laten slepen door dergelijke wraakgevoelens. Ik heb echt nare dingen meegemaakt die ik hem, eerlijk gezegd, nog steeds kwalijk neem en zowel bij de kinderen als bij mij sporen hebben nagelaten. Maar wraak, wat schiet je er mee op? Ik wens hem nog regelmatig een enkele reis maan toe, zelfs nu ik weet dat zijn gedrag "ergens vandaan kwam", maar ik heb wel mijn waardigheid gehouden, en mijn rust, en als ik uitgeknarsetand ben dank ik opnieuw onzelieveheer op mijn blote knieën dat ik nu niet meer met hem onder één dak hoef te blijven.
Ik was zo stom kinderen van hem te willen. Dan is dit de consequentie van mijn keuze. En laten we er dan maar het beste van maken.

Hoe noemde Tinus dat ooit? "Pick your battles" toch?

Ik schreef dat mijn man niet tegenstribbelde toen ik zei dat de koek op was, maar dat is niet helemaal zo. Aanvankelijk nam hij een verbaal dreigende ("als je maar niet denkt dat je...") houding aan. Vrij snel zei hij dat hij bang was dat ik hem de kinderen zou onthouden. En ik snapte waarom hij dat zei. We zagen dit namelijk bij enkele bekenden gebeuren. Toen ik hem had gezegd dat dat absoluut niet mijn bedoeling was, was het goed.