Vanaf de zijlijn : slecht huwelijk vriendin
Beste allemaal,
Ik zit in een lastig parket, of liever gezegd, mijn vriendin. Ik steun haar waar ik kan, maar ik vind het lastig haar te helpen. Ik zal het proberen uit te leggen.
Mijn vriendin heeft ruim 20 jaar geleden een man gekozen die zo uit moeders nest in haar leven is gekomen. Ze deed alles voor hem, regelde alles voor hem, verzorgde hem en dat is zo gebleven tot ruim een half jaar geleden. Het huwelijk was de laatste jaren niet rooskleurig, met veel ruzies en gemopper van zijn kant, niets was goed in zijn ogen. Het huis te rommelig, de koffie niet op tijd 's avonds, te veel geld uitgeven, verwijten over haar weekend diensten waardoor zijn weekenden verpest werden. Daarbij toont hij weinig respect voor alles wat zij doet en denkt hij voornamelijk aan zichzelf. Hij doet ook schamper over haar, haar (voormalig) werk, haar ouders, haar vrienden. Haar zelfvertrouwen is hierdoor minimaal geworden. Een knuffel, een lief woord een blik van verstandhoudig, het is er allemaal niet. Wel regelmatig sex waarbij hij aan zijn trekken komt en zij niet, nooit..
Ondanks een huwelijk in gemeenschap van goederen (met twee kinderen, jonge pubers) heeft mijn vriendin weinig. Hij, als hoofdkostwinner beheert het geld en stort een bijdrage op hun boodschappenrekening. Daarmee en met een deel van haar bescheiden inkomen moet ze zich redden en dat lukt ternauwernood. Meneer zelf rijdt een dikke auto en spaart van zijn eigen inkomen op zijn eigen spaarrekening. Vriendin heeft geen idee hoeveel geld er is.
Voorbeeld; jaren geleden heeft ze een 10 jaar oude auto gekocht waar hij haar mee 'geholpen' heeft. Onlangs biechtte ze op dat ze het bedrag hiervoor nog steeds aan hem moet terugbetalen. Ze weet niet hoe ze dit gaat doen, het is haar in de voorgaande jaren ook niet gelukt.
Of deze; als ze zijn auto eens gebruikt is het de bedoeling dat ze hem benzinegeld hiervoor geeft.
De fout van mijn vriendin is natuurlijk dat zij dit alles heeft laten gebeuren, dat ze alles sust en zichzelf wegcijfert, voor de lieve vrede. Naar buiten toe heeft ze altijd gedaan of alles leuk en prima was. Mijn vriendin is een mooie, lieve, hartelijke, vrouw die altijd klaar staat voor anderen en zo nu en dan ook echt wel aandacht van andere mannen krijgt.
Inmiddels is gebleken dat het zo niet langer kan. De afgelopen 2 jaar hebben zich stressvolle gebeurtenissen voorgedaan waardoor het huwelijk nog slechter werd en ze aan het eind van haar latijn is gekomen. Ze raakte overspannen, kreeg een dubbele longontsteking, vervolgens kreeg ze een (eerste) zware reuma aanval waarna ze in een depressie belandde. Na hier uit te zijn gekomen schoot ze door in een mani met als gevolg een opname van acht weken. Niet niks in een half jaar tijd!
Tijdens deze mani heeft ze alles wat haar in het huwelijk dwarszat gespuid en was ze heel stellig over een scheiding. Alles was bijna in kannen en kruiken toen ze zich toch weer bedacht. Dit was op het moment dat ze thuis weer langzaam de oude werd en ik haar weer terug zag vallen in de oude vertrouwde patronen. Ze kiest toch voor relatietherapie. Haar man woont tijdelijk elders maar inmiddels spreken ze weekends af en ondernemen uitjes e.d. Dit vindt ze ook fijn.
Zelf heb ik erg veel moeite met de patronen die ze in haar huwelijk heeft laten ontstaan. Die afhankelijk, onderdanigheid en het genoegen nemen met minder omdat je anders niets hebt.. Ik kan wel gillen van sommige dingen die ze me vertelt en ik heb ook steeds meer de neiging om haar man eens goed de waarheid te zeggen. En wat bezielt haar om zoveel van hem te pikken? Ik kan er echt niet bij.
Ik zie nu met lede ogen aan hoe ze in gezinstherapie zijn. Hij doet erg zijn best (voorheen alle verzoeken van haar mbt therapie genegeerd), naast zijn huwelijk heeft hij zijn baan één sportavond en that's it. Geen vrienden, nooit zelf wat ondernemen. In dat opzicht weer een totale afhankelijkheid van haar. Hun relatie zal beter worden dan het nu is, maar ik gun haar zoveel meer.
Daar komt nog bij dat ik zelf een fijn huwelijk heb en als ik mijn ervaring deel met haar, haar situatie alleen maar schrijnender lijkt. Tot nu toe heb ik me niet echt uitgelaten over de (weinige) dingen die ik zag. Ik heb niet veel met hem te maken, zij is mijn vriendin en we doen samen leuke dingen. Onze gezinnen samen werkt niet, mijn man en ik voelen ons ongemakkelijk bij hun, ergeren ons, begrijpen niet hoe je zo een huwelijk wil. En ik wilde mijn vriendin niet afvallen door het gedrag van haar man af te keuren en natuurlijk haar eigen gedrag in reactie daarop.
Nu is de zaak "geknald" en is er veel naar buiten komen. Er is nu hulp voor het gezin, het hulptraject voor vriendin loopt nog. Ik laat de 'professionals' zich hier over buigen. Voor mij is het allemaal veel te ver gegaan. Ik vind dat ze beter verdient, maar ga haar geen scheiding aanpraten. Ze heeft ook geen basis, geen werk en ziek. Ze is ook nog vrij labiel, ik zie geen vechtlust, alleen maar gelatenheid.
Ik help haar door te luisteren en erop te blijven hameren dat ze beter haar grenzen moet aangeven bij hem en dat ze bepaalde zaken kan aandragen tijdens therapie. Hij walst zo over haar heen.
Als ik meer zou doen, zou ik me bemoeien met hun huwelijk en ik heb er niet voor geleerd. In mijn ogen had ze jaren geleden met de vuist op tafel moeten slaan, maar het werd pappen en nathouden. Daar heeft ze voor gekozen. Nu is het zover dat er wel iets MOET gebeuren, voor haar kan het niet langer en natuurlijk in het belang van de kinderen.
Hoewel ik haar keuzes in feite afwijs, wil ik er wel voor haar zijn. Moeilijk! Zijn er mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt?
Alvast bedankt voor het lezen en reageren.
Groet,
Margaretha
tja
Wat een verhaal. Ik ken wel een soortgelijk geval van via via maar die vrouw spreek ik nooit.
tja, wat je zelf ook zegt: ze heeft dit zelf ook allemaal laten ontstaan en blijkbaar is ze nooit tegen hem opgestaan. Daar zal haar redenen voor gehad hebben en dat zal niet alleen zijn dat zij alleen maar lief en altruïstisch is. Dat is wellicht ook angst voor eenzaamheid of weinig durf zelf het leven aan te gaan.
Wat ik niet zo goed begrijp, is dat je haar zo lang kent, vriendinnen bent en dat er nooit over is gesproken. Ik had het toch wel voorzichtig aangekaart (want blijkbaar heeft ze dus wel over de seks met je gesproken.) Ik zou dan toch gezegd hebben joh daar moet je je sterk voor maken of zo iets.
Ik begrijp niet zo goed wat je vraag is, misschien wil je het gewoon kwijt. Het beste wat je nu voor haar kunt doen is haar steunen en als het (over een paar jaar) toch op een scheiding aankomt, meedenken hoe zij er niet bekaaid van af komt. En eigenlijk moet ze daar financieel gezien nu al rekening mee gaan houden.
Marja
Vriendschap
Een goede vriendschap herken je omdat je er voor iemand bent ook als diegene in jouw ogen (heel) verkeerde keuze maakt. Concentreer je daarop. Geef hulp als zij daar om vraagt en bied een luisterend oor. Doe vooral de gezellige dingen met haar die je nu ook doet.
Wees
Wees een vriendin en idd, zoals je zelf zegt geen therapeut.
Blijf aanwezig als ze je nodig heeft, laat regelmatig ook uit jezelf iets van je horen, vraag oprecht hoe het gaat of leidt haar juist eens af met iets gezelligs.
De rest moeten ze zelf uitvechten helaas, daar moet je niet tussen gaan zitten denk ik.
Houd van haar om de mens die ze was, is en kan zijn.
Loop met haar mee maar neem het niet over.
Eén kant
Je hoort het verhaal maar van één kant. ik vidn het aarom nogal vreemd dat jij zo stelluig opschrijft hoe het huwelijk in elkaar steekt. Het klinkt alsof je over jezelf praat.
Mijn moeder had vroeger ook een vriendin/college met ene rijke vent. Die verteld ook soortgelijke verhalen. Als haar vriendinenn raden haar aan om te scheiden. Verhalen dat ze een dure auto cadeau had gekregen, amar die an een paar maanden in mocht leveren omdat ze manlief had teleurgesteld (een keer 15 minuten te laat thuis).
Totdat iemand eens een keer sprak met een autodealer. Die hoorde dat verhaal over die dure auto end ie vrouw en was hoogst verbaasd. Die auto was inderdaad teruggekomen. Vrouwlief had hem zelf uitgezocht, was zelf meerdere keren teruggeweest met problemen en had hem utieindelijk maar ingeruild voor een veel eenvoudiger modelletje waar ze zich vertrouwder mee voelde.DAt verhaal van ahar leek hem bijzonder ongeloofwaardig. Ook kennsien vand e kidneren herkende helemaal nisk van al die verhalen.
Ik vind dus dat je wat al te makkelijk utigaat van de verhalen van jouw vriendin en ahar wel heel mkkelijk wegzet als zielig slachtoffer van een beul van een man.
Klinkt als een
Albana verhaal 
Karen
Ik kan me helemaal vinden in de reactive van Karen.
Momenteel zit ik in een relatie waarvan ik heel goed weet dat je vanaf de kantlijn wellicht zou zeggen 'meid trek de stekker er toch uit en trek je eigen plan'.
De praktijk is echter niet zo zwart wit en dus bevind ik me (nog) een het grote grijze schemergebied tussen doorgaan en stoppen met de relatie.
Van mijn vrienden verwacht ik dat ze een luisterend oor bieden. Vragen hoe het er mee gaat en me af en toe een spiegel voorhouden. Zonder te oordelen, zonder mij te vertellen hoe verschrikkelijk 'stom' zij sommige keuzes van mij ongetwijfeld soms vinden. Wees gerust ik weet zelf ook best wel waar mijn 'fouten' zitten daar hoeft een ander mij niet op te wijzen.
Oprechte interesse tonen en hoogstens eens aangeven dat jij het misschien anders aan zou pakken zou voldoende moeten zijn. Zorg dat je een vriendin bent. That's it.
Reactie
Bedankt voor de reacties.
Marja, ze kiest er inderdaad voor, heeft ze steeds gedaan. Het is wat haar vertrouwd is en veiligheid biedt. Het werd wel eens aangekaart in onze gesprekken maar het werd ook snel weer goed gepraat. Ik merk dat ze het moeilijk vindt om toe te geven dat het niet goed is. Ze vermijdt het onderwerp liever en verschuilt zich achter een façade. Toegeven dat het niet goed zit impliceert ook een noodzaak te veranderen en dat zit er vanuit haar momenteel niet in.
Karen, Anno en Even niet, ik zal inderdaad zonder te oordelen een steun en toeverlaat zijn. Het gevoel van 'op haar willen passen' is er wel heel sterk, maar ze moet haar eigen leven leiden. De kans dat er uiteindelijk niets verandert is wel erg groot. Dat zal niet veel goeds doen voor haar gesteldheid.
Mark74, in jouw reactie herken ik niets. Het gaat niet over mijzelf. En Pff, ook niet over Albana.
Bedankt zover.
Bedankt.
Een weg eruit bieden
Iemand maakt zelf de keuze en daar kun je weinig aan doen, het is ook niet goed om je daar echt mee te bemoeien. Wel kun je, als ze weer eens klaagt, aangeven, dat je er altijd zult zijn voor het moment waarop ze besluit om eruit te stappen. Zo konkreet mogelijk aangeven: wat kun je dan (in een acute fase) bieden: onderdak, telefonisch kontakt etc. en wat kan ze zelf doen: zorg dat je je pinpas en ID altijd bij je hebt, geld sparen (hoe moeilijk ook), eigen rekening openen, kinderbijslag op eigen rekening etc. etc. En reëel aangeven waar de problemen komen: huisvesting met name, achterhalen van zijn bezittingen die voor de helft van haar zijn etc. Je kunt ook bespreken wat het eventueel op zou leveren als ze de politie zou bellen als de situatie escaleert: het kan zijn dat hij dan het huis moet verlaten en zij kan blijven wonen (voorlopig).
Als je eenmaal zo met haar wat ontsnappingsmogelijkheden hebt doorgesproken moet je er geen woord meer aan vuil maken: zij kiest het moment.
Tsjor
