van gebrek aan intimiteit naar ontrouw naar einde huwelijk
Ik heb al langere tijd meegelezen bij het draadje verder na ontrouw. Had toch het gevoel een nieuw draadje te moeten beginnen en heb veel behoefte aan tips en adviezen van mensen die iets soortgelijks als ik meemaken of meegemaakt hebben. Ik zal beginnen met mijn verhaal en hoop dat jullie niet afhaken door de lengte ervan. Zal hoe dan ook zo beknopt en helder mogelijk proberen te zijn.
Ik ben al een hele tijd ( 20+ jaren) getrouwd en we hebben twee schatten van kinderen die beide puberleeftijd hebben. Ik heb ons huwelijk altijd als heel goed ervaren en in ieder geval de moeite waard ervaren. Tot zo'n zeven jaar geleden was er eigenlijk niet echt iets aan de hand en verliep alles op rolletjes. In mijn ogen dan, want dat is natuurlijk niet helemaal waar. Was dat wel het geval geweest, dan zouden de problemen die zeven jaar geleden zijn ontstaan er niet zijn geweest.
Zeven jaar geleden gingen we als gezin op vakantie. Tijdens die vakantie begon mijn man ineens een gesprek met mij over ons huwelijk. Hij vroeg hoe ik nu vond dat het met ons ging. In mijn ogen ging het prima met ons. We hadden het financieel wat zwaar ( gevolg van de kredietcisis) maar buiten dat hadden we het wat mij betreft fantastisch samen. Nou daar was mijn man het dus niet mee eens. Hij vroeg zich af of wij wel samen verder moesten, want hij had het gevoel dat ik niets om hem gaf. Gebrek aan seks bleek de boosdoener. Hij had gelijk. Er was inderdaad heel weinig seks tussen ons en dat lag voornamelijk aan mij. Mijn behoefte aan seks lag al jaren veel lager dan zijn behoefte. Hij heeft mij daar een keer eerder op aangesproken, ongeveer n half jaar voor die vakantie en naar aanleiding daarvan heb ik een therapeut bezocht. Ik had toen het gevoel dat ik niet zoveel aan die therapeut had en besloot er mee te stoppen en gewoon vaker seks te hebben met mijn man. Dat hielp wel enigszins en ik denk dat we vanaf dat moment gemiddeld een maal per week seks hadden. Mijn man was er ook niet meer op terug gekomen. In mijn ogen was dat probleem dus getackeld en was er geen vuiltje aan de lucht binnen onze relatie. Zijn aanklacht kwam dan ook als donderslag bij heldere hemel voor mij. Afijn, veel gepraat een lange brief gestuurd aan manlief waarin ik oplossingen aandroeg en aangaf dat ik bereid was om aan zowel de kleine als grote intimiteit te werken, hem overtuigd dat we zoveel moois hadden samen dat we hier toch uit moesten komen etc. etc. Ook gevraagd of er wellicht iemand anders was. Maar nee dat was niet zo, zei hij. Conclusie was uiteindelijk dat hij ervoor wilde gaan en dat ik eraan zou gaan werken.
Een aantal weken na die vakantie, weer thuis, ontdekte ik bij toeval ( of zei iets in mij toch dat er iets niet pluis was en ging ik daarom op onderzoek uit?) via zijn ipad in messenger berichtjes tussen hem en onze oppas aan huis waarin hartjes en kusjes gedeeld werden. Verder niets waaruit ik op kon maken dat er daadwerkelijk meer tussen hen was, maar toch, voor mij voldoende om volledig van slag te raken en gevaar te zien. Ik heb hem daarmee geconfronteerd en in plaats van excuses liep dit uit op grote ruzie en verwijten naar mijn kant dat ik tijdens de vakantie had gezegd aan onze relatie te gaan werken maar daar niets mee deed en dat hij zo niet verder wilde. Dat ik ook zomaar met die therapie was gestopt en dat hij er nu achter was dat anderen hem wel wilden, alleen ik kennelijk niet. Eigenlijk trok hij min of meer de stekker eruit. Ik was totaal flabbergasted. Heb er vervolgens heel hard aan gewerkt en getrokken om dat niet het einde van ons huwelijk te laten zijn. Oppas direct ontslagen en relatietherapie voorgesteld, blijven aandringen op huwelijk nog een kans geven. Dat lukte uiteindelijk. Ontdekte ondertussen ook dat hij met nog andere vrouwen dan de oppas chatte en aandacht zocht, maar dat leidde niet tot daadwerkelijke afspraakjes. Relatietherapie kwam er en daar kwam ook aan bod dat hij het er erg moeilijk mee had dat we weinig seks hadden en dat het initiatief daartoe altijd van hem moest komen. De therapeut stelde hem toen de vraag waarom dat zo erg was dat het initiatief van hem uit moest komen. Die vraag heeft blijkbaar geholpen. Het kwam echt weer helemaal goed tussen ons.
Ik heb vanaf die tijd geprobeerd vaker het initiatief te nemen, wat lange tijd ook lukte, maar op den duur ook weer wat afnam. Dat leek geen probleem te zijn, hij nam gewoon het initiatief en dat leek prima. Tot eind 2017/begin 2018. Toen begon de hele ellende opnieuw. Manlief knoopte opnieuw een gesprek met mij aan over ons seksleven. Verder was alles in orde, ik was fantastisch, maar in zijn ogen was dat seksleven nog steeds niet goed. We hadden volgens hem vrijwel geen seks en het initiatief moest altijd maar weer van hem uitkomen. Hij wilde meer, hij wilde langere seks, hij wilde experimenteren etc. Het was zelfs zo erg voor hem, zei hij, dat hij erectieproblemen kreeg. Hij vond dat we weer in relatietherapie moesten gaan. Ik werd toen ontzettend kwaad. Ik was het zo niet met hem eens. Ik was sinds het debacle vijf jaar daarvoor zo oplettend geworden omtrent het aantal keren seks per week en wist zeker dat we gemiddeld twee maal per week seks hadden. Op het moment dat hij het gesprek aanknoopte was dat twee weken niet zo, maar dat kwam omdat ik een flinke griep had. Ik heb hem toen naar het hoofd geslingerd dat hij zelf maar eens moest gaan nadenken over wat hij mij nu verweet en dat ik mij afvroeg of er überhaupt vrouwen bestonden waarbij hij zou kunnen krijgen wat hij verlangde. Heb ook gevraagd of er iemand anders was wellicht. In mijn ogen waren we immers helemaal prima met elkaar en hadden we het echt fijn samen. Ik begreep gewoon echt niet waar zijn klachten nu vandaan kwamen. We hadden het nog steeds financieel zwaarder, maar dat hadden we al jaren samen het hoofd weten te bieden en ook dat grote probleem uit 2013 was toch opgelost? Ik begreep het gewoon echt niet, er moest wel iemand anders zijn, waarom kwam hij anders nu met deze klachten. Maar er was niemand anders, hij was gewoon ongelukkig met mij vanwege ons, in zijn ogen gebrekkige, seksleven. We spraken af beiden nog na te denken.
Ik deed vervolgens mijn best. Probeerde weer meer initiatief te tonen tot seks. Kocht een nieuw lingeriesetje en stuurde hem daarvan een foto. Op die foto kreeg ik geen respons. Ik voelde steeds meer verwijdering. Wat ik ook deed, niets hielp. Het uitblijven van zijn reactie op die foto maakte dat ik hem daar op aangesproken heb. Dat was drie weken na het "gesprek". Hij maakte mij duidelijk dat het over was voor hem. Zijn gevoel voor mij was helemaal weg. Hij vond het heel erg, maar hij wilde niet meer met mij verder. Ik was lamgeslagen. Vroeg opnieuw of er een ander was, maar dat was niet zo benadrukte hij. Ik heb gepraat als Brugman, probeerde hem te bewegen om er toch aan te werken. We spraken af dat we nog de geplande wintervakantie zouden doen, en daarna zou hij definitief beslissen. Ik voelde mij zoooo machteloos, maar bleef werken, hopen, alles doen om hem in te laten zien dat we iets moois hadden samen dat nu niet weggegooid mocht worden. Het mocht niet baten, ik bleef de verwijdering voelen. Hoewel de vakantie best fijn was samen, bleef dat gevoel van verwijdering. Hij zei mij bij terugkomst van de vakantie echter niet dat hij niet samen verder wilde. Ik vroeg er niet meer naar, bang voor het antwoord. Vanwege de blijvende verwijdering en het feit dat hij zijn telefoon geen moment uit het oog verloor, bleef echter het gevoel dat er een ander was aan mij knagen. Een dag terug van vakantie besloot ik aan het eind van mijn werkdag toch maar eens zijn messenger te checken. Ik weet het, dat was niet netjes van mij, maar goed ik deed het toch. Wat ik daar aantrof brak mijn hart in duizend stukken. Ik vond chatberichten met een andere vrouw. Er was dus toch een ander. Ik zocht uit waar zij elkaar van kenden en vond uit dat zij pas drie maanden daarvoor bevriend waren geworden op facebook. Op de avond dat hij opstap was geweest met vrienden. Ik vond uit dat hij met die dame was gaan lunchen een week na de gesloten vriendschap op facebook. Ik ben naar huis gegaan, heb niets gezegd. Ben twee dagen zijn messenger blijven volgen en zag dat zij continue met elkaar aan het chatten waren, dat hij bij haar ging eten, terwijl hij zogenaamd een vergadering had... Na twee dagen heb ik hem geconfronteerd. Ik heb hem niet gezegd dat ik de facebook berichten had gezien, maar gezegd dat iemand hem met haar gezien had. Hij bekende vervolgens, maar gaf ook aan dat hij gevoelens voor die vrouw had en dat zijn gevoel voor mij weg was.
Normaal ben ik zo sterk, maar ik kreeg het niet voor elkaar om hem eruit te zetten. Ik ben blijven knokken voor ons huwelijk en hij heeft vervolgens ervoor gekozen om met mij te werken aan ons huwelijk. Wederom met succes. Het contact met haar werd verbroken. Hij had er volgens mij best even moeite mee, maar al vrij snel bleek zij uit zijn hart verdwenen. De seks tussen ons werd weer beter. Ik nam vaker het initiatief, maar nog steeds meestal hij. Ik bleef ervoor waken dat we gemiddeld twee maal per week seks hadden en zeker niet minder dan een maal per week. Alles ging weer fantastisch.
Tot vorige week. Hij kwam opnieuw met de vraag: hoe vind je nu dat het met ons gaat? Want hij vond dat het toch nog steeds op seksueel gebied niet ging zoals het zou moeten en hij wist niet of hij wel nog twintig jaar zo verder wilde. Het was alsof er een bom afging. Ik was totaal verdoofd. Opnieuw was daar de klacht over het initiatief nemen. Daarnaast legde hij nog de klacht neer dat we niet zoveel gemeenschappelijks meer hadden. De klacht over het initiatief pareerde ik met de vraag die de therapeut destijds stelde: Is dat dan zo erg? De klacht over niets gemeenschappelijks heb ik gepareerd met dat we juist meer samendeden dan menig stel. Ik vroeg wat hij daar dan mee bedoelde. Hij gaf als voorbeeld dat hij graag dingen aan het huis en tuin deed en dat ik me daar niet mee bemoeide. ik heb hem gezegd: maar dat wist je toch ons hele huwelijk al? Zo heeft ieder toch ook zijn eigen interesses. ik doe toch ook dingen waar jij niets mee hebt. Ik toon toch wel interesse? Ik doe alleen niet mee. Daar heeft hij dan geen antwoord op. Hij zegt dat hij er al heel lang mee rondliep en steeds het goede moment niet vond om er over te beginnen, maar dat hij niet wilde dat het weer zou gaan als in 2018, het vreemdgaan.
Wanneer ik dan concludeer dat dus het grootste probleem het gebrek aan initiatief nemen tot seks van mijn kant is, zegt hij eigenlijk dat dat klopt, maar dat hij ook niet als een seksmaniak wil overkomen. Met andere woorden, hij zoekt naar problemen die er niet zijn, om zijn aandeel in het echte probleem te verdoezelen.
Er gaat nu van alles door mij heen. Is er weer een ander? Het lijkt er niet op dit keer, maar iets blijft aan mij knagen dat het gewoon niet anders kan, dan dat er wel iemand anders is. Zo zit hij gewoon in elkaar, geen oude schoen weggooien voordat er nieuwe zijn.... Of is hij oprecht? Schuift hij nu de stress die hij ervaart af op mij? Hij heeft het op dit moment enorm druk met werk, ervaart daar veel stress door, ook stress door sociale verplichtingen en familieverplichtingen. Voelt hij zich daardoor niet happy en wil hij dat niet zien en gooit hij het daarom op het huwelijk? Heeft hij seks nodig om met de stress te kunnen omgaan? Hij geeft aan dat hij zich niet aantrekkelijk voelt doordat ik niet het initiatief tot seks neem en dat hij daar ontzettend onzeker van wordt. Ontleent hij nu zijn gevoel aan eigenwaarde aan de hoeveelheid seks die hij met mij heeft? Riekt dit naar een seksverslaving? Is het een midlifecrisis die nu al zeven jaar duurt? Kunnen we dit nog overleven? Wil ik dat?
Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben er op dit moment van overtuigd dat het probleem voornamelijk bij hemzelf ligt, maar dat hij dat onmogelijk kan inzien. Ik heb echt het gevoel dat ik alles aan mijn aandeel in de problematiek heb gedaan en vraag me af of hij meer van mij kan verlangen dan ik al deed/doe. Ik hou van hem, we hebben het zo leuk samen eigenlijk. Ik snap het niet. Hoe moet dit nu goedkomen?
Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt/meemaakt? Of iemand gewoon ideeën hierover?
lastig
Heb niet alles in detail gelezen daarvoor was het me allemaal iets te lang, maar de strekking van het verhaal is me wel duidelijk denk ik.
Persoonlijk denk ik dat het heel lastig gaat worden dit nog op de rit te krijgen. Wil niet zeggen dat het onmogelijk is, maar dit vergt wel echt heel wat werk, zeker als er al 7 jaar iets suddert. Het voelt voor mij ook, maar ik kan niet in jouw mans hoofd kijken noch in het jouwe, maar ik moet dit doen obv jouw verhaal, alsof jullie op elkaar zitten te wachten om een “echte” reden te hebben om uit elkaar te gaan. Je man wellicht iets meer dan jij.
Het lijkt nl dat jullie frequentie van de daad bijhouden en elkaar daar op afrekenen ipv dat jullie je wederzijds afvragen of je je nog geliefd, gewaardeerd en veilig voelt. Hij beschuldigd jou en jij bent er inmiddels van overtuigd dat het volledig bij hem ligt, daar zit zo te lezen van beide kanten geen hand in eigen boezem in en dus geen punt waar je elkaar kan tegemoet komen en toenadering kan zoeken.
Zonder 200% inzet van beide kanten en een 200% zeker weten en na elkaar uitgesproken te hebben nog heel veel van elkaar te houden als partners , niet als vrienden, zou ik obv je openingspost dit erg zwaar inschatten. Tips heb ik niet. Mijn ex en ik hebben voor de verwijten al huilend na elkaar uitgesproken dat we elkaar te kort zouden doen als we zouden blijven en hebben elkaar in liefde los gelaten , nog steeds is hij een van mijn beste vrienden en zijn nieuwe vrouw hoort daar inmiddels ook bij, wij hadden helaas geen kinderen dus hoefden geen contact te houden, maar hebben dit nog wel steeds, met wederzijdse partners.
Seks
is inderdaad een belangrijk onderdeel van de relaties. In de meeste relaties althans. En er zijn volgens mij geen stellen die helemaal precies dezelfde behoefte op dezelfde momenten hebben. Daar moet je mee om kunnen gaan. Meestal gaat dat redelijk vanzelf, soms heeft een van de partner of hebben beide partners daar moeite mee. Dat lijkt bij jullie het geval. Jij bent destijds naar een therapeut geweest, maar ik zou denken dat het meer had opgeleverd als jullie samen een therapeut hadden bezocht. Want jullie hadden moeten leren meer naar elkaar toe te groeien, lijkt mij.
In ieder geval ligt naar mijn idee de nadruk en de focus nu veel te veel op die seks. Die daardoor alle spontaniteit en ongedwongenheid kwijt is, dus sowieso niet oplevert wat je ervan hoopt, namelijk intieme verbondenheid tussen de partners.
Je schrijft dat jullie relatietherapie hebben gehad, maar in je verhaal komt alleen het stukje seks aan bod. Hebben jullie in die therapie nog handvatten gekregen voor de rest van de relatie? Om op alle vlakken de intimiteit te vergroten? De overeenkomsten tussen jullie te vinden in plaats van de verschillen? Dat hij onzeker wordt doordat jij geen initiatief neemt, daar kun je van alles van vinden, maar ik snap het wel. Zeker omdat er binnen jullie relatie een vergrootglas op die seks gericht is. Het is een teken dat hij zich op dat vlak niet veilig voelt in jullie relatie. Jullie voelen je allebei niet veilig (genoeg) bij elkaar. Ben het wat dat betreft helemaal eens met Franka. Na zoveel jaar trubbels wordt het wel heel hard werken van beide kanten om er echt nog iets van te maken. Ik vraag me af of het, als je al bijna 1/3 van je tijd samen twijfelt, nog wel wat kan worden. Dan moet je allebei wel heel erg bereid zijn om er alles aan te doen. Van jou geloof ik dat wel, dat heb je ook al gedaan natuurlijk, maar van hem niet zo. Om uit te vinden of er nog een kans is dat het goed komt, kan ik je aanraden om samen het boek Houd me vast van Sue Johnson te lezen. Als je daarmee stappen kunt zetten, jullie duivelse dansen (term uit het boek) kunt ontdekken en kunt ontrafelen is er misschien nog hoop.
Maar heel eerlijk gezegd verwacht ik niet dat hij er nog energie in wil steken. In dat geval raad ik je aan voor jezelf een coach te zoeken. Zorg dat je sterk genoeg wordt om zonder hem gelukkig te worden. En ga dan pro-actief aan de slag met de scheiding. Laat maar zien dat jij zeker wel initiatief kunt nemen!
Wat doet hij eigenlijk om het leuk te maken?
Je man voelt zich bij herhaling ontevreden en onvoldaan in zijn leven en het enige wat hij lijkt te kunnen verzinnen is iedere keer opnieuw jeremiëren dat jij hem niet genoeg opwindende seks geeft. Zo komt het op basis van wat jij hier vertelt in ieder geval op mij over. Eerlijk gezegd heb ik je verhaal met stijgende ergernis gelezen: eruit met die dweil. Seks staat volgens mij voor levenslust en kennelijk lukt het hem niet meer goed om ervan te genieten. Zodanig zelfs dat hij denkt dat jullie te weinig seks hebben. Maar ik denk dus niet dat het in de kwantiteit zit. Hij moet zichzelf eens in de spiegel aankijken en zichzelf afvragen wat hij eigenlijk zelf doet om zichzelf weer levend te krijgen. In plaats van iedere keer weer zijn vrouw aan het werk te zetten als hij inkakt. Echt: houd op met hard werken om het hem naar de zin te maken en richt je maar wat meer op je eigen plezier en waar jij zin in hebt. En dan maar zien of hij uit zijn verongelijkte klaagstandje komt en iets positiefs gaat bijdragen. Als hij dat niet doet en vertrekt ‘omdat jij hem niet meer genoeg geeft’: good riddens. Anders gaat dit patroon zich waarschijnlijk eindeloos herhalen.
Tjeetje
Wat heb jij al veel energie gestopt in deze relatie en waarvoor: om hem eigenlijk te plezieren?
Je man valt steeds terug in patroon van ik wil meer sex en meer van jouw kant want anders....
Mijn belangrijkste vraag aan jou is: heb jij zelf wel (harde) grenzen gesteld. Je lijkt grenzeloos geworden. Want je man gaat keer op keer het flirt/vreemdgaan pad op. Is dat voor jou acceptabel? Ik kreeg het advies om grenzen te stellen, deze te communiceren èn consequenties te vertellen. Bijv: als ik je nog een keer betrapt op... Dan is onze relatie voorbij.
Het leest of jij vooral steeds aan de bak 'moet'. En dat doe je ook. Keer op keer.
Wanneer is het genoeg?
En Inderdaad zoals hierboven staat: wat doet hij zelf dan? Behalve jouw commentaar geven en meer willen?
Sterkte!
Ja
Ik ben het eens met schrijfsters hierboven: het lijkt wel of je verlamd bent doordat je maar bent blijven proberen en geen grenzen gesteld hebt toen eerder bleek dat hij vreemd ging.
Je hebt hem zo geloofd in zijn verhaal dat jij het probleem was, dat je nu nog steeds niet uit die rol kan stappen. Geniet je eigenlijk wel van de seks? Of doe je het om je huwelijk te redden?
Is hij misschien op andere gebieden leuk? Gezellig of grappig of een schat van een vader? Want zoals ik het nu lees is het gewoon niet zo'n lieve, zorgzame man.
Deels eens deels oneens
Eens met Franka en pennestreek dat na 7 jaar troubles het hard werken wordt, dat kan alleen als jullie er allebei voor gaan.
De overige reacties, hoe terecht mischien ook (of niet want we lezen ts kant van het verhaal) die zouden er dan niet toe moeten doen. Als je er allebei (2 is wel noodzakelijk, alleen redt je het niet) voor wilt gaan, dan moet je per Nu vooruit. Ja elkaar je gevoelens vertellen is noodzakelijk, maar dan moet je wel de ander zijn /haar gevoel voor waar aannemen en erkennen. In mijn optiek moet er dan gestopt worden met verhaal halen inzake "wie de grootste schuld heeft aan hoe het zover heeft kunnen komen" waar 2 vechten hebben 2 schuld. Anders blijf je in vechtstand en de ik wil gelijk stand staan. We weten niet of hij het niet geprobeerd heeft. We weten niet of ze Elkaar begrepen gezien hebben in hun pogingen. Ik kan me nl niet voorstellen dat als iemand niets wil proberen of geen moeite doet (de man volgens dit topic) dat je dan 7 jaar ontevreden blijft hangen.
Ik vermoed dat beide het op eigen manier geprobeerd hebben, maar zich niet (volledig) veilig (meer) hebben gevoeld en de verwijdering bij elke poging /afwijzing /aanspreken groter is geworden.
TS Zijn de kleine dingen wel gezien of voor vanzelfsprekend genomen. Sex is belangrijk, maar in een goede relatie geen struikelblok als het even niet loopt.
We lezen hier nu natuurlijk alle frustratie omtrent dit onderwerp en de terechte boosheid ivm vreemdgaan. Echter voor het vreemdgaan zat er al ruim 6 jaar frustratie op de lijn ivm de sex, hoe is dat ontstaan. Hij vraagt je hoe je het vind gaan, hij loopt dus niet weg voor problemen (zo interpreteer ik dat) hij heeft aangegeven da jullie niet veel samen doen. Dan komt er op zo'n moment wellicht een knullig voorbeeld, maar is er behalve naar wat de een wel leuk vind en de ander niet, gekeken naar wat jullie beide zouden willen kunnen doen, samen. Fietsen, sporten, naar de bioscoop, theater, museum, wandelen.
De belangrijkste vragen zijn, wil jij nog verder? Wil hij nog verder? Zijn jullie beide bereid je eigen aandeel te proberen te zien, te stoppen met schuldige aanwijzen (hulp is geen overbodige luxe hierin denk ik) en er 100% voor te gaan.
Want het zal heel lastig worden.
Overigens vind ik het erg naar voor je dat je je nu zo rot voelt het is echt niet makkelijk.
Sterkte
Dankjewel voor jullie reacties
Dat is hoe dan ook helpend. Ik ben vooral op zoek naar nieuwe inzichten en toetsing van mijn eigen inzichten.
@Franka:
Je schrijft dat het voelt alsof ik en mijn man beiden zitten te wachten op een echte reden om uit elkaar te gaan. Daar herken ik mij echter helemaal niet in. Ik zoek juist naar een oplossing om niet uit elkaar te gaan. Ik heb de afgelopen zeven jaar echt mijn best gedaan om aan zijn wensen tegemoet te komen, althans voor zover ik ze juist heb kunnen interpreteren. Het is ook niet zo dat we de aantallen keren seks bij elkaar onder de neus wrijven. Ik heb alleen zelf mijn best gedaan en min of meer geteld om minimaal een maal per week seks te hebben met hem om te voorkomen dat hij opnieuw ontevreden zou worden. Het is niet zo dat hij heeft gezegd het moet zoveel keer per week. Dat tellen was mijn eigen invulling om problemen zoveel mogelijk op te lossen. Dat is voor hem kennelijk niet genoeg. Wat mij betreft is er helemaal geen reden om uit elkaar te gaan en hebben we het echt op alle vlakken heel goed met elkaar. Ik wil daar echt wel 200% voor geven - mits ik daar zelf niet ongelukkig van word - maar ik weet gewoon niet meer wat die 200% dan zou moeten zijn, behalve vaker het initiatief nemen. Ik vraag mij oprecht af of dat dan wel voldoende voor hem is. Ik kan me maar niet aan de indruk onttrekken dat hij gewoon ontevreden is over zichzelf en zijn stress niet kan handelen en daarvoor de oorzaak bij mij zoekt. Temeer omdat ik de afgelopen zeven jaar, en ook nu, steeds opnieuw de hand in eigen boezem heb gestoken door mij in te zetten op meer seks.
@ Pennestreek:
Ja de nadruk ligt op seks. Dat komt denk ik omdat dat steeds opnieuw zijn klacht is, wat ik ook doe. Natuurlijk zou ik iedere dag mezelf aan kunnen bieden en het initiatief nemen, maar ik heb me ingezet op meer seks, maar wel in een frequentie die voor mij ook aanvaardbaar is. Verbondenheid op alle andere vlakken is er in mijn ogen echt wel en bovendien heel sterk! We tonen beiden veel interesse voor elkaars werk, voor de kinderen, voor elkaars hobby. Zijn klacht dat ik niet meedoe met werken aan huis en tuin vond ik onrechtvaardig omdat ik weldegelijk met hem daarover praat, maar enkel de feitelijke werkzaamheden niet graag uitvoer. Ik lees graag, zou het leuk vinden als hij ook leest, kunnen we over die boeken praten, maar dat doet hij ook niet. dat verlang ik ook niet van hem, want ieder moet natuurlijk ook zijn eigen hobby's en interesses kunnen hebben. In de relatietherapie die we in 2013 hebben gehad, bleek ook dat seks en de waardering van intimiteit op dat vlak ( grote intimiteit) de enige echte klacht was en dat hij voor het overige eigenlijk dol op me was. we hebben een aantal gesprekken samen gehad bij de therapeut en vervolgens wilde de therapeut graag met hem alleen verder, niet met mij. Dat heeft hij nog een tijdje gedaan. Het bracht veel goeds, dacht ik. Echter niet voor lang, zoals in 2018 bleek. Ik zou hem zo graag duidelijk maken dat we zoveel goeds samen hebben en dat hij dat lijkt te vergeten of dat van ondergeschikt belang vindt. Maar het lukt me niet. Ik twijfel niet, hij wel en ik ben blijkbaar niet in staat die twijfel weg te nemen. Voor kortere tijd ja, maar uiteindelijk steekt die twijfel bij hem dus steeds opnieuw de kop op. Nadat hij de bom vorige week neerlegde spraken we af er het weekend over na te denken en dan op zondag opnieuw te praten. Het werd zondag, we hadden een fijne dag. Hij begon het gesprek niet. Ik ben uiteindelijk het gesprek maar begonnen en vroeg of hij nog nagedacht had. Hij zei niet echt. Ik weet het gewoon nog niet zei hij. Ik heb in ons laatste gesprek gezegd: Wat ik graag van jou wil horen is dat je er aan wilt werken om het beter te maken voor ons en dat we er dan vanuit gaan dat dat lukt. Lukt het gaandeweg niet, dan zien we dat dan wel. Toen heeft hij aangegeven dat te willen doen. Ik heb sindsdien tweemaal het initiatief tot seks genomen, hij een maal. Dat is dan ook goed en fijn. Maar verder zie ik van zijn kant eigenlijk niets. Ik weet dat ik ook gelukkig kan worden zonder hem. Ik ben van nature sterk en veerkrachtig. Maar ik wil helemaal niet zonder hem, omdat we eigenlijk zoooo veeel moois en gemeenschappelijks hebben samen.
@Jo Hanna:
Jij verwoordt precies mijn gevoel wanneer de kwaadheid de overhand neemt.Waarom gaat hij gvd niet op zoek naar de werkelijke reden van zijn eigen ontevredenheid? Wat doet hij inderdaad zelf? Wat hij doet is op zijn manier vragen om seks, door aan me te gaan zitten, door bepaalde opmerkingen te maken etc. Daar ga ik dan naar zijn zin niet vaak genoeg op in, blijkbaar. Hij neemt op die manier overigens zo vaak het initiatief dat ik voor mijn gevoel niet eens de kans meer krijg om initiatief te nemen. Maar hij vraagt zich niet af: waarom heb ik hier niet genoeg aan? Waarom ben ik nu echt zo ontevreden. Het ligt wellicht ook een beetje in zijn aard om voor alles de schuld bij een ander te leggen. Wanneer hij bijvoorbeeld over iets struikelt, ligt het altijd aan degene die het object waarover hij struikelde daar heeft achtergelaten en nooit aan het feit dat hij zelf niet uitkeek. De vrouw die ik normaliter ben, sterk en direct, roept inderdaad: Ben ik niet genoeg voor je, dan bekijk het maar. Maar dat is toch makkelijker gezegd dan gedaan. Voor mij hebben wij namelijk zoveel goeds samen, dat wil ik niet zomaar weggooien. Maar bij mij leeft inderdaad de angst van eindeloze herhaling met verlies aan het eind. Ik las over midlife crisis en dacht dit past precies. Lees ik dat zo'n crisis tot wel 10 jaar kan duren. Drie jaar nog denk ik dan. Overleven we dat als ik er hard genoeg aan trek?
@ An:
Ik heb wel harde grenzen gesteld. Ik heb na 2018 heel duidelijk aangegeven dat vreemdgaan niet meer moet gebeuren. Gaat hij nu weer vreemd, of zoekt hij de aandacht weer bij anderen, dan ben ik er klaar mee. Dan kan ik voor mezelf niet meer verantwoorden weer te vergeten en weer te vechten. Het lijkt er echter op dat hij dit keer aan de bel trekt vóórdat het zover is. Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. En op basis van de voorgeschiedenis blijft het aan mij knagen. Vorige keer kwam je ook pas nadat je al met anderen bezig was. Hoe dan ook, dat is nog steeds mijn harde grens. Ook ik heb het gevoel dat hij vooral van mij verwacht dat ik het oplos en daar worstel ik ook zo mee. Hoe krijg ik hem aan het verstand dat hij zelf ook iets moet ondernemen. iets anders dan enkel de bom neerleggen en vervolgens wachten of ik hem ontmantel?Ik durf hem niet meer echt te vragen naar hoe hij zelf vindt dat hij met stress omgaat en of hij misschien niet gewoon ontevreden is over andere zaken in zijn leven en ten onrechte de oorzaak in ons zoekt. Ik ben verbaal veel sterker dan hem. Hij heeft dan al snel het gevoel dat ik hem klem zet. en dat doe ik misschien ook wel een beetje als ik het gesprek aanga. Ik ben sterk geneigd om in zo'n gesprek naar bepaalde conclusies toe te werken. Met andere woorden: ik weet al welk antwoord ik wil horen en werk daar in mijn vraagstelling naartoe. Ik probeer dat niet te doen. Vragen te stellen zoals: Wat heb je dan van mij nodig? Wat kan jij zelf doen? Wil je daar eens over nadenken. Maar ook dan heb ik het gevoel tegen boom te praten. Het kwartje valt dan niet, zeg maar...
@ Mari:
Dat is het gekke. ik heb wel grenzen gesteld,maar ik heb hem ook over die grenzen heen laten gaan. Ik heb best moeite met het feit dat ik hem zoveel kansen geef, maar daar staat tegenover dat we in mijn ogen een prachtrelatie hadden die de moeite waard was om die dingen te vergeten en samen verder te gaan. Hij is wel degelijk een lieve en zorgzame man. Op alle andere vlakken, huishouden, kinderen, er voor mij zijn wanneer ik dat nodig heb, dingen voor me doen etc. heb ik echt helemaal niets te klagen. Iedereen heeft natuurlijk wel eens iets te klagen, maar dan heb ik het over kleine ergernissen die van ondergeschikt belang zijn en waar je nu eenmaal mee moet leren leven. Juist daarom ben ik op alle fronten bereid om zijn klacht serieus te nemen. Maar het lijkt nu vechten tegen de bierkaai. En ja, ik geniet wel van de seks. Ik heb alleen andere behoeften dan hij. Niet zo vaak, niet altijd zo lang en af en toe experimenteren is prima, maar dat hoeft voor mij niet elke maand. Ik vind het moeilijk te aanvaarden dat hij op die punten blijkbaar geen water bij de wijn kan doen. En zich dus minderwaardig voelt omdat ik geen zin heb om elke maand een sexy pakje aan te trekken of hem vast te binden of iets dergelijks.
@ Annemarie:
Dat is dus waar ik zo'n moeite mee heb. Om zijn gevoel voor waar aan te nemen. Dat wil zeggen: ik begrijp wel dat seks veel belangrijker voor hem is dan voor mij. En dat hij dat lastig vind neem ik absoluut voor waar aan. Dat is ook de reden dat ik er van mijn kant echt wel veel aan doe en wil doen om hem daarin tegemoet te komen. Wel steeds op een manier die ook voor mij aanvaardbaar is. Op dat punt heb ik mijn grenzen niet overschreden. Echter juist na mijn inzet de afgelopen zeven jaar, heb ik er echt moeite mee om voor waar aan te nemen dat het probleem nu echt bij de seks ligt of bij het initiatief nemen. Ik blijf maar hangen in de conclusie dat hij gewoon ontevreden is over zichzelf, zijn leven en dat de oplossing voor die onvrede niet bij ons ligt maar in hemzelf zit. Midlife, gebrek aan eigenwaarde etc. Maar misschien blijf ik daar wel zo in hangen omdat wanneer ik zou erkennen dat het echt ligt in wat hij aangeeft, ik gewoon weet dat er geen oplossing meer is. Dat zou betekenen dat ik over mijn grenzen heen moet gaan en tegen mijn zin seks met hem zou hebben, tegen mijn zin experimenteer en mezelf dus helemaal wegcijfer voor hem. Dat kan ik niet, dat wil ik niet en dat zou dan dus inderdaad het einde van een in mijn ogen prachtig huwelijk betekenen. Dat zou zo zonde zijn...
Wat jij zegt klopt. Hij heeft me gevraagd hoe ik vond dat het nu ging. Hij zei dat hij niet wist of hij zo nog twintig jaar verder wilde. Maar voor mij klinkt dat als een inleiding op: ik wil weg, ik wil niet meer. Eigenlijk heeft hij ook gezegd dat hij denkt dat ik gewoon zo niet in elkaar zit en dat hij er dus geen vertrouwen in heeft dat ik ooit wel aan zijn behoeften op dat vlak kan voldoen. Dat klinkt voor mij niet als: Ik wil eraan werken, ik wil naar mijn eigen aandeel kijken. Dat klinkt als ik denk dat ik niet kan leven met jou als jij niet aan die behoefte voldoet.
Ik weet dat waar twee vechten er twee schuld zijn. Ik ben ook absoluut bereid om naar mijn eigen aandeel te kijken. Ik doe niet anders, maar ik vind de oplossing niet in mijn eigen aandeel. dat is het probleem. Weet je, schuld doet er niet zoveel toe. Ik wil best schuldig zijn, als ik het maar kan oplossen.
@ jullie allemaal:
Nogmaals bedankt voor alle reacties. Het boek dat Pennestreek heeft aangeraden heb ik besteld en daar ga ik zeker naar kijken. Ik hoop echt dat het inzichten oplevert die me verder kunnen helpen. Bij vlagen denk ik: Ach bekijk het maar. Ga maar weg. Ik redt me wel. En dan voel ik me weer even mijn eigen sterke ik. Maar het grootste deel van de tijd voel ik vooral veel verdriet en zo veel machteloosheid. Ik kan echt heel slecht tegen die machteloosheid, die onzekerheid. Ik ben iemand die heel graag de touwtjes in handen heeft. Meestal heb ik dat ook, maar nu lukt dat niet. Pfff, weer een hele lap tekst voor jullie. Maar het helpt wel heel erg om mijn gedachten te ordenen op deze manier.
Joyless
"Dat is het gekke. ik heb wel grenzen gesteld,maar ik heb hem ook over die grenzen heen laten gaan. "
Tja dan werken die grenzen niet en sterker nog: ze devalueren, een grens dient gehandhaafd te blijven om geldig te zijn. Het rotte is dat als je er over heen hebt laten gaan, je ongeloofwaardiger wordt én dat je de volgende keer nog een sterkere grens moet stellen die je dan echt volhoudt. Ik ken het ook van mijzelf: de grens niet volhouden en daar voel ik me op den duur heel verlamd bij, of ik mijzelf niet meer kan vertrouwen.
Overigens proef ik bij je man wel iets van recht menen te hebben op meer seks. Nou vind ik een totaal seksloze relatie wel problematisch en ook echt iets om voor in therapie te gaan of aan te werken, in ieder geval op te lossen maar bij jullie vind ik het wat verwend, kinderachtig en 'entitled' van je man klinken omdat jullie toch een regelmatig seksleven hebben.
Wat als jij het nou eens oprecht als zijn probleem gaat zien. Niet het jouwe. en dat ook zegt? Voor sommige mensen is seks een erkenning van hun wezen. Maar dat is wel wat problematisch. Veel van die mensen lossen het op door vreemd te gaan, maar ja, dan is hij jou kwijt. dat wil hij toch niet?
Ik denk dat het tijd word, eens echt kwaad te worden als hij weer eens zijn probleem bij jou neerlegt. En te vragen hoe hij het denkt op te lossen. Want jij bent jij, met jouw behoeftes en jouw tempo en je hebt al heel veel geprobeerd om naar zijn behoeftes op te schuiven maar je bent wel met zijn tweeën in de relatie en jouw tempo en behoeftes mogen er ook zijn. Laat het niet jóuw probleem maken. Je bent al te lang geduldig geweest.
Haak niet op alles in ivm tijd maar nooit over grens gaan op se
Je moet op sexueel gebied nooit, maar dan ook nooit over je grenzen heen gaan.!dat wil ik je toch echt op je hart drukken, daar wordt het alleen maar een groter issue van want dan voel jij je onveilig! Sex dient altijd met respect voor elkaar te gebeuren of het nu in een one night stand plaatsvind zonder liefde of in een liefdesrelatie in de laatste relatie moet je naast gerespecteerd ook gewaardeerd en geliefd voelen.
Wellicht heb je gelijk en wil hij weg en wacht hij op jou.
Durf je hem binnenkort, zonder dat hij het verwacht aan te spreken? Dan komt het initiatief bij jou vandaan. Recht uit je hart, de onmacht van niet meer weten mag daarin best naar voren komen, hij moet ook meedenken in oplossingen ipv dat jij alles alleen moet oplossen
Iets in de trand van :"man ik heb je gehoord, ik geloof dat ik mijn best doe, meer dan mijn best als het voor jou niet zo voelt dan weet ik oprecht niet wat ik nog zou moeten doen. Wil jij mij concreet vertellen waar ik mee zou moeten beginnen, iets kleins graag want ik vind dit lastig, ik weet het niet meer. Ik wil nog 100 %voor onze relatie gaan, maar wil jij dat ook? Want alleen kan ik het niet oplossen.
En dan blijf je stil, hij moet dan jou gaan antwoorden.
Doet hij dat niet, gaat hij verwijten, tja trek dan je eigen conclusie. Wil jij dan, hoeveel je van 'm mag houden, nog jaren op eieren lopen!? Je verdient toch zelf ook een leuke relatie, niet alleen je man.
Zoals al gezegd het zal niet makkelijk zijn dit nog recht te trekken
Knuffel voor jou want relatieproblemen zijn echte stress factoren en kunnen je mentaal en emotioneel behoorlijk uit putten. Wees ook lief voor jezelf
Toevoeging
Het spreekt uiteraard daarbij voor zich, dat man dan moet stoppen met zijn flirt gedrag en vreemdgaan. Even los van jullie sexueel probleem, alleen vanwege dat gedrag zou je hem al mogen vragen te vertrekken.
Vreemdgaan is zijn keuze geweest, er kunnen allerlei verklaringen voor zijn en die kunnen stand houden, maar het is niet jouw fout of schuld!
Andersom
In mijn huwelijk was het andersom. Man wilde nooit en dat lag aan mij - vond hij. Ik gaf borstvoeding, ik werkte te weinig, ik sport niet genoeg en nog 1000 drogredenen. Uiteindelijk heb ik de handdoek in de ring gegooid omdat ik de afwijzing niet meer trok. Ex had meteen een (10 jaar jongere en hoger opgeleide) ander waarmee hij het dus wel deed. Hij heeft het lef niet gehad eerder op te stappen, en ook niet om aan de relatie te werken. Gewoon zitten wachten tot zijn weg werd vrijgemaaakt
Pas na mijn scheiding heb ik het boek Verslaafd aan liefde gelezen, heeft mij heel veel inzicht gegeven in mijn eigen gedrag. Jij spant je in om je man alle sex te geven die hij zegt nodig te hebben, ik spande me in om te voldoen aan alle 'wensen' die mijn man zei nodig te hebben. Ik ging ver aan mezelf voorbij. En ik denk jij ook.
Ik vond ook dat we heel veel goeds hadden en overeenkomsten. Ex keek alleen naar de verschillen. Achteraf waren die misschien ook wel groter dan ik dacht. Soms ziet een mens ook wat een mens wil zien.
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar mij valt het alleen zijn vies tegen, terwijl ik ook altijd een sterke vrouw ben geweest. Maar juist het feit dat ik zo lang (nog veel langer dan jij) mijn best heb gedaan om ex tegemoet te komen in de hoop dát.. dat heeft me uitgehold. Alles ervoor gedaan om de boel bij elkaar te houden met als resultaat dat ik alleen ben en hij vrolijk verder gaat. Stop dus meteen met hem zo tegemoet te komen en echt, ga kijken wie jij bent en waarom je de dingen doet die je doet. Ik heb ook veel fout gedaan in m'n huwelijk, maar vooral uit frustratie omdat het steeds maar weer aanpassen niet het resultaat gaf waar ik op hoopte.
Het is een rot situatie waarin je zit, sterkte!
Waarom wil jij bij hem blijven?
Als ik zo je verhaal lees denk ik dat hij klaar is met jullie relatie, maar dat hij dat niet durft uit te spreken. Hij gaat allerlei lullige smoezen verzinnen en zich als een puber gedragen die seks wil, met al zijn experimenten. Dat is alleen leuk als je daar allebei voor in bent. Het doet me denken aan een cartoon van zo’n veeleisende man, waar de vrouw zegt: kappen nou, ik werk niet in het circus! Maar volgens mij is seks helemaal het probleem niet. Het is bij hem Ikke ikke ikke. Hij denkt helemaal niet aan jou of aan jouw behoeftes. Je kunt het voor hem nooit goed genoeg doen, ik vind het bewonderenswaardig hoe je aan zijn wensen tegemoet komt, ik was er echt al lang klaar mee geweest.
Ik vraag me echt oprecht af waarom je bij hem wil blijven, als je al zoveel jaren niet gewaardeerd wordt en hij ook nog eens vreemd gaat. Wat een opluchting moet het zijn om niet meer twee keer per week die verplichte seks te moeten hebben. Aan jou ligt het in elk geval niet, maar volgens mij moet je jezelf wel afvragen waarom je met hem verder wil, terwijl hij je zo onderwaardeert.
Holy crepe!
Kun je jezelf zo voor de gek houden dat je in een droom leeft?
Dat zei ik tegen mezelf toen ik achter het vreemdgaan kwam. En nog vaak als ik diep in gedachte ben.
Misschien heb je mijn verhaal ook wel gelezen in het draadje waar je mee leest. Misschien herken je mijn mechanisme. Ik deed ook alles, zelfs een hele hoop dingen die ik hier op het forum niet eens deel om man tevreden te houden. En guess what?
Het voldeed nooit of te nimmer. Het was nooit genoeg.
Je bent na het vreemdgaan als een dolle gaan please. Zodat hij maar bleef...
Ik herken het zo. Hier ging het niet om sex, maar wel om aandacht.
Ik ben het compleet eens met Zonnehoed.
Je maakt jezelf kleiner dan noodzakelijk of je maakt de ander groter dan hij is. Dat.
En: je wilt koste wat het kost anderen niet teleurstellen, maar stelt in plaats daarvan, liever jezelf teleur. En doet maar gewoon wat er van je gevraagd word. Alles om hem maar te "houden".
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen geluk. Ook jou man.
Dit staat totaal los van jou. Dat denk ik echt.
Misschien komt het door mijn eigen ervaring. Maar holy crepe wat heb jij alles gegeven, geïnvesteerd als een malle.
Een keer is het genoeg. Genoeg is genoeg...
Ik weet zelf hoeveel pijn het doet ergens aan vast te houden wat helemaal niet is wat het lijkt.
En een eerste stap lijkt mij voor nu dat jij eens gaat kijken naar wat je nu echt wil en wat je denkt hiermee te behouden?
Is het wel echt zo, volgens mij is je man op zoek naar een mooie steker..
Ik zou zeggen unplug jezelf eens en ga jij eens doen waar jij zelf gelukkig van word!
Je houdt vast aan iets... maar wat?
Niet vol te houden
Beste Ts, dit ga je niet volhouden. Telkens weer in dezelfde ellende. Ik heb ook meegemaakt dat mijn man wilde stoppen, er was bleek later een ander in het spel maar dat was volgens hem niet de reden, want het lag aan mij. Hij koos toch voor zijn gezin, dus eigenlijk niet voor mij maar dat zag ik toen niet. Hele ratteplan van relatietherapie en hulp huisarts. En op het moment dat ik dacht dat we er bovenop waren en daar dolgelukkig over was, vond ik totaal onverwachts zwart op wit bewijs dat hij een ander had. Dat de relatie stuk was daar kon ik mee leven en ik zag later heus wel in dat ook ik daar een aandeel in had maar het feit dat hij mij zo voor de gek heeft gehouden en zo tegen mij heeft gelogen daar heb ik nu jaren later nog last van. Ik denk dat het voor jou tijd is om stappen te zetten want hoe lang kun je hier nog mee door gaan en hoe gelukkig ben je nu?
Hij is aan zet
“we hebben een aantal gesprekken samen gehad bij de therapeut en vervolgens wilde de therapeut graag met hem alleen verder, niet met mij. Dat heeft hij nog een tijdje gedaan. Het bracht veel goeds, dacht ik. Echter niet voor lang”
Dit lijkt me toch een onmiskenbaar signaal. Een professional in relaties beoordeelt na een aantal gesprekken met een koppel dat er met een van de twee moet worden verder gewerkt om aan de relatie te werken. Dat moet dus nu weer gebeuren. Man moet niet bij jou aankloppen maar (via die of een andere therapeut) bij zichzelf.
“ Wat doet hij inderdaad zelf? Wat hij doet is op zijn manier vragen om seks”
Dit draagt toch niet bij aan het verbeteren van de relatie? Dit doet hij voor zichzelf, omdat hij er zelf behoefte aan heeft. Het klinkt eigenlijk nogal drammerig zelfs. Jij doet een heleboel om hem oprecht tegemoet te komen. Hoe komt hij jou tegemoet? Hoe maakt hij de seks voor jou fijn? Hoeveel moeite doet hij om jou in de stemming te brengen? Wat geeft hij, in plaats van te nemen en nog steeds meer te eisen?
“ Ik kan echt heel slecht tegen die machteloosheid, die onzekerheid. Ik ben iemand die heel graag de touwtjes in handen heeft. Meestal heb ik dat ook, maar nu lukt dat niet.”
Juist van deze kracht ‘maakt hij misbruik’. Hij zet jou aan het werk aan dingen die niet van jou zijn. De werkelijkheid in deze situatie is dat hij aan zet is en dat hij dat niet doet om redenen die volkomen losstaan van jou. Als jij daar zo slecht tegen kan dat je jezelf gaat verloochenen, is dat misschien voor jou een reden voor een paar gesprekken met een coach of therapeut. Persoonlijk vind ik op basis van wat jij hier vertelt dat hij jou slecht behandelt en zich egocentrisch en onverantwoordelijk gedraagt. Wat gebeurt er als je dat gedrag gewoon negeert? Het lijkt ook een soort gewoonte om bij jou te mopperen als hij ongelukkig is. Het wordt tijd dat hij tot het gaatje gaat: of aan de bak of wegwezen.
alles ligt aan iets of iemand anders
Joy less, dat viel mij wel even op dat je dat schreef over hem. En ook al eerder wel schreef je dat hij jou altijd het gevoel geeft dat jij de schuld hebt van iets, van problemen in de relatie. Dat is natuurlijk ook de rode draad van je verhaal..
Ik denk dat je deze houding van hem (en misschien kan hij niet anders, zit dit zo in hem dat hij niet eens kan kiezen tussen dit en een andere houding, misschien is er nog wel hoop...) toch wat meer als afwijkend van normaal gedrag moet gaan zien.
Anders blijf je zo zoeken. Je moet je houding wel leren bepalen, dat is een zoeken, maar het helpt om je denken niet niet zo te laten bepalen door dat vingerwijzen van hem, als je dat vingerwijzen van hem ziet als een probleem. Waar je mee te dealen hebt dat wel. Maar dan niet als 'dealen met de inhoud van zijn boodschap', maar met het afwijkende ervan.
Dank allemaal voor jullie reacties
Ik ben echt blij met al jullie reacties en adviezen. Dat is zo helpend. Het gaat op en af met mijn gevoel. De ene dag ben ik een en al strijdvaardigheid en denk ik, ok als dit niet genoeg is voor je, dan is dat zo. Veel succes met je geluk elders beproeven. Ik red me prima zonder jou. Maar de andere dag grijpt het me naar de strot. Dan ben ik in en in verdrietig om wat er verloren wordt.
Afgelopen weekend verliep eigenlijk best goed. We hebben er niet meer over gepraat. Alles gaat gewoon zijn gangetje en we hebben het dan gewoon fijn samen. Op alle gebied, ook op seksueel gebied. Het enige is dan die donkere wolk boven mijn hoofd, die zich afvraagt of hij het dan ook goed heeft, of me over enige tijd weer naar het hoofd zal slingeren dat het voor hem niet genoeg is.
Ik heb voor nu besloten om het gewoon even zo te laten gaan. Ik doe mijn aandeel, dwz: ik neem vaker initiatief, knuffel vaker en toon extra belangstelling voor tuin en huis. Ondertussen kijk ik heel goed wat hij doet. Daar vorm ik dan later wel een oordeel over. Ben ook dat boek dat Pennestreek adviseerde aan het lezen. Helaas nog maar enkele pagina’s opgeschoten. Het ontbreekt me aan tijd om goed door te lezen.
Eigenlijk hoop ik stiekem gewoon dat het een dikke vette midlife is die uiteindelijk overgaat... Dan zijn we immers al ver over de helft. Ik weet het, dat is struisvogelgedrag van mezelf, maar voor nu geeft me dat houvast.
@Watervrouw
"Hij koos toch voor zijn gezin, dus eigenlijk niet voor mij maar dat zag ik toen niet."
Deze zin van jou raakt mij wel heel erg en zet mij aan het denken. Ik weet eigenlijk ook niet voor wie of wat hij heeft gekozen. Ik ging er klakkeloos van uit dat hij na dat debacle in 2018 voor mij koos, maar daar zeg jij even wat. Zou het inderdaad zo zijn dat hij niet expliciet voor mij koos/kiest, maar voor zijn gezin?
Daar ga ik toch nog eens goed over nadenken.
@Joyless
De onzekerheid is vreselijk. En het kiezen voor je gezin daar is niets mis mee maar dan moet er tussen jullie ook weer wat ontstaan en vertouwen komen. Ik zou denk ik in jouw situatie toch het gesprek aan (blijven) gaan. Het is eigenlijk makkelijk om te denken dat er niets meer aan de hand is en dat het een crises was. Als dat praten moeilijk is, wat ik zo goed begrijp, kunnen jullie dan over een tijd niet het gesprek aan gaan met de insteek "wat is er eigenlijk nu allemaal gebeurd en hoe stevig zijn we hier uit gekomen?".
Ik weet wel dat ik in de periode dat man aangaf samen verder te willen ik één grote pleaser werd, oh ja ik leek de zellfstandige vrouw met een eigen leven die stevig in haar schoenen stond maar was in feite een brok onzekerheid en deed ook enorm mijn best er goed uit te zien en om makkelijk in de omgang te zijn wat ik niet ben. Dat hij achterover leunde en totaal zijn best niet deed, erger nog hij was weer met een ander bezig, zag ik ook pas later. Je moet ook kijken naar de daden van je man en naar de belangstelling vanuit hem voor jou. Sterkte.
Joyless
Afgelopen weekend verliep eigenlijk best goed. We hebben er niet meer over gepraat. Alles gaat gewoon zijn gangetje en we hebben het dan gewoon fijn samen. Op alle gebied, ook op seksueel gebied. Het enige is dan die donkere wolk boven mijn hoofd, die zich afvraagt of hij het dan ook goed heeft, of me over enige tijd weer naar het hoofd zal slingeren dat het voor hem niet genoeg is.
Ik heb voor nu besloten om het gewoon even zo te laten gaan. Ik doe mijn aandeel, dwz: ik neem vaker initiatief, knuffel vaker en toon extra belangstelling voor tuin en huis. Ondertussen kijk ik heel goed wat hij doet. Daar vorm ik dan later wel een oordeel over.
Hmmm, inderdaad, enorm struisvogelgedrag. Ik denk niet dat dat helpt. Dat deed je voorheen ook. En als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.
Ik hoop dat het boek je in ieder geval handvatten geeft om het gesprek met je man aan te gaan. Want het doodzwijgen en doen of het er niet is/was gaat het niet oplossen. Ik zou als ik jou was ook graag willen weten wat HIJ nu eigenlijk doet om het weer goed te krijgen samen.
Je schrijft steeds dat jullie het zo goed hebben samen. Op alle vlakken, op de seks na (volgens je man). Ik ben zo benieuwd wat hij denkt te winnen als hij bij jou weg zou gaan om die seks. Dan vindt hij straks iemand met wie de seks wél fantastisch is. Maar de match op andere vlakken is met jou heel goed, de kans dat hij iemand gaat vinden met wie het op alle vlakken zo goed loopt als met jou EN ook op seksueel vlak is natuurlijk heel erg klein. Vindt hij dat dan de moeite waard? Is de seks zo belangrijk voor hem?? NB: in het begin van een relatie is de seks over het algemeen fantastisch - na verloop van tijd is het nieuwe eraf en raakt ook die seks in een sleur. Realiseert hij zich dat denk je?? Dat zijn vragen die ik hem zou willen stellen. En waar ik een eerlijk antwoord op zou willen. Ook al ben je doodsbenauwd voor het eventuele antwoord.
Overigens, ook als je man in eerste instantie kiest voor het gezin en niet expliciet voor jou kan het ook nog goed komen. Zo is het bij ons ook ongeveer gegaan. Man heeft zich er 100% voor ingezet om zijn gevoel voor mij weer terug te krijgen. De relatietherapeut heeft hem daar goed bij geholpen. Hij moest weer op zoek naar zijn gevoel voor mij uit onze beginperiode. Dat heeft heel wat tijd en inzet gekost (hij was op dat moment ook nog verliefd op een ander) maar het is hem gelukt. Hij heeft veel foto's gekeken en muziek geluisterd uit de tijd dat het nog goed ging. Intussen werkte ik hard aan de issues die ik op had te lossen. En dat samen heeft ervoor gezorgd dat hij zijn liefde voor mij weer terug vond. Als je man zich daar niet voor wil inzetten denk ik niet dat het goed gaat komen uiteindelijk.
Dat negeren
Misschien heb ik je daarmee een beetje op het verkeerde been gezet? Je kunt dat gedrag alleen negeren als jij je een beetje uit de situatie kunt terugtrekken en het resultaat kunt loslaten. Dat negeren zou er meer toe moeten leiden dat je dus juist níet ingaat op zijn eisen. En dat hij aan den lijve gaat ondervinden dat als híj iets wil, híj ook degene moet zijn die er zijn best voor doet en energie in stopt. Als jij nu je best gaat doen, je inzet gaat tonen, gaat investeren, initiatief nemen, lief doen, seks leuker en spannender gaat maken etc en hij komt over een tijdje weer (onvermijdelijk) klagen dat het niet genoeg is ontplof jij natuurlijk! En dat is goed te snappen. Stop dus met 'extra' dingen te doen. In mijn beleving is echt híj aan zet. Als hij al gaat klagen, moet hij eigenlijk zo snel mogelijk klagen: dan kan tenminste de vraag op tafel komen wat hij er dan aan gaat doen.
Ik heb dezelfde vragen als Pennestreek: het maakt zo'n (wereld)vreemde indruk dat jullie een fijne relatie hebben op zoveel vlakken en dat hij bereid zou zijn dat allemaal weg te gooien voor een spannender seksleven, terwijl jij hem in dat opzicht (gebaseerd op wat jij hier schrijft) al zo ver en vaak tegemoet gekomen bent en het bepaald niet karig overkomt wat jullie seksueel delen. Wil hij echt weggaan en een ander zoeken? Of stuurt hij het eigenlijk aan op jouw toestemming om elders aan zijn seksuele gerief te komen? Als dat is waar hij uiteindelijk naar zoekt, kan dat eigenlijk ook maar beter zsm op tafel komen. Dan weet je ook waar je het over hebt.
De post van Thera vond ik daarom ook heel scherp: gebaseerd op wat je hier schrijft is hij onredelijk veeleisend ten opzichte van jou en het is de vraag of je daar nog langer inhoudelijk op in zou moeten gaan of dat je voor je jezelf moet gaan uitvinden hoe je je wil verhouden tegenover dat ongebruikelijk egocentrische gedrag.
En dan kom ik nogmaals terug op dat negeren. Afhankelijk van de 'ernst' van zijn problematiek (ik noem het maar even botweg zo), zou het kunnen dat jouw weigering om je ook maar íets aan te trekken van zijn geklaag ertoe leidt dat hij ophoudt met klagen. Dat levert dan niks meer op. Dan moet ook blijken of het probleem voor hem serieus genoeg is om zelf aan de slag te gaan en er wat (meer) van te maken. Maar het zou ook kunnen dat het gewoon oprispingen zijn die gewoon weer overgaan, moodswings. Eerlijk is eerlijk, ik begrijp dat dit een risicovolle strategie is omdat hij in het verleden al heeft laten zien zijn bevrediging buitenshuis te gaan zoeken als jij hem niet geeft wat hij wil.
Aan het andere uiterste zou het kunnen zijn dat hij echt geen vaardigheden in huis heeft om op een heldere, realistische manier zijn zegeningen te tellen en zijn vrouw als een eigen persoon te zien met gezonde grenzen. Dan voelt hij zich enorm in de steek gelaten en miskend en escaleert de boel als jij binnen je eigen grenzen blijft en ongeveer net zoveel commitment en inzet inbrengt in de relatie als hij doet.
En tussen die twee uitersten is er vanalles mogelijk. Ik denk toch dat het goed is te weten wat jóuw realiteit is, uit welk hout jouw man werkelijk gesneden is. Je kunt niet bij iemand blijven voor wie je steeds extra inspanningen moet leveren, buiten je eigen comfortzone omdat je bang bent voor wat hij gaat doen als je dat niet doet. Dat voelt voor jou toch enorm onveilig?
@Watervrouw @Pennestreek @Jo Hanna
Pennestreek:
"Dat deed je voorheen ook. En als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg."
Die is raak! Net als hij verval ik inderdaad in herhaling. Ik reageer inderdaad hetzelfde op zijn klacht als dat ik in het verleden deed. Waarschijnlijk omdat het in het verleden succesvol resultaat opleverde ( maar niet heus, want nu gewoon weer hetzelfde probleem) en omdat ik gewoonweg niet weet hoe anders te reageren.
"Dat zijn vragen die ik hem zou willen stellen. En waar ik een eerlijk antwoord op zou willen. Ook al ben je doodsbenauwd voor het eventuele antwoord."
Dit is dan de enige andere reactie die ik voor dit moment kan bedenken en ja, dan ben ik gewoon te angstig voor het resultaat dat die reactie gaat opleveren. Omdat ik nu eenmaal denk dat hij er echt van overtuigd is dat hij niet onredelijk is en dat het probleem echt, maar dan ook echt bij mij ligt.
"Als je man zich daar niet voor wil inzetten denk ik niet dat het goed gaat komen uiteindelijk."
Ik denk dat hij gewoon denkt dat hij zich al volledig inzet en ingezet heeft. Het is in zijn ogen ook niet iets waar hij iets aan kan doen. Hij denkt werkelijk dat wat hij wenst en verlangt gerechtvaardigd is en dat het gewoon niet in mij zit, datzelfde verlangen naar seks. Ik denk dat hij ervan overtuigd is dat zijn wensen volkomen normaal zijn op dat gebied en dat ik een uitzondering op de regel ben.
Jo Hanna:
"Dat negeren zou er meer toe moeten leiden dat je dus juist níet ingaat op zijn eisen."
"Je kunt niet bij iemand blijven voor wie je steeds extra inspanningen moet leveren, buiten je eigen comfortzone omdat je bang bent voor wat hij gaat doen als je dat niet doet. Dat voelt voor jou toch enorm onveilig?"
Hier sla je wederom de spijker op zijn kop. Dat maakt het ook zo moeilijk voor me. Ik wil niet kwijt wat we hebben. Maar een stemmetje in mijn hoofd waarschuwt mij steeds vaker: In hoeverre is hij er echt voor jou? Stel dat ik ernstig ziek word, zal hij er dan voor me zijn. Ik vrees werkelijk dat hij dat gewoon niet kan. Dus ja, ik voel me onveilig bij hem. Ik denk echt dat ik er alleen voorsta, wanneer mij iets overkomt waardoor ik er - al dan niet tijdelijk – niet voor hem zou kunnen zijn. Een week of wat zou hij dat wel kunnen handelen, maar daarna?
Watervrouw:
"Je moet ook kijken naar de daden van je man en naar de belangstelling vanuit hem voor jou."
Ik probeer nu vanuit zijn visie te beschrijven wat er aan de hand is, te beschrijven doe hij het oprecht ziet.
Hij heeft behoefte aan vaker en langer seks. Hij heeft behoefte aan seks waarbij geëxperimenteerd wordt, vastbinden, rollenspel, hulpmiddelen, porno. Niet per se extreem, maar wel anders dan gewoon twee lichamen die de liefde met elkaar bedrijven. Tijdens de seks geeft hij alle aandacht aan mij. Het is niet zo dat hij verwend wenst te worden. Hij geniet er bovenal van om mij te laten genieten. In de jaren voor 2013 was er steeds minder vaak seks. Jonge kinderen, beiden druk met carrière, dat vond hij allemaal wel begrijpelijk en heeft hij zonder morren geaccepteerd. Op enig moment breekt dat hem toch op en durft hij het gesprek daarover aan te gaan. Ik ga naar een therapeut en hij hoopt dat het daarmee opgelost wordt. Wat blijkt, ik stop na twee sessies al met die therapeut. We hebben wel weer frequenter seks, maar het blijft bij gemiddeld een keer per week en hij moet steeds het initiatief nemen. Hij denkt dat ik seks helemaal niet leuk vindt en het maar doe omdat het moet. Hij is ondertussen ouder geworden, heeft wat extra gewicht mee te zeulen en nu ik ook nog ns nooit het initiatief tot seks neem, voelt hij zich niet gewild en onaantrekkelijk. Ondertussen blijf ik maar druk met werk en kijk nog nauwelijks naar hem om ( in zijn ogen). Dan merkt hij dat hij wel aandacht krijgt van de 10 jaar jongere oppas en dat ook andere vrouwen wel in hem geïnteresseerd zijn. Hij spreekt mij opnieuw aan maar zegt niet dat er andere vrouwen zijn waar hij aandacht van krijgt. Hij spreekt alleen over het gebrek aan intimiteit en seks. Waarschijnlijk omdat het enkel bij flirten en chatberichtjes is gebleven en hij zichzelf kan aanpraten dat hij daarmee niet over schreef gaat. Wanneer dat flirten en de chatberichtjes uitkomen, is hij er heilig van overtuigd dat hij niet over de schreef is gegaan, want er is immers niets lichamelijks gebeurd met die vrouwen. Daarnaast is hij er heilig van overtuigd dat hij er alles aan heeft gedaan om mij duidelijk te maken wat hij mist en dat ik daar niets mee heb gedaan. Ik heb de therapeut er zomaar aangegeven en sinds het gesprek tijdens de vakantie is er nauwelijks iets veranderd. Hij is toch bereid om samen in relatietherapie te gaan. Dat werkt, we pakken de draad weer op. Er is meer seks, alles loopt. Op enig moment merkt hij toch weer dat mijn aandacht verslapt. Het initiatief tot seks moet steeds weer van hem uitkomen. Hij heeft op zijn manier geprobeerd dat te laten merken, door aan me te zitten, maar er komt te weinig respons. Hij praat er niet over, want ik zou toch zelf ook moeten zien dat hij niet happy is met de situatie. Dan ontmoet hij tijdens een avond een leuke dame, het klikt en bam de vonk slaat over. Zij ligt in scheiding en hij bedenkt dat hij ook niet happy is in zijn relatie. Ze hebben vaker contact. In plaats van met mij praten, heeft hij steeds meer contact met die nieuwe dame en hij merkt dat hij verliefd aan het worden is. Dat is natuurlijk niet goed. Dus gaat hij opnieuw het gesprek met mij aan. Een zelfde soort gesprek als in 2013. Mijn reactie kwetst hem enorm. Hoe kan ik nou zeggen dat hij maar genoegen moet nemen met wat hij van me krijgt op seksueel gebied? Hij trekt zich steeds verder terug. Wordt echt verliefd op die andere dame, van haar krijgt hij wel die aandacht en gaat voor het eerst echt over de schreef ( wederom in zijn ogen, want ik vindt dat hij met praten/chatten/langdurig flirten al over de schreef gaat). Ondertussen merkt hij wel dat ik toenadering zoek, ook op seksueel gebied, maar het is te laat. Daar had ik maar eerder mee moeten komen. Ik kom er volgens hem toch alleen maar nu mee om hem te plezieren en niet omdat ik het echt wil. Maar ik houd vol, blijf hem wijzen op wat we samen hadden en dat dat toch niet zomaar over kan zijn. Dat we eraan kunnen werken. Hij gaat daar uiteindelijk in mee, nadat de boel echt op scherp is komen te staan omdat ik ontdekt heb dat hij er een relatie op nahoudt. Hij verbreekt het contact met die ander, zij het met moeite, want hij is toch wel verliefd. Uiteindelijk gaat ook hij ervoor. Twee jaar later, bekruipt hem opnieuw dat gevoel van gebrek aan aandacht. Er is wel seks en met regelmaat, maar weer moet alle initiatief van hem uitgaan en het duurt niet lang genoeg. Het is te saai, want al die leuke pakjes die hij voor me heeft gekocht, trek ik nooit meer aan. Hij zal wel niet aantrekkelijk genoeg voor me zijn. Hij probeert aandacht te vragen door steeds opnieuw aan me te zitten. Dat helpt niet. Hij probeert zich terug te trekken door gewoon eens helemaal niets te doen. Dat helpt ook niet. Ik merk niet eens op dat er iets is. Blijkbaar heb ik gewoon geen behoefte aan hem. Hij bedenkt dan: wil ik zo wel nog twintig jaar erbij? Zij is er gewoon niet voor gemaakt. Het zit gewoon niet in haar. Ik hou echt ontzettend veel van haar, maar dit kan zij mij gewoon niet geven. En dat is dan ook wat hij mij vertelt.
Ik denk dus echt dat hij ervan overtuigd is dat hij van zijn kant heel veel doet en ook alles gedaan heeft om het beter te maken, maar dat ik er gewoon niet aan wil of kan werken. En ik denk eerlijk gezegd ook dat ik niet in staat ben om hem anders te laten kijken naar het hele gebeuren. Misschien wel omdat ik uit angst voor verlies ervoor kies om hem tegemoet te komen in plaats van vast te houden aan die eerste reactie in 2018: “ Dit is wat het is en als dat niet genoeg is, ben ik benieuwd of je ooit een vrouw zult vinden waar je krijgt wat jij wil.”
Nog even ter verdediging van hem. Het is niet zo dat hij altijd enkel en alleen aan zichzelf denkt. Wanneer ik werk technisch ergens tegen aanloop, denkt hij mee en helpt hij waar hij kan. Zo ook met de kinderen. En zelfs op seks gebied. Hij is geen man die alleen maar bevredigd wil worden. Hij houdt er juist ook van om alle aandacht aan mij te besteden. Je zou door mijn verhaal bijna denken dat het een monster is, dat is absoluut niet zo.
dat alle aandacht aan jou besteden
In je hele verhaal vallen mij dingen op die ik herken. Maar daardoor kijk ik er misschien ook niet neutraal genoeg naar. Misschien ga ik wel te veel invullen. Daarom een vraag over dat 'alle aandacht aan jou besteden'.
Heb je het gevoel dat hij dat doet op dat moment omdat hij helemaal vol is van jou? Of is het meer dat hij het goed wil doen en een bevestiging wil krijgen van jou dat hij op sexueel gebied echt best wel goed is?
Thera #24
Eerlijk gezegd denk ik dat hij dat om meerdere redenen doet. Hij doet het omdat hij wil dat ik ervan geniet, maar volgens mij wordt hij daar vooral ook zelf heel opgewonden van en kan hij zo het opgewonden zijn zo lang mogelijk rekken. Hij stelt daarmee zijn moment van ontlading ook uit. Of hij dan per de zo vol van “mij” is weet ik dus niet.
Joyless
Ingewikkeld dit soort dingen.. ik snap wat je bedoelt. Ik weet ook niet of we, of ik dan te streng zijn als we dat afkeuren als gedrag wat niet echt om ons gaat, om ons als persoon.
Maar ook al zou dat te streng zijn, het is wel goed dat als je zelf het gevoel hebt dat het toch niet helemaal iets echt wederkerigs is, dat je jezelf dan serieus neemt. Ook al weet de ander niet waar je het over hebt als je het aan zou kaarten. De ander bedoel ik dan je partner mee.
Dan nog kan je kijken of je daar dan mee kan leven of niet. Je kunt je afvragen of en hoe je dat dan kan aankaarten. Je gaat dan in ieder geval minder mee in het verhaal van je partner dat het allemaal aan jou ligt.
Joyless
'Zij is er gewoon niet voor gemaakt. Het zit gewoon niet in haar. Ik hou echt ontzettend veel van haar, maar dit kan zij mij gewoon niet geven. '
In feite is dat ook zo. Jij forceert jezelf om je man iets te geven dat niet bij je hoort. Op dit moment draag jij blijkbaar in je eentje de verantwoordelijkheid voor het overbruggen van dat verschil. Hoe lang ga je dat volhouden, met steeds dat zwaard boven je hoofd? Want zijn aandeel in de 'oplossing' is blijkbaar simpel: als jij het niet geeft, haalt hij het ergens anders. Ongeacht of jij het daarmee eens bent.
Hmm
“Hij geniet er bovenal van om mij te laten genieten.“
In dat geval zou het hem sieren om eens te vragen waar jij van geniet. Dat is niet de manier waarop hij zijn fantasieën op jou projecteert, inclusief verlengen van de seks waar jij sowieso al geen zin in had. En dan ook nog zeuren dat jij geen initiatief neemt. Hoe zou dat toch komen? Dat lijkt me echt verschrikkelijk om langdurig mee te moeten maken.
Ik vind het echt onbegrijpelijk hoe iemand zo blind kan zijn voor de behoeften van zijn partner en alleen maar aan zichzelf denkt op seksueel gebied. En dat de relatie dan verder goed is kan ik helemaal niet rijmen. Als seks voor hem het belangrijkste is in (en buiten) een relatie, zal hij denk ik heel goed moeten zoeken om iemand te vinden die dat deelt, of inderdaad steeds vreemd blijven gaan. Klinkt niet als een man om oud mee te worden eerlijk gezegd.
Een week of wat?
Je denkt echt dat hij het maar enkele weken zou kunnen volhouden als jij er om zwaarwegende redenen niet voor hem zou kunnen zijn? Dat vind ik nogal wat.
Dit, in combinatie met wat je verder beschrijft, wekt bij mij de indruk dat hij een verhaal van zijn leven heeft bedacht, een goed verhaal voor hem, waar jij op dat ene onderdeel niet goed in past. En dan wordt dat een breekpunt. Wat jij hiermee eigenlijk suggereert is: als ik op andere/meer punten ga afwijken van dat verhaal, of ik daar nou wat aan kan doen of niet, haakt hij waarschijnlijk ook af.
Ik zou in ieder geval, wat je ook aan reddingsplannen maakt voor je relatie, flink gaan investeren in wat jij wil dat jouw levensverhaal is. Zeker ook los van hem. Mij lijkt dat er altijd wel een moment komt waarop jij, en welk ander mens dan ook, niet meer in een ideaal verhaal past. Al is het maar alleen door ouder en minder aantrekkelijk te worden. Ik kan me voorstellen dat dat ook nogal een ding kan worden voor iemand die zo sterk is gericht op een ideaal seksleven?
Herkenning
Oei wel een herkenning, ik had een man (inmiddels ex) die ook altijd maar klaagde over de frequentie van sex. Volgens mij (dacht ik toen) was de rest van onze relatie heel fijn, alleen dat stukje, dat konden we niet bij elkaar rijmen. En ook ik was degene die daarvoor in therapie ging, en naar de huisarts ging om te vragen of er middelen waren om meer zin te krijgen, en hij klaagde alleen maar en dat ging lang zo duidelijk niet als ik hier opschrijf, want nu ik het zo in één zin lees, slaat dat natuurlijk nergens op, dat dit alleen aan mij en mijn lage libido zou liggen.
Langzaam kwam ik erachter dat mijn brein misschien wel heel graag wilde dat de sex goed zou zijn, maar dat mijn lijf (mijn gevoel en zin voor sex) daar niet aan mee wilde doen, dat stukje van mij had allang door dat dingen niet goed zaten. Pas toen mijn man, er met een ander vandoor ging (eerder heb ik hem niet kunnen betrappen op vreemdgaan maar via via hoorde ik dat dit wel eens was gebeurd) merkte ik dat ik helemaal geen probleem met sex had, maar wel met sex met hem. Pas toen ik weer een nieuwe man in mijn leven toeliet, waarbij ik dus wel voldoende zin had, merkte ik dat.
Ik zeg niet dat je meteen moet scheiden, maar ik zou wel sàmen met je man in relatietherapie gaan, het niet meer alleen proberen op te lossen, wat ik ook deed. Het is niet goed dat hij het probleem bij jou neerlegt en wat Zonnehoed ook al schrijft, hij komt zeer egoïstisch over, maar doet alsof hij jou zo graag wil laten genieten, zonder aan jou te vragen of jij dit eigenlijk wel wil.
En los daarvan, wat doen jullie allemaal samen bijvoorbeeld? Als koppel én als gezin. Wíl hij ook graag dingen samen met jullie of jou alleen ondernemen? Hebben jullie nog wel eens samen onbedaarlijke lachbuien, of goede gesprekken? Of zijn jullie samen hele goede gezinsmanagers geworden die het alleen daar nog over hebben?
Backup
Joyless,
Ik vind het echt heel naar, maar vooral verdrietig om te lezen dat je alsnog je kop in het zand steekt.
Want zoals je al zei als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg!
Je komt al hier op het forum stap één en je weet dat het niet oke is. Wat triggert je om zo door te gaan...
Wees altijd goed, maar nooit geen speelgoed!! Misschien heb je wat aan deze mantra... ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke situatie.
Als ik jou was zou ik een goed backup plan op gaan bouwen...
