Vader claimt mijn gezin voor zijn "nieuwe familie"
Hallo,
Dit is mijn eerste bericht hier. Ik zit met een paar dingetjes die ik eens "in de groep" wilde gooien zogezegd. Ik zit met een vervelende situatie die (zo is mijn mening) door mijn vader veroorzaakt wordt en waarvan ik graag de mening van anderen wil horen.
Vooropgesteld, mijn vader is geen slecht persoon en hij is ook niet bewust egoistisch. Wel is het voor hem bijna onmogelijk om zich voor te stellen dat wat hij wil, niet is wat een ander wil. Hij heeft geen inlevingsvermogen. En dat is erg vervelend, zeker voor mijn vrouw, die uit het buitenland komt en dus haar eigen familie bijna nooit ziet, en hier steeds geconfronteerd wordt met de eisen van haar schoonvader.
Mijn moeder is enige jaren geleden overleden en mijn vader had het daar in het begin heel moeilijk mee. Nu heeft hij een nieuwe relatie en wij dachten dat het nu beter zou gaan, maar het is eigenlijk slechter geworden. Mijn vader ziet nu ook de (volwassen!) kinderen van zijn partner als een deel van dezelfde grote familie en verwacht dat we alles nu samen doen. Ook dingen buiten hem en zijn partner om! Hij verwacht dat we verplicht gezellig doen met mensen die we nauwelijks kennen alsof familie was. Maar ik heb daar geen zin in, we zijn allemaal volwassenen en kunnen onze eigen vrienden wel uitzoeken. En familie is het gewoon niet. Mijn vrouw vindt het helemaal niks, haar eigen familie ziet ze twee keer per jaar en nu moet ze verplicht alle speciale gelegenheden vieren met mensen die ze wel aardig vindt (met één uitzondering) maar waar ze verder niks mee heeft.
Een paar voorbeeldjes: met mijn ouders deden we eigenlijk nooit wat met pasen. Wel zijn mijn vrouw en ik, voordat de kleine geboren was, begonnen met paasbrunchen met een paar vrienden. De samenstelling wisselde nog wel eens, en op een gegeven moment zijn mijn ouders, en die van mijn vrouw toen ze een keer hier waren, ook meegegaan. Toen mijn moeder overleden was, vroegen we mijn vader en mijn zus ook mee. En wat deed mijn vader? Die zat de hele middag met een zuur gezicht, want onze vrienden waren er ook bij en pasen was toch een familiefeest! Die opmerking hebben we maar laten gaan. Maar afgelopen jaar wilde hij met de hele samengestelde familie gaan brunchen! Niks onze vrienden, pasen was voor de familie en dat is dus inclusief een groep mensen waar we tot ongeveer een jaar daarvoor nog nooit van gehoord hadden. Wat doen we dan? Twee keer brunchen? Dat is overdreven. Uiteindelijk hebben we gewoon zelf gebruncht zoals we wilden, en zijn we op tweede paasdag bij de samengestelde familie geweest (die overigens ook niet zijn gaan brunchen). Dat was prima, en ik snap nog steeds niet waarom mijn vader zich perse ons ding wilde toe-eigenen. Zo gaat het met alles: sinterklaas moet met zijn allen. Kerst moet met zijn allen.
Daar komt ook nog bij dat mijn vrouw één van de schoondochters van zijn partner absoluut niet mag, en ze heeft geen zin om zich steeds op te offeren, steeds maar weer overal op te draven, waar ze toch al geen zin in heeft, om dan gezellig met haar aan de koffie te moeten zitten. Toch verwacht mijn vader dat wij, zelfs buiten hem en zijn partner om, een relatie met ze opbouwen. Bij elkaar gaan eten enzo. De nieuwe partner heeft twee zoons en twee schoondochters, die andere is wel aardig maar zij wonen veel verder weg en zijn er geregeld niet bij, en helaas hebben wij dat excuus niet.
Het ergste is dat mijn vader nu gelukkiger lijkt dan met mijn moeder. Mijn moeder was een huismus en zijn nieuwe partner is dat niet, dus is hij veel actiever nu. Maar, dat uit zich alleen in bezoekjes aan háár familie en vrienden, zijn eigen familie ziet hij nauwelijks. Een andere manier waarop zich dat uit is dat hij verwacht dat onze dochter zijn nieuwe partner als oma gaat zien. De kleinkinderen van haar kant zijn zo jong, die kennen alleen mijn vader als de partner van hun oma, en de kinderen van mijn zus zijn geboren nadat mijn moeder is overleden dus die kennen hun oma niet. Mijn dochter is negen, die kent haar oma nog heel goed en mist haar nog steeds. Laatst had ze een tekening gemaakt waar opa en oma opstonden, en toen ze die aan mijn vader liet zien vroeg hij "en welke oma is dat dan?", alsof ze zijn vriendin ook als haar oma zou kunnen zien. Voor de duidelijkheid, ze had maar één grootouder die ze als "oma" ziet, de oma van mijn moeders kant wordt anders genoemd en heeft ook een ander kleurtje. Dus dat was de vergissing niet, bovendien stonden ze als stelletje op de tekening.
Is dat gedrag normaal? Mijn vader wil alles op zijn manier, en zijn manier lijkt verdacht veel op die van zijn vriendin. Hij trekt ook aan mijn vrouw, omdat hij daar vroeger een heel goede relatie mee had, maar die relatie staat steeds meer onder druk. Zijn schoonzoon (vriend van mijn zus) heeft dat probleem niet want die liggen elkaar niet zo. Waarom kan hij hem wel met rust laten maar mijn vrouw niet? Waarom kan mijn vader niet inzien dat wij als bijna-veertigers ons niet in een samengestelde familie willen laten stoppen? En waarom moet mijn dochter, die een hele lieve oma had maar nu niet meer, nu net doen of die nieuwe mevrouw, hoe lief ze ook is, haar oma is?
Steeds als er een speciale gelegenheid of een feestdag is zie ik er als een berg tegenop. Wat zal er nu weer van mij verwacht worden? Ik kan er tot op zekere hoogte wel in meegaan, het blijft toch mijn vader, maar ik kan het niet van mijn vrouw vragen, het heeft al tot meerdere ruzies geleid...en ik wil mezelf en mijn gezin ook niet meer opofferen aan zijn ideale familie.
he bah
Het klinkt niet fijn.
"Hij verwacht dat we verplicht gezellig doen met mensen die we nauwelijks kennen alsof familie was. Maar ik heb daar geen zin in, we zijn allemaal volwassenen en kunnen onze eigen vrienden wel uitzoeken. En familie is het gewoon niet."
Ik herken dit een beetje van mijn schoonzus. Zij en een vriendin dachten dat het handig was om hun beider families uit te nodigen om samen te eten met kerst. Maar ik ken die mensen dus ook niet. Wat zij er van vinden, geen idee, maar ik ga het dus absoluut niet meer doen dit jaar. Als ik niks zeg moet het misschien nog tien jaar zo. En het is geen familie.
Jouw vader heeft waarschijnlijk iets andere redenen. Heb je hem wel eens uitgelegd dat jullie niks met die mensen hebben? Het is misschien lastig te begrijpen voor iemand die beide zijden kent, maar toch niet onmogelijk? Wat zou hij er van vinden als hij iedere keer moest optrekken met de ouders en familie van jouw vrienden?
verdriet
Zou het kunnen dat je nog erg veel verdriet om de dood van je moeder hebt, en je je daardoor aan veel dingen ergert? Je schrijft: het ergste is dat hij wel gelukkiger lijkt dan met mijn moeder. Ik herken dit wel van toen mijn moeder haar tweede man leerde kennen, nadat ze weduwe werd.Nu besef ik veel beter, dat er voor haar daardoor een einde kwam aan een periode van zorg en moeite. Dat is wat anders als meer houden van.
Ik zag dat hij mijn moeder echt gelukkiger maakte, en dat maakte dat ik makkelijker over de dingen waar ik mij aan ergerde heen kon stappen. Misschien maakt zo denken het wat makkelijker voor jou.
jee
Ik krijg het gevoel dat je alles heel groot en zwaar maakt.
Wees gewoon blij voor je vader! Hij klinkt enthousiast en actief, en wil graag dat zijn dierbaren mixen! Geweldig toch!
Je probleem zit in je eigen afgrenzing. Laat gewoon niet gebeuren wat je niet wilt, maar je vader mag het toch proberen? Leuk toch als hij iets voorstelt. Komt het je niet uit, bedank je vriendelijk.
Je vader
is verliefd. Hij wil dat iedereen zijn nieuwe partner accepteert en blij met haar is.
Ik denk dat jullie in een heel anders stadium van het verwerken van het overlijden zijn. Je vader heeft het waarschijnlijk al een plekje gegeven. Daarbij heeft je vader jouw moeder op een hele andere manier gekend. Het is niet ongebruikelijk dat mensen vanwege hun liefde voor elkaar, zichzelf wegcijferen. Misschien heeft je vader dat ook wel gedaan voor je moeder. Wellicht dat je moeder zich heerlijk voelde thuis en je vader liever meer wilde ondernemen. Nu je moeder er niet meer is en hij een nieuwe partner heeft, kan hij misschien wel de dingen doen die hij altijd al wilde. Is hij dan gelukkiger met zijn vriendin? Ik denk niet dat je het kunt vergelijken. Daarnaast denk ik ook niet dat je dat moet willen.
Verder denk ik dat je gewoon je eigen grenzen moet bewaken. Je bent een volwassen man, met een eigen gezin. Met Pasen zijn jullie gaan brunchen op jullie manier, prima toch? Niet over in zetten verder. Kerstmis, hetzelfde. Als jullie er zin in hebben, dan is dat prima. Hebben jullie andere plannen, dan is dat zo. Dan maak je een andere afspraak met je vader.
Voor jullie dochter is het misschien fijn om een afspraak te maken over hoe zij haar nieuwe oma noemt. Neem bijvoorbeeld een buitenlandse benaming voor oma zoals: baba, omi, beppe, ofzo. Op die manier hoeft haar opa niet die pijnlijke vraag te stellen. De vriendin van opa krijgt dat haar eigen eretitel.
Verder denk ik dat het handig is om wat meer met dankbaarheid naar de situatie te kijken. Het had heel anders kunnen lopen. Je vader had ook helemaal weg kunnen kwijnen na het verlies van zijn vrouw. Het klinkt alsof hij nog midden in het leven staat en dit graag wil vieren met iedereen die hem dierbaar is. Liefdevol je grenzen aangeven is dan het beste.
Geen tips, wel herkenning
Het lijkt of vader zijn gezin opnieuw aan het uitvinden is en wil dat het een grote happy Kellogs family wordt. Hij gaat alleen voorbij dat jullie al hoog en breed volwassen zijn en een eigen gezin hebben.
Mijn vader is precies zo. Voor een mijlpaalverjaardag zijn we met zijn allen een lang weekend in een huisje geweest. En met zijn allen betekent dan: kind uit zijn eerste huwelijk, stiefkind uit tweede huwelijk, kind uit tweede huwelijk, haar kind. Geen enkel kind heeft twee dezelfde ouders. Partners erbij. Met kleinkinderen.
Mensen die niet met elkaar zijn opgegroeid (ook niet zijn eigen kinderen), nog nooit een verjaardag, Sint of Kerst samen hadden gevierd, mensen die al jaren op zichzelf woonden. Moesten we ook gezinnetje spelen. Verschrikkelijk.
Ik ben dat weekend voor de lieve vrede mee geweest omdat ik vind dat kinderen recht hebben op grootouders maar even later heb ik het contact op een zeer laag pitje gezet.
Ik denk echt dat het probleem zit dat hij het gezin over wil doen of zo en niet beschikt over een tijdmachine dus moet het nu, terwijl jullie qua leeftijd er niet op zitten te wachten.
Manmetantwoorden 
Je hebt het allemaal goed opgeschreven en dat is al winst.
Maar nu de volgende stap: je hebt onze mening niet nodig want je weet prima dat wat jij en je vrouw vinden, dat het o.k. is.
Maar jullie moeten doorpakken en dat voelt misschien als een 'drempel'. Maar je bent op een mooi kantelpunt aangekomen: vanaf nu ga je telkens weer een grens aangeven en ernaar handelen.
En elke keer dat je dat doet, begin klein , wordt het makkelijker.
Je kunt ook met je vrouw samen een paar zaken opschrijven die je écht niet meer wilt. En daar heb je dan met elkaar al een alternatief voor, dat hoef je nu nog niet uitgebreid te zeggen tegen je vader maar daar zijn jullie samen standvastig in en deel je gewoon mede als het er over gaat.
"Pasen? oh leuk dat je het aanbiedt, maar we hebben al andere plannen. Veel plezier samen!"
En verder: als jullie geconfronteerd worden met zo'n situatie dan moet je de vrijheid leren voelen om nee te zeggen maar ook om ja te zeggen! Want je hervindt je eigen kracht met elkaar en kunt ook nog steeds iets doen om je vader een plezier te doen. Maar hij is niet meer degene die bepaalt. Dat doen jullie.
Maar met een positief gevoel.
En overigens vind ik dat jij het vooral moet uitstralen naar iedereen, en je vrouw er buiten proberen te houden. Niet om haar te 'beschermen' omdat ze het niet zou kunnen maar gewoon, omdat het jouw kant van de familie is.
gr Angela
er is al veel gezegd
en daar sluit ik me bij aan. Jullie moeten je grenzen stellen maar ook weer niet al te moeilijk doen. Met Pasen zijn jullie al sinds lange tijd met vrienden, dat zou ik dus zo laten zolang dat fijn blijft. Met kerst zou je ook zonder zijn nieuwe vrouw naar hem toe gaan dus dat doe je nu ook, wie daar verder nog bij is is niet van belang. Zo doe je dat met alle uitnodigingen: zou je zijn gegaan als hij nog alleen was, dan ga je nu ook.
Haal er verder niet te veel bij over dat jouw vrouw niet met schoonzus X kan omgaan (dat is heel normaal in families) en waarom je vader zich niet met zijn schoonzoon bemoeit en wel met jouw vrouw: hij vindt haar waarschijnlijk veel aardiger. Wat maakt het uit.
Met je vader in gesprek
Je schrijft hier op een hele duidelijke manier wat het probleem voor jullie is. Ik zou proberen heel rustig met je vader in gesprek te gaan en hem precies vertellen wat je hier uitgebreid verteld hebt. Je bent een volwassen man en je vader "eist" van je dat je je als een puber voegt aan zijn nieuwe leven.
Als het niet bij jullie past, niet doen.
Sterkte
Sini (die 2 stiefmoeders heeft door scheidingen vader en zich wel iets van dit al kan voorstellen)
Bedankt
Bedankt allemaal voor de reacties. Wat ik het vaakst zie terugkomen is nu net waar ik ook de meeste moeite mee heb: het bewaken van de eigen grenzen. Want op dat punt is mijn vader nu net zo moeilijk (als dat het goede woord is). Want mijn vader accepteert niet makkelijk dat je afwijkt van "hoe het hoort", waarbij "hoe het hoort" uiteraard door hem bepaald wordt. Dit is nu de familie, het betreft deze mensen, en die, die en die gelegenheden moeten samen gevierd worden. Wijk je daarvan af, dan zit je fout en wordt hij boos. Ik denk dat het zoals iemand al aangaf het beste is om met mijn vrouw af te spreken hoeveel ruimte we hem geven om dit soort zaken in te vullen, en wat we zelf invullen. En laat hem maar eens boos worden, want hij ziet hopelijk zelf ook in dat het geen nut heeft om koste wat het kost zijn wil door te drijven. Maar het is niet makkelijk, want als hij zo verongelijkt is dan pas ik me liever aan dan dat ik mijn zin doordrijf. Toen ik opgroeide hadden we geregeld ruzie om onbenullige dingen en later is hij een stuk makkelijker geworden, dus vandaar dat ik liever een conflict ontwijk dan op de spits drijf. Hij heeft zich ook zo lang eenzaam en "zielig" gevoeld, dat het nog steeds lastig is om hem niet zijn zin te geven. Voor mij dan.
Overigens is er nooit sprake van geweest dat we een dag als kerst NIET met hem zouden doorbrengen. Ik hoop niet dat ik die indruk gewekt heb, want kerst is wel degelijk een familietijd voor ons. Dat was toen mijn moeder nog leefde, toen hij alleen was en ook nu met zijn vriendin nog steeds. We vinden haar aardig, ze is lief met onze dochter en we zien haar zeker niet als indringer in de familie. Zij is het probleem niet, mijn probleem is meer dat onze familie kunstmatig een stuk groter gemaakt wordt, en daar hebben we geen behoefte aan.
Jullie zijn alletwee volwassen
Herkenbaar, een vader die bij een nieuwe partner zoveel andere kanten van zichzelf laat zien dat ie een compleet ander mens lijkt te zijn geworden. Mijn vader viel 15 kg af en ging ineens vlotte truien dragen en wijn drinken in plaats van zijn eeuwige pilsje. Zijn weduwe is me inmiddels zo vertrouwd dat ik haar tegenover anderen als mijn stiefmoeder aanduid,terwijl ik al uit huis was toen ze in zijn leven kwam.
Wat ik uit jouw verhaal ook lees is dat je in de rol van zoon blijft hangen. Jullie zijn nu alletwee volwassen en de relatie is gelijkwaardig. Er is een tussenweg tussen obstinaat je hakken in het zand zetten en onderdanig gehoorzamen. Je hoeft je niet te schikken naar alle grillen van je pa, maar als de relatie duurzaam is dan is het misschien ook niet nodig om bij voorbaat uit te sluiten dat de nieuwe contacten zich kunnen verdiepen - in de loop der tijd.
Waarschijnlijk zit de andere kant ook niet te wachten op op instant nieuwe familie met bijbehorende verplichtingen. Probeer samen met je vrouw een compromis te vinden wat voor jullie aanvaardbaar is, en deel dat je vader mee, zonder je ergens voor te excuseren of te verdedigen. Da's even slikken, maar dat trekt wel weer bij.
