vaak geen zin om (mee) te gaan shoppen
Ik weet niet zo goed in welke rubriek dit thuis hoort dus dan maar zo. Er wordt regelmatig aan me gevraagd of ik zin heb om mee te gaan shoppen maar eigenlijk heb ik daar zelden zin in. Ik weet ook niet precies wat daar de oorzaak van is, wellicht een combinatie van factoren.
Soms geef ik wel eens toe omdat ik dan toch niks te doen heb of omdat ik vind dat je een ander ook eens een plezier moet doen. En het ligt er ook wel aan wie me mee vraagt, als het iemand is met ongeveer dezelfde smaak, dan vind ik het best gezellig om eens mee te gaan zolang het niet te vaak voorkomt. Maar als het iemand is wiens smaak totaal afwijkt van de mijne, dan vind ik het toch zonde van mijn tijd en al dat (in mijn ogen dan overbodige) slenteren vindt mijn rug ook bepaald geen pretje.
Ik heb onlangs al gezegd dat ik op mijn vrije dagen en tijdens vakanties het liefst gewoon thuis ben maar blijkbaar dringt dat niet goed door.
de rugklachten heb ik niet continu maar wel in bepaalde situaties en bij bepaalde handelingen, dat weet ik intussen en daar handel ik ook zoveel mogelijk naar. Dat ik liever alleen ga shoppen, dat hou ik voor me maar ook dát doe ik hooguit 1 keer per jaar. Ik denk dat ik me te snel schuldig voel als ik nee zeg terwijl ik dat soms wel doe.
Ik heb niks toegezegd voor deze week want gisteravond werd het me weer gevraagd via whatsapp. Mijn man en ik hebben deze week beiden nog vakantie en alhoewel we geen plannen hebben om ergens heen te gaan, wil ik toch liever deze week samen met hem doorbrengen. Na mijn vakantie wil ik best kijken om een keertje mee te gaan wanneer het mij ook past maar heb volgende week best al wat afspraken gepland staan dus het zal voor daarna zijn. En als ze daar niet op wil wachten, zal ik voorstellen dat ze eerst eens een ander meevraagt.
Samen shoppen? Hm, nee hoor. Ik ga liever alleen op eigen tempo zonder allerlei dingen te moeten bekijken die me niet interesseren. Als het echt iets belangrijks is, kleding voor een speciale gelegenheid, oke, dan wel, dan maak ik geduld voor die persoon. Maar gewoon zomaar shoppen - en dan ook nog met een groepje, nee daar ben ik nooit voor uitgenodigd. Ik heb kennelijk de goeie vriendinnen 
Lijkt me goed om aan te leren 'nee' te zeggen en een alternatief te noemen wat je wel leuk vindt om samen te doen.
nou, ik ben blij dat ik niet de enige ben die liever alleen op pad gaat. Dacht al dat ik een apart soort was, haha
dan schreef op 26-07-2021 om 15:33:
de rugklachten heb ik niet continu maar wel in bepaalde situaties en bij bepaalde handelingen, dat weet ik intussen en daar handel ik ook zoveel mogelijk naar. Dat ik liever alleen ga shoppen, dat hou ik voor me maar ook dát doe ik hooguit 1 keer per jaar. Ik denk dat ik me te snel schuldig voel als ik nee zeg terwijl ik dat soms wel doe.
Ik herken de situatie en het schuldgevoel wel enigszins. Ik krijg van 1 vriendin steeds enthousiaste uitnodigingen voor iets waar ik zelden tot nooit zin in heb om tijd en geld(!) aan te spenderen . Het hangt samen met haar hobby en die van haar uitgebreide vriendenkring. Vanwege de herkenbaarheid houd ik het maar even vaag. Negen van de 10 keer wimpel ik het af, maar het kwartje valt maar niet. Ronduit zeggen dat ik er geen klap zin in heb vind ik ook wat cru. Weigeringen kleed ik in met ¨ aardig dat je aan me denkt, maar dit is niet echt aan me besteed / of nog beter : voor mij te hoog gegrepen (maar dat gaat voor winkelen niet op natuurlijk _"of ik meld dat ik andere plannen heb. Dat die plannen niet meer omvatten dan een avondje languit netflixen met me breiwerrekie vertel ik er dan niet bij.
Waarom zijn we toch allemaal zo bang om 'nee' te zeggen?
Na mijn burnout is dat wat ik heb geleerd mbv een coach.
Je kunt gewoon nee zeggen. Die ander is namelijk helemaal niets bezig met jou als je zelf denkt was de les.
In dit geval zou ik nu gewoon gaan zeggen, sorry maar deze corona tijd heeft me geleerd dat ik helemaal niet van shoppen hou. Dus kun je beter iemand anders vragen maar ik wil best samen op een terras je aankopen bewonderen.
Als je dat laatste wel wil natuurlijk.
Nouja, dat ruggedoe, bij mij is dat zeer zeker geen smoes, het kost me echt heel veel en doet pijn.
Ik ging ervan uit dat die klachten ook serieus bij ts spelen, niets zo vervelend voor rugklachten nl als shoppen.
En zeker als ze het moeilijk vindt nee te zeggen.
Mensen snappen rugpijn beter dan geen zin in shoppen.
Voor mezelf speelt dan weer dat ik meestal geen zin heb in shoppen. Maar heel soms dan weer wel. Maar dat ‘soms’ is voor mensen lastig te plaatsen, begrijpelijk ook. Als ik de ‘geen-zin -in -shoppen- kaart’ trek, wordt ik vast nooit meer mee gevraagd. Ook niet de bedoeling!
Voor mij heb ik dus gewoon nu teveel pijn aan mijn rug. Niets gelogen aan. En kan best dat er een moment is dat ik minder pijn heb of meer zin de pijn te trotseren. Die zaken staan natuurlijk ook niet volkomen los van elkaar.
kijk, een paar winkels bezoeken vind ik geen punt, zoals bijvoorbeeld de Action of Hema. Maar niet allerlei boetiekjes met kleding voor slanke mensen terwijl ik zelf juist stevig ben. En als ik iets koop, ga ik liever naar winkels met kleding of schoenen van betere kwaliteit. In sommige winkels kan ik gewoon niks vinden dus dan vind ik het zeker zonde van mijn tijd. Dan kan ik wel buiten op een bankje zitten wachten maar dan kan ik net zo goed helemaal thuisblijven. En ik ga dan nog liever in het najaar shoppen dan in de zomer met al die drukte en warmte want daar kan ik slecht tegen.
Ysenda heeft wel een punt. Ik begin het langzaam te leren, maar ik vind 'nee, geen zin' zeggen ook moeilijk. Maar soms kan je dat toch beter zeggen dan leugentjes om bestwil/smoesjes. Zo blijf je aan de gang namelijk. Maar zoals je het hier uitlegt in je openingspost, zo kan je het toch ook tegen je beste vrienden/vriendinnen zeggen? Zeg er ook meteen maar bij dat je het lastig vindt om te zeggen maar.... enz enz enz, juist als je goede vrienden bent moeten ze het snappen en kunnen jullie samen andere activiteiten bedenken om te doen. Deze vriendinnen (vooral degenen met een totaal andere smaak) kunnen dan beter daar andere mensen voor vragen.
Nog even een aanvulling, ik heb een vriendin die mij heel vaal belt voor activiteiten, maar zelf ben ik nogal passief en eigenlijk wel een einzelgänger. Ik kan me dus al de hele dag verheugen op een avond alleen op de bank, lekker een film op Netflix kijken. Dan ben ik totaal niet te porren om ineens visite te krijgen (dan belt ze op dat ze in de buurt is, zal ik zo even langskomen?) Ik zeg dan meestal, "nee, ik kan niet " (en verder geen uitleg, gelukkig vraagt ze nooit, waarom niet) en geen, 'nee ik heb geen zin, ik wil alleen zijn en Netflix kijken'. Toch raar, dat ik dat dan niet zo durf te zeggen. ( maar goed, ben me er al wel van bewust, misschien durf ik het op een gegeven moment wel zo te zeggen)
Lieve help, door er therapeuten erbij te halen maak je het wel erg zwaar. Het gaat om een uitnodiging van een vriendin, waar je meestal niet en heel soms wel voor te porren bent. Niet om zoiets zwaarwegends als ondergesneeuwd raken in je relatie op je werk.
De kunst is om zo uitnodiging een beetje elegant af te wimpelen. Een opmerking als ¨corona/mijn therapie heeft me geleerd dat..."vind ik zulk grof geschut dat ik daarna nooit meer iemand iets zou vragen uit het gevoel te opdringerig te zijn.
Eens met Kenfan. Het hoeft allemaal niet zo gewichtig.
Wat niet wegneemt dat je soms tot de conclusie komt dat je iets gewoon niet leuk vindt. Je dacht vroeger misschien een tijdje dat je het wel leuk zou gaan vinden, of leuk moest gaan vinden, of zelfs dat het leuk was al begreep je eigenlijk niet waarom je er dan niet blij van werd, maar op enig moment besef je: nee, ik hou gewoon niet van shoppen/kamperen/honden/bikini's/barbecue...
Dringt zo'n inzicht door, dan bewijs je jezelf en waarschijnlijk ook je omgeving een dienst door gewoon uit te spreken " weet je, x is eigenlijk niet zo aan mij besteed'.
Groeten,
Temet
er is vanochtend al aan een ander (met auto) gevraagd om eind deze week mee te gaan shoppen. Degene die vaak wil shoppen heeft geen rijbewijs dus ook geen auto, wij wel al heeft mijn man de auto mee als hij moet werken (nu laatste week vakantie) Maar ik vind het net zo makkelijk om met de bus te gaan, de bushalte is vlakbij de winkels en ik hoef geen parkeerplek te zoeken.
Shoppen hoor je als vrouw leuk te vinden, toch? En helemáál met je dochter(s). Het gaat hier om een vriendin, soms uitgebreid tot een clubje, maar shoppen met een dochter vind ik ook geen uitgesproken feest. In elk geval moet ik veel geduld hebben en niet te veel eigen inbreng, want wat ik uit een rek pak, vindt ze meestal mwah... Dat motiveert me niet.
wat ik dan wél leuk vind is wanneer iemand kleding nodig heeft voor bijvoorbeeld een bruiloft. Dan wil ik best een tijdje in dezelfde winkel rondhangen maar niet voor zomaar een shirtje in winkel A, een broek in winkel B, een sjaaltje in winkel C enzovoort. Dan ook nog wat drogisterijen langs.
