Uit elkaar of niet?
Mijn vriend en ik kennen elkaar nu ruim 20 jaar, waarvan we zo'n 14 jaar samenwonen. We hebben een zoontje van ruim 12 jaar.
De laatste paar jaar, en vooral het afgelopen jaar, leven we steeds meer langs elkaar heen. Vooral het laatste jaar: hij is erg veel bezig met zijn hobby (foto's en fotoshoots), is (vooral de laatste paar maanden) geregeld weg. Ikzelf ben begonnen met een 4-jarige opleiding waarvan dit afgelopen jaar het zwaarst en het intensiefst was.
We praten weinig met elkaar en al bijna nooit over onze gevoelens. Daardoor is onze band niet echt intiem meer. We hebben nog wel sex, zo'n 1 keer per 2 weken en dat is altijd wel fijn.
Daar komt bij dat mijn vriend weinig aandacht besteed aan ons zoontje. Samen dingen doen is er bijna niet bij. Ik doe alles met mijn zoontje en daardoor hebben wij juist een erg sterke band. Vooral als er dingen 'misgaan' besteed mijn vriend ineens wel aandacht aan hem (bijvoorbeeld als mijn zoontje huiswerk heeft vergeten te maken, iets kwijt is, iets kapot heeft gemaakt). Als dingen lopen zoals ze moeten lopen, is er weinig aandacht. Daardoor heb ik het idee dat er geen sterke, intieme, band is tussen hen.
Hij zegt dat hij alleen nog maar van mij houdt als moeder van ons zoontje. Ikzelf voel diep van binnen nog wel het echte houden van. En daar zit mijn grootste twijfel: wil ik nog wel bij iemand blijven die niet echt van mij houdt ook al hou ik wel van hem? Hij denkt zelf overigens dat zijn gevoel misschien wel weer terug kan komen...maar ja, dan moeten er wel dingen veranderen: meer aandacht voor elkaar zodat onze band weer intiem wordt.
Ik heb hem gevraagd of er misschien iemand anders is, maar hij heeft mij verzekerd dat dat niet het geval is. Ik geloof hem, maar ben bang dat hij vroeger of later toch iemand tegenkomt waar hij verliefd op wordt...
Hij zegt dat hij, als hij eraan denkt dat we uit elkaar zouden gaan en hij alles opgeeft, daar heel erg naar van wordt. Ik wil nu van hem weten of hij bij mij zou willen blijven omdat ik EEN vriendin ben of omdat ik ZIJN vriendin ben. Hij wil daar nu achter komen. Aan de ene kant denkt hij dat hij daarachter komt door af en toe alleen te zijn (bv nu in de vakantietijd niet samen, maar apart op vakantie te gaan). Aan de andere kant wil hij ook gewoon thuis zijn en mist hij mij als hij een paar dagen weg is. Als hij dat zegt, twijfel ik dus weer of hij MIJ mist, of IEMAND mist...
Ik weet niet hoe ik nu verder moet. Moet ik het tijd geven en dmv betere communicatie hopen dat het echte houden van weer gaat groeien? Dat we er echt aan gaan werken? Moet ik er een punt achter zetten omdat we al zo lang zo leven?
Heeft iemand ook zoiets meegemaakt?
Samen
Uit je verhaal maak ik op dat jullie relatie lijkt ingeslapen, maar niet dood is. Jullie zullen meer aandacht aan elkaar moeten besteden, denk ik. Ik lees hier regelmatig de tip om een vaste avond in de week voor elkaar te reserveren. Dat lijkt me heel zinnig. Of je nu gaat monopoliën, de kroeg in gaat, uit eten gaat of serieus gaat praten, doe iets samen. Dat is een eerste en niet te moeilijke stap.
Uit elkaar gaan lijkt me in deze fase veel te drastisch.
Hoge eisen
Mika70, dat een relatie in de loop van de tijd verandert is vrij normaal. Als je elkaar nu kunt accepteren als ouders van, mensen die samen een gezin draaiende houden en zich ontwikkelen, dan kan het zijn dat je elkaar later weer tegenkomt als levensmaatjes. Niemand blijft een onbezonnen puber, gelukkig, ook al zijn er mensen die rond hun 40ste het liefste zich weer als zodanig willen blijven gedragen.
Er is een belangrijke verandering die jullie beiden blijkbaar niet helemaal hebben meegekregen en dat is dat jij een zware studie bent gaan doen. Ik neem aan dat hij daar achter staat, maar ik lees dat jullie toch in hetzelfde patroon dor zijn gegaan, waarbij jij met name voor je zoontje zorgt. Wellicht kun je daar met hem eens over praten. Hij kan bijvoorbeeld ook een week alleen op vakantie gaan met je zoontje, zodat jij een week kunt bijwerken en bijtanken en hij de band met zijn zoontje verbetert. Hij kan zijn zoontje meenemen in zijn hobby. en ondertussen accepteren dat er even minder tijd is voor elkaar. Dan maar even vooral 'ouder van' zijn. Maar dan wel allebei.
Tsjor
Dipje
Wij hebben eens in de zoveel jaar wel eens een dipje (vroeger nooit, maar het sluipt er soms in) Samen ergens heen gaan, dat ging ook niet altijd goed, dan moest het ineens geforceerd 'gezellig' worden. Dat lukte maar deels. Maar laatst, toen moesten we voor vrienden die naar het buiteland verhuisden een busje met spullen voor ze rijden. (naar hun nieuwe huis) en omdat we een doel hadden, was dat eigenlijk een ontzettend gezellig reisje geworden (dagje heen, dagje terug en een dag daar) We hebben onderweg gelunched, daar de omgeving bekeken, de dag dat we er waren, en de terugreis was ook weer gewoon gezellig.
Wat het was weet ik niet, maar ik geloof dat als we ooit weer eens een dip hebben, ik maar iets ga organiseren, waarbij we ons nuttig moeten maken en samen moeten werken 
Mika
Ik vraag me af of je niet wil dat je man zijn gevoelens teveel wil gaan uitpluizen. Ik weet nog dat ik me toen ik een jaar of 20 afvroeg of ik wel van mijn moeder hield. Ik dacht van niet. Ja, tuurlijk dus wel. Maar hoe kun je houden van precies beredeneren? Hij mist je als hij weg is, nou volgens mij is dat een goede indicatie van.
In plaats van jullie relatie het graf in te praten en filosoferen, zou ik gewoon eens kijken naar wat hij allemaal wel doet, en kijken wat je leuk zou vinden om vaker met hem te doen. Wil hij ook iets meer samen doen? Want ergens in investeren, zorgt ervoor dat je het meer waardeert.
Voor de rest zou ik verhuizen. Ik merk dat elke keer als wij verhuizen, alle gewoontes de schop op gaan, en dat is een hele goede gelegenheid om weer meer aandacht aan elkaar te besteden 
2 dingen
Ik zou niet teveel praten, maar samen dingen doen.
Kan jij misschien aansluiten bij zijn hobby?
Wij hebben ook niet hele diepgaande gesprekken, maar voelen ons daar allebei goed bij.
Verder valt het me op dat je het consequent hebt over je zoonTJE. Ik heb wel 3 keer gekeken, maar lees toch echt dat hij 12 is. Redelijk off topic, maar ik vond het wel opvallend. Hoe speelt dat mee in jouw verwachtingen naar wat man onderneemt met zoon?
Saskia
Nou off topic?
Het viel mij ook direct op, 'zoontje'. Kan het zijn dat er misschien ook iets speelt dat je onwillekeurig ook te veel onderneemt met je zoon, waardoor je zijn vader misschien het gevoel geeft er niet tussen te kunnen komen? Misschien een iets te symbiotioische relatie met je zoon hebt? Zoiets kan ook meespelen in je r3latie. Ik denk dat jullie ook eens moeten proberen echt aandacht voor elkaar te hebben, zonder zoon in de buurt. het is vakantie; is logeren een optie?
Eens
omdat niemand erover begon deed ik dat ook maar niet 
maar inderdaad viel dat me ook meteen op. Heb zelf twee zonen en die hadden toen ze 12 waren toch echt geen ' zoontje' genoemd willen worden. En dat 'tje-gevoel' had ik zelf ook al heel lang niet meer over hen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Waarschijnlijk
Gebruikt topic openster het woord zoontje omdat haar zoontje misschien van de peuterleeftijd is en dat ze omwille van de herkenbaarheid de leeftijd veranderd.
Als dat niet zo zou zijn dan is dat inderdaad een probleem voor de jongen als je moeder je op 12 jarige leeftijd zoontje noemt.
Zoontje
Ik noem mijn zoon van die leeftijd ook wel eens zoontje hoor. Hij is mijn zoontje. Hij is de jongste en mijn baby. Dat zal hij altijd blijven 
Hij vindt het overigens niet leuk als ik hem zo noem uiteraard want hij wil groot zijn.
Begin met praten
Ik moet bekennen dat ik me regelmatig verbaas over dit soort vragen.
Naar mijn bescheiden mening staat of valt elke relatie met communicatie. We kunnen nu eenmaal niet gedachtenlezen. Dus als je wilt dat de ander je kent, begrijpt, empathisch op je reageert, zul je moeten zorgen dat die ander weet wat je voelt, ervaar en bezighoudt.
En vice versa.
Ik heb makkelijk praten, want mijn man en ik praten wel veel en gemakkelijk. Maar we hebben ook periodes gehad dat het zo razenddruk was in ons leven (werk, babies, opleidingen, lange reistijden, veel buitenland) dat vaak de tijd ontbrak voor rustige gesprekken over onze gevoelens. Gelukkig merkten we dan meestal zelf dat we dit begonnen te missen.
Ik las jaren geleden een stukje van Dr. Sears die merkte op dat als jet het beste voor je kinderen wilt: dan moet je als eerst investeren in tijd in je relatie. Want als je relatie ten gronde gaat, dan werkt dat veel negatiever voor je kind, dan wanneer je kind af en toe minder aandacht krijgt, omdat papa en mama oppas regelen om tijd aan elkaar te kunnen besteden.
Ik zou dus niet afwachten of het vanzelf beter gaat. Ik zou nu die oppas regelen, samen aan praten. Desnoods met behulp van een zelfhulpboek om elkaar de goede vragen te stellen. Met de goede vragen, bedoel ik vragen die onderzoekend, explorerend zijn. Wat vind jij leuk? Waar word je blij van? Vraag naar zijn hobby. Wat wil hij ermee? Vertel zelf over je opleiding. Wat vind je fijn? Wat vind je moeilijk?
Ga voorlopig nog helemaal niet de ingewikkelde vragen stellen over houden van en ' hoe zie jij onze toekomst samen? Ga gewoon eerst weer eens gesprek. Zoals je zou doen bij een eerste ontmoeting. Nieuwsgierig en geïnteresseerd in wat de ander bezighoudt.
Tihama
Samen dingen doen
inderdaad. Ik ben ook op zoek, ik zit in een relatie dip, natuurlijk is het meer dan die relatie. Hij heeft zijn leven vol interessante dingen en ik zit vooral thuis wat te werken en veel met de kinderen, er is dus flinke scheefstand waar ik steeds meer tegenaan loop, hij heeft zijn passie en dat is zijn werk, dat werk brengt hem overal en hij krijgt enorm veel waardering. Ik zou ook wel zoals hij regelmatig een paar dagen weg willen voor werk, reizen, naar het buitenland, weg maar ik zit vooral dus thuis en dat is weleens wrang als ik na een slopende dag met de kinderen door hem gebeld wordt, dan zit hij ergens in een mooie woestijn ofzo, even tussen wat lezingen dooor een auto gehuurd en dat moet hij dan even delen. Niet dat ik het hem niet gun, maar ik voel mij dan leeg en ben dan ook niet echt geinteresseerd. Waarom zijn we daar niet samen, waarom zit ik hier altijd met die kinderen (zo voelt dat) alle rampen in het huis op te lossen, met alle buren te praten, dat geneuzel op het schoolplein etc etc.
Dus dat zal ik dan toch echt zelf moeten opstarten, geen idee hoe want mijn werk brengt mij niet naar het buitenland. En we moeten meer dingen samen doen, maar dat verzinnen daar ben ik nog niet uit. Ik ben ook niet zo van het samen uit gaan, dat vind ik dan zo geforceerd.
Laatst zaten we heel gezellig op eens op zolder s'avonds het 2e hands fietsje (dochtertje was jarig) op te pimpen, dingen eraf en erop te schroeven. Gewoon ongedwongen en ongecultiveerd. Dat soort momenten zouden er vaker moeten zijn.
In de tijd dat we dit huis kochten gingen we regelmatig samen spullen uitzoeken, we zaten vrijwel altijd op dezelfde lijn qua esthetiek, dat was ondanks de drukte ook een leuke tijd samen. En ik vind het ook prettig als hij meer dingen uit zichzelf doet, dus uit zichzelf (omdat hij het zelf dus ook belangrijk vindt en niet omdat ik er om zeur) de schuur helemaal leeg halen en opruimen.
nee ik ga niet weg, maar 'gelukkig samen' zal alleen weer opbloeien als ik meer positieve uitdaging heb (ontwikkeling niet alleen inhoudelijk, meer rust in mijn hoofd door andere omgeving tussendoor, meer inspiratie) in mijn leven en er weer een gezamenlijk 'samen bouwen' project komt.
Ik heb zelf erg zin in een bouwprojectje van mezelf, een huis opknappen (dit huis is over een jaar of 2 echt wel helemaal af), meer geld verdienen en alleen op reisjes. Dat is wat ik dus zou moeten doen. Er is scheefstand.
Overigens
zie ik dit alles niet zo drastisch als jij, aangezien ik nogal eens wat mensen spreek die dit ook herkennen.
Ik heb een vriendin die regelmatig uit gaat, met vriendinnen en kennissen en ook met haar man, dat heeft ze zo aangezwengeld afgelopen jaren en dat werkt voor hen.
Een ander gaat verplicht (klinkt wat negatief) elk jaar samen met haar man een paar dagen een stedentripje doen, werkt voor hun.
Een ander gaat met haar man golfen. Werkt voor hun. Mijn zus deed dat met haar ex ook regelmatig, dan gingen ze een weekend duur naar het buitenland ergens op een chique golfbaan, samen uit eten, hotel etc. Maar goed die zijn ook uit elkaar gegaan ...
ach ik weet het niet, maar je/ik moet op zoek naar iets wat voor ons werkt.
Manda
Ik herken je verhaal. En inderdaad, ik hoor hetzelfde eigenlijk best veel/vaak. Die scheefstand, het is een sluipmoordenaar, echt. Lees de mail van Tihama: het begint met praten, want dat is de crux. Ik weet niet of je dat al gedaan hebt met je partner, het kan zijn dat je net in dit denkproces zit. Maar wacht niet te lang, denk niet: als we weer in wat rustiger vaarwater zitten etc. etc. dan komt het weer goed. Want het gevoel dat je nu hebt is echt een waarschuwing en het meeste in het leven gaat nu eenmaal niet vanzelf. Ik spreek uit ervaring en ik/wij hebben wel te lang gewacht. Het is niet meer goed gekomen.
Itt Tihama zou ik niet met zelfhulpboeken aan de slag gaan, het kan zomaar zijn dat er onbewuste communicatiepatronen zijn ontstaan die je zelf niet meer kunt tackelen waardoor je er niet zelf uitkomt.
Toen de breuk in ons huwelijk onomkeerbaar bleek hebben wij nog geïnvesteerd in EFT (Emotionally Focused Therapy). Alhoewel de insteek dus niet meer was om de relatie weer goed te krijgen heeft het wel tot een goed nahuwelijk geleid. Ik ben ervan overtuigd dat deze therapie dieper gaat en meer zoden aan de dijk zet dan, met alle respect, een rekatietherapeut die alleen samen leuke dingen doen kan aanreiken. Zo'n therapie hebben we ook gedaan, maar dat raakte gewoon de kern niet (echte communicatie over gevoelens).
Ik ben geen veelreageerder hier, maar ik lees hier al jaren mee en je hebt door de jaren heen heel wat gedeeld hier op OO. Ik hoop dat jullie eruit komen. Sterkte ermee.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Praten is het bij ons niet
we kunnen goed praten, ik kan mijn ei ook altijd kwijt.
Ik vind mijn leven niet zo boeiend, weinig inspirerend, hij heeft wel een heel leven daar buiten. Ik ben erg voor het hebben van een eigen leven apart van elkaar, eigen contacten en eigen werk etc. Ik wil wel weer eens een gezamenlijk project, een gezamenlijk avontuur, zo is het zo doodgeslagen en ook wel eenzaam.
Wat sneu
Manda, ik vind dat echt sneu om te horen! Ik vind je namelijk altijd heel erg boeiend klinken, dus kan me er weinig bij voorstellen dat je je leven niet boeiend vindt 
Kun je voor deze zomer niet iets avontuurlijks regelen om samen te doen?
Hm tja
we gaan 3 weken weg, heerlijk vrijdag stappen we in de auto.
ik moet mijn werk een slinger geven, ook al heb ik nu een druk jaar achter de rug met werk met mooie resultaten ik mis iets inspirerends, iets groters in mijn leven. En ik zie hem dat dus wel hebben, hij reist de hele wereld over, hij is ook gelukkig en tevreden met alles en ook met mij dat is hij ook altijd geweest, hij is de stabiele tevredenheid. Ik ben de stabiele ontevredenheid.
Het laatste grote project was de jongste, die is gekomen. Daarvoor het huis, ook gelukt, het huis is over een tijd dus ook af.
Ik moet weer een groot project hebben denk ik, dan is die scheefstand weer wat opgeheven.
Dat reizen he
Mijn man is ook steeds de hort op, wel binnen europa, maar ik vind het juist zielig voor hem. Zit hij weer in zo'n hotelkamertje 's avonds. En ik vind vliegen enzo echt vreselijk, dus daarin benijd ik hem ook niet. Volgens mij ben ik gewoon een huismus
Succes met het vinden van je droomproject!
Chayenne
uh, zoals mijn zoon weleens geirriteerd tegen me zegt "mam, jij praat echt met iedereen". Ik maak nogal makkelijk contact. Mijn beste vrienden hier in Engeland zijn mijn voormalige buurvrouw en een moeder van een meisje dat naar dezelfde creche ging als mijn zoon. We kwamen elkaar onderweg een keer tegen en raakten aan de praat, en van een keer koffie en een goede klik, maak je zo vrienden.
Maar eerlijk gezegd vind ik het heerlijk om thuis te teutelen. Ik hoef niet zo nodig elke dag wat te doen. En als ik (of mijn kinderen) kriebels krijg dan ga ik naar een park en vraag ik anderen om ook te komen als ik daar zin in heb, of ik ga naar een family centre (dat is echt ideaal hier in engeland, kunnen de kinderen lekker spelen en de ouders thee leuten).
Toen ik jong was, was het thuis eigenlijk altijd drama. Met hoogoplopende ruzies, veel op gevoel spelen, regelmatig iemand de deur uitgezet, en het heeft jaren geduurd voordat ik een beetje emotionele stabiliteit vond. Ik sta open voor andere mensen en nieuwe ervaringen, maar ik heb nu gelukkig heel erg genoeg aan een gewoon gelukkig rustig bestaan!
Mandarijn
Enorm herkenbaar, jouw verhaal. Hier ook een man die van zijn passie zijn carriere heeft gemaakt en heel goed gaat. Veel congressen op uiteenlopende plekken. En ik gun het hem zeker, maar de onbalans in onze levens vind ik niet gezond - ik ben nog steeds op zoek naar mijn eigen succesverhaal zogezegd. En inderdaad als de kinderen groter worden, ga je je wel minder nodig voelen. Nu regel ik alles rond en in huishouden en school enz.
Er komt wel een grote move aan, waarbij ik de logistiek bijna geheel op me neem, dus dat wordt weer een poosje lekker bezig zijn. Maar daarna ben ik echt aan de beurt on eens goed te gaan soul searchen! Met een coach of watdanook, cursus.. Iets wat alleen voor mij is en waar ik gedwongen word op mezelf te focussen.
Liefst zou ik 5 dagen een goed verdienende baan vinden om ook eens de kostwinner te zijn maar tegelijkertijd weet ik wel dat ik zulke ambities niet in me heb
Fijne vakantie iig!
Herkenning manda
Maar het klinkt een beetje als of je zijn spannende leven projecteert op jouw "saaie" leventje. En dat zijn toch echt twee verschillende dingen. Tijd voor een nieuwe hobby dus. Is er niet ergens iemand anders die een huis heeft waar jij je tegenaan kunt bemoeien? Of kun je je niet opgeven voor het Blok 2012? En anders alvast beginnen met een leuke buitenlandse kunst-cultuur trip? Al dan niet samen.
Ik herken de scheefstand ook wel. Bij ons sluipt het er dan ook automatisch in dat ik hoofd gezinszaken wordt en iedereen automatisch naar mij zit te kijken als er kinderen aangekleed, gecorrigeerd, gevoed, of wat dan ook moeten worden. Ik merk bij mijn man dat als hij gewend is om de zorg te delen dat het dan redelijk gelijk op gaat, maar dat als hij een tijd druk is met wat anders dat hij dan weer heel snel terugvalt naar de jaren '50 verdeling: ik de kinderen, hij de kost. En het kost dan soms wat moeite om hem daar weer uit te krijgen.
Na de geboorte van mijn jongste dochter heb ik een paar jaar 'thuis gezeten'. Het eerste jaar werd gekenmerkt door allerlei zorgen rondom dochter en ik had geen enkel moment de tijd om verder na te denken. Naar mate de situatie thuis echter weer lekker begon te lopen merkte inderdaad dat ik mijn werk begon te missen. Ik kreeg weer een baan en dat was ook nog eens een leuke baan maar niet erg uitdagend. Het verdiende goed en het was goed te combineren met de kinderen dus op papier best ideaal. Echter ik miste heel erg de passie. Ik voelde me heel erg buiten mijn vakgebied staan en ik was best jaloers op allerlei voormalige collega's en kennissen in het vakgebied die van alles en nog wat deden. Ik werd daar ook best ontevreden over. Toen besloten om radicaal iets heel anders te gaan doen. Dat was inderdaad super leuk en gaf alles weer glans. Toch toen ik uiteindelijk de kans kreeg om een geweldige baan in mijn richting te gaan doen heb ik het gedaan. Dat was echt de goede keuze. Ik heb nu alle uitdaging en mogelijkheden die ik wil en dat vage gevoel van onrust en ontevredenheid is helemaal verdwenen. Ik ben nu ook helemaal niet meer onrustig als ik hoor wat kennissen en collega's uitspoken. Ik zit hier goed.
Dus inderdaad ik zou op zoek gaan naar een invulling van je werk waarin je wel die uitdaging hebt. En je vriend reist dan voor zijn werk maar misschien kan je gewoon zelf af en toe voor jezelf een tripje ergens heen plannen.
Ik krijg het vermoeden
dat het gevoel ambitie is!
Daar heb ik dus gelukkig echt geen last van
Denk bij
sommigen naast ambitie een bepaalde onrust, onvrede, ontevredenheid. En dan kun je iets nieuws hebben, maar als het nieuwtje er af is dan gaat het weer knagen en moet het groter, meer, sneller, vaker, extra enz.
Op een gegeven moment is het leven denk ik wel wat uit-uitgedaagd, of jij of je kind raakt ziek, je wordt oud en wat dan?
Blijft denk ik ook zaak om te blijven kijken waar dit soort gevoelens vandaan komen en van daaruit te blijven werken aan een bepaalde mate van tevredenheid in je leven voor zover dat mogelijk is en dat kan in heel andere dingen zitten dan in altijd meer en beter, nieuw en anders op gebied van geld/reizen/werk/materiaal. En daar is denk ik het oppimpen van een tweedehands fiets op zolder een geweldig voorbeeld van
Mix!
raak ! En dat weet ik ook, ik kan het alleen nog niet beheersen, dat is mijn volgende stap qua emotionele ontwikkeling. In een relatie is dat nog moeilijker omdat je die momenten samen niet kan plannen, je kan alleen de situatie proberen te creeeren dan dan hopen dat er af en toe samen zo'n zelfde state of mind is.
samen kijken naar iets, samen iets proeven, dat soort dingen is het ook.
En ik weet ook dat ik kan blijven hangen in ontevredenheid terwijl hij in en uit rent en bezig is met zijn leven maar dat het niets oplevert, wensen blijven er altijd. Maar het lastige is ook dat de ander ook zijn best moet doen om dat soort momenten samen te proberen te cultiveren. Dus tja, lastig.
