twijfel over vriendschappen (of mezelf?)

maar

je zit zelf ook in een dip? en je trekt het niet omdat een deel van je vriendinnen ook niet zo bruisend zijn? Maar zelf ben je ook verre van bruisend nu toch? Of begrijp ik het verkeerd. Misschien vinden die vriendinnen dat ook wel en hebben ze ook minder behoefte aan contact met jou. Net zoals jij dat ook hebt?

vriendschap

Ik lees mee, want ik heb op dit moment weinig vriendinnen. Probleem is dat ik jarenlang allerlei gevechten met school moest voeren en noch tijd, noch energie had om nieuwe vriendschappen aan te gaan. Mijn vriendinnen hebben geen kinderen en dan moet je ook niet constant over school blijven zeuren, daar snappen ze toch niks van. Maar daardoor gaat het wel steeds over hun werk, terwijl werk voor mij even niet op de voorgrond staat. Ik ben blij met mijn werk, maar het is niet waar op dit moment mijn uitdaging ligt.

Je moet duidelijk krijgen wat je allebei verwacht van vriendschap, denk ik. Het lijkt me niet zo raar dat twee vriendinnen die allebei in een dip zitten op dit moment geen goede combi zijn. Het is handiger als je elkaar om beurten uit de put kan helpen. Soms heb je even niets te geven. Ik had een vriendin bij wie het altijd maar over haar problemen ging. Mijn problemen stelden niets voor vergeleken bij de hare. Vroeger was dat ook wel zo, maar toen konden we ook gewoon lol hebben en dat is er nu niet meer bij. Stiekem ben ik blij dat ik alweer een tijdje niets van haar gehoord heb. Misschien kun je toch een beetje op elkaar uitgekeken raken, net als in een relatie.

Overigens vind ik eens in de twee weken een koopje thee best veelbelovend klinken. Ik zou er niet aan moeten denken om wie dan ook vaker dan dat te zien. En kun je met de beste vriendinnen niet wat vaker bellen? Als dat wel lachen gieren brullen is, kan een telefoontje je flink oppeppen. Je kan daarvoor gewoon een afspraak maken, zodat ze echt tijd voor je heeft.

lijstje

Vroeger had ik een lijstje dat ik gewoon afwerkte als het sociaal wat stiller werd. De een plande ik over een week, de ander over 2 weken, enzovoorts. Dat werkte goed, want vaak is het lastig om eraan te denken dat je iemand moet bellen, terwijl de afspraak zelf heel leuk is. Ik zat er niet zo mee of ik nou zelf moest bellen of niet. Momenteel ben ik blij als iemand mij belt, want mijn hoofd zit een beetje vol en ik denk er gewoon niet aan. Dat wil niet zeggen dat ik niet heel blij ben om diegene te zien! Ik ben ze juist dankbaar dat ze de moeite nemen en voel me ook wel een tikje schuldig erover. Pas als iemand steeds een smoes heeft als ik wil afspreken, komt er bij mij een boodschap binnen. Dat jij steeds belt wil dus niets zeggen, misschien zijn ze je wel dankbaar. Dat ligt anders als het een splinternieuw contact is, dan moet het in eerste instantie wel om en om zijn. Eigenlijk net als bij een relatie.

overigens

Kan je met zo'n vriendin die in de put ziet niet gewoon wat leuks gaan doen, bijvoorbeeld een tentoonstelling die je toch al wilde zien? Dan worden jullie allebei weer wat opgepept.

Best confronterend

Ik zou geen nieuwe vriendin worden van je denk ik zomaar. Ik ben ook introvert, maar door 'ouderdom' wel wat extraverter geworden. Ik ben niet sportief, ik zit niet op verenigingen, ik doe niet veel momenteel. Als ik zie wat jij afglijden vindt, schrik ik wel een beetje. Dan ben ik ook afgegleden. En ik zit er niet eens zo mee, behalve dat ik het gevoel heb dat het niet 'hoort'. Ik 'hoor' allerlei activiteiten te ontwikkelen, omdat niets doen wel eens verkeerd uitgelegd kan worden. Ik zou het best leuk vinden als mijn enige vriendin, die ik al meer dan 40 jaar ken, zou bellen voor een rondje wandelen met ónze honden, maar dat belletje komt niet. En als ik haar ergens voor vraag, dan is er allerlei ingewikkelds waardoor het niet kan. Ik heb de indruk dat ze mij niet kwijt wil als vriendin, omgekeerd wil ik dat eigenlijk ook niet, maar het is een vriendschap van het jaar nul. Mijn probleem, voor zover het een probleem is, is eerder dat ik te weinig vriendinnen heb, maar ik eigenlijk ook niet de puf heb om daar veel energie in te steken. Of energie... het is ook een geldkwestie. Ik zou best vaker naar de bioscoop willen, of samen winkelen, of boven een bord eten en een goed glas wijn over het leven willen filosoferen, maar als er geen geld voor is, doe je dat niet. Ik klaag daar normaal niet over, maar in het kader van afglijden... valt geen geld ergens voor hebben ook onder afglijden?

Ik vraag me eigenlijk af wat jouw definitie van 'vriendschap' is. Als je met een 'vriendin' hebt afgesproken en je ziet opééns dat ze enorm is "afgegeleden" (ik zag daar een slonzige onverzorgde dame met verwaarloosd huishouden bij) dan heb je haar al een hele tijd niet gezien of gesproken. Is dat dan niet meer een vage kennis? En hoe is de vriendschap met al die andere 'vriendinnen'? Het komt allemaal nogal oppervlakkig over. En om eerlijk te zijn heb ik dat gevoel ook bij de afgegleden vriendin. Zij heeft naar mijn gevoel wél behoefte aan een echte vriendin, terwijl jij iemand zoekt, die jouw leven op moet fleuren. Dus als ik al advies zou kunnen geven, is dit dat minder soms méér kan worden als jij er meer energie in wilt steken. Dus stel de afgegleden vriendin eens voor om ergens heen te gaan, zodat je niet samen achter haar geranium zit. Maar keur haar leven ook niet zo af. Ze is niet afgegleden, ze heeft andere prioriteiten. Handwerken en tuinieren geeft veel mensen heel veel voldoening.

Als je je vriendenschare wilt uitdunnen, geef dan niet het verkeerde signaal af. Doe geen toezeggingen, geef geen hoop. Geef je vriendinnen ook de kans om de stekker eruit te steken, want wie weet is het wel wederzijds.

Via internet kun je nieuwe mensen leren kennen. Margriet heeft bijvoorbeeld diverse vriendinnengroepen over heel Nederland. Daar wordt van alles mee ondernomen. Dat lijkt me echt iets voor jou.

Kaaskopje

oei, zo bedoelde ik het niet. Ik had deze vriendin, wat zal het zijn, een half jaar niet meer echt gesproken. Ze is nooit extravert geweest (hoeft ook helemaal niet) en iemand die zichzelf goed kan vermaken. Daarmee hadden we ook altijd een klik, ik kan mezelf ook goed vermaken, ik hou ook van handwerken en tuinieren. Ik ben zelf ook geen uitgaanstype (in de zin van disco's, kroeg enzo), ik hou wel van uitjes.
Dat zij afglijdt in mijn ogen, en met een paar andere vriendinnen lijkt het ook (een beetje) aan de gang, is dat haar leven lijkt stil te staan. Ze heeft bijna geen contact met andere mensen, ze heeft geen werk, geen gespreksstof. Ze wordt vergeetachtig, dommig. En het is zo'n intelligente meid! En dat voor iemand van nog geen 40. Misschien wel (zeker wel, denk ik) een angst van mezelf, mijn moeder is ook zo geworden.

Het is niet zo dat ik geen energie meer in haar (in hen) wil steken, maar ik heb wel erg behoefte aan wat nieuwe frisse mensen. Mensen die wat actiever in het leven staan. Niet alleen mensen die blijven hangen in het huishouden en niet verder komen dan de supermarkt. Misschien ben ik zelf ook wel veranderd hoor, zou kunnen.

Herkenbaar

Ik vind het erg herkenbaar.
Ik had vroeger een grote vriendengroep. Maar we woonde 10 km van de andere af en dat vond de rest te ver om even op bezoek te gaan.
We zagen ze vaak in de kroeg maar sinds we kinderen hebben, zien we ze stuk voor stuk niet meer. Helaas.

Toen heb ik me ook lang eenzaam gevoeld. Gelukkig bind kinderen ook, ik heb een ontzettend goede vriendin in de buurt wonen, onze kinderen hebben zelf verkering, we spreken eigenlijk nooit af maar we komen wel wekelijks bij elkaar over de vloer. Erg gezellig.

Van de oude groep ben ik na heel wat jaren 1 meisje tegengekomen, onze vriendschap is beter dan toen en nu ze ook zwanger is, kan het niet meer stuk.

Helaas heb ik verder ook niet heel veel. Ik was het ook zag om mensen achter na te lopen, toen ben ik echt veel kwijt geraakt, maar waren het dan ook wel vriendin?

Ik heb het hier een tijdje moeilijk mee gehad maar ik ben nu blij met die 2 meiden die ik wel heb.

Toevallig kwam ik vandaag mijn beste vriendin van de MBO tegen, we hadden elkaar uit het oog verloren en we hebben afgesproken om binnenkort een bakkie te doen.

Ach ...

Ik zeg maar zo: wie zich misprijzend uitlaat over mijn favoriete kamerplant, de geranium, heeft te weinig oog voor de schone kanten van het leven!

Weet wel! De geranium komt allerlei soorten en maten. De plant bloeit bijna het hele jaar door, waardoor we er relatief lang van kunnen genieten. Doorgaans ruiken de bloemen niet alleen aangenaam, maar zijn zij ook nog eens prachtig van kleur.

Lieverdje

"is dat haar leven lijkt stil te staan. Ze heeft bijna geen contact met andere mensen, ze heeft geen werk, geen gespreksstof. Ze wordt vergeetachtig, dommig. En het is zo'n intelligente meid!"

Het is een beetje alsof je jezelf omschrijft. Jij hebt ook behoefte aan vriendinnen. Jij ook maar niet aan haar, terwijl je op een andere manier in net zo'n schuitje zit.

Ik ben alleen alles, maar ook iedereen kwijtgeraakt na mijn scheiding. Ik heb al 3 jaar lang maar 4 mensen om mij heen: mijn ouders en kinderen. Eerste zitten maanden in het buitenland, tweede wonen op zichzelf in een andere stad.
Ook raakte ik mijn baan kwijt en was een jaar werkloos.
Het lijkt er nu op dat ik een beetje een vriendin aan het krijgen ben aan een collega van mij. Je weet niet half hoe blij ik daar mee ben, ik ben zelf niet altijd in staat te zoeken naar contact of de energie te steken in iets op te bouwen. Zij zoekt me uit zichzelf op, ook nooit meegemaakt.

Ik denk dat je in jouw positie (en dat bedoel ik niet gemeen of trappend naar jou) blij moet zijn met wat er is. Niet meteen gaan voor het goud : mensen die jou opkrikken, maar gewoon: contact.
Menselijk contact is heel belangrijk, waarschijnlijk ben je zelf ook geen goud voor anderen op het moment door je dip. Dan kun je ook geen goud verwachten, want je straalt het niet uit.
Maar wat je zegt over wat je mist begrijp ik best, menselijk contact is belangrijk en dat je dat mist is niet meer dan normaal.
Zuigende mensen moet je mijden, verder nu geen eisen stellen. Een vriendschap is geven en nemen.
Succes!

Herkenning. Je vriendin dan...

Ik ben net als kaaskopje ook wel bang dat mijn vriendinnen (ik heb er ook maar weinig) me zo zien als jij, Lieverdje... Veel initiatief komt er niet uit mij (ook introvert) en nieuwe vriendschappen... tja, ik heb zelf het idee dat mensen niet op me zitten te wachten. Ik denk dat ik uit zelfbescherming ook niet zoveel initiatief neem... maar toevallig heb ik vandaag bedacht dat ik daar eens verandering in moet brengen want het is iets wat ik mezelf wijsmaak. Het voelt als een grote stap, dat wel.

In jouw beschrijving zag ik meteen mezelf met een vriendin, ooit een goede vriendin, die mij ook vast afgegleden vindt. Ik ben mijn baan kwijtgeraakt en sindsdien een beetje dolende. En eigenlijk ben ik al jarenlang aan het aanmodderen, dan weer een baan voor een half jaar, wordt m'n contract niet verlengd, tijdje thuiszitten en dan weer iets voor een jaar... tot ik ook daar weer moet vertrekken. Dat kost erg veel energie en onrust. Misschien dat jouw vriendin daar ook wel mee kampt? Mijn vriendin heeft al jaren een erg goede baan en geen idee hoe het is... Ze zegt zelfs gekscherend vanuit haar ivoren toren: "Vermaak je je wel? Ik zou helemaal gek worden al die dagen alleen thuis!", dat is dus niet integer, ik voel me er eerder nog kleiner door. Ze is wel extravert en heeft een positief ingesteld karakter. Het zou kunnen dat je op die manier het e.e.a. afdwingt, waaronder die goeie baan ja, daar geloof ik zeker in... maar de één is nu eenmaal meer gevoelig voor somberte dan een ander.

Maar wat let je om nieuwe vriendschappen aan te gaan? Je aan te sluiten bij een sportclubje of handvaardigheidscursus. Ik zou alleen je oude vriendin niet laten vallen. Zeker als jij ook behoefte voelt om vriendschappen aan te gaan, zou ik het geen punt vinden om over 2 wk een afspraak te maken. Het gedeelde verleden is mijns inziens ook heel veel waard, dat moet je in nieuwe vriendschappen weer helemaal opbouwen.

... als je veel beschikbare tijd hebt

doordat je zonder werk bent geraakt, is de kans groot dat tijd vrij gedachteloos door je vingers te laten glippen. De urgentie van bepaalde plannen en afspraken is weg. 'Dommer' is die vriendin van TS natuurlijk niet geworden, maar wel wat achtelozer. Iets wat nu niet gedaan wordt, kan ook morgen. Volgende week. Volgende maand. Als je alleen woont en niemand om je heen hebt voor wie je wat aardigs van de dag wilt maken, is het allemaal nog lastiger.

Relaties zijn zo belangrijk, juist als het leven tegen zit, juist als je geen werk meer hebt, al dan niet tijdelijk. Mensen met een hond komen sowieso een aantal keren per dag buiten en ontmoeten andere hondenvrienden, maar wie geen reden heeft geregeld naar buiten te gaan...

Het is zo lastig een ander te begrijpen, zelfs als je elkaar al lang kent. De een ervaart een verhoudingsgewijs lege agenda anders dan de ander.

Weinig geld maakt het lastiger dingen te ondernemen. En je hebt in die omstandigheden niet altijd zin om je inventief op te stellen. Helemaal niet als degene met wie je zou willen afspreken ruimschoots in de middelen zit.

Maar hoe dan ook: koester de relaties die er zijn. Fris oude contacten op. Ga samen wat doen, reis terug naar de plek waar je elkaar hebt ontmoet. School, werkomgeving, wat dan ook.

ik lees het anders

Even over de vriendin die afgegleden is: je zegt dat ze thuizit en op haar man wacht, een universitaire opleiding heeft, ( hangt rond bij studentenvereniging..), en niet verder komt dan handwerken. Ik lees dat dit haar eigen keuze is. Klopt dat?
In dat geval kan ik me je verbazing wel voorstellen. Bestaat dit nog? Een vriendin die volledig passief is heeft inderdaad weinig te melden, daar zou ik ook op afknappen. Een vriendin die het moeilijk heeft, van alles probeert maar pech heeft vind ik iets heel anders. Die zou ik lekker verwennen. Maar rijke, luie dames, iegh!

Rode krullebol

Over geraniums gesproken: mijn vader heeft ooit een mooie geranium van zijn tante gekregen. Mijn vader is nu 85 en tante allang dood, maar door elk jaar zorgvuldig te stekken is de geranium er nog steeds.

Misschien een mooi symbool voor het verjongen en vernieuwen van oude vriendschappen!

Misschien?

Wel zeker!

Sommige andere kamerplanten lenen zich er ook voor:

Poeh Jutta

Denk jij echt zo over anderen??? Het hoeft jouw ding niet te zijn, dat is prima. Maar zulke vooroordelen.... dan zeg ik: iegh!

Rijke, luie dames noem je ze... Hoezo? Hoezo is ze rijk? En hoezo is ze lui. Wellicht is ze depressief? Wees blij dat jij de energie enz hebt om in actie te zijn. Prima toch?

Ik heb een héle goede vriendin, die een aantal jaar geleden na langdurige mantelzorg voor haar ouders en daarna het overlijden, langzaam in een soort depressie is gekomen. Geen puf in allerlei feestjes (angst?). En die zou ik dan laten vallen?? Die zou ik dan bestempelen als lui en niets te melden? Als JIJ je een vriendin zou noemen dan zou je haar steunen! En helpen. En dat ze niet in staat is met jou op het energieke pad te gaan, nou daar heb je anderen voor.
Bah

En dit dan...

Citaat; niet verder komt dan handwerken...

Nee blijf maar weg. Eek meen je dat? Zo wat eenzijdig...

Grappig, die verschillen

Hoe verschillend we lezen en interpreteren.

Wanneer is iemand boeiend gezelschap, wanneer saai?? Wat is saai?
En wordt het op en duur niet vervelend, mensen die zo graag over hun boeiende leven praten ? Ik chargeer, weet ik.
Een ander die ongevraagd feedback op je leven geeft, mwah, dat kun je meestal op het moment zelf niet zo waarderen,

Lieverdje, vertel eens !

allergie

Sorry hoor bieb dat ik zo spontaan reageerde.Sommige types zitten nu eenmaal in je allergiezone, nietwaar. Misschien zit ik wel in de jouwe? Bij mij riep lieverdje dit beeld op. Hoeft natuurlijk niet te kloppen, daarom vraag ik er ook nog even naar.
Maar er staat nergens dat vriendin ziek, depressief of iets dergelijks is. Ze zit thuis met een universitaire opleiding ( niet zeker maar ga ik voor het gemak vanuit vanwege het rondhangen bij studentenvereniging ) , ze heeft geen kinderen. Ze wacht op haar man.
Natuurlijk hoef je haar als mens of als vriendin niet te negeren maar ik begrijp de verbazing wel. Ik moet ineens denken aan een column van Lenette van Dongen. Zij schrijft eerlijk dat ze een bepaalde vriendin niet meer wil zien maar dat ze geen nee durft te zeggen. Ze spreekt elk jaar toch weer met haar af, tegen haar zin. Tijdens het etentje met vriendin, waar Lenette zich afvraagt hoelang ze dit nog volhoudt, krijgt het gesprek plotseling een interessante wending. De vriendschap is voor dat jaar weer gered.
Je kunt verschillende conclusies trekken uit deze column. Voor mij is dat ook wel dat vriendschap gevoed moet worden. Er moet interesse bestaan om elkaars leven te volgen. Is die interesse er niet, dan houdt de vriendschap op.

Maar

Dat ze een weinig actief leven leidt en niks doet hoeft toch geen invloed te hebben op wat ze heeft te vertellen? Ik bedoel, als ze een spannende baan zou hebben en veel hobby's dan zou ze uiteraard daarover kunnen praten maar daar raak je op een gegeven moment wel ook over uitgepraat. Vriendschap zit toch niet in uiterlijke dingen zoals of iemand een baan heeft of kinderen heeft of een actief leven?
Met mijn echte vriendinnen praat ik meestal over hele andere dingen, we praten over wat er in de wereld gebeurd, over religie, over onze zorgen, over onze dromen, over gevoelens, zeg maar allerlei zaken die heel weinig te maken hebben met wat we dagelijks in het leven doen.
Het kan natuurlijk zijn dat jullie die klik niet (meer) hebben. Dat is vervelend maar dat gebeurd soms. Soms groei je uit elkaar. Vaak overigens wel omdat één van beiden er geen moeite meer voor wil doen of er uiteindelijk toch niet zo'n sterke band was.

Als je meer vriendinnen wil dan kan je op zoek gaan, je kan bij een vereniging gaan, via de kerk, via meetup of soortgelijke apps, via netwerk organisaties... het is op zich niet moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten of om nieuwe kennissen te krijgen. Echte vrienden uiteraard wel. Dat het echt enorm goed klikt komt maar heel weinig voor. Daar moet je ook niet naar op zoek gaan, als het gebeurd dan gebeurd het maar dat kan je niet sturen. Kennissen is een ander verhaal. Die kan je vrij makkelijk opdoen door inderdaad gewoon heel veel te ondernemen en overal heen te gaan.

Druk

Veel mensen hebben het ook druk dus ik zou me het niet persoonlijk aantrekken als mensen pas over 3 weken af willen spreken. Al ben ik er zelf ook niet dol op. Ik maak het liefst geen afspraken al te ver in het voren zodat er ruimte en tijd is om spontaan dingen te ondernemen. Helaas willen veel mensen dat dus wel van te voren altijd afspreken, soms zelfs 2 maanden van te voren. Soms geef ik daarin wel toe (want anders zie je die mensen nooit) maar prettig vind ik het ook niet. Maar het is niet persoonlijk bedoeld denk ik. Veel mensen leven nu eenmaal erg op de agenda, ook in hun vrije tijd.

ik héb dus een dipje

ik vraag niet om een oordeel over mijzelf als vriendin, maar om tips en herkenning. Momenteel heb ik een beetje een winterdip/vroege midlifecrisis/iets anders, ik ben wel blij met de inhoudelijke kant van mijn werk (zzp'er) maar ik vind het wat eenzaam, zo voor jezelf werken. En ik heb ook wel een beetje zoiets van: is dit nou wat het moet zijn de komende 30 jaar, of zal ik wat anders (erbij) gaan doen. Daar praat ik dan zo een beetje over met wat vriendinnen en wat blijkt, ze hebben allemaal wat. Van twee wist ik het wel (ook de zojuist beschreven vriendin), van anderen niet. Eentje staat zelfs half op het punt om te verhuizen met haar gezin in de hoop dat het leven wat beter wordt in een andere omgeving ..... Ik werd er bepaald niet blij van.

Die 'afglijdende' vriendin, die was t.o.v. de laatste keer dat ik haar sprak, echt minder vlot, scherp, nog meer timide geworden, en nu ook nog vergeetachtig. En ze doet bijna helemaal niks meer buiten de deur, vond ze ook prima, leek het. Kaaskopje is geloof ik al wat ouder dus dat die niet (meer) zo actief is, ach nouja. Maar voor iemand van eind 30 vind ik het vrij schokkend Ze is nooit een bruisend en assertief type geweest maar ze had wel altijd leuke dingetjes en ondernam ook vanalles (ook met weinig geld kun je leuke dingen doen, overigens). Nu had ik echt het idee dat ze achteruit was gegaan, en niet zo'n beetje ook. Dat in combinatie van de geluiden van andere vriendinnen, en mijn twijfel over mijn eigen baan.... bekruiot mij bijna een paniekgevoel. Ik heb best wel zin om er iets van te maken, nu de kinderen groter worden wil ik weer wat méér doen, maar die vriendinnen allemaal niet zo op een of andere manier. Ik hoef ook heus niet te verkeren met mensen die een intens boeiend leven hebben, maar dit lijkt het andere uiterste.

Niet om lullig te doen, dat wil ik helemaal niet, maar ik heb het gevoel dat de helft van mijn vriendinnen (ook nog degene die ik het meeste zie, i.v.m. reisafstand en aantal uren werk) niet meer bij me passen. Ik wil ze helemaal niet afschrijven, maar ik vind ze ook helemaal niet zo leuk meer, (eventjes? ik hoop dat het tijdelijk is

Zo iets duidelijker? En herkent iemand er iets in, en heeft iemand misschien nog tips?

uit

Als het uit is, is het uit. Dan is het alleen nog maar medelijden van jouw kant. Jij verandert, zij veranderen. Maar het is wel zonde om dat te snel te denken, als iemand alleen maar in een dip zit. Misschien kunnen jullie elkaar er wel uit trekken. Aan de andere kant ben je misschien zelf te sterk veranderd om ze nog leuk te vinden. En misschien kun je op zoek naar mensen die beter bij je passen zonder deze vriendinnen nou helemaal te laten vallen.

Zelf zou ik graag meer vriendinnen hebben, maar die zijn er niet en komen er voorlopig ook niet, omdat ik tot over mijn oren in de sleur zit van baan-begeleiding speciale puber-begeleiding oude vader. Ik heb dus helemaal geen tijd voor vriendinnen. Gelukkig heb ik een lieve man en één heel trouwe, begripvolle vriendin, die zelf ook een druk leven heeft, en daar zal ik het voorlopig mee moeten doen. Zodra ik wat meer lucht krijg, ga ik wel op zoek. Ik zou dan ook best weer contact met een paar oude vriendinnen willen, maar ik durf eigenlijk niet. Hebben ze nog behoefte aan mij na al die jaren? Nou ja, het is in elk geval een onderwerp dat leeft, dat zie je maar weer!

Misschien ben jij veranderd

Het kan best zijn dat jij anders in het leven bent gaan staan dat je vriendinnen, dus is het niet zozeer dat zij minder interessant zijn geworden door minder leuk te worden, maar zijn zij hetzelfde gebleven, terwijl jij verder bent gegaan. De vriendin uit je voorbeeld zal vast minder actief geworden zijn, maar wie weet voelt ze zich daar heel prettig bij. Toen ik tussen de 20 en 30 jaar was had ik veel meer onrust in mijn lijf. Hét gebeurde overal, behalve in mijn eigen huis. Ik baalde ervan dat sommige vriendinnen zich niet meer los konden scheuren van man en kinderen om eens lekker te gaan dansen. Maar dat is weggeëbd. Deels door acceptatie, maar ook omdat ik daadwerkelijk wat huismusseriger ben geworden. Het huis waarin we al 27 jaar wonen (volgende week) vind ik een fijne plek om te zijn.

Maar goed, je vriendinnen... is er niet méér aan de hand dan je nu hardop zegt? Je zit in een dipje zeg je. Weten ze dat? Geef je ze zoveel informatie dat ze met je mee kunnen leven? Heb je het gevoel dat ze daarin te kort schieten?
En waarin zijn ze niet meer leuk? Wat doen ze niet? Kun jij dat veranderen? Wil je dat nog?
De sportclub: zit je ermee dat je daar wel komt, maar dat je je eigenlijk los wilt maken van de kennissen? Is een overstap naar een andere club denkbaar?

Ik ben overigens 56 jaar. Dat is niet een leeftijd waarop je al achter de geraniums moet gaan zitten. Ik zit dan ook achter de computer, haha. Ik heb veel tijd over momenteel, dus ik praat in meerdere Facebookgroepen mee over van alles en nog wat. Ik weet niet waarom je vriendin dommiger is geworden, maar ik zie dat niet als logisch gevolg van haar thuiszitten. Ook als je thuis zit, kun je betrokken blijven bij de wereld en moeite doen om dingen te begrijpen. Ik ben wel wat vergeetachtiger geworden, maar daarmee kun je oud worden.

..dat jij anders in het leven bent gaan staan dat....

De laatste dat moet dan zijn.

Oude vriendschappen aanhalen

Aan de dames die hierboven schreven dat ze dat niet goed durven, omdat ze denken dat de ander niet op ze zit te wachten: niet doen! Je haalt jezelf naar beneden door voor de ander in te vullen dat je niet (meer) de moeite waard bent, en bovendien zou je zomaar heel erg blij verrast kunt worden!
Ik heb de laatste tijd ook veel behoefte aan contact met anderen, en dat gaat niet vanzelf. Ik merk dat het initiatief meestal van mij moet komen. Misschien doordat ik het de afgelopen jaren allemaal heb laten versloffen, misschien ben ik op dit moment wel niet zulk prettig en opwekkend gezelschap, misschien is iedereen hartstikke druk, kan allemaal. Maar ik zet wel zelf steeds die stap. Ik moet mezelf ook regelmatig streng toespreken en tot actie aanzetten, maar ik doe het wel, als mij weer zo'n leeg weekend aanstaart vanuit de agenda. Dat is altijd wel weer genoeg motivatie om alle contacten weer eens af te stoffen.

Vaak stuur ik dan aan een aantal mensen tegelijk een appje of mail met de vraag of we kunnen afspreken of bellen. En dan kan ik daarna altijd wel weer een paar weken vooruit met afspraken. Dus gewoon doen!

En Lieverdje, ik zou als ik jou was de oude vriendschappen wel aanhouden, er komt vast een dag dat iedereen weer wat meer lucht en ruimte en tijd krijgt (kinderen worden groter...) en dan is het fijn als je het contact hebt weten te behouden. En daarnaast kun je best op zoek naar nieuwe vriendschappen. Is lastig, dat weet ik uit ervaring. Iedereen heeft het druk, en niet iedereen is bereid om dan tijd te steken in nieuwe mensen leren kennen. Maar het kan wel. Via sportclub of hobby, of via sites als nieuwemensenlerenkennen.nl. Daar komen allemaal mensen die om wat voor reden dan ook in het dagelijks leven meer nieuwe contacten op willen doen, maar die dat niet voor elkaar krijgen. Dit is een makkelijke manier. En je doet ook nog eens iets dat je niet zelf zou verzinnen .

Succes!

Vrienden Regio Nijmegen Uitjes 40+

Het klinkt allemaal erg bekend. Mensen, vriendinnen hebben weinig tijd. Het in stand houden van een vriendschap lukt niet altijd. Wat decreden daar ook van is. Ik ben 48 jaar en zoek vriendinnen in ongeveer mijn leeftijd. Ook ben ik n nieuwe fbgroep begonnen sinds een week en het is een volledige gratis ontmoetingsplek. We proberen uitjes met elkaar te organiseren. Vrienden Regio Nijmegen Uitjes 40+
Ik hoop ook dat dit gaat lukken of dat er hier ook mensen van mijn leeftijd willen reageren.

Groetjes