Twijfel over relatie
Ergens schaam ik me dood voor deze post, maar wat reacties zouden me helpen, dus daar gaan we. Mijn vriend en ik hebben altijd een wat moeizame relatie gehad; soms gaat het een poosje erg goed, maar vaak zijn er veel ergernissen. Regelmatig ruzies en zwijgzame periodes. Ik mis vooral een stuk intimiteit aangezien hij erg gesloten en afstandelijk kan zijn. Hij vindt mij een sloddervos. Zitten we in een restaurant dan zijn wij het koppel dat niet praat (dit terwijl ik heel graag klets). Kortom, ik mis echt iets essentieels. Ik doe altijd nog erg mijn best voor de relatie, zeker nu we een kleintje hebben van 2.5 jaar. Nu hoor ik jullie denken: waarom dan wel dit kindje? Nu, ik was eind dertig en het lukte (zonder medische oorzaak) al jaren niet om van hem zwanger te raken. Uiteindelijk is het via IVF wel gelukt. Natuurlijk hebben we dit allemaal samen gedaan, dat weet ik en dat zegt ook wel wat. Maar tegelijkertijd heb ik me in dit proces ook erg alleen gevoeld en eigenlijk in de hele relatie wel. In onze zwijgzame periodes (die ik steeds probeer te doorbreken, maar wat gewoonweg niet lukt) wil ik zo ontzettend graag weg uit de relatie, maar wat dan?
Vorig jaar ben ik door de werkdruk, een opleiding en de vreselijk gebroken nachten (mijn zoontje had ernstige darmproblemen en verdroeg alleen maar borstvoeding)burn out geraakt en ik ben nog steeds niet fit genoeg voor een baan. Nu weggaan is dus geen optie, maar is dat het sowieso wel?
Is het voor een kleintje van drie of vier heel vreselijk om van huis naar huis te gaan of wennen ze er wel aan? Mijn hart breekt nu al bij de gedachte dat hij om zijn papa zou vragen als hij bij mij is. Maar zo'n kille relatie als de onze soms is, is toch ook geen mooi voorbeeld?
Kil
Lijkt me op zich niet erg. Hopelijk heb je ook andere relaties, vrienden en familie, en andere contacten waar je kind kan zien dat er ook meer warmte mogelijk is. Ergernissen, ruzies en stilzwijgende periodes/doodzwijgen, en de spanningen die dat geeft, dat voelt een kind, lijkt me veel erger.
Het lijkt me vooral belangrijk dat je probeert je daar wat aan te onttrekken en goed voor jezelf te zorgen en je wat onafhankelijker op te stellen.
Het is nooit leuk voor kinderen om de andere ouder te missen, maar het is ook erg om in constante spanningen te leven. Dat kun je zelf het beste afwegen hoe erg dat is, en hoe erg je kind en jij daar last van hebben. Want je kind ervaart ook wat jij daar voor last van hebt.
In elk geval als je op jezelf woont, gun je je kind meer stressvrije, spanningsvrije tijd. En misschien is het wel mogelijk om dicht bij elkaar in de buurt te wonen zodat tussendoor op de wens van een kind ook contact mogelijk is buiten de omgangsregeling om.
Maar goed, scheiden zal ook weer een periode van spanningen met zich meebrengen.
nou
je hoeft je om te beginnen vlg. mij nergens voor te schamen!
Het is wel jammer als een relatie zo loopt maar het klinkt niet alsof je al van alles geprobeerd hebt, dus misschien is er wel iets aan te doen.
Hoe zwijgzaam zijn jullie zwijgzame periodes? Kun je die zelf niet gewoon doorbreken door het te bespreken? gewoon hem eerlijk vertellen hoe jij je erbij voelt en samen kijken of dat anders kan? Ofis het een kwestie van trots, van hem van jou, van allebei?
Waarom zitten jullie uberhaubt in een restaurant als jullie ruzie hebben? Kun je dan niet beter eerst de spanning samen oplossen? of iets anders gaan doen zoals een bioscoopje om samen iets te doen, zonder direct te hoeven praten? Dat kan misschien een begin zijn?
Kortom het klinkt alsof je zelf ook nog wel mogelijkheden hebt om iets te veranderen als je jezelf wat opener en eerlijker naar hem opstelt. Zou je dat kunnen proberen denk je? Wat zijn de knelpunten, want dat beschrijf je nauwelijks.
Misschien moeten jullie ook samen in therapie. Maar ik zou eerst eens kijken of je zelf iets aan de communicatie kan doen.
In ieder geval niet te snel uit elkaar gaan, maar zoeken naar mogelijkheden. Het is inderdaad niet niks, vooral voor je kind om gescheiden ouders te hebben.
Hoe nu?
Henriette, ik zie dat je op je post weinig reacties hebt gehad l, terwijl ik het wel herken en er meer reacties op had verwacht.
Hoe gaat het nu met je/jullie?
Heb je je afgevraagd of jouw kille relatie misschien ook deel van de oorzaak van je burn out is? De vraag is of je energieniveau beter zou worden als je je relatie zou beëindigen. De vraag is dan alleen, kan je in deze situatie een echtscheiding aan?
Praat je met een psycholoog/therapeut/coach vanwege je burn out?
Dus indien mogelijk misschien eerst werken aan je herstel en weer aan het werk en dan evt een echtscheiding als het niet beter is geworden.
Nb Misschien is EFT-therapie iets voor jullie. Kijken of dat je relatie verbetert, want dit klinkt niet iets wat je nog 16 jaar wilt volhouden, toch?
Heel veel sterkte.
Soms is het zo gek dat een draadje dood lijkt te lopen, zonder dat je duidelijk snapt waarom. Ook in dit geval.
Henriette, hoe gaat het? ben je er nog mee bezig? waar sta je?
