Total eclipse of the heart
Na bijna 20 jaar huwelijk (2 jonge puberkinderen) is mijn gevoel voor mijn man weg. Ik geef wel om hem, voel vertrouwdheid, waardeer zijn goede eigenschappen maar voel niet meer: dit is mijn man. Geen behoefte meer om hem te kussen, laat staan sex. Geen blij als hij thuiskomt.
Ik ben niet dom, ik begrijp dat een relatie in de loop van de tijd verandert. Dat is uiteraard in de afgelopen 20 jaar gebeurd, met ups en downs. Maar nooit was er twijfel over er wel mee doorgaan, altijd was het gevoel er.
Dus nu vraag ik me af: hoe is dat bij anderen die zo lang samen zijn? Wat voel je nog voor elkaar? En vinden jullie dit een reden om uit elkaar te gaan? Verwacht ik nou teveel van het leven? Of ben ik te laf om te scheiden? Graag hoor ik jullie lange-relatieverhalen, met name waarom je bij elkaar blijft of juist niet.
Verwachting
Wij zijn ook bijna twintig jaar getrouwd, vier kinderen tussen 16 en 20 en ook bij ons is de euforie van het begin van de relatie weg. Wij zijn gezapiger geworden, de hormonen spelen minder op, de seks is niet meer zo vaak mogelijk maar we moeten maar weer eens, maar ik denk dat dit het op een gegeven moment is en ik vind het niet erg. Maar daarmee zeg ik niet dat jij het niet erg mag vinden!
Ik lees hier op OO zoveel ellendeverhalen van mensen die gaan scheiden en de laatste jaren zijn drie vriendenkoppels (voor ons) onverwacht gescheiden en als ik zie wat een gedoe en geshit en over-en-weer narigheid dat teweeg brengt, dan blijf ik lekker bij mijn man. Al weet ik natuurlijk dat ik er niet 100 procent wat over te vertellen heb, want voor hetzelfde geld gaat hij ineens weg. Naar een andere vrouw, zoals twee van de drie gescheiden vrienden deden.
Ik zie wel een beetje op tegen de periode over een jaar of vier als alle kinderen het huis uit zijn en wij onze relatie misschien opnieuw moeten inrichten. Nu is alles nog erg op de kinderen gericht en ook als ze studeren blijft dat ook wel een beetje, maar toch minder dan nu we ze dagelijks over de vloer hebben en we een beetje worden geleefd door de gezamenlijke agenda en het gepuzzel.
En om je vragen te beantwoorden, maar die gaan over hoe ik het voor mij voel, niet over hoe ik vind dat jij er tegenaan moet kijken.
Ik vind het geen reden om uit elkaar te gaan, en ik verwacht geen halelujaverliefdheid tot ik tachtig ben. Daar ben ik zelf te gezapig en te weinig uitbundig voor. Misschien ook wel te geremd en preuts.
En ik ben zeker te laf om te scheiden. Vanwege het geregel, vanwege de kinderen en vanwege de financien, hoewel we beiden goed verdienen, wordt de financiele situatie toch slechter na een scheiding.
Wij zijn bijna 34 jaar getrouwd, alle kinderen zijn uitgevlogen. Ik herken de fase die je beschrijft, die tijd hebben we ook gehad, vooral van mijn kant trouwens. Kwam vooral door teveel drukte en te weinig samen doen, als ik terugkijk.
Maar dat is voorbijgegaan.
Bovenaan staat in het dagelijks leven dat wij elkaars allerbeste vrienden zijn, dat we elkaar vertrouwen en elkaar bijstaan in alle kleine en grote gebeurtenissen in het leven. Grote loyaliteit, en dat voelt heerlijk.
Inderdaad is het even zoeken naar een nieuw evenwicht als de kinderen zijn vertrokken, we missen hen soms, we zouden hen graag wat vaker zien en dat is in de praktijk niet zo goed inpasbaar. Maar samen hebben we het goed, al voelde het eerst wel wat 'bejaard'.
Vorig jaar was mijn wederhelft een tijdje ziek, eerst was geruime tijd onzeker hoe ernstig het precies zou zijn en ik voelde keihard de waarheid op me af komen hoe het zou zijn zonder hem verder te moeten. Aangrijpend. Dat heeft onze verbondenheid verdiept. Gelukkig viel de aandoening mee, maar we waarderen het samenzijn eens te meer.
Seks is ongetwijfeld minder spannend als hij zou wensen, maar er zijn momenten dat de stemming er helemaal is en dat is prachtig, daar kunnen we mee voort.
Verliefdheid is iets wat ik bijvoorbeeld zie bij jongste dochter, ontroerend en verfrissend. Die fase is voor ons iets van vroeger (al vind mijn man van niet, die ziet mij nu en dan door een roze bril, hahaha) en daar zit ik totaal niet mee. Alles in het leven heeft zijn tijd.
Dat de tijd veel te snel voorbij gaat, zo ongrijpbaar, daar hebben we het op OO al vaker over gehad. Je bent op leeftijd voor je het weet, ook al ontwikkel je steeds meer levenskunst en levenservaring.
Ik ben blij dat we ondanks slappe tijden waarin ik onze relatie hooguit een zesje gaf samen zijn gebleven, ik waardeer onze verbondenheid en de band met onze kinderen plus aanhang zeer en zou dat niet willen vernielen door een verlangen naar iets dat niet (meer) is.
(Nieuwe impulsen die een nieuwe liefde geeft gaan ook weer voorbij, en zoals Susanna beschrijft, zulke nieuwe ontwikkelingen geven ook veel gedoe, heel veel gedoe. En wie zit daar nou op te wachten?)
Dank voor jullie reacties!
Dank voor jullie reacties, heb wel nog een vraag voor Susanna: vind jij je man nog leuk? Of is het alleen vertrouwd en praktisch (vind ik ook niks mis mee hoor). En Tonny, het is niet dat ik op zoek ben naar spanning en sensatie van een nieuwe liefde. Het is meer dat ik me afvraag of het eerlijk is om te blijven bij een man waar ik vroeger diepe gevoelens voor had en nu niet meer.
vroeger diepe gevoelens
'Het is meer dat ik me afvraag of het eerlijk is om te blijven bij een man waar ik vroeger diepe gevoelens voor had en nu niet meer.'
Eerlijk. Hoe bedoel je dat precies? tegenover hem, tegenover jezelf, tegenover je kinderen? Is het oneerlijk om bij iemand te blijven voor wie je niet de diepe gevoelens ervaart die er ooit kennelijk wel waren (en waardoor zijn die verdwenen dan?)
In Susanna's reactie lees je over 'vertrouwd en praktisch' en dat kan in een bepaalde fase zo zijn, en misschien wat te 'oppervlakkig' lijken.
Wat zijn 'diepe gevoelens'... Niet te verwarren met het enthousiasme aan het begin van je relatie, maar wat is het wel?
Ook hier
Ha Carole,
Je titel ontroert me. Het nummer heb ik vaak gedraaid in periodes van alleenzijn en verdriet om de vergankelijkheid van de liefde en het leven. Mijn houvast is dat na iedere verduistering, er toch ook weer een zonsopgang komt....
Mijn man ik zijn ook 20 jaar samen en begonnen onze relatie overweldigend smoorverliefd, hadden beide-ondanks eerdere relaties- niet eerder zoveel houden-van ervaren en waren overdonderd door onze enorme zielsverbindtenis. Alles paste, klopte, voelde goed. Jarenlang hadden we een rotsvast vertrouwen dat onze liefde nooit over zou gaan, dat wat wij hadden zo speciaal was, dat zou nooit overgaan.
Inmiddels is die overtuiging bij ons beide niet meer. Althans, niet vanzelfsprekend. De afgelopen jaren hebben wij op diverse vlakken veel tegenslag ervaren en moesten wij iedere keer de verwachtingen van onszelf, elkaar, het leven en de toekomst bijstellen. Daar ergens in die tijd zijn onze sporen -die ooit in onze beleving naadloos samenliepen- naast elkaar gaan lopen en soms ook ver van elkaar af komen te staan. We gingen nog wel allebei vooruit, maar of hij nam voor mijn gevoel opeens zonder het te zeggen of misschien wel zelf te realiseren een bocht naar rechts, of ik bleek in zijn beleving een hele andere kant op te gaan en heel erg te zijn veranderd.
Het is voor ons meermalen hard werken geweest (ook met behulp van therapie) om die sporen weer gelijk te laten lopen. En in die periodes heb ik, maar ook mijn man, ook een aantal keer gedacht aan een echtscheiding. We hebben daar ook openlijk over gesproken met elkaar. Maar altijd weer bleef onze liefde voor elkaar en de hoop dat het na verloop van tijd weer beter zou gaan overeind. En dat bleek dan uiteindelijk ook wel weer zo te zijn. Maar naadloos in elkaar overgaan, dat doen we niet meer.
Mijn man en ik zijn beide in de loop van de jaren veranderd en blijken anders in het leven zijn komen te staan. Er zijn soms dagen/weken dat ik mijn man verschrikkelijk vind. Dan stoor ik me aan alles wat ie zegt, doet en vooral nalaat. En voel ik geen diepe liefde voor hem. En vrees ik dat we iedere keer weer in een kringetje lopen van herhaling van zetten die we nooit echt zullen veranderen. En dan droom ik van een eigen huis, mijn eigen autonomie, geen rekening houden met, een spannende nieuwe liefde met een man die alle eigenschappen heeft die ik bij mijn man mis.
En toch doe ik het niet. Omdat ik weet dat het niet zo zal zijn. Ik zal door ons kind altijd met hem verbonden blijven, nog geruime tijd rekening met hem moeten houden, en mannen die alle eigenschappen hebben die mijn man niet heeft, missen weer alle leuke eigenschappen die mijn man wel heeft. En ik denk soms ook: als ik het met deze man niet redt, met wie dan wel? Over 20 jaar zit ik met een andere man hoogstwaarschijnlijk in precies hetzelfde schuitje. Dus tja. Simpelweg komt het erop neer dat ik dan dus settle for less. Is dat laf? Misschien wel. Ik noem het eerder realistisch. Mijn tijd van alles groots en meeslepend willen voelen heb ik gehad, ik vind dat ik nu als volwassen vrouw de consequenties van een lange relatie en vooral het moederschap ook gewoon moet accepteren. En er aan moet blijven werken met elkaar.
Ik heb door mijn eigen jeugd ervaren wat de impact is van een echtscheiding op een kind. Om die reden wil ik eigenlijk simpelweg niet scheiden. En daar wil ik ver in gaan. Ik ben geneigd om -nu mijn kind mij en zn vader nog zo nodig heeft-, mijn eigen geluk ondergeschikt te maken. Maar niet tegen iedere prijs uiteraard. Jarenlang zielsongelukkig in een relatie blijven hangen waardoor iedereen - dus ook mijn kind- tekort wordt gedaan, dat niet.
Maar ja, dat is natuurlijk heel lastig te bepalen. Zolang ik nog regelmatig en langdurig goede en liefdevolle periodes met mijn man heb, nog van hem houdt en ik ook zijn liefde krijg en voel, we nog samen kunnen lachen en elkaar kunnen blij maken en soms ook weer prima kunnen vrijen - dan neem ik de periodes dat ik me diep alleen en ongelukkig voel op de koop toe. Omdat ik weet dat het weer goed kan komen en we daar beide ons best voor willen blijven doen.
Zo zit ik erin. Het is niet de waarheid, niet de beste aanpak, maar wel zoals ik het probeer te doen.
Mijn vragen aan jou Carole: Heb je zo'n een periode waar je nu in zit wel eens eerder gehad? Als het gevoel helemaal weg is, en liefde verruild is voor onverschilligheid is, zie je dan nog mogelijkheid om op respectvolle manier met elkaar om te gaan? Heb je nog het idee dat je gevoelens voor je man kunnen veranderen? Kortom, is echt alle hoop vervlogen of moet je op zoek naar handvaten om jullie liefde weer aan te zwengelen?
Bonnie zingt het zelf ook trouwens:
and if you only hold me tight
we be holding on forever
and we'll only be making it right
cause we'll never be wrong
together we can take it to end of the line
your love is like a shadow
on me all of the time (all of the time)
Lieve groet, Pislinkje.
mooi beschreven Pislinkje (he, vanwaar die nick 
Zo kan dat gaan. Wat goed zoals jullie verder gaan, vertrouwend op betere tijden.
Over weggaan 'als je kind je niet meer nodig heeft' ... ik weet niet of die tijd er is... Praktisch gezien, o jazeker, natuurlijk! Maar ik weet zeker dat ook (jong)volwassen kinderen veel verliezen als hun ouders gescheiden wegen gaan. Op veel momenten van het leven kan dat akelig schrijnen.
herkenbaar
Zeker herkenbaar hier. Er zijn dagen dat ik mijn man wel kan schieten, dat ik me kapot erger aan hem, maarcdat zal hij ongetwijfeld ook bij mij hebben. Een paar jaar geleden was het erger, ik merk dat ik toen in een soort transitiefase zat. Ook jonge puberkinderen, die me niet meer zo nodig hadden om te zorgen, mezelf jarenlang weggecijferd in het zorgen voor, uit elkaar gedreven, want mijn man bleef leuke dingen doen en ik offerde me op, wat ik hem weer kwalijk nam. Nu ben ik weer een beetje terug aan het komen bij mezelf, zoek en doe dingen die ik zelf leuk vind, en guess what? Ik ga hem ook weer leuker vinden. De periodes dat ik hem weer leuk vind worden steeds langer, en we zij echt aan het terugkrabbelen.
Ik hebook overwogen uit elkaar te gaan, maar ik vond het niet het gedoe waard. Om nog maar te zwijgen over de consequenties voor de kinderen.
Nu ben ik blij dat ik heb vol gehouden, in afwachting van betere tijden. Ik ben er wel achter dat mijn man ook maar gewoon een mens is. Met minder fijne eigenschappen, net als ik, maar die heeft iedereen. Ik heb mezelf aangeleerd de positieve eigenschappen te waarderen, en doordat ik ook zelf weer lekkerder in mijn vel zit, komt de liefde, de genegenheid voor hem wel steeds meer terug.
Wat Tonny zegt heb ik ook. Hij is mijn beste vriend, bij hem ben ik 100 rpocent mezelf, hoe ugly soms ook, en dat mag hij bij mij ook zijn. Dat is ook heel wat waard en zou ik zo niet aan de kant willen schuiven.
En soms dagdroom ik ook over een leven alleen. Totdat ik dat ga doordenken, dan toch liever niet.
Tonny
EERLIJK
Misschien is eerlijk niet het goede woord. Ik bedoel dat mijn man misschien iemand verdient die van hem houdt zoals ik dat vroeger deed. En wat voor voorbeeld van een relatie is dit voor mijn kinderen? En kan ik zelf niet beter alleen zijn dan met iemand voor wie ik dus niet meer die gevoelens heb.
DIEPE GEVOELENS
Ik bedoel daarmee dat ik vroeger ook wel zag dat mijn man een mens is met mooie en minder mooie eigenschappen, en dat we ook betere en mindere tijden hadden maar dat ik diep (haha daar heb je het) van binnen altijd een onwankelbaar gevoel had van liefde. Van bij elkaar horen, verbondenheid. En op een dag nu zo'n twee jaar geleden was dat gevoel 'opeens' weg.
Ik zet 'opeens' tussen aanhalingstekens omdat ik nu denk dat dit een langdurig proces is geweest. Ik heb mezelf lang ook nooit toegestaan zelfs maar te denken dat dit voorbij zou kunnen gaan. Ik ben getrouwd met de gedachte dat dit voor het leven is, dus dan komt de gedachte dat je uit elkaar zou kunnen gaan niet zo snel bij je op misschien.
Hoe dat dan gekomen is ... ik denk dat ik heel lang heel hard aan de relatie en het gezin heb gewerkt en dat hij dacht dat hij daar morgen ook nog wel tijd voor zou hebben. Ik dacht dat ik duidelijk was als ik aangaf wat ik graag zou willen en wat niet, maar voor hem was het niet duidelijk genoeg. En na jaren van grote inzet van mijn kant, is het misschien op. Zoiets.
Pislinkje
Bedankt voor je verhaal, ik herken er veel in. Ik ben wel benieuwd hoe lang jullie moeilijke periodes dan duurden? En - dit klinkt stom maar toch - of je hem nu nog wilt kussen.
Wat je vragen aan mij betreft:
Zo'n periode als nu hebben we nooit eerder gehad. En we zijn dus al ruim 20 jaar samen. Wel ups en downs, ruzies, gedoe, maar nooit heb ik getwijfeld aan mijn gevoel voor hem. Tot twee jaar geleden dus.
Ik weet niet of mijn gevoel nog kan veranderen. Ben eerst zelf naar een therapeute gegaan, daarna met hem samen maar daar zijn we een paar maanden geleden mee gestopt. Dit wegens geldgebrek maar hadden we wel geld gehad dan waarschijnlijk ook omdat de therapeute vond dat we nergens kwamen (en daar ben ik het mee eens). Zij stelde toen voor intensiever aan de slag te gaan (vaker komen) of te stoppen en het werd dus dat laatste.
Ik blijf maar twijfelen. Vanwege dingen die jij zelf ook noemde (verbondenheid, gezin) en praktische zaken. Maar ook in mijn gevoel. Soms weet ik zeker dat het van mijn kant voorbij is en blijft. Soms hoop ik dat we een soort doorstart kunnen maken.
Want ik respecteer hem als mens en ik hou van hem als vriend, als familielid, als vader van de kinderen. Maar ik wil hem niet kussen en dat heb ik vanaf de dag dat ik hem ontmoette altijd gewild.
Nathalie
Ik denk zeker dat de levensfase een rol speelt, inderdaad wat jij zo mooi een transitiefase noemt. Na intensieve jaren van zorgen heb ik het gevoel dat het stof nu neerdaalt en ik in de stilte om me heen kan kijken naar wat ik eigenlijk voel en wil. Daar is gewoon jaren geen tijd voor geweest.
Ik ben blij voor jou dat het bij jullie beter gaat en dat jij je lekkerder voelt. Dat zoiets mogelijk is geeft me een klein beetje hoop
Hier
Tikken wij ook al bijna de 20 jaar aan, alleen zijn wij begonnen als jeugdliefde.
Heel vroeger toen we nog pubers waren is het weleens uit geweest, we kwamen toen toch weer bijelkaar. Ik ben ook nog wel echt verliefd geweest op iemand anders, nu 8 jaar geleden, ik heb niets gedaan met dat gevoel, het ging weer over. Ik heb toen vooral geïnvesteerd in leuke dingen doen samen en die ander zo min mogelijk zien. Als ik dat niet gedaan had, was de relatie toen overgegaan.
En nu nog kom ik nog wel eens wat tegen waarvan ik denk: nou dat ziet er leuk uit! Maar toch doe ik er niets mee, behalve dan fantaseren over die ander als ik met mijn man in bed lig.
We hebben twee kinderen van 8 en 4 en drukke banen, vooral in tijden van vakantie komen wij dichter bijelkaar, dan bloeit de relatie op, nu de kinderen wat groter zijn, kunnen we wat vaker samen leuke dingen doen, dat helpt heel veel. En verder, mijn man is mijn beste vriend inderdaad, hij accepteert mij met al mijn gebreken en hoe leuk een andere vent kan zijn, die kent al mijn gebreken niet en ik niet die van hem!
reaktie
Ha Carole,
Al 2 jaar je gevoel weg ja? Dat is inderdaad wel lang, zeker ook als relatietherapie niets uithaalde (waarom vond de therapeut overigens dat jullie nergens kwamen?).
Maar de moeilijke periodes van mijn man en mij hebben ook wel zo lang geduurd hoor, alleen kwamen we daar dan wel -ook na bv therapie- beter uit. Om dan na verloop van tijd weer terug te vallen in oud gedrag en oud zeer. En daar dan weer na verloop van tijd uitkwamen door er weer veel over te praten of 'gewoon' te wachten op n betere fase.
Heb je zelf enig idee wat jou kunnen helpen? Als je inderdaad behoefte hebt om te ontdekken wat je voelt en wilt, kun je ook met jezelf afspreken dat eerst te onderzoeken en de tijd voor te nemen. Misschien moet je er gewoon een jaar voor uittrekken. Maar zou ook zeker wel de dialoog met je man blijven houden, en hem vertellen waar je mee worstelt en waar je aan denkt. Alleen een proces in gaan in je hoofd waar hij niets van weet of kan snappen maakt jullie verwijdering alleen maar groter.
En om je vraag te beantwoorden: Mijn man en ik kussen elkaar sowieso niet veel (ik neem aan dat je tongzoenen bedoeld?) en doen we eigenlijk alleen als we vrijen. In slechte periodes vrijen we heel weinig en kussen dus ook niet of nauwelijks.
Een gewone kus op de mond bij gedag en hallo zeggen, of zomaar bij een knuffel dat zijn we wel altijd blijven doen.
Wat staat je zo tegen om je man te kussen?
herkenbaar
We zijn al 30 jaar bij elkaar en ik herken mezelf enorm in Carole's verhaal. Wij kussen alleen bij binnenkomst en weggaan, een gewone kus op de mond. En dat is het dan ook
We hebben nog 1 kind thuiswonen, ik denk al geruime tijd aan scheiden en weet niet zo goed wat me het meest tegenhoudt : het financiële gedoe of mijn eigen ervaring als kind van gescheiden ouders en het besef dat ik dit mijn kinderen niet aan wil doen. Hoe onzinnig ook, want het constant geïrriteerde en boze gedrag en gemopper op mij van mijn man is misschien nog wel fnuikender dan een scheiding... Ik heb geen hoop op het goed krijgen tussen mijn man en mij. Ik zie hem als leuke vader van mijn kinderen. Bij mij is het na vele jaren inzet van mijn kant ook op. Hij wilde niet mee naar therapie, is toch een paar keer meegegaan en wilde toen weer ophouden, vanwege het geld en zijn gevoel dat het geen zin heeft om dit te doen. Ik ben heel actief geweest gedurende langere tijd in mijn eigen patronen en gedrag onderzoeken en zorgvuldiger communiceren. Dat levert natuurlijk altijd wat op, ik voel me lekkerder in mijn vel dan een paar jaar geleden, maar niet in mijn relatie!
Pislinkje
Als ik jouw reactie lees, denk ik dat misschien jouw man beter kan praten dan die van mij? Dat is hier altijd moeilijk geweest. Hij heeft beslist gevoelens en gedachten, maar het komt meestal niet bij hem op die onder woorden te brengen. En als ik initiatief neem tot praten, blijkt dat hij dat heel moeilijk kan.
In de therapie zat ik veel te luisteren terwijl de therapeut hem probeerde te laten praten. En thuis hadden we het vervolgens nergens meer over. Dus er gebeurde eigenlijk alleen wat tijdens de sessies, en dat schiet niet echt op natuurlijk.
Je hebt gelijk dat ik door alleen in mijn hoofd bezig te zijn de afstand tussen man en mezelf in stand houdt of groter maak. Maar misschien is dat ook wel echt een punt: ik wil niet meer altijd degene zijn die praat.
Dan nog het kussen: ja ik bedoel tongzoenen maar ook gewoon een kus op de mond geven. Hem aankijken en dichtbij zijn. Waar ik vroeger meer van wilde dan hij gaf, kan ik nu niet meer verdragen.
Marjo
Bedankt voor je reactie, heb gelijk vragen voor je 
Hoe leven jullie nu dan samen? Hebben jullie nog sex? Als jij niks meer voor hem voelt, hoe kun je hem dan aanraken?
En je schreef dat het bij jou ook 'op' is. Wat voel je nu nog wel voor je man, of is er helemaal niets meer over.
Ik ben niet blij voor jou maar het is voor mij wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zo worstelt.
Carole
Ja dat is ook fijn, horen dat je niet de enige bent die worstelt.
Nee we hebben geen sex meer en die plichtmatige kus op de mond bij vertrek zie ik inmiddels als een verplichting. En tegelijk als iets wat ik nog kan doen, heel dubbel. Mijn behoefte aan sex is niet weg, maar ik voel me niet meer op die manier tot hem aangetrokken.
Mijn man praat heel moeilijk, ook bij ons was het bij de relatietherapie zo dat hij een beetje praatte, thuis niet. Ik moet het echt een keer bespreekbaar gaan maken maar omdat hij bijna overal boos op reageert zie ik daar tegenop. Hij heeft echt heel leuke kanten maar het is net of ik ze niet meer goed kan zien.
praten ook heel moeizaam
Ha Carole,
Mijn man kan ook heel slecht praten. Als ik zo om me heen beluister bij vriendinnen is dat eerder de regel dan de uitzondering: mannen die kunnen praten als vrouwen worden maar heel zeldzaam geboren vrees ik.
Dus ook hier ben ik het degene die altijd iets ter sprake moet brengen waar dan 9 van de 10 keer afwijzend of boos op wordt gereageerd. Moet ik altijd het voortouw nemen om ruzies uit te praten en als we dan over iets in gesprek gaan kapt hij het heel snel af omdat ik het dan ergens niet met hem eens ben en dat ervaart hij als kritiek of negatief en dat trekt hij niet en dus loopt ie boos weg. Einde gesprek.
Alleen als het echt niet meer gaat en ik bij wijze van spreken al op funda naar een andere woning aan het loeren ben om eens te zien wat de mogelijkheden zijn STEL dat we uit elkaar gaan, en het water me aan de lippen staan eis ik een gesprek op om de boel te redden. Man realiseert zich dan denk ik ook dat het er dan min of meer serieus op aankomt en doet zn best. Dat gesprek gaat dan redelijk tot goed en dan komen we ook best wel echt tot inzicht en begrip voor elkaar. En dan besluiten we weer dat we nog veel van elkaar houden en ons huwelijk willen redden. En gaan we weer enorm ons best doen.
Ik heb voor een deel geaccepteerd dat dit ons patroon van ons huwelijk is. Maar ik denk dat dat alleen nog bij de gratie is dat mijn gevoelens voor mijn man en die van hem voor mij er nog zijn. Als die echt helemaal wel zouden zijn en ook blijven, dan weet ik ook zo net nog niet of ik met deze dynamiek in onze relatie nog heel lang zou aankunnen of verdragen. Ik denk het niet eerlijk gezegd.
Boos
"Ik moet het echt een keer bespreekbaar gaan maken maar omdat hij bijna overal boos op reageert zie ik daar tegenop. Hij heeft echt heel leuke kanten maar het is net of ik ze niet meer goed kan zien."
Heeft het misschien met dat "bijna overal boos op reageren" te maken dat je de echt heel leuke kanten niet meer goed kunt zien?
Welke rol speelt dat boos reageren in jullie huwelijk en jouw gevoel voor hem?
En ook hier:
"Dus ook hier ben ik het degene die altijd iets ter sprake moet brengen waar dan 9 van de 10 keer afwijzend of boos op wordt gereageerd. Moet ik altijd het voortouw nemen om ruzies uit te praten en als we dan over iets in gesprek gaan kapt hij het heel snel af omdat ik het dan ergens niet met hem eens ben en dat ervaart hij als kritiek of negatief en dat trekt hij niet en dus loopt ie boos weg. Einde gesprek."
En hoe uit die boosheid zich, vraag ik me dan ook af.
nouja
Wat een leuke conclusies; veel mannen zijn niet zo'n praters.
Als het praters waren, zouden ze vast op een forum klagen over ons, vrouwen, dat we steeds willen praten
Ik praat ook, eindeloos, maar als ik dit draadje zo lees denk ik jee, hoe leuk zijn WIJ nog voor onze mannen? En dan bedoel ik de niet-praters dan, tuurlijk zijn er ook mannen die graag praten.
Voor zoiets ingrijpends als *de koek is op*, helpt praten natuurlijk ook echt niet lijkt me.
Misschien, als er nog twijfel is, eens iets heel anders doen? Eens een verwen-weekendje voor partner, waarbij je alles zo regelt zoals hij het graag wil? (Dus zeker geen praat sessies haha)
Ik weet het niet hoor, maar misschien krijg je daar best wel iets voor terug. Misschien zie je dan weer een ander stukje van partner, (of jezelf?) wie weet. En misschien helpt dat om zaken helderder te krijgen.
Of een poos weggaan, lijkt me helemaal ideaal. Maar dat moet maar net kunnen praktisch en financieel.
praten
Het is echt niet zo dat ik overal uitputtend over wil praten. Dat doe ik wel met mijn vriendinnen, ik weet dat een liefdesrelatie met een man iets anders is. Maar in een relatie is het af en toe noodzakelijk om gevoelens en verwachtingen uit te wisselen en op elkaar af te stemmen. Hoeft niet dagelijks maar een paar keer per jaar een gesprek is m.i. toch niet teveel gevraagd. En als je man dan niks te zeggen heeft... tja.
Pislinkje
Dat herken ik weer helemaal. En jarenlang kon ik dat accepteren en relativeren: okee, ik neem de initiatieven, ik begin het gesprek, ik help hem door het gesprek... En dan dacht ik: hij neemt geen initiatieven en ziet niet wat er moet gebeuren, maar als ik hem vraag om iets te doen dan doet hij het. Of: hij kan niet praten, dat doe ik dan met mijn vriendinnen want hij houdt wel van me. Acceptatie en relativeren dus. Maar dat was dus toen mijn "basisgevoel" van liefde nog intact was. Ik vraag me nu af of jarenlang accepteren en relativeren, mijn actieve rol in de relatie, misschien voor uitholling en uitputting hebben gezorgd. En valt dat dan nog te herstellen? Helemaal omdat ik weet dat je iemand niet kunt veranderen, maar ik zelf niet terug wil in dit patroon waarin ik mezelf kwijtraak omdat ik voortdurend de verantwoordelijke volwassene moet zijn.
Carole
Ik zat ook in een 'sleurige' relatie, die door mijn ex eenzijdig is opgeheven. Hij ruilde ons drukke gezin, met vier kinderen, 2 voltijds banen, weinig tijd voor elkaar, in voor een vriendin met wie hij goed kon praten, die veel tijd voor hem had. Hij woont nu met haar en haar 3 kinderen samen. Het kan verkeren.
Zelf heb ik een moeilijke tijd doorgemaakt, maar nu is alles, wekelijk alles, heel anders. Mijn nieuwe vriend staat compleet anders in het leven. Om wat voorbeelden te noemen: op woensdag bedenken dat we in het weekeinde naar Ibiza gaan of onderweg naar huis bellen dat ik een leuke jurk aan moet trekken, want we gaan fijn uit eten. Iedereen zei mij dat het na een hevig verliefde eerste periode vast wel wat minder zou worden. Niets is minder waar. Ook al klinkt er van mijn kant af en toe wat gesputter (die 4 kinderen, hè), ik wist niet dat ik hier zo van kon genieten!
Als ik dan terugdenk aan dat keurige sleurige huwelijk zou ik daar niet meer naar terug willen, terwijl ik dat misschien nog heel lang had kunnen volhouden.
Ik zie nu in dat ons huwelijk op de automatische piloot draaide, wel genegenheid voor elkaar, enigszins plichtmatige seks, maar niets bijzonders. Alles draaiende houden.
Ik ben voor het blok gezet, en als mijn ex niet tegen iemand anders was aangelopen zat ik hier misschien nog steeds min of meer tevreden naast hem op de bank, hooguit pratend over onze kinderen, een weekeindje weg plannen over een maand of 3 of zoiets.
Moeilijk hoor, je weet wat je hebt en niet wat je krijgt. Maar wat als je jonge pubers het huis uit zijn, wat gebeurt er dan met je, en je huwelijk? Zou je dan niet denken 'had ik maar...'?
Als ik eerlijk ben weet ik niet of ik zelfstandig die stap het huwelijk uit zou durven zetten. Die leuke vriend was er natuurlijk niet meteen, er ging een tijd aan vooraf dat ik me bij tijd en wijle behoorlijk eenzaam voelde. En als je zo lang bij elkaar bent ken je elkaar van haver tot gort. Eigenlijk heel veilig. Er is nogal wat moed voor nodig om dat aan de kant te zetten.
Wil nog wel even opmerken dat ik natuurlijk heel erg boos en verdrietig ben geweest, maar dat voor mij het belang van de kinderen voorop stond en staat, en voor mijn ex eigenlijk ook. We zijn zeer zeker 'on speaking terms' en hebben geen vechtscheiding achter de rug. Als we samen naast de tennisbaan staan, kijkend naar onze kinderen, dan is er geen spanning. Vakanties blijven lastig, net als feest- en familiedagen.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt. Heb ook getwijfeld of het zinvol is om deze bijdrage te leveren. Maar je eerste posting liet mij niet los. Vooral dat 'te laf om te scheiden'. Misschien is het juist wel heel sterk om in het huwelijk te blijven en te proberen er wat van te maken. Maar dat moet dan wel van twee kanten komen.
Lotje64
Heb ik zeker wat aan, dank je voor je reactie. Fijn om te lezen dat je gelukkig bent
Ben
Mijn situatie is volledig herkenbaar.
Ook sinds een jaar of twee is mijn gevoel voor mijn partner eigenlijk aan het verdwijnen. Zo langzamerhand is dat er in geslopen. Ik denk dat ik altijd nog dacht/hoopte/verwachtte dat hij zou veranderen. Op een gegeven moment is gebleken dat dat echt niet lukt, en waarschijnlijk ook niet kan.
Wij hebben nu al een tijd lang geen intimiteit omdat ik het niet meer kan, voelt niet oprecht als ik het wel zou doen. Kusjes geven vind ik ook, net als jij, best moeilijk. Zelf zie ik dat best als een teken aan de wand. Zou toch niet zo moeten zijn in een relatie... Maar scheiden... Voor de kinderen een drama (ben zelf kind van gescheiden ouders). En voor onszelf ook heel pittig natuurlijk. Als team draaien we ons gezin meestal best op een prettige manier. Dat is voor de kinderen heel belangrijk. Voor mezelf (en ook voor hem en de kinderen!) vind ik het echter ook belangrijk dat we beiden een goed/positief en liefdevol gevoel hebben naar elkaar. En vanuit mij mist dat dus al best een lange tijd... Gevolg is dat ik geen beslissing neem. Mijn partner vindt dit uiteraard heel moeilijk en het zou heel goed kunnen dat hij er hier op een gegeven moment de stekker eruit trekt...
Ben bnwd hoe het bij jou verder gaat.
