Tot hoever moet je gaan na ontrouw....
Ik heb de afgelopen periode af en toe de discussies gelezen die hier zijn gevoerd over doorgaan na ontrouw omdat ik zelf ook in die situatie zit.
Vorig najaar ben ik er achter gekomen dat mijn man een (vooralsnog emoitionele) affaire had met een collega; sms'en gelezen waaruit duidelijk bleek dat er over een weer gevoelens waren. De eerste reactie van mijn man was natuurlijk dat het niet was wat het leek (hoe cliché) en dat het natuurlijk niet kon. De maanden daarna heb ik in een soort van overleefstand geleefd met alle emoties, woede en verdriet om alle ballen in de lucht te houden (gezin met 2 kinderen in de basisschool leeftijd, een drukke baan etc). Ik had al wel snel voor mezelf besloten dat ik verder wilde met hem.
Al snel daarna bleek echter dat het niet (meteen) was gestopt (er werd veelvuldig met elkaar gebeld, niet zakelijke emails etc). En met uizondering van een periode van een paar maanden afgelopen voorjaar, waarin duidelijk bleek dat er geen persoonlijk contact was, bleek afgelopen zomer dat het toch weer speelde. De betreffende collega is zelf ook getrouwd met kinderen.
Vastberaden als ik was heb ik tot op heden geprobeerd het gezin bij elkaar te houden en daar alle energie ingestoken, geprobeerd - naast mijn eigen verdriet - begripvol te zijn naar mijn man om te achterhalen waarom dit gebeurde etcetera. Ik stuit op een muur als ik er over begin en gevoelsmatig is er ook een afstand tussen ons. Iedere poging om weer in contact te komen mislukt. Mijn man wil niet scheiden maar laat ook niet zien dat hij 100 % voor mij gaat en er alles aan wil doen zodat ik met hem verder kan. Dat er over en weer gevoelens zijn tussen hem en collega is duidelijk en dat zal daar waarschijnlijk wel mee te maken hebben.
Natuurlijk zit ik dan ook met de grote frustratie dat ze elkaar bijna dagelijks zien en ook samenwerken. Vorig jaar heb ik aangegeven dat het mij verstandig leek als zij naar een andere baan zou gaan zoeken, maar dat kon allemaal niet, vanwege krappe arbeidsmarkt, financiele redenen etc. Destijds had ik daar begrip voor maar ik kan dat begrip nu niet meer opbrengen.
Kortom, alles overziende lijkt mij dit vooralsnog een heilloze weg. Ik heb gelezen dat het ook weer goed kan komen na ontrouw, maar dat dit met name zal afhangen van de bereidwilligheid en inzet van degene die de vertrouwensbreuk heeft veroorzaakt. Bovendien vermoed ik dat de emotionele band niet is verbroken, dit wordt natuurlijk ontkend.
Ik wil mijn kinderen eigenlijk geen scheiding aan doen, aan de andere kant is dit ook geen gezonde situatie, waarbij iedere keer over mijn grenzen wordt gegaan. Of zoeken naar een "modus" zodat het toch te handelen is?
Zijn er lezers met soortgelijke ervaringen?
En hij?
Is er geen mogelijkheid dat je man naar ander werk gaat uitkijken? Het is niet te doen om afstand te nemen als je met elkaar werkt. Ze blijven met elkaar geconfronteerd.
Doorgaan na ontrouw is een moeilijke maar niet onoverkomelijke weg. Er zijn stellen die het is gelukt en er zelfs sterker uit zijn gekomen. Helaas is het bij mij niet gelukt. Ik heb het nog wel 4 jaar geprobeerd, maar het vertrouwen in hem was teveel beschadigd en kon ik niet herstellen.
Ook mijn ex kon mij niet overtuigen 100% voor mij te gaan omdat hij niet veranderde in zijn omgang met mij. Ik weet niet of hij contact bleef houden met de vrouw in kwestie, maar ik bleef angst houden voor elke andere dame met wie hij in contact kwam. Uiteindelijk heb ik de scheiding erdoor gedrukt. Hij wilde die niet.
Ik wilde scheiden omdat ik aan de situatie onderdoor ging. Ik was inmiddels in een diepe depressie terecht gekomen. Inderdaad omdat er over mijn grenzen gegaan zijn. Zowel door hem als door mij. Ik stond in de overlevingsmode.
En ook ik probeerde maar begripvol te zijn. Want het kwam toch niet zomaar uit de lucht vallen dat hij gevoel (en seks) kreeg voor een ander? Uiteindelijk sterkte hij mij zelfs daarin en leek het alsof ik hem zowat hoogstpersoonlijk aan haar cadeau had gedaan met een strik om zijn ...
Ik wil hiermee zeggen dat je ook om zijn begrip mag vragen, dat je alles zo moeilijk vind en er over wil praten.
Sterkte!
Moeten
Je moet natuurlijk niks, het is helemaal jouw eigen beslissing. Luister naar je eigen gevoel en bepaal hoe ver jij zelf wilt gaan. Je schrijft dat je geen begrip meer kunt opbrengen voor argumenten als 'de arbeidsmarkt, etc'. Wat voel je concreet je als je je voorstelt dat je hem een ultimatum stelt, namelijk jij zoekt ander werk en beëindigt alle contact met die vrouw anders komt er een scheiding?
Heeft hij eigenlijk wel echt door dat het je menens is?
Goedkomen na ontrouw
Tuurlijk kan het weer goed komen na ontrouw, maar dan moet de inzet van de ontrouwe wel 200% zijn.
Er is een vertrouwensbreuk ontstaan. Emoties van jaloezie en wantrouwen zijn ontstaan door zijn schuld.
Hij mag zich dan vrijwillig voor elke seconde van de dag verantwoorden.
Als hij dit doet, kan het zijn dat er weer een vertrouwensband groeit.
Vindt hij het allemaal maar onzin, en moet je hem maar weer vertrouwen, zou ik er niet meer mee willen leven.
best of both worlds (?)
Eerlijk gezegd denk ik soms dat hij het wel prima vindt zo, een leuk gezin thuis, alles goed voor elkaar, voor het sociale leven verandert er niets en een emotionele "uitlaatklep"(en waarschijnlijk ook sex, maar dat wordt ontkend..) voor er bij.
Aanvankelijk gaf hij een aantal maanden geleden aan te willen scheiden, maar kwam toen tot de conclusie dat "we dat toch eigenlijk allebei niet willen"(hetgeen ik altijd beaamd heb..); de afgelopen weken heb ik aangegeven geen oplossing te zien en begon ik daar zelf over. Dat wordt een beetje weggewuifd en niet echt serieus genomen onder het mom van dat het echt wel beter zal worden (ja, hoe dan?).
Ik krijg een beetje de indruk dat hij denkt dat ik een scheiding toch niet durf of wil inzetten - ik vind dit ook een hele moeilijke en rigoreuze stap - , ik had natuurlijk veel eerder echt op mijn strepen moeten gaan staan, maar wilde/kon dat niet omdat ik daar nog niet aan toe was (en ook om de lieve vrede te bewaren..). Hij vindt/vond ook dat ik veel te emotioneel en buiten proporties heb gereageerd op alles, want het stelde allemaal niet zo veel voor..
Ik heb denk ik iets te veel begrip, geduld en een groot hart betoond maar besef nu dat er herhaaldelijk over mijn grenzen heen is gegaan.
De werksituatie is inderdaad voor mij onmogelijk. Mijn man gaat zeker niet weg vanwege zijn positie daar (het is ook niet bekend in het bedrijf waar ze werken, als het uitkomt dan heeft dit waarschijnlijk vergaande consequenties omdat dit absoluut niet getolereerd zal worden binnen het bedrijf).
Tigress, ik kan me helemaal voorstellen dat je het uiteindelijk opgeeft als je merkt dat de ander er niet 100% voor gaat en ook niet in zijn gedrag verandert (speelt in feite ook bij mij), en dan vind ik het knap dat je het nog 4 jaar hebt volgehouden. Dat gaat mij niet lukken, want ik voel dat ik nu al zo'n beetje aan het einde van mijn latijn ben (emotioneel gezien), twijfel, angst en onzekerheid.
Ik zal uiteindelijk een ultimatum moeten stellen vrees ik (ligt helemaal niet in mijn aard). Soms is gewoon nodig om iemand wakker te schudden en niet meer complementair te reageren. Aan de andere kant, als ik belangrijk genoeg voor hem was geweest, was het misschien niet zo uit de hand gelopen. En als het dan klapt, dan moet het kennelijk zo zijn. Ik vind een jaar lang genoeg om uit te vogelen wat je nu precies wilt.
De dooddoener
Wat ik een absolute dooddoener vind is: "Het stelde allemaal niet zoveel voor." Waarom doet hij iets wat niets voorstelt? Zal hij tegen haar hebben gezegd dat jullie huwelijk niet zoveel (meer) voorstelt?
Ik heb het nog 4 jaar volgehouden voor de kinderen. Ik hoopte ook dat het wel zou lukken. Maar hij veranderde niet en we belandden uiteindelijk in een huwelijk zoals we dat ook ervoor hadden. Voor zijn gevoel moet hij makkelijk met zijn ontrouw zijn weggekomen. En dat heb ik voor hem geregeld door hem nog een kans te geven en o, zo begripvol te zijn. Ik had ook altijd geroepen dat daar het gat van de deur was, als hij me zou bedriegen. Maar je weet pas echt hoe je reageert als je ermee wordt geconfronteerd.
Welk ultimatum wil je gaan stellen? Bereid je er op voor dat hij akkoord gaat met een eventuele scheiding. Al heb ik het gevoel dat jij degene zult zijn die voor de scheiding gaat. Regel alvast huisvesting door je bijvoorbeeld in te schrijven voor een huurwoning. Gelukkig heb je een baan en hopelijk is je inkomen voldoende om als alleenstaande ouder voorlopig voor alles te zorgen tot de alimentatie is geregeld. ik wens jou sterkte en hem veel wijsheid!
scheiden
Scheiden is niet leuk en ik kan me goed voorstellen dat je dat zoveel mogelijk vermijd als er kinderen bij betrokken zijn.
Toch zou ik de optie open houden en nadenken hoe je zelfstandig verder zou kunnen en dan realistisch beoordelen en daar naartoe werken.
Vooral als je zelf ook werkt lijkt het me realistisch om eerst maar eens na te denken over die stap. Hoe kun je het doen met huisvesting, inkomen en andere praktische zaken. Wie kan jou daarbij helpen?
Dan heb je een goede keuze. Ook richting je man.
keuzes maken
Ik zou er toch op aandringen dat hij een keuze moet maken voor jou en jullie gezin of voor die andere vrouw. Hoe kan hij afstand nemen als ze dagelijks samenwerken. Hij zal op zoek moeten gaan naar een andere baan, je kan haar moeilijk dwingen te vertrekken. Zij heeft geen probleem, dat heeft hij (tenzij zij ook een relatie heeft). Dit alles gaat ten koste van jezelf en jouw geluk. En in de tussentijd inderdaad nadenken hoe je eventueel zelfstandig verder kan gaan.
Keuzes...
Dank voor jullie berichten.
Een rigoreuze keuze wil hij, zolang hij niet echt hoeft, gewoon niet maken, denk ik, want kiezen is verliezen..
Afstand nemen in deze situatie zie ik inderdaad niet zitten. Hij gaan geen andere baan zoeken, dat is iets wat zeker is; zij is trouwens ook getrouwd en heeft kinderen en als ik goed begrijp zal zij niet gaan scheiden - maar je weet maar nooit natuurlijk.. -.
Ik denk dat ik dan toch maar een ultimatum ga stellen, hoe moeilijk ik dat ook vind omdat ik liever niet iemand dwingen tot iets waar hij misschien zelf niet 100 % achter staat. Aan de andere kant, zoals gezegd, als je niet hoeft te kiezen doe je het ook niet.
Ik zie eerlijk gezegd geen andere oplossing...
Dit gaat inderdaad ten koste van mij en mijn geluk. Kan ik het voor mezelf verantwoorden naar mijn kinderen? ik denk uiteindelijk van wel.
Ik zelf ben nagenoeg financieel onafhankelijk van hem, en zou waarschijnlijk in het huis kunnen blijven wonen (heb dit een aantal maanden al eens laten uitzoeken voor het geval dat).
je hebt een heel hard argument
"het is ook niet bekend in het bedrijf waar ze werken, als het uitkomt dan heeft dit waarschijnlijk vergaande consequenties omdat dit absoluut niet getolereerd zal worden binnen het bedrijf)."
Wat gebeurt er als je dit gebruikt, tegen je man en ook tegen die collega ... ?
Lastig
Ja, ik heb een troef in handen maar als ik dat zou gebruiken
dan kan ik meteen mijn koffers pakken en is de ellende
niet te overzien. Ik heb het wel eens geroepen tijdens
een woede aanval en toen was hij not amused, heb altijd
nog de stille hoop dat het toch uitkomt/ uitlekt op de
een of andere manier...
En het zou ook, althans voor mijn gevoel, een beetje
een vorm van wraak zijn en die fase ben ik eigenlijk al
voorbij...
wraak
Als je er mee weg kan komen zou ik het overwegen, maar ik denk dat het het drama alleen maar vergroot. Ik zou ook geen ultimatum in die zin stellen. Iemand dwingen voor jou te kiezen is wel het laatste denk ik. Rustig de consequenties bespreken en iemand zichzelf laten zijn zou mijn route zijn. En dan je eigen pad kiezen. Maar geen wraak, zeker niet waar kinderen bij betrokken zijn. Je houdt het non dramatisch en realistisch en je gaat niet op je strepen staan.
Vraag
Wat is een "emotionele affaire"?
Lastig
Het blijft lastig maar kan me wel vinden in wat AnneJ hierboven aangeeft.
Zal moed verzamelen om gesprek aan te gaan en dan maar hopen dat
hij dit keer wel serieus er op ingaat....
Marieke, een emotionele affaire is kortgezegd een relatie
waarbij een intieme band wordt opgebouwd, persoonlijke en intieme
dingen worden uitgewisseld; maar wat ik er van gelezen heb eindigt
het vaak ook in een sexuele relatie. Ik weet niet zeker of het in mijn geval
daarv(al) op is uitgelopen, maar eerlijk gezegd vind ik een emotionele band
met wederzijdse gevoelens misschien nog wel bedreigender dan
een puur sexuele relatie, maar dat is persoonlijk. Het is natuurlijk
allebei gewoon niet oké.
wraak?
Dat wil ik toch afraden.
Volgens mij komt dat als een boemerang bij je terug en is het effect alleen maar averechts.
Een vriendin heeft in haar nabije omgeving gezien dat dat zo werkt. En daar geloof ik wel in, ook al is het heel begrijpelijk.
En ik ben het met je eens dat een emotionele affaire misschien nog wel bedreigender is dan een fysieke affaire, puur om de seks.
En om op jouw aanvankelijk vraag terug te komen: daar worstel ik ook mee op dit moment.
Juist doordat je ene gezin hebt is het zo moeilijk. Je maakt niet alleen een keuze voor jezelf maar ook voor je kinderen.
En in jouw geval zien jouw man en de ander elkaar dagelijks. Dat is voor geen enkel normaal mens te handelen. Daarvoor lukt het hem nooit om weer voor 100% oor jou te kiezen.
In ons geval is mijn man weer verliefd geworden op de vrouw waar hij 7 jaar geleden een affaire mee had. Ik ben er kapot van en ik vind eigenlijk dat hij hiermee ons huwelijk de doodsteek heeft toegebracht. Onze vertrouwensbasis die we zo hard weer hadden opgebouwd, de verbondenheid die we zo misten, en weer hadden hervonden, alles is stuk. Ik heb niets meer te verliezen. Behalve mijn gezin dan.
Dus om op jouw vraag terug te komen: heel ver. Maar dat is persoonlijk en iedereen heeft daarin andere grenzen. IK merk dat die van mij erg rekbaar zijn en ik haat het.
Ik wens je heel veel sterke en wijsheid.
beetje veel typfouten
maar hopelijk toch duidelijk
geen wraak
Ben het inderdaad eens dat wraak helemaal niets oplost, en de zaken alleen maar verslechteren.
Je komt er inderdaad op een gegeven moment achter dat je iedere keer je grens verlegt en het lijkt wel alsof je dan bepaalde dingen "normaal" gaat vinden, terwijl dat niet het geval is, een soort van gewenning ofzo?
Zeker als de ander dan een aantal keren aangeeft dat de affaire toch echt gestopt is - en ieder keer wil je dat maar al te graag geloven maar je intuitie vertelt je dan wat anders.
Vastberaden, wat een naar verhaal is dit. Dat je jarenlang "gewerkt" hebt om je relatie weer op de rails te krijgen en nu gebeurt er dit? Gevoelens laten zich niet sturen, maar wat je er mee doet wel, althans zo zie ik dat.
Wat ga je nu doen?
herkenning
Dat herken ik wel, dat grenzen verleggen.
Gevoelens laten zich inderdaad niet sturen. En ik vind het vreselijk dat dit nu voor een tweede keer gebeurt. Dat het met dezelfde vrouw is vind ik nog wel een soort van verzachtend. En hij wil niks met zijn gevoelens doen. Maar ach, volgens mij is dat gewoon een kwestie van tijd.
Het ergste van alles vind ik, net als jij, dat zijn gevoelens voor die andere vrouw in de weg staan van zijn gevoelens voor mij. Hij kan nu onmogelijk voor 100% voor mij kiezen. Hij mist de toewijding ofzo. En hij kapt het ook niet bewust af.
En dan ineens vraag ik mezelf: acht. gevoelens waar hij niets mee doet... dat is toch niet zo erg....
Nu ga ik alles laten bezinken. Ik merk wel dat ik, naast het verdriet, ook en soort gelatenheid voel. Een gevoel van niets meer te verliezen hebben. Dan zou je denken: er is dus alles te winnen. Maar ik ben echt zo ontzettend uitgestreden. Ik voel op dit moment eigenlijk een soort cynische boosheid. Zo van: ach bekijk het maar met je gevoelens maar laat mij gewoon met rust.
Vanochtend omhelsde hij me en ik wilde hem eigenlijk gewoon wegduwen en schreeuwen: rot op, eikel! Slappe zak.
Wat weerhoudt jou ervan om hem weg te sturen?
trouwens
In jouw geval, waarbij jouw man en die vrouw elkaar nog elke dag zien en waarbij jouw man dat laat voortbestaan, kan ik me voorstellen dat je echt alleen maar boos op hem bent.
Lukt het je om daar mee te dealen?
Moeilijk
Als ik eerlijk ben is het niet te doen, gevoelsmatig niet; maar ook als je er een objectief naar zou kijken, kan iedereen bedenken dat het niet gaat werken.
De boosheid overheerst niet meer, omdat ik er steeds meer van een afstand naar kan kijken - en misschien neem ik onbewust ook wel steeds meer afstand - , wel het gevoel dat ik kennelijk toch niet zó belangrijk ben en er dus geen 100 % inzet is.
Een vriendin heeft mij een tijd geleden er op gewezen dat het soms beter is om zelf een stap te zetten en het initiatief te nemen, dan dat je lijdzaam afwacht en aan de zijlijn blijft kijken wat er gebeurt. Uiteraard moet je er dan wel 100 % achter staan en verantwoordelijkheid voor durven te nemen, dat voelt beter dan die afwachtende houding.
Nogmaals, je moet er dan wel helemaal aan toe zijn.
Ik ben daar nog niet helemaal aan toe, maar merk wel dat ik steeds dichter bij dat punt begin te komen. Het blijft ontzettend moeilijk, en ik vind dit ook tot nu toe de moeilijkste beslissing die ik moet nemen.
Hoe zit dat met jou?
totale herkenning
Het is zo herkenbaar wat je schrijft.
Toen we destijds alles hadden overwonnen hebben we naar elkaar uitgesproken dat zoiets nooit meer zou mogen gebeuren. En toch gebeurt het weer. En weer zie ik bij mijn man, naast zijn verdriet, zijn schuldgevoel, boosheid, ook weer die houding alsof hij denkt dat hij er uiteindelijk wel mee weg gaat komen. Aslof het allemaal niet zo erg is. Dus ik wil er wel voor waken dat ik de keuzes maak op basis van de juiste redenen. NIet om mijn punt te maken.
Hij wil me niet kwetsen. Nobel van hem he?
Ik ben er ook niet aan toe ook al weet ik, verstandelijk, dat het beter is. Maar heeft zulke enorme gevolgen. En deze hele situatie is niet mijn keuze, dat maakt het ook zo lastig.
Aan de andere kan is er nu zo veel stuk dat ik me afvraag of het uberhaupt ooit nog goed kan komen.
Het vertrouwen in hem is volledig verdwenen. Vorige keer was het zo'n gevecht om dat weer terug te winnen. En nu ben ik weer helemaal terug bij af. En mijn respect voor hem begint ook aardig af te nemen. Ik denk: wat ben je toch een klootzak, we hebben alles, we hebben het gewoon goed. Niet eens zozeer in materiële zin maar gewoon, als stel, als gezin. Dat is kennelijk niet genoeg en ik vraag me af of het dat ooit zal zijn.
Dus ik weet niet waar we over een tijdje zullen staan.
Maar ik kan me heel goed voorstellen dat het niet te doen is in jouw situatie. En ik vind het heel knap dat je hem nog geen ultimatum hebt gesteld.
Weet je hoe hun contact is op dit moment? Is dat acceptabel voor jou of suddert het hele gebeuren gewoon voort?
Een site waar ik veel aan had
Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, wilde zo graag mijn huwelijk redden. Een aantal dingen zijn erg belangrijk te weten, zoals dat een bedrieger meestal alleen de feiten toegeeft waar je hem op betrapt. Maar daar heb je ook al vermoedens van. Verder zijn er sites waar nog wel heel hard geroepen wordt dat je huwelijk er sterker van kan worden en die geven allemaal tips over hoe je je op moet stellen (SurvivingInfidelity.com). Maar ik heb echt het allermeest gehad aan Chumplady.com. Man, wat opende dat mijn ogen.
Ik was op het moment dat is haar blog ontdekte bij een huwelijkstherapeut die me eigenlijk allemaal dingen aandrong (geef hem tijd, ruimte, hij is verliefd en kan niet logisch denken), waar ik dan maar aan toegaf. Hijzelf was er blij mee, want ik ging enorm mijn best doen om het thuis leuk te maken en een "goede vrouw" te zijn. Hij had wat hij wilde!
Die hele kies-mij dans, daar las ik als een van de eerste dingen over en toen zag ik al hoe het niet werkte. Net zomin als ik zijn gevangenbewaarder wilde worden de rest van ons huwelijk. En beetje bij beetje zag ik hoe er maar één uitweg was en helaas was dat uit het huwelijk. Achteraf heb ik meer ontdekt en weet ik dat het de enige gezonde mogelijkheid was. Ook - juist - voor de kinderen, die ik nu een sterke moeder laat zien, geen afhankelijk sloofje, dat soms een oogje dicht knijpt voor de goede vrede.
oja
Ik heb ook ultimatums gesteld, waar hij dan op het aller- allerlaatste moment aangaf dat hij wel "voor mij koos". Maar in de praktijk ging hij door met haar contact (en ik denk dat velen het gewoon stiekem doen, ze worden niet opeens eerlijk, maar handiger in het verbergen).
Eigenlijk was ik in die hele periode vooral bezig met hem, wat wil hij, wat doet hij nu... ik focuste alleen op het redden van het huwelijk. Niet wat ik had, maar wat ik dacht te hebben. Pas later zag ik in dat dat huwelijk allang niet meer bestond. Daar heb ik zeker rouw over, ook de wetenschap dat ik een lange tijd in leugens heb geleefd en nooit zal weten hoezeer hij me bedrogen heeft.
Maar kan wel zeggen dat ik heel erg geleden heb onder de periode dat ik vocht voor iets dat niet (meer) bestond. Dat scheiden rot is, een understatement, maar in mijn ogen niet erger dan leven met een bedrieger.
Tenslotte wens ik je veel wijsheid en sterkte. Dat zul je hoe dan ook nodig hebben en ik wens dit ook echt niemand toe. Je weet pas hoe erg zoiets erin hakt als je het meemaakt (en daarom vond ik ook zoveel steun bij Chumplady en degenen die daar meeschrijven).
dank je, chump!!
Wat een heerlijke site, dank je wel! De titels alleen al (stupid shit cheaters say), geweldig als dingen zo benoemd worden.
Ik heb er even snel op gelezen, zoals over de "pick me dance" en dat was al vrij verhelderend moet ik zgegen. Als ik de rust (en privacy heb) om verder te lezen ga ik dat zeker doen.
Dank je!!
als je nu stopt, vastberaden . . .
als je de beslissing neemt om juist nu al afstand te nemen kun je vast het e.e.a. praktsich gaan voorbereiden zoals woonruimte, eigen rekening etc. zodat er - zodra je weggaat / hij weggaat - al vanalles geregeld is door je zelf en je de volle aandacht kan geven aan de emoties van je kinderen. diep in je hart kun je namelijk waarschijnlijk wel het most likely scenario schetsen en daar alvast naar handelen (zonder dat hij het hoeft te weten).
Angela
wat wil ik...
Dank voor jullie reactie.
Heb gisterenavond even gelezen op chumplady, wat een goede site - dank voor de tip!. Wel herkenbaar, ik heb me in het begin ook even te "needy" opgesteld, maar door middel van coaching ed wel weer een stuk van mijn eigenwaarde teruggekregen.
Mijzelf voor ogen houden dat ik goed genoeg ben..
Of er nog contact is en in welke mate weet ik niet zo, en eigenlijk wil ik mij daar ook helemaal niet meer mee bezig houden, kost heel veel energie.
Probeer me vooral te focussen op mezelf, wat goed voor mij voelt. En weer volledig terug in mijn kracht te komen - met behulp van haptonome - . Een ultimatum stellen - klinkt zo rigoreus - heeft denk ik pas zin als je daar ook consequenties aan verbindt en daar dan ook 100 % achter staat. Ik denk dat ik het meer ga gooien op wat ik nodig heb en wat ik wil om door te kunnen gaan, dus mijn eigen grenzen aangeven wat nog goed voelt voor mij en wat niet.
Wat goed!
Wat goed om je focus op jou te leggen. Jij lijkt me een sterke vrouw en volgens mij al behoorlijk klaar met hem en zijn emo-liefje. Goed misschien ben je nog niet klaar voor een ultimatum en misschien heb je dat ook helemaal niet nodig. Het is van belang dat jij kiest: voor jezelf. Kun je verder zoals je nu gaat of moet je over op een andere modus operandi? Maar moet het van hem af blijven hangen of heb je diep in je hart al de keuze gemaakt?
Ja, een scheiding is niet niks, maar een moeder in overlevingsstand is ook niet goed. Kinderen voelen heel goed aan dat er iets aan de hand is. En ze hoeven hun vader niet kwijt te raken? Als je wraak neemt door hun relatie bij het bedrijf naar buiten te brengen kan het eindigen in een zogenaamde vechtscheiding. Hij zal het je blijven kwalijk nemen.
Als je voor je huwelijk wil vechten moet je daar ook 100% voor gaan. In elk geval denk ik aan je.
Tja...
Natuurlijk kan ik op mijzelf blijven focussen maar de vraag is of je het daarmee kunt volhouden, en wat blijft er dan over, zeker als er dan ook wordt gezegd dat hij ook van "die ander" houdt.
En dan moet ik ook nog begrip hebben voor de feitelijke situatie (collega's). Rationeel gezien kan ik dat begrip wel opbrengen maar gevoelsmatig dus niet.
Of zie ik dit helemaal verkeerd?
Been there.....
Hier ook reactie, maar dit keer van iemand van de "andere" kant..
Ik was dus zo'n vrouw die verliefd werd op haar collega, beiden getrouwd, maar wel wederzijdse verliefdheid en wat je het begin zou kunnen noemen van een emotionele affaire.
Eerlijk uitgesproken dat we deze gevoelens hadden, maar er niets mee wilden. Hij heeft toen geregeld (hoe ie dat heeft gedaan en wat voor reden, geen idee) dat hij werd overgeplaatst naar een andere afdeling.
Vond ik aanvankelijk vreselijk, maar het gezegde van "uit het oog.." gaat op. Het sleet heel langzaam... Er was vanaf dat moment ook geen enkel contact meer, nog geen enkel mailtje...
Het is ondertussen ruim 8 jaar geleden en ik ben er volledig overheen, zie 'm af en toe lopen en het doet me niets meer.
Ben blij dat we zelf in werking konden zetten dat er geen contact meer mogelijk was, dat bleek de oplossing.
Dus als je man echt voor jou wil gaan is er altijd een oplossing te bedenken waardoor hij haar niet meer hoeft te zien.
Waar een wil is is een weg, maar dan moet die wil er natuurlijk wel zijn !
Sterkte !
Waar een wil is...
Wat een wijze en moedige beslissing.
Ik begrijp heel goed dat er gevoelens kunnen ontstaan voor een ander, en je misschien daar nog enigszins aan toe geeft.
Maar als je echt vastbesloten bent om niet je eigen huwelijk op het spel te zetten en zegt dat je afstand gaat nemen is er volgens mij maar één manier om dat te doen, namelijk om ook uit elkaars "beeld" te verdwijnen.
En dat zal vast niet makkelijk zijn, dat begrijp ik ook wel, maar ik denk dat het anders inderdaad geen schijn van kans heeft.
In mijn geval is die wil er (kennelijk) toch niet voor de volle 100 procent, dan wordt het toch wel lastig..
