tot hoe ver verantwoordelijk voelen voor partner?
woon met echtgenoot in buitenland; hij heeft 't naar zíjn zin, ik niet. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, dan ga ik terug naar NL. Maar ... ik vind 't niet verantwoord om hem alleen te laten. En waarom niet? Hij heeft prostaatkanker, heeft 1,5 jaar geleden een lichte tia gehad, als hij achter computer of voor tv ziet hoort ie niet dat er iets verderop in t huis gebeurt, laat eten op aanrecht liggen en tiert dan dat 't door de hond (of door de mieren) weggeroofd wordt, en nog erger vind ik, als ik bijv. een week in NL ben om ff bij te tanken, gaat ie steeds meer drinken, een fles wijn op één avond is niets.
't Is echt niet zo dat ik de hele dag de rotzooi opruim, maar ik blijf met 't gevoel zitten dat ik me zo verantwoordelijk voel.
Raar?
Nee niet raar
Zo zitten vrouwen in elkaar.
Maar het betreft een volwassen man, het is niet je kind.
Kan hij niet zonder je zorg overleven?
Als je er niet bij bent, zal hij zelf beter op moeten letten, of opnieuw naar de winkel moeten als hij eten op het aanrecht heeft laten liggen.
Ervaring is de snelste weg om gedrag te veranderen.
Ook de drank is zijn keuze en zijn verantwoording.
Of jij met die keuze leven kunt is een geheel andere vraag.
Sorry
Vind even dat ik een verkeerde woordkeuze heb gebruikt in de derde zin, excuses daarvoor.
moet zijn:
Kan hij zichzelf wel redden zonder jouw zorg?
@Jasam
Ja hoor, hij kan zich uitstekend redden zonder mijn zorg. Als ik een week weg ben hoef ik dus geen eten klaar te zetten 
Ook zal hij één dag voordat ik terug kom het huis schoonmaken (heerlijk, op zijn manier maar hij doet 't wel), maar is gedachtenloos bezig met andere dingen (tv, spelletje computer) en hoort dan niets meer (bijv. honden ontsnapt, ook al paar keer gebeurd) en aangezien we langs een vrij drukke weg wonen ... we hebben elke dag wel contact en dan ineens, stilte, ik whats appen, sms-en, niets, 's avonds pure wanhoop buurman gebeld of hij ff wil aanbellen, krijg ik 'm aan de lijn, och hij had zijn telefoon aan elektriciteit hangen ... en dan wil hij maar niet snappen dat ik me zorgen maak een paar duizend kilometer verderop... ook omdat ALS er iets gebeurt er niemand hier ons terrein op kan. En ik vind 't idd naar als er 's avonds whats apps binnenkomen (ik in NL dus en hij abroad) die steeds flauwer van tekst (dus gedronken) worden, ergens zó kinderachtig dat ie zich niet in kan houden maar daarmee mijn 'schuldgevoel' groter maakt want moet ik niet bij hem zijn ..
En hij stimuleert me hoor! om naar NL te gaan, liefst hooguit een week want daarna gaat ie me echt missen 
tja
Als ik jou was dan zou ik honden in het pension doen als je naar Nederland gaat. Dat is in ieder geval een zorg minder.
Verder zou ik met hem afspreken niet meer bellen, sms'en of what's appen dan 1 keer per week. Tenzij er iets is natuurlijk.
Dat van die buurman bellen snap ik niet zo goed. Bestaat de kans dat je man ineens in levensgevaar zou kunnen zijn? Mensen hoeven toch niet dag en nacht bereikbaar te zijn?
Wat is je zorg?
Nog even voor mijn begrip: vraag je je nou af of jij je eigenlijk te bezorgd voelt voor je man?
Dat wij dat niet normaal vinden?
Dat je dat niet zou moeten doen?
Heb je er last van en wil je er van af, doordat wij het relativeren en tips geven?
Tja...
De vraag is vrij simpel...
Wil je weg of niet?
En als je weg wilt, dan kun je altijd nog kijken op welke manier je eventuele problemen gaat of laat oplossen.
reactie
@Miekemieke: kennels zijn hier niet in dit land, in ieder geval niet waar ik mijn honden in kwijt zou willen ...
De prostaatkanker is niet direct levensbedreigend, wel dat de spanning uiteraard stijgt als hij op controle bij oncoloog moet, en ik moet er niet aan denken als hij daar de reactie krijgt 'uw psa is gestegen' en hij is hier alleen; ik ben best wel geschrokken ook toen ik op een avond telefootje kreeg dat ie in 't ziekenhuis zat, omdat ie die tia had gehad; de kans is statistisch groter dat ie er nog een krijgt binnen x-jaar
@Suze: rake opmerking, ja ik wil ervan af, wil van jullie weten of 't normaal is, dat ik me niet bezorgd moet maken, tips en relativering wordt in dank aanvaar.
@Marije: wil ik weg of niet? tja, ja ik wil liever in NL zijn is na zoveel jaar buitenland ook nog de vraag of ik weer kan wennen. En oplossingen kan en heb ik (samen met echtgenoot) bedacht, een stap nemen is vers 2
Kortom, ik sta open voor commentaar, reacties enz.
Tijd afspreken
Ik begrijp je bezorgdheid, en ook je aggitatie als je what's appt of smst en hij dan niet opneemt, dat dit nog meer bezorgdheid opwekt.
Kun je ook een vaste app tijd afspreken met je man?
's avonds om 18.00 uur of zoiets?
En dan gewoon elke dag?
achterwacht
Maar even ter relativering: ALS er iets gebeurd, ben jij zo ver weg dat je toch niets kan doen. Ik neem aan dat hij het prima vindt dat jij gaat en dat hij geen 'gevaren' ziet. Dan zou jij het ook wat meer los mogen laten.
Ik zou niet de hele tijd sms-en etc, hoe kan jij je ontspannen? Het lijkt mij idd een goed plan om 1 x te bellen met elkaar. En dan op een moment dat je weet dat hij nog niet aangeschoten is.
En kan die buurman of een vriend m/v een oogje in het zeil houden? Voor jouw gemoedsrust is een achterwacht wel fijn. Ik weet alleen niet of je man dit fijn vindt, hij is geen baby.
Marije
Als je het besproken hebt, je hebt oplossingen bedacht. Wat is het dat je echt tegenhoud? Ligt het aan je partner of is het de angst dat je in Nederland ook je plek niet zult vinden?
Ik weet niet of het klopt, maar ik krijg het gevoel dat je dingen door elkaar aan het mengen bent die je los van elkaar moet zien.
