Tolerant

Ik ben tolerant genoeg.

Ik denk altijd:"wat zullen ze van mij denken als ik voorbij loop?"

Verder mag ik denken wat ik wil, het zit in mijn hoofd. Als ik denk:"wat een vervelend jongetje" dan kwets ik niemand. Ik zeg het niet. Integendeel, ik ben vriendelijk tegen het kind.
Ik kijk niet op tegen mensen die echt anderen in hun waarde laten. Ik heb namelijk geen idee wat ze denken. Helemaal zonder vooroordelen is volgens mij niemand.

Stap 1, stap 2

Ik denk dat bijna iedereen dat soort dingen denkt. Over anderen en over jezelf.
Je kunt jezelf niet verbieden dat soort dingen te denken. Dan krijg je het roze-olifanteffect. De truc is om het op te merken, en in stap 2 eroverheen te stappen.
Je ziet dat buikje, denkt er iets van, en relativeert dat zoals je hier ook deed: ach, heb ik zelf ook, ik weet dat het niet eenvoudig is om eeuwig jong en strak te blijven.
Je ergert je aan dat jongetje, en denkt daaroverheen: ik weet niet waarom hij dat doet. Misschien erger ik me wel vooral omdat ik in een rothumeur bent. Hoeveel last heb ik er nou echt van?
Kortom, je hoort je eigen oordelen in je hoofd, daar is niets mis mee, zo werkt ons brein nou eenmaal. Maar je denkvermogen kun je gebruiken om die snelle oordelen te dempen en er niet naar te handelen.

Teken

Ja iedereen doet het in meer of mindere mate. Zelf merk ik dat als ik veel aan het oordelen ben, het een teken is van dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit. Een geestelijke vorm van 'wie er voor mijn voeten loopt die krijgt een schop'. Gaat het lekker met me, dan oordeel ik veel minder. en andersom geldt het ook voor mij: hoe meer ik ga oordelen, hoe slechter ik me ga voelen. In je hart weet je immers best dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en dat je niet alles weet en als je wel het hele verhaal zou weten, je niet zo zou oordelen.

Mwah

Ik denk nooit van dat soort dingen hoor. Echt niet.
Het kan mij echt niet schelen hoe andere mensen eruit zien, ik zie het niet eens. En hoe ze zich gedragen, daar let ik alleen maar op, als ze in mijn persoonlijke ruimte komen.
Ik denk dan meestal iets als: 'Ach, die heeft misschien wel een reden voor dat irritante gedrag.' Of :'Ach, ik ben zelf ook vast wel eens irritant.' En verder kan het me echt niet schelen.
Maar of ik mezelf nou 'tolerant' vind? Nee, ik vind mezelf eerder ongeïnteresseerd. Ik weet ook nooit namen van mensen en vergeet altijd de (roddel)verhalen die ik over mensen hoor. Niet omdat ik nu zo 'goed' zou zijn. Het boeit me niet.
Ik ben niet helemaal een monster, ik zie het meestal wel als mensen zich rot voelen en zo en ik probeer ze dan te helpen. En ik kom ook wel op voor mensen die de dupe worden in eens situatie.
Maar de voorbeelden die jullie noemen, herken ik echt niet.

Ik ben ook zoals koffiekop

Ik zie het ook niet eens. Of iemand moet me erop wijzen. Dan let ik er misschien op. En zie ik het, maar ook dan is bij mij 'gek' en 'raar' meestal 'grappig' of 'orgineel'. Het past ook bij mij, ik sta meestal nogal positief in het leven, dus bezie ik die mensen ook met mijn positieve bril
Ook roddels onthou ik niet, of ik vergeet over wie die roddel ook al weer ging en dan vertelt iemand hetzelfde opnieuw en aan het eind dringt dan pas door dat iemand dat al verteld had. Namen heb ik ook problemen mee. Maar gezichten vergeet ik nooit! En dan weet ik meestal ook nog waarván ik dat gezicht ken. Dus dat scheelt dan merkt niemand dat ik ik die naam vergeten ben
Met vervelende kinderen daarbij heb ik eigenlijk alleen medelijden met de ouders die erbij zijn. Soms probeer ik ze een mentale steun te geven met mijn ogen of een glimlach of als ze achter me staan dat ik zeg : 'zeker moe?' of zoiets. Ach kom op, hoe kort geleden liepen wij ook wel eens met zo'n vervelend kind, de situatie kan gewoon zo zijn. Als zo'n kind erg moe is van een lange dag of ziek gaan worden....ook al is het normaal een keurig opgevoed kind. Elk kind is wel eens een keertje vervelend het is alleen lastig als zoiets net met publiek erbij gebeurd
Of dat tolerantie is? Ik weet het niet....Ik 'zie' dingen die voor de hand liggen soms ook gewoon niet dus soms is het ook wel 's lastig. Ik schaam me nog steeds dat ik ooit b.v. pas na enkele keren zag dat de partner van iemand die ik kende maar 1 been had. Niet dat hij dat merkte, maar zelf vond ik het oerstom...van mezelf en dat had hij al z'n leven lang Nooit gezien die keren ervoor. Ik wordt er nog rood van als ik eraan denk. En bij een gekleurde stagaire was ik ooit vergeten dat ze gekleurd was...een collega omschreef haar (naam vergeten) en ik wist écht niet wie ze bedoelde dus noemde ik de namen van alle stagaires die ik wist op en dus zat ze ertussen. En ik was er vast van overtuigd dat ze écht niet gekleurd was....En zei dat ook. Tot de pauze....toen bleek ze echt dus gekleurd Ik wist nog wel dat ze 'lief en verlegen' was...Tsja dat zijn denk ik de dingen die mij eerder opvallen, karaktereigenschappen die je meteen ziet.Die onthou ik wel.
groeten albana

Grijns

Zo heb ik als middelbare scholier eens beweerd dat ik in een 'witte' klas zat. De dag na mijn bewering zag ik dat ik drie gekleurde klasgenoten had.....was me in al die jaren niet eerder opgevallen.

Maar ik herken het gevoel over oordelen wel. Ik wil ook niet oordelen. Maar de gesprekken met sommige gesprekspartners worden dan wel een beetje saai Gesprekken zonder geroddel geven overigens wel meer voldoening

Mooi streven

Ik vind het juist wel mooi, dus. Niet dat voor mij ook al die zaken per definitie onder tolerantie vallen, ik ben ook nogal ongeïnteresseerd in veel dingen. Maar ik ben weer in andere zaken niet altijd zo tolerant als ik zou willen zijn.
Volgens mij ben je al op de helft, als je je bewust ervan bent. Wat ik probeer (oefen vaak op mijn werk want daar kan ik een hele bak tolerantie goed gebruiken) is blijven zoeken naar mooie, positieve dingen. Ik merk dat ik daar zelf blijer en rustiger van word, en dus weer makkelijker de positieve zaken zie. Dus, van dat buikje overgaan op de mooie ogen, zoiets. Waardoor dat buikje soms voor mij ook mooier wordt.