Tijdelijk? uit elkaar [depressie man]

Brunette

Ik heb 4 jaar lang als een zombie rondgelopen en niet geweten hoe of wat. Te moe om het ene been voor het andere te zetten en me afgevraagd waar toch die tiger gebleven was die stallen uitmestte en met hooibalen sjouwde. Ik dacht echt dat dat voorgoed voorbij was.............. tot de scheiding en ik met hulp alles opgepakt heb.
Tigerfeet

Depressie en depressie

Kom ik weer met mijn stokpaardje
Ik maak altijd onderscheid in je depressief voelen en depressief ziujn. Je depressief voelen is een tijdelijk(kan best wel een paar jaar duren hoor) is goed te behandelen met cognititeve therapie en soms medicijnen. Vaak veroorzaakt door nare omstandigheden en teveel hooi op je vork nemen. Goed vanaf te komen. Dan is er nog depressief zijn, dan is het een stofwisselingsprobleem, medicijnen zijn noodzakelijk, maar ook therapie. En in dat laatste schuilt hem het een beetje denk ik, een groep mensen met deze ziekte ziet het niet zitten om hard aan de slag te gaan met zichzelf omdat ze zichzelf zien als hopeloos en vaak ook als slachtoffer. Toch geld voor hen, net als voor veel mensen met een (ernstige)ziekte dat je er mee kunt leren omgaan en dat je dan veel meer uit het leven kunt halen dan tevoren. Tot welke groep ik hoor?????? Ik heb tijdenlang gedacht dat ik tot de tweede groep hoorde, maar nu twijfel ik de laatste tijd.
Tigerfeet

Uitleg

Wellicht overbodig maar Brunette: ik vind dus dat je Tiger te kort doet als zij zegt dat ze last heeft van depressies (en dat haar relatie daar geen goed aan gedaan heeft) en jij vervolgens reageert dat het wel meevalt en het min of meer wijt aan de relatie zelf. Dan ontken je volgens mij een aspect van haar, geen leuk aspect maar wel een aspect. En als ik Tiger haar laatste posting goed begrijp, hopelijk een aspect uit het verleden omdat ze nu meer inzicht heeft.

Zonder te verdwalen in de semantiek denk ik ook dat jij meer een hekel heb aan slachtofferschap. Al kan ik me ook voorstellen dat je liever mensen met een depressie mijdt als je daar een verleden mee hebt. Een hekel aan.... Tsja, ik zal niet zeggen dat het hetzelfde is als een hekel hebben aan mensen met kanker ( ) maar het komt toch een beetje over alsof je mensen aanrekent dat ze een ernstige ziekte hebben terwijl ze die zelf ook liever niet hadden gehad...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

De vergelijking

tussen depressie en kanker heb ik alleen maar gemaakt vanwege het feit dat het allebei ziekten zijn, waar mensen zo maar aan kunnen lijden. Brunettes uitspraak dat ze 'een hekel aan depressieven' heeft vind ik daarom onzinnig. Het zou niet in haar opkomen om te zeggen dat ze een hekel heeft aan mensen met kanker. Terecht. Maar waarom dan wel over mensen die een psychische ziekte hebben?
Overigens wil ik niet suggereren dat er zo maar of gemakkelijk te leven zou zijn met iemand die depressief is. Ik weet heel erg goed dat dat verdomd moeilijk is en in veel gevallen zelfs onmogelijk.
Aagje

Over tiger

Je jarenlang depressief vóélen kan de indruk geven dat je depressief bént. Tiger twijfelt. En ook al zou ze fysieke neigingen tot depressiviteit hebben, in beide gevallen is de remedie ongewenste omstandigheden vermijden.

Ely slaat de spijker op z'n kop. Ik heb een hekel aan slachtofferschap. Wat betreft het doortrekken naar kanker: ik behoor niet tot de maffia die denkt dat je kanker over jezelf hebt afgeroepen door negatief in het leven te staan (daar bestaan hele theorieën over). Maar we dwalen af.

Brunette, je mist t punt

Ik suggereer niet dat je denkt dat mensen kanker over zichzelf afroepen door negatieve gedachten. Ik zie hoe je praat over ''depressieven' alsof het iets is waar mensen vrijwillig voor kiezen en daaemee ga je voorbij aan het feit dat het een ziekte is. Een ziekte waar de patient niet voor kiest en die behandeld moet worden. Een serieuze ziekte.
Laat onverlet dat mensen die depressief zijn zich slachtofferig kunnen gedragen, net als mensen met elke andere ziekte en tegenslag trouwens . Daar kun je een hekel aan hebben, maar t staat los van de ziekte.
Aagje

Brunette

Ik voel me niet tekort gedaan door je hoor
Tigerfeet

Gelukkig

Tiger dat je je niet tekort gedaan voelt
En waarom ik eerder te kort schreef weet ik ook niet.

Brunette: jij dwaalde af, 'we' niet . Maar ik wil best even met je meedwalen: theorieën zijn er zat, over vanalles. Maar er is een onderzoek dat heeft aangetoond dat een combinatie van levensstijlaanpassingen die strijd tegen kanker ten goede komt. En 1 van die aanpassingen is: zelfacceptatie en een ander: het uiten van je emoties. Daarnaast blijft wetenschappelijk onderzoek bewijzen dat er verder nog vele andere factoren een rol spelen, oa afhankelijk van de vorm van kanker.
In The Secret heb ik gelezen dat je jezelf kunt genezen door heel, heel veel te lachen. Lijkt me, mits gedaan naast het reguliere traject en welgemeend, absoluut niks mis mee.
Hinnik, mijn stokpaardje moet op stal.

Enniewee, depressie heb je in de basis niet in de hand, hoe je ermee omgaat wel, eens?
En als partner van, met kinderen vind ik dat je niet egoïstisch bent als je een oplossing zoekt waar het groepsgemiddelde het meest bij gebaat is.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Brunette

Als jij jezelf uit de depressie hebt geholpen zal het wel een zware dip zijn geweest. Dat is echt wat anders dan een depressie. Jezelf daarmee vergelijken, vind ik nu pas ultiem slachtofferschap. Pffft, en jij hebt een hekel aan slachtofferschap. Kijk maar eens in de spiegel. Je neemt jezelf te serieus en anderen te licht, blijkt maar eens.

Sorry hoor maar ik heb moeite aan mensen die arrogant doen door te stellen dat ze ergens verstand van te hebben en het tegendeel blijkt.

Judith t

Judith T het kan ook gewoon dat Brunette iets voor elkaar gekregen heeft dat de persoon die jij kent niet voor elkaar gekregen heeft. Zonder daar een waardeoordeel aan te willen verbinden, dat KAN gewoon.
Anders krijg je dezelfde discussie als het soort dat wel eens uitbreekt bij zorgenkinderen: jouw kind gebruikt geen medicatie en je hebt het best nog gezellig thuis, dan zal het niet zo erg zijn als bij die ander, wiens kind wel medicatie heeft, maar het zelfs dan nog niet gezellig is...
Ieder mens is anders en gaat anders om met zijn of haar problemen. Jij kan vanuit jouw ervaring dat een depressie niet te verhelpen is,niet stellen dat als het bij Brunette wel te verhelpen was, het wel niet zo erg zal zijn geweest. DAT vind ik pas echt slachtofferen!

Brunette

Juist en dan komt bovenop je eigen ellende ook nog het verwijt van (zijn) familie of vrienden omdat je een zieke in de steek laat, zijn huis uit jaagt, je kinderen een scheiding aandoet.

Terwijl je zo'n beslissing niet lichtzinnig neemt maar daar veel denkwerk en zorg aan vooraf is gegaan.

Sterkte Annie!

Verschil depressie e.a. en kanker

Tja.. ik kan het toch niet nalaten te reageren.. Er zijn namelijk wel degelijk heel grote verschillen tussen samenleven met iemand met (b.v.) kanker of iemand met een depressie of andere psychische aandoening.

- iemand met kanker weet dat hij/zij ziek is. Iemand met een geestesziekte vaak niet.
- iemand met kanker zal jou niet verwijten dat dit door jou komt.
- iemand met kanker kan in de put zitten, uiteraard, maar die kun je nog met woorden bereiken om hem/haar eruit te praten c.q. op te vangen.
- als je geliefde kanker heeft ga je samen naar de specialist en luister je mee terwijl alle ins en outs van de ziekte worden uitgelegd. De specialist van de GGZ mag je alleen vertellen wat 'geoorloofd' is door de patient. Dit om de 'vertrouwensband met de patient te beschermen'. En als de patient niet wilt dat je iets hoort.. tja..
- ligt je geliefde niet meer aanspreekbaar in het ziekenhuis, dan spreek je de arts zelf en je hoort precies wat er aan de hand is. Kom daar maar eens om bij de GGZ.
- en dan nog het sociaal aspect. Iemand met kanker wordt medelijdend bekeken c.q. medelevend behandeld door de omgeving. Zo ook de partner/het gezin. Geestesziekten worden doodgezwegen. Niemand weet wat er zich binnen jouw relatie/gezin afspeelt. Leven met een 'taboe' is reuze eenzaam.

Ik begrijp Brunette. Verklaren dat je niet (meer) om kunt gaan met iemand die (vaak) leidt aan 'echte' depressies, is een taboe. Maar wel iets wat je oploopt als je er mee te maken hebt gehad. Het is nogal zeer behoorlijk ingrijpend en verwoestend voor de naasten, namelijk. Ik heb mijn verhaal hierboven verteld en ja, het heeft een hele tijd geduurd voordat ik hardop kon zeggen dat ik kwaad was op mijn (toen nog) man. Want kwaad zijn op een geestesziek iemand, ja, ook dat is 'not done'.

Annie zal helaas met alle taboes te maken gaan krijgen. Ik kan haar alleen maar sterkte wensen.

Arawen

De vergelijking ging niet over samenleven met iemand met zo'n ziekte maar een hekel hebben aan mensen met die ziekte. Je moet het 1 niet doen als je last hebt van het ander maar voor de argumentatie is het natuurlijk gewoon een ander verhaal...

Ik begrijp je reactie helemaal en ook al hoop ik binnen het laatste punt nog wel het verschil te mogen maken (niet doodzwijgen van geestesziektes), er zal ook best iemand in mijn omgeving zijn die het doodzwijgt voor mij en als ik het niet weet zwijg ik per ongeluk ook...

Bottom line: groot verschil tussen samenleven met een lichaamelijk zieke en een geesteszieke... Helaas niet alleen in samenleven

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Andries van dantzig

Er is in het verleden nog iemand geweest, die heeft bepleit het contrast te verkleinen/overbruggen tussen ´onze´ omgang met lichamelijke klachten aan de ene kant en geestelijke klachten aan de andere. Dit was de psychiater Andries van Dantzig.

Naast zijn werkzaamheden als psychiater heeft hij zich actief ingezet voor een betere bejegening van kinderen. Zijn strijd tegen kindermishandeling kende als uitgangspunt dat het beter is te voorkomen, dan te genezen.

Al stuitte ook hij talloze malen op het genoemde (nuchter beschouwd) bizarre onderscheid; hij heeft wel veel voor elkaar gekregen. Juist door het taboe met betrekking tot psychische klachten willens en wetens te doorbreken!

Ik wil maar zeggen: het aanvechten van bepaalde taboes kan echt heel nuttig zijn.

Dank, arawen

Een geesteszieke mag rekenen op medelijden. Met name depressie is een ziekte met een groot zieligheidsgehalte. Maar een narcist dan? Als ik zeg dat ik ben weggegaan bij mijn vriend omdat hij een onverbeterlijke narcist was, dan vindt iedereen dat ik groot gelijk heb dat ik hem de rug heb toegekeerd. Terwijl hij eigenlijk een heel tragisch persoon is, een bang klein kind in een grotemensenlichaam. Als ik bij hem zou blijven, dan zou men mij voor gek verklaren. Maar als je het niet meer uithoudt met een depressieve partner, dan is dat not done.

Judith t

Heb ik ergens de indruk gewekt dat ik neerkijk op depressieven omdat ik mezelf uit een diepe depressie heb geholpen? Ik denk dat je dit draadje dan niet goed hebt gelezen, ik heb alleen maar weinig geduld met ze omdat ik zelf een depressieve moeder heb gehad. Ik heb geloof ik ergens de term jeugdtrauma gebruikt. Dat sloeg daarop, niet op dat ik zelf ooit medisch depressief ben geweest.

Reacties

Dank weer voor de reacties en de complimentjes
Ik ga inderdaad kijken of we wat dingen kunnen bespreken met het oog op een worst kaas scenario Dat zal wel loslopen maar je weet maar nooit.
Ik geef mezelf ook wel de "schuld" van deze situatie. Het gaat niet om dingen die ik bewust doe maar gewoon om wie ik ben dat het zo mis is gelopen allemaal. Maar ik zie ook heel goed dat ik hier verder niks aan kan doen. Ik ben zoals ik ben en hij reageert op mij op een bepaalde manier.

Lastig uit te leggen maar er zit een groot stuk van hem in waarvan hij zich bewust moet worden.

Hij begint daar wel iets van te begrijpen maar nog lang niet genoeg. Maar hij is ook nog maar pas begonnen met de therapie dus wie weet.
En ik ben zeker van plan een nieuw, mooi, warm en goed leven voor mij en de kinderen er van te maken. Met of zonder hem.
Vertrouwen in het leven hebben vind ik moeilijk. Ik heb al zoveel ellende meegemaakt de afgelopen jaren dat ik de hoop op rust en vrede een beetje heb opgegeven.
Mijn man heeft nu die PIT en ik zal kijken dat ik eens met haar kan praten. Dan zal ik zeker aangeven dat ik me wel ongerust maak over hoe het zal gaan met mijn man als ik weg ben.
Al moet ik zeggen dat hij, sinds de optie van het apart wonen, een heel stuk is opgeklaard. Er komen zelfs steeds opmerkingen over hoe het zal zijn als wij weg zijn. Bijna alsof hij zich er op verheugt. Wat ook weer logisch is als ik zijn verslag hoor van de gesprekken met zijn psychiater.

Hij blijkt zijn gezin een enorme last te vinden Ik realiseer me heel goed dat wij niet de makkelijksten zijn maar dit lijkt me .... (wilde overdreven schrijven maar dat is niet het goede woord)
Zoals ik al eerder schreef moeten we toch verhuizen. Alleen zoek ik nu iets voor de kinderen en mij alleen en sneller als wat de bedoeling was. Gelukkig heb ik een maatschappelijk werkster die me heel goed helpt met de praktische kant én naar mijn verhaal luistert.
Dat zelf alles laten uitzoeken probeer ik heel hard in de praktijk te brengen. Mijn inbreng wordt ook nieet gewaardeerd. Vorige week probeerde ik iets voor hem te regelen en toen werd me te kennen gegeven dat mijn hulp niet meer op prijs gesteld werd. De afgelopen jaren heb ik steeds alles voor ons samen geregeld maar ik probeer nu zoveel mogelijk alles te splitsen zodat hij zijn zaken allemaal zelf kan regelen.
Als mijn man contact wil met de kinderen ben ik de laatste die dat in de weg staat. Maar juist omdat een deel van zijn problemen in de kinderen zit leek het mij beter als er een tijdje geen contact zou zijn. Mijn man was het daarmee eens maar als hij op enig moment van gedachten verandert dan maken we een regeling.
Over jullie discussie over oorzaken en omgang met depressies: bij mijn man is zijn er een aantal oorzaken. Zijn onderliggende ziekte, allerlei zaken die in het verleden zijn gebeurt, een lastige gezinssituatie en (wat mij betreft de belangrijkste) zijn karakter. Niet dat het wat uitmaakt wat ik er van vind want ik mag me nergens mee bemoeien. Qua behandeling dan. Ik mag trouwens ook nooit mee naar gesprekken die hij heeft. Ik vind dat zo onlogisch om alleen hem te behandelen. Het lijkt mij handiger om mij er ook bij te betrekken, zo af en toe.
Wat betreft de reacties van de omgeving. Er is niet veel omgeving, wij hebben weinig contacten met andere mensen. Maar als iemand commentaar zou hebben dan zal het me, plat gezegd, aan m'n reet roesten. Ik heb het veel te druk met overleven om me ook nog eens druk te maken over andere mensen.

Ik niet hoor brunette

Ik zeg nergens dat t absoluut not done is om iemand met een depressie te verlaten. Ik ken echt een aantal mensen met depressies met wie niet samen te leven was. Ik zal daar niet snel n oordeel over hebben, of dat tenminste niet proberen te hebben.
Mijn punt was en blijft echter dat n echte depressie een ziekte is, net als andere ziekten. t Heeft weinig zin om een hekel te hebben aan mensen die aan een ziekte lijden, omdat ze die ziekte hebben. Ze kiezen er niet voor.
Aagje

Annie

'Hij blijkt zijn gezin een enorme last te vinden Ik realiseer me heel goed dat wij niet de makkelijksten zijn maar dit lijkt me .... (wilde overdreven schrijven maar dat is niet het goede woord)'

Mijn oordelingsvermogen is natuurlijk zeer beperkt (alleen gebaseerd op wat jij schrijft) maar ik kan me niet voorstellen dat jullie zo bovengemiddeld lastig zijn dat mans' depressie eraan te wijten is. Zou het niet kunnen zijn dat hij zijn handen zo vol heeft aan zichzelf dat elk gezin/elke huisgenoot - willekeurige wie het was geweest- door hem nu als 'last' zou worden ervaren? Nog steeds droevig maar het haalt het persoonlijke er een beetje af .... Ti's maar een gedachte hoor...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Inderdaad!

Ik sluit me helemaal aan bij de gedachte van Ely. Hoe Annieman zijn gezin ervaart wordt hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door zijn depressie.

Reactie

Mijn ex heeft een meervoudige persoonlijkheidsstoornis (narcisme is een van de onderdelen) en bleek (daar kom je pas na jaaaren achter) manisch-depressief te zijn. Dat laatste erkent ie trouwens nu nog steeds zelf niet. Ik ben dus van alle markten thuis..

Omgang met de GGZ, als partner van, is een hoofdstuk apart. Zoals ik al schreef; je krijgt alleen van de behandelaars te horen wat van je partner mag. Heeft de partner geen ziekte-inzicht en wil blijven doen alsof er niets aan de hand is, dan zal de behandelaar jou dus ook niets vertellen. En je dus ook niet betrekken bij de behandeling. Ja, waanzinnig frustrerend... Het enige dat ik kan adviseren is, als ze echt iets (of juist niets) doen wat volgens jou helemaal niet kan, contact op te nemen met de vertrouwenspersoon van het behandelcentrum (bij ons was dat de lokale psychiatrische kliniek). Die kan voor jou informeren bij de behandelaar en je steunen. Daarnaast heb ik veel gehad aan de systeemtherapeute waar we uiteindelijk terecht kwamen. Het 'systeem' is de kring waar de patient op steunt. Het gezin, dus. Naar haar mocht ik wel mee en kreeg voor het eerst de kans om mijn verhaal te doen. Hele opluchting, omdat ik het idee had dat de behandelaars van mijn (toen nog) man zijn verhalen geloofden, terwijl de realiteit er toch echt heeeel anders uit zag. Het zou echt heel fijn zijn wanneer de GGZ zou samenwerken met de partner van de patient, maar ja.. de praktijk is anders.

Dat alleen wonen een opluchting kan zijn klopt trouwens. Leven in een gezin geeft een druk. Er wordt nl. iets van je verwacht. Al is het alleen al dat je op tijd naar bed gaat en er op tijd weer uit komt. Je zult niets van hem verwachten, maar toch.. onbewust toch wel. Terwijl het voor hem waarschijnlijk al een opgave is om de afwasmachine leeg te halen. Alleen wonen betekent niemand die op je let. Je kunt alles doen, of niet doen, zoals jij wilt. De hele nacht opblijven en overdag slapen, het kan. Mijn ex is veel stabieler nu hij alleen woont en zijn leven kan inrichten zoals hij wilt. Al helpt het natuurlijk behoorlijk dat hij inmiddels behandeling accepteert en medicijnen slikt.

Aagje

"Mijn punt was en blijft echter dat n echte depressie een ziekte is, net als andere ziekten. t Heeft weinig zin om een hekel te hebben aan mensen die aan een ziekte lijden, omdat ze die ziekte hebben. Ze kiezen er niet voor."

Ondanks dat ze er zelf niet voor kiezen, kunnen mensen met een depressie moeilijk zijn om mee om te gaan. En in die zin kun je een hekel aan ze hebben, al dan niet gevoed door je eigen ervaringen uit het verleden. Dat staat los van de vraag of iemand er schuld aan heeft dat hij depressief is.

Arawen, betere ervaring

In mijn geval is mijn ex heel wat keren door verschillende psychiaters gezien. Meestal nadat ik hem gedwongen had meegenomen daar naartoe na een geval van geweld. Zelf zou hij nooit gaan want met hem was natuurlijk niets mis. Met sommigen had hij 1 gesprek, met anderen iets meer. Zodra iemand te dichtbij kwam, was hij weer weg. Ik ben gaan praten met een collega van zijn zeer tijdelijke behandelaar, de collega had mijn man 1 keer gezien. Die psychiater trok heel veel tijd voor me uit, liet me eerst praten en zei daarna dat hij op basis van 1 gesprek en mijn verhalen geen diagnose mocht stellen, en over de huidige behandeling mocht hij al helemaal niks zeggen. Maar ik vroeg of het diagnoses X en Y zou kunnen zijn, en hij zei dat het daar inderdaad wel heel sterk op leek. En vervolgens legde hij mij uit wat de kenmerken kunnen zijn en wat dat met partners kan doen (herkenning alom) en hoe je daar mee om kunt gaan: er zijn wat zelfbeschermingstrucs, maar eigenlijk valt er niet mee samen te leven als behandeling geweigerd wordt. Meestal is en komt er ook geen ziekte-inzicht bij X en Y. Daar heb ik enorm veel aan gehad. Jarenlang redelijk praten, begrip tonen, boos worden, relatietherapie etc had daarom dus niets geholpen. Heel vreemd hoor, dat een verder heel intelligente persoon zo weinig inzicht in zijn gedrag en emoties heeft en op dit vlak niks kan (of wil?) leren. Vervolgens ben ik een tijdlang naar een therapeute geweest die ook in dezelfde zorggroep werkte en die me verder ondersteund heeft. Uiteindelijk kon ik me van hem losmaken. Het is een lange weg geweest, maar de hulpverlening heeft wel gewerkt. Niet perfect, maar toch. Er is dus wel het een en ander mogeljk.
Overigens is er nog steeds niks mis met ex, dat moge duidelijk zijn.
Maria

Natuurlijk

zijn mensen met een depressie vaak (heel erg) moeilijk om mee om te gaan. Ik heb nergens beweerd dat dit niet zo is. Ik heb ook nergens gezegd dat een relatie met een depressief iemand (en ik bedoel ook andere mensen met psychische ziekten)ten koste van alles in stand gehouden moet worden. Want als er met iemand werkelijk niet samen te leven valt, kun je ook geen huwelijk of andere samenleefrelatie volhouden.
Ik heb alleen beweerd dat het onzinnig is om zo'n algemene uitspraak te doen als die van Brunette, namelijk dat je een hekel hebt aan 'depressieven'. Uiteindelijk bleek het haar meer te gaan om 'slachtofferschap' en blijven hangen in dingen. Maar dat zijn dingen die onder andere ziekten ook voorkomen.
Aagje

Brunette

"ik heb alleen maar weinig geduld met ze omdat ik zelf een depressieve moeder heb gehad. Ik heb geloof ik ergens de term jeugdtrauma gebruikt. Dat sloeg daarop, niet op dat ik zelf ooit medisch depressief ben geweest."

Je kan een ander jouw jeugdtrauma toch niet aanrekenen. Het komt er op neer dat jij iets hen iets verwijt te zijn (depressief) en dat jij daar slecht tegen kan. Dat mag jou dat niet aangerekend worden aangezien dat te maken heeft met jouw jeugdtrauma. En daarbij als een soort toegift, komt min of meer de goedkeuring van de depressieven zelf: kijk maar ze doen het zichzelf aan. Want je kan zelf wat aan je depressie doen.

Ik heb van heel dichtbij dagelijks meegemaakt dat een depressie jaaaren kan duren. Geen haar op mijn hoofd hoor omdat dat te zeggen over iemand die depressief is. Over iemand die in een dip zit, ja. Maar dat is heel wat anders.

Judith

Je voorgangster slaat de spijker op zijn kop: het gaat me om het slachtofferschap waar ik niet tegen kan.

Tip

Nog een tip, er zijn bij de GGZ ook praatgroepen voor familie van mensen met depressieve klachten, misschien heb je daar iets aan
tigerfeet

Reactie

Nogmaals bedankt voor alle tips. Op het moment is het rustig hier. Ik ben nog steeds hard op zoek naar een andere woning. Man heeft zijn laatste dagtherapie gehad. We zijn rustig en beleefd naar elkaar, gelukkig geen ruzie.Toevallig had hij vandaag een goede dag en dan zie ik weer een glimp van de man die hij was en die ik zo graag terug wil. We hebben wel nog gepraat en ik heb hem gevraagd of hij nog een toekomst samen zag. Dit naar aanleiding van verschillende opmerking over alleen wonen. Maar daar laat hij zich niet over uit.
Ik moet dat natuurlijk ook loslaten en gewoon afwachten. Maar dat is erg moeilijk.

Brunette

"Je voorgangster slaat de spijker op zijn kop: het gaat me om het slachtofferschap waar ik niet tegen kan."

Dat vind ik niet zo helder bij depressies. Want bij een echte depressie ben je daar ook slechts ten dele geen slaaf van de depressie. Het lijkt mij eerder een jeugdtrauma. Die mag je niet zomaar op iemand met een depressie plakken. Ik ken nl zeer moedige mensen met een depressie. Laten we het hier maar bij houden want dit vervuilt de discussie. Ik wens originele poster sterkte en succes. Want leven (met iemand) met een ziekte en een depressie is niet makkelijk.